Η Ελλάς ως μέτοχος της Ευρωπαϊκής Ιδέας #3

(ΚΑΙ) ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ή αλλιώς ΠΟΙΟΣ ΘΕΟΣ ΘΑ ΔΙΔΑΧΘΕΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ;

The Wall»/Acrylics on canvas, 120 x 85 cm/© STMTS 2014

Ξεκίνησε άλλος ένας διάλογος για την ελληνική παιδεία που -προσοχή!- δεν είναι μόνον εθνικός, αλλά και κοινωνικός. Σύμφωνα με το επίσημο ανακοινωθέν ο διάλογος θα διεξαχθεί σε τρία επίπεδα: στην Εθνική Επιτροπή του Εθνικού Κοινωνικού Διαλόγου, στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής και στο Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας. Στο διάλογο θα συμμετάσχουν κόμματα, εκπαιδευτικοί και κοινωνικοί φορείς. Άρα, όλη η Ελλάδα θα συζητάει. Γιατί; Για να προκύψει κάτι που αυτή τη στιγμή είναι απροσδιόριστο; Για να προκύψει κάτι που αφορά στους Έλληνες;

Είναι πανεύκολο και τελείως μάταιο να αποδομήσουμε τον νιοστό κρατικό
ευτελισμό της έννοιας του διαλόγου, όταν μάλιστα και μόνον ο τίτλος του εκπέμπει την αμηχανία του συμπλεκτικού συνδέσμου “και”· στον τίτλο αυτό συνδέεται η κοινωνία με το έθνος από αυτόν που έχει διαχωρίσει τις δυο έννοιες. Ένας διάλογος για προαποφασισμένα -και από δεκαπενταετίας υλοποιούμενα- θέματα που θα εξελιχθεί στο επίπεδο των ασύνδετων μονολόγων έχει βαφτιστεί “και εθνικός και κοινωνικός”. Αφορά σε ένα κράτος που επιχειρεί βίαια από το 1822 να μαντρώσει στα όριά του το έθνος και να το ορίσει με βάση μια γλώσσα πλήρους και αποκλειστικής λειτουργίας. Αυτής που θα σβήσει όλες τις διαλέκτους των επαναστατημένων και θα θεμελιώσει ένα νομικό κατασκεύασμα στο οποίο το κύριο πολιτισμικό στοιχείο της Επανάστασης θα υπόκειται και θα λογοδοτεί. Για λόγους προσωρινής ισορροπίας το νομικό κατασκεύασμα θα δηλώνει στο προοίμιό του ότι λαμβάνει υπόσταση εις το όνομα του πολιτισμού που επαναστάτησε· όμως σύντομα (σε έναν ή δυο αιώνες) θα “εμπεδωθεί” η άποψη ότι το έθνος ταυτίζεται με το κράτος, ιδιαίτερα όταν το κράτος θα μετασχηματιστεί σε επαρχία μιας αυτοκρατορίας. Εκείνης που (αν και ανύπαρκτης) παρασκηνιακά φρόντισε για την συγκεκριμένη εμπέδωση από το 1822.

«ΚΑΙ κοινωνικός» λέγεται ο “διάλογος” για να διασκεδαστεί η εθνική ανησυχία και να δοθεί η εντύπωση ότι καμία γνώμη δεν αποκλείεται. Πρόκειται για το επιπρόσθετο “πλειοψηφικό άλλοθι” της μειοψηφίας που κυβερνά και που δείχνει πως ούτε η ίδια πιστεύει στην “δημοκρατική νομιμοποίηση” που διαθέτει. Άλλωστε, πριν η εκάστοτε δυτική δημοκρατία πανηγυρίσει, υποχρεώνει τους εντολείς της να υπογράφουν οι ίδιοι τον “προοδευτικό” ακρωτηριασμό τους. Στο βίντεο που ακολουθεί μπορείτε να δείτε τι κατάλαβαν δυο τηλεοπτικά κανάλια από τις προθέσεις του διαλόγου στον οποίον προΐσταται η ενσάρκωση της έννοιας “Ελληνικό έθνος = Επαρχία της αυτοκρατορίας των Βρυξελλών”, με άλλα λόγια, ο πνευματικός προστάτης της έννοιας “συνωστισμός, όχι γενοκτονία” όπως αυτή μεταλαμπαδεύτηκε από το King’s College στην Στ’ Δημοτικού το 2006 (ήταν τότε που η δεξιά ΝΔ υλοποιούσε το ρεπούσειο έργο, την ανάθεση του οποίου είχε κάνει το αριστερό ΠΑΣΟΚ). Βάσει του αντισυνταγματικού ΔΕΠΠΣ Ιστορίας συντάχθηκε εκείνο το βιβλίο, το οποίο τόσο πολύ ευνοήθηκε από τον εστιασμό της κριτικής στο μονολεκτικό του ολίσθημα. Τα δεκάδες αντίστοιχα βιβλία του Δημοτικού απλώς δεν υπήρξαν και έτσι ΕΝΑΣ μόνος εθνικός “συνωστισμός” διαπιστώθηκε. Δεν είναι όμως μόνο το Υπουργείο Παιδείας που συστηματικά γράφει το (προσωρινής ισορροπίας) Σύνταγμα στα παλαιότερα των υποδημάτων του. Είναι και ο ανώτατος άρχων, ο “ρυθμιστής του πολιτεύματος” που προτρέπει τους μαθητές των σχολείων να εμπεδώσουν τον ανθρώπινο (μαζί με τον επιστημονικό) αυτοεξευτελισμό που προστάζουν οι απάνθρωποι αεθνικοί τραπεζικοί-νομισματικοί θεσμοί μέσω των Βρυξελλών. Όπως στο “κοσμοπολίτικο” επεισόδιο, έτσι κι εδώ το Μουσείο Μπενάκη δηλώνει “παρών”. Αναθέτει στον νέο street artist STMTS να κάνει ένα αφιέρωμα στον χαράκτη Τάσσο Αλεβίζο. Ασύνδετο; Tο υπουργείο Παιδείας υιοθετεί ένα εικαστικό έργο του STMTS ως συμβολική προμετωπίδα του διαλόγου για την παιδεία. Δεύτερο “ασύνδετο”, οπότε… “make love not war” δηλώνουν ανεπιφύλακτα όσοι συμμετέχουν στο σπάσιμο του τοίχου των “φυλετικών ανισοτήτων”, δηλαδή στον εθνικοκοινωνικό διάλογο για την παιδεία της υπό ίδρυση ελληνικής επαρχίας.

Αυτό είναι το πλαίσιο του διαλόγου. Και πάλι καλά, δηλαδή, να λέμε που ο πρόεδρος της Επιτροπής εξέφρασε σε σωστά ελληνικά τα περί χαοτικού ανορθολογισμού, διακρίσεων και ανισοτήτων που “ταλανίζουν” την ελληνική παιδεία. Ο εντολέας του υπουργός, αισθανόμενος την ανάγκη να προσδιορίσει τον διάλογο αρνητικά (τι δεν είναι), μόνον κάτι μαυρογιαλούρειες εκφράσεις περί «έργου πνοής» -που εκκρεμεί από την εποχή του Λούθηρου- μπόρεσε να αρθρώσει. Συστηματικά ωθείται η κοινωνία προς τις «λύσεις» του ΚΚΕ και της ΧΑ (μάλλον δεν πρόσεξε ακόμη την εικόνα στο κοινωνικό ιστολόγιο του εθνικού διαλόγου), ή -έστω- της αδυναμίας σχηματισμού κυβέρνησης. Τότε, η Frontex ή κάποια άλλη δημοκρατική δύναμη πυγμής θα αναλάβει να προστατέψει τα δικαιώματα και να επιβάλλει την ισότητα εκείνη που δεν πρόλαβαν τα μνημόνια και ο εθνικός-κοινωνικός διάλογος για την παιδεία. Θα μας απαλλάξει από την αγωνία η κα Αναγνωστοπούλου; Θα μας πει γιατί όσοι μετέχουν του διαλόγου πρέπει να συμφωνούν με το “κρίσιμο” ερώτημα που η ίδια θέτει:

Πώς μπορεί η παιδεία να ξανακάνει όλα τα παιδιά και τους νέους «παιδιά ενός ίδιου θεού» και όχι «πολλών θεών»;

Θα μας πει από τώρα ποιος είναι εκείνος ο Θεός που δεν μπορεί να εγγυηθεί την κοινωνική ενότητα, την αλληλεγγύη και την αδελφοσύνη; Γιατί τον άλλον, που η ίδια, ο Ν. Φίλης και οι 36 επίτροποι θέλουν να επιβάλλουν στην κοινωνία μέσω της παιδείας, τον γνωρίζουμε πλέον κι εμείς (βλ. στο προηγούμενο).

Στέργιος Ζυγούρας

karavaki.wordpress.com