ΚΑΙ ΤΩΡΑ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ

«Δεν θέλουν να μας βλέπουν, να μας ακούν και ούτε να μας ξέρουν» οι εταίροι και δανειστές μας. Αφόρητα ενοχλημένοι μας διαμηνύουν με τον τρόπο τους το «φύγε κακό από τα μάτια μας» κάθε φορά που οι κυβερνητικοί μας, με τη συνήθη δουλικότητα τους, εκλιπαρούν λύση στο ελληνικό πρόβλημα. «Δεν γνωρίζουν» ψελλίζουν με μισόλογα  οι «προστάτες» των μνημονιακών μας,  «πως θα αντιμετωπιστεί το νέο (;;) δημοσιονομικό κενό», που κυμαίνεται μεταξύ των 7-11^Ε δισεκατομμυρίων για τα έτη 2014-16. «Δικό σας το πρόβλημα» μας πληροφορούν με τραυματική ψυχρότητα, «εμείς τελειώσαμε μαζί σας» αφήνουν να εννοηθεί.

Έκπληκτη η ελληνική Κυβέρνηση, αρνείται να συνειδητοποιήσει ότι οι δήθεν «Γερμανοί φίλοι μας» την έχουν εγκαταλείψει.  Αδυνατούν να πιστέψουν οι κυβερνητικοί μας  ότι οι θερμές χειραψίες, τα φιλιά, οι κατά καιρούς έπαινοι  και οι υποσχέσεις-αόριστες βέβαια  πάντοτε-, που τόσο εμφανώς τους κολάκευαν,  είχαν πεπερασμένη διάρκεια: μέχρις ότου   αποκτήσουν αυτό που ήθελαν οι δανειστές: δηλαδή, την Ελλάδα ολόκληρη.  Πανικόβλητοι, λοιπόν, οι κυβερνήτες μας, μονολογούν στα δικά τους τηλεοπτικά κανάλια,   ότι «δεν είναι δυνατόν αυτό που συμβαίνει», αφού «εμείς-δηλαδή η Κυβέρνηση- κάναμε με μαθηματική ακρίβεια ότι μας ζήτησαν», και αφού «έχουμε –έχουμε;;- και  το πρωτογενές πλεόνασμα, που μας ζήτησαν». Και αφού «μας υποσχέθηκαν ότι αν καταφέρουμε να έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα, θα …..σωθούμε»!!!

Θα πρέπει, λοιπόν, να  θεωρήσουμε καταρχήν ως ισχυρές,  εμφανώς παράλογες και παντελώς αβάσιμες  υποθέσεις, όπως, ότι:

1. Το πρόγραμμα της τρόικας θα είχε επιτυχία (ή ακόμη ότι  απέβλεπε στη σωτηρία μας)

Οι κυβερνήσεις των τελευταίων τεσσάρων περίπου ετών, μπόρεσαν να πιστέψουν   ότι το πειραματικό και πανάθλιο αυτό πρόγραμμα της τρόικας θα μας έσωζε, παρότι  κραύγαζε από απόσταση ότι θα μας  αποτελείωνε. Θα πρέπει, δηλαδή, να δεχθούμε εναντίον της στοιχειώδους λογικής, ότι οι αρμόδιοι, κυρίως, των οικονομικών  μας προβλημάτων, σε πείσμα των πανεπιστημιακών διπλωμάτων που λένε ότι κατέχουν, σε πείσμα του  ξεκάθαρα εγκληματικού  περιεχομένου των Μνημονίων, σε πείσμα του παντελώς ανέφικτου στόχου που δήθεν επεδίωκαν τα Μνημόνια, σε πείσμα της έστω και αργοπορημένης αναγνώρισης των φρικτών λαθών που περιέχει το πρόγραμμα, και μάλιστα  από τον πρωτεργάτη του, το ΔΝΤ, σε πείσμα των καθημερινών άρθρων έγκριτων εφημερίδων, γνωστών οικονομολόγων και πολιτικών με το πάγιο συμπέρασμα ότι «το πρόγραμμα δεν βγαίνει» και ότι «το χρέος είναι μη βιώσιμο»,  σε πείσμα της σταδιακής εξαθλίωσης της ελληνικής οικονομίας, κοινωνίας, διοίκησης, παιδείας, υγείας, σε πείσμα του καταποντισμού όλως ανεξαιρέτως των οικονομικών δεικτών, η δική μας Κυβέρνηση, δεν έβλεπε, δεν άκουγε, δεν καταλάβαινε ότι οδηγεί ένα ολόκληρο Έθνος στο χαμό. Αλλά, αντιθέτως, αυτή η δική μας Κυβέρνηση, σε πείσμα όλων όσων προσπαθούσαν απεγνωσμένα να της υποδείξουν ότι οδηγεί την Ελλάδα στην άβυσσο, «πίστευε» ότι «η Ελλάδα θα τα καταφέρει». Και ενόσω, τα πάντα κατέρρεαν, οι κυβερνήτες μας αρπάζονταν από δήθεν βελτιώσεις, συνήθως μη ορατές με γυμνό οφθαλμό, και βγαίνανε στα κανάλια με πρόθυμους δημοσιογράφους να πείσουν το κοινό ότι «ο ήλιος δύει στην ανατολή», και με άκρατο ενθουσιασμό έκτιζαν επί ώρες και σε καθημερινή βάση, πύργους στην άμμο. Στην αρχή θα μας έσωζαν οι…εξαγωγές, που το 2011 εμφάνισαν πράγματι μια  δυσδιάκριτη άνοδο, που όμως ήταν το θλιβερό αποτέλεσμα της κατακόρυφης πτώσης της εσωτερικής κατανάλωσης, αλλά που φυσικά  γύρισε αμέσως στη συνέχεια σε μείωση. Το δεύτερο στοιχείο σωτηρίας μας, που εμφανίστηκε με ιαχές νίκης, και πάντοτε σε συγχορδία με εξάρσεις από  τους γνωστούς δημοσιογράφους, ήταν ο….συνωστισμός επενδυτών, που δήθεν προσελκύστηκαν,  επειδή η Ελλάδα επέτυχε δήθεν « αξιοθαύμαστη σταθερότητα». Οι «επενδυτές», που δεν είναι φυσικά επενδυτές, αλλά άρπαγες και κοράκια είναι υπαρκτοί, αλλά για να αποκτήσουν ολόκληρη τη χώρα μας, και μάλιστα σε τιμή ευκαιρίας, και όχι για να επιδοθούν σε παραγωγικές επενδύσεις. Όλα, λοιπόν,  στο σφυρί, νησιά, υπηρεσίες κοινής ωφέλειας, δημόσια ακίνητα, αγέννητο υπόγειο πλούτο, καταθέσεις….όλα. Τέλος, ως τρίτη σωτηρία μας, και μάλιστα ως  η πιο αποφασιστική, ως  η τελειωτική,  ως αυτή που με τον ερχομό της δήθεν φέρνει το τέλος όλων των δυσκολιών μας, ως αυτή που αναμένουν οι δανειστές μας, για να μας πουν δήθεν το μεγάλο «εύγε» και να μας ξαναδώσουν τη χαμένη μας ζωή. Μα ναι, πρόκειται για το θαυματουργό «πρωτογενές πλεόνασμα», για το οποίο οι κυβερνητικοί ομιλούν με συγκίνηση και με μάτια που γυαλίζουν.  Δεν το έχουμε δει ακόμη, αλλά είναι στο δρόμο,  μας έρχεται, αφού για χάρη του το κράτος δεν πληρώνει τα ληξιπρόθεσμα χρέη του, οι θυσίες σε ανθρώπινες ζωές, σε εξαθλίωση των 2/3 του πληθυσμού, σε μείωση του προσδόκιμου χρόνου ζωής, σε επάνοδο της αγοράς εργασίας στο Μεσαίωνα, σε κορύφωση των εκτρώσεων και των αυτοκτονιών, σε απογείωση της ανεργίας, σε κατάργηση του κράτους πρόνοιας κλπ,κλπ, τέθηκαν αδίστακτα στο βωμό του. Γιατί, πως αλλιώς  θα προέκυπτε αυτό το «θαύμα»; Το «πρωτογενές πλεόνασμα», που στην πραγματικότητα είναι αβέβαιο,  αν ωστόσο τελικά  θα υλοποιηθεί μέσα στο 2013,  δεν θα υπερβαίνει  το 0,2-0,3% του ΑΕΠ! Και πρέπει να είναι αυταπόδεικτο ότι  έστω κι αν πραγματοποιηθεί, δεν καθιστά σε καμιά περίπτωση βιώσιμο το ελληνικό χρέος, και συνεπώς έχει  ελάχιστη σημασία για την έκβαση του ελληνικού προβλήματος. Γι αυτό, λοιπόν, ακριβώς  γι αυτό το λιλιπούτειο μέγεθος, η κυβέρνηση τα έδωσε όλα….Δέχθηκε να κάνει χιλιάδες εντελώς αδικαιολόγητες απολύσεις, καταρρακώνοντας την ποιότητα ζωής των απολυμένων και των οικογενειών τους, δέχθηκε να εξαθλιώσει συνταξιούχους και μισθωτούς, δέχθηκε να διαλύσει τη δημόσια διοίκηση, την υγεία και την παιδεία, δέχθηκε να καταστρέψει συθέμελα την οικονομία, δέχθηκε να έχει θανατηφόρο ρυθμό ύφεσης και δυσθεώρητο  ρυθμό ανεργίας. Γι αυτό το…..0,2%-αβέβαιο ακόμη- «πρωτογενές πλεόνασμα» σε συνεχώς συρρικνωμένο ΑΕΠ.

Αλλά, είναι δυνατόν να γίνει δεκτή μια τέτοια, και τόσο παρανοϊκή υπόθεση; ΄Ότι, δηλαδή, οι κυβερνήσεις από το 2009 μέχρι σήμερα είχαν  τέτοιας εμβέλειας παράκρουση, ώστε να θεωρούν βιώσιμο ένα χρέος που είναι αυταπόδεικτο ότι δεν θα είναι βιώσιμο ούτε σε μια πεντηκονταετία και ότι το Μνημόνιο θα κατάφερνε το ακατόρθωτο; Ότι, ακόμη, οι κυβερνήσεις των τελευταίων  ετών έκλειναν τα αυτιά τους, ακόμη και στις συνεχείς δηλώσεις του ΔΝΤ  ότι το «χρέος δεν είναι βιώσιμο». Αλλά, επίσης,  προκύπτει ανενδοίαστα ότι  η Κυβέρνησή μας δεν ήταν ούτε  σε θέση να αντιληφθεί. ότι οι δανειστές και εταίροι δεν θα εκλάμβαναν  ποτέ  σοβαρά αρμόδιους, που με τέτοια ευκολία θυσιάζουν τη χώρα και το λαό της. Που χωρίς ενδοιασμό δηλώνουν δημόσια ότι «έκαναν κατά γράμμα ότι τους διέταζαν», χωρίς αναστολές για το εγκληματικό τους περιεχόμενο.

2. Το «πρωτογενές πλεόνασμα» θα έσωζε την Ελλάδα

Δεν  υπάρχει αμφιβολία ότι η νυν Κυβέρνηση είχε εναποθέσει όλες τις ελπίδες της σε αυτό το δυσδιάκριτο, σε αυτό το αβέβαιο, σε αυτό το αιμόφυρτο «πρωτογενές πλεόνασμα». Και η αλήθεια είναι ότι και οι δανειστές αναφέρονταν συχνά στη δημιουργία του, αφήνοντας να εννοηθεί ότι την θεωρούν αρκετά σημαντική. Ωστόσο, οι δανειστές  ουδέποτε έδωσαν συγκεκριμένες υποσχέσεις, τουλάχιστον επίσημες, για το τι δεσμεύονται να πράξουν, όταν δουν το πολυπόθητο αυτό «πρωτογενές πλεόνασμα». Και δεν θα μπορούσαν να υποσχεθούν οτιδήποτε, με βάση αυτό το πλεόνασμα, εφόσον αυτό εκπροσωπούσε, ενδεχομένως, ένα απλό  σύμβολο ομαλότερης εξέλιξης του χρέους και όχι τη λύση του. Είναι, συνεπώς, άξιο απορίας, από που οι δικοί μας αρμόδιοι άντλησαν την πεποίθηση ότι τα δεινά μας θα τελείωναν μόλις εμφανιζόταν αυτό το πλεόνασμα.  Και ερωτάται αν μπορεί να γίνει πιστευτό ότι οι κυβερνητικοί μας υπήρξαν τόσο, μα τόσο αφελείς, ώστε να πιστέψουν ότι οι δανειστές θα μας έδιναν σεισάχθεια  μόλις τους δείχναμε ότι επιτύχαμε αυτό το 0,2%. Είναι ακόμη πολύ δύσκολο να γίνει δεκτό ότι η Κυβέρνησή μας δεν κατάλαβε ότι οι δανειστές αδιαφορούσαν για το αν ζούμε ή πεθαίνουμε, αλλά όμως χρησιμοποιούσαν δολώματα, για να περνά ο καιρός, να παίρνουν τη μία μετά την άλλη τις υπογραφές που καταργούσαν τα όπλα μας, που  εκχωρούσαν την εθνική μας κυριαρχία, που μας μετέτρεπαν σε δούλους.  

Τώρα, τελείωσε η ουτοπία του «πρωτογενούς πλεονάσματος», και αντί επιτέλους η Κυβέρνηση να μας πει την αλήθεια, αντί να επιδιώξει ενότητα και αντίσταση, εξακολουθεί  τις “success stories”. Τώρα, λοιπόν, περιμένουμε το 2014 για «να βγούμε στις αγορές» και να δανειστούμε τα 11^Ε δισεκατομμύρια του δημοσιονομικού κενού. Να βγούμε στις αγορές με χρέος 170% του ΑΕΠ, παρότι δεν μπορέσαμε να βγούμε στις αγορές το 2010, με χρέος 120% του ΑΕΠ!  Τώρα, μας διαβεβαιώνουν ότι…..δεν θα πάρουν νέα μέτρα, αλλά θα….συγκρουστούν με την τρόικα. Αλλά, αν πράγματι, μπορούν να «συγκρουστούν με την τρόικα» γιατί περίμεναν να καταρρεύσει η Ελλάδα για να το κάνουν; Πορευόμαστε, δηλαδή, ακόμη και τώρα που όλα τα φώτα έσβησαν, με όνειρα θερινής νυκτός, και στο μεταξύ πουλιέται το σύνολο της δημόσιας περιουσίας, και στο μεταξύ διαλύεται η Ελλάδα. Και στο μεταξύ, βλέπουν το φως της δημοσιότητας άρθρα που τολμούν να μιλούν για δήθεν «βελτίωση του κλίματος στο εξωτερικό» ενόσω οι πρώτες εφημερίδες της υφηλίου έχουν πρωτοσέλιδο το σκάνδαλο του Διοικητή της ΤΕ, που ωστόσο αποσιωπείται πλήρως και μεθοδικά από τις ελληνικές ειδήσεις! Ως πότε θα διαρκέσει αυτό το άθλιο θέατρο εναντίον του ελληνικού λαού και της Ελλάδας;

Πολλές λύσεις, δυστυχώς,  δεν υπάρχουν ….Υπάρχει μόνο μία λύση, και είναι ακριβώς  η ίδια όπως  την πρότεινα στην αρχή της ελληνικής κρίσης. Απαιτείται ΑΜΕΣΗ καταγγελία των Μνημονίων και λοιπών οικτρών συμπληρωμάτων τους, προσκόμιση των πολύ ισχυρών επιχειρημάτων που διαθέτουμε, αίτηση βοήθειας από τη διεθνή κοινότητα,  σύσταση κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας από μη πολιτικούς, δημοψήφισμα με μόνο  ερώτημα «επιστροφή στη δραχμή ή συνέχιση του θανατηφόρου αδιέξοδου», κατατόπιση του λαού μέσω αντικειμενικών ΜΜΕ ότι είναι χαμένος αν παραμείνει εδώ που τον οδήγησαν οι ελληνικές κυβερνήσεις,  δίκη των υπευθύνων για την καταστροφή της χώρας, κατάστρωση αναπτυξιακού σχεδίου ταχύρρυθμης ανόρθωσης της οικονομίας, και εκλογές μετά από 1 χρόνο. Δεν υπάρχει χρόνος…το χάος έρχεται.

Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

Πρ. Πρύτανης και Καθηγήτρια στο Παν/μιο Μακεδονίας

Πρόεδρος του Ιδρύματος Δελιβάνη

Μέλος της Ακαδημίας Επιστημών της Ρουμανίας                           17.10.2013