Business Exit: Όταν αγαπάμε την Ελλάδα δεν την εγκαταλείπουμε εν μέσω καταιγίδας!

Μόλις έγινε γνωστό (Σεπτέμβριος 2012) πως ο Γάλλος δισεκατομμυριούχος Μπερνάρ Αρνώ (ο πλουσιότερος άνθρωπος της Ευρώπης και τέταρτος κατά σειρά πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου, πρόεδρος του Οίκου Dior, πρόεδρος του Οίκου Louis Vuitton, με έλεγχο σε 60 θυγατρικές  εταιρίες όπως Fendi, Marc Jacobs, Sephora, σαμπάνια Moet et Chandon, Veuve Cliquot, Mercier και ένας Θεός ξέρει τι άλλο) έχει κάνει αίτημα στην κυβέρνηση του Βελγίου για διπλή υπηκοότητα ώστε να αποφύγει την επί πλέον φορολογία που ανακοίνωσε η Γαλλική Κυβέρνηση, ξέσπασε σάλος στην Γαλλία.

Η Liberation σε ένα καθόλου ευγενικό πρωτοσέλιδο («Άντε χάσου πλούσιε μαλ@κα!») αποκαλεί τον Γάλλο δισεκατομμυριούχο, μεταξύ άλλων,  «Πάπα της πολυτέλειας», «άγριο θηρίο της αγοράς» και «σύμβολο του εγωισμού των πλουσίων». Ο υποψήφιος για την ηγεσία του γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος  Χαρλέμ Ντεζίρ, δήλωσε με νόημα πως «όταν αγαπάμε τη Γαλλία δεν την εγκαταλείπουμε εν μέσω κακοκαιρίας» ενώ ο σοσιαλιστής υφυπουργός Οικονομικών Μπενουά Λιμόν σχολίασε πως η στάση του Αρνώ «δεν είναι ιδιαίτερα πατριωτική».

Ο ίδιος ο Μπερνάρ Αρνώ σε συνάντηση του με τον Γάλλο Πρωθυπουργό Ζαν Μαρκ Ερό επανέλαβε την άποψη ότι «ο υπερφόρος του 75% θα προκαλέσει φυγή πολλών πλουσίων επιχειρηματιών» ενώ αρνήθηκε την κατηγορία ότι προσπαθεί να φοροδιαφύγει ανακοινώνοντας πως θα συνεχίσει να πληρώνει τους φόρους του στη Γαλλία.

Το παρελθόν όμως του Μπερνάρ Αρνώ δεν είναι και τόσο καθαρό σε ανάλογα θέματα: Όταν εξελέγη στην Γαλλική Προεδρία ο Φρανσουά Μιτεράν (1981) ο Μπερνάρ Αρνώ (γεννήθηκε στις 5 Μαρτίου 1949 στο Ρουμπέ) έφυγε αμέσως  για την Αμερική και δεν επέστρεψε στην Γαλλία παρά μόνο όταν οι Σοσιαλιστές υιοθέτησαν πιο συντηρητική φορολογική πολιτική, κάτι που έγινε τρία χρόνια αργότερα.

Η νοοτροπία των ανθρώπων που συγκεντρώνουν πλούτο με την αποκλειστική, τυφλή και άνευ προϋποθέσεων «πίστη» τους στο χρήμα, η ιεράρχηση όλων των αξιών που πιστεύουν στην βάση της αδιαπραγμάτευτης «πρωτιάς» του χρήματος δεν δικαιολογεί μόνο τον χαρακτηρισμό «θηρίο της αγοράς» (κάτι ανάλογο με το χωρίς νόμους θηρίο της ζούγλας), αλλά αποτελεί και τεράστιο κίνδυνο για τις ανθρώπινες κοινωνίες - μεγαλύτερο και από αυτόν της τρομοκρατίας!

Η συγκέντρωση του παγκόσμιου πλούτου σε ολοένα και λιγότερα χέρια ανθρώπων που πιστεύουν αποκλειστικά και μόνο στο χρήμα, αρνούμενοι οποιαδήποτε υποχρέωση απέναντι στις κοινωνίες που τους οδηγούν στη θέση που βρίσκονται, είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο που δυστυχώς επιταχύνεται με ανυπολόγιστες συνέπειες. Χαρακτηριστικό δείγμα του φαινομένου αυτού είναι η περίπτωση του Μπερνάρ Αρνώ. Εκφάνσεις του φαινομένου αυτού ζούμε, με ιδιαίτερα επώδυνο τρόπο και στην Ελλάδα της κρίσης, στην Ελλάδα του σήμερα.

Ιδιοκτήτες τηλεοπτικών σταθμών που απέκτησαν συχνότητες με καθόλου «καθαρό τρόπο», θησαυρίζοντας επί ολόκληρες δεκαετίες, υπηρετούν το χρήμα χωρίς «ενοχλητικές» αναστολές: Δεν διστάζουν καθόλου να προβάλλουν κατά κόρον τουρκικά σήριαλ που είτε προμηθεύονται εντελώς δωρεάν (!!), είτε έναντι συμβολικού τιμήματος, αδιαφορώντας για την συνειδητή μετατροπή τους σε γιουσουφάκια του νεοθωμανισμού στην Ελλάδα!

Ο Τούρκος υφυπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού Abdurrahman Arιcι, επιβεβαίωσε (12 Οκτωβρίου 2012) αυτό που ο κόσμος έχει τούμπανο και μερικοί κρυφό καμάρι: «με τις τουρκικές σειρές μπορούμε να μπούμε σε κάθε σπίτι και να διαδώσουμε την επιρροή της τουρκικής κουλτούρας» και «επιδοτούμε τις σειρές αυτές και σκεφτόμαστε να αυξήσουμε την επιδότηση αυτή!». 

Αξίζει να σημειωθεί ότι 14 από τις 16 τουρκικές σειρές που προβλήθηκαν στο 19^ο διεθνές  φεστιβάλ των Αδάνων (Altin Koza International Film Festival, Σεπτέμβριος 2012) είναι επιδοτούμενες από το τουρκικό κράτος!                                                                                                                                                                                                                     

Δυστυχώς, μια ανάλογη νοοτροπία φαίνεται να υπερισχύει και σε ορισμένους επιχειρηματίες:

Οι ιδιοκτήτες της ΦΑΓΕ τους οποίους εγκωμιάζαμε πρόσφατα για τις εξαγωγικές τους επιδόσεις που προσφέρουν πολύτιμη υποστήριξη στην ίδια την επιχείρηση τους και στην Ελλάδα (βλέπε σχετικό άρθρο μας  29/8/2012 κάνοντας κλικ εδώ) αποφάσισαν να μεταφέρουν την έδρα τους στο …. Λουξεμβούργο (!) για να έχουν μικρότερη φορολογική επιβάρυνση, καλύτερη τραπεζική χρηματοδότηση και μείωση του λεγόμενου «country risk» (κίνδυνος χώρας) επειδή η Ελλάδα δοκιμάζεται από την χειρότερη μεταπολεμική οικονομική κρίση (Καθημερινή 10/10/2012). Βέβαια σύμφωνα με τον οικονομικό διευθυντή της ΦΑΓΕ (Ημερησία, 9/10/2012) «η μεταφορά της έδρας δεν σχετίζεται με φορολογικούς λόγους» και έτσι εξηγούνται οι επίσημες ανακοινώσεις της εταιρίας, χωρίς ενδοιασμούς και με τους απαραίτητους πανηγυρισμούς:  

«Είμαστε χαρούμενοι που ανακοινώνουμε αυτήν την εταιρική αναδιάρθρωση, η οποία χτίζει πάνω στην ελληνική μας κληρονομιά, ενώ ταυτόχρονα μας επιτρέπει να ανταγωνιστούμε ακόμη πιο αποτελεσματικά στις διεθνείς αγορές. Η παγκόσμια ζήτηση για τα προϊόντα μας συνεχίζει να αυξάνεται και είμαστε έτοιμοι να αξιοποιήσουμε την ανάπτυξη της αγοράς στην Ευρώπη, στη Βόρεια Αμερική και οπουδήποτε αλλού μπορεί να αναπτυχθεί».

Προφανώς, οι σημερινοί ιδιοκτήτες της ΦΑΓΕ πιστεύουν πως η «Ελληνική κληρονομιά» που δημιούργησε ο ιδρυτής της εταιρίας μέσα στην πατρίδα του με κόπους και ιδρώτα, μπαίνει στις βαλίτσες και ταξιδεύει όπου προκύπτουν περισσότερα χρήματα για τις τσέπες τους. Όσο για τις διαβεβαιώσεις της εταιρίας πως τάχα η μεταφορά της έδρας «δεν συνεπάγεται διακοπή της λειτουργίας των παραγωγικών δραστηριοτήτων στην Ελλάδα» (Μεταμόρφωση Αττικής, Αμύνταιο Φλώρινας, Τρίκαλα Θεσσαλίας), μένουμε απόλυτα ήσυχοι, ιδίως όταν μελετάμε προσεκτικά την ανακοίνωση (15/10/2012) του  Συνδέσμου Ανωνύμων Εταιριών & Εταιριών Περιορισμένης Ευθύνης: «Όσο για τις εγκαταστάσεις τους, που, όπως δηλώνουν θα παραμείνουν στην Ελλάδα, υπάρχει έντονος ο φόβος ότι σταδιακά θα κλείνουν τις μονάδες τους, αφήνοντας στην ανεργία εκατοντάδες εργαζομένους».

Όσον αφορά τον Όμιλο Coca-Cola Hellenic (εισηγμένος στα Χρηματιστήρια Αθηνών, Νέας Υόρκης και Λονδίνου) ελέγχεται από τις οικογένειες Δαυίδ - Λεβέντη και  δραστηριοποιείται σε 28 χώρες του κόσμου με έδρα την Αθήνα, όπου η Coca-Cola 3E ξεκίνησε τις δραστηριότητες της το 1969 επί δικτατορίας με σωρεία «διευκολύνσεων»  (σήμερα ανήκει στον Όμιλο Coca-Cola Hellenic).

Η εταιρία λειτουργούσε μέχρι πρόσφατα πέντε μονάδες παραγωγής - σήμερα λειτουργεί μόνο τις τρεις (Σχηματάρι, Βόλος, Ηράκλειο) και πουλάει στην ελληνική αγορά άγνωστες ποσότητες εισαγόμενων προϊόντων της από την Βουλγαρία και αλλού (βλέπε σχετικό άρθρο μας 18/7/2012 με τίτλο Coca Cola – Τρία Έψιλον: Όχι σε εισαγόμενα προϊόντα της!). Η πορεία της εταιρίας μέσα στην Ελλάδα επηρεάστηκε, όπως ήταν φυσικό, έντονα αρνητικά από την οικονομική κρίση: Ο κύκλος εργασιών της από 609 εκ. Ευρώ το 2010, υποχώρησε σε 537 εκ. Ευρώ το 2011, ενώ το 2012 το πρώτο εξάμηνο αντιμετώπισε μια απίστευτη συρρίκνωση: Ο κύκλος εργασιών της από 280,6 εκ. Ευρώ υποχώρησε σε …. 99,5 εκ. Ευρώ!

Πάντως, στις αρχές Ιουλίου 2012, η διοίκηση της εταιρείας διέψευδε για μια ακόμη φορά τη φημολογία περί αλλαγής έδρας υποστηρίζοντας ότι «η Ελλάδα είναι ο τόπος όπου γεννήθηκε η εταιρεία και επιθυμεί να συνεχίσει να δραστηριοποιείται και να αναπτύσσεται εδώ» (Το Βήμα 10/7/2012).

Η «ανακοίνωση» βέβαια αυτή ίσχυσε μόνο για 3 μήνες. Στις 11 Οκτωβρίου 2012, λίγο μετά την ΦΑΓΕ, η Coca – Cola ανακοίνωσε ότι σχεδιάζει να μεταφέρει την έδρα της στην Ελβετία και να διαπραγματεύεται την μετοχή της στα Χρηματιστήρια του Λονδίνου και της Νέας Υόρκης, χωρίς να αποκλειστεί το ΧΑΑ.

Ταυτόχρονα, ανακοινώθηκε η «υποβολή προαιρετικής δημόσιας πρότασης» για την απόκτηση του συνόλου των κοινών ονομαστικών μετοχών τηςCoca-Cola 3E (από την Ελβετική Holding) η οποία υπολογίζεται να ισχύσει από τα μέσα Νοεμβρίου μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου (περίπου) του 2012. Σε σχετική συνέντευξη στο capital.gr ο οικονομικός Διευθυντής της Coca-Cola Hellenic Μιχάλης Ήμελλος προσπαθεί να μας πείσει πως «τα κριτήρια για την επιλογή της Ελβετίας δεν είναι φορολογικά», πως «Στην Ελβετία υφίσταται ένα αρκετά σταθερό οικονομικό περιβάλλον» και πως «από την Ελβετία αποκτούμε γεωγραφικά εύκολη πρόσβαση και στις υπόλοιπες αγορές μας» ενώ δεν παραλείπει να υπενθυμίσει πως στην Ελβετία «εδρεύουν και άλλες μεγάλες πολυεθνικές, ορισμένες από τις οποίες και του κλάδου μας» λες και δεν γνωρίζουμε πως όλα αυτά ισχύουν…. επί ολόκληρες δεκαετίες!

Συμπέρασμα: Όλοι γνωρίζουμε πως το επιχειρηματικό περιβάλλον στην Ελλάδα δεν είναι ιδιαίτερα ευνοϊκό, ούτε υπήρξε ευνοϊκό για ολόκληρες δεκαετίες.

Σε πρόσφατο άρθρο μας (30/5/2012) με τίτλο «Ελλάδα Ώρα Μηδέν: η μεγάλη κρίση θα γίνει άραγε και η μεγάλη ευκαιρία για μια νέα πορεία;» αναφέραμε χαρακτηριστικά τα εξής:

Η υστερία της ξενομανίας του εγχώριου καταναλωτικού κοινού που διέλυσε την ελληνική μεταποιητική βιομηχανία ή βιοτεχνία με τρομακτικό κοινωνικό κόστος (βλπ. σειρά άρθρων μας «Αγοράζουμε Ελληνικά!»), η συστηματική καλλιέργεια αρνητικής ή εχθρικής αντίληψης απέναντι όχι μόνο σε ξένες επενδύσεις αλλά και σε έλληνες επιχειρηματίες με συνέπεια να εμπεδωθεί τόσο στην ελληνική κοινωνία όσο και στον γραφειοκρατικό μηχανισμό της κρατικής διοίκησης μια αόρατη «διάθεση τιμωρίας» όποιου (Έλληνα ή ξένου) τολμούσε να ασχοληθεί με το επιχειρείν στην χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες, η εκτροπή του συνδικαλισμού σε μονοπάτια κομματικών ή «οικονομικών» εξαρτήσεων με αποτέλεσμα να αναδύεται μια ολοένα και εντονότερη δυσοσμία που δεν γνωρίζει κανένα απολύτως «χρώμα» ή «παράταξη», η κατάλυση των συγκοινωνιών ή της ομαλής οικονομικής λειτουργίας μεγάλων πόλεων (ιδίως της πρωτεύουσας) από (συνήθως) μια χούφτα «διαμαρτυρομένων», πολλών και διαφορετικών κατηγοριών, με μια αφόρητη συχνότητα που δεν επιτρέπει οποιαδήποτε, στοιχειωδώς οργανωμένη οικονομική λειτουργία, η καταχρηστική, ενάντια σε κάθε λογική ή νόμο κατάληψη δημοσίων κτιρίων, γραφείων, δρόμων, πλοίων κλπ. από κάθε μορφής και κατηγορίας συντεχνίες οι οποίες (σπάνια χωρίς να έχουν αυστηρά κομματικές εντολές) δεν διστάζουν, εν ονόματι των δικών τους ή των κομματικών τους συμφερόντων, να δολοφονούν εν ψυχρώ τα συμφέροντα των πολιτών, της κοινωνίας και της χώρας, η επί δεκαετίες ανικανότητα ήανεπάρκεια των πάσης φύσεως «υπευθύνων» πολιτικών φορέων (και διαφόρων ψευτο-προοδευτικών ή ψευτο-κουλτουριάριδων) να εμποδίσουν την μετατροπή των ελληνικών πόλεων όχι απλά σε δρόμους της Καμπούλ (όπως κάποτε κεραυνοβολούσε τους πολιτικούς του αντιπάλους ένας μετέπειτα «υπεύθυνος») αλλά και σε δρόμους του Μογκαντίσου, του Ναιρόμπι, της Ντάκα και του Ισλαμαμπάτ!

Όλοι επίσης γνωρίζουμε πως μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις ή σημαντικές ξένες επενδύσεις (Ιζόλα, Pirelli, Nissan, Good Year κ.ο.κ.ε.) καταστράφηκαν από μια ιδιόρρυθμη νοοτροπία άριστα οργανωμένων συνδικαλιστικών συντεχνιών οι οποίες αντί να εξασφαλίσουν με κάθε τρόπο την απασχόληση, λειτούργησαν τελικά σε βάρος της εργασίας, της κοινωνίας και της εθνικής μας οικονομίας με τις καταστροφικές συνέπειες που ζούμε σήμερα.

Όλα όμως αυτά δεν προσφέρουν καμιά απολύτως δικαιολογία σε όσους ψάχνουν αφορμές να εγκαταλείψουν την Ελλάδα στην πιο κρίσιμη οικονομική καμπή της μεταπολεμικής της ιστορίας. Οι λόγοι που επικαλούνται, υφίστανται επί δεκαετίες και η σημερινή τους φυγή «δεν είναι ιδιαίτερα πατριωτική» κατά την έκφραση του Γάλλου Υπουργού Οικονομικών. Για εμάς, «δεν είναι καθόλου πατριωτική»!

Σίγουρα είναι δικαίωμα τους να πάνε όπου θέλουν. Σίγουρα δεν έχουν καμιά υποχρέωση να προβάλλουν τις ψεύτικες δικαιολογίες που επικαλούνται πιστεύοντας πως «τηρούνε τα προσχήματα» - άλλωστε, η αμείλικτη ιστορία θα τους «αποζημιώσει» όπως τους αξίζει.

Ταυτόχρονα, είναι και δικό μας δικαίωμα να διαγράψουμε όλα τους τα προϊόντα από τις αγοραστικές μας επιλογές. Είναι δικαίωμα μας να τους γράψουμε στον κατάλογο των επιχειρηματιών που εγκατέλειψαν την χώρα τους στην πιο κρίσιμη στιγμή.

Η Ελλάδα είναι βέβαιο πως θα ζήσει και χωρίς τους επιχειρηματίες αυτούς. Η νέα γενιά που θα βγει μέσα από τις δυσκολίες της οικονομικής κρίσης, ατσάλινη και με πιο ισχυρά, πατριωτικά αισθήματα, θα τους αντικαταστήσει επάξια. Με περισσότερη αγάπη και μεγαλύτερο σεβασμό στο λίκνο του πολιτισμού στο οποίο υποκλίνεται σύσσωμη η πνευματική ανθρωπότητα για ολόκληρους αιώνες.

Στο καλό Κύριοι! Δεν θα μας λείψετε καθόλου!

Λεωνίδας Κουμάκης *

2 Νοεμβρίου 2012

lk@kbanalysis.com

ΟΙ TOP-10 ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΛΙΑΝΙΚΗΣ / ΧΟΝΔΡΙΚΗΣ ΤΟ 2011

Νο 1	Carrefour
Νο 2	ΑΒ Βασιλόπουλος
Νο 3	Lidl Hellas
Νο 4	Σκλαβενίτης
Νο 5	Βερόπουλος
Νο 6	Μασούτης
Νο 7	ΜΕΤΡΟ / My Market
Νο 8	Γαλαξίας
Νο 9	ΜΑΚRO C&C
Νο 10	Αρβανιτίδης

http://www.x-hellenica.gr/

(Εστάλη από τον κύριο Λεωνίδα Κουμάκη)