ΟΥΚΡΑΝΙΑ: ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ Η ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΗΤΤΑ ΤΗΣ «ΔΥΣΗΣ»

( Τρ. 4/3/14 - 12:55)
Του Β. ΜΑΚΡΙΔΗ*

Οι εξελίξεις στην Ουκρανία, για πολλούς και σημαντικούς (γεω)πολιτικούς και άλλους λόγους ενδιαφέρουν πάρα πολλούς φίλους και συνομιλητές, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Οι περισσότεροι από εσάς γνωρίζετε και το προσωπικό μου ενδιαφέρον γι' αυτές τις εξελίξεις, λόγω της μακρόχρονης διαμονής μου (λόγω σπουδών) στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ. Θα ήθελα εδώ να κάνω μια όσο πιο περιληπτική, πλην συνολική τοποθέτηση γι' αυτά που έχουμε μέχρι τώρα παρακολουθήσει, αφού απ' ό,τι φαίνεται κλείνει ο πρώτος κύκλος γεγονότων και σιγά σιγά περνάμε στον επόμενο, που ακόμη δεν γνωρίζουμε προς τα πού θα οδηγήσει. Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν:


- Όπως έχω πει κι έχω γράψει εδώ και καιρό, όταν ακόμη ούτε που διαφαινόταν η πορεία των σημερινών εξελίξεων, το σχέδιο διαμελισμού της Ουκρανίας υπάρχει στα συρτάρια των think tanks των διαφόρων "ινστιτούτων πολιτικού σχεδιασμού" στις ΗΠΑ (κυρίως εκεί) και στην ΕΕ (δευτερευόντως) εδώ και πάνω από 30 χρόνια, ίσως από την ίδια εποχή που τα ίδια ινστιτούτα απεργάζονταν το διαμελισμό της πρώην ΕΣΣΔ και της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Γνωρίζοντας και, σε μεγάλο βαθμό έχοντας διαμορφώσει στο παρελθόν τις εσωτερικές αντιθέσεις σε αυτή τη μεγάλη γεωπολιτική περιοχή, οι χώρες της "καθ' ημάς" Δύσης έχουν ως κεντρικό στόχο τη δημιουργία ενός ασφυκτικού κλοιού γύρω από τη Ρωσία (παλιότερα, με άλλα "σύνορα", γύρω από την πρώην ΕΣΣΔ), αφού αυτή αποτελεί ευθεία απειλή για τη δική τους ηγεμονία στον σημερινό "μονοπολικό" κόσμο.

- Ως εκ τούτου, ο de facto διαμελισμός της χώρας που επιχειρείται με την κλιμάκωση της έντασης στο εσωτερικό της και με τη χρήση των νοσταλγών των Ναζί όχι απλώς ως "μακρού χεριού" του συστήματος, αλλά ως βασικής δύναμης κρούσης που ασκεί και επιβάλλει δια της βίας τη δική της εξουσία, από γεωπολιτικής πλευράς συμφέρει ΜΟΝΟ την "καθ' ημάς" Δύση, δηλαδή κατά κύριο λόγο τις ΗΠΑ και το υπό γερμανική ηγεμονία μόρφωμα της ΕΕ, μαζί με όλους τους οργανισμούς (ΔΝΤ, ΝΑΤΟ κλπ) που λειτουργούν ως υποστηρικτικός μηχανισμός τους. Είναι λάθος να υποστηρίζει κανείς ότι η Ρωσία "βολεύεται" με μία τέτοια τροπή των πραγμάτων, αφού ναι μεν το νότιο και ανατολικό τμήμα της Ουκρανίας κατοικείται κατά συντριπτική πλειοψηφία από Ρώσους και ρωσόφωνους Ουκρανούς και η περιοχή είναι πολιτισμικά και ιστορικά "δεμένη" με τη Ρωσία, ωστόσο το γεγονός ότι το βόρειο και δυτικό τμήμα της σημερινής Ουκρανίας θα μετατραπεί, σε περίπτωση διαμελισμού της χώρας, σε ένα φασιστικού τύπου προτεκτοράτο της Δύσης με ΑΜΕΣΑ σύνορα με τη Ρωσία, κάθε άλλο παρά της αρέσει... Τόσο παλιότερα η ΕΣΣΔ, όσο και σήμερα η Ρωσία, απέφευγαν και αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι τη δημιουργία άμεσων συνόρων με το αντίπαλο στρατόπεδο... Και φυσικά, η προσπάθεια της Ρωσίας είναι να αποφύγει, ει μη και να "σπάσει" εντελώς τον σφιχτό εναγκαλισμό του δυτικού ιμπεριαλισμού μέσα στην ίδια της τη "γειτονιά".

- Υπό αυτές τις συνθήκες, το να βάζει κανείς στην ίδια "ζυγαριά" τις ιμπεριαλιστικές βλέψεις της Δύσης με την προσπάθεια της Ρωσίας να προστατεύσει τον άμεσο γεωπολιτικό της χώρο και τη "γειτονιά" της από τις επιβουλές των Δυτικών είναι ΑΚΑΙΡΟ και ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΜΥΩΠΙΚΟ... Εδώ δεν κρίνεται το ιδεολογικό πρόσημο της μίας ή της άλλης ηγεσίας (αυτό είναι κάτι που μπορούμε να το κάνουμε σε περιόδους σχετικής "ειρήνης"), αλλά ένα τεράστιο γεωπολιτικό παιχνίδι που μας συμπεριλαμβάνει ως χώρα, έστω και με έμμεσο τρόπο... Τυχόν επικράτηση σε αυτή τη "διελκυστίνδα" των δυνάμεων του δυτικού ιμπεριαλισμού θα σημάνουν, σε δεύτερο επίπεδο, ακόμη πιο σφιχτό "εναγκαλισμό" και της δικής μας πολιτικής ηγεσίας και ακόμη μεγαλύτερες δυσκολίες για μια μελλοντική αριστερή κυβέρνηση να επιβάλει στο εσωτερικό της χώρας μας μια πολιτική που θα κατευθύνεται προς την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων. Ο λόγος είναι, ότι πιθανή γεωπολιτική ήττα της Ρωσίας στην υπόθεση της Ουκρανίας θα μας στερήσει από μία εναλλακτική πηγή χρηματοδότησης στο μέλλον, αλλά και από ένα εναλλακτικό στήριγμα στην προσπάθεια αντίστασης μιας αριστερής κυβέρνησης στις ορέξεις της Τρόικας και των (κατά τα λοιπά) "συμμάχων" μας εκ Δυσμών... Στην κατάσταση που διαμορφώθηκε ΔΕΝ ΧΩΡΑΕΙ "ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑ"... Το γεωπολιτικό συμφέρον της Ελλάδας, σε συνθήκες μάλιστα που μια αριστερή κυβέρνηση με βασικό πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται προ των πυλών, βρίσκεται στην ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΗΤΤΑ του δυτικού ιμπεριαλισμού στην υπόθεση της Ουκρανίας.

- Η λύση που προτείνεται από την ουκρανική Αριστερά και θα μπορούσε να αποτελέσει και τη λύση για την αποφυγή του διαμελισμού της Ουκρανίας είναι ενός είδους "ΟΜΟΣΠΟΝΔΟΠΟΙΗΣΗ" της χώρας, με διεύρυνση των αρμοδιοτήτων των τοπικών κυβερνήσεων και την προτεραιότητα των προϋπολογισμών τους στην ανάπτυξη των τοπικών κοινωνιών και όχι στο "τάισμα" της νομενκλατούρας του "κέντρου"... Δεν είναι διόλου περίεργο, ότι οι θέση αυτή (όπως και συνολικά το πολιτικό σχέδιο της ουκρανικής Αριστεράς) δεν ακούγεται ΚΑΘΟΛΟΥ στα "καθ' ημάς" ΜΜ"Ε", όπως πουθενά επίσης δεν ακούγεται (πλην των "εναλλακτικών" πηγών ενημέρωσης, κυρίως στο Διαδίκτυο) ότι η αντίσταση του ουκρανικού λαού στον εκφασισμό της τοπικής κοινωνίας στις περιοχές που δεν ελέγχονται από τους νεοναζί, είναι και μεγάλη και οργανωμένη...

- Η άκρατη και χωρίς αιδώ στήριξη των Δυτικών προς τις νεοναζιστικές δυνάμεις της "Σβομπόντα" και του "Πράβι Σέκτορ", οι οποίες βρίσκονται σε αγαστή συνεργασία με τη "θεσμική" νεοφιλελεύθερη Δεξιά που εκπροσωπούν οι Τιμοσένκο & Κλιτσκό απέδειξε, ότι η δημοκρατία, ακόμη και στην αστική της εκδοχή, είναι "περιττή πολυτέλεια" για το καπιταλιστικό σύστημα, όταν νιώθει ότι έχει τις δυνάμεις για να επιβάλει τη δική της πολιτική ατζέντα... Ουσιαστικά, ακόμη και η ίδια η "αστική δημοκρατία" (δηλαδή οι αστικοδημοκρατικοί θεσμοί, όπως οι εκλογές, το κοινοβούλιο κοκ) είναι ενός είδους ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ του καπιταλιστικού συστήματος προς τους λαούς, προκειμένου αυτοί να μην ξεσηκωθούν για να διεκδικήσουν "το κάτι παραπάνω" και αποσύρεται πάραυτα, όταν το σύστημα νιώθει ότι μπορεί να επιβληθεί και χωρίς αυτήν. Εάν λοιπόν ο στόχος μας και η επιδίωξή μας είναι η δημιουργία ενός κόσμου χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, οφείλουμε να εκμεταλλευόμαστε προς όφελος του λαϊκού κινήματος τις όποιες ενδοκαπιταλιστικές αντιφάσεις και αντιθέσεις και να προωθούμε το δικό μας πολιτικό σχέδιο με συνέπεια και συνέχεια. Μέχρι την τελική πτώση του καπιταλισμού, μέχρι την οριστική νίκη των λαών του κόσμου...

*Ο Βασίλης Μακρίδης είναι δημοσιογράφος και μεταφραστής, απόφοιτος του Κρατικού Πανεπιστημίου του Ροστόβ-να-Ντονού Ρωσίας.
Τρίτη 4 Μαρτίου 2014

iskra.gr