Το Ισλάμ δεν είναι (μόνο) θρησκεία – Είναι (και) πολιτική επιλογή
Είναι σημαντικό να γίνει κατανοητό πώς το Ισλάμ, πέρα από θρησκεία και κάλυψη των πιστεύω αρκετών ανθρώπων, αποτελεί και μια πολιτική επιλογή που συγκρότησε και συγκρατεί την αραβική φυλή από την εποχή που το Βυζάντιο είχε συγκρούσεις με την Περσική Αυτοκρατορία.
Ξεκινώντας από τον 40+ χρόνων προφήτη Μωάμεθ που διά «Θείας έμπνευσης» επί έτη έγραψε ένα σύνολο εντολών και διδαχών, οι οποίες αποτέλεσαν το μετέπειτα Κοράνι.
Ουδείς γνωρίζει αν επρόκειτο για αληθινή έμπνευση ή μια στρατηγική σκέψη, όμως η ουσία είναι πώς από το σημείο γραφής του κάπου στο 800 μ.Χ μέχρι και το 1700 μ. Χ. όλες οι αραβικές φυλές καθώς και η Οθωμανική Αυτοκρατορία, χρησιμοποιήσαν το Ισλάμ ως όπλο πολιτικής κατήχησης και πολεμικής έμπνευσης.
Παρόμοια είχαν πράξει φυσικά και οι Βυζαντινοί, οι σταυροφόροι, οι κονκισταδόρες κτλ..
Η διαφορά όμως είναι πώς στην συνέχεια, ειδικά κατά τα χρόνια της Αναγέννησης, η Δύση αποτίναξε τον δογματισμό και τον επηρεασμό του πάνω στο κράτος και διαχώρισε τις δύο εξουσίες.
Αντίθετα το Ισλάμ μέχρι και σήμερα αποτελεί την κινητήριο πηγή δύναμης ηγετών σε αραβικές (κυρίως) χώρες, ενώ έχει μεγάλη επιρροή και πάνω στην καθημερινότητα των ανθρώπων που εκφράζονται με τον ίδιο δογματισμό σε κάποιες αξίες, είτε είναι φανατικοί είτε όχι.
Είναι σημαντικό αυτό να κατανοηθεί: Ακόμα και ένας άνθρωπος που είναι φιλειρηνικός και δεν έχει κανένα κακό σκοπό, ακριβώς επειδή ζεί κατά επιλογή του, σύμφωνα με τον μουσουλμανικό νόμο είναι ΑΣΥΜΒΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΣ στα δυτικά πρότυπα ζωής που έχουν εξελιχθεί κατά πολύ σε σχέση με όσα γνωρίζει και εφαρμόζει ο ίδιος.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων αυτών είναι η θέση της γυναίκας στην ισλαμική και στη χριστιανική κοινωνία της Δύσης.
Σαφέστατα τώρα ουδείς μπορεί να μπει στην διαδικασία και να πει ότι χρειαζόμαστε μια νέα σταυροφορία, καθώς θα είναι εντελώς ηλίθιο. Δεν θα λυθεί τίποτα έτσι.
Αντίθετα, θέλει μέτρα που να υποχρεώνουν σε συμμόρφωση ή να απορρίπτουν την εκάστοτε εισροή ισλαμικών ροών στην Δύση.
Αυτό σημαίνει πώς η θρησκεία τους προφανώς και θα προστατεύεται και θα μπορούν να την ασκούν ελεύθερα στο πλαίσιο των προσωπικών δικαιωμάτων, αλλά πάνω από αυτή την έκφραση θα ισχύει ο νόμος του εκάστοτε κράτους. (βλ. περιπτώσεις με χιτζάμπ-μπούργκα)
Το πρόβλημα όμως είναι ότι εξαρχής το Ισλάμ δημιουργήθηκε ως ένα δόγμα με την ψευδαίσθηση της ανωτερότητας έναντι όποιας άλλης ιδεολογίας και βασίζεται στο εξής τρίπτυχο: Ή γίνεσαι μουσουλμάνος, ή πληρώνεις την υποτέλεια και προστασία, ή είσαι εχθρός.
Μια θρησκεία λοιπόν που βασίζεται (αναγράφεται στη Τζιχάντ, στο Κοράνι) σε αυτό το τρίπτυχο είναι προφανές πώς είναι αδύνατον να συνυπάρξει μέσα στο ίδιο έδαφος με άλλη ιδεολογία ή θρησκεία. Όχι τουλάχιστον όσο λαμβάνεται κυριολεκτικά από τους πιστούς της.
Σε όλα αυτά, λοιπόν, έχουμε μια παρηκμασμένη ιδεολογικά Ευρώπη, που κινείται μόνο από την ιδέα του κέρδους και της δύναμης, χωρίς κανένα συνεκτικό κρίκο ο οποίος θα συσπειρώσει και θα δυναμώσει τις αντιδράσεις του κόσμου απέναντι στην «ειρηνική εισβολή του Ισλάμ» (;;;).
Δεν είναι τυχαίο πώς σε χώρες που υπάρχει ισχυρός ιδεολογικός πυρήνας οι αντιδράσεις κατά των μεταναστών είναι πολύ έντονες, πριν καν φτάσουμε στο σήμερα και στις καπηλευμένες εθνικιστικές αντιδράσεις σε χώρες όπως η Αυστρία και η Γαλλία.
Χώρες, όπως η Ουγγαρία, η Ρωσία, η Σερβία, η Ελλάδα, όλες με ισχυρό ορθόδοξο χριστιανικό θρήσκευμα που είναι σαφώς πιο δογματικό και λιγότερο αλλοιωμένο σε σχέση με αυτό που υπάρχει στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Η προσήλωση των πολιτών τους στον δικό τους δογματισμό και συντηρητισμό δεν διακατέχεται από το «κοσμοπολίτικο στοιχείο» που υπάρχει στην υπόλοιπη Ευρώπη και σίγουρα είναι σοβαρό εμπόδιο εξάπλωσης του Ισλάμ αφού η αντίδραση σε κάθε ακραία έκφανση του είναι εξίσου ακραία και ισχυρή.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, το όπλο του Ισλάμ είναι η δογματική αντιμετώπιση των καταστάσεων και αυτό το καθιστά πολύ ισχυρό απέναντι σε «πολιτισμένες ανοχές» που αντιμετωπίζουν τα πάντα με δυτική οπτική υπέρ του δικαιώματος του ατόμου, κάτι που ενδιαφέρει ελάχιστα την παραπάνω θρησκεία που βασίζεται στην «Θεία ιδεοληψία».
Οπότε τα πράγματα ζορίζουν όταν απέναντι σε αυτή την «Θεία ιδεοληψία» υπάρχει μια εξίσου ισχυρή ιδεοληψία που κύριο εκφραστή έχει τις χώρες με το ορθόδοξο θρήσκευμα του Χριστιανισμού.
Ξέρω ότι πολλοί θα αντιδράσουν και θα αναφέρουν πώς διακατέχομαι από εμπάθεια και απαξιώνω πολλές πτυχές, όμως επί της ουσίας και με παραδείγματα είναι εμφανές πώς οι χώρες που βασανίζονται περισσότερο από δείγματα εφαρμογής Σαρίας και επιρροής του Ισλάμ, είναι οι χώρες με «πολυπολιτισμικό χαρακτήρα» με κακώς εννοούμενες ανοχές.
Αντίθετα, οι χώρες που ανέφερα παραπάνω με μονοδιάστατη και σκληρή αντιμετώπιση, βάσει δικών τους πυρήνων, βρίσκονται σε καλύτερη θέση παρόλο που και εκεί ο Μουσουλμανικός πληθυσμός είναι μεγάλος (βλ. π.χ. Ρωσία)
Ξεκινώντας από τον 40+ χρόνων προφήτη Μωάμεθ που διά «Θείας έμπνευσης» επί έτη έγραψε ένα σύνολο εντολών και διδαχών, οι οποίες αποτέλεσαν το μετέπειτα Κοράνι.
Ουδείς γνωρίζει αν επρόκειτο για αληθινή έμπνευση ή μια στρατηγική σκέψη, όμως η ουσία είναι πώς από το σημείο γραφής του κάπου στο 800 μ.Χ μέχρι και το 1700 μ. Χ. όλες οι αραβικές φυλές καθώς και η Οθωμανική Αυτοκρατορία, χρησιμοποιήσαν το Ισλάμ ως όπλο πολιτικής κατήχησης και πολεμικής έμπνευσης.
Παρόμοια είχαν πράξει φυσικά και οι Βυζαντινοί, οι σταυροφόροι, οι κονκισταδόρες κτλ..
Η διαφορά όμως είναι πώς στην συνέχεια, ειδικά κατά τα χρόνια της Αναγέννησης, η Δύση αποτίναξε τον δογματισμό και τον επηρεασμό του πάνω στο κράτος και διαχώρισε τις δύο εξουσίες.
Αντίθετα το Ισλάμ μέχρι και σήμερα αποτελεί την κινητήριο πηγή δύναμης ηγετών σε αραβικές (κυρίως) χώρες, ενώ έχει μεγάλη επιρροή και πάνω στην καθημερινότητα των ανθρώπων που εκφράζονται με τον ίδιο δογματισμό σε κάποιες αξίες, είτε είναι φανατικοί είτε όχι.
Είναι σημαντικό αυτό να κατανοηθεί: Ακόμα και ένας άνθρωπος που είναι φιλειρηνικός και δεν έχει κανένα κακό σκοπό, ακριβώς επειδή ζεί κατά επιλογή του, σύμφωνα με τον μουσουλμανικό νόμο είναι ΑΣΥΜΒΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΣ στα δυτικά πρότυπα ζωής που έχουν εξελιχθεί κατά πολύ σε σχέση με όσα γνωρίζει και εφαρμόζει ο ίδιος.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων αυτών είναι η θέση της γυναίκας στην ισλαμική και στη χριστιανική κοινωνία της Δύσης.
Σαφέστατα τώρα ουδείς μπορεί να μπει στην διαδικασία και να πει ότι χρειαζόμαστε μια νέα σταυροφορία, καθώς θα είναι εντελώς ηλίθιο. Δεν θα λυθεί τίποτα έτσι.
Αντίθετα, θέλει μέτρα που να υποχρεώνουν σε συμμόρφωση ή να απορρίπτουν την εκάστοτε εισροή ισλαμικών ροών στην Δύση.
Αυτό σημαίνει πώς η θρησκεία τους προφανώς και θα προστατεύεται και θα μπορούν να την ασκούν ελεύθερα στο πλαίσιο των προσωπικών δικαιωμάτων, αλλά πάνω από αυτή την έκφραση θα ισχύει ο νόμος του εκάστοτε κράτους. (βλ. περιπτώσεις με χιτζάμπ-μπούργκα)
Το πρόβλημα όμως είναι ότι εξαρχής το Ισλάμ δημιουργήθηκε ως ένα δόγμα με την ψευδαίσθηση της ανωτερότητας έναντι όποιας άλλης ιδεολογίας και βασίζεται στο εξής τρίπτυχο: Ή γίνεσαι μουσουλμάνος, ή πληρώνεις την υποτέλεια και προστασία, ή είσαι εχθρός.
Μια θρησκεία λοιπόν που βασίζεται (αναγράφεται στη Τζιχάντ, στο Κοράνι) σε αυτό το τρίπτυχο είναι προφανές πώς είναι αδύνατον να συνυπάρξει μέσα στο ίδιο έδαφος με άλλη ιδεολογία ή θρησκεία. Όχι τουλάχιστον όσο λαμβάνεται κυριολεκτικά από τους πιστούς της.
Σε όλα αυτά, λοιπόν, έχουμε μια παρηκμασμένη ιδεολογικά Ευρώπη, που κινείται μόνο από την ιδέα του κέρδους και της δύναμης, χωρίς κανένα συνεκτικό κρίκο ο οποίος θα συσπειρώσει και θα δυναμώσει τις αντιδράσεις του κόσμου απέναντι στην «ειρηνική εισβολή του Ισλάμ» (;;;).
Δεν είναι τυχαίο πώς σε χώρες που υπάρχει ισχυρός ιδεολογικός πυρήνας οι αντιδράσεις κατά των μεταναστών είναι πολύ έντονες, πριν καν φτάσουμε στο σήμερα και στις καπηλευμένες εθνικιστικές αντιδράσεις σε χώρες όπως η Αυστρία και η Γαλλία.
Χώρες, όπως η Ουγγαρία, η Ρωσία, η Σερβία, η Ελλάδα, όλες με ισχυρό ορθόδοξο χριστιανικό θρήσκευμα που είναι σαφώς πιο δογματικό και λιγότερο αλλοιωμένο σε σχέση με αυτό που υπάρχει στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Η προσήλωση των πολιτών τους στον δικό τους δογματισμό και συντηρητισμό δεν διακατέχεται από το «κοσμοπολίτικο στοιχείο» που υπάρχει στην υπόλοιπη Ευρώπη και σίγουρα είναι σοβαρό εμπόδιο εξάπλωσης του Ισλάμ αφού η αντίδραση σε κάθε ακραία έκφανση του είναι εξίσου ακραία και ισχυρή.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, το όπλο του Ισλάμ είναι η δογματική αντιμετώπιση των καταστάσεων και αυτό το καθιστά πολύ ισχυρό απέναντι σε «πολιτισμένες ανοχές» που αντιμετωπίζουν τα πάντα με δυτική οπτική υπέρ του δικαιώματος του ατόμου, κάτι που ενδιαφέρει ελάχιστα την παραπάνω θρησκεία που βασίζεται στην «Θεία ιδεοληψία».
Οπότε τα πράγματα ζορίζουν όταν απέναντι σε αυτή την «Θεία ιδεοληψία» υπάρχει μια εξίσου ισχυρή ιδεοληψία που κύριο εκφραστή έχει τις χώρες με το ορθόδοξο θρήσκευμα του Χριστιανισμού.
Ξέρω ότι πολλοί θα αντιδράσουν και θα αναφέρουν πώς διακατέχομαι από εμπάθεια και απαξιώνω πολλές πτυχές, όμως επί της ουσίας και με παραδείγματα είναι εμφανές πώς οι χώρες που βασανίζονται περισσότερο από δείγματα εφαρμογής Σαρίας και επιρροής του Ισλάμ, είναι οι χώρες με «πολυπολιτισμικό χαρακτήρα» με κακώς εννοούμενες ανοχές.
Αντίθετα, οι χώρες που ανέφερα παραπάνω με μονοδιάστατη και σκληρή αντιμετώπιση, βάσει δικών τους πυρήνων, βρίσκονται σε καλύτερη θέση παρόλο που και εκεί ο Μουσουλμανικός πληθυσμός είναι μεγάλος (βλ. π.χ. Ρωσία)
H παρηκμασμένη ιδεολογικά Ευρώπη has become easy prey of the continuing aggression of Islamists whose aim is conquest and enslavement of the world for the glory od Allah. Islam is marching on as the παρηκμασμένη ιδεολογικά Ευρώπη does not react but lets the Islam marching on ... We call "civilisation" this idiotic submission
ΑπάντησηΔιαγραφήLook at them in this picture..
ΔιαγραφήWe call civilisation our acceptance of this provocation instead of stopping them because they are as always very dangerous aggressors destroying civilisation. "Freedom go to Hell" is their massage which so proudly they proclaim in their placards