Η Παγκοσμιοποίηση σε πανδημία με εμβόλιο την εθνική αναδίπλωση ….

Σχόλιο από ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ:
Αγαπητοί φίλοι κλείστε τις τηλεοράσεις, μην δίνετε φωνή στην προπαγάνδα των ΜΜΕ, που καθοδηγεί την μάζα εδώ και δύο μήνες. 

Είναι πλέον γεγονός ότι η παγκοσμιοποίηση έχει επηρεάσει κάθε έννοια εθνικής κυριαρχίας και υπόστασης, διότι απλά τα κράτη-έθνη αποδείχθηκε γενικά ότι δεν μπορούν πλέον να επιλέγουν τον δικό τους τρόπο προσαρμογής στον διεθνή περίγυρο. Είναι πλέον αδιαμφισβήτητο ότι το μοντέλο μιας κεντρικής κυβέρνησης ακόμα και υπό μορφή μιας ενωσιακής οντότητας έχει δημιουργήσει παρενέργειες στα μέλη του, ειδικά σε αυτά που η επιβίωση τους δεν εξαρτάται από την εθνική αυτονομία και αυτάρκεια τους, αφού έχουν απωλέσει ή εκχωρήσει τα εθνικά παραγωγικά τους ‘όπλα’’, όπως στην περίπτωση της χώρας μας, όπως για παράδειγμα είναι ο πρωτογενής τομέας της , όπου έχει συρρικνωθεί σε μονοψήφιο ποσοστό εδώ και δεκαετίες.

Η έλλειψη μιας ενδογενούς παραγωγικής βάσης καθιστά τη χώρα εξαιρετικά οικονομικά ευάλωτη στις διεθνείς κρίσεις, είτε πρόκειται για τη Lehman Brothers είτε πρόκειται για την τουρκική επιθετικότητα, είτε της παράνομης μετανάστευσης, είτε τέλος για την επιδημία του κορονοϊού. Η απώλεια της αυτονομίας, ακόμα και στον πρωτογενή τομέα, και η γενικευμένη αποβιομηχάνιση της χώρας την μεταβάλλουν σε έρμαιο των διεθνών κρίσεων και περιορίζουν ακόμα περισσότερο τα περιθώρια της αυτονομίας της.

Οι παρενέργειες της παγκοσμιοποίησης δεν είναι μόνο οικονομικές, δημοσιονομικές, νομισματικές, αλλά και πολιτισμικές. Η πολιτισμική ‘’πανδημία’’ χτυπάει τα θεμέλια των πολιτιστικών αξιών και παραδόσεων μιας κοινωνίας και αποδυναμώνει το ανοσοποιητικό σύστημα της εθνικής συνοχής της.

Το πέρασμα από την παγκοσμιοποίηση στη γεωπολιτική, υπήρξε έναυσμα για την επιστροφή της πολιτικής με μαζικούς όρους (η οποία ασκείται κυρίως εντός μιας κρατικής οντότητας). Έτσι, οι δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης στοχοποίησαν τον «εθνολαϊκισμό» ως πρώτο κίνδυνο μιας «εθνικής αναδίπλωσης» που έβαζε σε αμφισβήτηση όλα τα δυνατά σημεία της παγκοσμιοποίησης. Αυτή η τάση δεν μπορεί να ανακοπεί και έτσι το έθνος κράτος ξαναβρίσκεται στο επίκεντρο πολλών αναζητήσεων και συζητήσεων, παρά τις ιδεολογικές διαβρωτικές επιθέσεις που δέχεται ακόμα. Η επιδημία του κορωνοϊού, πέρα από τα τεράστια προβλήματα που προκαλεί, ίσως οδηγήσει σε ορισμένα κρίσιμα συμπεράσματα.

Μερικά από αυτά είναι ότι ενώ η πανδημία θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί με μια διεθνή και συντονισμένη πολιτική άμυνας, ωστόσο δεν συμβαίνει αυτό, αφού τα κράτη έθνη εφαρμόζουν τις δικές τους εθνικές δράσεις στον τομέα της πρόληψης και καταστολής και μάλιστα χωρίς την συνδρομή των υπολοίπων μελών, σαν να λέμε ο σώζων εαυτόν σωθήτω, βλέπε το παράδειγμα της Ιταλίας που ζήτησε βοήθεια από την Γερμανία και η τελευταία δεν ανταποκρίθηκε. Επίσης βλέπουμε την αναστολή της συνθήκης της Σένγκεν από κάποια κράτη μέλη της Ε.Ε, αλλά και κάποια άλλα τρίτα κράτη όπως οι ΗΠΑ που διακόπτουν μονομερώς τις επαφές με την Ευρώπη. Μέσα σε όλα αυτά ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας βρίσκεται σε μία αναστάτωση, αφού τα κράτη, μέσα από έναν ιδιότυπο πανικό προχωρούν σε ενέργειες και δράσεις αγνοώντας τις προτροπές και εισηγήσεις του. Βλέπουμε κράτη όπως η Μ. Βρετανία ή η Σουηδία να ακολουθεί μία άλλη πολιτική αντιμετώπισης της πανδημίας, όπως αυτής της ανοσίας της αγέλης και άλλα κράτη να ακολουθούν μια ‘’αυταρχική’’ πολιτική ελέγχου της πανδημίας, όπως η Κίνα, ενώ άλλα που δεν γνωρίζουμε λόγω της λιγότερης εξάρτησης από την παγκοσμιοποίηση όπως η Κούβα, το Ιραν, η Κορέα Οι πολίτες είναι πλέον καχύποπτοι και ανήσυχοι, δεν εμπιστεύονται τις οικονομικές ελίτ, τις κυβερνήσεις τους, τους θεσμούς.

Επικρατεί μια γενικευμένη ανασφάλεια και σε αυτό έχει συμβάλει και η ανεξέλεγκτη ροή αντιφατικής ενημέρωσης και πληροφόρησης, είτε από συγκεκριμένα κέντρα εξουσίας, είτε από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, είτε από άλλους φορείς χειραγώγησης της κοινής γνώμης.

Επειδή όμως ζούμε σε αυτή τη χώρα, αγαπάμε αυτή τη χώρα, αγαπάμε τη φύση, τον πολιτισμό, την ιστορία και τους ανθρώπους της, δηλαδή είμαστε πατριώτες, είμαστε υποχρεωμένοι, πέρα από τις διαπιστώσεις, να δούμε το πώς τα πικρά μαθήματα που έχουμε συσσωρεύσει τα τελευταία χρόνια θα μεταβληθούν σε μαθήματα αναγκαία και σωτήρια για την επιβίωσή μας σε μία περίοδο που διακυβεύεται η ίδια η συλλογική μας ύπαρξη.

Του Μιχάλη Χριστοδουλίδη – Μηχανολόγος ,Μηχανικός

voicenews.gr