Τι απέγινε ο Τσουκάτος;

Τα σκάνδαλα διαφθοράς στην Ελλάδα είναι κατ’ εξοχήν πολιτικά και αφορούν την κομματοκρατία

Γενάρης του 1996. Ο «στρατηγός» Θ. Τσουκάτος, ο Γ. Πανταγιάς, ο Νίκος Θέμελης και ο Τ. Μαντέλης καθ’ οδόν προς το Μαξίμου.

Του Γιώργου Καραμπελιά από τη Ρήξη φ. 101

Συχνά- πυκνά, οι Έλληνες αναρωτιούνται γιατί και πώς οι πολιτικές ηγεσίες δείχνονται τόσο ψοφοδεείς απέναντι στους δανειστές και κατ’ εξοχήν τους Γερμανούς. Προφανώς γιατί είναι ανίκανοι, yesmen, εκπρόσωποι μιας παρασιτικής και μεταπρατικής αστικής τάξης, ναι, όλα αυτά μαζί, δόλιοι, βλάκες και υποταγμένοι.
Ναι, όμως υπάρχει και μία άλλη αποφασιστική παράμετρος, είναι διεφθαρμένοι και ελεγχόμενοι απόλυτα από εκείνους που τους διέφθειραν. Αν αφαιρέσουμε αυτή την παράμετρο, δεν μπορούμε να εξηγήσουμε πολλά πράγματα που μας φαίνονται ακατανόητα.

Για ποιο λόγο ο Γιωργάκης δεν ακολούθησε τη συνταγή του φίλου του Στρος Καν για κούρεμα του χρέους από την αρχή, και δέχτηκε την πολύ πιο καταστροφική συνταγή των Γερμανών, παρότι αμερικανάκι και Αμερικανός υπήκοος; Μόνο γιατί είναι ηλίθιος;
Ή μήπως γιατί οι Γερμανοί έχουν τόσα ράμματα για τη γούνα του κόμματός του, από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 και τον πανθομολογούμενο χρηματισμό των κομμάτων της συγκυβέρνησης του 1990, δηλαδή από τον πατέρα του μέχρι τον Άκη, το alter ego του Σημίτη, Τσουκάτο, τον Παπαντωνίου, τον Μαντέλη, τα υποβρύχια του 2010 επί Βενιζέλου και άλλων ων ουκ έστι αριθμός, δηλαδή το κόμμα του ΠΑΣΟΚ στο σύνολό του; Λέτε να μην τα κρατάει τα αρχεία του Χριστοφοράκου η Μέρκελ; Και μπορούν οι μπουκωμένοι με τις μίζες του δανειστή να τον αμφισβητήσουν;

Για ποιο λόγο ο Αντώνης Σαμαράς, που το έπαιζε αντιμνημονιακός μέχρι τον Νοέμβριο του 2011, ανέκρουσε πρύμναν και, τη στιγμή που ο Γιωργάκης είχε αυτοχειριαστεί στις Κάννες και η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ είχε προαναγγείλει την εκπαραθύρωσή του, έσπευσε  να τον διασώσει;  Και όμως, αν περίμενε δύο ημέρες, η χώρα θα οδηγούνταν  σε εκλογές και το κόμμα του Σαμαρά θα εκλεγόταν με αυτοδυναμία, παίρνοντας τουλάχιστον 40% στις εκλογές. Αντ’ αυτού έσπευσε να στηρίξει τον παραπαίοντα ΓΑΠ και, με την κυβέρνηση Παπαδήμου, κατέστρεψε τη χώρα με ένα «κούρεμα» που επιβάρυνε τις ελληνικές τράπεζες και ταμεία και μας έδεσε χειροπόδαρα στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις  και το αγγλικό δίκαιο. Επρόκειτο για εθνική προδοσία. Και όμως, τη διέπραξε.

Γιατί πάλι, τον Ιούνιο του 2013, ενώ με το πραξικόπημα στην ΕΡΤ επιδίωκε να προκαλέσει εκλογές, ελπίζοντας στη διάσωσή του, ανέκρουσε πρύμναν και έβαλε την ουρά κάτω από τα σκέλια, γινόμενος καταγέλαστος και χάνοντας ό,τι του είχε απομείνει από την αξιοπιστία του;
Άραγε, αρκεί για όλα αυτά το ότι είναι ψοφοδεής και ανερμάτιστος, «τζάμπα μάγκας», όπως του αρέσει να χαρακτηρίζει τους αντιπάλους του;
Ή μήπως επειδή οι Γερμανοί έχουν φακελωμένο και το δικό του κόμμα, από την κορυφή μέχρι τα νύχια; Και όχι μόνο για την Ντόρα, που εξαφανίστηκε για μερικά χρόνια, ώστε να ξεχαστεί ο Χριστοφοράκος και οι σχέσεις της με τη Ζήμενς, όχι μόνο για τα χρήματα που επί συγκυβέρνησης κατευθύνθηκαν στη Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη, όχι μόνο για το όργιο των ολυμπιακών μιζών, που συνεχίστηκε επί διακυβέρνησης της ΝΔ, ούτε για το όργιο των ναυπηγείων, των εξοπλιστικών προγραμμάτων ή του γελοίου Λιάπη. Και γι’ αυτά που ξέρουμε και για όλα εκείνα που μπορούμε να φανταστούμε. Διότι το κόμμα του συμμετείχε στο κλεπτοκρατικό όργιο στο οποίο προσπαθούσε να συναγωνιστεί το ΠΑΣΟΚ. Και γι’ αυτό δεν τολμάει να πει «ούτε το όνομά του» απέναντι στους «’Ούννους»!

Και σήμερα εξελίσσεται ένα σενάριο παραπληροφόρησης και συγκάλυψης για μωρά παιδιά. Εκτός από την υπερπροβολή αστείων υποκειμένων τύπου Λιάπη, βομβαρδιζόμαστε από τις «αποκαλύψεις» που αφορούν στο σκάνδαλο της μίζας για τα εξοπλιστικά. Μετά τον Άκη Τσοχατζόπουλο, που το σύστημα γρήγορα κατάπιε, περάσαμε στη «μαρίδα» του Κάντα, του Ευσταθίου και άλλων αξιωματικών, οι οποίοι, παρότι  δευτεράντζες, καρπώθηκαν μίζες εκατοντάδων εκατομμυρίων. Πίσω όμως από αυτό το προπέτασμα καπνού μένει στο απυρόβλητο το πολιτικό σύστημα στην καρδιά του.

Ο Τσοχατζόπουλος προφανώς έχει κάνει συμφωνία με τους ιεράρχες του κόμματος να τους καλύψει, με την υπόσχεση ότι θα πέσει στα μαλακά, τουλάχιστον η οικογένειά του, και αυτός θα βγει με ανήκεστο ή θα σώσει το τομάρι του από κάποια πιθανή «αυτοκτονία». Ωστόσο, έστω και για τα μάτια του κόσμου έχει επανειλημμένα ζητήσει τόσο στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής, όσο και στο δικαστήριο, να κληθούν τα μέλη του ΚΥΣΕΑ με επικεφαλής το «αδιάφθορο» ανθρωπάριο των διεφθαρμένων, τον Σημίτη, να καταθέσουν. Και το αίτημα είναι όχι απλώς εύλογο, αλλά αυτονόητο. Ο Τσοχατζόπουλος ζητάει από τη Βουλή «να κάνει πλήρη κοινοβουλευτικό έλεγχο σε όλο το θέμα των υποβρυχίων, κυρίως για τη μη υλοποίηση των συμβάσεων και το τι έχασε από αυτό το Δημόσιο». «Πρέπει να έρθουν όλοι εδώ. Να υπάρξει έλεγχος, εξεταστική επιτροπή για το σύνολο των μελών του ΚΥΣΕΑ και των υπουργών που ήταν μετά υπουργοί, μέχρι τέλους»,
Και όμως, αυτό το προφανές αίτημα περνάει στο ντούκου, τόσο από τη Βουλή, που επιθυμεί να καλύψει ένα διαρκές και διακομματικό σκάνδαλο, όσο και –παραδόξως– από τη δικαιοσύνη. Όχι, ο Σημίτης και ο Βενιζέλος θα μείνουν στο απυρόβλητο.

Και όμως, η απάντηση για τη συνυπευθυνότητά τους είναι εδώ και λέγεται… Θεόδωρος Τσουκάτος. Διότι ο Τσουκάτος -ο άνθρωπος- σκιά του Σημίτη– είναι ο μόνος που έχει παραδεχτεί πως χρηματίστηκε από τη Ζήμενς, για «το καλό του κόμματος»: «Οι χορηγίες στα κόμματα από ιδιώτες είναι παλιά και σε όλους γνωστή καθιερωμένη πρακτική, την κληρονόμησα δεν την καθιέρωσα», δήλωσε ενώπιον της εξεταστικής της Ζήμενς. Και συνεχίζει: «Ψεύδονται συνειδητά εκείνοι που βεβαιώνουν πως το δικό τους κόμμα – και μιλώ για τα μεγάλα- δεν έχει χρηματοδοτηθεί από ιδιώτες».

Ο Τσουκάτος, για να υπερασπίσει το τομάρι του, σηκώνει λίγο το πέπλο της γενικευμένης και κομματικά κατευθυνόμενης μίζας. Οι μίζες για τα εξοπλιστικά, για τα τηλέφωνα, για τους ολυμπιακούς αγώνες κανονίζονται από τα κόμματα, το ΚΥΣΕΑ, το υπουργικό συμβούλιο, τον πρωθυπουργό, και χρηματοδοτούν τα κόμματα. Απλώς, εκείνος που αναλαμβάνει την υλοποίηση των συμφωνιών, δηλαδή ο αρμόδιος υπουργός και οι περί αυτόν παίρνουν το κατιτίς τους από αυτές  – βλέπε Μαντέλης, Τσοχατζόπουλος, Σμπώκος, Κάντας, κ.λπ. Γι’ αυτό ακριβώς ο Τσουκάτος χάθηκε από το προσκήνιο!
Εξάλλου έχουμε τις αποκαλύψεις για τη μεγάλη διακομματική μίζα της Ζήμενς-Ιντρακόμ, κατ’ ευθείαν στους αρχηγούς των κομμάτων της συγκυβέρνησης του 1990, τότε που άρχιζε η δεύτερη και πιο άθλια περίοδος της μεταπολίτευσης. Ας διαβάσουμε τι είχαν πει το καλοκαίρι του 2008 ο τότε βουλευτής του Σύριζα Π. Κοροβέσης και ο δημοσιογράφος Γ. Βότσης.

Ο Περικλής Κοροβέσης, μιλώντας στις 18/08/2009 στο Κανάλι 1, δήλωσε: «Το μέγα σκάνδαλο είναι ότι, επί κυβέρνησης Τζανετάκη, πήρε χρήματα και η αριστερά και δεν αντέδρασε. Ούτε ο Κύρκος αντέδρασε, ούτε οι επίγονοι του Φλωράκη.» «Άρα λοιπόν πρόκειται για μία διαφθορά όλου του πολιτικού συστήματος και δυστυχώς είναι μέσα και η αριστερά».

Ο Γιώργος  Βότσης έγραψε την ίδια ημέρα στην Ελευθεροτυπία «…Η τότε “οικουμενική” κυβέρνηση του Ξεν. Ζολώτα απεφάσισε να ακυρώσει διεθνή διαγωνισμό για την ψηφιοποίηση του ΟΤΕ, που έβαινε προς προκλητικά χαριστική κατακύρωση στη “Ζήμενς” σε σύμπραξη με την Ιντρακόμ του Σωκ. Κόκκαλη και να προκηρύξει νέο. Και ξαφνικά παρενέβησαν από κοινού οι τρεις πολιτικοί ηγέτες (Αν. Παπανδρέου, Κ. Μητσοτάκης και Χ. Φλωράκης), ανέτρεψαν πραξικοπηματικά την κυβερνητική απόφαση και η κατακύρωση ολοκληρώθηκε. Ανεπιβεβαίωτες φήμες, που ουδέποτε διερευνήθηκαν, προσδιόριζαν τότε τη μίζα σε δύο δισ. δρχ. για το κομματικό ταμείο του ΠΑΣΟΚ, άλλα τόσα για τη Ν.Δ. και ένα δισ. για τον ενιαίο τότε Συνασπισμό. Ποια είναι η όλη αλήθεια, ο Θεός κι η ψυχή τους. Το απολύτως βέβαιο και εύγλωττο είναι το πολιτικά ομόθυμο αρχηγικό πραξικόπημα…»
Έκτοτε «αγνοείται η τύχη» του Περικλή Κοροβέση, που βέβαια δεν επανεξελέγη βουλευτής.
Αυτό δεν σημαίνει πως η Αριστερά είναι το ίδιο διεφθαρμένη με τα κυβερνητικά κόμματα, ωστόσο η συμμετοχή της σε εκείνη τη σκανδαλώδη συναλλαγή δίνει το μέτρο της επέκτασης των πρακτικών της διαφθοράς στο ελληνικό πολιτικό σύστημα και, κυρίως, της συμμετοχής σε αυτό των ηγετικών ομάδων ΌΛΩΝ των κομμάτων!

Εξάλλου, με την υπερπροβολή των μιζών για τα εξοπλιστικά τείνουμε να ξεχάσουμε τα σκάνδαλα της Ζήμενς με τον ΟΤΕ, την Ολυμπιάδα κ.λπ. που αφορούν μυθώδη συμβόλαια δύο δισεκατομμυρίων ευρώ και αγκαλιάζουν όλο το πολιτικό σύστημα και, βεβαίως, τον αξιότιμο κ. Κόκκαλη. Εξάλλου, ένας ακόμα λόγος που υπερπροβάλλονται οι μίζες για τα εξοπλιστικά είναι για να ταυτιστεί η άμυνα της χώρας με τις μίζες.

Είναι καιρός λοιπόν να βάλουμε ακόμα πιο επιτακτικά το ζήτημα της διαφθοράς. Το αίτημα «έξω οι κλέφτες» πρέπει να γίνει αίτημα του αντιμνημονιακού δημοκρατικού χώρου και να μην αφεθεί στους ναζήδες της Χρυσής Αυγής! Διότι, όσο κυβερνούν οι κλέφτες και οι διεφθαρμένοι, θα έχουμε και μνημόνια και αποικία χρέους και υποταγή στους Γερμανούς.

ardin-rixi