Όταν το ΤΙΠΟΤΑ γίνεται κόμμα…

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ σκηνή έχει γεμίσει από ανθρώπους των παρασκηνίων. Οι κομπάρσοι έχουν γίνει πρωταγωνιστές. Τα σύνορα μεταξύ σοβαρού και γελοίου έχουν καταργηθεί. Ζούμε την ομοιομορφία της ισοπέδωσης.
Αν παρατηρήσει κανείς όλο αυτό το «θίασο των υπερφυσικών μπεμπέδων» που παίζουνε στο θέατρο της πολιτικής θα του μεγαλώσει η πεποίθηση
ότι και η ψείρα ακόμα ενός κουρελή είναι πιο σημαντική, πιο αναγκαία, να πούμε έτσι, στο μηχανισμό της ιστορίας, από όλους αυτούς τους καλλιεργημένους εγωιστές, τους φροντισμένους και ολότελα στείρους υποκριτές.
 
Τα απολιτικά σκύβαλα έχουν αποκτήσει κάποια ΠΟΛΙΤΙΚΗ δύναμη, διότι δίνουν στο ΤΙΠΟΤΑ την αυταπάτη της πολιτικής δύναμης. Και τούτο οφείλεται στο γεγονός (όπως έχουμε ήδη αναλύσει), επειδή έχει δημιουργηθεί (δημιούργησαν) μια στρατιά ανθρώπων χωρίς πεποιθήσεις, μια εξαθλιωμένη και αγελαία εκλογική κινούμενη άμμο…

Αυτό το ΑΠΟΛΙΤΙΚΟ ΤΙΠΟΤΑ επιχειρούν οι ποικίλοι αγύρτες και Μεσσίες των «νταβάδων» να εκφράσουν, δίνοντας σ’ αυτό το ΤΙΠΟΤΑ την ψευδαίσθηση της πολιτικής δύναμης.

Για να δώσεις πολιτική οντότητα στο ΤΙΠΟΤΑ πρέπει να είσαι ένα ΤΙΠΟΤΑ. Αυτό το ΤΙΠΟΤΑ είναι ο Σταύρος Θεοδωράκης και αυτό το ΤΙΠΟΤΑ επιδιώκει να εκφράσει.

Ακριβέστερα: Οι «νταβάδες» είναι εκείνοι που επιχειρούν με ένα απολιτικό σκύβαλο (τίποτα) να οργανώσουν σε εκλογική δύναμη το κοινωνικό ΤΙΠΟΤΑ που το καθεστώς έχει δημιουργήσει.

Το εγχείρημα με το Θεοδωράκη δεν είναι καινούργιο. Η πρώτη αποτυχημένη απόπειρα να γεννηθεί από το ΤΙΠΟΤΑ πολιτικό κόμμα ήταν με τον Αβραμόπουλο: Η εικόνα-κόμμα…

Θυμάστε τότε την αφηνιασμένη τελετουργία του θεάματος και τα φανταχτερά διαφημιστικά τρικ γύρω από την εικόνα-κόμμα. Οι πάντες το διαφήμιζαν βροντωδώς σαν «αναγκαιότητα»!!!

Διαφημιζόταν μια ασημαντότητα, ένα ΤΙΠΟΤΑ, σαν κάτι το «νέο» και «αναγκαίο», τόσο «νέο» και «αναγκαίο» που κτιζόταν πάνω σε μια τραγική απουσία ΙΔΕΩΝ, πάνω σε ένα ιδεολογικό και πολιτικό ΚΕΝΟ, πάνω στο ΤΙΠΟΤΑ!!!

Φυσικά αυτό το «τίποτα» ήταν και ιδεολογία και πολιτική: Ήταν η ακραία μορφή της ιδεολογικής και πολιτικής αποστείρωσης, η ακραία μορφή της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας…

Εκείνο το εγχείρημα απέτυχε…

Τα τελευταία χρόνια έχει γεμίσει η πολιτική σκηνή από ποικίλους πολιτικούς τυχοδιώκτες και «βαποράκια» των «νταβάδων» και CIA για την εξαπάτηση και αξιοποίηση της αγελαίας ΟΡΓΗΣ…

ΣΗΜΕΡΑ, το «ποτάμι» της τηλεοπτικής «πόρνης» αποτελεί μια πιο «δουλεμένη» και «συσπειρωμένη» απόπειρα να συγκροτηθεί σε κόμμα το ΤΙΠΟΤΑ.

Σήμερα έχουμε όλα τα απόνερα και τις ακαθαρσίες του πασοκικού δωσιλογισμού, ιδιαίτερα τα «ορφανά» του Σημιτισμού και των «εκσυγχρονιστών» γενικά (και έξω από την πασοκική κακοήθεια), έχουμε πολλά ΤΙΠΟΤΑ που θέλουν να διασώσουν την ασημαντότητά τους και το ιστορικό τους «ξέρασμα», δίνοντας στην αγελαία, απολιτική εκλογική κινούμενη άμμο (στο κοινωνικό τίποτα) την ψευδαίσθηση της πολιτικής δύναμης.

Χορηγοί και σπόνσορες του μεγάλου αυτού εγχειρήματος οι «νταβάδες» και ιδιαίτερα του mega…

Μπροστάρης: Μια πολιτική ασημαντότητα, δραματικά καχεκτική και απελπιστικά κενή, ένα κοινωνικό και πολιτικό μηδενικό: Θεοδωράκης…

ΜΟΝΟ ένα κοινωνικό και πολιτικό καθεστώς που βρίσκεται στο σκοτάδι της ιστορίας και σε αποσυνθετική κατάρρευση, σε κρίση πανικού, μπορεί να επιλέξει ένα τέτοιο ΤΙΠΟΤΑ σαν πολιτική αξία…

Το πολιτικά ασήμαντο γίνεται πολιτικά σημαντικό μόνο όταν η κοινωνική πραγματικότητα έχει ξεθωριάσει τελείως, οι ιδέες έχουν εξανεμιστεί και η πολιτική έχει μυθοποιηθεί, έχει δηλαδή μεταλλαχτεί από σχέση αλήθειας σε σχέση εμπορικής χρήσης.

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ασήμαντο γίνεται σημαντικό όταν αδειάζει το πραγματικό, αφυδατώνεται η ιστορία, εξατμίζονται οι ιδέες, αιμορραγεί και εξανεμίζεται η πολιτική. Όταν δηλαδή στη θέση της πολιτικής υπάρχει μια αισθητή απουσία. Ένα κενό, εκτροφείο πολιτικών αγυρτών…

Η δημιουργία όμως του «ποταμιού» εκτός των ανωτέρω αποτυπώνει και τους επιθανάτιους σπασμούς αυτού του καθεστώτος, ιδιαίτερα την κρίση πανικού των «νταβάδων»: Πανικός που απορρέει από την ανικανότητά τους να αναπαλαιώσουν τη σαπίλα τους, να συγκροτήσουν εναλλακτικά σχήματα για τον ανασχηματισμό του κομματικού τους τοπίου…

Καμία, όμως, ταχυδακτυλουργία δεν μπορεί να έχει σήμερα ζωή. Πολύ περισσότερο ταχυδακτυλουργίες του τηλεοπτικού θεάματος και της εκόνας-κόμμα, οι οποίες επιδιώκουν να κατασκευάσουν άμεσα κομματικά υποκατάστατα των καναλιών…

Δεν μπορεί να υποκαταστήσεις για πολύ την ΠΟΛΙΤΙΚΗ με τους καταναλωτικού νόμους της «ελεύθερης αγοράς» και με την τηλεοπτική εικόνα. Ιδιαίτερα σήμερα που ο ελληνικό λαός βράζει από ΟΡΓΗ και είναι έτοιμος (τον πυροδότη ζητά) να εκραγεί…

Και όταν ο λαός κατεβεί στο δρόμο ΟΛΕΣ οι μαϊμούδες θα ψάχνουν λαγούμια να τρυπώσουν…

 

resaltomag.blogspot