Στροφή στην ελληνική γη

Δεκαετία του 70: Οι τότε νέοι της Ελλάδας φεύγουν από τα χωριά τους και αφήνουν τον τόπο τους για να εγκατασταθούν στις μεγαλουπόλεις, να σπουδάσουν, να γίνουν γιατροί, δικηγόροι, πολιτικοί μηχανικοί ή να εξασφαλίσουν το καλύτερο από όλα, μία θέση στο πολυπόθητο δημόσιο της χώρας. Δημόσιο, πανάκεια όλων!
Οι περισσότεροι μπαίνουν προφανώς με την αξία τους (ποιος τα διαδίδει αυτά περί πελατειακών σχέσεων ήθελα να ήξερα…) και φυσικά σκίζονται στη δουλειά χτυπώντας πρώτα μια κάρτα και μετά πίνοντας άφθονο καφέ… Ό,τι καλύτερο για την αντίληψη της εποχής εκείνης. Συχνά ακούγεται από τότε έως και σήμερα ακόμα η έκφραση των γονιών: “πήγαινε παιδάκι μου στο δημόσιο να εξασφαλιστείς και μετά αν θες βρες και μια δεύτερη δουλειά”. Αργότερα θα γίνουν πρότυπα για τους συγχωριανούς τους και οι συγχωριανοί τους θα θελήσουν να γίνουν κάποια μέρα σαν και αυτούς.

Σήμερα: Οι νέοι της χώρας μας έχουν εγκατασταθεί για τα καλά στα μεγάλα αστικά κέντρα Αθήνας και Θεσσαλονίκης, κάποιοι για να γουστάρουν και να αλλάξουν τρόπο ζωής χωρίς την γκρίνια του οικογενειακού περιβάλλοντος και οι περισσότεροι βέβαια για να σπουδάσουν σε κάποια σχολή και μετά αφού ολοκληρώσουν τις σπουδές τους να ψάξουν για δουλειά. Δουλειά; Το πιο αστείο ανέκδοτο που ξέρετε φαντάζομαι. Ποιά δουλειά; Όλες σχεδόν καπαρωμένες και όσοι θα βρουν ή θα μπουν με κάποια γνωριμία ή με την αγγελία με τίτλο “ζητείται κοπέλα εμφανίσιμη”. Αντιλαμβάνεστε τι εννοώ!

Άρα υπάρχουν 2 λύσεις. Η προοπτική του να συνεχίσουν τον κανονικό ρυθμό ζωής τους με πεντάευρο χαρτζιλίκι από τη μαμά, γιατί ο μπαμπάς αγρίεψε, και τράκα τσιγάρο ή το εξωτερικό για καλύτερη τύχη συνεχίζοντας τις σπουδές τους, με μεταπτυχιακά και διδακτορικά και με την προοπτική να βρουν κάποια εργασία. Αφήνουν πάντα ανοιχτό το ενδεχόμενο να επιστρέψουν στα χωριά τους συνεχίζοντας την οικογενειακή παράδοση ,με το πτυχίο να φιγουράρει στο παρμπρίζ του τρακτέρ δίπλα ακριβώς από το σηματάκι των τελών κυκλοφορίας.
Στην ελληνική γεωργία δηλαδή, που ήταν κάποτε η βάση της Ελληνικής οικονομίας και τώρα έχει μείνει ανεκμετάλλευτη. Καμμία δουλειά δεν είναι υποδεέστερη. Ίσα-ίσα θα πρέπει να αισθάνονται όμορφα όσοι ασχολούνται με την καλλιέργεια της γης.
Έχουμε ανάγκη τα ελληνικά προϊόντα και μπορούμε να λάβουμε πολλά αγαθά από την Ελληνική γη. Γνωρίζατε ότι η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα σε παραγωγή κομπόστας ροδάκινου με εξαγωγές 270.000 τόνων τα τελευταία χρόνια και δεύτερη σε εξαγωγές έρχεται η Κίνα; Πέρα από τα βιομηχανικά προϊόντα που εισάγουμε, γιατί έτσι και αλλιώς λείπει η στοιχειώδης υλικοτεχνική υποδομή για την κατασκευή τους, θα πρέπει να εισάγουμε και προϊόντα διατροφής, όπως γαλακτοκομικά, φρούτα και λαχανικά από άλλες χώρες τη στιγμή που μπορούμε μόνοι μας να τα παράγουμε;

Εδώ αξίζει να επισημανθεί το γεγονός ότι οι νέοι τελευταία παρά το υψηλό επίπεδο μόρφωσης που έχουν, οι περισσότεροι αποφασίζουν τελικά να εγκαταλείψουν τις πόλεις και να επιστρέψουν στην ελληνική ύπαιθρο, γιατί έχουν καταλάβει πλέον ότι μόνο εκεί υπάρχει κάποια ελπίδα να ζήσουν μια αξιοπρεπή ζωή και να προσπαθήσουν να ελαφρύνουν λίγο τα οικονομικά βάρη των γονιών τους που είναι ασήκωτα.
Υπάρχουν πάρα πολλές προοπτικές καλλιέργειας στην Ελλάδα και μπορούν με σωστές μεθόδους και καλή διαχείριση να αναδείξουν νέους δρόμους και προοπτικές για την αγροτική οικονομία. Μπορούν να ασχοληθούν π.χ. με την παραγωγή μελιού, κρέατος, παραδοσιακών τυριών, οπωροκηπευτικών, αμπελώνες για την παραγωγή οίνου, και πολλά άλλα. Να μην ξεχάσουμε ακόμα να αναφερθούμε και στην εκμετάλλευση των θαλάσσιων πόρων όπως μυδοκαλλιέργειες, εκτροφή και αναπαραγωγή ψαριών και χταποδιών ακόμα και με την παραδοσιακή αλιεία.
Έχουν γίνει μελέτες ότι η γη της Ελλάδας είναι κατάλληλη και για πιο εναλλακτικές καλλιέργειες (μάνγκο, χουρμαδιάς, αλόης, τρούφας, σπιρουλίνας κ.α.), άρα οι νέοι μπορούν να προβούν πέρα από τις παραδοσιακές καλλιέργειες και με πιο εναλλακτικούς τρόπους αξιοποίησης της γεωργικής παραγωγής.
Ας έχουμε λοιπόν λίγο στο νου μας γενικά τον όρο της αποκέντρωσης, γιατί όπως εκ των πραγμάτων διαπιστώνεται οι πόλεις δεν έχουν να μας προσφέρουν και πολλά. Μπορεί έτσι να ανακαλύψουμε και άλλα στοιχεία και δεξιότητες του εαυτού μας που ίσως δεν είχαμε σκεφτεί. Τελευταία ακούω πολλούς ανθρώπους να αναφέρουν ότι θα πάνε να ζήσουν σε χωριά, όπου θα μπορούν να καλλιεργούν τα δικά τους φρούτα και λαχανικά προκειμένου να βρουν την ψυχική τους ηρεμία και να ασχοληθούν περισσότερο με τον εαυτό τους και την οικογένειά τους.
Είναι ελπιδοφόρο ότι μέσα στην κρίση υπάρχουν παρήγορα μηνύματα.
Και θα ήθελα να κλείσω με ένα ρητό:
Δεν μπορεί όποιος δεν θέλει

http://maga.gr/2012/11/23/strofi-stin-elliniki-gi/