Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ

ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ

Φόβος είναι το συναίσθημα το οποίο αναπτύσσεται εξ αιτίας μιας έντονης απειλής που αναγκάζει το άτομο να απομακρυνθεί από το επικίνδυνο αίτιο ή να κρυφτεί και σε μικρότερο ποσοστό να επιτεθεί ενάντιά της ν’ αναμετρηθεί με αυτήν και να την αντιμετωπίσει, γεγονός που τελικά οδηγεί στην αντιμετώπιση του φόβου.

Πρόκειται για ένα βασικό μηχανισμό επιβίωσης σαν ανταπόκριση σε ένα ειδικό ερέθισμα όπως ο πόνος, ή η απειλή κινδύνου. Δηλαδή ο φόβος είναι η ικανότητα του ατόμου να αναγνωρίζει και να προσμετρά τον κίνδυνο τις διαστάσεις του και να οδηγείται σε μια απόφαση-ώθηση σχεδόν αστραπιαία, να τον αντιμετωπίσει ή να ξεφύγει από αυτόν. Είναι η λεγόμενη απόκριση μάχης ή φυγής (fight-or-flight response)

Σε συνθήκες υπερβολικού φόβου (τρόμου, φρίκης, ένοπλης απειλής κ.λπ., το άτομο μπορεί να παγώσει ή να παραλύσει καθιστάμενο ανίκανο να αντιδράσει. Τα συναισθήματα κατά τους John B. Watson[1], Robert Plutchik, and Paul Ekman αποτελούν μια μικρή ομάδα βασικών ενδογενών συναισθημάτων που μετρώνται στα δάχτυλα της μιας χειρός. Αυτά είναι η χαρά, η λύπη, η ενοχή, ο φόβος, η ντροπή, ο θυμός και το άγχος που προέρχεται από ένα διάχυτο αίσθημα αγωνίας, ανησυχίας, χωρίς κάποια συγκεκριμένη ή άμεση εξωτερική απειλή.

Οι πιο κοινοί φόβοι είναι σύμφωνα με μελέτες, τα φαντάσματα, η ύπαρξη σατανικών δυνάμεων, οι κατσαρίδες, οι αράχνες, τα φίδια, το ύψος, το νερό, το κλείσιμο σε στενούς χώρους όπως το ασανσέρ, τα τούνελ, οι γέφυρες, οι βελόνες, η κοινωνική απόρριψη, η αποτυχία, οι εξετάσεις και η ομιλία προς το πλήθος.

Οι πέντε πιο βασικοί και οι πιο μεγάλοι φόβοι από τους οποίους πιστεύεται ότι προκύπτουν όλοι οι άλλοι, είναι:. 1) Ο φόβος της εκμηδένισης, ή αλλιώς ο φόβος του θανάτου.  Η ιδέα ότι δεν θα ζεις για πολύ, ότι πλησιάζει το τέλος, διεγείρει ένα πρωτογενές υπαρξιακό άγχος σε όλους τους φυσιολογικούς ανθρώπους 2) Ο φόβος της αναπηρίας λόγω χασίματος κάποιου σωματικού οργάνου. Το δυσάρεστο αίσθημα πως τα σωματικά σου όρια έχουν αυθαίρετα παραβιαστεί. 3) Το χάσιμο της αυτονομίας ώστε μπορεί να έχει καταστροφικά αποτελέσματα στον εαυτό. Όταν νιώθει κάποιος ακινητοποιημένος, παράλυτος, παγιδευμένος, αναγκασμένος να ελέγχεται από τις περιστάσεις. 4) Ο αποχωρισμός, όπως ο φόβος απόρριψης, εγκατάλειψης από την κοινωνική ομάδα που ανήκεις, ιδίως αν σε αποδιώξει η ίδια η ομάδα. 5) Ο θάνατος του ΕΓΩ, ο φόβος της ταπείνωσης, της περιφρόνησης, της ντροπής, του εξευτελισμού της προσωπικότητας, η βαθιά αίσθηση πως δεν σε εμπιστεύονται οι άλλοι, γεγονός που προσβάλλει την αυτοεικόνα, την αντίληψη της συνοχής και της απαρτίωσης του εαυτού, το διακύβευμα πως δε θα ελκύει πια την αγάπη, τη στοργή.

Η δημιουργία του φόβου εξαρτάται και από τις διαπολιτισμικές και ιστορικές εμπειρίες ειδικά στην παιδική ηλικία. Επιδείξεις με βίντεο αποδεικνύουν πως τα άτομα παίρνουν όμοιες εκφράσεις φόβου στην έκφρασή τους αλλά και σε άλλες συγκινησιακές καταστάσεις. Ο φόβος μαθαίνεται. Στην καθημερινή μας ζωή ο φόβος αποκτάται εξ αιτίας ενός τραυματικού προσωπικού επεισοδίου. Π.χ. Πέσιμο σε πηγάδι (πηγαδοφοβία). Σε μελέτη των Andreas Olsson, Katherine I. Nearing and Elizabeth A. Phelps[2] προτείνεται η άποψη ότι κάποιος μαθαίνει να φοβάται είτε από προσωπικές τραυματικές εμπειρίες είτε παρατηρώντας τον φόβο των άλλων. Ο πυρήνας αμυγδαλή φαίνεται ότι  ενδοβάλλει, καταγράφει και τις δύο εμπειρίες τόσο τις προσωπικές όσο και των άλλων. Έτσι εκδηλώνεται μια κατάσταση ετοιμότητας του ατόμου. Η αμυγδαλή είναι ο τόπος όπου επικεντρώνεται το σύνολο των νευροβιολογικών φαινομένων που συνδέονται με τον φόβο, εντοπιζόμενη πίσω από την υπόφυση. Ο ρόλος της συνδέεται με το κύκλωμα μάθησης του φόβου. Η μνήμη φόβου, η προσαρμογή στο στρες και η ειδική τροποποίηση της συγκινησιακής φόρτισης μέσω της διαδικασίας της μάθησης ξεκινάει από τις αμυγδαλές[3]. Η παρουσία ενός απειλητικού ερεθίσματος, γεννάει την έκκριση ορμονών που επηρεάζουν το φόβο και την επιθετικότητα. Άπαξ και η ανταπόκριση στο ερέθισμα με τη μορφή του φόβου ή της επιθετικότητας αρχίζει, η αμυγδαλή απελευθερώνει την έκκριση ορμονών στο σώμα θέτοντας το άτομο σε κατάσταση εγρήγορσης, κατά την οποία είναι έτοιμο να κινηθεί, να τρέξει, να πολεμήσει κ.λπ. Η αμυντική ανταπόκριση γενικά αναφέρεται στην φυσιολογία σαν αντίδραση μάχης ή φυγής, ρυθμιζόμενη από τον υποθάλαμο.

Μόλις ηρεμίσουν τα πράγματα, και δεν υπάρχουν παρόμοιες δυνητικές απειλές, η αμυγδαλή θα στείλει πληροφορίες στη μέση προμετωπιαία έλικα του φλοιού, όπου αποθηκεύεται η εμπειρία στη μνήμη για παρόμοιες μελλοντικές καταστάσεις. Αυτή η λειτουργία αποθήκευσης της μνήμης στην μέση προμετωπιαία έλικα αποκαλείται σταθεροποίησης της μνήμης. Μερικές από τις ορμόνες που εκκρίνονται στην κατάσταση μάχης ή φυγής από το άτομο, περιλαμβάνουν την επινεφρίνη, την νορεπινεφρίνη και την κορτιζόλη. Η αμυγδαλή και ο ιππόκαμπος του εγκεφάλου καταγράφουν το συναίσθημα του φόβου μέσω της πλαστικότητας των νευρωνικών συνάψεων. Έτσι αναπτύσσεται η αντανακλαστικού τύπου  φοβική εξάρτηση (fear conditioning).

Απόπειρες χειρισμού του φόβου και εξοικείωσης μαζί του γίνεται συμβολικά με την ενασχόληση και παρακολούθηση κινηματογραφικών ταινιών τρόμου, φυσικών καταστροφών κ.λπ. Ένας άλλος τρόπος να δαμάσει κάποιος τον φόβο του είναι να κάνει μαθήματα αυτοάμυνας. Επίσης η συμμετοχή σε ιδεολογίες που οδηγούν σε εθνικιστικού τύπου κόμματα, τα οποία υπόσχονται να προστατεύσουν την πατρίδα από τους εξωτερικούς εχθρούς της, τους λαθρομετανάστες, τους ντόπιους προδότες και δοσίλογους που την καταστρέφουν και την διαφθείρουν, προσφέρει μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να χαλιναγωγήσει κάποιος το φόβο του. Όταν νιώθεις πως όλα γύρω σου χάνονται άρα βουλιάζεις και συ, μια ομάδα που φαντάζει δυνατή, ενωμένη σε μια γροθιά, σε ελκύει να ενταχθείς για να επιβιώσεις. Το ίδιο συμβαίνει μετά από μια φυσική καταστροφή, ή εθνική συμφορά, Γερμανική Κατοχή του 1941, (τα αντιστασιακά κινήματα) με την εισβολή στην Κύπρο, ο φόβος και η ηττοπαθείς διάθεση αντικαταστάθηκε από την ευφορία της πολιτειακής αλλαγής, την πτώση της χούντας και την έξαρση του συναισθήματος της ελευθερίας και το βάθεμα του δημοκρατικού ήθους και πνεύματος.

 

ΤΡΟΠΟΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

Όπως γίνεται ευκόλως κατανοητό, οι κυβερνήσεις, η εξουσία γενικά και οι μυστικές υπηρεσίες, εκμεταλλεύονται το αίσθημα του φόβου για να χειριστούν και να ελέγξουν τους υπηκόους τους. Οι ηγέτες χρησιμοποιούν τη γλώσσα του φόβου ώστε οι λαοί να υποτάσσονται και να συμμορφώνονται. Υπήκοοι όνομα και πράγμα. Ο φόβος και το δέος είναι ό,τι πρέπει για να επιβάλλουν οι πολιτικοί την ανακατανομή της πίτας και να διαιωνίσουν την παραμονή τους στην εξουσία.

Στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα το εμπεδώνει αυτό καθημερινά στο πετσί του ο Έλληνας και η Ελληνίδα από τα κανάλια και τα ραδιόφωνα με τους κλαυθμούς, τους οδυρμούς και τους αφορισμούς των πολιτικών εγκαθέτων όπως, «δεν υπάρχει άλλη λύση εκτός από τα μνημόνια για να μην καταλήξουμε στη χρεοκοπία και καταστραφούμε ολοκληρωτικά». Απηυδισμένος, απελπισμένος ο Έλληνας πολίτης συμμορφώνεται ατομικά και συλλογικά σκεπτόμενος την όπως-όπως αυτοσυντήρησή του. «Για να μην πάμε χειρότερα. Να την βγάλουμε προς το παρόν καθαρή» Με αυτό τον πανούργο τρόπο φέρνουν έναν ολόκληρο λαό προ αδιεξόδου με τη δικαιολογία της επιτακτικής ανάγκης. Της μοναδικής υπάρχουσας λύσης χωρίς άλλη εναλλακτική άποψη. Την ίδια ώρα δολίως, τα ΜΜΕ, οι πολιτικοί και τα φερέφωνά τους, οι κομματικοί ινστρούχτορες-συνδικαλιστές, κρύβουν την αντίθετη άποψη και εμποδίζουν με κάθε τρόπο να ακουστούν άλλες φωνές, διαφωνούντων πολιτικών, οικονομολόγων, κοινωνιολόγων, ψυχολόγων, συνταγματολόγων, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι το Σύνταγμα έχει γίνει κουρέλι με τα μνημόνια και τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, πως η επιστροφή στη δραχμή είναι η προτιμότερη λύση, ότι η μονομερής άρνηση του χρέους μας λύνει τα χέρια, ότι αν γίνει προσφυγή στα διεθνή δικαστήρια βάσει του Διεθνοιύς Δικαίου και προηγούμενων ομοίων αποφάσεων δικαιώνεται ο λαός έναντι τον τοκογλύφων δανειστών του κ.ά.

Με παρόμοιο τρόπο έδρασε ο Τζ. Μπους Τζούνιορ, με τη σκόπιμη υπονόμευση με εκρηκτικά και κατεδάφιση των διδύμων Πύργων την 9/11/2001[4]. Δεν έδωσε καν την ευκαιρία στο αμερικανικό λαό, να σκεφτεί, αλλά τους είπε ξεκάθαρα, προσδιορίζοντας τον ένοχο, χωρίς κανένα ενδοιασμό πως «πρόκειται για τρομοκρατική επίθεση από την Αλ Κάιντα» και αμέσως μετά, πριν συνέρθει ο μέσος Αμερικανός από το σοκ, το φόβο, το θυμό και την αγανάκτησή του, έκανε επίθεση στο Αφγανιστάν για να τιμωρήσει δήθεν τους τρομοκράτες και τον Μπιν Λάντεν, ο οποίος όπως είπε σε συνέντευξη του σε εφημερίδα[5], «δεν είχα καμία γνώση αυτών των επιθέσεων… Το Ισλάμ απαγορεύει αυστηρά τη δολοφονία αθώων γυναικών και παιδιών…». Και φυσικά ο κος Μπους τζούνιορ, δε σταμάτησε μόνο στην εισβολή στο Αφγανιστάν, εισέβαλλε στο «γειτονικό Ιράκ με το οποίο οι ΗΠΑ συνορεύουν», γιατί είχε αποθηκευμένα όπλα χημικού και βιολογικού πολέμου που δεν αποδείχθηκαν ποτέ. Τα ίδια ακριβώς εποίησε και ο έτερος Καππαδόκης, η υποτελής ορντίναντσα του Μπους, ο Εγγλέζος πρωθυπουργός Τόνυ Μπλερ, εξασφαλίζοντας την ανοχή αν όχι και τη βοήθεια μιας άχρωμης, άοσμης, ανερμάτιστης ιδεολογικά και πολιτικά, κατώτερης των περιστάσεων και χαμερπούς Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι Αμερικανοί πολίτες φυσικά κάτω από την ένταση και το σοκ της επώδυνης εμπειρίας των εγκλωβισμένων να πηδούν από τα παράθυρα των διδύμων Πύργων λίγο πριν καταρρεύσουν, δέχτηκαν χωρίς αντίρρηση, ό,τι τους πρότεινε άρον-άρον, χωρίς να το φιλτράρουν από την κριτική σκέψη. Τα ΜΜΕ φόβισαν το λαό που υποτάχτηκε ευκολότερα στα επεκτατικά σχέδια της πολιτικο-στρατιωτικο-βιομηχανικής ελίτ. Μήνες μετά, όταν επικράτησε ψυχραιμότερη σκέψη, άρχισαν να δυσπιστούν και να μαζεύουν πληροφορίες για την πτώση των Πύργων. Τότε αποκαλύφθηκε ότι οι Πύργοι ένα μήνα πριν είχαν προσλάβει μια ιδιωτική εταιρεία φύλαξης, οι προηγούμενοι σεκιουριτάδες είχαν φύγει και οι Πύργοι είχαν υπονομευθεί με εκρηκτικά. Αργότερα πολλοί επιστήμονες υποστήριξαν ότι η κατεδάφισή τους δείχνει να έγινε με σταδιακές εκρήξεις που έφτασαν μέχρι το 5^ο υπόγειο πάτωμα. Κι όμως  μέχρι σήμερα το 64% των αμερικανών πιστεύει ότι τα δύο αεροπλάνα τους γκρέμισαν, κάτι εντελώς αδύνατο να στηριχτεί επιστημονικά.                  

Οι κοινωνικοί μηχανικοί γνωρίζουν πως ο φόβος είναι μια μορφή πρέζας. Όταν συντηρούν το φόβο του πολίτη με καταστροφικού τύπου ειδήσεις, με καταστροφολογικές διαλέξεις, ομιλίες, συγγραφικό υλικό, μελέτες και αναλύσεις για την τρομοκρατία, τον φτάνουν στο σημείο να λέγει «φοβάμαι, άρα υπάρχω». Μένει επομένως ευχαριστημένος ότι ζει έστω μέσα στην ανασφάλεια και τη μιζέρια, αλλά τουλάχιστον ζει, σαν λαγός, υπάρχει, σαν κυνηγημένος αρουραίος μέσα στο τουνέλι του, αλλά υφίσταται έστω κι έτσι. Ο Τζωρτζ Ουέλς[6] στο βιβλίο του ‘Ο Πόλεμος των Κόσμων’ αναφέρεται σε μια εισβολή από τον Άρη και περιγράφει μια τέτοια κατάντια του ανθρώπινου είδους μπρος στον προχωρημένο πολιτισμό των Αρειανών.

Αυτό ακριβώς εκμεταλλεύονται οι δοσίλογοι, εθνοπροδότες, κουίνσλιγκ πολιτικοί για να κάμψουν το ηθικό ενός λαού. Με την κινδυνολογία, διαιωνίζουν την ανασφάλεια και τον φόβο του. «Αν χρεοκοπήσουμε» επαναλαμβάνουν σε όλους τους τόνους, «θα ’ρθει η καταστροφή. Θα αδειάσουν τα ράφια από τροφές. Δεν θα έχετε γάλα για τα παιδιά σας, ούτε φάρμακα. Μια ένεση ινσουλίνης για τον διαβητικό θα πουλιέται μια περιουσία από τον μαυραγορίτη. Θα διαλυθεί η κοινωνική συνοχή, θα καταρρεύσει η αστυνομία και το σύστημα κρατικής ασφάλειας. Συμμορίες πειναλέων ληστών θα εισβάλλουν στα σπίτια σας, θα σας λεηλατούν και θα σας σκοτώνουν. Θα βιάζουν τις γυναίκες σας και τα παιδιά σας και η έλλειψη προστασίας (σχ. γράφοντος: Πότε υπήρχε προστασία; Πότε την εγγυήθηκε τα τελευταία 5 χρόνια, στον απλό αστό, το ελληνικό κράτος;) λόγω αδυναμίας της αστυνομίας θα κάνει τη ζωή σας κόλαση». (σχ. γράφοντος: Δεν αναφέρεται πουθενά ότι τα περιπολικά δεν έχουν βενζίνα για να κινηθούν). Χρησιμοποιώντας σαν παράδειγμα τα χάλια της Αργεντινής και της Βολιβίας και με το φόβο πως θα καταντήσει σαν αυτούς, ο ελληνικός λαός, είναι έτοιμος να δεχτεί και τα πιο θανατηφόρα σχέδια πείνας, περικοπής των μισθών και των συντάξεων που του προτείνουν οι πολιτικοί, προκειμένου να επιστρέψει σε μια φαντασιακή ειρήνη και ησυχία που του υπόσχονται πως θα έρθει το 2016, το 2020 ή το 2040. Για να αποφευχθεί το επερχόμενο χάος αν π.χ. επιστρέψουμε στη δραχμή, κάνει ακόμη μια υποχώρηση και μετά άλλη μια… και ας τον στραγγαλίζουν ψυχικά, ηθικά, κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά και ας του επιβάλλουν όλο και πιο ασφυκτικά φορολογικά μέτρα. Στο μυαλό των πολλών δεν περνάει η πιο απλή σκέψη, πως τα καταφέρναμε τόσα χρόνια με τη δραχμή; Αλλά για να σκεφτεί κάποιος κριτικά πρέπει να είναι ψύχραιμος, να ακούσει όλες τις αντίθετες απόψεις, να μην φοβάται και να μην ενεργεί υπό το κράτος του φόβου, της καταστροφής και του πανικού.

Κάτω από τον προπαγανδιστικό κλοιό, της επικείμενης οριστικής απώλειας ζωής και περιουσίας, απελπισμένος ο λαός ζητάει έναν σωτήρα (Πέπε Γκρίλο) που δεν έρχεται ή κι αν έρθει, δε θα τον μάθει γιατί τα ευνουχισμένα ΜΜΕ τον κρύβουν και τον αντιμάχονται. Έπειτα, οι μέτριοι πολιτικοί και τα συμβιβασμένα κόμματα της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης  τον έχουν απελπίσει. «Κι αν βγει κάποιος τίμιος», σου λένε, «κι αυτός θα διαφθαρεί. Άρα δεν υπάρχει λύση», έτσι απογοητεύεται και παθητικοποιείται. Αντιτείνουν σκόπιμα κι επιμένουν σ’ όποιον προσπαθεί να δώσει ελπίδα, χρησιμοποιώντας το ηττοπαθές επιχείρημα, ότι ο αδιάφθορος θα τους απογοητεύσει, διότι αργά η γρήγορα θα ασθενήσει από τη νόσο που καλείται ‘αλαζονεία της εξουσίας’. «Πήραν τα μυαλά του αέρα» λέει ο λαός. Σπάνια να βγει ένας Τσάβες, ένας Χουαρέζ ή ένας Γκάντι.  Η χρονική καθυστέρηση και η ανικανότητα αναγνώρισης του παιχνιδιού που παίζεται εις βάρος του λαού από την προδοτική ηγεσία του, είναι ό,τι καλλίτερο για τους κρατούντες. Η πλειοψηφία του λαού είναι χαμένη στον κόσμο της, στην εικονική πραγματικότητα που του φτιάχνουν, δεν αντιλαμβάνεται αν δεν επιμείνει ο ειδικός επιστήμων, πάνω από 8 τουλάχιστον φορές ότι, εφόσον δεν κινητοποιείται ο κόσμος και δεν συμμετέχει σε μια αμεσοδημοκρατικού τύπου διαδικασία, δε θα εξασφαλίσει την ελευθερία του από τους προδότες και υποτελείς στα ξένα συμφέροντα, πολιτικούς.

Αμφισβητεί να πιστέψει στη νίκη του λαού με μια Συντακτική Εθνοσυνέλευση, κι ένα νέο Σύνταγμα που θα συντάξει ο λαός για το λαό, κι όχι η ολιγαρχία που κυβερνά απολυταρχικά έως τα σήμερα. Το σύστημα τον ταΐζει με την φενάκη μιας μελλοντικής δημοκρατίας, όπου οι ακάθαρτοι θα φέρουν κάθαρση(!) ώστε να δέχεται να διαιωνίζεται αυτή η συγκεντρωτικού τύπου απολυταρχία, αν όχι ο νεποτισμός και η οικογενειοκρατία που την ενδιαφέρει μόνο η εξασφάλιση της στην εξουσία.

Ένας άλλος τρόπος να φοβίσουν τον λαό, είναι η χρησιμοποίηση οικονομικών όρων ώστε να τον ζαλίσουν καθώς αγνοεί την εξήγηση και την ερμηνεία των όρων αυτών όπως, Spreads, Swaps, CDS, EFF, Bonds, Hedge funds, selective default, κ.ά. Η αναφορά σε τέτοιους εξειδικευμένους οικονομικούς όρους πανικοβάλλει και τρομοκρατεί. Μερικοί προσπαθούν να διαβάσουν, να κατανοήσουν και να αφομοιώσουν, ενώ είναι έξω από το αντικείμενο της δουλειάς τους, την οικονομική ορολογία, μόνο και μόνο για να χαλιναγωγήσουν και να καθησυχάσουν το φόβο τους, αλλά μάταια. Οι χρηματιστηριακοί σύμβουλοι όλο και εφευρίσκουν νέες λέξεις, νέους όρους, νέες, ακατανόητες εκφράσεις για να επιβάλλουν τις οικονομικές τους φούσκες. Έτσι ο φόβος δεν παύει, δε δαμάζεται, διαιωνίζεται, γιατί λίγοι μόνο μπορούν να εξειδικευτούν, να ασχοληθούν σε βάθος με την οικονομία ή ακόμη να γνωρίσουν την απάτη, τις ατιμίες, τη διαπλοκή που κρύβεται πίσω από τα οικονομικά σχέδια των κυβερνήσεων, των τραπεζιτών και των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Οι πολλοί θα εξακολουθούν έτσι να βρίσκονται ανασφαλείς, μετέωροι και φοβισμένοι.

Η παραπλανητική προπαγάνδα των ΜΜΕ. Προκειμένου να φοβίσουν το πλήθος και να υποτάξουν την κοινωνία στο να μην αντιδρά, τα πουλημένα κανάλια, η ποδηγετούμενη κρατική τηλεόραση, εστιάζει την προσοχή της σε ένα γεγονός, π.χ. στην απόσπαση κάποιων μαρμάρων από το Σύνταγμα, σ’ ένα κάδο που καίγεται, το ζουμάρι και το γενικεύει. Ο κλεισμένος στο σπίτι του παρακολουθεί τα κανάλια, φοβάται ότι σε όλο το μήκος της πορείας γίνεται χαμός, ότι καίγεται η Αθήνα, η Νέα Υόρκη (το βράδυ του γενικευμένου black out το 1979)  και έτσι αποφεύγει να συμμετέχει σε κινητοποιήσεις, οι γονείς δεν επιτρέπουν στα παιδιά τους να κατέβουν στη πορεία ή τη διαμαρτυρία κ.ό.κ. Αν τα ΜΜΕ δείχνουν μονοπωλιακά και επαναλαμβανόμενα την αστυνομία να κάνει χρήση δακρυγόνων, να κτυπάει στο ψαχνό με κλομπ, σε ένα δρόμο ή στενό, η εικόνα αυτή γενικεύεται και ο παθητικός τύπος που κάθεται μπρος στην οθόνη φοβάται, γίνεται πιο παθητικός και τελικά κάνει αυτό που οι επικοινωνιολόγοι και οι μηχανικοί της πολιτικής θέλουν, αδρανοποιείται.

Ένας άλλος τρόπος είναι η διασπορά ειδήσεων συνωμοσιολογικού περιεχομένου και η επακόλουθη δυσπιστία που φτάνει τα όρια της παράνοιας. Το φαινόμενο Άλεξ Τζόουνς είναι πολύ ενδεικτικό. Ο Τζόουνς πιστεύει και διακηρύττει μέσω του ραδιοσταθμού που διαθέτει και με τα βίντεο από το youtube που κατασκευάζει, ότι σατανικοί μηχανορράφοι τραπεζίτες κυβερνούν τον κόσμο. Ο  Alex Jones προσπαθεί να αναστατώσει(;), να ενημερώσει τους πολίτες με την παρουσίαση πληροφοριών ή και συνδυασμού αυτών, ότι οι σατανικοί τραπεζίτες έχουν φτιάξει ένα συνδικάτο που ελέγχει τις πιο πολλές από τις κυβερνήσεις του κόσμου τις οποίες εξαναγκάζουν, θέτοντάς τες επί ξηρού ακμής, πιέζοντάς τες να ενωθεί ο πλανήτης κάτω από μια ολοκληρωτική-δικτατορικού τύπου, διακυβέρνηση, γνωστή με την πρόταση του Τζωρτζ Μπους πατέρα ως ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ. Στο τελευταίο του φιλμ «Η ΑΠΑΤΗ ΟΒΑΜΑ» αναφέρει ότι ο ΟΒΑΜΑ  είναι μια μαριονέτα στα χέρια εγκληματιών τραπεζιτών και οικονομικών δολοφόνων. Με αυτές τις ειδήσεις και τα σχόλια από το ραδιόφωνο έχει ήδη συγκεντρώσει μια αφάνταστη επισκεψιμότητα στο διαδίκτυο και μερικά εκατομμύρια θεατές στο YouTube.  Εδώ πρέπει να αναφερθεί πως οι άσπονδοι εχθροί του Alex Jones λέγουν πως είναι ένας συνωμότης ο οποίος ‘δήθεν’ ενδιαφέρεται για να ανοίξει τα μάτια των θεατών και ακροατών του, ενώ στην ουσία το κέρδος είναι το κύριο κίνητρο. Όμως ως δημοσιογράφος ξέρει καλά να στηρίζει με επιχειρήματα και αποδείξεις το δίκιο των ισχυρισμών του. Οι συνέπειες της δυσφήμισης και  της προσβολής ή στόχευσης ενός προσώπου χωρίς συγκεκριμένα και τεκμηριωμένα στοιχεία οδηγεί σε τεράστιες αποζημιώσεις και ο Alex Jones κάθε άλλο παρά αφελής είναι. Δεν σπέρνει ψέματα ούτε προσβάλει χωρίς λόγο.

Τα σενάρια συνωμοσίας δεν είναι περίεργο πως τα εναγκαλίζονται πλατιές μάζες λαού. 69% των Αμερικανών πιστεύουν πως ο Τζων Κένεντυ δολοφονήθηκε από συνωμότες, 42% πιστεύουν πως η κυβέρνηση κρύβει στοιχεία που αφορούν την ύπαρξη εξωγήινων σύμφωνα με τις μελέτες του καθηγητού της ψυχολογίας  Ted Goertzel στο Rutgers University του Camden[7]. Αυτός έδωσε δημοσκόπηση το 2006 στο Scripps News/Ohio University poll πως το 36% των ερωτηθέντων υποπτεύονται πως η Κυβέρνηση των ΗΠΑ έπαιξε κάποιο ρόλο στα γεγονότα της 11 Σεπτεμβρίου του 2001.

Στο κλασσικό του έργο με τίτλο, Το Παρανοϊκό Στυλ της Αμερικάνικης Πολιτικής ο ιστορικός Richard Hofstadter[8] το 1954, συμπέρανε, πως η συνωμοτική σκέψη τροφοδοτείται από αισθήματα απομόνωσης και την αίσθηση πως κανείς δε θα σε βοηθήσει αν κινδυνεύεις. Σαν συνέπεια φοβάσαι, παραλύεις, κλείνεσαι στον εαυτό σου και αδρανοποιείσαι. Η ψυχολόγος του New Mexico State University,Marina Abalakina-Paap[9] σε έρευνά της, υποστηρίζει τη θεωρία Richard Hofstadter. Ανακάλυψε σε σχετική έρευνα  ότι εκείνοι που παραδέχονται τις θεωρίες συνωμοσίας είναι ειδικά υποκείμενοι στο να νιώθουν θυμό, δυσπιστία, απομονωμένοι κοινωνικά και ανίσχυροι μπρος σε υπέρτερες δυνάμεις που ελέγχουν τη ζωή τους.

Η Θεωρία του Διπλού Δεσμού (Double Bind Theory) του Gregory Bateson[10] 1956. Ένα παράδειγμα για να κατανοήσουμε το τρελό του πράγματος: «Όλοι οι Κρητικοί είναι ψεύτες, εγώ είμαι Kρητικός». Πρόκειται για σχιζοειδικό τρόπο του σκέπτεσθαι. H μητέρα ενός σχιζοφρενούς που στέλνει με τη συμπεριφορά της δύο μηνύματα ταυτόχρονα στο παιδί της∙ ένα εχθρικό ή αδιάφορο και ψυχρό μήνυμα όταν την πλησιάζει το παιδί της και ένα άλλο μήνυμα που δείχνει μια υποτιθέμενη, καθόλου γνήσια και αυθόρμητη συμπεριφορά προσέγγισης και αγάπης, όταν το παιδί της ανταποκρίνεται αρνητικά στην εχθρική και αποσυρμένη συμπεριφορά της σαν δικαιολογία για την εχθρότητα και την απόσυρση που του έδειξε.

Ένας νεαρός άνδρας που μόλις είχε συνέλθει από ένα οξύ σχιζοφρενικό επεισόδιο δέχθηκε την επίσκεψη της μάνας του, στο ψυχιατρικό νοσοκομείο. Χαρούμενος που την έβλεπε έβαλε το χέρι του αυθόρμητα γύρω από τους ώμους της, όταν αυτή ξαφνικά τινάχτηκε με μια κίνηση που έδειχνε το άκαμπτο και το απορριπτικό της κίνησης. Αμέσως ο γιός απόσυρε το μπράτσο του. Η αντίδραση της μάνας ήταν ακαριαία: «Δεν με αγαπάς πια;» τον ρώτησε. Τότε αυτός κοκκίνισε από ντροπή κι ένταση, και αυτή συνέχισε. «Αγάπη μου δεν πρέπει να γίνεσαι τόσο εύκολα αμήχανος και φοβισμένος από τα συναισθήματά σου». Ο ασθενής άντεξε τη μάνα του μόνο λίγα λεπτά και μόλις αυτή αναχώρησε επιτέθηκε σε μια νοσοκόμα. Τον έβαλαν στην απομόνωση, έξαλλο, ενώ ούρλιαζε και ωρυόταν.

Στα κοινωνικά φαινόμενα τώρα κάπως έτσι επιδρούν οι συγκεχυμένες εντολές που δίνουν οι κυβερνώντες στον λαό. Τον αναστατώνουν, αν δεν τον τρελαίνουν με τα αμφίθυμα, μπερδεμένα μηνύματα που του στέλνουν στους λόγους τους, στα πάνελ της τηλεόρασης κ.λπ. Τρομοκρατούν τους πολίτες ότι έξω από τα μνημόνια και τις δανειακού τύπου συμβάσεις, την κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας κ.λπ. δεν υπάρχει άλλη λύση για να σωθεί ο λαός και να υπάρξει ανάπτυξη. Πλην όμως για να σωθούν θα πρέπει να κάνουν θυσίες, να χάσουν τις δουλειές τους, να μείνουν άνεργοι, να μειωθούν κι άλλο οι μισθοί και οι συντάξεις τους, να πληρώνουν ποσοστό συμμετοχής στα φάρμακα και στις εξετάσεις, είτε να προσφύγουν, έχουν δεν έχουν χρήματα, σε ιδιωτικές ασφάλειες. Να πληρώσουν χαράτσια στη ΔΕΗ, εισφορές υπέρ τρίτων, τέλη πολυτελείας με το αυτοκίνητο, ασφάλεια για κάθε σπίτι ή μαγαζί που έχουν. Με λίγα λόγια και στη μια περίπτωση αν φύγεις από το ευρώ ή την Ευρωπαϊκή Ένωση πεθαίνεις ή αν μείνεις πρέπει να θυσιάσεις το μισθό σου, τη σύνταξή σου, την περίθαλψή σου και όλα τα δικαιώματα που έχεις, άρα πάλι πεθαίνεις [1]. Αυτή είναι η θεωρία και η εφαρμογή του ΔΙΠΛΟΥ ΔΕΣΜΟΥ.

Μια καταπληκτική αναφορά διπλού μηνύματος υπάρχει σε άρθρο του οικονομολόγου αναλυτή Δημήτρη Καζάκη στην εφημερίδα Χωνί [2], όπου γράφει τα εξής: «Όταν μια χώρα φαίνεται να τα πηγαίνει καλά, (στην οικονομία του) το ΔΝΤ βγάζει εκθέσεις που της λένε: Πας καλά γιατί ακολουθείς τη δική μου συνταγή των οριζόντιων περικοπών. Αν συνεχίσεις στο ίδιο μοτίβο πιο αποφασιστικά, τότε θα πας ακόμη καλύτερα. Αν σε μια χώρα εκδηλωθεί κρίση και μπει σε ύφεση τότε έρχεται το ΔΝΤ και της λέει: Μπήκες σε ύφεση γιατί δεν ακολούθησες κατά γράμμα αυτά που σου πρότεινα. Γι’ αυτό και τώρα προκειμένου ν’ αντιμετωπίσεις την ύφεση, πάρε μια δυνατή δόση από την ίδια πολιτική».

Ο λαός κάτω από αυτή τη σχιζοφρενικού τύπου διαπίστωση, κατάλληλα σερβιρισμένη από τους κυβερνήτες του «μπαίνεις στο ΔΝΤ πεθαίνεις από τις περικοπές, δεν μπαίνεις πάλι πεθαίνεις γιατί είσαι σε ύφεση» παθαίνει πανικό, δεν μπορεί να δεχτεί ούτε το ένα ούτε το άλλο, δε βλέπει άλλη λύση, αφού του τη στερούν, μπερδεύεται, τρομοκρατείται, φοβάται, κατεβάζει το κεφάλι, υποκύπτει και παραλύει, χωρίς να καταλήγει πουθενά.  Είναι πλέον ανίκανος να αντιδράσει και η πολιτική ηγεσία τον κάνει ό,τι θέλει. Του επιβάλλει όλο και σκληρότερους φορομπηχτικούς νόμους, όλο και καταπιεστικότερες συνθήκες διαβίωσης,  Με αυτούς τους τρόπους καταλήγει ο λαός στο φαύλο κύκλο της κατάθλιψης ή του θυμού, της υποταγής και της μεγαλύτερης κατάθλιψης ή της εξέγερσης λόγω θυμού και αγανάκτησης. Κάποιοι που θα βουλιάξουν στον φαύλο κύκλο της κατάθλιψης και της οργής θα δώσουν τη λύση της αυτοκτονίας (πράγμα που βολεύει την άρχουσα τάξη, ξεμπερδεύει από την χορήγηση μισθών, συντάξεων και περίθαλψης προς τους αυτόχειρες μια και καλή και δεν κινδυνεύει το κατεστημένο). Όσοι εισέλθουν στον φαύλο κύκλο του θυμού και της αγανάκτησης εξωθούνται είτε σε κάποιου τύπου επιθετική αντίδραση, αντάρτικο πόλεων,  (τους αποκαλούν τρομοκράτες) ή σε ανεξέλεγκτη κοινωνική έκρηξη οι οποίες αμφότερες θα καταγγελθούν και θα παταχθούν αμείλικτα σαν τρομοκρατική ενέργεια.

Και στους δύο αυτούς φαύλους κύκλους εμπλεκόμενος ο λαός συντρίβεται, είναι ο μεγάλος χαμένος, ενώ το κατεστημένο και η εξουσία βγαίνει κερδισμένη. Η πνευματική, πολιτική και θρησκευτική ελίτ καθορίζει και καθοδηγεί την πολιτική του φόβου. Η Διοικούσα Εκκλησία, οι Κυβερνήσεις, οι βουλευτές, τα κόμματα καθορίζουν με ποιο τρόπο θα φοβηθούν οι άνθρωποι και πως θα τους ελέγχουν με τα αμφίθυμα, αλληλοσυγκρουόμενα μηνύματα που σκόπιμα ή από ανοησία, εκπέμπουν.Ένα τέτοιο επίσης σύνηθες παράδειγμα φόβου κι ενοχών προκύπτει με το εκπεμπόμενο διπλό μήνυμα από πολλούς ιερείς: «Ο Θεός θα σε τιμωρήσει με την αιώνια κόλαση για τις αμαρτίες σου». Πως αυτό συμβιβάζεται όταν ταυτόχρονα τους λέγουν ότι «Ο Θεός είναι   Θεός αγάπης;»

Οι ψευδείς και ανεύθυνες τοποθετήσεις των πολιτικών. Όταν τα δημόσια και υποτίθεται ‘υπεύθυνα’ πρόσωπα που χειρίζονται   την εξουσία, την οικονομία την άμυνα της χώρας άλλα λένε, άλλα κάνουν, άλλα ψηφίζουν, και νομοθετούν, αυτό αποκαρδιώνει, απελπίζει, δημιουργεί από οργή έως φόβο, πανικό, έλλειψη εμπιστοσύνης και κόβει τα πόδια των πολιτών. Παραλύουν, δεν ξέρουν πώς να συμπεριφερθούν, τι στάση να κρατήσουν. Έχουν την αίσθηση πως όλα καταρρέουν και καταργείται η θέληση να αντιδράσουν, να αγωνιστούν, να πιστέψουν σε οποιονδήποτε, σε κάποιο ιδανικό, κάτω από την υποψία ότι θα διαψευσθούν και πάλι. Το ηθικό τους καταπίπτει και δειλιάζουν, φθάνουν στο έσχατο σημείο της απογοήτευσης, της άρνησης, αυτοοικτίρονται, και αυτοσαρκάζονται. Εξ αιτίας της φτώχιας, της αναδουλειάς, της έλλειψης χρημάτων, με χίλιες έγνοιες να τους πλημμυρίζουν λόγω των χρεών και με το φόβο των κατασχέσεων που τους υποβάλλει η εξουσία, καταβάλλονται ψυχικά. Υπερμεγεθύνουν στο μυαλό τους, την δύναμη της εξουσίας, της δίνουν τεράστιες διαστάσεις, τη φαντάζονται πανίσχυρη, ακατάλυτη και αυτοευνουχίζονται. Οι περισσότεροι καταλήγουν να ζουν θλιμμένοι, ηττοπαθείς,  χωρίς τη χαρά της ζωής, χωρίς ελπίδα, βλέπεις και νιώθεις ότι οι άνθρωποι γύρω σου, στο μετρό, στο λεωφορείο, στο τραίνο, συμπεριφέρονται σαν ζωντανοί νεκροί, ενώ άλλοι γίνονται έξαλλοι και έτοιμοι να τσακωθούν αδιακρίτως, με οποιονδήποτε για οτιδήποτε, με το παραμικρό. Όλα αυτά οδηγούν τον κοινωνικό ιστό μόνο σε αποσύνθεση και αποδιοργάνωση.

 Όταν κάποιος είναι φοβισμένος κλείνεται στο σπίτι του και αδρανοποιείται κι αν προτείνει αυτός λύση θα προτείνει κακή, πανικόβλητη λύση. Δεν αποκλείεται να προτείνει μάλιστα και μεγαλύτερη καταστολή, για τους άλλους βέβαια, όχι τον εαυτό του. Αρνητικό ρόλο παίζει η παρέμβαση και δη οικονομικά των γονέων. Αυξάνει στο άτομο το αίσθημα της αναξιότητας και της ανικανότητας, σε γεμίζει δειλία και σ’ εμποδίζει ακόμη και να σκεφτείς. Κλειδαμπαρώνεσαι σπίτι σου και αχρηστεύεσαι για σένα και τους άλλους. Συχνά ο φοβισμένος παλινδρομεί σε προηγούμενα στάδια ψυχοκοινωνικής ανάπτυξης. Η ψυχραιμία χάνεται και αδυνατεί να υπερασπίσει τον εαυτό του και την οικογένειά του. Απέναντι στον εγκληματία είναι ανίσχυρος να αμυνθεί, να σκεφτεί, θα αιφνιδιαστεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε μπορεί να προκαλέσει μεγαλύτερο κακό στον εαυτό του και στους άλλους. Με τον ίδιο τρόπο η πολιτική του φόβου αιφνιδιάζει, στηρίζει αυταρχικές κυβερνήσεις και κάθε άλλο παρά βοηθά τη Δημοκρατία.

Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ : ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ

 

ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΩΝ [13]

Το καθολικό βίωμα των ανθρώπων που έχουν ζήσει μεγάλα σοκ, καταιγίδες, τυφώνες, (Κατρίνα), σεισμούς πλημμύρες λιμούς, λοιμούς, ανεξέλεγκτες πυρκαγιές όπως το 2007 στον Πύργο Ηλείας, είναι ότι νιώθουν παντελώς ανίσχυροι από το πλήγμα, παράλυτοι και ακινητοποιημένοι, εντελώς ανίκανοι να αντιδράσουν ακόμη κι αν βλέπουν το θάνατο με τα ίδια τους τα μάτια να έρχεται. Γονείς γίνονται ανήμποροι να σώσουν τα παιδιά τους, ανδρόγυνα χωρίζονται αντί να μείνουν ενωμένα προς αντιμετώπιση της απειλής, σπίτια μετατρέπονται σε παγίδες θανάτου διότι οι ένοικοί τους αρνούνται να τα εγκαταλείψουν ενάντια στο κοινό αίσθημα της λογικής (και καίγονται).

Σε αυτή ακριβώς την αντίληψη στηριγμένος, του ΣΟΚ και του ΔΕΟΥΣ, ο καταστροφικός καπιταλισμός ή κατά τον Γιόζεφ Σουμπέτερ, ο καπιταλισμός σαν δημιουργική καταστροφή, οδηγεί στη αναζήτηση «λευκών σελίδων», «καινούργιων αρχών». Τούτο  προκειμένου να οικοδομήσει νέα οικονομικά, πολιτικά, πολιτισμικά και κοινωνικά πρότυπα Για να το πετύχει προκαλεί κάτω από τις εντολές πανεπιστημιακών, ειδικών επιστημόνων, πολέμους, τρομοκρατικές επιθέσεις, πραξικοπήματα ακόμη και φυσικές, κλιματιστικές κ.λπ. (λέγεται, χωρίς να μπορεί μέχρι ώρας να αποδειχθεί ότι αυτές είναι οι δυνατότητες του ΗΑΑRP [14]) καταστροφές. Τότε Εταιρείες και πολιτικοί, εκμεταλλευόμενοι το φόβο, τον πανικό των ντόπιων πολιτών και τον αποπροσανατολισμό των κοινών θνητών, προωθούν μια πολιτική αλλαγή ή μια οικονομική θεωρία-θεραπεία σοκ. Αν φυσικά αντισταθούν κάποιοι στην επιβολή μιας ανοικτής ή συγκεκαλυμμένης δικτατορίας ή ενός μνημονίου, τότε οι ξένες δυνάμεις που έχουν την πολιτική ισχύ και την οικονομική δύναμη, επιβάλλουν στις ηγεσίες των ασθενέστερων κρατών τη θέλησή τους υπερβαίνοντας τους διεθνής νόμους και το διεθνές δίκαιο. Π.χ. εισβολή των Αμερικανών στο Ιράν για την απελευθέρωση των πιλότων που κρατούσαν ομήρους ή η εισβολή του Ισραήλ στην Ουγκάντα, στο αεροδρόμιο του Έντεμπε, τον Ιούλιο του 1976, επί Ιντί Αμίν Νταντά, κ.ά.

Είναι παρατηρημένο ότι τα ισχυρά κράτη δια της βίας ή δια της πειθούς, αναγκάζουν κυβερνήσεις και κοινοβούλια να νομοθετούν-θεσμοθετούν, καταχρηστικούς νόμους εις βάρος των πολιτών τους. Τότε οι ανθιστάμενοι θα υποστούν ένα τρίτο σοκ, από αστυνομικούς βασανιστές, στρατιώτες εισβολείς και αμείλικτους ανακριτές-δικαστές. Ο Γιούεν Κάμερον ένας μακαρίτης αμερικανός ψυχίατρος σε συνεργασία ή καλλίτερα, χρηματοδοτούμενος από τη CIA, τη δεκαετία του 1950 στο πανεπιστήμιο Μακγκίλ του Καναδά, προσπάθησε με αλλεπάλληλα ηλεκτροσόκ των 150 έως 200 Βολτ να αποδομήσει την προσωπικότητα των ανθρώπινων πειραματόζωων και να δομήσει μια νέα σκέψη, μια νέα ψυχοσύνθεση και προσωπικότητα, αναπλάθοντας τα άτυχα  θύματά τους από το μηδέν.

Ο Γιούεν Κάμερον ναρκώνοντας τα ανύποπτα θύματά του, πελάτες που του ζητούσαν βοήθεια για να αντιμετωπίσουν ελάσσονες ψυχικές διαταραχές, όπως κατάθλιψη, άγχος, συζυγικά προβλήματα,  χωρίς να το καταλάβουν, μεταβλήθηκαν σε πειραματόζωα. Απομονώνοντάς τα άτομα αυτά για εβδομάδες, τα υπέβαλε σε πολλαπλά ηλεκτροσόκ πάνω από 600 τον αριθμό [15], και ταυτόχρονα τους χορηγούσε διάφορα φαρμακευτικά κοκτέιλ όπως, νιτρώδες οξείδιο, ινσουλίνη, χλωροπρομαζίνη (Largactil), Αμοβαρβιτάλη (Amytal), φαινοβαρβιτάλη, (Phenobarb), σεκοβαρβιτάλη (Seconal), βερονάλη (Veronal), δεξτρομεθαμφεταμίνη (Dexentrin), πεντοβαρβιτάλη (Nembutal), και ναρκωτικά μεταξύ των οποίων την “angels’ dust” δηλαδή το PCP και τα γνωστά τριπάκια, το LSD.                        Το αποτέλεσμα ήταν οι υγιείς να μετατρέπονται σε ασθενείς, σχιζοφρενείς ως επί το πλείστον, που παλινδρομούσαν σε μια βρεφική, προλεκτική φάση ψυχοκοινωνικής ανάπτυξης. Εμφάνιζαν παραισθήσεις, εξέφραζαν αλλόκοτες ιδέες, ουρούσαν στο σαλόνι της κλινικής, απαιτούσαν το μπιμπερό, ή να τρώνε με το κουταλάκι κρέμες, έκλαιγαν ζητώντας τη μητέρα τους, έπασχαν από αμνησία ή ξεχνούσαν σοβαρά γεγονότα της ζωής τους ή τα θυμόντουσαν αποσπασματικά. Μερικά άτομα έχαναν την ικανότητα της βάδισης, μπουσουλούσαν.

Σύμφωνα με τις καταγεγραμμένες μελέτες του, ο Κάμερον είχε απορρίψει τη θεραπεία της ψυχανάλυσης σαν τον τρόπο να συνειδητοποιήσει το άτομο τις βαθύτερες αιτίες της ψυχικής διαταραχής του. Στόχος του ήταν να διαλύσει και να αποδομήσει τα γνωστικά κατά Πιαζέτ σχήματα βάσει των οποίων δημιουργείται η σκέψη και δια της ψυχικής καθοδήγησης, επιβολής νέων σχημάτων, αφού μηδενίσει το κοντέρ της σκέψης, κρίσης, βούλησης,  να μετατρέψει τον άνθρωπο σε tabula rasa (άγραφο χαρτί).

 Όταν το άτομο είχε φτάσει σε επίπεδο βρέφους ή νηπιακής ηλικίας, άρχιζε η ψυχική καθοδήγηση. Οι ασθενείς σε κατάσταση φυτού εξ αιτίας των ηλεκτροσόκ και των ψυχοφαρμάκων, ήσαν αναγκασμένοι να ακούνε για 16 έως 20 ώρες την ημέρα ηχογραφημένα μηνύματα επί εβδομάδες, όπως, «είσαι καλός άνθρωπος και τίμιος και οι άλλοι απολαμβάνουν τη συντροφιά σου» κ.λπ. όμοια. Τα αποτελέσματα των ερευνών του Κάμερον επισφραγίστηκαν από ολοσχερή αποτυχία. Η αναδόμηση της προσωπικότητας μετά από την ψυχική καθοδήγηση των πειραματόζωων κατέληξε στο κυνικό συμπέρασμα ότι τα ανθρώπινα ρομπότ του Γιούεν Κάμερον ήσαν κατεστραμμένες, ανεξάλειπτα τραυματισμένες προσωπικότητες που ουδέποτε επανήρθαν στην προηγούμενη φυσιολογική τους κατάσταση, ούτε δημιουργήθηκε ένα νέο εξελιγμένο ανθρώπινο ον. Αντίθετα διαπιστώθηκε στο Ινστιτούτο Άλαν μετά την θεραπεία με 600 και άνω ηλεκτροσόκ εκάστου ασθενούς ότι τα 75% των ασθενών ήταν σε χειρότερη κατάσταση πριν την εισαγωγή τους.

Η έρευνα θεωρήθηκε άχρηστη και η CIA έκανε ό,τι μπορούσε για να ξεχαστεί το εργαστήριο βασανιστηρίων που επί μια δεκαετία χρηματοδοτούσε. Όλα δε τα αρχεία του σχεδίου ΜΚ ULTRA [16]αξίας 25 εκατομμυρίων δολαρίων διετάχθη να καταστραφούν.  Οι τεχνικές όμως που χρησιμοποιήθηκαν δεν εγκαταλείφθηκαν αλλά εξακολουθούν μέχρι σήμερα να εφαρμόζονται. Που; στην απόσπαση πληροφοριών από αιχμαλώτους κατασκόπους αλλά και «τρομοκράτες» κατά τον ορισμό του George W. Bush, την CIA και το αμερικάνικο παρακράτος. Τα συμπεράσματα των πειραμάτων του Γιούεν Κάμερον, του δρ. Ντόναλντ Χεμπ κ.ά. βόηθησαν στην ανάπτυξη ενός προγράμματος ειδικών ανακριτικών τεχνικών κατά την περίοδο του ψυχρού πολέμου με την ονομασία, μια από τις πολλές, του  Kubark Counterintelligence Interrogation Manual ή περιληπτικά εγχειρίδιο Kubark. Το τελευταίο μέσα σε 128 σελίδες έγινε το βασικό εγχειρίδιο εφαρμογής τεχνικών πλύσης εγκεφάλου και κάμψης της δυνατότητας αντίστασης οποιασδήποτε ανθεκτικής πηγής πληροφοριών και τρομοκρατικής δράσης.

 

ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ [17]

Αν η μέθοδος ψυχικής αναδιαμόρφωσης του ανθρώπου του Γιούεν Κάμερον και του Ντόναλντ Χεμπ απέτυχε, η εφαρμογή της αναδιάρθρωσης της οικονομίας σε χώρες με ασθενή οικονομία από τον Μίλτων Φρίντμαν και τους φοιτητές του στη Σχολή του Σικάγου, του έδωσε ένα Νόμπελ και κάμποσες εκατόμβες νεκρών μαρτύρων από τους λαούς της υφηλίου οι οποίοι θυσιάστηκαν στο βωμό αυτής της ιδέας. Το όνειρο του Φρίντμαν ήταν  η επαναφορά της οικονομίας σε μια κατάσταση «φυσικής υγείας» όπου όλα ήσαν σε ισορροπία πριν οι ανθρώπινες παρεμβάσεις γεννήσουν διαστρεβλωτικά πρότυπα…           Στο βιβλίο του Capitalism and Freedom αναφέρεται στις στρεβλώσεις και τη θεραπεία τους. 1^ον) Οι κυβερνήσεις πρέπει να καταργήσουν όλους τους κανόνες και τις ρυθμίσεις που εμποδίζουν τη συσσώρευση κερδών. Μέσα σε αυτές συμπεριλαμβάνονται τα δικαιώματα των εργατών, της ασφάλειας, της σύνταξης, της φαρμακευτικής περίθαλψης των μαζών. Αν εμποδίζουν την συσσώρευση κέρδους στις τσέπες των ικανών πρέπει και οφείλει το κράτος να τα καταργήσει. 2^ον) Οι κυβερνήσεις οφείλουν να πουλήσουν τη δημόσια περιουσία που ανήκει στο λαό και τα έθνη κράτη στους ιδιώτες και στις ιδιωτικές εταιρείες που έχουν χρήμα και διαθέτουν εξυπνάδα και εμπειρία σε σχέση με τους τεμπέληδες, νωθρούς κρατικούς εκπροσώπους ώστε να την εκμεταλλευτούν επικερδώς. (Σχ. γράφοντος: Ευκόλως εννοείται ότι ο Φρίντμαν και η Σχολή του Σικάγου, ανήκει στους παγκοσμιοποιητές. Δεν αναγνωρίζει εθνική κυριαρχία, πατρίδα, εθνικά σύμβολα, εθνικό νόμισμα, συγκεκριμένο θρήσκευμα, πατριωτικά αισθήματα, ιστορία του Έθνους, γλωσσικά ιδιώματα). 3^ον) Οι κυβερνήσεις σε αντίθεση με τον κεϊνσιανισμό, οφείλουν να προβούν σε δραματικές περικοπές στη χρηματοδότηση κοινωνικών προγραμμάτων, να αφήσουν το κτήνος της αγοράς να λειτουργεί ακόμα πιο ανεξέλεγκτα από πριν, από τότε που στις πολυεθνικές εταιρείες επιβάλλονταν όλο και περισσότερα ισχυρά και διεκδικητικά συνδικάτα. Αν είναι αναγκαίοι οι φόροι, πρέπει να είναι χαμηλοί, οι πλούσιοι και οι φτωχοί να φορολογούνται με βάση μια ενιαία φορολογική κλίμακα που αφήνει μεγαλύτερη ευλυγισία και ελευθερία στο μεγάλο κεφάλαιο για να κινείται, να επενδύει και να συσσωρεύει χρήμα και να ξαναεπενδύει. Οι κυβερνήσεις δεν πρέπει να προστατεύουν τις εγχώριες βιομηχανίες και την εγχώρια ιδιοκτησία. Τα υπερμονοπώλια και οι πολυεθνικές πρέπει να αφήνονται τελείως ελεύθερες να πουλούν τα προϊόντα τους παγκοσμίως. Όποιες δεν μπορούν να επιβιώσουν ας συντριβούν. Όχι προσπάθειες διάσωσή τους υπέρ των εργαζομένων. Όλες οι τιμές και οι μισθοί οφείλουν να καθορίζονται από την αγορά. Πρέπει να καταργηθεί το όριο του κατώτατου μισθού. Να ιδιωτικοποιηθεί η φαρμακευτική περίθαλψη, όσοι μπορούν να πληρώσουν θα ζήσουν, οι άλλοι, άξιοι της μοίρας τους…  Όταν το κράτος προσπαθεί παρεμβαίνοντας να βοηθήσει τους φτωχούς και αδύνατους καταστρέφει την ισορροπία της αγοράς. Οι φτωχοί είτε θα μάθουν να επιβιώνουν μέσα στη φτώχια τους, είτε πρέπει με βάση την φυσική αξιολόγηση να σβήσουν από το χάρτη. Το ίδιο και οι γέροι, οι απόμαχοι της ζωής. Θα πρέπει να μεταφερθούν σε άσυλα, σε φτωχές χώρες, σε γηροκομεία που θα στοιχίζουν ελάχιστα και να υποστούν ένα είδος φυσικής ευθανασίας. Στη Γερμανία οι αδίστακτοι Γότθοι, στέλνουν τους γονείς τους στο πλησιέστερο νεκροταφείο ελεφάντων για να ξεμπερδεύουν μαζί τους, τη Ρουμανία. Στην Ολλανδία οι πολιτισμένοι Φλαμανδοί εισηγούνται νομικές ρυθμίσεις για μέτρα ευθανασίας των γερόντων συμπολιτών τους.

Τα ταχυδρομεία, τα συνταξιοδοτικά ταμεία, η παιδεία, τα εθνικά πάρκα, οι τουριστικές περιοχές, οι ακρογιαλιές θα πρέπει με την ευλογία του κράτους, να περάσουν στα χέρια ιδιωτών, χωρίς αιδώ και ηθικούς ενδοιασμούς. Όλα όσα οι εργαζόμενοι κατάφεραν να οικοδομήσουν όλα αυτά τα χρόνια, της φρενήρους κατασκευής δημοσίων έργων, μέσων μεταφοράς, σιδηροδρόμων, τα ορυχεία μεταλλεύματος, ο Φρίντμαν παροτρύνει τις Κυβερνήσεις να τα ξεπουλήσουν όσο-όσο στους ιδιώτες έστω κι αν αποκτήθηκαν με τις επενδύσεις και την  τεχνογνωσία του δημόσιου τομέα. Βασισμένος σε ένα πιο προχωρημένο μοντέλο από αυτό της αποικιοκρατίας, κήρυττε όχι πια την δια της βίας απόσπαση του πλούτου κάθε περιοχής και χωρίς να δοθεί αποζημίωση στους ντόπιους πληθυσμούς, ούτε την υφαρπαγή της γης χωρίς πληρωμή των αγροτών, αλλά την κατάλυση του κράτους «προνοίας» και μιας κυβέρνησης των φτωχών και αναξίων.  Το καινούργιο έδαφος που έπρεπε να κατακτηθεί  ήταν το ίδιο το κράτος, με τις δημόσιες υπηρεσίες του, και την κρατική περιουσία να εκποιούνται όσο-όσο με αντίτιμο πολύ μικρότερο της αξίας της. Για την επίτευξη αυτών, σε πρώτη γραμμή θα χρησιμοποιούνταν τα πραξικοπήματα και η κρατική τρομοκρατία, π.χ. η Χιλή επί Πινοτσέτ, η Ρωσία επί Γιέλτσιν, οι στρατιωτικές επεμβάσεις στο Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, η υπαγωγή των χρεωμένων κρατών στο ΔΝΤ όπως η Αργεντινή, η Πολωνία, η Ταϋλάνδη, η Ινδονησία, η Νότια Κορέα, οι Φιλιππίνες, η Νοτιοαφρικανική Ένωση, η επιλεκτική χρεοκοπία όπως η Ελλάς, (με αλχημείες της κυβέρνησης Σημίτη με την Γκόλντμαν Ζακς, και παραποίηση των στατιστικών δεδομένων σε συνεργασία με την Ε.Ε. τον ΓΑΠ, τον Γεωργαντά),  η Κύπρος και πλήθος άλλα θύματα όπως του Νότιου Κώνου, (της Λατινικής Αμερικής).

Μην λησμονούμε τη σκοπιμότητα ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΟΥ ΨΕΥΔΟΥΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΛΙΤ. Όπως επισημαίνει, ο επίτιμος καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Χάουαρντ, Νικόλαος Σταύρου, «Οι αήθεις ελίτ των μάνατζερ της νέας εποχής, εντός κι εκτός κυβέρνησης, είναι σίγουρες ότι μια φοβισμένη παγκόσμια κοινωνία, μπορεί να οδηγηθεί μέσω σοκ στη συμμόρφωση, μόνο εάν η κριτική σκέψη δεν αναμιχθεί στις προσχεδιασμένες σκευωρίες. Και ελάχιστοι άνθρωποι θέτουν ερωτήματα σε μια ατμόσφαιρα κρίσης. Τελικώς, όλες οι κρίσεις -είτε πρόκειται για χρηματοπιστωτικές ληστείες υψηλής τεχνολογίας, είτε για τυφώνες, τσουνάμι ή πολέμους- μπορούν να μετατραπούν σε ευκαιρίες, συνήθως για εκείνους που τις προεκάλεσαν». (Ν. Σταύρου, «Η αποδόμηση των εθνών» Ελευθεροτυπία 18/7/09). Ο Ρόμπερτ Μακναμάρα θεωρείται ως ο εντολέας για τη δημιουργία της επιτροπής του «Σιδηρού όρους». Υπήρξε «γεράκι» και φανατικός αντικομουνιστής, υπουργός άμυνας επί κυβερνήσεως Κένεντι, μέλος του CFR (Council on Foreign Relations) και από τους πρωτεργάτες της ανθελληνικής στάσης των ΗΠΑ στο Κυπριακό. Σε αναφορά του το 1962, έλεγε: «ΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΕΣ ΤΑΚΤΙΚΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΣΚΟΠΕΥΤΗ, ΤΗΣ ΕΝΕΔΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΠΙΔΡΟΜΗΣ. ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΤΑΚΤΙΚΕΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΡΟΜΟΣ, Ο ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ»!!

Η ΕΚΘΕΣΗ ΤΟΥ ΣΙΔΕΡΕΝΙΟΥ ΒΟΥΝΟΥ[18]  Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΩΖΕΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Ποια είναι η επιτροπή του Σιδηρού όρους της οποίας εντολέας για τη συγκρότησή της φέρεται ο Robert Mc Namara;[19] Τον Οκτώβριο του 1967 ενώ ο  πόλεμος του Βιετνάμ κορυφωνόταν με αντιδράσεις και φυλετικού τύπου συγκρούσεις σε πολλές πόλεις των ΗΠΑ με τις δυνάμεις καταστολής, η εμπιστοσύνη στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση του Λίντον Τζόνσον παρέπαιε. Τότε εμφανίστηκε ένα βιβλίο υπογεγραμμένο από τον Leonard C. Lewin[20] με τον τίτλο “Έκθεση από το Σιδηρούν Όρος αφορούσα την Πιθανότητα και την Διάθεση για Ειρήνη”. εκδόσεις Dial Press παράρτημα του σοβαρού εκδοτικού οίκου Simon & Schuster. Το βιβλίο αφορούσε 15 εμπειρογνώμονες γνωστοί σαν Special Study Group (SSG) που συγκροτήθηκε κατ’ εντολήν της Κυβέρνησης σε ένα πυρηνικό καταφύγιο καλούμενο Σιδηρούν Όρος. Η επιτροπή πρωτοσυστάθηκε το 1963 και για δυόμιση τουλάχιστον χρόνια συζητούσε προβλήματα που θα αντιμετώπιζαν οι Ηνωμένες Πολιτείες εάν εισέρχονταν σε μια σταθερή περίοδο ειρήνης. Σύμφωνα με τον Lewin ένας εκ των εμπειρογνωμόνων ο («John Doe») αναγνωρισθείς σαν καθηγητής των κοινωνικών επιστημών αποφάσισε να αποδώσει την έκθεση στον αμερικάνικο λαό. Η έκθεση, περιέχουσα ειδική ορολογία ακαταλαβίστικη για τους πολλούς, καταδείκνυε με επιχειρήματα τα συμπεράσματα του SSG αναφερόμενα στο εάν η ειρήνη ήταν δυνατή με δεδομένες τις οικονομικές συνθήκες στον παγκόσμιο χώρο. Το SSG αποφάνθηκε πως η ειρήνη σαφέστατα δεν αρμόζει με την καλλίτερη εξυπηρέτηση των  συμφερόντων μιας σταθερής κοινωνίας «peace would almost certainly not be in the best interest of stable society». Το SSG αποφάσισε ότι η συνεισφορά του  Πολέμου, ήταν απλά πολύ  πιο σημαντική για την παγκόσμια οικονομία και ως εκ τούτου ήταν αναγκαίος να συνεχίζεται μια κατάσταση πολεμικής σύρραξης επ’ αόριστον. «War was simply too important a part of the world economy,  and therefore it was necessary to continue a state of war indefinitely».  «Ο Πόλεμος», κατά τους  SSG, «εφοδίασε αμφότερες και τις αρχαίες, όσο και τις νέες κοινωνίες, με ένα σύστημα εξαρτημένο από αυτόν όσον αφορά την σταθεροποίηση και τον έλεγχο των εθνικών οικονομιών. Καμιά άλλη εναλλακτική μέθοδος δεν έχει δοκιμασθεί και ελεγχθεί περισσότερο στη σύγχρονη περίπλοκη οικονομία που να έχει αποδείξει την αποτελεσματικότητά της τόσο περίτρανα όσο ο Πόλεμος, μακράν προηγούμενος σε αποτέλεσμα και απόδοση. (War has provided both ancient and modern societies with a dependable system for stabilizing and controlling national economies. No alternate method of control has yet been tested in a complex modern economy that has shown itself remotely comparable in scope or effectiveness)».

Λεπτομέρειες της έκθεσης αναφέρουν ότι «η εξουσία της κυβέρνησης επάνω στους υπηκόους της απορρέει από την ικανότητά της να διεξάγει πόλεμο. Χωρίς πόλεμο η κυβέρνηση ίσως παύσει να υφίσταται (…the authority of the government over the people stemmed from its ability to wage war. Therefore, without war the government might cease to exist:). Ο Πόλεμος στην κυριολεξία είναι συνώνυμος με την Εθνική κυριαρχία. Η κατάργηση  του πολέμου ισοδυναμεί με την κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας και του παραδοσιακού έθνους. Συνιστούσε στην κυβέρνηση να ασχοληθεί π.χ. με πανάκριβα συστήματα ελέγχουν των πυρηνικών εξοπλισμών που θα έδιναν δουλειές σε πολλούς και θα αποκαθιστούσαν τους πόρους που η κυβέρνηση θα έπρεπε να παράγει και διαθέσει στους πολίτες της ως εάν ευρισκόταν εν καιρώ πολέμου. Ή να εφεύρει εναλλακτικούς εχθρούς. Επί παραδείγματι να φοβίσει τον πληθυσμό με αναφορές για απειλές από εξωγήινους, για μαζική παγκόσμια οικολογική μόλυνση που θα σκοτώνει ανθρώπους, η περί υπάρξεως διεθνούς αστυνομίας που θα καταστέλλει με τον πανίσχυρο οπλισμό της κάθε αντίδραση εκ μέρους των μαζών. Αν αυτά δεν φοβίσουν τον κόσμο καλό θα ήταν να προσανατολίσουν τον λαό σε φυλετικού τύπου συγκρούσεις και ρατσιστικές εκκαθαρίσεις, κάτι ανάλογο με τις εκκαθαρίσεις των Ίνκας επί Ισπανικής αποικιοκρατίας από τον Κορτέζ και με κυνήγι νέων μαγισσών.

Η έκθεση του Σιδηρού Όρους δημιούργησε σεισμό. Ο πρόεδρος Τζόνσον έγινε έξαλλος. Του χάλαγε τη συνταγή για την συνέχιση του πολέμου στο Βιετνάμ. Το χρηματιστήριο της Γουόλ Στριτ βούλιαξε κάτω από μια ενδεχόμενη προοπτική ειρήνης και διακοπή του πολέμου του Βιετνάμ. Τελικά ο Leonard C. Lewin και ο Victor Navasky [21] εκδότης του περιοδικού Μονόκλ αναγκάστηκαν να δεχτούν πως όλα ήσαν μια μεγάλη απάτη. Ήσαν; Ο καθένας ας κρίνει πόσο μακριά από την πραγματικότητα είναι όλα όσα γίνονται σήμερα παγκοσμίως στο επίπεδο της οικονομίας, της κυβερνητικής με βασικό στοιχείο την τρομοκράτηση των λαών. Πολλοί πάντως Αμερικανοί μεταξύ των οποίων κι ένα υπερδεξιό κόμμα της ελευθερίας γνωστό σαν Liberty Lobby και άλλοι πολίτες ανά τον κόσμο καθώς η έκθεση μεταφράστηκε σε πάνω από 15 χώρες πιστεύουν πως είναι αληθινή.  Θα μπορούσε κάποιος ν’ αμφισβητήσει την πιο πάνω έκθεση αν αγνοούσε την προσωπικότητα, τον βίο και την πολιτεία του «γερακιού» του Βιετνάμ, Μακ Ναμάρα. Αν μελετήσει όμως προσεκτικά τη ζωή του και τον άνθρωπο Μακ Ναμάρα, που εκτός από Υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, χρημάτισε για λίγο διάστημα καθηγητής της οικονομίας στο Χάρβαρντ, ότι στην αρχή της καριέρας του διατέλεσε President of Ford Motor Company και μετά το υπουργικό του αξίωμα επικεφαλής της Παγκόσμιας Τράπεζας από τον Απρίλιο του 1968 έως τον Ιούνιο του 1981 όπου αποχώρησε σε ηλικία 65 ετών, όχι μόνο δεν θα αμφισβητούσε τη γνησιότητα της Έκθεσης αλλά θα την οπισθογραφούσε αναντίρρητα.

Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ

Αν και ο φόβος είναι ένας ουσιώδης, εξελικτικού τύπου, μηχανισμός για την ατομική επιβίωση και τη συντήρηση του ατόμου, σε μερικές περιπτώσεις ψυχολογικά, οι φυσιολογικοί άνθρωποι μπορούν να συμπεριφέρονται χωρίς να αισθάνονται φόβο, και με καθολική αδιαφορία στον πιθανό θανατηφόρο κίνδυνο.

Ο εθνομουσικολόγος Joseph Jordania χρησιμοποιεί τον όρο αφοβία που οδηγεί με την απελευθέρωση νευροχημικών ουσιών στον εγκέφαλο σε μια ειδικά εναλλακτική κατάσταση συνειδητότητας. Έχει αποδειχθεί ότι σε καταστάσεις στρες, είναι δυνατόν να εκκρίνονται ενδορφίνες, ενδογενώς παραγόμενες αναλγητικές ουσίες εφάμιλλες της μορφίνης, που καταστέλλουν  την αίσθηση του φόβου και του πόνου (αναλγησία) και ο άνθρωπος ξεπερνά τον εαυτό του. Έτσι εξηγείται πως ένας στρατιώτης στην ώρα της μάχης ενώ έχασε το χέρι του από βλήμα δεν νιώθει τον πόνο αν και αιμορραγεί. Ο λαός λέει «το ένιωσε όταν πάγωσε».

Ο Jordania αποκαλεί την κατάσταση αυτή έκσταση της μάχης (battle trance). Η αφοβία υπερβαίνει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, της εγωκεντρικότητας και της ιδιοτέλειας, ιδίως όταν περισσότερα άτομα υπόκεινται σε κίνδυνο να πεθάνουν πέρα από τη ζωή ενός ατόμου. Π.χ. όταν πρόκειται για τη ζωή ενός παιδιού, μελών της οικογένειας, ή συντρόφων στρατιωτών σε μια διμοιρία. Ισχυρά θρησκευτικά αισθήματα μπορούν επίσης να προάγουν την αφοβία, όπως οι μάρτυρες ή οι ήρωες θυσιάζουν τον εαυτό τους χωρίς να δίνουν σημασία στο αίσθημα του πόνου ή του φόβου. Η κατάσταση της αφοβίας και της έκστασης στη μάχη μπορεί να προκληθεί και να ισχυροποιηθεί με το ρυθμό των τυμπάνων, με την μουσική, τα εμβατήρια, τις επιθετικού τύπου ιαχές, μέσω του χορού (πυρρίχιος χορός Ποντίων) με τον βάψιμο του σώματος με πολεμικά χρώματα ακόμη και με τη χρήση ναρκωτικών και ψυχοδιεγερτικών που οδηγούν στο χάσιμο της ατομικότητας και την κατάκτηση της συλλογικής ταυτότητας και του συγχρονισμού όλων μαζί όσων ανήκουν σε μια ομάδα  ξεπερνώντας τον φόβο και τον πόνο, αδιαφορώντας για την προσωπική ασφάλεια για έναν εξελικτικά πιο σοβαρό και υπέρτερο σκοπό. Ας σημειωθεί ότι δεν υπάρχει τέτοια κατάσταση σαν εκ γενετής απουσία φόβου (αν και οι ψυχοπαθητικοί τύποι προσωπικότητας φαίνεται να έχουν μια πολύ χαμηλότερη αίσθηση του φόβου). Στην περίπτωση του φόβου που σκόπιμα προέρχεται από την προπαγάνδα των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης, τις κυβερνητικές αναγγελίες, τις τρομολάγνες ειδήσεις, όπως, «επίκεινται κατασχέσεις», «η φοροδιαφυγή και η φοροαποφυγή θα τιμωρείται αμείλικτα», «για χρέη των 3000 Ευρώ θα πηγαίνετε φυλακή» ο τρόπος άμυνας είναι ένας∙ η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, η σύσφιγξη των σχέσεων μεταξύ των εξαθλιωμένων ατόμων και οικογενειών. Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ κτυπά και καταργεί το φόβο, το μοίρασμα του φόβου με τον διπλανό, όπως στους στρατιώτες την ώρα της μάχης μειώνει τον φόβο και οδηγεί στην  τόλμη και την υπέρβαση το άτομο και την ομάδα στην οποία ανήκει. Ένας τολμηρός που σηκώνει ανάστημα βοηθά και τους άλλους να σηκώσουν κεφάλι. Είναι λάθος να απαιτείται από ομοιογενείς ομάδες φοβισμένων, ηττοπαθών, εξαθλιωμένων, να δράσουν πολιτικά. Π.χ. να μαζευτούν όλοι οι άνεργοι μαζί και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Όσο και να το προσπαθείτε δεν πρόκειται να γίνει. Δυστυχισμένοι, θλιμμένοι, αποκαρδιωμένοι με χαμένη (κατ’ αυτούς) την αξιοπρέπεια, άνεργοι, ποτέ μην περιμένετε να σηκώσουν κεφάλι. Ντρέπονται και αποφεύγουν τους άλλους διότι θεωρούν το εαυτό τους πως πάσχει από το κοινωνικό στίγμα της ανεργίας. Επιδιώκουν να είναι μαζί με τους ομοιοπαθείς για να μειώνουν το άγχος και την αγωνία για το μέλλον, τους ανακουφίζει να περνάει και ο γείτονας τα ίδια. Όμως ουδέποτε ένας άνεργος ντροπιασμένος, αγράμματος, χωρίς βαθύτερη γνώση ποιος του προξένησε την ανεργία μην περιμένετε να σηκώσει τη σημαία του αγώνα. Αν όμως ο αγωνιστής τον πάρει μαζί του, του εξηγήσει πως ο διεφθαρμένος καπιταλισμός προβλέπει και προάγει την ανεργία της οποίας είναι θύμα, ότι ανήθικοι, διεστραμμένοι οικονομολόγοι και  απατεώνες, άπληστοι τραπεζίτες και κερδοσκόποι τον θέλουν έτσι, απόβλητο της κοινωνίας να σέρνεται αυτός για να αυξάνουν τα κέρδη τους αυτοί, τότε πολύ πιο εύκολα όταν δει να παλεύει αυτός που έχει δουλειά πρώτος,  θα παρακινηθεί να τον ακολουθήσει και να αγωνιστεί δίπλα του.

Αρκεί λοιπόν στον φοβισμένο να αναμειχθεί σε ομάδα με διαφορετικής ποιότητας χαρακτήρα. Ένα συμπέρασμα χρήσιμο για τον αγώνα της ανατροπής του αιματοβαμμένου κατεστημένου το οποίο σήμερα εκπροσωπείται από όλα [22] ανεξαιρέτως ιδεολογίας κόμματα της Βουλής, είναι το ξεπέρασμα του φόβου από τον Έλληνα πολίτη. Οι πιο δειλοί και συγκρατημένοι χρειάζεται να εκπαιδεύονται από αυτούς που έχουν το θάρρος και δείχνουν τόλμη κι αγωνιστικότητα. Συμμετέχοντας στον κοινό αγώνα δίπλα-δίπλα οι φοβισμένοι με τους θαρραλέους, θα ξεπεράσουν το ταμπού της προσέγγισης του λαού, του άγνωστου πλησίον, ακόμη και του γνωστού, του γείτονα. Με αυτό τον τρόπο θα προχωρήσουν στο έργο της διαφώτισης και της δράσης, που τυχόν διστάζουν να το κάμουν. Βασικό επομένως και θεμελιώδες συμπέρασμα που προκύπτει και από την ίδια την ψυχολογία είναι, πως ο φόβος δεν ξεπερνιέται αν δεν τον αντιμετωπίσει κανείς στα ίσα, πρόσωπο με πρόσωπο. Στην προκειμένη κατάσταση θα λέγαμε όταν πρόκειται για τη κρατική τρομοκρατία και τη  τρομοκρατία των ΜΜΕ, ένας τρόπος υπάρχει για τον αφυπνισμένο λαό να τους νικήσει και να τους συντρίψει∙ ΝΑ ΔΡΑΣΕΙ ΕΝΩΜΕΝΟΣ οριζόντια, και εκ των κάτω, χωρίς κομματικές ή ιδεολογικοθεωρητικές ταμπέλες. Μόνοι αρχηγοί του λαού θα είναι αυτοί που μπαίνουν μπροστά, οι φυσικοί του ηγέτες, οι πιο δραστήριοι κι όχι οι κομματικά διορισμένοι. Όταν διαλύεται η πατρίδα δεν υπάρχουν περιθώρια για τέτοιες πολυτέλειες. Όλοι οι Έλληνες μαζί, σαν μια γροθιά, οφείλουν να απορρίψουν τους αποδειγμένα εγκάθετους συνδικαλιστές των κομμάτων, όσους καθημερινά παγιδεύουν, υποσκάπτουν και υπονομεύουν το συνδικαλιστικό κίνημα κατ’ εντολήν των κομματικών γραφείων και της κατοχικής Τρόϊκα. Στη συνέχεια μακριά κι απόμακρα από κομματικά χρώματα, μπλε, πράσινο, κόκκινο, κίτρινο, παρδαλί κ.λπ. όλοι μαζί με την τεράστια δύναμη που δίνει η ένωση όλων των πολιτών να βαδίσουν με μια ψυχή, με το αιώνιο κι ακατάλυτο σύμβολο του Έθνους την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ με το ΣΤΑΥΡΟ, σε ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ. Είναι η μόνη λύση για να ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΘΟΥΝ  ΟΙ  ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ. Μόνο έτσι θα πέσουν αναίμακτα οι κρατικοδίαιτοι επιβήτορες του λαού. Μόνο έτσι θα ’ρθεί η ανάσταση και θα βαδίσουμε χωρίς αιματοχυσία σε ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΘΝΟΣΥΝΕΛΕΥΣΗ και ΝΕΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ που θα προταθεί μέσω ευρύτατης λαϊκής συμμετοχής από το ΛΑΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΑΟ κι όχι από την Ελίτ για την Ελίτ.

 

   Ευαγγελάτος Γεώργιος

ψυχίατρος – ψυχαναλυτής
       Πάτρα 28/2/2013      

 

  

* Για την υπόθεση των Πύργων ενδιαφέρουσες πληροφορίες έχει στο resaltomag

πηγή και παραπομπές : evaggelatos  

http://aoratipoli.blogspot.gr/2014/03/blog-post_9.html

http://aoratipoli.blogspot.gr/2014/03/blog-post_10.html

http://aoratipoli.blogspot.gr/2014/03/blog-post_7024.html