Μέσα στον Παράδεισο ο Διάβολος, μέσα στη ζωὴ οι δημοσιογράφοι!

ΨΕΜΑΤΑ  ΜΕ “ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ” ΜΕΪΚ ΑΠ!

    Θλίψη και μελαγχολία νοιώθει κάθε ανθρώπινη ψυχὴ που παλεύει ακόμη για να μη γίνει κρέας, όταν ακούει και διαβάζει τις προσπάθειες που κάνουν οι σύγχρονοι άνθρωποι για να πείσουν τον ανθρωπότητα πως ο Θεὸς είναι ένα ψέμα και άτι μόνο ὁ λόγος τους, ὁ τάχα επιστημονικός, είναι η αλήθεια!
Θλίψη και μελαγχολία νοιώθει κανεὶς γιε την κόλαση που έχουν μέσα τους αυτοὶ οι άνθρωποι ώστε να μην μπορούν να ζήσουν αν δεν βλασφημήσουν τον Θεό. Ὁ Θεὸς τους καίει, τους αποδεικνύει άτι υπάρχει και γι’ αυτὸ τον πολεμούν, γιατὶ είναι εντελώς παράλογο να πολεμάς, και μάλιστα με λύσσα, αυτὸ που δεν υπάρχει!

Ο πιστὸς άνθρωπος ξέρει πολύ καλὰ πως η απιστία του κόσμου δεν είναι γνώση, είναι απόγνωση, γι’ αυτὸ και είναι αδύνατον να καταργήσει την πίστη του Θεού, αφού η πίστη είναι σχέση και η πραγματική σχέση, που είναι η σχέση του Θεού με τον άνθρωπο, «ουδέποτε εκπίπτει». Αυτός είναι ο λόγος που ο πιστός άνθρωπος ποτὲ δεν ταράζεται, ποτὲ δεν αμφιταλαντεύεται, ποτὲ δεν κλονίζεται. Μόνο θλίβεται για το τόσο πυκνό σκοτάδι, που κάποιοι άνθρωποι το λένε φώς, και αντιδρά με παρρησία μπροστὰ στην τόση αχαριστία του γένους μας προς τον Πλάστη και Δημιουργό μας.

Ὁ πιστὸς άνθρωπος γνωρίζει πως η πίστη μας δεν χρειάζεται την προστασία του χωροφύλακα, ούτε την ευαρέσκεια των ακαδημαϊκών, ούτε τα προνόμια τών πολιτικών. Μπορούμε, μάλιστα, να πούμε ότι αυτά, πολλὲς φορές, την έβλαψαν και την βλάπτουν. Εξ άλλου, γυμνὴ απὸ κοσμικὴ εξουσία εξαπλώθηκε και μεγαλούργησε ἡ Αλήθεια του Χριστού, τὶ το παράδοξο να ευρεθεί γυμνὴ απὸ κοσμικὴ εξουσία και κατά την Δευτέρα Παρουσία Του!


Πρέπει να καταλάβουμε πολὺ καλὰ όλοι μας, όσοι πιστοί, ότι η πίστη είναι προσωπικὴ και όχι κρατικὴ υπόθεση, και γι’ αυτὸ κανεὶς μα κανεὶς δεν μπορεί να μας χωρίσει απὸ την αγάπη του Χριστού. Όποιος φοβάται πως θα χαθεί η πίστη μας επειδὴ θα την απαρνηθεί ὁ κρατικὸς μηχανισμὸς και οι επιστήμονες του “χαμού”, αυτὸς στηρίζει την πίστη του στην πλειοψηφία των ανθρώπων και όχι στην αλήθεια και στην προσωπικὴ σχέση του με τον Χριστό, γι’ αυτὸ πρέπει να φροντίσει νὰ γίνει πραγματικὰ πιστός.
Με την απιστία δεν χάνει ο πιστός, χάνει ὁ άπιστος! Η Εκκλησία είναι ο Παντοδύναμος Χριστὸς και γι’ αυτὸ δεν χρειάζεται την βοήθειά μας. Εμείς την χρειαζόμαστε! Γιατί, όπως έλεγε ένας σύγχρονος Πατέρας μας, «η Εκκλησία σώζει, δεν σώζεται»!
Ο πιστὸς άνθρωπος ζει τον Χριστὸ και συζεί με τους ανθρώπους και τον Χριστό. Αυτὴ τη ζωὴ όταν τη ζούμε, κανεὶς μα κανεὶς δεν μπορεί να μας την αφαιρέσει, όχι μόνο η Κρατικὴ εξουσία και οι “επιστημονικὲς” φαντασιώσεις, αλλὰ ούτε  «ετέρα κτίσις», ούτε ακόμη και ο θάνατος!
*  *  *

Ωστόσο δεν μπορούμε να καταπίνουμε αδιαμαρτύρητα όλα τα εξωφρενικὰ που λέγονται και γίνονται γύρω μας και στον τόπο μας, γιατί, στο κάτω–κάτω της γραφης, αυτός ο τόπος ελευθερώθηκε απὸ τους Πατέρες μας που διεκήρυξαν πως όποιος δεν πιστεύει εις Χριστὸν δεν είναι Έλληνας, τονίζοντας επὶ λέξει στο πρώτο Σύνταγμα της Πατρίδος μας, ότι μόνο «οι πιστεύοντες εις Χριστὸν εισὶν Έλληνες», χωρὶς τότε κανεὶς να βρεθεί για να διαμαρτηρηθεί. Παρὰ ταύτα, αυτοὶ που τότε ήσαν ανύπαρκτοι, δηλαδὴ οι αθεϊστές, έχουνε σήμερα το κουράγιο να μας λένε πως η Εκκλησία τότε δεν υπήρχε!
Έχουμε χρέος, λοιπόν, να ορθώνουμε λόγο ενάντια στον παραλογισμὸ που επικρατεί, όχι για να προασπίσουμε την πίστη μας αλλὰ για να προασπίσουμε τοὺς «ασθενεῖς τη πίστει» και ελλειπεῖς στη γνώση αδελφούς μας, που κινδυνεύουν να καταποντισθούν στην απελπισία, στην άγνοια και στην προπαγάνδα, που τόσο έντεχνα στήνουν οι σεληνιαζόμενοι του καιρού μας.
Αυτὸς είναι ο λόγος που φιλοξενούμε κατὰ καιροὺς στο περιοδικό μας, όπως και στο τεύχος αυτό, κείμενα επιστημονικών συνεργατών μας, με τα ὁποῖα ἀπογυμνώνεται ἡ ὠμὴ ἀθεϊστικὴ προπαγάνδα καὶ σκοπιμότητα τῶν δήθεν επιστημονικών θεωριών καὶ Πορισμάτων, που διαδίδονται με ταχύτητα αστραπής απὸ τον Τύπο και κυρίως την Τηλεόραση. Συγχρόνως δε, κάνουμε και εξάσκηση του μυαλού μας για να μένει στη θέση του και να μη «σαλτάρει»!
Πέρα, όμως, απ’ όλα αυτά, κάθε νηφάλιος παρατηρητὴς του «παρόντος αἰώνος, του ἀπατεώνος» διαπιστώνει περίτρανα πως όσο και άν προσπαθούν οι άνθρωποι να αμφισβητήσουν και να διαψεύσουν την αλήθεια του Θεού και των Λόγων Του, τόσο οι προσπάθειές τους τον επιβεβαιώνουν!
Επιχειρούν, φερ’ ειπείν, συνεχώς, και όσο περνούν οι μέρες προσπαθούν περισσότερο, να μας πείσουν, πως η Π. Διαθήκη είναι ένα παραμύθι και μάλιστα... ανθελληνικό! Και όμως! Με την τακτικὴ και την συμπεριφορά τους επαληθεύουν και “ξαναγράφουν” την Παλαιὰ Διαθήκη, ζωντανεύοντας κατ’ εξοχὴν και κατ’ αποκλειστικότητα την συμπεριφορὰ του Διαβόλου, όπως ακριβώς καταγράφεται στην Ιστορία των Πρωτοπλάστων.
Εκεῖ, «τω καιρώ εκείνῳ», μέσα στον Παράδεισο, όταν ο Θεὸς είχε ετοιμάσει τους πάντες και τα πάντα, δημιουργώντας απὸ το μηδέν, πριν να γνωρίσουν οι Πρωτόπλαστοι το ψέμα, παρουσιάσθηκε ο αργόσχολος δημοσιογράφος, με συγχωρείτε, έκανα λάθος, παρουσιάσθηκε ὁ αργόσχολος Διάβολος και τους είπε: –«Ξέρετε κάτι, ο Θεός σας είπε ψέματα ότι θα γίνετε Θεοὶ αν τον ακούσετε και ακολουθήσετε τις οδηγίες του. Εγὼ θα σας υποδείξω ένα τρόπο για να ανοίξετε τα μάτια σας και να αντιληφτείτε ότι μόνοι σας, χωρὶς τὸν Θεὸ θα γίνετε Θεοί»! Αυτὸ το έχαψαν οι Πρωτόπλαστοι χωρὶς να σκεφθούν το πολὺ απλό, ὅτι, αφού ο Θεὸς δημιούργησε τα πάντα ἀπό το μηδέν, δεν είναι δυνατὸν να υπάρχει  κάποιος άλλος που τους αγαπά περισσότερο, και απὸ τότε άρχισε η περιπέτειά τους...
Πέρασαν τα χρόνια με πολλὲς προσπάθειες του Θεού να βοηθήσει το ανθρώπινο γένος να “σηκώσει κεφάλι”, εως ότου έκαναν την εμφάνισή τους οι δημοσιογράφοι και έπιασαν δουλειὰ για να βοηθήσουν στη διάδοση του... “απολυτρωτικοῦ” μαντάτου, πως δεν χρειάζεται ο Θεός σρ τίποτα και ότι, μάλιστα πρέπει να φύγει εντελώς απὸ τη μέση για να δουν οι άνθρωποι άσπρη μέρα.
Για να πετύχει τέλεια αυτὸς ο σκοπός, σοφίσθηκαν πως είναι αναγκαίο να πασπαλίσουν τα διάφορα ψέματά τους με επιστημονικὸ μέϊκ-ἄπ, ώστε σε ελάχιστο χρόνο να πετύχουν το ποθούμενο. Απὸ τότε, οι δημοσιογράφοι, βάλθηκαν να παριστάνουν άλλοτε τους θεολόγους, άλλοτε τους βιοηθικούς, άλλοτε τους βιολόγους, άλλοτε τους ψυχιάτρους, άλλοτε τους διανοητές. Να μιλούν επὶ παντὸς επιστητού και να αρνούνται σε οποιονδήποτε άλλον την αντίρρηση στα λεγόμενά τους.
Η σφοδρὴ και λυσσαλέα αυτὴ μάχη που κατευθύνει το ψέμα κατὰ του Θεού γίνεται κυρίως και κατ’ εξοχὴν μέσα στη χριστιανικὴ κοινωνία, γιατὶ μόνο η χριστιανικὴ κοινωνία είναι ο στόχος του διαβόλου και των συνεργατών του, αφού όλες οι άλλες θρησκείες, επειδὴ είναι δικές του, είναι απὸ μόνες τους ένα ψέμα!
Ο Λέων Τολστόϊ, στο βιβλίο του «Τί είναι θρησκεία» (εκδ. “Printa”, 2003), επισημαίνει ήδη απὸ την εποχή του, αυτὸ που έχει κορυφωθεί σήμερα και γι’ αυτὸ ο λόγος του είναι ιδιαίτερα επίκαιρος: «Αυτὸ που συμβαίνει σήμερα στη χριστιανικὴ κοινωνία μας δεν έχει συμβεί ποτὲ στο παρελθόν. Για πρώτη φορὰ η μειοψηφία των μορφωμένων ανθρώπων, αυτοὶ που ασκούν τη μεγαλύτερη επιρροὴ στις μάζες, όχι μόνο δεν πιστεύουν πια στην υπάρχουσα θρησκεία αλλὰ μοιάζουν πεπεισμένοι ότι ο σημερινὸς κόσμος δεν την έχει ανάγκη. Αντὶ να προσπαθούν να πείσουν αυτοὺς που αμφισβητούν την αλήθεια της κρατούσας θρησκείας ότι υπάρχει κάποιο λογικότερο και σαφέστερο δόγμα απὸ τὸ ήδη υπάρχον, προσπαθούν να τους πείσουν ότι η θρησκεία γενικὰ έχει φτάσει στο τέλος της και γι’ αυτὸ δεν είναι μόνο άχρηστη, αλλὰ αποτελεί και ένα επιζήμιο όργανο της κοινωνικής ζωής, σαν το τυφλὸ έντερο στο ανθρώπινο σώμα. Αυτὸ το είδος των ανθρώπων δεν κατανοεί τη θρησκεία ως κάτι που είναι γνωστὸ σε μας μέσω της εσωτερικής εμπειρίας, αλλὰ ως ένα εξωτερικὸ φαινόμενο, κάτι σαν ασθένεια που μπορεί να προσβάλει κάποιους ανθρώπους και που μπορούμε να διερευνήσουμε μόνο μέσω των εξωτερικών συμπωμάτων».
Αυτὰ τα έγραφε ο Τολστόϊ πριν απὸ την Ρωσικὴ επανάσταση, η οποία ήρθε με “όρτσα τα πανιὰ” και με τη φιλοδοξία να κάνει παρελθὸν τον Θεὸ για τους ανθρώπους και η ιστορία, μετὰ απὸ 70 χρόνια, με την αποτίναξη της αθεΐας απὸ τον Ρωσικὸ λαό, τον δικαίωσε πανηγυρικά!

Όλοι οι πιστοί, συμφωνούμε με τον Τολστόϊ γιατὶ γνωρίζουμε ότι η πίστη μας δεν είναι ένα ἐξωτερικὸ φαινόμενο αλλὰ είναι σύμφυτη με την ύπαρξή μας. Άλλοι είναι εκείνοι που δεν το ξέρουν και γι’ αυτό λακτίζουν επάνω στα καρφιά.
Συμφωνούμε, επίσης, μαζί του ότι χρέος μας είναι να δείξουμε την πίστη μας «προς τους έξω», παρουσιάζοντας με σύγχρονο τρόπο τις τέλειες, αλάθητες και γι’ αυτὸ αναλλοίωτες και αμετακίνητες οδηγίες του Θεού. Και κυρίως, έχουμε χρέος να δείξουμε την πίστη μας με την αυθεντικὴ εν Χριστώ ζωή μας.

                     π. Β. Ε. ΒΟΛΟΥΔΑΚΗΣ

                «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» -  Αριθμ. Φύλλου 60-62
                    Ιούνιος - Αὐγουστος 2007