Ποιός χρειάζεται τους Έλληνες; («όλοι είμαστε Έλληνες, όλη η Δύση είναι Ελλάς, όλοι οι Δυτικοί είναι Έλληνες εν εξορία» -Χόρχε Λουίς Μπόρχες)

«Νοιώθουμε τόσο υπερήφανοι για το θαυμάσιο θάρρος του Ελληνικού λαού, που μας δίδαξε από παλιά να ζούμε, να σκεπτόμαστε και να αγωνιζόμαστε»

Αντρέ Μωρουά

«όλοι είμαστε Έλληνες, όλη η Δύση είναι Ελλάς, όλοι οι Δυτικοί είναι Έλληνες εν εξορία»

Χόρχε Λουίς Μπόρχες

  Η ΔΥΝΑΜΗ ΞΥΠΝΗΣΕ
του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Η κρίση που περνάει σήμερα ο δυτικός πολιτισμός είναι φαινομενικά οικονομική, αλλά στο βάθος είναι κρίση πολιτισμού και ξεπεσμός πνευματικός. 
Μια ακατανόμαστη συμμορία επικίνδυνων τυχοδιωκτών, μια πλιατσικολόγα πλουτοκρατία, που βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση μετά το 1990, κυβερνά τον Δυτικό Κόσμο και αδιαφορεί για το γεγονός, που γνώριζαν όλες οι παλιότερες πνευματικές ηγεσίες της Ευρώπης, ότι ολόκληρος ο 20ος αιώνας ετράφη από τους Έλληνες.

Η πολιτική του, η λογοτεχνία του, η τέχνη του. Ότι «όλοι είμαστε Έλληνες, όλη η Δύση είναι Ελλάς, όλοι οι Δυτικοί είναι Έλληνες εν εξορία», όπως έχει πει χαρακτηριστικά ο Αργεντινός συγγραφέας Χόρχε Λουίς Μπόρχες.

Πριν από χρόνια, η Jacqueline de Romilly, μια εξέχουσα ελληνίστρια της εποχής μας που ανάλωσε την ζωή της μελετώντας τα Ελληνικά Γράμματα, έγραψε στο βιβλίο της «Γιατί η Ελλάδα;» για την αντίθεση ανάμεσα στους λαούς που προσκυνούν μιαν απόλυτη εξουσία και σε εκείνους που αρνούνται να το κάνουν, η οποία, grosso modo, εμφανίζεται σε
διάφορες εποχές της ιστορίας.
Οι Έλληνες είναι αναμφισβήτητα αυτοί που δίδαξαν την δεύτερη στάση, από τότε που αντιστάθηκαν στην περσική αυτοκρατορία, και οι οποίοι καλούνται πάλι να το ξανακάνουν σήμερα απέναντι στην μακιαβελλική βούληση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ήδη, μετά τις τελευταίες εξελίξεις, το ελληνικό ζήτημα βρέθηκε στο επίκεντρο της προσοχής όλου του κόσμου, ενώ έχουν αρχίσει να ακούγονται ηχηρότερα οι νεκρώσιμες καμπάνες για την Ευρωζώνη καθώς η σχέση μεταξύ των κυρίαρχων ελίτ και των ευρωπαϊκών λαών, μεταξύ της εξουσίας και της πολιτικής, έχει διαρραγεί.

Στην ιστορία της ανθρωπότητας το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των μεγαλοφυιών δημιουργών ήταν που ο καθένας τους παρήγαγε ένα πρότυπο του ανθρώπου. Αυτό μας παραθέτει ο Βίκτωρ Ουγκώ σε μια μνημειώδη μελέτη του για τον Σαίξπηρ το 1864, στον εορτασμό των 300 χρόνων από την γέννηση του Άγγλου δραματουργού, τον οποίον εθαύμαζε. Σ’ αυτήν, ο Ουγκώ συνδέει το έργο του Σαίξπηρ με εκείνο του Αισχύλου, εστιάζοντας στις δύο μορφές, του Άμλετ και του Προμηθέα.
Ο Προμηθέας είναι η δράση, λέει ο Ουγκώ, ενώ ο Άμλετ είναι ο δισταγμός.
Στον Προμηθέα το εμπόδιο είναι εξωτερικό, στον Άμλετ είναι εσωτερικό. Στον Προμηθέα η θέληση είναι καρφωμένη με χάλκινα καρφιά και την φρουρούν το Κράτος και η Βία. Στον Άμλετ η θέληση είναι ακόμα πιο υποδουλωμένη στην εσωτερική σκλαβιά της. Ο Προμηθέας και ο Άμλετ είναι δύο ξεγυμνωμένα συκώτια· από το ένα τρέχει αίμα κι από το άλλο η αμφιβολία.
Ο πρώτος για να λευτερωθεί πρέπει να σπάσει τα μπρούτζινα δεσμά του, ο δεύτερος πρέπει να νικήσει τον εαυτό του...
Οι σημερινοί, μνημονιακοί, δεσμώτες των Ελλήνων, «Μαμμωνάδες βάρβαροι και χαύνοι λεβαντίνοι» -όπως θάλεγε ο Παλαμάς- ξέρουν καλά τα παραπάνω διδάγματα για την φύση του ανθρώπου. Γνωρίζουν, επίσης, ότι οι Έλληνες ζούνε, από τότε που έφτιαξαν το ελεύθερο κράτος, σε μιαν αντίφαση: ενώ είναι δεμένοι στο άρμα της «μοντέρνας» επιβίωσης, ονειρεύονται πάντα το άλμα «πάνω από την φθορά», κατά τον Ελύτη. Για τον λόγο αυτόν η κατοχική προπαγάνδα, πέρα από την βίαιη καταστολή, προσπαθεί να τσακίσει το φρόνημα, να τρομοκρατήσει, να σκορπίσει την αμφιβολία (όλα είναι στημένα, δεν γίνεται τίποτα ...), να τονίσει το αναπόφευκτο της δυτικής κατοχής και την προσγείωση όλων σ’ αυτό που θεωρεί «ρεαλισμό», ήτοι την λεηλασία της χώρας, εξοντώνοντάς μας έτσι ηθικά και πνευματικά.
Για τον σκοπό αυτό, αναμασούν συνεχώς τις απειλές για «χασομέρηδες» Έλληνες και για την ανάγκη «προσαρμογής» τους, που αποτελούν τα επιχειρήματα των παραφρόνων των Βρυξελλών και του Βερολίνου. Μιας δράκας «καθολικών ζόμπυ, υπεροπτών τραπεζιτών και ανώτερων κρατικών στελεχών», όπως τους χαρακτηρίζει ο Γάλλος ιστορικός Emannuel Todd στην βελγική εφημερίδα Le Soir (10/7/2015), οι οποίοι εκφράζουν την απάνθρωπη «σωφροσύνη» των Επικυρίαρχων.


Ενώ, λοιπόν, διαστρεβλώνουν την αληθινή εικόνα, δίνοντας την εντύπωση ότι οι αντι-ελληνικές δυνάμεις κυριαρχούν παντού, στην πραγματικότητα, σταχυολογώντας τον διεθνή Τύπο, αντιλαμβανόμαστε ότι οι Έλληνες έχουμε όλους τους λαούς στο πλευρό μας, οι οποίοι θέλουν να βοηθήσουν την Ελλάδα και την βλέπουν συγχρόνως ως σύμβολο μιας νέας παγκόσμιας Αντίστασης. Από την Ρωσσία του Βλαδίμηρου Πούτιν και την Κίνα μέχρι τους προβληματισμένους πολίτες στις Ηνωμένες Πολιτείες, από την Ευρώπη του Νότου μέχρι την Λατινική Αμερική.
«Διαβάστε απλώς τον αμερικανικό Τύπο», λέει ο Todd, «θεωρεί πως οι άνθρωποι των Βρυξελλών, του Στρασβούργου και του Βερολίνου είναι εντελώς τρελλοί!». Οι χώρες που επηρεάζονται πραγματικά από τον ελληνορωμαϊκό οικουμενισμό τάσσονται ενστικτωδώς στο πλευρό μας, στο πλευρό μιας άλλης Ευρώπης που αντιτάσσεται στην αυταρχική,  αυτοκαταστροφική γερμανική Ευρώπη, στους τοκογλύφους που συσπειρώνονται γύρω από τον βόρειο προτεσταντισμό. Κάτι τρομερά βαθύ είναι που ξαναβγαίνει στην επιφάνεια με αφορμή την φωνή αντίστασης της Ελλάδας από την ώρα που η χώρα μας έγινε το μεγάλο πειραματόζωο της Νέας Τάξης στην ευρωζώνη.
Η δυναμική της ελληνικής αντίστασης και του «ΟΧΙ» -ασχέτως της κυβερνητικής συνθηκολόγησης και ασυνέπειας- έχει αναστατώσει και ξεσηκώσει όλες τις προβληματισμένες συνειδήσεις στις πέντε ηπείρους, κι αυτό είναι γεγονός, όσο κι αν η ντόπια μιντιακή προπαγάνδα το παραγνωρίζει ή προσπαθεί να το γελοιοποιήσει (με την καθημερινή δηλητηριώδη ατάκα του στυλ: «ποιος ασχολείται με την μικρή Ελλάδα;» και άλλες τέτοιες ανοησίες). Για μια ακόμα φορά η Ελλάδα, μετά το ’21 και το ’40, βρίσκεται στο προσκήνιο του πεπρωμένου της ανθρωπότητας, χαρτογραφώντας το μονοπάτι που οδηγεί στο μέλλον. Αυτό, εκ των πραγμάτων, καθιστά πρωτοπόρο τον ελληνικό λαό στον αγώνα κατά των διεθνών ληστοσυμμοριών.
Ατέλειωτες είναι οι παρεμβάσεις πνευματικών ανθρώπων απ’ όλες τις χώρες, οικονομολόγων φιλοσόφων, επιστημόνων, καλλιτεχνών, εσωτερικών δασκάλων, που θεωρούν την επίθεση που δέχεται η χώρα μας ως ύβρη απέναντι στην ίδια την δημοκρατία, την ελευθερία και τον πολιτισμό. Οι δεκάδες σχετικές δηλώσεις είναι αδιάψευστες μαρτυρίες.
Το δημόσιο χρέος, η λιτότητα, το ευρώ, τα μνημόνια, ο ολοκληρωτικός χαρακτήρας της γερμανικής ευρωζώνης είναι ζητήματα που υφίστανται πλέον γενικευμένη κριτική από την ώρα που το Βερολίνο έδειξε ξεκάθαρα ότι θέλει να «τιμωρήσει» την Ελλάδα, κάνοντας επίδειξη δύναμης στην Ευρώπη. Η Γερμανία αποκάλυψε ξανά τον γνωστό από την ιστορία καταστροφικό εαυτό της.
Η διάγνωση για την ασθένεια που οδήγησε την Ευρωπαϊκή Ένωση στην σημερινή εντατική έχει γίνει επιτυχώς: «δημοκρατικό έλλειμμα». Αυτό έγραψε ο Πολωνός θεωρητικός του μετανεωτερισμού, Ζύγκμουντ Μπάουμαν, στο άρθρο του «Europe is trapped between power and politics», που δημοσιεύθηκε στο Social Europe Journal, στις 14/5.
Το έθνος, η πατρίδα, η δημοκρατία δεν είναι πλέον αφηρημένες έννοιες για τον μέσο Ευρωπαίο· ταυτίζονται με τον ζωντανό, υπαρκτό ελληνικό λαό που αντιστέκεται.

Ένα πλατύ κύμα συμπαράστασης σάρωσε πολλές ευρωπαϊκές χώρες το 2015, αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη. Το διαδίκτυο είναι γεμάτο από φιλελληνικά δημοσιεύματα και αναθέματα κατά της Γερμανίας, που βλέπει την παγκόσμια εικόνα της να επιστρέφει στο 1945!
Ο νομπελίστας Γερμανός συγγραφέας Γκύντερ Γκρας, που πέθανε τον Απρίλιο, στο ποίημά του για όσα συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα μίλησε για την «ντροπή της Ευρώπης» και ο πνευματικός δάσκαλος Άλαν Κοέν έστειλε από την Αμερική ένα συγκινητικό γράμμα προς τους Έλληνες, αποκαλώντας τους «Αλχημιστές του 21ου αιώνα». Σ’ αυτό λέει χαρακτηριστικά:
«Οι προσευχές μου, καθώς και οι προσευχές πολλών εκατομμυρίων στην Αμερική και σε ολόκληρο τον κόσμο, είναι μαζί σας. Είμαστε εσείς... Η πράπεζα του πνεύματος δεν μπορεί ποτέ να εξαντληθεί ή να χρεοκοπήσει». Και μας προτρέπει να κάνουμε ανάληψη από τον «εσωτερικό μας τραπεζικό λογαριασμό»... για να γίνει η Ελλάδα, για άλλη μια φορά, το πλουσιότερο έθνος στη Γη.

Αυτή την στιγμή, ο κίνδυνος να ξεστρατήσουμε και να υποταγούμε μπορεί να φαίνεται μεγάλος... αλλά στην αρχή, όπως λέει ο Σαίξπηρ στον Μάκβεθ, η άβυσσος είναι αθέατη και οι ανύποπτοι αθώοι γονατίζουν μπροστά στην επέλαση του κακού.
Κατόπιν, όμως, έρχονται άλλοι, γρηγορούντες αυτοί από τα παθήματα των προηγούμενων, και το συντρίβουνε.
«Οι ανύποπτοι αθώοι, πολύ εύκολα πλήττονται και συντρίβονται, από τη γρηγορούσα πολυμήχανη κακία. Οι αμοραλιστές κατισχύουνε. Και θαρθούνε άλλοι ενάρετοι, γρηγορούντες αυτοί, από τα παθήματα των ανύποπτων να τους τιμωρήσουνε... Δεν διαφεύγουμε την τιμωρία οι κακοποιοί, η «μάχαιρα» που δώσανε, τους ανταποδίδεται. Αυτό είναι το συνηθισμένο λειτουργικό προτσές της σαιξπηρικής τραγωδίας. Οι φαύλοι επικρατούνε και συντρίβουνε τους αθώους, κατόπιν έρχονται άλλοι επιζώντες και τους τσακίζουνε. Κάποιος λαθεμένος υπολογισμός, κάποια λεπτομέρεια που δε μελετήθηκε καλά και, παράλληλα, η πληγωμένη αίσθηση της αρετής, συνεγείρει και συντρίβει τις αντίρροπες τάσεις που κινητοποιούνε τις αμυντικές κοινωνικές δυνάμεις για την τελική συντριβή των σκοτεινών δυνάμεων».
(Μάκβεθ του Σαίξπηρ, Εκδόσεις Δαρεμά, 1963, εισαγωγή του Στάθη Πρωταίου)

Αυτή είναι η ώρα της αρετής, που θα συνεγείρει και κινητοποιήσει τις αμυντικές κοινωνικές δυνάμεις για την τελική συντριβή του κτηνώδους οικονομικού νέου Ράϊχ, της σκοτεινής και ανοικτίρμονας Νέας Τάξης.

Ο Γραικύλος της σύγχρονης ευρω-χρεοκρατίας, μετά το ΟΧΙ της 5η Ιουλίου, έχει διαβεί ανεπιστρεπτί τον Ρουβίκωνα και σηκώνει το ανάστημα του Έλληνα σιγά-σιγά, όπως τονίσαμε και το καλοκαίρι.
Αυτό μπορεί να είναι μια βουβή διαδικασία σήμερα αλλά δεν θ’ αργήσει να φανεί, με ό,τι εκρηκτικό αυτό συνεπάγεται.
«Κανένας δεν βρίσκεται πλέον στην πατρίδα του οπουδήποτε στον κόσμο· καθένας νοσταλγεί τελικά τον μοναδικό τόπο τον οποίο νιώθει πατρίδα του επειδή είναι ο μοναδικός τόπος που θέλει να είναι πατρίδα του: ο ελληνικός κόσμος», λέει ο Simon Goldhill στο βιβλίο του «Ποιος χρειάζεται τους Έλληνες;» (εκδ. Ενάλιος, 2002).
Οι Επικυρίαρχοι προσπάθησαν να γκρεμίσουν αυτές τις γέφυρες, να επιβάλουν την «πολιτιστική λήθη», να καταστήσουν άχρηστη την γνώση και την κατανόηση του ελληνικού παρελθόντος, που αποτελεί τον θεμέλιο λίθο του σύγχρονου πολιτισμού.
Όμως, μέσα από τον αγώνα του ελληνικού λαού, η Ελλάδα επανανακαλύπτεται ως πηγή και πρότυπο πολιτισμικής αξίας. Και η ιστορία μάς διδάσκει ότι η επανανακάλυψη της Ελλάδας έχει κατ’ επανάληψη παίξει διαμορφωτικό ρόλο στον αυτοπροσδιορισμό του ατόμου και την πορεία της ανθρωπότητας. Έρχεται ξανά η ώρα των άκρων, η ώρα των Ελληνικών ψυχών παντού κι αυτή η μάχη μπορεί και πρέπει να κερδηθεί!

*Περιοδικό Τρίτο Μάτι τ.235, Νοέμβριος 2015
http://pylitonfilon.blogspot.gr/2015/12/blog-post_20.html#more

 

klassikoperiptosi.blogspot