ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗΝ ΑΝΟΜΙΑ!

Καμία ανοχή.
στην ανομία.
Καμία.
ανοχή.
ανομία…
Σε αυτή τη χώρα αλλά και γενικότερα υπάρχει μία παρανόηση.
Υπάρχει μία σύγχυση ως προς το τί είναι τί.
Τί είναι δημόσιο και τί δεν είναι.
Τί είναι το δημόσιο.
Όταν οι γερμανοί ξαναανακάλυψαν τον Αριστοτέλη μετέφρασαν ένα από τα βασικά έργα του ως Πολιτεία Αθηνών.
Η μετάφραση ήταν λανθασμένη.
Η Πολιτεία είναι των Αθηναίων.
Πολιτεία Αθηναίων, πολιτεία Αθηνών.
Η λεπτή αυτή διαφορά κρύβει ένα τεράστιο εννοιολογικό χάσμα ως προς το τί αντιλαμβάνεται κανείς ως δημόσιο χώρο και πως τον οικειοποιείται. Ποιος ορίζει και ποιος ορίζεται.
Η διαφορά αυτή δεν είναι τυχαία.
Ο δημόσιος χώρος δεν είναι αυτός που παραχωρεί ο Καμίνης.
Ο δημόσιος χώρος δεν είναι του κράτους.
Η πολιτεία δεν είναι της “Αθήνας”.
Η Αθήνα χωρίς τους πολίτες της δεν είναι παρά ένα τοπωνύμιο.
Η Αθήνα, η Ελλάδα ως γεωγραφικοί χώροι χρησιμοποιούνται σαν να είναι εταιρίες στις οποίες ανήκει ο δημόσιος χώρος και διαθέτουν συστήματα διαχείρισης των πολιτών που ονομάζονται πολιτεύματα.
Η σχιζοφρένεια στο μεγαλείο της δηλαδή όπου το υποκείμενο πίσω από τον τόπο και το πολίτευμα, δηλαδή η ίδια η κοινωνία που τα νοηματοδοτεί δηλώνεται ως απούσα! Από υποκείμενο που υποκινεί έγινε το αντικείμενο που δέχεται τις διαχειριστικές εντολές ενός αόρατου ανώνυμου κράτους.
Μιλάμε για τη μεγαλύτερη ιστορική ολιγαρχική απάτη μετά την ανακάλυψη της “ιδιοκτησίας”.
Η κοινωνία από πρωταγωνιστής κομπάρσος.
Ο δημόσιος βίος από πηγή δημιουργίας πόρος εκμετάλλευσης.
Ο άνθρωπος από ελεύθερος σκλάβος.
Και είναι πραγματικά περίεργο που οι “περιθωριακοί” νέοι, αυτοί που πήραν τα λιγότερα από τη συντονισμένη πολιτεία, από των υπολοίπων την πατρίδα, μαστιζόμενοι από την ανεργία και την απαξίωση, αυτοί να αντιλαμβάνονται καλύτερα το δημόσιο.
Αυτοί να δημιουργούν παραδείσους ελευθερίας μέσα στο σύγχρονο αστικό χάος, αντί να τους περιμένουν μετά θάνατον.
Να διεκδικούν τις πλατείες και τις δημόσιες βίλλες, δηλ του δήμου τον χώρο, τον δικό τους χώρο, από τους σφετεριστές του κράτους.
Οι νέοι διεκδικούν τον αυτοπροσδιορισμό τους και πλάθουν τον κόσμο τους. Αυτό σημαίνει να είσαι ζωντανός και άνθρωπος.
Δεν είναι περίεργο λοιπόν που η έννομη τάξη τους καταδιώκει και τα μέσα τόσο πρόστυχα τους λοιδορούν. Δεν υπάρχει τίποτε πιο επικίνδυνο για το σύστημα, όχι απλά από αυτόν που αντιστέκεται, αλλά από τον άνθρωπο που αντιλαμβάνεται. Που κατάφερε να συλλάβει την απάτη να αναδείξει την πραγματική φύση του, τη φύση να ζει ως ελεύθερος.
Μέσα στην αφασία της κοινωνίας, οι “περιθωριακοί” είναι οι εκλάμψεις ελευθερίας. Στην τυφλή πίστη και ανάθεση της εξουσίας στο κράτος από τους πολλούς, οι λίγοι αντιστέκονται σαν αντισώματα στο καρκίνωμα.
Αυτή την περίοδο δεν τελούν υπό κατάληψη δημόσια κτίρια και δημόσιες πλατείες. Ο δήμος δεν μπορεί να κάνει κατάληψη σε κάτι που του ανήκει.
Υπό κατάληψη τελούν αερολιμένες και λιμάνια, εθνικές οδοί και σιδηροδρομικές γραμμές, θερμοηλεκτρικά εργοστάσια και δίκτυα ύδρευσης.
Ότι αποτελεί δημόσιο μόχθο, ότι αποτελεί κατάκτηση της οργανωμένης κοινωνίας βρίσκεται υπό κατάληψη ιδιωτών με την αίολη σύμβαση ενός άνομου κράτους.
Και ενόσω η πλειοψηφία πανηγυρίζει για την ελληνική εφοπλιστική ναυτιλία των φοροαπαλλαγών και την επικείμενη εθνική ανάταση προστασίας ξένων πολυεθνικών εξεδρών άντλησης πετρελαίου από τα γαλανά νερά μας, κάποια παιδιά φτιάχνουν δανειστικές βιβλιοθήκες και αίθουσες χορού σε ερειπωμένα κτίρια.

Κάποιοι τους λένε αναρχικούς.
Κάποιοι τους λεν και ελεύθερους.

υγ. στη φωτογραφία ο Μάνος Χατζιδάκις συνομιλεί με αναρχικό, δεκαετία 80′

http://www.dialektores.org/2013/01/καμία-ανοχή-στην-ανομία/