Η λύση της παραίτησης

Ο σημερινός πρωθυπουργός είναι ο μοναδικός που θα μπορούσε να διασώσει την Ελλάδα, χωρίς καμία ιδιαίτερη προσπάθεια: απλά και μόνο με την εκούσια αποχώρηση του, αρκεί να συνοδευόταν από την ειλικρινή και δημόσια αιτιολογία της.

.

«Το 2012, σε μια προσπάθεια να καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα για τη μεγαλύτερη σε διάρκεια ύφεση στην ιστορία, το BBC χαρακτήρισε την ελληνική ύφεση τη μακροβιότερη μετά της Λιβερίας (17 χρόνια) και του Τατζικιστάν (9 χρόνια).

Το 2014, ελληνική τράπεζα σε ανάλυσή της ανέφερε ότι, η ελληνική ύφεση της περιόδου 2007-2013 συγκαταλέγεται ως μία εκ των μεγαλύτερων στη σύγχρονη ιστορία των οικονομιών της αγοράς. Ειδικότερα, σε όρους συσσωρευμένης πτώσης του πραγματικού ΑΕΠ, την πρώτη θέση κατέχει ο Καναδάς (33,46%, κατά την περίοδο 1929-1933), ακολουθούν οι ΗΠΑ (30,76%, 1929-1933), η Ελλάδα (27%, 2007-2015), η Αργεντινή (20,54%, 1980-1989), η Χιλή (18,92%, 1981-1983), η Γαλλία (15,94%, 1929-1932), το Μεξικό (14,08, 1981-1988), η Βραζιλία (13,41%, 1980-1983), η Ιρλανδία (13%, 2007-2016), η Ισπανία (10%, 2007-2013) και η Πορτογαλία (9%, 2007-2013).

Εν τούτοις, εκτός του ότι ξεχάσθηκε η Ισλανδία, το ΑΕΠ δεν είναι το μοναδικό κριτήριο, όσον αφορά την κρίση, στην οποία έχει βυθιστεί μία χώρα – αλλά, επίσης, η ανεργία, οι χρεοκοπίες των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, η πτώση της βιομηχανικής παραγωγής κοκ. Στα περισσότερα δε από αυτά τα μεγέθη η Ελλάδα κατέχει την πρώτη θέση στην παγκόσμια ιστορία, όσον αφορά κυρίως τη διάρκεια τους – όπως επίσης στο γεγονός ότι, μετά από 7 χρόνια κρίσης δεν διαγράφεται καμία απολύτως θετική προοπτική για το μέλλον, ενώ η συνεχής καθοδική πορεία δεν έχει φτάσει ακόμη στο τέλος της«.

.

Άποψη    

Δεν υπάρχει πλέον κανένας που να διατηρεί κάποια αμφιβολία, σχετικά με το ποιός κυβερνάει πραγματικά την Ελλάδα μετά το 2010 – όπου εγκαινιάσθηκε το εκ προμελέτης διαρκές έγκλημα των μνημονίων (ανάλυση). Έκτοτε, οι τυπικές κυβερνήσεις που εκλέγουν οι Έλληνες δεν είναι τίποτα άλλο, από διακοσμητικά στοιχεία – ακόμη χειρότερα, πρόκειται για άβουλα, θλιβερά υποχείρια των δανειστών, η μοναδική υποχρέωση των οποίων είναι να διατηρήσουν την κοινωνική ηρεμία.

Με απλά λόγια, η κύρια φροντίδα τους είναι να μην επαναστατήσουν και να μην εξεγερθούν οι Έλληνες, έχοντας την έωλη ελπίδα πως κάποια στιγμή η κρίση θα περάσει – ενώ έως τότε δεν θα χάσουν όλα όσα έχουν και δεν έχουν, με θύματα κυρίως τα παιδιά τους και αρκετές από τις επόμενες γενιές.

Στα πλαίσια αυτά, εύλογα αναρωτιέται κανείς γιατί να κατηγορήσει το σημερινό πρωθυπουργό, όταν όλοι οι προηγούμενοι, πιθανότατα και οι επόμενοι, θα παραμείνουν πιόνια στα χέρια των δανειστών – πόσο μάλλον όταν η Ελλάδα θεωρείται πλέον κατεχόμενη χώρα, χωρίς καμία δυνατότητα απελευθέρωσης της.

Πρόκειται όμως για μία παραπλανητική ερώτηση, αφού είναι ο μοναδικός που θα μπορούσε σήμερα να διασώσει την Ελλάδα, χωρίς καμία ιδιαίτερη προσπάθεια: απλά και μόνο με την παραίτηση του, αρκεί βέβαια να συνοδευόταν από την ειλικρινή και δημόσια αιτιολογία της.

Ειδικότερα, θα όφειλε παραιτούμενος να εκμυστηρευτεί δημόσια στους Έλληνες ότι, εκβιάζεται από τη γερμανική κυβέρνηση και τους υπόλοιπους δανειστές – οι οποίοι τον υποχρεώνουν να ψηφίζει, καθώς επίσης να εφαρμόζει νόμους και διαδικασίες που είναι αντίθετοι με τα συμφέροντα της πατρίδας του. Πως με τον τρόπο αυτό ολοκληρώνεται η απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, ενώ ταυτόχρονα προγραμματίζεται μεθοδικά η πλήρης λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας μας – όταν ο ίδιος έχει καταδικαστεί στο ρόλο του Τσολάκογλου της ναζιστικής κατοχής της Ελλάδας.

Εάν τώρα είχε το θάρρος να το κάνει αναλαμβάνοντας το όποιο ρίσκο, χωρίς να δίνει βέβαια σημασία στη διατήρηση της καρέκλας του, η Ελλάδα θα είχε μεγάλες πιθανότητες να ξεφύγει πραγματικά από την κρίση – αφού είμαι βέβαιος ότι, η πλειοψηφία των Ευρωπαίων Πολιτών θα τασσόταν στο πλάι των Ελλήνων, κατανοώντας πως όλα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα αποτελούν το προοίμιο αυτών που θα επιβληθούν και στους ίδιους. Ότι η Ελλάδα αποτελεί το πειραματόζωο της επιβολής μίας νέας τάξης πραγμάτων, η οποία θα θυμίζει σε μεγάλο βαθμό το 1984 του Orwell – την υποταγή και τον έλεγχο του 99% των ανθρώπων από τους εκλεκτούς του 1%, οι οποίοι τα θέλουν όλα δικά τους.

Περαιτέρω έχω την άποψη πως ο σημερινός πρωθυπουργός είναι ο μοναδικός που έχει τη δυνατότητα να διασώσει την Ελλάδα παραιτούμενος, επειδή η αξιωματική αντιπολίτευση είναι απόλυτα ειλικρινής – με την έννοια πως τάσσεται καθαρά υπέρ των μνημονίων και δεν λέει ψέματα, όπως είχε πει ο ίδιος πριν την εκλογή του.

Ειδικότερα, δεν αναφέρεται καθόλου στην ανάγκη διαγραφής του χρέους, όταν ταυτόχρονα ισχυρίζεται πως χωρίς ανάπτυξη, δεν υπάρχει λύση για κανένα απολύτως πρόβλημα της χώρας – αν και γνωρίζει πως η ανάπτυξη προϋποθέτει την αύξηση της ζήτησης και τις επενδύσεις, αφού κανένας δεν επενδύει χωρίς να υπολογίζει πως τα εμπορεύματα που θα παράγει και οι υπηρεσίες που θα προσφέρει θα πουληθούν. Ιδίως σε μία χώρα που η παραγωγική της δυναμικότητα είναι ήδη πολύ μεγαλύτερη, από αυτήν που έχει ανάγκη, με την έννοια πως την εκμεταλλεύεται μόλις κατά 60-65%.

Πώς όμως θα αυξηθεί η ζήτηση, όταν η αξιωματική αντιπολίτευση τάσσεται υπέρ των μειώσεων των μισθών και των συντάξεων, τις οποίες απαιτούν οι δανειστές; Θα μπορούσε βέβαια να μας απαντήσει πως η αυξημένη ζήτηση θα προέλθει από το εξωτερικό, οπότε θα διενεργούνταν επενδύσεις στις αντίστοιχες βιομηχανίες.

Θα επρόκειτο όμως για μία ανόητη απάντηση, αφού όλος σχεδόν ο πλανήτης είναι βυθισμένος στην ύφεση – ενώ ταυτόχρονα όλες οι χώρες προσπαθούν να ξεφύγουν από τα προβλήματα τους, μέσω της αύξησης των εξαγωγών τους. Οι πιθανότητες να τις ανταγωνιστεί η Ελλάδα δεν είναι καθόλου ευοίωνες, οπότε θα ήταν καλύτερα να μην υπολογίζει η αξιωματική αντιπολίτευση σε θαύματα.

Θα απαντούσε ίσως τότε πως υπάρχει ακόμη ο τουρισμός, η μεγαλύτερη βιομηχανία της Ελλάδας – η οποία είναι σε καλύτερη κατάσταση από τις γύρω εμπόλεμες χώρες, όπως η Τουρκία, η Συρία, η Αίγυπτος, η Λιβύη κτλ. Θα ξεχνούσε τότε το μεταναστευτικό, λόγω του οποίου απειλείται ο τουρισμός στο Αιγαίο – ενώ υπάρχουν πολλές άλλες πιο ασφαλείς χώρες στην Ευρώπη, όπως η Ιταλία, η Ισπανία και η Πορτογαλία. Θα ξεχνούσε επίσης τα προβλήματα των Ρώσων με το υποτιμημένο ρούβλι, καθώς επίσης των Βρετανών λόγω του BREXIT – ενώ η Ελλάδα έχει μεν μεγάλα έσοδα από τον τουρισμό (γράφημα), αλλά είναι σε μεγάλο βαθμό ευκαιριακά.

Επεξήγηση γραφήματος: Δαπάνες εισερχόμενου τουρισμού (έσοδα) ανά χώρα και περιοχή του πλανήτη σε δις $.

.

Συνεχίζοντας, οι επενδύσεις απαιτούν κάτι ακόμη: την ασφάλεια αυτών που τις δρομολογούν και που δεν μπορεί να είναι οι Έλληνες, αφού έχουν χάσει ήδη πάρα πολλά – ενώ όποιος χρεοκοπεί χάνει πια το θάρρος του να ξεκινήσει ξανά από την αρχή, πεθαίνει ως επιχειρηματίας.

Πώς όμως θα νοιώθουν ασφαλείς οι ξένοι επενδυτές, σε μία χώρα που έχει τους υψηλότερους φορολογικούς συντελεστές στην περιοχή της και που κανένας δεν ξέρει τι φόροι θα του επιβληθούν ή τι θα του ξημερώσει την επόμενη ημέρα; Που οι τράπεζες της είναι χρεοκοπημένες, πλημμυρισμένες από τα κόκκινα δάνεια και που οι καταθέσεις δεν πρόκειται να μείνουν ανέπαφες, όταν χρειαστούν (και θα χρειαστούν) ξανά αύξηση κεφαλαίων;

Σε ένα κράτος που είναι ήδη με το ένα πόδι εκτός της ΕΕ, λόγω των ελέγχων κεφαλαίων, καθώς επίσης με το ενάμιση εκτός της Ευρωζώνης; Που βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας λόγω του ύψους των δημοσίων χρεών του, όπου δεν αναφέρει καν η αξιωματική αντιπολίτευση πώς θα τα χειριστεί; Που το ασφαλιστικό του έχει καταρρεύσει, που οι Θεσμοί του έχουν παραλύσει, που η διαφθορά, οι εκβιασμοί και η διαπλοκή μεσουρανούν, που η γραφειοκρατία καλπάζει, που το χρηματιστήριο είναι ήδη νεκρό και που όλες σχεδόν οι κοινωνικές ομάδες υποφέρουν;

Που η πιστοληπτική αξιολόγηση του δημόσιου και ιδιωτικού του τομέα, ο οποίος δεν μπορεί να εξυπηρετήσει κόκκινα χρέη άνω των 200 δις €, είναι ήδη στα τάρταρα; Που ακόμη και να είχαν οι τράπεζες άφθονα χρήματα, δεν θα ήξεραν πού να τα δανείσουν, αφού κανένας δεν εμπιστεύεται υφιστάμενους η μελλοντικούς ανέργους και χρεοκοπημένες ή υποψήφιες για χρεοκοπία επιχειρήσεις;

«Επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων», θα αντέτασσε αμέσως η αξιωματική αντιπολίτευση, συμφωνώντας με την ευρωπαϊκή Τρόικα και με το φιλεύσπλαχνο ΔΝΤ, το οποίο φαίνεται να θαυμάζει. Οι ιδιωτικοποιήσεις όμως δεν είναι καινούργιες επενδύσεις, οπότε δεν προκαλούν ανάπτυξη και δεν δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας. Επομένως δεν θα μειωνόταν η ανεργία, χωρίς τον περιορισμό της οποίας δεν θα αυξηθεί ποτέ η ζήτηση και δεν θα λυθεί ποτέ το ασφαλιστικό. Όσον αφορά δε το παράδειγμα της Cosco είναι εξαίρεση – ενώ τα λιμάνια της στην Ευρώπη εξυπηρετούν άλλους, ανίερους σκοπούς (άρθρο).

Θα πρόσθετα επίσης πως ακόμη και όταν φέρνουν κάποιες θέσεις εργασίας οι ιδιωτικοποιήσεις, δεν γίνονται σε εποχές που οι τιμές έχουν εντελώς εξευτελιστεί –σκόπιμα φυσικά, για να γίνει εφικτή η λεηλασία της χώρας, με το ελάχιστο δυνατό κόστος. Ως εκ τούτου, ακόμη και να αποτελούσαν λύση, δεν μπορεί να ισχυριστεί η αντιπολίτευση πως θα ήταν αρκετή για να μειώσει το ελληνικό χρέος.

Ειδικά επειδή γνωρίζει πολύ καλά πως από τα 300 δις € που είχε εκτιμήσει το ΔΝΤ το 2010 την περιουσία του δημοσίου, χωρίς τους υδρογονάνθρακες και τις τράπεζες (πηγή), με το τρίτο μνημόνιο εκτιμήθηκαν όλα μαζί στα 50 δις € (όταν την ίδια στιγμή το δημόσιο χρέος επιβαρύνθηκε με 40 δις € από τη δήθεν διάσωση των τραπεζών!) και παραδόθηκαν άνευ όρων στους δανειστές από τον «ηγέτη της αριστεράς». Εάν ρωτούσε άλλωστε τους ίδιους τους αμερικανούς που έχουν ιδιωτικοποιήσει ακόμη και τις φυλακές τους (ντοκιμαντέρ), σε πολύ καλύτερες εποχές και προϋποθέσεις βέβαια, θα της έλεγαν πως πρόκειται για κλοπή – για μία νόμιμη διαδικασία φυσικά, αλλά για μία εν ψυχρώ κλοπή.

Με κριτήριο τις θέσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης λοιπόν, καθώς επίσης με την ποιότητα των στελεχών που έχει στη διάθεση της, είναι λογική η απόγνωση, από την οποία έχει καταληφθεί κυρίως η μεσαία τάξη. Αυτή η οποία αφενός μεν γνωρίζει καλύτερα τις συνθήκες και τις προοπτικές της χώρας, αφετέρου δεν τα έχει χάσει ακόμη όλα. Αυτός είναι ο λόγος που εκτιμώ πως τα κινήματα που θα δημιουργηθούν θα έχουν εκείνη τη μεσαία τάξη ως θεμέλιο, η οποία θα προσπαθήσει με νύχια και με δόντια να προστατεύσει ότι της έχει απομείνει.

Κλείνοντας, η μοναδική ρεαλιστική λύση δεν είναι άλλη από τη διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του δημοσίου χρέους, με κάθε θυσία – ακόμη και αν προϋποθέτει τη στάση πληρωμών μέσα στο ευρώ, με κάθε ρίσκο. Έτσι θα γίνει εφικτή η αντίστοιχη διαγραφή ενός μέρους του ιδιωτικού χρέους, οπότε θα τοποθετηθούν οι βάσεις για την αύξηση της ζήτησης, για τις επενδύσεις, για την ανάπτυξη και για την καταπολέμηση του εφιάλτη της ανεργίας.

Όλα τα άλλα είναι ουτοπικά και απλά χάνεται πολύτιμος χρόνος, τον οποίο δεν έχει στη διάθεση της ούτε η Ελλάδα, ούτε η Ευρώπη – η οποία ασφαλώς δεν θα μείνει ανέπαφη και ανέγγιχτη από αυτά που θα συμβούν στη χώρα μας, εάν βυθιστεί στο χάος και στην αναρχία. Εν τούτοις, δεν πρόκειται να διαγραφεί ποτέ το χρέος, εάν κάποιος πρωθυπουργός δεν συμπεριφερθεί όπως είναι υποχρεωμένος από τη θέση του – εάν δεν παραιτηθεί δηλαδή, αρνούμενος το ρόλο του Τσολάκογλου της κατοχής.

analyst.gr