Το δίλημμα των φυλακισμένων

Συγκρίνοντας τις αμοιβές των Ελλήνων, των Γερμανών και των Αυστριακών βουλευτών, με αυτές των γιατρών σε αντίστοιχες θέσεις στις χώρες τους, καταλήγει κανείς σε δυσοίωνα συμπεράσματα, όσον αφορά την κοινωνική ειρήνη και το μέλλον της δημοκρατίας

.

«Νομίζετε ότι ο πρωθυπουργός έχει την παραμικρή εξουσία; Ξυπνήστε, η αληθινή εξουσία είναι το Καρτέλ! Είναι η Microsoft, η Google, η Nestle, η Coca Cola, η Wal-Mart, η Monsanto, η Toyota, η Siemens, η ΑΒΒ, η Exxon, η Shukori, η  Morgan Stanley, η Deutsche Bank, η Royal Dutch Shell, η Astra Zeneca, η Sanofi-Aventis και όλες οι άλλες πολυεθνικές.

Ορίστε, αυτή είναι η αληθινή κυβέρνηση του πλανήτη. Όταν συγκεντρώνονται κάθε τρείς μήνες, οι «προτάσεις συντονισμού», στις οποίες συμφωνούν, είναι πολύ πιο σημαντικές από όλα τα κυβερνητικά διατάγματα. Προτάσεις….. Είναι για γέλια.

Πρόκειται για εκτελεστικές αποφάσεις, μπροστά στις οποίες όλοι υποκλίνονται – ακόμη και η Παγκόσμια Οργάνωση Εμπορίου, η Παγκόσμια Τράπεζα (ΔΝΤ), η ΕΕ, η Ιαπωνία και οι Η.Π.Α. Και εσύ το ξέρεις και εγώ το γνωρίζω……. είναι κοινό «μυστικό». Η Πολιτική; Ας γελάσω. Ξέρετε τι μου θυμίζουν όλοι αυτοί, όταν βγαίνουν από τα υπουργικά συμβούλια;

Πιγκουίνους που χειροκροτούν άλλους πιγκουίνους, επάνω σε πάγο που λιώνει. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί να θέλει κανείς να συμμετάσχει σε αυτήν την απίστευτη παρωδία, επιλέγοντας την Πολιτική για να κάνει την καριέρα του».

Το παραπάνω χαρακτηριστικό κείμενο Γάλλου συγγραφέα, αν και σε κάποιο βαθμό υπερβολικό, είναι αρκετά αποκαλυπτικό σε σχέση με την «σκιώδη», παγκόσμια διακυβέρνηση – ενώ περιγράφει σε ποιους ακριβώς χρωστάμε, σε τελική ανάλυση, όλοι εμείς: τα κράτη, οι ιδιώτες και οι επιχειρήσεις.

Κατά τον ίδιο, χωρίς καμία αμφιβολία, η πραγματική εξουσία δεν ασκείται δυστυχώς από την Πολιτική, αλλά από τους διεθνείς τοκογλύφους δανειστές και τις πολυεθνικές επιχειρήσεις – κυρίως βέβαια, από αυτές που ανήκουν στις επτά ισχυρότερες χώρες του πλανήτη.

Αυτό που ξεχνάει όμως ο συγγραφέας είναι το ότι, οι πολιτικοί αμείβονται αδρά για να παρέχουν τις υπηρεσίες τους στο καρτέλ - από τους ανόητους Πολίτες των χωρών τους βέβαια, οι οποίοι πληρώνουν οι ίδιοι τους «βιαστές» τους. Στα πλαίσια αυτά τα παρακάτω:

(α)  Οι αμοιβές των Ελλήνων πολιτικών: Ο σημερινός βασικός μισθός των 300 βουλευτών, μετά τη δημοσίευση τους για πρώτη φορά από το Κοινοβούλιο, είναι 5.705,60 € – αφορολόγητα κατά 75%! Επί πλέον εισπράττουν περί τα 1.000 € για έξοδα γραφείου, 910 € για ταχυδρομικές δαπάνες, καθώς επίσης από 291 € έως 648 € για ταξιδιωτικό κόστος – χωρίς την υποχρέωση παραστατικών.

Ο καθαρός μισθός λοιπόν μπορεί να φτάσει τα 8.200 € μηνιαία – στα οποία προστίθενται 75 € για συμμετοχή στις επιτροπές, πέντε προσωπικοί συνεργάτες, δωρεάν χρήση αυτοκινήτου, 170 € για κινητό τηλέφωνο και δυνατότητες λήψης δανείου 10.000 €. Μετά από δύο τετραετίες, οι βουλευτές έχουν συνταξιοδοτικές απαιτήσεις ύψους περί τα 2.000 €.

Για σύγκριση, ένας γιατρός στην Ελλάδα, με διευθυντική θέση στο δημόσιο, λαμβάνει περίπου 1.700 €, φορολογούμενος πλήρως – οπότε ο μισθός του είναι τουλάχιστον 6 φορές χαμηλότερος, από αυτόν του βουλευτή, χωρίς να υπολογίσουμε τους πέντε συνεργάτες που μπορεί να πληρώνονται τυπικά κοκ.

(β)  Οι αμοιβές των γερμανών πολιτικών: Ο βασικός μισθός των 631 βουλευτών, από τις αρχές του 2013, είναι 8.252 € – ο οποίος όμως φορολογείται στο σύνολο του. Επί πλέον αυτού, παρέχεται έναντι δαπανών το ποσόν των 4.029 € – απολύτως τίποτα άλλο, οπότε είναι χαμηλότερος αυτού των Ελλήνων, παρά το μέγεθος της χώρας.

Για σύγκριση, ένας γιατρός στη Γερμανία, σε αντίστοιχη θέση με τον Έλληνα συνάδελφό του, αμείβεται με το ποσόν των 7.450 € – οπότε ελάχιστα χαμηλότερα από το βουλευτή.

(γ)  Οι αμοιβές των αυστριακών πολιτικών: Ο βασικός μισθός των 183 βουλευτών είναι 8.306 € – ενώ, όταν χάνουν τη θέση τους, λαμβάνουν το 75% του μισθού τους ως αποζημίωση για τρείς μήνες. Για σύγκριση, ένας γιατρός στην Αυστρία, πάντοτε αντίστοιχος του Έλληνα, αμείβεται με 8.300 € μηνιαία – στο ίδιο ύψος δηλαδή με το βουλευτή.

Με κριτήριο τα παραπάνω και με δεδομένη την οδυνηρή οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, καθώς επίσης με το ότι, οι βουλευτές αμείβονταν με περισσότερα χρήματα τα προηγούμενα έτη, εισπράττοντας σήμερα το εξαπλάσιο της αμοιβής ενός γιατρού, ενώ οδήγησαν την πατρίδα τους στη χρεοκοπία, στο διεθνή εξευτελισμό και στην εξαθλίωση, το σύστημα δεν μπορεί να λειτουργήσει ως έχει, για μεγάλο χρονικό διάστημα ακόμη.

Επομένως οι ανεπαρκείς, άπληστοι για τα χρήματα και συχνά ανίκανοι πολιτικοί, αποτελούν μία εξαιρετικά μεγάλη απειλή για τη Δημοκρατία – πολύ μεγαλύτερη από τις εξτρεμιστικές ή τρομοκρατικές οργανώσεις, τις οποίες οι ίδιοι οπλίζουν με τη προκλητική συμπεριφορά τους.

Πόσο μάλλον όταν αρκετοί επίορκοι και διεφθαρμένοι εξ αυτών δεν οδηγούνταν καν στα δικαστήρια – έχοντας ψηφίσει το γνωστό επαίσχυντο νόμο «περί ευθύνης υπουργών», ο οποίος τους εξασφαλίζει την πλήρη ατιμωρησία. Όσον αφορά τον αριθμό τους, σχεδόν διπλάσιος από αυτόν της Αυστρίας, ενώ μόλις το ήμισυ της κατά πολύ μεγαλύτερης σε πληθυσμό Γερμανίας, η υπερβολή γίνεται ακόμη πιο μεγάλη.

Στα πλαίσια αυτά, είναι πολύ δύσκολο να προβλέψει κανείς, εάν το «Δίλημμα των Ελλήνων φυλακισμένων» θα λυθεί ειρηνικά – αφού όλες οι ενδείξεις «μαρτυρούν» δυστυχώς το ακριβώς αντίθετο. Κρίνοντας δε από τις ακόμη πιο προκλητικές αμοιβές των Ευρωβουλευτών (άρθρο μας), έχουμε την άποψη ότι και σε ευρωπαϊκό επίπεδο κινδυνεύει η δημοκρατία – με τη διάλυση της Ευρωζώνης πιθανότερη από ποτέ, για τους ίδιους αλλά και για πολλούς άλλους λόγους.

http://www.analyst.gr/2013/11/22/4780/