ΤΑ ΦΕΤΕΙΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ...

Αυτό πού ο Ελληνικός λαός καλείται εφέτος να εορτάσει μπορεί Εκκλησιαστικώς να ονομάζεται Γέννηση Χριστού, αλλά όλη η κατάσταση τού λαού μάς παραπέμπει σέ Σταύρωση !

Τά λόγια είναι περιττά πάνω σε όλα αυτά πού καθημερινώς ζούμε καί αναπνέουμε, καί από τά λαϊκά συσσίτια πρώην ευπόρων τού λαού μέχρι τίς λιποθυμίες από πείνα μαθητών αλλά καί τα σχοινιά τών κρεμασμένων υψώνεται σιγά σιγά ένας ρόχθος καί ένας επικίνδυνος σάλος πού κανείς δέν γνωρίζει πού καί πώς θα τελειώσει...

Γιατί αλήθεια φθάσαμε ώς εδώ;

Φύγαμε από τον δρόμο τού Θεού αδελφοί καί αδελφές, φτιάχνοντας δικές μας Βαβέλ, στήν γλώσσα καί στόν τρόπο ζωής πού ο καθένας μας ήθελε, αλλά όταν φθάσαμε στήν κορυφή πέσαμε καί γκρεμοτσακιστήκαμε. Τίς εορτές τού Θεού καί τών Αγίων τίς μετασχηματίσαμε, ενθυμούμενοι τον Χριστό καί την Παναγία μόνο όταν τούς αθετούσαμε καί τούς βλασφημούσαμε...

Καί τώρα, Χριστούγεννα τού 2011 βαδίζοντας πρός το μαύρο 2012 καθόμαστε στίς όχθες τού νοητού Ευφράτη κλαίγοντας τίς συμφορές πού μάς βρήκαν όπως εκείνοι οί παλαιοί Ισραηλίτες αιχμάλωτοι  τής Βαβυλώνος...

Εκείνοι, είχαν κρεμάσει τά τύμπανα, τίς σάλπιγγες, καί τα μουσικά τους όργανα τής χαράς πάνω στά δένδρα καί στίς όχθες τού Ευφράτη ποταμού, σημείο μετανοίας γιά τα όσα απέναντι τού Θεού διέπραξαν αναμένοντας πιά μόνο τήν εξ΄ ύψους βοήθεια... 

Άς μετανοήσουμε  λοιπόν κι΄ εμείς, ομοίως καί παρομοίως αδελφοί, καί όπως μπορεί καί δύναται ο καθένας μας, μήπως μάς λυπηθεί o  φιλεύσπλαχνος Θεός καί  μέσα από περίεργες διαδικασίες καί δαιδαλώδεις καταστάσεις μάς γλιτώσει από τούς Ευρωπαίους δημίους μας πού άφρονες προδότες καί Εφιάλτες πολιτικοί μάς παρέδωσαν...

Αλλά τό τέλος όλων αυτών, πού έβγαλαν στό σφυρί την Ελλάδα,  αυτό το Νέο Ισραήλ τού Θεού ( σύμφωνα πάντα καί με τον λόγο τού ίδιου τού Χριστού ), θά είναι τραγικό, καί πλειστάκις περισσότερο από όσα πλήρωσαν οί υπεύθυνοι στούς δυό Παγκόσμιους πολέμους πού ζήσαμε... ( * )

"....Τίς μέρες αυτές,  ἡ Xριστιανοσύνη ἑορτάζει τὴ Γέννησι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, γεγονὸς μοναδικὸ στὴν Παγκόσμιο ἱστορία.

Ὑπάρχουν πράγματα ἀξιόλογα, ποὺ δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ τὰ ἀγνοήσῃ, ὅπως λ.χ. ἡ εἴδησι ὅτι στὸν 20ὸ αἰῶνα ὁ ἄνθρωπος πάτησε στὴ σελήνη.



Ἀλλ᾽ ὅσο θαυμαστὸ καὶ ἂν φαντάζῃ αὐτό, εἶνε πολὺ μικρὸ ἀπέναντι στὸ γεγονὸς ὅτι ὄχι πλέον ἄνθρωπος ἀλλ᾽ αὐτὸς ὁ Θεός, ποὺ ἐξουσιάζει τὰ ἄστρα καὶ τοὺς γαλαξίες, ἐπισκέφθηκε ( καί πάτησε ) στὴν γῆ ἀπὸ τὰ ὕψη τῶν οὐρανῶν !
Κατέβηκε ἐδῶ, φόρεσε ἀνθρώπινη σάρκα, περπάτησε ἀνάμεσά μας, δίδαξε, θαυματούργησε, σταυρώθηκε καὶ ἀνελήφθη πάλι στοὺς οὐρανούς. Γεγονὸς ἄνευ προηγουμένου, μοναδικό!
Ὁ ἥλιος ἄγγιξε τὴ Γῆ, λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, καὶ ἡ Γῆ δὲν κάηκε!
«Μέγας εἶ, Κύριε, καὶ θαυμαστὰ τὰ ἔργα σου…» (ἁγιασμ. Θεοφαν.). Τὸ πιστεύεις; ἔλα στὴν ἐκκλησία· δὲν τὸ πιστεύεις; κάνε τὸ ρεβεγιόν σου. Εἶνε ζήτημαπίστε ως.
Ἂν πιστεύῃς λοιπόν ὅτι πραγματικὰ ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ νὰ μᾶς σώσῃ, τότε ὁ Χριστὸς θὰ γεννηθῇ γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά, ὄχι πλέον στὴ φάτνη ἀλλὰ στὴν καρδιά σου, οἱ οὐρανοὶ θ᾿ ἀνοίξουν, ἡ φύσις θ᾽ ἀγάλλεται καὶ θὰ χαίρῃ, οἱ ἄγγελοι θὰ ψάλλουν τὸ «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ…»(Λουκ. 2,14).
Στὴ δημιουργία μιᾶς τέτοιας ἱερᾶς ἀτμοσφαίρας συντελεῖ πολὺ ἡ ἀνυπέρβλητη ὑμνῳδία τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας.
Κανένα δόγμα, καμμία θρησκεία δὲν ἔχει ὕμνους σὰν αὐτούς.
Ἕνας δὲ ἀπὸ αὐτοὺς μᾶς προτρέπει· «Δεῦτε ἴδωμεν, πιστοί, ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός» (κάθ. Χριστουγ.). Ἂς γυρίσουμε λοιπὸν πίσω, στὶς ἡμέρες τῆς Γεννήσεως· κι΄ἂς μεταφερθοῦμε για λίγο ἐκεῖ…
Τί ήταν ἡ Βηλθεέμ; Μία μικρὴ πόλις τῆς Ἰουδαίας, ποὺ ἐκεῖνες τὶς μέρες παρουσίαζε ἔκτακτη κίνησι.
Ὁ Αὔγουστος Καίσαρ εἶχε διατάξει ἀπογραφὴ σὲ ὅλη τὴ ῾Ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία.
Ἔτσι καὶ οἱ Ἑβραῖοι στὴν Παλαιστίνη, ἀναλόγως τῆς φυλῆς, πήγαιναν καθένας στὸν τόπο ὄχι τῆς  γεννήσεως ἀλλὰ τῆς καταγωγῆς του, στὶς περιοχὲς τῶν δώδεκα φυλῶν.
Καὶ ἡ Παρθένος Μαρία λοιπὸν μὲ τὸν Ἰωσὴφ ἀνεχώρησαν ἀπὸ τὴ Ναζαρὲτ ὅπου ἔμεναν, βάδισαν χιλιόμετρα, μέρες καὶ νύχτες, μῆνα ὁλόκληρο, καὶ ἔφτασαν ἐπὶ τέλους στὸν τόπο τῆς καταγωγῆς τῶν προγόνων τους, στὴ Βηθλεέμ.
Ἦταν χειμώνας, φυσοῦσε ἀέρας, ἔκανε κρύο. Ζήτησαν νὰ μείνουν κάπου. Χτύπησαν πόρτες, ἀλλὰ κανένα σπίτι δὲν ἄνοιξε. Ἔτσι ἀναγκάστηκαν, ἡ ἔγκυος κόρη μὲ τὸν προστάτη της, να πᾶνε ἔξω ἀπὸ τὸν κατοικημένο χῶρο, ὅπου ὑπῆρχαν φυσικὲς σπηλιὲς ποὺ χρησίμευαν εἴτε ὡς στάβλοι καὶ μαντριὰ, εἴτε ὡς πρόχειρα Πανδοχεία καί χάνια.
Ἐκεῖ λοιπὸν γέννησε ἡ Παναγία μας!
Γέννησε, ἀλλὰ δὲν εἶχε κούνια· ἐνῷ σήμερα καὶ ὁ πιὸ φτωχός διαθέτει μιὰ κούνια, ὁ νεογέννητος Χριστὸς εἶνε ὁ μόνος ποὺ δὲν εἶχε. Κούνια του ἔγινε ἡ φάτνη τῶν ἀλόγων, τὸ παχνὶ ὅπου οἱ βοσκοὶ βάζουν τὰ ἄχυρα γιὰ τὰ ζῷα.Ἐκεῖ λοιπὸν γεννήθηκε ὁ Χριστός, στὴ φάτνη, κάτω ἀπὸ τις πιο ταπεινὲς συνθῆκες…
Πέρασαν ἀπὸ τότε 2.000 χρόνια. Τί μεταβολή αλήθεια !
Γιατί όχι πλέον σὲ σπήλαιο, στάβλο καὶ φάτνη, ἀλλὰ σὲ Ναοὺς μεγαλοπρεπεῖς, ποὺ ἔχτισαν διάσημοι ἀρχιτέκτονες, ἐκεῖ λατρεύεται τώρα ὁ Χριστός.
Τὸ ἐρώτημα ὅμως εἶνε· 
Εκεῖνος, μένει ἆραγε εὐχαριστημένος ἀπὸ τοὺς Ναούς, τὰ ἄμφια, τὰ κεριὰ καὶ τὰ λιβανίσματά μας;
Ὁ Χριστὸς ζητεῖ κάτι παραπάνω ἀπ᾿ ὅλη τὴ μεγαλοπρέπεια τῶν ἡμερῶν αὐτῶν! Θέλει, νὰ ἔχῃ Αὐτὸς τὴν πρώτη θέσι στὴν καρδιά μας· θέλει, νὰ ῥυθμίζῃ ὁ νόμος Του τὴν ἀτομική, τὴν οἰκογενειακή, τὴν ἐθνικὴ καὶ τὴν πανανθρώπινη ζωή μας.
Καὶ ἐρωτῶ· ἔχει ὁ Χριστὸς τὴν πρώτη θέσι; Νομίζω ὄχι.
Διαπράττουμε καὶ ἐμεῖς δυστυχῶς τὸ ἁμάρτημα τῶν Βηθλεεμιτῶν. Ὅπως ἐκεῖνοι δὲν ἄνοιξαν τὴν πόρτα τους στὴν Παναγία, ἔτσι κ᾽ ἐμεῖς, νέοι Βηθλεεμῖτες στὸν αἰῶνα μας, δὲν θέλουμε ὁ Χριστὸς ν᾽ ἀποτελῇ τὸ κέντρο καὶ τὸν ἄξονα τῆς ζωῆς μας, νὰ κατέχῃ τὴν πρώτη θέσι.
Ἀμφιβάλλετε;
Παρακολουθῆστε λοιπὸν γύρω σας τὰ πρόσωπα καὶ τὶς ἐκδηλώσεις τους σήμερα, τὴν ἁγία αὐτὴ ἡμέρα, καὶ θὰ βγάλετε συμπέρασμα ἀπὸ τὶς συ ζητήσεις, τὶς διασκεδάσεις, τὰ τραγούδια κ.τ.λ..
Γιατί γνωστό είναι, ότι, ό,τι ἀγαπᾷ ὁ ἄνθρωπος, γι᾽ αὐτὸ και μιλάει. Ἐὰν λοιπὸν στήσετε αὐτί, θ᾽ ἀκούσετε νὰ συζητοῦν ἄλλοι γιὰ γάμους, συνοικέσια, καὶ διαζύγια, ἄλλοι γιὰ ἐμπόρια ἐπιχειρήσεις καὶ κέρδη, ἄλλοι γιὰ ἀθλητισμὸ ὁμάδες καὶ ἀγῶνες, ἄλλοι γιὰ διασκεδάσεις ταξίδια καὶ ἀγορές, ἄλλοι γιὰ πολιτικὴ καὶ κόμματα...
Γιὰ ὅλα συζητοῦν, γιὰ ἕνα μόνο δὲ συζητοῦν.
Γιὰ τὸ Χριστό οὔτε λέξη !
Σὰν νὰ μὴ γεννήθηκε, σὰν νὰ εἶνε ἄγνωστος, ὁ Μέγας ἄγνωστος.
Τὴν λέξη "Χριστὸς" τήν λένε ―ἀλλοίμονο― μόνο ὅταν Τὸν βλασφημοῦν!
Ὁ Χριστὸς μένει ἔξω καὶ ἀπὸ τὰ θεσμικὰ ὄργανα καὶ τὰ ὁμαδικὰ ἐνδιαφέροντα. Ἔξω ἀπὸ τὰ σπίτια, ὅπου οὔτε προσευχὴ γίνεται οὔτε λατρεία προσφέρεται, οὔτε Εὐαγγέλιο διαβάζεται, οὔτε ἀγάπη καὶ ἑνότης τῆς οἰκογενείας ὑπάρχει.
Ἔξω ἀπὸ τὰ σχολεῖα, ὅπου τώρα τὰ παιδιὰ δὲν μαθαίνουν ὅπως ἄλλοτε «γράμματα σπουδάγματα, τοῦ Θεοῦ τὰ πράγματα», ἀλλὰ διδάσκονται θεωρίες ἐξελίξεως, ὅτι ὁ ἄνθρωπος κατάγεται ἀπὸ τὸ χιμπαντζῆ καί ἀπὸ τὰ κτήνη.
Ἔξω ἀπὸ τὰ Δικαστήρια, ὅπου παρὰ τὴν δική του ἐντολὴ νὰ μὴν Ορκιζόμαστε καθόλου («μὴ ὀμόσαι ὅλως»–Ματθ. 5,34), πλῆθος χέρια καθημερινῶς παλαμίζουν τὸ Εὐαγγέλιο.
Ἔξω ἀκόμα ἀπὸ τὶς στρατιωτικὲς μονάδες, ὅπου ἀξιωματικοὶ καὶ ὁπλῖτες μέρα καὶ νύχτα βρίζουν τὰ θεῖα.
Ἔξω τέλος, και ἀπὸ τὴ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων, ὅπου ἡ πρότασι νά ἀναρτηθῇ στὴν αἴθουσά της ἡ Εἰκόνα Του ἀπορρίφθηκε μὲ εἰρωνικὰ σχόλια, καὶ ὅπου ψηφίζονται νόμοι φανερὰ ἀντιχριστιανικοί.
Καὶ γενικὰ, μέσα  στὸν κόσμο ὁ Χριστὸς εἶνε και πάλι ὁ διωγμένος ἀπὸ τοὺς κρατοῦντας· δὲν εἶνε ἀρεστὸς στὰ διοικητήρια, τὶς κυβερνήσεις, τὰ Κοινοβούλια, τοὺς διεθνεῖς ὀργανισμούς.
Ἄλλοι ἐπικρατοῦν ἐκεῖ, ἄνθρωποι ἀλαζόνες, κοῦφοι, ἢ καὶ ἐγκληματίες. Γιὰ τὸ Χριστό, ὅπως τότε στὴ Βηθλεέμ, δὲν ὑπάρχει θέσι!
Μία τέως βασίλισσα τῆς Ὁλλανδίας, ἡ ὁποία πρὶν τὸ τέλος τῆς ζωῆς της πίστεψε στὸ Χριστό, ἡ Βιλελμίνη, παραιτήθηκε ἀπὸ τὸ θρόνο, ἀπομονώθηκε κάπου καὶ ἔγραψε ἕνα βιβλίο μὲ θέμα «Ὁ Χριστὸς ὁ μεγάλος ἄγνωστος τῆς Εὐρώπης».
Καὶ ἕνας Γάλλος ἀνθρωπιστὴς καὶ φίλος τῶν λεπρῶν, ὁ Ραοὺλ Φολλερώ, ἔγραψε ἄλλο βιβλίο μὲ θέμα «Ἂν αὔριο ὁ Χριστὸς χτυπήσῃ τὴν πόρτα σας, θὰ τοῦ ἀνοίξετε;».
Καὶ ὅταν πρὸ ἐτῶν κάποιος πρότεινε νὰ τεθῇ στὸν καταστατικὸ χάρτη τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν ἡ ῥήτρα ὅτι τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα στηρίζονται στὴν θεμελιώδη ἀλήθεια ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι βελτιωμένη ἔκδοσι τοῦ κτήνους ἀλλὰ εἶνε  ένα Θεϊκό δημιούργημα πλασμένο «κατ᾽ εἰκόνα καὶ καθ᾽ ὁμοίωσιν» τοῦ Θεοῦ ( Γέν. 1,26), ἡ πρότασις ἀπερρίφθη.
Τί δείχνουν όλα αὐτά; ὅτι γιὰ τὸ Χριστὸ ἰσχύει καὶ σήμερα τὸ «οὐκ ἦν τόπος ἐν τῷ καταλύματι», δὲν ἔχει θέσι ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο αὐτόν. Φαινομενικὰ ἑορτάζουμε μιὰ Χριστιανικὴ ἑορτή· στὴν πραγματικότητα ἑορτάζουμε σὰν εἰδωλολάτρες.
Ὅσοι πίνουν καὶ παραδίδονται στὴ μέθη, λατρεύουν τὸ Βάκχο· ὅσοι βουλιάζουν στὰ σαρκικὰ πάθη καὶ τὸν πανσεξουαλισμό, λατρεύουν τὴν Ἀφροδίτη· ὅσοι ἀπορροφῶνται ἀπὸ τὸ ἐμπόριο καὶ τὰ λεφτά, λατρεύουν τὸν κερδῷο Ἑρμῆ.
Φτάσαμε στὸ σημεῖο, ἐνῷ ἄλλοτε ἡ Ἑλλὰς περίμενε τὴν Αγία αὐτὴ νύκτα, νὰ χτυπήσουν οἱ καμπάνες καὶ νὰ τρέξουν ὅλοι στοὺς Ναούς, τώρα οἱ ἄνθρωποι δὲν ἑορτάζουν τὴν ἑορτὴ αὐτὴ στοὺς Ναούς·
τρέχουν σὲ καφετέριες, σὲ λέσχες, σὲ νυκτερινὰ κέντρα γιὰ ρεβεγιόν (σατανικὸ ἔθιμο), κ᾽ ἐκεῖ ἑορτάζουν μὲ χοροὺς ἔξαλλους, μὲ μουσικὴ θορυβώδη. Καὶ ἔπειτα λεγόμαστε Χριστιανοί.
Δὲν εἴμαστε Χριστιανοί, εἴμαστε εἰδωλολάτρες μετὰ Χριστόν, καὶ ακόμη χειρότεροι...
Ν᾽ ἀπελπιστοῦμε λοιπόν; Ὄχι.
Μολονότι γνωρίζουμε ὅτι θὰ ἔρθουν χρόνια χειρότερα, μολονότι ὡρισμένοι λένε ὅτι ἦρθε ὁ Αντίχριστος ―κ᾽ ἐγὼ παραδέχομαι ὅτι ἀκούγονται τὰ βήματά του καὶ βρισκόμαστε στὴν τροχιὰ τοῦ Αντιχρίστου―, μολονότι ἔρχεται ὁ Ἁρμαγεδὼν τῆς Ἀποκαλύψεως ( 16,16), ἕνα εἶνε βέβαιο· ὅτι παρ᾿ ὅλα αὐτὰ, θὰ ἔρθῃ ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία θὰ λάμψῃ πάλι στὸν κόσμο τὸ ἄστρο τῆς Βηθλεὲμ μὲ μία λάμψι μοναδική !
Καὶ τότε λαοὶ καὶ ἔθνη, Ἀνατολὴ καὶ Δύσις, Βορρᾶς καὶ Νότος, θὰ βροῦν τὸν σωστὸ τὸν δρόμο, ποὺ χάραξε ὁ Χριστός, καὶ σὰν τοὺς μάγους θὰ ἔρθουν ὅλοι στὴ φάτνη, νὰ προσκυνήσουν Ἰησοῦν τὸν Ναζωραῖο· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναὸ του  Ἁγιου Παντελεήμονος Φλωρίνης τὴν 25-12-1986.

Εστάλη από: http://www.kivotoshelp.gr