Τι είναι η ΄΄Παγκοινιά΄΄ Έργα αγάπης, φιλανθρωπίας και αλληλοβοήθειας.

Τι είναι η «Παγκοινιά»

Τι είναι η ΄΄Παγκοινιά΄΄

Έργα αγάπης, φιλανθρωπίας και αλληλοβοήθειας.

Η φιλανθρωπία κυριαρχούσε από τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους στην Αποστολική Εκκλησία. Δεν υπήρχε φτωχός μεταξύ των πιστών. Δεν ανέχονταν να έχουν κάτι που να μην το έχει και ο εν Χριστώ αδελφός τους. Το πνεύμα της αγάπης, της φιλανθρωπίας, της αλληλοβοήθειας, της κοινοκτημοσύνης και ακτημοσύνης που βιώθηκε στο «Βυζάντιο» καθώς και στα ισνάφια της Τουρκοκρατούμενης Ελλάδας, είναι η συνέχεια της ζωής της πρωτοχριστιανικής Ενορίας. Στις μέρες μας το πνεύμα αυτό διατηρείται αλώβητο στα μοναχικά καθιδρύματα (κοινόβια, σκήτες, κελλιά κ.λ.π.). Αυτό το πνεύμα αγκαλιάζει όλα τα πράγματα και όλες τις ανάγκες, τόσο τις υλικές όσο και τις πνευματικές.

Στις σκήτες και στα Μοναστήρια υπάρχει λ.χ. ο θεσμός των «Παγκοινιών» όπου όλοι βοηθούν σ’ ένα δύσκολο έργο και μία έκτακτη ανάγκη κάποιου αδελφού ή κάποιας συνοδίας.

Αυτό το πνεύμα-πολίτευμα μπορεί να λειτουργήσει οδηγητικά για τον σύγχρονο ποιμένα της κοσμικής Ενορίας καθώς και για τους εν τω κόσμω πιστούς. Είναι πάρα πολύ οικοδομητικό για τους πιστούς αλλά και για τους απίστους το να καλλιεργείται στην κοσμική Ενορία η αλληλογνωριμία, η συνεργασία, η αλληλοϋποστήριξη και η αλληλοβοήθεια (πνευματική και υλική).

Αυτά τα έργα θα πρέπει να ασκούνται τόσο με πνευματικές όσο και με υλικές προσφορές στην Ενορία. Οι υλικές προσφορές περιλαμβάνουν προσφορές χρημάτων, αγαθών, γαιών, προσφορές εθελοντικής εργασίας καθώς και προσφορές γνώσεων, τεχνογνωσίας κ.λ.π. Οι πνευματικές προσφορές περιλαμβάνουν τα έργα της πνευματικής ελεημοσύνης προς όλους. Η προσφορά μπορεί να γίνεται είτε σε προσωπικό, είτε σε συλλογικό επίπεδο.

Ο θεσμός των «παγκοινιών» επίσης θα είναι πολύ ωφέλιμο να λειτουργήσει εκτός από την μοναστική και μέσα στην κοσμική Ενορία. Στην παγκοινιά (=παν+κοινό) όλη η ενοριακή κοινότητα κινητοποιείται για να συνδράμει κάποια έκτακτη ανάγκη ενός ή περισσοτέρων μελών της. Η συμβολή του ποιμνίου της ενοριακής κοινότητας στα εμπερίστατα μέλη της μπορεί να είναι ποικίλη: προσφορά προσωπικής εθελοντικής εργασίας, προσφορά χρημάτων ή άλλων υλικών αγαθών, φαρμάκων, οικοδομικών υλικών, φροντιστηριακών μαθημάτων, τεχνογνωσίας, κ.λ.π.

Γενικά μεταξύ των μελών της κοσμικής Ενορίας θα πρέπει να καλλιεργηθεί το κοινοτικό πρωτοχριστιανικό πνεύμα της αλληλοβοήθειας, της αλληλοϋποστήριξης και της ανιδιοτελούς θυσιαστικής αγάπης τόσο όσον αφορά τις βιοτικές, όσο και τις πνευματικές ανάγκες. Όλοι οι πιστοί είμαστε υπεύθυνοι για όλους και όχι μόνο οι ποιμένες.

pagoinia.blogspot.gr 

ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ

   

   Αιώνες τώρα ο λαός μας πορεύεται μέσα από στάχτες κι αποκαΐδια και αγωνίζεται να κρατηθεί όρθιος.

   Ο 21ος αιώνας βρήκε πάλι την πατρίδα μας να ανεμοδέρνεται. Στην εποχή της κρίσης όμως, δεν υπάρχει καμία ατομική σωτηρία όπως υπέθεσαν ίσως προηγούμενες γενιές. Στις δοκιμασίες που περνάμε πρέπει να αναζητήσουμε όχι την ατομική λύση αλλά τη συνεπιβίωση.   Όσοι διαθέτουν αντισώματα πνευματικής υγείας και λεβεντιάς, κοινωνικής ευαισθησίας και προσωπικής υπευθυνότητας, ρωμαίικου ήθους πραγματικής ανθρωπιάς και αδελφοσύνης, ασφαλώς και οφείλουν να αντισταθούν.

   Καλούμαστε να διαμαρτυρηθούμε, να προειδοποιήσουμε, να καταγγείλουμε, να διαφωτίσουμε, να παρουσιάσουμε τον ανεξάντλητο πλούτο της δικής μας ιερής και δοξασμένης παράδοσης, να συνεγείρουμε τις αποκαρδιωμένες συνειδήσεις από όποιο μετερίζι κοινωνικής θέσης κι αν βρισκόμαστε.   

   «Παράδοση για τον Έλληνα Ορθόδοξο είναι η πίστη που είχαν οι λεβεντόγεροι παππούδες του/ η προσευχή της πονεμένης μάνας του μπρος στη Μάνα του Εσταυρωμένου/ το τροπάρι που ακούει ΄΄εις ήχον πλάγιον του δευτέρου΄΄ και που σταλάζει μπάλσαμο στα βουρκωμένα μάτια του/ είναι ένα ερημόκκλησο λησμονημένο από τους ανθρώπους σ’ έναν απότομο βράχο, που τα θαμπόφωτα καντήλια του δεν πάνε πια, παρά μονάχα οι αγαπημένοι ήρωες του κοσμοκαλόγερου Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη να τ’ ανάψουν, τις χρονιάρες μέρες/ είναι οι Όσιοι και οι Μάρτυρες, που του κρατάνε συντροφιά την κάθε μια στιγμή, την κάθε μια περίσταση του χρόνου του/ είναι η αγιασμένη Τέχνη της Αγιογραφίας, της Ρωμαίικης Μουσικής, της αρχιτεκτονικής της Ρωμανίας, που τον κάνει ικανό να νιώθει και να αισθάνεται όχι σαν ένα ΄΄πράγμα΄΄ άμορφο κι αδιάφορο, μα σαν ένα πολύτιμο κομμάτι στην αρμονικά χτισμένη αιώνια Πολιτεία του Θεού, που αρχίζει εδώ και συνεχίζει στον Ουρανό» (Π. Β. Πάσχου: Φώτης Κόντογλου-25 χρόνια από την κοίμησή του, Αθήνα, 1990, σ. 13-14).

   Από αγάπη λοιπόν προς αυτήν την παράδοση και τον πόθο μας να διατηρηθεί και να αναβιώσει, δημιουργήσαμε την ΄΄Παγκοινιά΄΄ για να καταγράψουμε όσα η μνήμη μας μπορέσει να ξεθάψει από τα παιδικά μας χρόνια αλλά και όσα οι παλαιοί μας κατέθεσαν ή θα μας καταθέσουν, ΄΄παρασυρμένοι΄΄ σε μια περιπλάνηση στα όμορφα χρόνια τους. Ήθη, έθιμα και παραδόσεις που χάθηκαν στο πέρασμα των χρόνων και λησμονήθηκαν κι άλλα που ακόμα αντιστέκονται.

   Σήμερα που οι άνθρωποι ΄΄ξέμαθαν΄΄ πια να χαίρονται και το ΄΄εγώ΄΄ εξαφάνισε το ΄΄εμείς΄΄ του Μακρυγιάννη, που οι αξίες και τα οράματα της Ρωμηοσύνης εξαργυρώθηκαν με μετοχές στο χρηματιστήριο, είναι αναγκαίο και χρήσιμο να καλλιεργήσουν τη σχέση τους με το παρελθόν, για να γνωρίσουν εκείνο τον κόσμο μ’ όλα τα πάθια του και τους καημούς του, όπως εκφράστηκαν σ’ όλες του τις εκδηλώσεις.  Για να σταματήσει το ξερίζωμα και να πνεύσει στην πατρίδα μας διαφορετικός άνεμος. Για να σταματήσουμε να νοσταλγούμε τον τόπο μας ζώντας στον τόπο μας, όπως είχε σημειώσει ο Σεφέρης.

   Έτσι οι νέες γενιές –που αποκομμένες σχεδόν απ’ τις ρίζες τους ΄΄βουλιάζουν΄΄ μακάριες σ’ ένα αβέβαιο μέλλον– θα μπορούν να ονειρεύονται και να δημιουργούν, βασισμένες στις αξίες και τα ιδανικά που πηγάζουν απ’ την ιστορία και τη ζωντανή μας παράδοση. Θα βρουν έναν οδηγό.

   Πώς όμως θα μπορέσουμε να κάνουμε πράξη τα πιστεύω μας όταν η Ρωμηοσύνη για ελάχιστους είναι κάτι παραπάνω από ιστορικό ενθύμημα; Την απάντηση μας τη δίνει η ιστορία: Εφαρμόζοντας εμείς τις αρχές που χρησιμοποίησε και ο Ιωάννης Βατάτζης, ο μαρμαρωμένος Βασιλιάς μας, ο οποίος μετά την κατάλυση της Ρωμανίας από τους Λατίνους τόνωσε το φρόνημα των Ρωμηών και τους έκανε κύριους των μέσων παραγωγής. Αγωνίστηκε να αναστήσει τις αξίες, να καταπολεμήσει την αδικία στο κράτος και να εξαλείψει την οικονομική εξάρτηση από τους κατακτητές. Το ίδιο ακριβώς προσπάθησε να κάνει και ο Ιωάννης Καποδίστριας, αλλά είναι γνωστό πώς αντέδρασαν αυτοί που θεωρούσαν ότι το ελλαδικό κράτος έχει μετοχές μοιρασμένες σε προστάτιδες δυνάμεις.

   "Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις".(Ο. Ελύτης) Το φορτίο κατά συνέπεια είναι βαρύ και το εγχείρημα δύσκολο, αλλά όχι άγνωστο και σίγουρα όχι ακατόρθωτο!!!

   Στην έλλειψη χρημάτων απαντάμε με αλληλέγγυα ανταλλαγή χωρίς χρήματα και χαριστικά παζάρια. Στη έλλειψη τροφής απαντάμε με αυτοκαλλιέργεια, αυτοδιαχειριζόμενους κήπους και διατήρηση παραδοσιακών σπόρων. Στην ανεργία απαντάμε με συνεταιρισμούς και εργασιακές κολεκτίβες, στην έλλειψη στέγασης με οικοκοινότητες, ενώ στην έλλειψη συντροφικότητας με τράπεζες αγάπης.

   Ας φανταστούμε μια κοινωνία συνεργασίας, ειρήνης, με ανθρώπους που χαμογελάνε και αλληλοβοηθιούνται και ας βαδίσουμε κάθε μέρα προς αυτή την κατεύθυνση και μια μέρα αυτή θα είναι η κοινωνία μας, γιατί την ονειρευτήκαμε έτσι και γιατί εργαστήκαμε να γίνει έτσι. Η ζύμη είναι πάντοτε λίγη αλλά ζυμώνει όλο το φύραμα. Ευχόμαστε να δούμε την ημέρα που η Ρωμηοσύνη μας θα δείξει το πραγματικό της πρόσωπο σε μια οικουμένη που την αναζητά. Ως τότε θα χρειαστεί αγώνας να μη σβήσει αυτή η μικρή φλόγα!    

 Όσοι πιστοί……….

΄΄Παγκοινιά΄΄
pagoinia.blogspot.gr