Εκ γενετής τυφλοί, η δική μας κολυμβήθρα και οι σημερινοί καθεστωτικοί τρομοκράτες

Η ευαγγελική περικοπή της αυριανής Κυριακής ήταν καθοριστική για την μετάβαση της εμπειρικής παιδικής μου θεολογίας στην με Λόγο θεολογία.Όντας φοιτητής στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης είχα γοητευθεί από το σφύζον φοιτητικό και εν γένει νεολαιίστικο κίνημα της αμφισβήτησης. Ζούσαμε σε απογείωση την οριζόντια ανθρωπιστική, κοινωνική και πολιτική φιλοσοφική σκέψη. Αυτή όντως την εποχή εκείνη με έθελγε, αφού δεν ήταν πεπερασμένη, αφού έφτανε στα όρια της ατέρμονης ουτοπίας της ανθρώπινης πλήρους και περιεκτικής – θα λέγαμε σήμερα – άμεσης δημοκρατίας, παρά τις σταλινικές οργανώσεις της πολυποίκιλης αριστεράς της εποχής εκείνης.

Η έλλειψη όμως βαθιά ριζωμένης κατακόρυφης και ατέρμονης υπαρξιακής διάστασης δεν καλυπτόταν στη δική μου συνείδηση με τον διαλεκτικό υλισμό. Μου φαινόταν λίγος αφού εγκλωβιζόταν και τελείωνε στο πεπερασμένο της ιστορίας. Είχε όμως ως βάση μια μεγάλη αλήθεια: την υλική βάση σε μια διαλεκτική εξελικτική διαδικασία, αλλά της έλλειπε το Πνεύμα.

Απάντηση σε μένα δεν μπορούσαν να μου δώσουν ούτε οι αναρχικοί φίλοι μου, ούτε οι διαβαστεροί μαρξιστές, μα ούτε οι συντηρητικοί χριστιανοί συνάδελφοί μου. Την απάντηση την πήρα από την (αυριανή) ευαγγελική περικοπή  “της θεραπείας του «εκ γενετής τυφλού”.

Τέσσερις βασικοί άξονες της περικοπής μου έλυσαν τον φιλοσοφικό-θεολογικό «γόρδιο δεσμό» και από τότε έχουν χαραχθεί στα κεντρικά κιτάπια της ενσυνείδητης θεολογικής μου αντίληψης:

α) Το άμεσο ενδιαφέρον του Ιησού να δώσει φυσικό φως σε ένα εκ γενετής τυφλό δίνοντας αξία στην ολόπλευρη υλική ύπαρξη, παρά τα όποια προβλήματα της «φυσικής επιλογής». Επομένως στη ζωή δεν μένουμε στα «κακώς κείμενα», αλλά χρησιμοποιούμε όλε στις δυνατότητες να εξελιχθεί ο βιολογικός άνθρωπος  στην βιολογική πληρότητά του. Πόσο μάλλον ο κοινωνικός και πολιτικός άνθρωπος…

Τότε δεν γνώριζα ότι αυτή η Κυριακή είναι η 2^η της 2^ης τριάδας στην αναστάσιμη περίοδο, όπου ξετυλίγεται η βιολογική έκφραση της αγάπης του αναστημένου. Την προηγούμενη Κυριακή έδωσε πληρότητα ζωής σε παράλυτα, αύριο σε τυφλό. Την επόμενη σε κατάκοιτο. Συμπέρασμα: Το νεανικό κίνημα των ποικιλόμορφων συναδέλφων μου είχε καθαγιασθεί.

β) Η χρήση της λίγης λάσπης για την ίαση του ματιού και όχι μια ιδεαλιστική «άυλη» – «πνευματική» τηλεπαθητικής προσέγγισης από τον Ιησού. Ανεξάρτητα από τις πιο βαθιές θεολογικές διαστάσεις του γεγονότος, από μένα υπογραμμίστηκε βαθιά μέσα μου η «υλιστική» διάσταση της πραγματικότητας. Έτσι κατανόησα την θέλξη των φίλων μου για τον «διαλεκτικό» υλισμό, αλλά και την πάνδημη απέχθεια στον υποκριτικό ιδεαλισμό των καθεστωτικών. Σε αυτόν δηλαδή που λειτουργούσε ως βιτρίνα για τις ανομίες τους. Ανομίες που βεβαίως εμφανίστηκαν και πάλι στο διάβα της μεταπολίτευσης από τους νέους καθεστωτικούς.

γ) Η ίαση δεν έγινε «αυτόματα», αλλά χρειάστηκε να φτάσει τα ξελασπωθεί ο τυφλός στην «κολυμβήθρα του Σιλωάμ». συνέχεια εδώ

by Siglitiki