Όταν την πατρίδα την έσωζαν Έλληνες

 Ο ελληνικός λαός δεν ζει μια τυχαία τραγωδία. 

Το κόλπο ήταν στημένο από την εποχή Σημίτη.Η χώρα μπούκωσε με «φτηνά» δάνεια για να κάνει ολυμπιακές φιέστες και φαραωνικά έργα τύπου Ρίο-Αντίρριο, ενώ ο κόσμος πιέζονταν ασφυκτικά από τα μέσα ενημέρωσης να πάρει δάνεια για σπίτι, επισκευές, αυτοκίνητο, κατανάλωση, ταξίδια, διακοπές…

Και γιατί να πει όχι; Η χώρα βάδιζε -όπως μας έλεγαν- με καλπάζουσα ανάπτυξη και το μέλλον φάνταζε τόσο λαμπρό που απαιτούσε να βάλουμε όλοι ρέιμπαν για να μην τυφλωθούμε.

Αφού μας φέσωσαν όλους, μας θύμισαν τις ελεγείες του Σόλωνα πως το χρέος σε μετατρέπει σε δούλο. Και σιγά που δεν το ήξεραν αυτό οι Γερμανοί, οι εμπνευστές του ευρώ, του σύγχρονου υπερόπλου με το οποίο σκοπεύουν να πάρουν εκδίκηση για την συντριβή του Χίτλερ, πραγματοποιώντας επιτέλους το προαιώνιο όνειρο τους για το μεγάλο Ράιχ.

Τα χρέη της χώρας προς τους απανταχού τοκογλύφους έχουν αναλάβει τα
διαχειριστούν αυτοί που τα δημιούργησαν, βάζοντας το λαό να τα πληρώσει. Ο λαός όμως έχει και τα δικά του χρέη. Κι έτσι όπως κατάντησαν το εισόδημά του αδυνατεί να ανταπεξέλθει.

Αδιέξοδο και για κράτος και για πολίτες; Όχι βέβαια. Στη δημοκρατία των… αγορών δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Σου παίρνουν την περιουσία, την αξία της οποίας έχουν φροντίσει προηγουμένως να ευτελίσουν. Έτσι, και μετά από αυτό πάλι τους χρωστάς. Παραμένεις δούλος τους δηλαδή.

Μέσα σε αυτή την κατάσταση οι τράπεζες ωρύονται πως ζουν μια τραγωδία. Οι δανειστές δεν ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις τους και έχουν πρόβλημα ρευστότητας. Το ελληνικό κράτος, σαν καλός πατερούλης έρχεται και τους δίνει ένα πακτωλό δισεκατομμυρίων βγαλμένο από το αίμα του λαού του. Ούτε όμως τις κρατικοποιεί, ούτε τις αναγκάζει να σβήσουν τα «κόκκινα δάνεια». Που σημαίνει πως είναι ελεύθερες να αρπάξουν κάθε ελληνικό κεραμίδι και να το εκποιήσουν αντί πινακίου φακής στις διεθνείς σπείρες που καραδοκούν. Είναι η απόλυτη εφαρμογή του γνωστού δόγματος «και το σκύλο χορτάτο και την πίττα γερή».

Μετά έρχεται πάλι το κράτος για να βάλει (δήθεν) φραγμό στην ασυδοσία και λέει: με 680 ευρώ το μήνα ένα ζευγάρι βγάζει τα προς το ζην. Αν έχει και δυο παιδιά του φτάνουν 1.300 ευρώ. Τα υπόλοιπα πρέπει να τα δίνει στις τράπεζες!
Κανείς βεβαίως δεν αναρωτιέται πως αφού αυτές είναι -κατά την κυβέρνηση των χαρατσιών και της δουλοπρέπειας- οι «εύλογες δαπάνες διαβίωσης», γιατί δεν τις καθιερώνει και σαν μισθούς των υπουργών, υφυπουργών και γραμματέων της, δίνοντας έτσι και το καλό παράδειγμα… «Χριστός και Παναγιά! Αυτά δεν φτάνουν ούτε για το νερό της πισίνας μας».

Να θυμηθούμε και πάλι τον Σόλωνα, ο οποίος όταν η Αθήνα πέρναγε κρίση χρέους ανέλαβε να τη σώσει. Η διαφορά όμως του Σόλωνα από τους σημερινούς «σωτήρες» ήταν πως εκείνος σκέφτονταν και έπραττε ελληνικά. Γι αυτό και όχι μόνο την έσωσε, διαγράφοντας μεταξύ άλλων μεταρρυθμίσεων, τα χρέη των Αθηναίων προς το δημόσιο και προς ιδιώτες, αλλά με τις πράξεις του άνοιξε το δρόμο για τον χρυσό αιώνα του Περικλή.  

Οποία διαφορά με το σήμερα… Όπου και οι τρεις εξουσίες, νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική αλλά και η άτυπη τέταρτη, ο τύπος, δεν διαθέτουν το ανάστημα που ταιριάζει στον τίτλο τους. Θα λέγαμε πως δεν έχουν διόλου ανάστημα! …Και σωστά παρατηρεί ο μεγάλος μας ποιητής Γιώργος Σεφέρης: «όσο μακριά και να κοιτάξω βλέπω γονατιστούς ανθρώπους».

*Ο Δημήτρης Βάρος είναι δημοσιογράφος, τ. διευθυντής μεγάλων εφημερίδων και αναπληρωτής Γραμματέας του κόμματος «ΔΡΑΧΜΗ, Ελληνική Δημοκρατική Κίνηση»

drachmi5.gr