Η κυπριακή εμπειρία

Το μνημόνιο ήταν η προϋπόθεση της ανάπτυξης. Χρειαζόμασταν την τρόικα, την καλέσαμε να μας βοηθήσει και συνεργαστήκαμε μαζί της. Λόγω των λαθών του παρελθόντος, είχαμε ανάγκη τη χείρα βοηθείας των ευρωπαίων εταίρων μας και του ΔΝΤ

 .

«Από όλες τις ιδιαιτερότητες της ανθρώπινης μας φύσης, η πιο ενδιαφέρουσα είναι ίσως η ανθεκτικότητα μας στις αλλαγές. Παραδόξως όμως, έχουμε την τάση να αποφεύγουμε τις αλλαγές, ανεχόμενοι καταστάσεις ακόμη και αν είναι δυσάρεστες.

Με απλά λόγια, προτιμούμε να υποφέρουμε από κάτι που γνωρίζουμε, παραμένοντας σε μία κακή σχέση ή σε μία προβληματική θέση εργασίας, αντί να διακινδυνεύσουμε το άγνωστο – γεγονός που περιγράφεται ως ο φόβος της αλλαγής«.

. 

Άρθρο

Η Ελλάδα έχει δύο δυνατότητες στη διάθεση της, για να ξεφύγει από την παγίδα, στην οποία έχει οδηγηθεί: είτε να εφαρμόσει πιστά τα μνημόνια, έτσι όπως απαιτείται από τους δανειστές της, προσπαθώντας να αποφύγει κυρίως την εκποίηση των περιουσιακών της στοιχείων, είτε να προβεί αμέσως σε στάση πληρωμών, με όλους τους κινδύνους που συνεπάγεται κάτι τέτοιο.

Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι δυστυχώς σε θέση να εγκαταλείψει μονομερώς τη νομισματική ένωση, υιοθετώντας το δικό της νόμισμα – επειδή, υπό τις παρούσες συνθήκες (καταστρεμμένος παραγωγικός ιστός, υπερχρέωση κλπ.), δεν
θα μπορούσε να επιβιώσει. Αντίθετα, η Ιταλία είναι σε θέση και πρέπει να το κάνει, διευκολύνοντας ίσως την από κοινού επιστροφή όλων των χωρών στην προ ευρώ εποχή (ανάλυση) – έτσι ώστε να πάψουν να λεηλατούνται από τη Γερμανία, η οποία τις απομυζεί, εγγράφοντας συνεχώς υψηλότερα πλεονάσματα στο ισοζύγιο της.

Περαιτέρω, αυτό που σίγουρα δεν έχει την πολυτέλεια να συνεχίσει η Ελλάδα, είναι να παραμένει στατική στη θέση που βρίσκεται, φοβούμενη την οποιαδήποτε αλλαγή – αφού έτσι θα ήταν καταδικασμένη σε μία συνεχώς αυξανόμενη οδύνη, χωρίς τέλος.

Όσον αφορά το πρώτο, την εφαρμογή δηλαδή των όρων των δανειστών, το παράδειγμα της Κύπρου είναι ίσως το καλύτερο – αν και οι συνθήκες είναι διαφορετικές στις δύο χώρες, ενώ προϋποθέτει μία δουλικότητα, στην οποία δεν είναι συνηθισμένοι οι Έλληνες.

Πόσο μάλλον όταν φαίνεται πως, κατά την κυβέρνηση της Κύπρου (οι λαοί δεν έχουν σχέση με τις πολιτικές ηγεσίες τους), δεν μπορεί κανείς να δαγκώνει το χέρι που τον ταΐζει – αντίθετα, πρέπει να το φιλάει και να υποκλίνεται στο «σωτήρα» του.

. 

Ο Κύπριος υπουργός οικονομικών

Στα πλαίσια αυτά, η πρόσφατη συνέντευξη του υπουργού οικονομικών του νησιού, στην εφημερίδα που θεωρείται ως το «βασικό όργανο προπαγάνδας» της γερμανικής κυβέρνησης (FAZ), είναι χαρακτηριστική, σχετικά με το τι απαιτείται. Ειδικότερα, ο υπουργός περιγράφει την επιτυχή πορεία εξόδου της Κύπρου από το μνημόνιο σε λίγους μήνες, λέγοντας τα εξής (πηγή):

«Το μνημόνιο ήταν η προϋπόθεση της ανάπτυξης. Χρειαζόμασταν την τρόικα, την καλέσαμε να μας βοηθήσει και συνεργασθήκαμε εποικοδομητικά μαζί της. Λόγω των λαθών του παρελθόντος, είχαμε ανάγκη τη χείρα βοηθείας των ευρωπαίων εταίρων μας και του ΔΝΤ. Η τρόικα είναι προσωρινά εδώ – δεν θέλουμε να γίνουμε βάρος για περισσότερο διάστημα, είχαμε εποικοδομητικές συναντήσεις, ενίοτε με διαφορετικές απόψεις, αλλά είναι φυσικό. 

Η δημοσιονομική εξυγίανση και οι δομικές μεταρρυθμίσεως στην οικονομία δεν οδηγούν σε βαθιά ύφεση, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι (Ελλάδα). Το αντίθετο συμβαίνει, αφήνουμε την ύφεση πίσω μας και δεν θέλουμε να χρειαζόμαστε τους εταίρους – αλλά να γίνουμε ξανά ένα αξιόπιστο μέλος της Ευρωζώνης….Δεν υπάρχουν πλέον τόσο στενές σχέσεις με το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, για να μην επαναληφθούν σενάρια από το πρόσφατο παρελθόν«.

Συνεχίζοντας, όπως αναφέραμε παραπάνω οι συνθήκες στην Κύπρο (ανάλυση), η οποία οδηγήθηκε πολύ αργότερα στην τρόικα, χωρίς να αποτελέσει το πειραματόζωο της, όπως η Ελλάδα, ήταν εντελώς διαφορετικές:

Το δημόσιο χρέος της ήταν αρκετά χαμηλό, αν και διπλασιάσθηκε σε σχέση με το 2008, είχε καταφέρει να έχει πλεόνασμα στον προϋπολογισμό της (γράφημα, διακεκομμένη γραμμή και δεξιά στήλη η Ελλάδα), το κράτος λειτουργούσε σωστά, ενώ το βασικό της πρόβλημα ήταν ο υπερδιογκωμένος τραπεζικός τομέας, καθώς επίσης το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών (έλλειμμα αντίστοιχο με αυτό της Ελλάδας).

.

.

Εν τούτοις, της δόθηκε η δυνατότητα να εξυγιάνει σε κάποιο βαθμό το χρηματοπιστωτικό της σύστημα με τα χρήματα των καταθετών, καθώς επίσης των μετόχων των τραπεζών – κυρίως βέβαια των Ρώσων, οι οποίοι κυριολεκτικά ληστεύθηκαν, ενώ η χώρα τους σκόπιμα δεν τους βοήθησε, για να «μάθουν» να μην μεταφέρουν τα χρήματα τους στο εξωτερικό.

Την ίδια στιγμή, η δικτατορική επιβολή ελέγχων στην ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων που δρομολόγησε αιμοβόρα η καγκελάριος (πηγή), απέναντι στην οποία υποκλίνεται σήμερα ο υπουργός της Κύπρου, προστάτευσε τις τράπεζες από τους καταθέτες τους (!) – οι οποίοι δυστυχώς συνεχίζουν να μην γνωρίζουν ότι, καταθέτοντας τα χρήματα τους στις τράπεζες, τα δανείζουν με ένα αστείο επιτόκιο και με δικό τους ρίσκο στους τοκογλύφους, οι οποίοι κερδοσκοπούν ασύστολα με ξένα χρήματα.

Περαιτέρω, όπως φαίνεται από το παραπάνω γράφημα, η Κύπρος συνεχίζει να έχει έλλειμμα στον προϋπολογισμό της (-8,8% του ΑΕΠ), αφού της επιτρέπεται από την τρόικα λόγω καλής διαγωγής – όταν η Ελλάδα υποχρεώνεται σε πρωτογενή πλεονάσματα, έχοντας ήδη επίσης πλεόνασμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της (γράφημα που ακολουθεί – το 2009 και οι δύο χώρες είχαν τα ίδια τεράστια ελλείμματα της τάξης του -15,6% του ΑΕΠ).

 ..

Υπάρχουν φυσικά πολλές άλλες ιδιαιτερότητες, όπως ο χαμηλός φορολογικός συντελεστής που προσελκύει τις διεθνείς επιχειρήσεις (πηγή) ενώ στην Ελλάδα η φορολογία αυξάνεται εγκληματικά, οι παράκτιες εταιρείες κοκ., με τις οποίες δεν θεωρούμε σκόπιμο να ασχοληθούμε – αφού προφανώς δεν είμαστε αντίθετοι σε ότι θα μπορούσε να βοηθήσει την Κύπρο να ξεφύγει από την παγίδα.

.

Επίλογος

Επιστρέφοντας στην εισαγωγή του κειμένου, οι Έλληνες πρέπει να αποφασίσουν άμεσα είτε την πιστή εφαρμογή των όρων των δανειστών, με αντάλλαγμα το δανεισμό, τη μη χρεοκοπία της χώρας και την παραμονή της στη γερμανική Ευρωζώνη, είτε τη ρήξη – τη στάση πληρωμών δηλαδή, εντός της νομισματικής ένωσης, με όλα όσα κάτι τέτοιο συνεπάγεται.

Το χειρότερο όλων είναι αυτό που συμβαίνει τους τελευταίους μήνες – τα «ήξεις αφήξεις», τα οποία επιδεινώνουν συνεχώς την ήδη άσχημη οικονομική κατάσταση της χώρας, υποχρεώνοντας την να λαμβάνει όλο και περισσότερα μέτρα, χωρίς καμία προοπτική για το μέλλον.

Analyst Team

analyst.gr