Η δημόσια επιχείρηση, ο Κρόνος και τα ελληνικά παράδοξα

Η Ελλάδα διαχρονικά τρώει τα παιδιά της. Άλλωστε ο μύθος, που θέλει τον Κρόνο να τρώει τα παιδιά του, στην ελληνική μυθολογία ανήκει. Αλλά η σύγχρονη ελληνική παραδοξολογία ξεπερνά κάθε αρχαίο μύθο. Χρειάστηκε να περάσουν έξι χρόνια, να γονατίσουν νοικοκυριά και επιχειρήσεις, να ξηλωθεί ο παραγωγικός ιστός της χώρας, για παραδεχθούμε το αυτονόητο: ότι στην Ελλάδα το υπέρογκο κόστος του ρεύματος καταπίνει το επιχειρείν και εξοντώνει τα νοικοκυριά. Πλέον, αυτή η παραδοχή βρίσκεται στα πιο επίσημα κρατικά, αλλά και θεσμικά χείλη. Τελευταίο παράδειγμα ο υφυπουργός Ανάπτυξης, Ο. Κωνσταντινόπουλος, ο οποίος σε επιστολή του, που διαβάζω σε sites, παραδέχεται επισήμως ότι και o γιαλός ήταν στραβός και εμείς στραβά αρμενίζαμε τόσο καιρό.

Λέει λοιπόν ο κ. Κωσνταντινόπουλος: «η ελληνική βιομηχανία έχει σημαντικά υψηλότερο ενεργειακό κόστος σε σύγκριση με τις αντίστοιχες βιομηχανίες των ανταγωνιστριών της ευρωπαϊκών χωρών, καθώς οι τελευταίες παρέχουν στοχευμένες εκπτώσεις στις επιχειρήσεις τους, αλλά και μέτρα αντιστάθμισης, με αποτέλεσμα να δημιουργείται αθέμιτος ανταγωνισμός εις βάρος των ελληνικών βιομηχανιών».

Πρόκειται για την πιο επίσημη παραδοχή αυτού που φωνάζουν χρόνια τώρα επιχειρήσεις και νοικοκυριά: ότι ανταγωνιστικότητα με τη θηλιά του ακριβού ρεύματος στον λαιμό δεν μπορεί να προκύψει. Ότι με μονοπώλια στις δύο βασικές αγορές, ηλεκτρικό-φυσικό αέριο, όχι μόνο δεν στήνονται σύγχρονα μοντέλα επιχειρηματικότητας και success stories, αλλά ξηλώνονται και τα υφιστάμενα.

Το ότι η Κυβέρνηση το παραδέχεται έστω και τώρα είναι μεν ένα πρώτο βήμα, μόνο που στην περίπτωση μας δεν αρκεί ότι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Δεν αρκεί σε κανέναν μας η έμμεση παραδοχή ότι το μονοπώλιο της ΔΕΗ -σε ένα απίστευτο ρεσιτάλ κατάχρησης της δεσπόζουσας θέσης της- έχει μετατραπεί τελικά στον κηφήνα του μελισσιού, που όλοι μας συντηρούμε. Αποτέλεσμα; Ο αγώνας ελληνικών επιχειρήσεων να περικόψουν όσο μπορούν τα κόστη λειτουργίας τους, ώστε να κερδίσουν έδαφος στις διεθνείς αγορές, να αποδεικνύεται άνισος και ατελέσφορος, αφού ξεκινούν ήδη με ένα τεράστιο βαρίδι στους προϋπολογισμούς τους, που λέγεται ενεργειακό κόστος.

Και αντί να χτίζουν ορίζοντες εξωστρέφειας, στην ουσία δουλεύουν, για να ρίχνουν νερό στον μύλο της ΔΕΗ. Και φυσικά το ερώτημα είναι αν μετά και από τις κυβερνητικές παραδοχές θα κάνει επιτέλους κάτι η ΔΕΗ ή θα αποδειχθεί στην πράξη ότι τα συμφέροντα μιας δημόσιας επιχείρισης μπαίνουν μπροστά από το ίδιο το συμφέρον της χώρας;

Στην τελική ο Κρόνος έτρωγε τα παιδιά του υπό τον φόβο της προφητείας ότι ένα από αυτά, το δυνατότερο, θα του κλέψει την εξουσία. Η Ελλάδα γιατί να συνεχίσει να το κάνει; 

Νικ. Αρ.