Πρός τους απάτριδες διανοητές

Έχοντας υιοθετήσει όλο το ιδεολογικό οπλοστάσιο του διεθνισμού η σύγχρονη αριστερή διανόηση, λυσσωδώς συστρατεύεται στην διάλυση της συλλογικής ταυτότητος σε καθε έκφανση της κοινωνικής ζωής, στην τέχνη την πολιτική την κοινωνική στάση συμπεριφορά και νοοτροπία. Η αριστερά αρωγός στο παγκόσμιο σχέδιο της οικονομικής ελίτ της εμπορευματοποίησης της ανθρώπινης ζωής συνεργεί στην κατάργηση όλων των πολιτιστικών και γεωγραφικών συνόρων. Η αριστερή πνευματική ελίτ καθισμένη αναπαυτικά στα υψηλότερα κλιμάκια των κέντρων εξουσίας στίς  κραταιότερες θέσεις των προβαλόμενων δεξαμενών σκέψης, νυχθημερόν πολτοποιεί και ισοπεδώνει τις έννοιες της πατρίδος στο όνομα του πολυφυλετικού διεθνισμού ξεχνώντας επιμελώς πως αυτός για να υπάρξει θα πρέπει να υπάρχουν πρώτα έθνη..  

Οι νεότευκτες «ανθρωπιστικές» τους θεωρίες αυθαίρετα βάπτισαν την συντηριτική ανθρώπινη φύση που επιζητά ασφάλεια και ειρήνη  οπισθοδρομική και τις εθνοφυλετικές ιδιαιτερότητες αντιδραστικές.Και λέμε νεότευκτες και χρησιμοποιούμε το όρο αυθαίρετα αφού τα ιδεολογικά λάβαρα του σοσιαλισμού, οι άγιες ιερές μορφές του σοσιαλισμού (υπαρκτου και ουτοπικού) που επικαλούντε δεν θα συναινούσαν στον λυσσώδη εγχείρημα να κατεβάσουν τον ουρανό στην πολύ προσωπική «πνευματική γή» τους.

 «Η πατρίδα αντιπροσωπεύει το αδιαφιλονίκητο και ιερό δικαίωμα κάθε ανθρώπου, ομάδας ανθρώπων, ενώσεων, κοινοτήτων, περιοχών, να ζουν, να σκέφτονται, να θέλουν και να δρουν κατά τον τρόπο τους, που γεννήθηκε ως αποτέλεσμα της μακρόχρονης ιστορικής εξέλιξης.
Υποκλίνομαι λοιπόν μπρος στην παράδοση και την ιστορία των λαών, γιατί είναι το αίμα και η σάρκα, η σκέψη και η θέληση κάθε λαού.Γι αυτό, ειλικρινά, είμαι ο πατριώτης όλων των καταπιεσμένων πατρίδων«.
(Μ.Μπακουνιν Γράμματα για τον Πατριωτισμό,1869)

 

Ο ουτοπισμός των σύγχρονων απάτριδων αριστερών στον εξιδεαλισμένο μοντέρνο τύπο ανθρώπου που προβάλουν αρνείται την ζωϊκή ανθρώπινη υπόσταση που επιζητά ασφάλεια, αποκτώντας με την εργασία ιδιοκτησία κληρονομικά μεταβιβάσιμη  στους απογόνους και την επιθυμία  για διαβίωση σε κοινωνία ομοφύλων με κοινά ήθη και έθιμα που θεσμικά την αναγνωρίζουν και την προστατεύουν. Η βασική επιδίωξη για ασφάλεια ώς προυπόθεση για την επιβίωσή με την εξασφάλιση ατομικής ιδιοκτησίας, δημιουργίας οικογένειας ανάμεσα σε ομοφύλους  επιτρέπει σαφή καθορισμό υλικών και πολιτισμικών ορίων. Η σπουδαιότητα του θεσμού της οικογένειας  που συστήνει συγγενικά γένη που απαρτίζουν την κοινωνία είναι καίρια στην προάσπιση της ζωής των μελών απο άλλες ανταγωνιστικές κοινωνικές ομάδες. Είναι ο πυρήνας της κοινωνίας που δημιουργεί σύνορα και σύμβολα, προασπίζοντας έτσι την ανθρώπινη πολλαπλότητα και διαφορετικότητα. Το έθνος που μεμφονται και καταριούνται οι απάτριδες διανοητές προέρχεται φυσικά από αυτην την αρχέγονη πολυπληθή οικογένεια, το γένος, το οποίο στην βάση της επιβίωσής του σχηματίζει  φυλή, από την οποία προέρχονται οι ομο-φυλίες, που το συναποτελούν.  Οι αριστερές απόψεις τους δεν θα βρούνε ιδεολογικό στήριγμα απο τους θεωρητικούς του υπαρκτού σοσιαλισμού μεχρι και τους ακτιβιστές του ουτοπικού σοσιαλισμού ή αναρχισμού. 

 «…Ο λαός επίσης είναι από τη φύση του πατριώτης. Αγαπά τη γη όπου γεννήθηκε, το κλίμα μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε…Ο πραγματικός, ζωντανός, ισχυρός, φυσικός πατριωτισμός του λαού, δεν είναι καθόλου εθνικός πατριωτισμός, ούτε καν τοπικός, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος του αποκλειστικά κοινοτικός. Αλλά αγαπά ακόμα τη γλώσσα που μιλά…Ταυτίζεται επίσης με τα έθιμα και τις αληθινές ή λαθεμένες αντιλήψεις της χώρας του. Αν αυτά τα έθιμα, αυτές οι ιδέες κι αυτή η γλώσσα καλύπτουν μια περιοχή, τότε αρχίζει να γίνεται πραγματικά ένας τοπικός πατριώτης. Αν καλύπτουν ένα ολόκληρο έθνος, τότε γίνεται ένας εθνικός πατριώτης. Με την έννοια αυτή, κανείς δεν είναι τόσο βαθιά ούτε τόσο ειλικρινά πατριώτης όσο ο λαός…»
(Μ. Μπακούνιν και Ιταλία, 2ο μέρος, σελ. 81-83 μετ. Πόλυ Γκέκα, εκδ. Πλέθρον)

Η «νεοαναρχική» προτροπή για κατάργηση των γεωγραφικών συνόρων, και πολιτισμικών ορίων όπως η γλώσσα τα ήθη και έθιμα, τα φυλετικά διακριτά χαρακτηριστικά σημαίνει την κατάργηση του όπλου που προίκησε η φύση τον άνθρωπο στον ανταγωνισμό του για επιβίωση με τα άλλα ζώα, της πολυμορφίας των ανθρώπινων κοινωνιών, φυσικής απόρειας της πολυπλοκότητας του ανθρωπίνου οργανισμού, άρα εξορισμού η προτροπή αυτή συνιστά κατάργηση αυτής της ίδιας της ανθρώπινης φύσης!

«… Η ευημερία του κράτους είναι η αθλιότητα του πραγματικού έθνους, του λαού. Το μεγαλείο και η ισχύς του κράτους είναι η σκλαβιά του λαού… Το κράτος δεν είναι η πατρίδα. Είναι η αφαίρεση, ο μεταφυσικός, μυστικιστικός, πολιτικός, νομικός μύθος της πατρίδας. Οι λαϊκές μάζες όλων των χωρών αγαπούν βαθιά την πατρίδα τους. Αλλ’ αυτό είναι μια φυσική πραγματική αγάπη. Ο πατριωτισμός του λαού δεν είναι ιδέα, αλλά γεγονός… Η πατρίδα, η εθνικότητα, όπως και η ατομικότητα, είναι ένα γεγονός φυσικό και κοινωνικό, ψυχολογικό και ιστορικό ταυτόχρονα. Δεν είναι μια θεωρητική αρχή.Δεν μπορούμε να ονομάσουμε ανθρώπινη αρχή, παρά μόνο ότι είναι καθολικό, κοινό σ’ όλους τους ανθρώπους. Η εθνικότητα τους χωρίζει. Δεν είναι λοιπόν αρχή. Αλλά αυτό που είναι η αρχή, είναι ο σεβασμός που ο καθένας πρέπει να έχει για τα φυσικά, πραγματικά ή κοινωνικά γεγονότα. Η εθνικότητα, όπως και η ατομικότητα, είναι ένα από τα γεγονότα αυτά. Οφείλουμε λοιπόν να τη σεβόμαστε. Η καταπίεση της είναι έγκλημα,… γίνεται ιερή αρχή κάθε φορά που απειλείται ή καταπιέζεται. Γι’ αυτό λοιπόν αισθάνομαι ειλικρινά και πάντα τον πατριώτη κάθε καταπιεσμένης πατρίδας».
(Γαλλική έκδοση των απάντων Μ. Μπακούνιν, τόμος I, σελ. 225 -227, μετ. Πόλυ Γκέκα, εκδ. Πλέθρον)

Ο νεότευκτος «ανθρωπισμός» της αριστεράς  υποτιμά την ασφάλεια της ατομικής ιδιοκτησίας και την σύσταση των κοινωνιών στην βάση κοινών φυλετικών χαρακτηριστικών με σαφή γεωγραφικά σύνορα προβάλλοντας την αντίρρηση πως αυτή η διάκριση συνιστά αίτιο πολέμων. Ως εκ τούτου δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη πως όχι μόνο δεν καλύπτει  τις λαϊκές προσδοκίες αλλά τις εχθρεύεται αφού αντιμάχεται την ασφάλεια των εθνών που επιδιώκουν την ευημερία στα γεωγραφικά σύνορα που αυτά  της διασφαλίζουν.

Η κομμουνιστική εκδοχή του σοσιαλισμού στην ισοπεδωτική ισότητα της μίας και μοναδικής τάξης των εργατών ως υποκείμενο της ιστορίας μεταφέρει το πεδίο μάχης απο τα έθνη στις οικονομικές τάξεις.

 «Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Δεν μπορεί κανένας να τους πάρει εκείνο που δεν έχουν. Κι όμως, μια που το προλεταριάτο πρέπει πριν από όλα να πάρει την πολιτική  εξουσία, να υψωθεί σε εθνική τάξη και να συνταχθεί ακόμα σε έθνος, μένει και το ίδιο ακόμα εθνικό, όχι βέβαια και με το νόημα που δίνει στη λέξη η αστική τάξη…
Το προλεταριάτο με την κατάληψη της εξουσίας θα εξαφανίσει ακόμα πιο πολύ τις εθνικές αντιθέσεις…Με την κατάργηση της εκμετάλλευσης του ενός ανθρώπου από τον άνθρωπο, θα λείψει και η εκμετάλλευση του ενός Έθνους από το άλλο Έθνος. ’μα λείψει η  πάλη των τάξεων μέσα στους κόρφους του Έθνους, θα λείψει και η ΕΧΘΡΙΚΗ στάση που παίρνει το ένα έθνος απέναντι στο άλλο»       Κ. Μάρξ
         

Σκληρά αλλά με σαφήνεια ο Μαρξ τονίζει πως το προλεταριάτο πρέπει να υψωθεί σε εθνική τάξη και να συνταχθεί σε έθνος. Αναγνωρίζει την υπόσταση του έθνους αλλάζοντας όμως το υποκείμενο απο τον αστό στον εργάτη, θέτοντας την εργατική τάξη ώς κυρίαρχο συστατικό της εθνότητος. Για να δημιουργηθεί το έθνος, όμως απαιτείται μία σημαντική παράμετρος: Ο τόπος ως εδαφική επικράτεια! Την οποία εδαφική επικράτεια που το έθνος  περιφρουρεί, έναντι  άλλων εθνών, που ενδεχομένως  την επιβουλεύονται. Αποτελεί μια φυσική στάση όσο και η φυσιολογική εξάρτηση του βρέφους πρός τους γονείς του, όσο το ρίζωμα κάθε ζωντανού οργανισμού στον τόπο που γεννήθηκε και  μεγάλωσε. Κάθε έμψυχο όν στον τόπο του νοιώθει ασφάλεια, βρίσκει ταίρι, τροφή, ομορφιά και μορφοποιεί έτσι την ατομικότητα του χάρη στα βιώματα που λαμβάνουν χώρα σε αυτόν τον τόπο. Αυτή η έλξη προς τον τόπο που λαμβάνει χώρα η διαμόρφωση μιας έκαστης ιδιαιτερότητας, είτε άτομου είτε λαού καλείται πατριωτισμός και συνιστά αναπόσπαστο στοιχείο του εθνισμού, ακόμα και αν αυτός ο λαός έχει στερηθεί την πατρίδα του που επιθυμεί να ανακτήσει, γιατί  διακατέχει το φαντασιακό του ως κοιτίδα καταγωγής του.

 

Οι αριστερή σύγχρονη διανόηση σύμμαχος στη νεοφιλελεύθερη διασυνοριακή κοινωνία προσκολάται μανιωδώς στην πρώτη φράση του Μάρξ που λέει πως ο «εργάτης δεν έχει πατρίδα». Ένα εξαιρετικό παράδειγμα της αιτίας των αιρέσεων που απαντώνται στις μονοθειστικές θρησκείες και στον σοσιαλισμό που μια διαφορετική ερμηνεία φέρνει την διαφωνία και αυτή την διαίρεση, μεταξύ πιστών και απίστων.Χαρακτηριστικό παράδειγμα που εστιάζεται σε αυτην την φράση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου αποτελεί και σύγκρουση του Λένιν και της Ι. Αρμαν το 1916.

«Η Ρωσίδα επαναστάτρια, επικαλούμενη τη γνωστή φράση των Μαρξ-Ένγκελς στο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΚΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ότι οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα, ισχυριζόταν ότι η πολιτική γραμμή της υπεράσπισης της πατρίδας ,υπό τις οποιεσδήποτε ιστορικές συνθήκες, συνιστά αδιανόητη ιεροσυλία για το μαρξισμό και τα συμφέροντα του προλεταριάτου. Απέδιδε, έτσι στο Λένιν την κατηγορία της ασυνεπούς και αντιφατικής στάσης, αφού κατά τη γνώμη της οι απόψεις του τελευταίου τη συγκεκριμένη περίοδο βρίσκονταν σε ευθεία αντίθεση με τις θέσεις του στην αρχή του πολέμου για το ζήτημα αυτό.

Ο Λένιν θα εκλάβει την κριτική αυτή ως προϊόν μιας αντιδιαλεκτικής ανιστορικής θεώρησης, που δε στηρίζεται στη συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης. Συγκεκριμένα θα υποστηρίξει: <<Και, μιλώντας γενικά, μου φαίνεται ότι κρίνετε τα πράγματα λίγο μονόπλευρα και φορμαλιστικά. Πήρατε ένα απόσπασμα από το Κομμουνιστικό  Μανιφέστο (οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα) και σαν να θέλετε να το χρησιμοποιήσετε χωρίς επιφυλάξεις, φτάνοντας ως την άρνηση των εθνικών πολέμων. Όλο το πνεύμα του μαρξισμού, όλο το σύστημα του απαιτεί να εξετάζουμε την κάθε θέση  α) ιστορικά β)  σε σύνδεση με άλλες θέσεις γ)  σε σύνδεση με τη συγκεκριμένη πείρα της ιστορίας…. Ο εργάτης δεν έχει πατρίδα, αυτό σημαίνει ότι α)η οικονομική του θέση δεν είναι εθνική αλλά διεθνής β) ότι ο ταξικός του εχθρός είναι διεθνής γ)οι όροι της απελευθέρωσης του επίσης δ) η διεθνιστική ενότητα των εργατών είναι σπουδαιότερη από την εθνική. Μήπως αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να παλεύουμε για ανατροπή του ξένου ζυγού; Ναι η Όχι; Ο πόλεμος των αποικιών για την απελευθέρωση; της Ιρλανδίας ενάντια στην Αγγλία;>>.( Λένιν, άπαντα τ49 σελ,324-334).

Όρος απαραίτητος το έθνος να δημιουργείται στα όρια μιας εδαφικής επικράτειας. Την εδαφική επικράτεια ονομάζει πατρίδα. Πατρίδα σημαίνει άνθρωποι που γεννιούνται και κατοικούν και πεθαίνουν σε έναν τόπο.Τα κοινά πολιτιστικά χαρακτηριστικά που μοιράζονται τα μέλη ενός έθνους, όπως γλώσσα, θρησκεία, ήθη και έθιμα, τέχνη και παράδοση, καθώς επίσης και η κοινή ιστορική μνήμη, αλλά ακόμη και η ιδέα πως όλα τα μέλη του έθνους κατέχουν τον φυσικό της πλούτο από κοινού, γεννούν την έννοια της κοινής εθνικής ταυτότητας.

          «Κάθε μεγάλη επανάσταση είναι λαϊκή  ή εθνική με το νόημα ότι συγκεντρώνει γύρω στην επαναστατική τάξη όλες τις ζωντανές δυνάμεις του ΕΘΝΟΥΣ και τις ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΕΙ γύρω από ένα καινούριο άξονα…           Τρότσκι, στην «Τραγωδία της Ισπανίας»

 Φανερά η εργατική τάξη, για τους θεωρητικούς του κομουνισμού και του αναρχισμού ως πολιτική τάξη είναι εθνική! Και αυτή την πολιτική τάξη θέλουν  οι σύγχρονοι αριστεροί, οι αντιρατσιστές,  να  μεταβάλουν με την εισβολή των ξένων εργατών σε «εργάτες χωρίς πατρίδα», σε ανίσχυρα και αλλοτριωμένα «εξαρτήματα» του πολυεθνικού κεφαλαίου. Με οδοστροτήρα τον αντιρατσισμό η διανόηση των απανταχού ανεστίων ενοχοποιεί τις εθνικές άμυνες, και οι πολιτικοί του  κεφαλαίου τις ποινικοποιουν. Η Α’ Διεθνής Ένωση Εργατών έβαλε πρακτικά τέλος στις μεθοδεύσεις των βιομηχάνων και υποχρέωσε τα συνδικάτα να διώχνουν τους ξένους εργάτες πίσω στις χώρες τους με το πρώτο καράβι. Οι  μεταναστευτικοί νόμοι στηλιτεύθηκαν ως  μανιφέστα των εργοστασιαρχών. 

Στις 3 Μαΐου 1866, ο Μαρξ έλαβε από την Επιτροπή των Γερμανών ραφτεργατών του Λονδίνου, υλικό σχετικά με Γερμανούς ειδικευμένους ράφτες που χρησιμοποιούνταν ως απεργοσπάστες από Ολλανδούς και Βρετανούς εργοδότες. Στις 4 Μαΐου, έγραψε το κομμάτι «Μια προειδοποίηση» και το έστειλε στον Λημπκνεχτ εκ μέρους της Κεντρικής Επιτροπής, για να δημοσιευθεί σε Γερμανικές εφημερίδες. Η «Προειδοποίηση» που γράφτηκε απ’ τον Μαρξ στις 4 Μαΐου δημοσιεύθηκε σε διάφορες γερμανικές εφημερίδες. Τόσο τα πρόχειρα όσο και τα διορθωμένα χειρόγραφα αυτου του ντοκουμέντου έχουν σωθεί.

• «Σκοπός της εισαγωγής ξένων εργατών είναι η διατήρηση της δουλείας και η ακύρωση όλων των διεκδικήσεων των ντόπιων εργατών για μισθούς και συνθήκες εργασίας. 
• Ο μετανάστης ανταγωνίζεται τον ντόπιο εργάτη και σιγά σιγά αναγάγει το μεροκάματο στο δικό του επίπεδο. Είναι το πιο αποτελεσματικό όπλο του κεφαλαίου. 
• Η μετανάστευση διαιρεί την εργατική τάξη της χώρας υποδοχής σε τόσα εχθρικά στρατόπεδα όσες και οι εθνοφυλετικές ομάδες διότι η κάθε μία καταλαβαίνει μόνο τον εαυτό της. Έτσι αναστέλλεται η εργατική επανάσταση και διαιωνίζεται η καπιταλιστική κυριαρχία .
• Η λαθρομετανάστευση χρησιμοποιείται αφ’ ενός ως απεργοσπαστικός μηχανισμός αφ’ ετέρου με τον εργατικό υπερπληθυσμό – πλεόνασμα που δημιουργεί ρίχνει το επίπεδο ζωής σε κατάσταση δουλοπάροικου».                                             ΣΗΜΕΙΩΣΗ 306 Από το βιβλίο των Πρακτικών του Γενικού Συμβουλίου της Α’ Διεθνούς 
 

Και

….Είναι αναμφισβήτητο ότι οι ειδικές συνθήκες της Αμερικής προκαλούν πολύ μεγάλες και πολύ ιδιαίτερες δυσκολίες στην υπόθεση της ανάπτυξης ενός εργατικού κόμματος. (…) Έπειτα, κι αυτό είναι το πιο σημαντικό, υπάρχει και η μετανάστευση που διαιρεί τους εργάτες σε δύο ομάδες, στους ντόπιους και στους ξένους, και οι τελευταίοι χωρίζονται σε Ιρλανδούς, Γερμανούς και πολλές άλλες μικρές ομάδες, η κάθε μια απ’ τις οποίες καταλαβαίνει μόνο τον εαυτό της. Τσέχοι, Πολωνοί, Ιταλοί, Σκανδιναβοί κ.λπ. Και έπειτα, υπάρχουν και οι Μαύροι. Για να σχηματίσεις απ’ όλους αυτους ένα ενιαίο κόμμα, απαιτούνται ασυνήθιστα μεγάλες δυνάμεις. Έχουμε συχνά κάποια βίαια ξεσπάσματα, αλλά η μπουρζουαζία δεν έχει παρά να περιμένει υπομονετικά και αυτά τα ανομοιογενή στοιχεία της εργατικής τάξης θα διαχωριστούν και πάλι…                         

 ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ Από επιστολή του Φρίντριχ Ένγκελς προς τον Ζόργκε, Της 2 Δεκεμβρίου 1893 
 
«Στον αριθμό των ιδιοτήτων του ιμπεριαλισμού που συνδέονται με τον κύκλο των φαινομένων που περιγράφουμε, ανήκει η μείωση της μετανάστευσης από τις ιμπεριαλιστικές χώρες και η αύξηση της εγκατάστασης (του ερχομού εργατών και της μετοίκησης) σε αυτές τις χώρες από τις πιο καθυστερημένες…Στη Γαλλία, σημαντικό μέρος των εργατών της βιομηχανίας μεταλλείων είναι ξένοι… 
Στις ΗΠΑ οι ξενητεμένοι από την ανατολική και νότια Ευρώπη παίρνουν τις θέσεις που πληρώνονται χειρότερα, ενώ οι αμερικάνοι εργάτες αποτελούν το μεγαλύτερο ποσοστό των εργατών που ασχολούνται με την επίβλεψη της δουλειάς ή παίρνουν τις θέσεις που πληρώνονται καλύτερα. Ο ιμπεριαλισμός έχει την τάση να ξεχωρίζει και ανάμεσα στους εργάτες προνομιούχες κατηγορίες και να τους αποσπά από την πλατιά μάζα του προλεταριάτου…
 Ο Ένγκελς έγραφε λόγου χάρη στον Μαρξ, στις 7 του Οκτώβρη 1858: “…ότι το αγγλικό προλεταριάτο ουσιαστικά όλο και περισσότερο αστοποιείται, έτσι που αυτό το πιο αστικό από όλα τα έθνη θέλει όπως φαίνεται να οδηγήσει τα πράγματα, σε τελευταία ανάλυση, ως το σημείο που να έχει αστική αριστοκρατία και αστικό προλεταριάτο πλάι στην αστική τάξη”…». 
Λένιν, Ιμπεριαλισμός, Διαλεκτά Έργα, τ. 1 μέρος 2, εκδοτικό Κ.Ε. του ΚΚΕ, 1951, σελ. 520-521.

Ορίζεται το έθνος απο το κοινό συλλογικό ήθος που  χαρακτηρίζει ένα λαό, την ιστορική διακριτή ταυτότητα, που η διατήριση της παράδοσης του  καθρεφτίζει διατηρώντας τις ιδιαίτερες αντιλήψεις , στάσεις, συμπεριφορές του, εν γένει τον διαχρονικό τρόπο ζωής του. Η αγάπη που έχουν τα μέλη του στο εθνικό ήθος , προκύπτει μέσα από την   διαδικασία γνωριμίας με τα παραδοτέα έθιμα και κληρονομικά πιστεύω, μέσα απο την αποτίμηση της ιδιαίτερης αξίας τους και  καταλήγει αναπόφευκτα σε αγώνα για την επιβίωση διατήριση και προαγωγή τους μια στάση που είναι γνωστή ως εθνισμός. 

Πατρίδα ή θάνατος.

Τσε Γκεβάρα, Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ (11/12/1964)

 Το δικαίωμα στην διαφορά δεν αρκεί. Δεν αρκεί να σεβόμαστε την διαφορετικότητα χωρίς να την εντάσουμε στο περιβάλλον που την δημιουργεί. Ο φυλετισμός ώς στάση ανοχής στην διαφορετικότητα είναι γυμνός άν δεν συνδεθεί άμεσα και απαράβατα με το ιδιαίτερο περιβάλλον που κάθε φυλή διάγει τον ιστορικό της βίο, αν δεν συνδεθεί δηλαδή με την εντοπιότητα. Δεν υπάρχει Ιστορία αν δεν υπάρχει η Φυλή που την  δημιούργησε, όπως δεν νοείται ιστορία εκτός τόπου και χρόνου.

  http://www.dimokratia.org/html/apatrides_dianoites.html