Η προφητεία

Το ευρώ είναι ένα θνησιγενές νόμισμα, εάν παραμείνει ως έχει, ενώ οι αντοχές του δοκιμάζονται από την ελληνική κρίση, όπως επίσης η βιωσιμότητα της Ευρωζώνης – τυχόν «διάρρηξη» της οποίας θα έχει σοβαρότατες συνέπειες για το δολάριο και τον πλανήτη

.

“Η θεωρία της συνωμοσίας στην κοινωνία είναι η άποψη ότι, η εξήγηση ενός κοινωνικού φαινομένου συνίσταται στην ανακάλυψη των ανθρώπων ή των ομάδων, οι οποίοι ενδιαφέρονται να συμβεί αυτό το φαινόμενο – ενώ το έχουν σχεδιάσει και συνωμοτήσει για να το προκαλέσουν.

Η άποψη αυτή πηγάζει από τη αντίληψη πως, οτιδήποτε συμβαίνει στην κοινωνία (ιδιαίτερα, φαινόμενα όπως ο πόλεμος, η ανεργία, η φτώχεια και οι διάφορες ελλείψεις – καταστάσεις που κατά κανόνα όλοι οι άνθρωποι απεχθάνονται), αποτελεί αποτέλεσμα άμεσου σχεδίου ορισμένων ισχυρών ανθρώπων ή ομάδων” (K.Popper).

.

Άρθρο

Για να προβλέψει κανείς τα σημερινά ή/και τα μελλοντικά προβλήματα της Ευρωζώνης, καθώς επίσης του κοινού νομίσματος, αρκούσε ανέκαθεν η κοινή λογική. Δεν ήταν δηλαδή απαραίτητο να είναι προφήτης ή οικονομολόγος,
γεγονός που αποδεικνύεται από ένα άρθρο του 1992, πολύ πριν υιοθετηθεί το ευρώ (πηγή) – από το έτος ουσιαστικά που  αποφασίσθηκε η θεσμική οικοδόμηση της νομισματικής ένωσης.

Ειδικότερα το κεντρικό πρόβλημα του ευρώ, το «προπατορικό αμάρτημα» όπως αποκαλείται, είναι το ότι αφαιρεί από τις χώρες που το υιοθετούν τη δυνατότητα να ασκούν τη δική τους νομισματική πολιτική, χωρίς να τους παρέχει κάποιο «υποκατάστατο» σε ευρωπαϊκό επίπεδο – έναν μηχανισμό δηλαδή, ο οποίος να μεταφέρει χρήματα μεταξύ των περιοχών που δεν αποτελούν ανεξάρτητα κράτη, αφού δεν μπορούν πλέον να υποτιμήσουν τα νομίσματα τους.

Εάν δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε η οποιαδήποτε οικονομική κρίση ξεσπάει, η οποία εμφανίζεται νομοτελειακά, δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπισθεί – με αποτέλεσμα να είναι υποχρεωμένο το ή τα μέλη που «προσβάλλονται» να αποχωρούν, οπότε να διαλύεται η ένωση.

Με δεδομένο τώρα το ότι, κανένας δεν πιστεύει σήμερα πως μόνο η Ελλάδα είναι αντιμέτωπη με οικονομικά και λοιπά προβλήματα, αφού πολλές άλλες χώρες έχουν υπερβεί τα ανώτατα όρια υπερχρέωσης τους (πίνακας), δημόσιας, ιδιωτικής ή και τα δύο, οι κίνδυνοι διάλυσης της Ευρωζώνης είναι δυσθεώρητοι – χωρίς να οφείλονται στα τελευταία γεγονότα.

Στον πίνακα που ακολουθεί φαίνονται τα συνολικά «καθαρά χρέη» ορισμένων χωρών, ως ποσοστά επί του ΑΕΠ τους, με πρώτες τις πλέον υπερχρεωμένες χώρες της Ευρώπης – οι οποίες θα αντιμετωπίσουν κάποια στιγμή προβλήματα, ανάλογα με την Ελλάδα.

.

Κράτος	Δημόσιο	Επιχειρήσεις	Νοικοκυριά	Τράπεζες	Σύνολο
Ολλανδία	83	127	115	362	687
Ιρλανδία	115	189	85	291	680
Δανία	60	114	129	235	538
Μ. Βρετανία	92	74	86	183	435
Ισπανία	132	108	73	89	402
Γαλλία	104	121	56	93	374
Ιταλία	139	77	43	76	335

.

Περαιτέρω, έχοντας αναφερθεί κατά καιρούς σε κάθε μία από τις παραπάνω χώρες και στα ιδιαίτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, είναι μάλλον περιττή η επανάληψη – ενώ το γράφημα που ακολουθεί επιβεβαιώνει τη δυσμενή κατάσταση πολλών άλλων κρατών του πλανήτη, όσον αφορά τα συνολικά χρέη τους το 2ο τρίμηνο του 2011.

.

.

Επομένως, θα επικεντρωθούμε στο βασικό ελάττωμα του ευρώ, το οποίο δεν έχει έλθει στην επιφάνεια από την Ελλάδα, αλλά από τη Γερμανία – ως λογικό αποτέλεσμα των τεραστίων πλεονασμάτων του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της, εις βάρος όλων των υπολοίπων εταίρων της (ανάλυση). Ειδικότερα τα εξής:

.

Τα δομικά προβλήματα της Ευρωζώνης

Η σύγκρουση της Ελλάδας με τους πιστωτές της έχει κυριαρχήσει στις συζητήσεις, όπου εκτοξεύονται βαριές κατηγορίες ένθεν κακείθεν – ενώ ενοχοποιείται η πατρίδα μας από όλους σχεδόν τους εταίρους της, κυρίως δε από τη Γερμανία, η οποία θέλει να αποκρύψει τις τεράστιες δικές της ευθύνες, καθώς επίσης το βρώμικο μυστικό της (ανάλυση).

Χωρίς να ισχυριζόμαστε πως δεν έχουν κάνει τεράστια λάθη όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις μας, συμπεριλαμβανομένης της παρούσας, καθώς επίσης οι περισσότεροι από εμάς τους Πολίτες, ειδικά η οικονομική εξουσία της χώρας μας (άρθρο), η εντύπωση πως τα χρέη της Ελλάδας είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ευρωζώνης είναι εντελώς λανθασμένη – ενώ η μικρή ανάκαμψη των κρατών της περιφέρειας, όπως επίσης η έξοδος των υπολοίπων θυμάτων της Τρόικας από τα εγκληματικά προγράμματα της (Ιρλανδία, Πορτογαλία), δεν είναι τόσο βιώσιμη, όσο φαίνεται.

Συνεχίζοντας, ήδη από το 1992 δεν λειτουργούσε η συνεργασία μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών – αφού, σύμφωνα με το Βρετανό οικονομολόγο Godley τότε, «Η σημερινή οικονομική κατάσταση απαιτεί μία συνδυασμένη αναθέρμανση του ρυθμού ανάπτυξης – κάτι που όμως δεν μπορεί να επιτευχθεί, αφού δεν υπάρχουν ούτε οι Θεσμοί, ούτε ένα συμφωνημένο πλαίσιο, το οποίο θα επέτρεπε τα παραπάνω επιθυμητά αποτελέσματα«.

Ένα μήνα μετά τη διαπίστωση του οικονομολόγου, το Σεπτέμβριο του 1992, η Ευρώπη βίωσε μία μεγάλη συναλλαγματική κρίση – με αιτία την ελλιπή οικονομική συνεργασία των κρατών της. Τη «Μαύρη Τετάρτη» της 16ης Σεπτεμβρίου, το ευρωπαϊκό σύστημα νομισματικών ισοτιμιών σείσθηκε από μία τρομακτική σεισμική δόνηση, όταν η Βρετανία αναγκάσθηκε να υποτιμήσει τη στερλίνα – επειδή οι κερδοσκόποι, με επικεφαλής τον G. Soros, θεώρησαν πως είναι υπερτιμημένη, στοιχηματίζοντας με επιτυχία τεράστια ποσά στην πτώση της.

Η υποτίμηση της στερλίνας προϋπέθετε την έξοδο της από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών, ο οποίος καθόριζε τις σταθερές διακυμάνσεις μεταξύ των νομισμάτων όλων των χωρών που συμμετείχαν – ενώ η Μ. Βρετανία δεν ήταν η μοναδική που υποτίμησε το νόμισμα της, αφού προηγήθηκε η Ιταλία, η οποία είχε χάσει το 7% της αξίας της λιρέτας, εξερχόμενη αργότερα από το σύστημα.

Τα γεγονότα αυτά ήταν ασφαλώς κακές προφητείες, αφού ο μηχανισμός, το σύστημα καλύτερα, είχε υιοθετηθεί ως ένα «δωμάτιο αναμονής», για την είσοδο στην Ευρωζώνη μετά την ίδρυση της – ως ένας χώρος προετοιμασίας τους, για να μην δημιουργηθούν προβλήματα ούτε στις ίδιες, ούτε στη νομισματική ένωση.

Η κεντρική τράπεζα  

Περαιτέρω, ο βρετανός οικονομολόγος είχε γράψει τότε τα εξής: «Η βασική ιδέα της συμφωνίας του Μάαστριχτ είναι η ώθηση των κρατών της ΕΟΚ στην κατεύθυνση της νομισματικής και οικονομικής ένωσης τους – με ένα κοινό νόμισμα, το οποίο θα ελέγχεται από μία ανεξάρτητη, κοινή κεντρική τράπεζα. Πώς όμως θα κατευθύνεται η υπόλοιπη οικονομική πολιτική; Επειδή το σύμφωνο δεν προβλέπει τη δημιουργία άλλων Θεσμών, οι υποστηρικτές του θα πρέπει να θεωρούν (ανόητα) πως δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο«.

Στα πλαίσια αυτά, η νομισματική πολιτική μεταφέρθηκε σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ενώ το κυριότερο βάρος της οικονομικής πολιτικής παρέμεινε στα εθνικά κράτη – κάτι που φαινόταν ήδη από το 1992, από τη συναλλαγματική τότε κρίση, πως δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει. Εν τούτοις αποφασίσθηκε από την Ευρώπη, ενάντια σε κάθε οικονομική λογική – αιτιολογώντας απόλυτα τα σενάρια συνομωσίας που ακολούθησαν (άρθρο). Ο Βρετανός πάντως έγραψε σαρκαστικά τα εξής ως απάντηση:

«Χρειαζόταν μία ομάδα αχόρταγων τραπεζιτών, η «επιτροπή Ντελόρ», για να συμπεράνει ότι, μία ανεξάρτητη κεντρική τράπεζα, η ΕΚΤ, ήταν ο μοναδικός υπερεθνικός Θεσμός, τον οποίο έχει ανάγκη μία ολοκληρωμένη υπερεθνική Ευρώπη».

Η ανόητη ιδέα δε πίσω από την απαράδεκτη αυτή απόφαση ήταν το ότι, η οικονομική πολιτική με στόχο την ανάπτυξη, καθώς επίσης την καταπολέμηση της ανεργίας, δεν λειτουργεί κεντρικά – οπότε τα επί μέρους κράτη της νομισματικής ένωσης θα έπρεπε μόνα τους να προσαρμόζουν τους προϋπολογισμούς τους, για να επιτυγχάνουν ανάπτυξη και να δημιουργούν θέσεις εργασίας, ενώ η μοναδική υπευθυνότητα της κεντρικής τους τράπεζας, της ΕΚΤ, θα ήταν ο έλεγχος της ποσότητας χρήματος!

Σε αντίθεση λοιπόν με όλες τις άλλες κεντρικές τράπεζες του πλανήτη, η ΕΚΤ δεν έχει την ευθύνη της οικονομικής πολιτικής, με στόχο την ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας – μία απίστευτη ανοησία που ήλθε στο φως μετά την ελληνική κρίση, όπως επίσης η ανάγκη δημιουργίας περισσότερων Θεσμών που δεν υπήρχαν καθόλου (EFSF, ESM και ότι άλλο ακολουθήσει).

.

Η δημοσιονομική ένωση

Η παραπάνω πεποίθηση είναι καταγεγραμμένη στο Σύνταγμα της Ευρώπης, στη συμφωνία του Μάαστριχτ, ενώ η αποτελεσματική οικονομική πολιτική, ως υπευθυνότητα της Κομισιόν, αντιμετωπίζει τεράστιες αντιστάσεις, αγεφύρωτες ίσως, κυρίως εκ μέρους της Γερμανίας - όπως συμπεραίνεται από τις συζητήσεις που αφορούν τη δημοσιονομική ένωση (η πολιτική ένωση είναι μάλλον όνειρο θερινής νύχτας).

Ειδικότερα, στην περίπτωση της δημοσιονομικής ένωσης, η Ευρωζώνη θα είχε τα δικά της φορολογικά έσοδα, οπότε θα μπορούσε να δανείζεται η ίδια (Ευρωομόλογα) – με στόχο να εφαρμόζει τη δική της οικονομική πολιτική, έτσι ώστε να επιλύει τα προβλήματα των μελών της, τα σοκ και τις κρίσεις τους.

Διαφορετικά, όπως τεκμηριώθηκε μεταξύ άλλων από το ελληνικό πειραματόζωο, δεν είναι δυνατόν να επιβιώσει μία χώρα, όταν προσβάλλεται από την ύφεση, την αύξηση της ανεργίας, την πτώση της βιομηχανικής της παραγωγής (γράφημα), τη μείωση του πληθυσμού της κοκ.

.

.

Ολοκληρώνοντας, εάν η Ευρώπη ήταν μία ομοσπονδιακή χώρα, όπως η Γερμανία, τότε οι συντάξεις, όπως επίσης οι δαπάνες για την Υγεία και την Παιδεία, οι καταθέσεις κοκ. θα ήταν εξασφαλισμένες από την κεντρική της διοίκηση - ενώ τα ελλείμματα κάποιων περιοχών της (χωρών), θα εξισορροπούνταν από τα πλεονάσματα των άλλων.

Εν τούτοις δεν είναι ενώ, εκτός αυτού, μόνο μία χώρα εκτός της Ευρωζώνης μπορεί να υποτιμήσει το νόμισμα της για να αυξήσει την ανταγωνιστικότητα της, δημιουργώντας θέσεις εργασίας – κάτι που είναι αδύνατον για τις χώρες εντός της νομισματικής ένωσης. Επομένως, η Ευρωζώνη είτε θα μετατραπεί σε μία ομοσπονδία, είτε θα διαλυθεί, με καταστροφικές συνέπειες τόσο για τα κράτη της, όσο και για τον υπόλοιπο πλανήτη – με εναλλακτική ίσως λύση την επιστροφή στην αφετηρία (ανάλυση).

.

Επίλογος   

Με βάση τα παραπάνω, δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να εμποδίσει την κατάρρευση μίας χώρας της Ευρωζώνης, καθώς επίσης την τελική έξοδο της από τη νομισματική ένωση, όταν προσβληθεί από μία οικονομική κρίση – γεγονός που τεκμηριώθηκε ήδη από το 1992, όπου η Βρετανία και η Ιταλία εγκατέλειψαν τον πολύ πιο ήπιο μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών, ενώ θα αποδειχθεί ξανά σήμερα από την Ελλάδα, την Ιταλία, την Ισπανία κοκ.

Εάν δε η «πόρτα εξόδου» ανοίξει από την Ελλάδα, πριν ακόμη προλάβουν ή θελήσουν να ενωθούν δημοσιονομικά όλες οι υπόλοιπες χώρες, τότε η Ευρωζώνη θα καταρρεύσει σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα – αφού η συμμετοχή δεν θα είναι πλέον μία αμετάκλητη διαδικασία, ενώ οι κρίσεις είναι πάντοτε θέμα χρόνου, εμφανιζόμενες νομοτελειακά σε όλα τα κράτη.

Δεν χρειάζεται λοιπόν να είναι οικονομολόγος κάποιος για να συνειδητοποιήσει το αυτονόητο, το οποίο βέβαια γνωρίζουν πολύ καλύτερα οι αγορές - οι οποίες πιθανότατα θα στοιχηματίζουν από αύριο στην κατάρρευση του ευρώ, όπως οι κερδοσκόποι το 1992 στη βρετανική στερλίνα.

Πολύ περισσότερο μετά την απαράδεκτη «πολεμική» στάση που υιοθέτησε η ΕΚΤ κατ’ εντολή της Γερμανίας, αρνούμενη να προστατεύσει τις ελληνικές τράπεζες αυξάνοντας τον ELA – ενδεχομένως με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης, μέσω των προβλεπομένων κοινωνικών αναταραχών που θα προκαλέσει το κλείσιμο των τραπεζών.

Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι ένας σύγχρονος οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις σε όλες τις πόλεις της Γερμανίας. Έχει  εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, ενώ έχει δημοσιεύσει πάνω από 2.500 αναλύσεις σε ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα, με κέντρο βάρους την εθνική και διεθνή μακροοικονομία, καθώς επίσης το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Για το πλήρες βιογραφικό σημείωμα του συγγραφέα, πατήστε εδώ.

( e-mail: viliardos@analyst.gr )

http://www.analyst.gr/2015/06/28/i-profiteia/view-all/