Χώρα χωρίς δικαιοσύνη

Γράφει ο Ηλίας Διακουμάκος

Χρηματισμοί, συναλλαγές κάτω από το τραπέζι, εκβιασμοί, απειλές, παράνομες καταγραφές συνομιλιών… Τα ακούς στις τηλεοράσεις και αναρωτιέσαι: σε τι διαφέρουν, αλήθεια, οι μέθοδοι της μαφίας από τις πρακτικές των πολιτικών;
Εντάξει… η ενασχόληση με την πολιτική ήταν πάντα μία βρώμικη υπόθεση. Το ξέραμε. Είναι, άλλωστε, γνωστό ότι άμα αγγίξεις πολιτικό λερώνεσαι. Όταν όμως ο βούρκος της πολιτικής έρχεται στο προσκήνιο, όπως και να χει, αιφνιδιάζεσαι. Εντυπωσιάζεσαι με τις μεθόδους και τις τακτικές τους, εντυπωσιάζεσαι με το τι είναι ικανοί να κάνουν για λίγη εξουσία ακόμα, μέχρι που μπορούν να φτάσουν…

Το πιο εκπληκτικό, βέβαια, είναι η “άγνοια”. Η ηθελημένη μάλλον άγνοια ορισμένων, αν όχι όλων, για το τι πραγματικά συμβαίνει στο πολιτικό
παρασκήνιο. Δεν γνώριζε κανείς! Κάνουν πως εκπλήσσονται. οι δημοσιογράφοι, οι βουλευτές… “μα είναι δυνατόν;”. κι όμως… για όσους ανακάλυψαν τώρα την Αμερική καλό είναι να τους πούμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που χρηματίζονται βουλευτές και μάλλον δεν θα είναι ούτε η τελευταία…

Από ό,τι φαίνεται ο “Ναός της Δημοκρατίας”  κρύβει πολλά ένοχα μυστικά. Η σαπίλα μέσα στο κοινοβούλιο δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Και, δυστυχώς, αυτό που έχει σημασία δεν είναι η κάθαρση των θεσμών αλλά η λειτουργικότητα τους. Το αίτημα της κάθαρσης, άλλωστε, είναι μια παλιά ιστορία που κρατά από το ’89. Το “βρώμικο ‘89”…

Καταρχήν, για να υπάρξει κάθαρση πρέπει να υπάρχει Δικαιοσύνη. Και ανεξάρτητη δικαιοσύνη σε αυτή την χώρα δεν υπάρχει. Χωρίς, όμως, μία ισχυρή και ανεξάρτητη Δικαιοσύνη, ικανή να ελέγχει τις αποφάσεις και τις αυθαιρεσίες της πολιτικής εξουσίας η δημοκρατία δεν μπορεί να λειτουργήσει.
“Χώρα χωρίς δικαιοσύνη”. Έτσι αποκαλούσε την πατρίδα του ένας πολύ έντιμος άνθρωπος, ο Μίλοβαν Τζίλας. Κάπως έτσι θα μπορούσαμε να μιλήσουμε και για την Ελλάδα. “Χώρα χωρίς δικαιοσύνη”… πρόκειται για έναν εύγλωττο τίτλο που επισημαίνει με περιεκτικό και εμφατικό τρόπο την πολιτικοκοινωνική συνθήκη της μεταπολεμικής Ελλάδας.
Γιατί, τι είναι η Ελλάδα ουσιαστικά; Μία διεφθαρμένη, τριτοκοσμική μπανανία όπου η κάστα των πολιτικών μπορεί να διαπλέκεται ανενόχλητη με τους ισχυρούς της οικονομίας, να βυσσοδομεί στο παρασκήνιο, να αυθαιρετεί, να δέχεται υποδείξεις και νουθεσίες από τους ξένους επικυρίαρχους και να υπαγορεύει στην Δικαιοσύνη εντολές για να διασφαλίσει το ακαταδίωκτο των εγκλημάτων της. Αυτή είναι η Ελλάδα.

Και κάπου εδώ ανακύπτει ένα ερώτημα. Πώς θα μπορούσε να μπει ένα τέλος σε αυτή την τραγωδία; Ή μάλλον, για να το θέσουμε καλύτερα, πώς και με ποιο τρόπο θα μπορούσε να γίνει η αρχή της αρχής; Πώς θα αρχίσει να ξετυλίγεται, επιτέλους, ο μίτος της Αριάδνης; Πώς θα οδηγηθούν στην δικαιοσύνη όλα τα εγκλήματα της μεταπολίτευσης, όλες οι σκοτεινές υποθέσεις που έβλαψαν το κοινωνικό σύνολο και έφεραν την χώρα στο σημερινό της κατάντημα;
Επιχείρηση “καθαρά χέρια” όπως ακριβώς συναίβει στην Ιταλία το ’92. Αυτό χρειαζόμαστε. Έναν αδέκαστο λειτουργό της δικαιοσύνης που θα πάρει τον κοινωνικό του ρόλο στα σοβαρά, δεν ζητάμε κάτι παράλογο. Διαφορετικά θα αναγκαστούμε κάποια στιγμή στο μέλλον ως κοινωνία μαζί με τα βρομόνερα να πετάξουμε και το μωρό, ότι και αν αυτό συνεπάγεται. Και ίσως να μην υπάρχει άλλος τρόπος τελικά, γιατί το πρόβλημα είναι δομικό και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με αποσπασματικές και μεμονωμένες μικροδιορθώσεις.

Το γεγονός, πάντως, παραμένει: Έχουμε μία τραγωδία σε εξέλιξη, μας λείπει η Κάθαρση…

 rizopoulospost.com