Η Ελλάδα είναι μια ευτυχισμένη χώρα.Ποια χρεωκοπία, ποιοι αυτόχειρες, ποιοι άστεγοι και ποιοι άνεργοι;
Εξόν και αν εννοούμε τη χρεοκοπία του στοχασμού, τους αυτόχειρες της ποίησης, τους άστεγους των ιδεών και τους άνεργους των οραμάτων.
Γιατί εκεί βρίσκεται ο πυρήνας της Κρίσης.
Τα υπόλοιπα είναι ήλιος, θάλασσα και κώλος…
Σαν την Ελλάδα της χρεωκοπίας, δεν έχει!Κι όχι δηλαδή ότι είναι πραγματικά η χώρα του ελεύθερου έρωτα.
Όχι!
Ούτε γι αυτό δεν είμαστε ικανοί.
Η “απελευθέρωση” και το “γκρέμισμα των ταμπού” είναι αποκλειστικά υπόθεση του Σαββατοκύριακου.
Δευτέρα πρωί, ξανακλείνουν τα πόδια και οι πάντες επιστρέφουν στα πρέπει τους.
Πλην των επαγγελματιών της πρόκλησης, όλα τα άλλα ξεφωνημένα που πετάνε τα βρακάκια τους στους πάγκους των μπαρ, θα τα βρείτε μετά από λίγα χρόνια εγκλωβισμένα σε αδιέξοδους γάμους, ασφυκτικές οικογένειες, κακοπληρωμένες δουλειές, παραφρονημένες πεθερές και αδηφάγα σόγια.
Συμπεριφέρονται σαν σκύλες, για να καλύψουν τον εσωτερο τρομο τους πως είναι απλώς κατοικίδια.
Και οι ξαπλώστρες δωρεάν!Η Ελλάδα εχει κολλήσει στη μούρη της, τη μάσκα αυτωνων ακριβώς που έρχονται δω για να βγάζουν τα χειρότερα ένστικτα τους.
Στις Μπενίτσες, στα Μάλλια, στην Χερσόνησο, στη Μύκονο, στη Ρόδο, καταφτάνουν κάθε χρόνο εκατομμύρια φτωχών και καταπιεσμένων ανθρώπων, που τους έχουν πείσει ότι σ’ αυτό εδώ το μπουρδέλο, όλα επιτρέπονται.
Μεθάνε, ξερνούν, σέρνονται, γαμιούνται, ξεβρακώνονται, αλυχτάνε προσπαθώντας στις πέντε-δέκα μέρες που έχουν αγοράσει κοψοχρονιά από τους τουριστικούς πράκτορες, να λησμονήσουν το ποιοι πραγματικά είναι και πόσο μίζερα κυλά η ζωή τους.
Χύνουν την απελπισία τους και τον τρόμο του Μηδενός τους, κάπου μακριά από το δικό τους το σπίτι, εκεί όπου κανείς δεν θα τους γνωρίζει κι όπου θα μπορούν άνετα να νιώθουν σαν ασκιά γεμάτα πάθη, χωρίς όνομα, χωρίς αξίες, χωρίς ιστορία.
Κι όταν γυρνάνε στις χώρες τους, το παίζουν “παναγίες”, μιας και τα κατάφεραν επιτέλους να ξεχαρμανιάσουν.
Όπως ο κάθε πελάτης των μπουρδέλων, που μπορεί να νιώθει άνετα, επειδή δεν χρειάζεται να λογαριάσει την πουτάνα, παρά μόνον ως τρύπα πλασμένη για την ικανοποίηση του.
Και φεύγοντας, φτύνει στο κρεβάτι της.
Αυτή τη φτυσιά, εμείς την έχουμε πάρει και την έχουμε κάμει προσωπείο.
Ενσωματώσαμε την αηδία αυτωνών που μας γαμάνε επί πληρωμή.
Μετατρέψαμε σε “στυλ” το ξεχαρμάνιασμα των απανταχού καταπιεσμένων και εγκαθιδρύσαμε ως αισθητική, την ασχημία εκείνων που δεν αντέχουν τον εαυτό τους…
Δεν είμαστε απλώς χώρα διακοπών, ένα απέραντο resort center.
Είμαστε χώρα πτυελοδοχείο.
Μια απέραντη ξαπλώστρα, που δίδεται δωρεάν…
Ότι μας αρέσει, ότι ονειρευόμαστε, ότι προσδοκάμε, ότι νοσταλγούμε, μπορούν να χωρέσουν σε ένα συνοικιακό γυμναστήριο.Ότι πιστεύουμε ότι αξίζει να προβάρουμε ως το Εγώ μας, είναι μια εικόνα παρμένη από τηλεοπτικές διαφημίσεις.
Είμαστε και γαμώ τα παιδιά!
Κι όσο πιο πολύ βαθαίνει η κρίση, τόσο πιο πολύ σφίγγουμε τους κοιλιακούς μας.
Τη γύμνια των ιδεών μας, την έχουμε μπερδέψει με τη γύμνια των κορμιών μας.
Ακούμε πως η Ελλάδα κινδυνεύει να βγει από τη σκηνή της ιστορίας και νομίζουμε ότι αυτό που χρειάζεται είναι σύσφιγξη και δίαιτα, για να της χωρέσει το μαγιό…
Το μόνο λάβαρο που μας ταιριάζει πια, είναι το στρινγκ…Αλλά πόσο κρατάει ένας κώλος, ρε παιδιά;
Ίσαμε τα τριάντα; Ίσαμε τα τριάντα πέντε; Βια, ίσαμε τα σαράντα…
Και μετά;
Μετά, η κυτταρίτιδα…
Έτσι γίνεται και με τους λαούς.
Ή κλείνουν συμβόλαιο με την αιωνιότητα ή πεθαίνουν.
Όπως και στους μεγάλους έρωτες, δεν χωράει εδώ ήξεις αφίξεις και ναι μεν αλλά και καλά είμαστε τώρα αλλά άσε να δούμε…
Ή είναι ή δεν είναι.
Ή το παν ή το τίποτα.
Δεν μπορείς να ξεγελάς τον εαυτό σου με το: “εντάξει, τώρα την κουτσοβγάζουμε, για αύριο έχει ο θεός…”
Γιατί όλη η Ελλάδα είναι σήμερα στις παραλίες και ξεσαλώνει. Σαν να μην βυθίζεται το καράβι. Σαν να μην την έχουνε ζώσει οι βάρβαροι από παντού.
Ένας ωραίος και σφιχτός κώλος έχει ημερομηνία λήξεως. Κι άμα στηρίξεις τη ζωή σου απάνω του, θα ρθει η ώρα που η ζωή σου θα κρέμεται σαν σταφιδιασμένο κωλομάγουλο.
Και θα την κοιτάς εσύ ο ίδιος και θα την φτύνεις…
Πηγή: chaos-crisis.blogspot
πολυ σωστα φιλε μου!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή