2014 – Το matrix των ευρωεκλογών και το debate με τα 63.000 tweets

Τρία εισαγωγικά ερωτήματα – Η Ευρωπαϊκή διακυβέρνηση σε 90′

Όταν ένας Έλληνας πολίτης καταφέρει να μιλήσει πρόσωπο με πρόσωπο μ’ έναν Δήμαρχο ή έναν Περιφερειάρχη για την επίλυση ενός θέματος μικρού, προφανούς, άμεσου, τότε, σχεδόν πάντα αντιμετωπίζει μια ρητορική που εξηγεί πόσο πολύπλοκη και χρονοβόρα είναι η διαδικασία για την επίλυση του θέματος. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Όταν ένας δυτικός πολίτης καλείται στην κάλπη, καλείται για να αποφασίσει τι πρέπει να γίνει και ποιον πρέπει να εμπιστευτεί για ένα σωρό θέματα, όπως μεταξύ άλλων η οικονομική πολιτική. Τι γνωρίζει ο μέσος πολίτης από spread, χρηματιστηριακά παράγωγα, στατιστική ανάλυση δεδομένων και αιτίες του πληθωρισμού;

Όταν ένας Ευρωπαίος πολίτης οδεύει προς στην κάλπη, συνήθως επιλέγει μεταξύ ιδεολογιών: φιλελευθερισμό, σοσιαλισμό κλπ, κάποιες φορές μεταξύ δυο κύριων υποψηφίων. Πόσο διαφέρουν οι ιδεολογίες στην εφαρμογή; Πόσο διαφέρουν τα πρόσωπα μεταξύ τους ως υποψήφιοι διαφορετικών κομμάτων;

 
Αυτή τη φορά η Ευρωπαϊκή Ένωση πρωτοτύπησε. Με κεντρικό σύνθημα “αυτή τη φορά είναι διαφορετικά” και επιχειρώντας να ξεπεράσει τον διογκούμενο αντιευρωπαϊσμό (ευρωσκεπτικισμό), έδωσε βάρος στην προβολή των 5 -τυπικά- υποψήφιων πρωθυπουργών της Ευρώπης, και στο τρίτο (και τελευταίο) ντιμπέιτ κατόρθωσε να τους συγκεντρώσει όλους! Μέσα σε 90 λεπτά λοιπόν ο Ευρωπαίος
πολίτης κλήθηκε να διαμορφώσει άποψη μεταξύ προσώπων και ιδεολογιών για θέματα για τα οποία τα επόμενα 5 χρόνια θα ακούει δικαιολογίες και μομφές από τις εθνικές κυβερνήσεις και την ευρωπαϊκή κυβέρνηση. Με μονόλεπτες απαντήσεις, μικρές διακοπές του λόγου, joker και social networks ο ευρωπαίος βαδίζει -μέσω Λισαβόνας- προς την κάλπη. Twitter, Facebook και Google+ είναι τα μέσα της παρέμβασής του. Με το σύνθημα “Αυτή τη φορά είναι διαφορετικά” ένα ερώτημα βασανίζει τον Ευρωπαίο πολίτη: Juncker – Schulz – Verhofstadt – Tsipras ή Keller στην πρωθυπουργία της Ε.Ε;

Μερικές από τις ευρω-αντιφάσεις που ξέχασε ο αριστερός Τσίπρας

Η διαχρονική, πλήρης απουσία πολιτικής λογοδοσίας και προεκλογικού διαλόγου στην Ελλάδα, έχει την εξής βελτιωμένη εικόνα στην σημερινή Ε.Ε.: 5 κομματικοί υποψήφιοι που συμφωνούν σε μείζονα ζητήματα όπως αποεθνοποίηση, νομισματικό σύστημα, ουκρανικό, εμφανίζονται ως διαφορετικοί: όσοι δεν έχουν κυβερνήσει ακόμη, καταγγέλλουν, υπόσχονται, εύχονται, ενώ όσοι ήδη κυβέρνησαν, υποστηρίζουν ότι διαχειρίστηκαν κατά τον καλύτερο τρόπο τα θέματα, αλλά αν αυξηθεί η κομματική τους δύναμη, θα βελτιώσουν κι άλλο όσα τους ξέφυγαν. Δευτερόλεπτα για κάθε απάντηση 60″.
 Ίδιος χρόνος για περιορισμένες παρεμβάσεις σε κάποιον άλλο ομιλητή. Παράλληλοι μονόλογοι λοιπόν και μοιραία, ο “διάλογος” στραγγαλίστηκε. Περιορίστηκε στις καταγγελίες του Τσίπρα, ο οποίος επανέλαβε τις λέξεις “λιτότητα” και “αριστερά” πολλές φορές, ώστε να τις εμπεδώσουν όλοι.
 Τι μπορούσε να κάνει σε μονόλεπτες απαντήσεις; Ο Γιούνκερ δεν απαντούσε στον Τσίπρα για το ποιος ορίζει εθνικούς πρωθυπουργούς, αλλά ο Τσίπρας δεν έλεγε πώς το ελληνικό έλλειμμα του 5,5% δύναται μέσω eu-statistics να γίνει 15,5% το 2009, ταυτόχρονα να εμφανιστούν οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί ως εξαπατηθέντες, οι Ευρωπαίοι πολίτες ως κορόιδα, να συκοφαντηθούν συστηματικά όλοι οι Έλληνες ως τεμπέληδες, κλέφτες, απατεώνες, διεφθαρμένοι και ως αυτοί που το 2000 αλλοίωσαν τα στατιστικά και συμφώνησαν το swap με την Goldman Sachs για να μπουν με δολιότητα στο ευρώ … (βλ ιδιαίτερα Γιούνκερ, πρώην πρόεδρο του Eurogroup).
 Υπεύθυνοι δηλαδή ήταν όλοι οι Έλληνες για τα Greek Statistics, αλλά ο Σημίτης ήταν άγιος, η Eurostat μόλις χθες έμαθε πρόσθεση, ο Ανδρέας Γεωργίου χαίρει μιας περίεργης ασυλίας, και η τρόικα  ανέβασε το ελληνικό χρέος πολύ περισσότερο από ότι ανέβαινε χωρίς αυτήν… Φαίνεται ότι όλη αυτή την αντιστροφή δεν χρειάζεται να την μάθει το ευρωπαϊκό κοινό [ας θυμηθούμε τι μάθαινε το 2010 με αφορμή το EFSF-ESM ο Ολλανδός και ο Γερμανός κι ας προβληματιστούμε στο πόσες αντίστοιχες "γνώσεις" έχουμε πάρει κι εμείς από το σχολείο και την τηλεόραση], αλλά κυρίως πρέπει και το ελληνικό κοινό να μάθει ότι ο Α. Τσίπρας καταγγέλλει μόνιμα και γενικά την Μέρκελ και όχι ειδικά τον Παπανδρέου, τον Παπακωνσταντίνου, τον Γεωργίου, τον Παπαδήμο, τον Βενιζέλο, τον Παπούλια… ούτε ζητά να διερευνηθεί γιατί όλοι αυτοί -και πολλοι άλλοι- δέχτηκαν να ενεργήσουν εναντίον της πατρίδας τους. Φαίνεται ότι ουδόλως ενδιαφέρει τον Ευρωπαίο πώς το ΔΝΤ και η ΕΚΤ συνδιοργάνωσαν την ελληνική “χρεοκοπία”, τι σημαίνει “διεφθαρμένες Τράπεζες στην Κύπρο”, “PSI στην Ελλάδα”, γιατί τα παιδιά είναι τεκμήριο, γιατί ξενιτεύονται οι νέοι, αυτοκτονούν οι επιχειρηματίες, αργοπεθαίνουν οι συνταξιούχοι, εκποιείται η Ελλάδα.
 Προφανώς δεν ενδιαφέρει την δημοκρατική Ευρώπη γιατί η Ελληνική Δημοκρατία καταπατά ακόμα και το λειψό Σύνταγμά της και οι βουλευτές των κυβερνητικών κομμάτων συμπεριφέρονται στην Ελληνική Βουλή όπως οι Έλληνες κυβερνητικοί στις Βρυξέλλες: ως υπάλληλοι ή μάλλον ως σκλάβοι. Μάλλον δεν ενδιαφέρει γιατί η Ευρώπη και οι ΗΠΑ μέσω Μέρκελ, Μπαρόζο, Σούλτς, Ολάντ… παρεμβαίνουν σε εθνικές εκλογές και ευρωεκλογές, “υποδεικνύοντας” με αισχρό και τρομοκρατικό τρόπο τι πρέπει να ψηφίσουν οι Έλληνες,  (βλ και πρόσφατη “διαρροή” του “Σχεδίου Ζ” που τρέφει την πόλωση ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ), ούτε τον εκβιασμό ιδιοτέλειας που επιχειρούν κάποια κόμματα βαφτίζοντάς τον “δίλημμα ή διακύβευμα των εκλογών”.

  Αυτά και πολλά περισσότερα τα “ξέχασε” ο “νικητής του ντιμπέιτ”, ο “επαναστάτης” Αλέξης Τσίπρας -ο οποίος έβαλε επίσης ένα ευρω-δίλημμα αν και δεν υπερασπίζεται την εξουσία- και τα συμπύκωνσε σε μια διατύπωση που έκανε τον μέσο Ολλανδό και Γερμανό πολίτη να συνεχίσει τη μπύρα του, αφού το πολύ πολύ να κατάλαβε ότι πρόκειται για θέμα μείωσης του βιοτικού επιπέδου ενόχων πολιτών, των οποίων η ιστορική συνεισφορά στον ευρωπαϊκό πολιτισμό ήταν ο πρωκτικός έρωτας.

Αλλοίωση της νοημοσύνης; Αντιστροφή της πραγματικότητας; Matrix; Όχι ακριβώς, το μάτριξ ως γενικό φαινόμενο υπάρχει, αλλά είναι αυθύπαρκτο, δεν είναι ένα τεχνητό αναποδογύρισμα των όσων προγραμματισμένα συμβαίνουν.

Το μάτριξ του κομματισμού στην Ε.Ε.

Συνεπώς το κομματικό (κομματιασμένο, κόμματα=κομμάτια) ελληνικό πολιτικό σκηνικό σε τίποτα δεν διαφέρει από το ευρωπαϊκό. Άλλωστε αποτελεί όχι μόνο πιστό αντίγραφό του, αλλά υπόγειο δημιούργημα της περιόδου 1824-25, δηλαδή προηγήθηκε της ίδρυσης του κράτους με στόχο την εκτροπή της Επανάστασης, η οποία είχε ήδη εγκλωβιστεί από τον εμφύλιο, που είναι άγνωστος στο ευρύ κοινό, επειδή ερμηνεύεται ως μάχη προσωπικού, ταξικού ή τοπικιστικού χαρακτήρα.
 Εξίσου άγνωστο είναι ότι τα περίφημα δάνεια 1824-25 ήταν χρηματιστηριακό προϊόν και τα χρήματα δεν εκταμιεύτηκαν κατ’ ευθείαν από ιδιωτικές τράπεζες του Λονδίνου. Συνέπεια τούτου ήταν η εκβίαση της προσωρινής κυβέρνησης μέσω της χειραγώγησης των τιμών στο χρηματιστήριο, προκειμένου αυτή να εξοντώσει όσους ο εξωτερικός παράγοντας θεωρούσε αντιπάλους του. Το ότι αυτή η κυβέρνηση είχε προκύψει με ανατροπή της προηγούμενης μέσω χρηματισμού είναι ένα ακόμα από τα στοιχεία του παζλ. Αν δηλαδή είπε κάτι πολύ σωστό ο Τσίπρας, ήταν ότι την διαφθορά στην σύγχρονη Ελλάδα την εξέθρεψε το πολιτικό σύστημα. Το πλήρες είναι ότι ιστορικά την επέβαλε -όπως και τον διχασμό- ο αεθνικός εξωτερικός παράγοντας που έλεγχε το τρίπτυχο χρήμα-πολίτευμα-ενημέρωση. Τα νεότερα κόμματα, ως συνέχεια των παλαιών, αποτελούν εγγενώς ένα εικονικό σκηνικό τεχνητών διαιρέσεων.
 Οι αυτοχαρακτηρισμοί καταντούν κωμικοί (προοδευτικό, λαϊκό), οι διαψευσμένοι όροι μετατοπίζονται ανά 30 χρόνια σε νέα κόμματα και τα ζητήματα παραμένουν ή μάλλον χειροτερεύουν για όλους. Ο “σοσιαλισμός” του 1970 και 1980 είναι σήμερα η “κεντροαριστερά”, άρα η (πρώτη φορά!) αριστερά του 2014, ίσως μάθουμε το 2044 ότι δεν ήταν και πάλι όσο “αριστερή” χρειαζόταν. “Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα” ήταν στις τελευταίες ελληνικές εκλογές ένα από τα συνθήματα, άρα ή ο ΓΑΠ ήταν σοσιαλιστής ή δεν ζούμε την βαρβαρότητα. “Αριστερά” έχει βαφτιστεί επί το κομψότερον η κομμουνιστική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και δεν παύει μέσω διακυμάνσεων και μεταλλάξεων να καταγγέλλει τον νεοφιλελευθερισμό και τον καπιταλισμό, όμως δεν μας εξηγεί γιατί η κατάργηση [κατάσχεση] της ιδιωτικής περιουσίας (βασική κομμουνιστική αρχή) υλοποιείται από τον “δεξιό” καπιταλισμό και μάλιστα από τον νεοφιλελευθερισμό της σχολής του Σικάγο. Κανείς δεν εξηγεί γιατί η Ευρώπη με το Ευρώ, που υποτίθεται ότι έγιναν για να ανταγωνιστούν και τις ΗΠΑ με το Δολλάριο, βαδίζουν χέρι-χέρι μαζί. Η δημοσιογραφία είναι ελεγχόμενη σε διεθνές επίπεδο, και “διάλογος” έχει βαφτιστεί ο μονόλογος επί περιορισμένων θεμάτων και προκατασκευασμένων ερωτήσεων. Ή μήπως “δημοκρατικός διάλογος” είναι τα joker και τα tweets?

Σ’ αυτά όλα κάποιοι θα αναρωτηθούν “Τι ερωτήσεις μπορούσαν να καλύψουν έναν ωκεανό πολύπλοκων θεμάτων;” ή “Πώς έπρεπε να εκφραστεί ο Τσίπρας;” κ.ο.κ. Ένα τμήμα της απάντησης έχει ήδη δοθεί· αν τα θέματα είναι τόσο πολύπλοκα, δεν έχει νόημα η ψηφοφορία. Ένα άλλο τμήμα συνοψίζεται στην φράση “ως πότε τα κόμματα θα διχάζουν την κοινωνία βάσει ψευδών ιδεολογιών και θα κανονίζουν τα πάντα στη ζωή μιας χώρας, από δήμαρχο μέχρι κλητήρα;”. Ως προς τα υπόλοιπα: η υφαρπαγή της ψήφου είναι νόμιμη, αφού καμιά διαδικασία δεν προβλέπεται, όταν μια εκλεγμένη κυβέρνηση εφραμόσει το αντίθετο πρόγραμμα από αυτό που προεκλογικά υποσχέθηκε.
 Δηλαδή ο Πρωθυπουργός μπορεί να λέει “δεν ήξερα, δεν κατάλαβα, νόμιζα”, ενώ οι πολίτες είναι υπεύθυνοι για τους όρους των δανείων που συνάπτει η κυβέρνηση. Τώρα, αν κάποιος ψηφοφόρος αγνοεί παντελώς το ποιος εκδίδει το εθνικό του νόμισμα, πώς διαμορφώνεται η εξωτερική πολιτική, πότε-πώς-γιατί δανείζεται ένα κράτος και δεκάδες άλλα, τότε το να ψηφίζει, σημαίνει ότι βαυκαλιζόμενος ή εκβιαζόμενος εκχωρεί νομιμοποίηση σε ένα σύστημα που εμφανίζεται με πολλά πρόσωπα (κόμματα) όπου το ένα φορτώνει στο άλλο την ευθύνη για τα δεινά, και όλα μαζί στον πολίτη· τα φάγαμε όλοι μαζί – σκάστε και υπακούστε. Σοσιαλιστές και Καπιταλιστές υπόσχονται δικαιοσύνη, όμως η Δικαιοσύνη είναι της φύσης του ανθρώπου και όχι του Μαρξ ή του Σμιθ. Από την άλλη, ο τόκος στον οποίο όλα τα κόμματα συμφωνούν δεν είναι φυσικό φαινόμενο, το ίδιο και το νόμισμα. Ο σεβασμός στην φύση δεν είναι ειδικότητα και οι “πράσινοι” ας μη γίνονται περισσότερο αστείοι, ας φορέσουν και κάποιο άλλο χρώμα στο ντιμπέιτ. Αν συνειδητοποιήσουμε ότι ο κομματισμός είναι πλαστός, τότε, μένει η ανατροπή του. Αυτός που επέβαλε στην Δύση την κομματική δημοκρατία έχει και την διαχείριση του χρήματος, μέσω της κατοχής του εμπορίου, κυρίως όμως, μέσω της έκδοσης του εθνικού νομίσματος. Σε “νομίσματα” όπως το ευρώ η κατάσταση χειροτερεύει ακόμη περισσότερο. Η διαχείριση του χρήματος έχει οργανώσει την ζωή στον δυτικό κόσμο με τρόπο που αφαιρεί από τον άνθρωπο τον χρόνο. Όσο αστείο είναι να ονομάζεται “ελευθερία” η δυνατότητα επιλογής του Ευρωπρωθυπουργού μέσα από το Eurovision Debate 2014, τόσο αστείο είναι να εκθειάζεται η δημοκρατική ελευθερία των Ελλήνων βουλευτών ή των ευρωβουλευτών, αφού όλοι δέχονται χιλιάδες σελίδες νόμων και διατάξεων που πρέπει να διαβάσουν και να ψηφίσουν σε ελάχιστο χρόνο. Όσο για το αόρατο σύστημα εκβίασης και το τι συμβαίνει όταν ένας βουλευτής κυβερνητικού κόμματος ψηφίσει ενάντια στην κυβέρνηση…

Συνεπώς “κοινοβουλευτική δημοκρατία” είναι το σύστημα σαγήνευσης, παραπλάνησης, εκβίασης, εξαπάτησης και κάθε κουβέντα για το αντίθετο, απλώς επιβεβαιώνει την ιστορική αφασία από την οποία πάσχει τόσο η Ελλάδα, όσο και η Δύση λόγω της ελεγχόμενης παιδείας. Εφόσον ο κατασκευαστής του κοινοβουλευτισμού κατέχει και την έκδοση του χρήματος, είναι βέβαιο ότι δεν επιδιώκει να το αποκτήσει. Αυτό που φαντάζει ως νόμιμα ασύδοτη κερδοσκοπία, αυτό που καταγγέλλεται ως “καπιταλισμός”, είναι η δράση των ενδιάμεσων. Όσο για τον “αντίπαλο” σοσιαλισμό, απλώς τον δημιούργησε ο καπιταλιστής εφευρέτης-δημοκράτης μέσα από την χρηματοδότηση, και την διάδοση θεωριών. Τι επιδιώκει λοιπόν ο αντίπαλος του ανθρώπου; Αρκεί να ενημερωθούμε, να αφαιρέσουμε τις αστικές παρωπίδες και τους στόχους της ευζωίας και θα το δούμε, δεν είναι δα και τόσο δύσκολο, απλώς είναι πολλαπλά τα επίπεδα της απόκρυψης και φαίνεται απίστευτο ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβαίνει τόσο συντονισμένα και μακροχρόνια.

Πώς το κανάλι της Βουλής υποδέχθηκε το ντιμπέιτ

Αναμενόμενη ήταν η θριαμβική υποδοχή “ακόμα περισσότερης δημοκρατίας” από τους υπέρμαχους αυτής της Ευρώπης. Καθόλου δεν προβλημάτισε το ατελεύτητο του αυτοβελτιούμενου χαρακτήρα της. Καθόλου δεν έβαλε σε απορία το ιστορικό της στοιχείο: πώς γίνεται επί 200 χρόνια στην Ελλάδα να τελειοποιείται αδιάκοπα το πολίτευμα και ταυτόχρονα οι αδικίες και οι ανισότητες να παραμένουν στο ίδιο σημείο. Προφανώς η ακρίβεια της φράσης αυτής αμφισβητείται, για να μην πούμε ότι θεωρείται φαντασίωση. Εκείνοι λοιπόν που θα έπρεπε να κρίνουν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή για τις πανηγυρικές φράσεις του 1978-79 “ισότιμη συμμετοχή”, “ψήφος ισοδύναμη”, “κατοχυρώνουμε την εθνική μας ανεξαρτησία”, “ένταξη = απαλλαγή από εξαρτήσεις”, “ενδυναμώνουμε τους δημοκρατικούς θεσμούς”, εμφανίζονται με την ίδια -διαχρονική- ελληνική μειονεξία που διατυπώθηκε και από τον Καραμανλή “με την ένταξη, η Ελλάδα καθίσταται ισοδύναμη με τις μεγάλες Ευρωπαϊκές χώρες“. Μόνο που αυτή η μειονεξία είναι ιστορική και κατασκευασμένη. Το πότε διατυπώθηκε στη Δύση δεν το ξέρουμε, όμως διέρρευσε ως πρόθεση της βρετανικής πολιτικής του 1821 και επιβεβαιώθηκε ως πάγια αγγλογαλλική πολιτική μέχρι το 1945. Δεν φταίνε λοιπόν οι λιβανίζοντες τον Κ. Καραμανλή, στο πανεπιστήμιο διδάχθηκαν την στενότητα πνεύματος του Κολοκοτρώνη, τον προοδευτισμό του Μαυροκορδάτου, ενώ το κανάλι της Βουλής λιβανίζει κάθε τόσο τον “μεγάλο φιλόσοφο” Ιερεμία Μπένθαμ. Όπως είπαμε, το χρήμα είναι το μέσον και όχι ο τελικός στόχος και στο θέμα αυτό υπάρχει ακόμα μια διατύπωση του Καραμανλή: “Η Ελλάς από σήμερα αποδέχεται οριστικά την ιστορική πρόκληση και την ευρωπαϊκή της μοίρα, διατηρώντας την εθνική της ταυτότητα” (Ζάππειο, 28-5-1979). Πώς να απαιτήσουμε έλεγχο των ιστορικών Καραμανλικών δηλώσεων από τις δυο παρουσιάστριες, όταν στο ευρύτερο πλαίσιο δεν υπάρχει ίχνος ένστασης από την δημοσιογραφία όταν ο Πούτιν βαφτίζεται “αιμοσταγής δικτάτωρ”, όταν ο Μπαρόζο εμφανίζεται -με ισοκράτημα Μπάιντεν- ως ο νυν πρόεδρος της Ουκρανίας, όταν ο “ντελορικός” (και προσβλητικός) Φερχόφσταντ “επικαλέστηκε” τον Γκάρυ Κασπάροφ για να ονομάσει “δικτάτορα” τον Πούτιν και να τρομοκρατήσει τους Ευρωπαίους ότι απειλούνται από την Ρωσία. Την ίδια στιγμή ευρωπαϊκοί δημοκρατικοί θεσμοί όπως το δημοψήφισμα, κατακεραυνώνονται από τους ευρωπαίους δημοκράτες ως “εγκληματική φάρσα”. Μήπως φάρσα είναι το πολίτευμα της Ευρώπης, αυτό που το 1789 πανηγύρισε τον θρίαμβο της “λογικής”, αυτό που στήθηκε πάνω στα δάνεια, στην συστηματική εξαπάτηση, στην συκοφάντηση των αντιπάλων και στις θηριωδίες της Βανδέας, της γκιλοτίνας και του σφυροδρέπανου; Ποιος λοιπόν επεδίωξε να εισέλθει η Ουκρανία στην Ε.Ε.; Μήπως ο αντίστοιχος που επεδίωξε να εισέλθει η Ελλάδα στην ΕΟΚ και στο ευρώ; Ο … “κυρίαρχος λαός”, … δηλαδή ο Καραμανλής, ο Σημίτης και η Τιμοσένκο; Ας μάθουν λοιπόν σιγά-σιγά όλοι ότι ο Καποδίστριας εξοντώθηκε, αν και ζήτησε δάνειο (που δεν του το έδωσαν), αν και δέχθηκε να πληρωθούν δάνεια που το έθνος ουδέποτε ζήτησε, για να έχουν έτσι ένα πρώτο μέτρο της έντασης των διαχρονικών φαινομένων και του πραγματικού παγκόσμιου διακυβεύματος. Και ποιος είπε ότι θα βγάλει την Ελλάδα από την ΕΟΚ; Αυτός που την έβαλε όσο πιο μέσα γινότανε, δηλαδή ο Ανδρέας Παπανδρέου. Τι να πιστέψουμε τώρα από τον νέο Α. Παπανδρέου, τον Αλέξη Τσίπρα, όταν δεν διαθέτει ούτε την χαρισματική ικανότητα του αποθανόντος να ψεύδεται και να πλανά;

Για όλα αυτά, τα μόνα που λέγονται, είναι λίγα λόγια για τους “ακραίους” και για τους “ευρωσκεπτικιστές”. Αλλά αυτούς, ιδιαίτερα τους “ακραίους”, τους δημιουργεί και πάλι το ίδιο σύστημα, αφού χρειάζεται έναν κακό αντίπαλο και μπαμπούλα. Τους διαφημίζει, προσποιούμενο ότι τους κατακρίνει και τους εκμεταλλεύεται στο έπακρο, για να αποκρούσει κάθε ουσιαστική αντίδραση, την οποία θα επιχειρήσει να βγάλει από την συζήτηση μέσω συκοφάντησης, χαρακτηρίζοντάς την “ακραία”. Τους χρειάζεται όμως και για να επέμβει με βίαιο τρόπο, όταν θα ξεσπάσουν οι αναπόφευκτες ταραχές.

Τι μένει λοιπόν για σχολιασμό στις δυο Ελληνίδες παρουσιάστριες; “Ο χώρος διεξαγωγής του ντιμπέιτ ανεβάζει το κύρος του”, “πέρα από την αγάπη που πρέπει να δείξει ο Ευρωπαίος στην Ευρώπη, και η Ευρώπη πρέπει να δείξει μεγαλύτερη αγάπη στον Ευρωπαίο…”. “Ο σταυρός προτίμησης” και πόσο αυτός θα αυξήσει την προσέλευση στις κάλπες. “Η ταυτότητα των λαών της Ευρώπης είναι υπεράνω χρημάτων, το έχει πει και η Ε.Ε. από την δεκαετία του 50″. Η χαρά για την υποστήριξη της “Ελληνικής γλώσσας” από την Ε.Ε. επειδή ο Τσίπρας θα μιλούσε ελληνικά. Μένουν και προκλητικές δηλώσεις του τύπου “δεν είχαμε καταλάβει τις πολλές υποχρεώσεις που δημιουργούσε το ευρώ, γι αυτό ως Έλληνες πέσαμε στα βράχια” (Π. Καρβούνης), που όχι μόνον μεταφέρουν τις ευθύνες ενός (εικονικού) ναυαγίου από τον καπετάνιο στους επιβάτες, αλλά  φορτώνουν στους τελευταίους και την ευθύνη ναυπήγησης του πλοίου και χάραξης της πορείας!

Τι μένει από τον ελληνικό διαδικτυακό σχολιασμό; Η μετατόπιση του θέματος. Δεν έχει σημασία τι και πώς ειπώθηκε, αλλά “πώς πήγε” ο Τσίπρας. “Όλοι λένε ότι ο Τσίπρας πήγε καλά“.

Τι μένει από την αίθουσα της Ολομέλειας στις Βρυξέλλες; Το PiP (Picture in Picture) ή άλλιώς MiM (Matrix in Matrix) των Social Media, δηλαδή της συμμετοχής του κόσμου. I’m a voter στο Facebook, #TellEUROPE στο Twitter, ενώ το κεντρικό σύνθημα της κάλπης “act – react – impact” (δράσε-αντίδρασε-επηρέασε) προδίδει αγωνία εξωτερικής ανάγκης και προσπάθεια προώθησης εμπορικού προϊόντος.

Τι μένει από το Eurovision debate; ο Τσίπρας, που με την “άλλη πολιτική” από της Μέρκελ, του Γιούνκερ, της Κέλλερ, του Σούλτς και του Φερχόφσταντ παραπλανά και αποκρύπτει, υποσχόμενος αυτό που ήταν πάντα η Ευρώπη. Υπόσχεται περισσότερα “υλικά αγαθά”, προβάλλοντας την λέξη “λιτότητα”. Την ίδια λέξη βρήκε ως πρόβλημα και ο επικεφαλής του γραφείου για την Ε.Ε. στην Ελλάδα Π. Καρβούνης.

Τέλος, όλοι οι προαναφερθέντες θεωρούν την Ευρώπη ως συνώνυμο της ελευθερίας και των ατομικών δικαιωμάτων. Σας ευχαριστούμε για το matrix. Αν συνεχιστεί η κρίση, το Δουβλίνο ΙΙ κι αν διευρυνθούν τα αποσχιστικά κινήματα και η άνοδος των ακραίων, μη ξεχάσετε να κατηγορήσετε τους πολίτες της δημοκρατικής Ελλάδας και της δημοκρατικής Ευρώπης.

Στέργιος Ζυγούρας

karavaki.wordpress