Αὐτός πού κρίνει τόν ἄλλο δέν βλέπει τόν ἑαυτό του! (Ὁ Κύριος εἶπε...)

Καλή, Ἁγία καί Εὐλογημένη Τεσσαροκοστή ἀπό τόν Ἱστολόγιον ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ 
 

Ὁ Κύριος εἶπε:

"πάντα δὲ δοκιμάζετε, τὸ καλὸν κατέχετε· ἀπό παντός εἴδους κακοῦ ἀπέχεσθε" (Θεσσ. 5, 21-22).

Δηλαδή, τά πάντα νά ἐλέγχετε, τό καλό νά κρατεῖτε. Ἀπό κάθε κακό νά ἀπέχετε.

Μᾶς ἔδωσε, ἑπομένως, τήν διάκριση ἀνάμεσα στό καλό καί στό κακό, γιά νά φωτιζόμαστε στά σκοτάδια τῆς ἁμαρτίας καί τῆς πλάνης, τῶν δικῶν μας καί τῶν ἄλλων καί τοῦ ἀπατεῶνος τούτου κόσμου τοῦ κοσμοκράτορος διαβόλου, κι ἔτσι νά προφυλασσόμαστε ἀπό τούς κινδύνους τῆς πρόσκαιρης ζωῆς καί ἀπό τήν ἀπώλεια τῆς κολάσεως τῆς αἰώνιας ζωῆς.

Ὁ ἴδιος, ὅμως, Κύριος εἶπε καί αὐτό:

"ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» (Ματθ. κβ', 37-39).

Δηλαδή, νά ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου, ὅπως τόν ἑαυτό σου!

Αὐτή εἶναι καί ἡ δευτέρα ἐντολή πρός ὅλους. Δέν ἐξαιρεῖ κανέναν πλησίον, καλό ἤ κακό. Ἐξάλλου...ποιός εἶναι ἀναμάρτητος; Ὑπάρχει κανείς ἄνθρωπος τέτοιος;

Μᾶς ἔδωσε, ἑπομένως, μαζί μέ τήν διάκριση τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ, καί τήν ἀγάπη! Συμπέρασμα: ὁ Κύριος μᾶς ἔδωσε τήν δυνατότητα νά διακρίνουμε τό καλό καί τό κακό καί ὄχι νά κρίνουμε τόν καλό καί τόν κακό!

Ξεκάθαρον!

 

Ἡ ἀγάπη τῆς δευτέρας ἐντολῆς εἶναι αὐτή πού ὅταν διακρίνει κάτι κακό στόν πλησίον, δέν τόν καταδικάζει, δέν τόν μισεῖ, ἀλλά τόν συμπονεῖ, προσεύχεται γι' αὐτόν, τόν νουθετεῖ, τόν βοηθᾶ ἄν μπορεῖ ἤ τόν ἐπιπλήττει παιδαγωγικά ὅπως κάνει ὁ γονιός στό παιδί, ὁ δάσκαλος στόν μαθητή, ὁ φίλος στόν φίλο. Ἀκόμα κι ἄν χρειαστεῖ νά ἀπομακρυνθεῖ ἀπό αὐτόν γιά νά μήν παρασυρθεῖ ἀπό τήν ἁμαρτία του, τό κάνει ἀπαθῶς πρός τό πρόσωπο, ἀπό σύνεση, ἀπό σωφροσύνη καί ἀπό πρόληψη, ὅπως ἀπομακρύνεται τό σῶμα μας ἀπό τήν φωτιά ἤ ἀπό τόν γκρεμό. Δέν τό κάνει ἀπό ἐμπάθεια, ἔχθρα καί κακία.

Τό σφάλμα τοῦ πλησίον εἶναι τό δικό μας θερμόμετρο ὑπομονῆς.

Εἶναι τό δικό μας βαρίδιο γογγυσμοῦ ἤ τό πούπουλο τῆς ἀγογγυσίας.

Εἶναι ὁ δικός μας δείκτης ἐλέους καί ἀγάπης.

Εἶναι τό ξυπνητήρι ἐλέγχου τῶν δικῶν μας παθῶν. 

Εἶναι ὁ συναγερμός διορθώσεως τῶν δικῶν μας ἁμαρτιῶν.

Εἶναι τό πόσο καλά βλέπουμε καί γνωρίζουμε τόν ἑαυτό μας τελικά.

Εἶναι τό στενότερο δικό μας προσωπικό πλησίασμα στόν Θεό.

Διαβάζουμε ἀπό τό Γεροντικό: 

 

Αὐτός πού κρίνει τόν ἄλλον γιά τό σφάλμα του καί ὄχι μόνο τό σφάλμα του, παθαίνει μία μορφή πνευματικῆς ἀμνησίας καί ξεχνᾶ νά κοιτάξει τόν ἑαυτό του στόν καθρέφτη τῆς συνείδησής του. Μένει ὁ ἴδιος ἀχτένιστος, ξεμαλλιασμένος, ἀπεριποίητος καί ἄνιπτος (πνευματικά). Καί ὅσο πιό πολλές ὧρες καταναλώνει στό νά κρίνει τόν πλησίον του, τόσο περισσότερο μετατρέπεται ἡ περιστασιακή πνευματική ἀμνησία του σέ μόνιμη. Μπορεῖ μάλιστα νά φθάσει στό σημεῖο νά ξεχάσει τόν ἴδιο του τόν ἑαυτό καί νά ἀσχολεῖται μόνο μέ τούς ἄλλους! Αὐτό κι ἄν εἶναι παράλογο! Νεκρός ζωντανός!

Ἔχετε ποτέ σκεφθεῖ τό ἑξῆς;
Ἄν καταγράφονταν σέ ἕνα γράφημα μέ τήν βοήθεια ἑνός χρονομέτρου οἱ κατακρίσεις πού κάναμε στήν ζωή μας (καί οἱ ἐξωτερικές καί οἱ κρυφές ἐσωτερικές μέσα μας) μέ βάση τρεῖς συντελεστές: α) σέ φορές, β) σέ χρόνο,  γ) βάσει τῆς ἡλικίας μας, κι ἄν ἐπιπλέον εἴχαμε τήν δυνατότητα νά γνωρίζουμε τό μαθηματικό ἀποτέλεσμα αὐτοῦ τοῦ γραφήματος, πιθανόν νά παθαίναμε σόκ! Διότι στήν πρόσθεση τῶν φορῶν, τῶν λεπτῶν καί τῶν ὡρῶν κατάκρισης πού κάναμε, σέ συνάρτηση μέ τά χρόνια πού ζήσαμε, τό συνολικό ἀποτέλεσμα θά ἦταν ΧΡΟΝΙΑ! Χαμένη ζωή δηλαδή! Τραγικό!

Ἕνας βαριά ἄρρωστος καί μελλοθάνατος βιάζεται ἐναγωνίως νά ταχτοποιήσει τίς ὑποθέσεις του, μόλις ὁ γιατρός τοῦ ἀποκαλύψει πώς "ὀλίγον χρόνο ἔχει". Παύει νά ἀσχολεῖται μέ τίς ἀρρώστειες τῶν ἄλλων, σκέπτεται τό φευγειό του καί προετοιμάζεται καταλλήλως γι' αὐτό.

Ὀλίγον χρόνον ἔχουμε ὅλοι. Ἄν τόν ξοδέψουμε στήν καταδίκη τοῦ πλησίον, ἡ βαρειά ἀρρώστεια τῶν δικῶν μας ἁμαρτιῶν θά καλπάσει καί δέν θά προλάβουμε νά ἀσχοληθοῦμε μέ τήν δική μας θεραπεία, νά ταχτοποιήσουμε τήν μετάνοιά μας καί νά προετοιμασθοῦμε ὡς ἀναπόφευκτοι ἀναχωρητές γιά τό ἱερό κριτήριο τοῦ Θεοῦ. Ὁπότε, θά καταδικασθοῦμε ἐμεῖς τελικῶς!

Ὅποιος κρίνει τόν ἄλλον, ἐκείνη τήν ὥρα δέν βλέπει τόν ἑαυτό του!
Ὅμως ἐκείνη ἡ ὥρα, ὅπως καί κάθε ὥρα εἶναι τό ἴδιο πολύτιμη καί κρίσιμη γιά ὅλους, γιατί εἶναι μοναδική κι ἀνεπανάληπτη καί γιατί γιά ὅλους ἀνεξαιρέτως ἰσχύει τό:
«ἄνθρωπος ὡσεὶ χόρτος αἱ ἡμέραι αὐτοῦ· ὡσεὶ ἄνθος τοῦ ἀγροῦ οὕτως ἐξανθήσει» (Ψαλμ. 102, 15).

Ποιός σοφός, ἔχοντας συνειδητοποιήσει τήν ἀντίστροφη μέτρηση τῆς κλεψύδρας τῆς δικῆς του ζωῆς, θά ξοδέψει ἀκόμα κι ἕναν κόκκο ἄμμου (χρόνου) ἀπό αὐτήν, γιά νά κρίνει τόν ὅποιον πλησίον του;...
Θά τόν διαχειρισθεῖ ὡς τόν πιό πολύτιμο κι ἀνεκτίμητο λίθο ὁλάκερου τοῦ σύμπαντος. 

Ἐμεῖς, πρέπει νά κλαύσουμε μέ μαῦρο δάκρυ γιά ὅλους ἐκείνους τούς κόκκους πού καταχραστήκαμε καί πού δέν γυρίζουν πίσω ὥστε νά τούς εἴχαμε πάλι καί νά κάναμε αὐτό πού ἔπρεπε. Ἄς σπεύσουμε ὅμως ἐν μετανοίᾳ κι ἐλπίδα, γιά νά μήν χάσουμε κι αὐτούς πού μᾶς ἀπέμειναν. Ὁ Θεός συγχωρεῖ.

Καλή Σαρακοστή. Καλή μετάνοια γιά τήν Ἀνάσταση. 

Συντάκτης τοῦ ἄρθρου:
Ἱστολόγιον ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ  http://kaiomenivatos.blogspot.gr/  

Πηγή εἰκόνας μέ τήν ἱστορία ἀπό τό Γεροντικό:  

http://anthologioxr.blogspot.gr/search/label/%CE%A0%CE%91%CE%A4%CE%95%CE%A1%CE%99%CE%9A%CE%95%CE%A3%20%CE%94%CE%99%CE%97%CE%93%CE%97%CE%A3%CE%95%CE%99%CE%A3

 

kaiomenivatos.blogspot