ΣΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΕΓΙΝΕ ΗΔΗ Η… ΕΝΩΣΗ ΠΑΠΙΚΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ!

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Μια επιστολή αγωνιάς από ένα Ελληνορθόδοξο πιστό της Γερμανίας αποκαλύπτει ένα καινούργιο οικουμενιστικό σκάνδαλο από την Ορθόδοξη Μητρόπολη Γερμανίας, που δείχνει πως κάποιοι έχουν ήδη προχωρήσει πολύ πιο πέρα από όσα νομίζουμε.

Συγκεκριμένα «Η Ι. Μ. Γερμανίας, αδιαφορώντας τελείως για το πως σκέπτονται οι πιστοί και για το αν είναι σύμφωνοι με τέτοιες ενέργειες, λειτουργεί παπικά και απολυταρχικά προσπαθώντας να επιβάλλει με παπικές μεθόδους την -κατά τον άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς- παναίρεση του Οικουμενισμού προβάλλοντας για δικαιολογία την αναγκαιότητα τέτοιων κειμένων ως απόδειξη ενσωμάτωσης σε μία κοινωνία και ως σύμβολο ειρήνης.

Στο κείμενο αυτό παρουσιάζεται η σημασία της γιορτής και το λειτουργικό τυπικό του Πάσχα στους παπικούς και στην Ορθόδοξη Εκκλησία παράλληλα, και επιχειρείται μέσω αυτής της παραλληλότητας -κατά πάγια οικουμενιστική τακτική- η ανάδειξη «βαθέων ομοιοτήτων», η υποβάθμιση των τρανταχτών διαφορών, η κατάργηση της διδασκαλίας των Πατέρων ότι δεν υπάρχει σωτηρία έξω από την Μία Εκκλησία, καθώς και η κατάργηση του χαρακτήρα της Ορθοδοξίας ως της Μίας Εκκλησίας.


Το γεγονός, ότι το κείμενο υπάρχει μόνο στα γερμανικά και όχι στα ελληνικά δηλώνει και τον ληστρικό και υπόγειο χαρακτήρα του· διότι γνωρίζουν οι υπαίτιοι τις αντιδράσεις που θα επακολουθούσαν, αν υπήρχε και στην ελληνική μορφή του και γινόταν πιο γνωστό στο ορθόδοξο ποίμνιο. Ακολουθούν σε μετάφραση (λόγω της μετάφρασης θα παραμείνουν όροι, όπως εκκλησία, μυστήρια κλπ., που αναφέρονται στους παπικούς έτσι όπως είναι στο γερμανικό κείμενο χωρίς εισαγωγικά ) τα σημαντικότερα και πιο κραυγαλέα αποσπάσματα στη σειρά που είναι στο κείμενο:

«Για να δηλώσουμε τις ομοιότητες της Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας αλλά και για να εξηγήσουμε τις μικρές διαφορές εκδίδουμε τώρα αυτό το φυλλάδιο…..
Το φυλλάδιο αυτό απευθύνεται στις Χριστιανές και στους Χριστιανούς καθώς και σε κάθε ενδιαφερόμενο αναγνώστη…
Το ακόλουθο κείμενο δείχνει την εορτή του Πάσχα (αρχίζοντας από την προπασχαλινή περίοδο νηστείας, τον εορτασμό της Μ. Εβδομάδος μέχρι την Πεντηκοστή) στην παράδοση της Ανατολής και της Δύσης. Παράλληλα θα φανερωθούν δίπλα στις διαφορετικές διαμορφώσεις και λειτουργικές εκφράσεις οι θεμελιώδεις ομοιότητες των δύο παραδόσεων…
Την νηστεία (και στις δύο Εκκλησίες) υπηρετούν ένας απέριτος βίος, η εντατική προσπάθεια αποφυγής εντάσεων, μία γεναιόδωρη ελεημοσύνη, η βαθύτητα της πνευματικής ζωής μέσω της καθαρότητας, της αυτογνωσίας, της προσευχής, της συχνής συμμετοχής στην Θεία Λειτουργία και στην Θεία Κοινωνία καθώς και η αποχή από σωματικές απολαύσεις. Μέσα σε όλες αυτές τις ομοιότητες υπάρχουν διαφορές στην διαμόρφωση, οργάνωση και στο βίωμα των πιστών σε Ανατολή και Δύση που δεν πρέπει να παραβλέπονται….
Η νηστεία στην καθολική εκκλησία αρχίζει την Τετάρτη της στάχτης… Αυτή η Τετάρτη και η μεγάλη Παρασκευή έχουν σαν χαρακτηριστικό τους την αποχή από το κρέας και την αποφυγή χόρτασης. Λαμβάνοντας υπόψη τις παραλλαγμένες συνθήκες ζωής διαμορφώθηκαν και άλλες μορφές νηστείας όπως η αποφυγή μέσων απόλαυσης, αγαπημένων συνθηκών κατανάλωσης, οι οποίες μπορούν να οδηγήσουν στην εξάρτηση, επίσης η απόφυγη της τηλεόρασης, της οδήγησης (!!!) κτλ…
Την κορύφωση της νύχτας του Πάσχα αποτελεί και στις δύο εκκλησίες το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας… Διότι στην Θεία Ευχαριστία ενώνεται ο Εσταυρωμένος και Αναστάς Κύριος με το σώμα του, δηλ. την Εκκλησία…
Με την Πεντηκοστή αρχίζει το έργο του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία…
Ως καθολικοί και ορθόδοξοι Χριστιανοί είμαστε κοινώς πεπεισμένοι, ότι ο Χριστός είναι πάντα παρών στην Εκκλησία Του και ότι αυτή η παρουσία Του είναι πάντα εμφανής στην Θεία Λειτουργία…
Η εξωτερική ημερολογιακή διαφορά του εορτασμού του Πάσχα δεν αναιρεί την βαθιά συμφωνία στην πίστη μέσω του Πάσχα. Ο Frère Alois, ο ηγούμενος της οικουμενικής κοινότητας του Taizé, τονίζει την ενότητα των Χριστιανών μέσω του Πάσχα με τα ακόλουθα λόγια: Στην πίστη στον Χριστό, ότι είναι παρών, ακόμα και όταν δεν Τον βλέπουμε, ότι μέσω του Αγίου Πνεύματος ενεργεί στον κόσμο και κατοικεί στις καρδιές μας βασίζεται το τόλμημα, στο οποίο μας καλεί το Πάσχα….».
Όπως διαπιστώνουμε το φυλλάδιο μιλάει για μικρές διαφορές και θεμελιώδεις «ομοιότητες» και, με αυτόν τον τρόπο, παρουσιάζει ως πλανεμένους όλους τους Αγίους της Ορθοδόξου Εκκλησίας, οι οποίοι μας απέτρεπαν από οποιαδήποτε επαφή και συνεργασία με τους παπικούς και κάθε έιδους αιρετικούς αυτόματα! Κι όλα αυτά εν γνώσει των «ορθοδόξων ποιμένων και θεολόγων» που συνέβαλαν στην συγγραφή του. Φτάνει μάλιστα στο σημείο – στο απόσπασμά του περί του Ορθοδόξου εορτασμού της Πεντηκοστής, το οποίο δεν μετάφρασα- να αναφέρει ως πηγή ένα απόσπασμα του αγ. Γρηγορίου του Παλαμά (Apg 2,3) στο οποίο ο άγιος λέει ότι το Άγιο Πνεύμα εξασφαλίζει την ενότητα των Αποστόλων, μεταξύ των μελών της Εκκλησίας και φυσικά εννοείται και την διάσταση μετά των αιρετικών. Πρόκειται δηλαδή για ένα φιλοπαπικό, οικουμενιστικό, αντιορθόδοξο κείμενο που αναφέρει ως πηγή και απόδειξη των λεγόμενών του, ακόμα και όταν μιλάει για την Ορθόδοξη πλευρά, τον Άγιο αυτόν που κυνηγήθηκε από τους λατινόφρονες, που κατεδίκασε κάθε παπική κακοδοξία, που απέδειξε και υπεράσπισε την ορθόδοξη Εκκλησία ως την Μία Εκκλησία.
Πιστεύουν αλήθεια αυτοί οι «ορθόδόξοι ποιμένες και θεολόγοι», ότι ο άγιος, ο οποίος φυλακίσθηκε γιατί αρνήθηκε να συμφωνήσει με με τον λατινόφρονα πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννη Καλέκα θα ήταν σύμφωνος με τέτοιες πρακτικές και δεν μπαίνουν από έπαρση ούτε καν στον κόπο να σκεφτούν, αν το φυλλάδιο αυτό είναι συμβατό με την ολική διδασκαλία του αγίου;
Το φυλλάδιο αυτό ονομάζει και εξισώνει Ορθόδοξους και παπικούς ως Χριστιανούς. Ονομάζει δε ως κοινά και αυτομάτως αναγνωρισμένα στους Παπικούς χαρακτηριστικά την προσευχή, την καθαρότητα την πνευματική ζωή, την αυτογνωσία (τώρα πως έχει αυτογνωσία ένας αλάθητος πάπας που ζητάει πρωτεία, είναι ακατανόητο), την Θεία Λειτουργία και την Θεία Κοινωνία. Τις διαφορές που πονηρώς τις ονομάζει μη παραβλεπτέες τις περιορίζει μόνο στον οργανωτικό, διαμορφωτικό και βιωματικό τομέα. Καμία αναφορά για δόγμα, καμία αναφορά αν υπάρχουν Ιερά Μυστήρια και πνευματικότητα έξω από την Εκκλησία, καμία υπεράσπιση της Ορθοδοξίας ως την μία Αλήθεια.
Το φυλλάδιο αναφέρει στο απόσπασμα περί της νηστείας των Λατίνων ως „θεάρεστες“ μεθόδους νηστείας εκτός από την αποφυγή κρεατοφαγίας και άλλες όπως την αποφυγή γλυκισμάτων, τηλεόρασης, οδήγησης κλπ. και αυτό σε παραλληλότητα με την ορθόδοξη νηστεία. Και αυτό το αποδέχθηκαν οι «ορθόδόξοι ποιμένες και θεολόγοι». Γιατί αν δεν είναι κατά την γνώμη τους θεάρεστες, πως δεν τις καταδικάζουν ως μη ορθόδοξες και πως δέχονται την μέσω της παράλληλης παρουσιασής εξομοίωσή τους με την από τους Ιερούς Κανόνες θεσπισμένη νηστεία; Μήπως γιατί τέτοιες μεθόδους έχουν σκοπό να μας περάσουν, όταν μιλούν για επανεξέταση του θέματος της νηστείας στην σύνοδο της Κρήτης, που πρόκειται να γίνει;
Το φυλλάδιο αναφέρει το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας ως κοινό και ενεργό σε Ορθοδοξία και παπισμό αποκρύπτοντας το γεγονός, όχι μόνο ότι οι παπικοί, ως σχισματικοί και αιρετικοί εκτός της Εκκλησίας δεν έχουν μυστήρια, αλλά και το ότι οι πιστοί τους δεν λαμβάνουν αίμα (μόνο οι ιερείς τους έχουν αυτό το δικαίωμα) αλλά μόνο σώμα και αυτό από άζυμο άρτο. Άρα λοιπόν εδώ έχουμε γυμνή τη κεφαλή την αιρετική αποδοχή υπάρξεως και ενεργείας του Μυστηρίου της Θείας κοινωνίας στους παπικούς.
«Οι ορθόδοξοι ποιμένες και θεολόγοι» που συνέγραψαν αυτό το φυλλάδιο αποδέχονται την ύπαρξη του Χριστού και του Αγίου Πνεύματος στην αίρεση του παπισμού και ομολογούν την ενότητα τους με αυτούς. Χρησιμοποιούν και αποδέχονται δε ως κήρυκα του Χριστού και ως παράδειγμα και προς μίμηση τον Frère Alois, τον ηγούμενο της οικουμενιστικής κοινότητας του Taizé, μίας κοινότητας που αντιτίθεται σε κάθε ορθόδοξο κανόνα μοναχισμού καθώς και σε ολόκληρη την ορθόδοξη διδασκαλία.
Το φυλλάδιο αυτό δεν απαντά και σε ένα καυτό ερώτημα: Η ουνία ως πιστό και γνήσιο τέκνο του παπισμού είναι και αυτή εκκλησία; Και αν ναι, σε ποια παράδοση ανήκει, στην Ανατολή, στην Δύση ή και στις δύο; Αν όχι τότε πώς είναι ο παπισμός που την γέννησε εκκλησία; Ποσώς ενδιαφέρει τους «ορθόδοξους ποιμένες και θεολόγους» πως εγκληματεί αυτήν την στιγμή η ουνία στην Ουκρανία και σε άλλα ορθόδοξα μέρη.
Συνοπτικά λοιπόν κατά τον φυλλάδιο αυτό, μεταξύ Ορθοδοξίας και παπισμού υπάρχουν μικρές διαφορές και θεμελιώδεις ομοιότητες, ο παπισμός είναι εκκλησία, έχει ενεργά μυστήρια, είναι θεάρεστος, είναι φορέας του Αγίου Πνεύματος, έχει ιερωσύνη. Άρα λοιπόν, τι μας εμποδίζει να γίνουμε από ορθόδοξοι παπικοί; Τι θα πουν σε μία τέτοια ερώτηση ενός πιστού «οι ορθόδοξοι ποιμένες και θεολόγοι» συγγραφείς αυτού του κειμένου; Μάλλον «και δεν γίνεσαι;».
Καλώ και παρακαλώ, ως σκανδαλιζόμενο και πνευματικά και ψυχικά πληγωμένο μέλος της Εκκλησίας του Χριστού, τους ποιμενάρχες εν Ελλάδι να πάρουν θέση σε αυτές τις αντιορθόδοξες και αιρετικές πρακτικές. Πρέπει επιτέλους να σταματήσει αυτός ο στρουθοκαμηλισμός των ταγών της Εκκλησίας. Γιατί αν συνεχίσουν να αδιαφορούν και να σιωπούν, είναι σαν να τις δέχονται και αναδεικνύονται αυτόματα και οι ίδιοι αιρετικοί. Αν τις αποκηρύξουν πρέπει να προστατεύσουν το ορθόδοξο ποίμνιο της Γερμανίας, όπως και άλλων περιοχών που κυκλοφορούν τέτοια αντιορθόδοξα από ορθόδοξους ιερείς φυλλάδια. Κι ας μην προφασίζονται ότι οι πιστοί στην Γερμανία βρίσκονται υπό άλλην εκκλησιαστική δικαιοδοσία. Όταν κινδυνεύει και αλλοιώνεται η Πίστη, πρέπει να κάνουν ό,τι και οι Άγιοί μας (Μ. Βασίλειος, Μ. Αθανάσιος, άγιος Μάξιμος κ.ά.), οι οποίοι με Επιστολές και με την προσωπική τους παρουσία, επισήμαιναν τις παρεκκλίσεις από την Πίστη και παρακαλούσαν την επιστροφή στην ορθό Πίστη.
Όσο αμαρτωλοί ή ασήμαντοι και να είμαστε, παραμένουμε πρόβατα της ποίμνης του Θεού. Και για εμάς ήρθε ο Χριστός στην γη, και για εμάς αναστήθηκε και για εμάς κάλεσε τους ποιμενάρχες στην Εκκλησία, να μας προφυλάξουν από τους προβατόσχημους λύκους. Γιατί και για εμάς θα δώσουν λόγο στο φοβερό βήμα του Θεού.

Πείτε επιτέλους· είστε υπέρ ή κατά τέτοιων φυλλαδίων και εφαρμόστε τα από τους ιερούς κανόνες αναδεδειγμένα μέτρα για την προφύλαξη της Εκκλησίας του Χριστού, η οποία ούτε σε εμάς, ούτε σε εσάς ανήκει, ώστε να Την διαχειριζόμαστε κατά το δοκούν. Ανήκει στον Θεάνθρωπο Χριστό, ο οποίος μέσω των Γραφών και των Πατέρων μας έδωσε Ιερούς Κανόνες προστασίας και λειτουργίας Της. Οι λαϊκοί πρέπει ορθά να υπακούουν στους Κανόνες της Εκκλησίας. Οι ιερείς και αρχιερείς δεν πρέπει;

Με πόνο ψυχής
Αδαμάντιος Τσακίρογλου»

Πηγή Κατάνυξις

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφεάς-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr