Σε δυο στρατόπεδα έχει χωριστεί ο Πειραιάς καθώς η αντίστροφη μέτρηση για την αξιοποίηση του ΟΛΠ έχει ξεκινήσει από τις 20 Φεβρουαρίου οπότε και η νέα κυβέρνηση δεσμεύτηκε πρώτη φορά προς τους ευρωπαίους εταίρους ότι θα την προχωρήσει.
Ακόμα όμως και σε ένα απευκταίο σενάριο όπου ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της χώρας αμφισβητηθεί, η αξιοποίησή του ΟΛΠ και μάλιστα με την μορφή πώλησης μετοχών, εμφανίζεται να είναι δέσμευση της νέας κυβέρνησης και προς το Πεκίνο όπως πρόεκυψε από την πρόσφατη επίσκεψη του αντιπροέδρου της Γ. Δραγασάκη στην Κίνα.
Και ενώ η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επιχειρεί να βρει το κατάλληλο μοντέλο (και λεξιλόγιο) για να προχωρήσει σε μια κίνηση που αναμφισβήτητα ενέχει προοπτικές για την ανάπτυξη της οικονομίας, δεκάδες άλλοι πολιτικοί, οικονομικοί, συνδικαλιστικοί και κοινωνικοί φορείς τάσσονται κατά και
ετοιμάζονται για μαχητικές κινητοποιήσεις.
Την ίδια ώρα ο υπουργός ναυτιλίας Γ. Σταθάκης μιλά για πολυμετοχικότητα, ο αναπληρωτής υπουργός ναυτιλίας Θ. Δρίτσας για δημόσιο χαρακτήρα, η ΝΔ για ιδιωτικοποίηση, το ΠΑΣΟΚ για επιμέρους παραχωρήσεις και ο δήμος Πειραιά για είσοδο ιδιωτών, αλλά σε επιμέρους δραστηριότητες.
Η Βαβέλ για το μέλλον του Πειραιά ενώπιων μιας ιστορικής ευκαιρίας είναι ίσως ενδεικτική της απουσίας ευρείας συναίνεσης στην κοινωνία για το προς τα πού και, κυρίως, πώς θα κινηθεί η χώρα.
Ξεκάθαρη θέση κατά της πώλησης του 67,7% έχουν πάρει πάντως πολλοί. Το Επαγγελματικό Επιμελητήριο Πειραιά, η Ένωση Μονίμων και Δοκίμων Λιμενεργατών ΟΛΠ, ο Δικηγορικός Σύλλογος Πειραιά και η Ομοσπονδία Υπαλλήλων Λιμένων Ελλάδος έχουν μάλιστα προσφύγει από πέρυσι την Άνοιξη στο Συμβούλιο της Επικρατείας και στρέφονται κατά του Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Ελληνικού Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ). Οι τέσσερις φορείς ζητούν να ακυρωθεί ως αντίθετη στην εθνική και ευρωπαϊκή νομοθεσία, η πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος για την απόκτηση πλειοψηφικής συμμετοχής στο μετοχικό κεφάλαιο του Οργανισμού Λιμένος Πειραιώς. Η προσφυγή δεν έχει ακόμα εκδικαστεί...
Πολλοί ακόμα όμοροι του Πειραιά δήμοι είναι εναντίον της πώλησης του 67,7% του ΟΛΠ αλλά και συνδικαλιστικοί φορείς και ενώσεις.
Στον αντίποδα υπέρμαχοι της ιδιωτικοποίησης είναι μεταξύ άλλων το Ναυτικό Επιμελητήριο Ελλάδος ενώσεις επιχειρήσεων ναυπηγοεπισκευής όπως ο Τρίτων και η ΒΙΠΕ Σχιστού, η Διεθνής Ναυτική Ένωση που εκπροσωπεί τους χρήστες του λιμανιού αλλά και πολλοί ακόμα μικρομεσαίοι επιχειρηματίες που βλέπουν προοπτικές στην περεταίρω ανάπτυξη του εμπορικού λιμένα.
«Ενδιάμεση», κατά κάποιο τρόπο, είναι η τοποθέτηση άλλων. Για παράδειγμα ο ΣΕΕΝ που εκπροσωπεί τους ακτοπλόους μιλά για ανάγκη διασφάλισης της ανταγωνιστικότητας σε κόστος, υπηρεσίες και υποδομές του τμήματος του ΟΛΠ στο οποίο λειτουργεί η ακτοπλοΐα. Ο δήμος Πειραιά τάσσεται υπέρ της εισόδου ιδιωτών επενδυτών αλλά χωρίς να απεμποληθούν δικαιώματα της πόλης που εν τέλει φιλοξενεί το μεγαλύτερο, προοπτικά, λιμάνι της Μεσογείου.
Ούτε λίγο ούτε πολύ ο κάθε ένας έχει τη δική του γνώμη. Όμως τα μοντέλα αξιοποίησης είναι συγκεκριμένα διεθνώς. Και επειδή ο Πειραιάς για να αρθεί στο ύψος της ιστορικής ευκαιρίας που έχει η διέλευση των ασιατικών εξαγώνων προς την Ευρώπη χρειάζεται επενδύσεις που το δημόσιο δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει, η είσοδος επενδυτικών κεφαλαίων είναι απαραίτητη.
Βρισκόμαστε έτσι στον τρίτο χρόνο της προσπάθειας αξιοποίησης του ΟΛΠ (και του ΟΛΘ, αλλά αυτό είναι μια άλλη, εξίσου όμως σοβαρή, ιστορία) και κανείς δεν θα πρέπει να θεωρεί δεδομένο ότι τα διεθνή κεφάλαια είτε από την Κίνα είτε από την Δανία είτε από οπουδήποτε αλλού θα περιμένουν να συνεννοηθούμε στην Ελλάδα. Όμως, ανταγωνιστικά της Ελλάδας λιμενικά συμφέροντα του ευρωπαϊκού βορά, που βλέπουν τους όγκους των φορτίων να μετακομίζουν από τους προβλήτες τους σε αυτούς του Πειραιά, θα κάνουν ό,τι τους επιτρέπεται για να σταματήσουν την ανάπτυξή του.
Για αυτή την ελληνική Βαβέλ, που δεν επιτρέπει την χάραξη σαφούς αναπτυξιακής πολιτικής με παράλληλη διασφάλιση της προοπτικής της αύξησης των θέσεων απασχόλησης και διασφάλιση των συμφερόντων της χώρας, η ευθύνη βαραίνει τόσο τις προηγούμενες κυβερνήσεις όσο και αυτή την ίδια την Cosco. Είναι αυτοί που δεν φρόντισαν να ενημερώσουν την κοινή γνώμη για το τι κερδίζει η χώρα από την ανάδυση του Πειραιά σε κορυφαίο σταθμό εμπορευματοκιβωτίων του πλανήτη. Τι εν τέλει μπαίνει στην τσέπη του δημοσίου και πως μπορεί (αν μπορεί) να βελτιώσει την οικονομική κατάσταση του κάθε έλληνα με τις ευκαιρίες που δημιουργεί. Ο πολιτικός κόσμος φοβούμενος παγίως το πολιτικό κόστος, αντιμετωπίζει ιστορικά το θέμα ως ταμπού και ακόμα και εκείνο το τμήμα του που υπερθεματίζει για την ιδιωτικοποίηση αποδείχθηκε εκ του αποτελέσματος ανέτοιμο να την προωθήσει.
Η δε Cosco έχει βυθιστεί εξ αρχής σε μια απέραντη εσωστρέφεια, δικαιολογημένη ίσως από την τραυματική εμπειρία του 2008-2009 οπότε και οι απεργίες των λιμενεργατών συγκλόνισαν τον Πειραιά, αλλά εντελώς αδικαιολόγητη για τα διεθνή μεγέθη της και το ρόλο που επιθυμηθεί να διαδραματίσει. Η απουσία συγκροτημένης πολιτικής εταιρικής κοινωνικής ευθύνης και επικοινωνιακής πολιτικής ίσως πρέπει να αποτελέσει για το management της Cosco Pacific, τροφή για σκέψη. Όπως και τα αιτήματα για βελτίωση των εργασιακών σχέσεων.
Με την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα δεν υπάρχει η πολυτέλεια για νέες ολιγωρίες, από καμία πλευρά διότι το ρολόι του Πειραιά δείχνει ήδη… περασμένα μεσάνυχτα.
capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα μηνύματα που δημοσιεύονται στο χώρο αυτό εκφράζουν τις απόψεις των αποστολέων τους. Το ιστολόγιο μας δεν υιοθετεί καθ’ οιονδήποτε τρόπο τις απόψεις αυτές. Ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζει την γνώμη του, όποια και να είναι αυτή.
Παρακαλούμε να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες, επίσης οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν από τα όρια της ευπρέπειας.
Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις, θα διαγράφονται.
Τα σχόλια πλέον ελέγχονται από τους διαχειριστές του ιστολογίου, γιαυτό θα υπάρχουν καθυστερήσεις στην εμφάνιση τους. Γενικά γίνονται όλα αποδεχτά, εκτός από αυτά που είναι διαφημίσεις ή απάτες.
Σας ευχαριστούμε για την κατανόηση.
(επικοινωνία:eleftheroi.ellines@gmail.com)