ΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΘΑ ΧΩΡΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΡΗΜΗΝ ΤΩΝ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΩΝ;

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, Πατριάρχης Κωνσταντι­νουπόλεως, τοῦ ὁποίου τή Θεία Λειτουργία τελοῦμε καθη­μερινά καθ’ ὅλο τό ἔτος, πλήν ἐλαχίστων ἡμερῶν, εἶναι ἡ συνείδηση καί τό βίωμα τῆς Ἐκκλησίας μας. Αὐτός προεξάρχει ὅλων τῶν Πανηγύρεων, αὐτός μόνος ἀπό τούς Ἁγίους μεγαλύνεται στή Θεία Λειτουργία τοῦ Πάσχα, αὐτός εἶναι «ὁ τά Θεῖα σαφῶν», αὐτός «ἐκ τῶν οὐρανῶν ἐδέξατο τήν Θείαν Χάριν» καί διά τῶν ἑαυτοῦ «χειλέων τήν Οἰκουμένην ἐφώ­τισε»!

Αὐτός, λοιπόν, ὁ μέγας Ἀρχιερεύς καί Πατριάρχης, μεταξύ τῶν πολλῶν θείων ἀποφθεγμάτων του, μᾶς ἄφησε ὡς ἱερά παρακαταθήκη καί δύο ρήσεις του, οἱ ὁποῖες εἶναι ἀπόσταγμα τῆς Θείας σοφίας του καί τῆς ἐκκλησιαστικῆς του ἐμπειρίας καί σκοπό ἔχουν νά φρονηματίζουν καί ἐμᾶς τούς Πρεσβυτέρους ἀλλά καί τούς Ἐπισκόπους μας σέ κάθε ἐποχή, ἰδιαιτέρως ὅμως σήμερα πού ἡ Ἐκκλησία μας ὑπέρ ποτέ ἄλλοτε χειμάζεται καί δεινῶς συγκλονίζεται.

Πρόκειται γιά τίς μνημειώδεις φράσεις του «Οὐ πολύ τό μέσον Πρεσβυτέρων καί Ἐπισκόπων· καί γάρ αὐτοί δι­δασκαλίαν εἰσίν ἀνεδεδεγμένοι καί προστασίαν τῆς Ἐκκλησίας· καί ἅ περί Ἐπισκόπων εἶπεν ὁ Παῦλος ταῦτα καί πρεσβυτέροις ἁρμόζει· τῇ γάρ χειροτονίᾳ μό­νῃ ὑπερβεβήκασι καί τούτῳ μόνον δοκοῦσι πλεονεκτεῖν τούς Πρεσβυτέρους» (Ὁμ. 11 εἰς Α΄ Τιμόθεον) καί «Οὐδέν δέδοικα (=τίποτε δέν φοβήθηκα) ὡς τούς Ἐπισκόπους, πλήν ὀλίγων» (Πρός Ὀλυμπιάδα ἐπιστ. Θ΄).

Ὁ λόγος τῆς ὑπενθυμίσεως τῶν ρήσεων αὐτῶν τοῦ Θεί­ου Χρυ­σο­στόμου εἶναι προφανής στούς κατοικοῦντας τήν Ὀρθόδοξη νεοελληνική Ἱερουσαλήμ καί ἀκόμη προφανέστερος σέ ἐκείνους πού πονοῦν καί ὑποφέρουν γιά τόν διασυρμό καί τήν περιθωριοποίηση τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του στήν σημερινή Βαβυλώνειο Ἑλλάδα, ἀφοῦ τό Ἐπισκοπικό ἀξίωμα ἔχει καταντήσει νά θεωρεῖται ἀπό τούς Ἐπισκόπους ὡς αὐτόχρημα μεταδοτικό σ’ αὐτούς ἀπείρου γνώσεως, σοφίας καί συνέσεως ἀνεξαρτήτως τῆς ἡλικίας καί τῆς πνευματικῆς τους διαδρομῆς, μέ ἀποτέλεσμα νά τίθεται τό Πρεσβυτέριον –αὐτοί οἱ Σύνεδροι τοῦ Ἐπισκόπου– στό περιθώριο τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἐξελίξεων καί ἐκτός τῶν Συνεδριῶν πού λαμβάνονται οἱ ἐκκλησιαστικές ἀποφάσεις. Καί νά ση­μειωθῆ ὅτι αὐτή ἡ τακτική συνεχίζεται χωρίς μετάνοια, μετά ἀπό σωρεία λανθασμένων ἐπισκοπικῶν ἀποφάσεων 40 συνεχῶν ἐτῶν, πού δημι­ούργησαν –μεταξύ τῶν ἄλλων– καί τό χρονίζον ἐκκλησιολογικοκανονικό πρόβλημα. Ἀποκορύφωμα, τό σημερινό πανελλήνιο χάος, τό ὁποῖο ἀντιμετω­πίζεται ἀπό τούς Ἐπισκόπους μας μέ ἠχηρά συνθήματα πρός τόν λαό, ὅπως, “ἀντισταθεῖτε, ἐπαναστατεῖστε”, “εἴμαστε στό πλευ­ρό σας”! Συνθήματα, χωρίς ὅμως νά ὑποδεικνύεται ὁ τρόπος ὑλοποιήσεώς τους, χωρίς στρατηγική, κάτι σάν τό γνωστό καί γλαφυρό “ὅλοι θά πολεμήσετε ὅλοι θά ... δοξασθοῦμε”!

 

* * *

Ἄς ἐξηγηθοῦμε, ὅμως, καλύτερα, μιλῶντας καθαρά καί ξάστερα:

Ζοῦμε σήμερα στήν κρισιμότερη καμπή τῆς ἱστορίας τοῦ Γένους μας, κρισιμότερη καί ἀπό τήν ἅλωση τῆς Βασιλευούσης, γιατί τότε κυριεύθηκε τό πολίτευμά μας ἀπό ἀλλόφυλλο καί ἀπολίτιστο γένος, ἐνῶ τώρα βρίσκεται στά πρόθυρα νά ἁλωθῆ τό «διά τοῦ Σταυροῦ πολίτευμά» μας ἀπό τήν τάχα πολιτισμένη Εὐρώπη τοῦ «θανάτου τοῦ Θεοῦ» καί τῆς “ἀναστάσεως” τῶν πά­­σης φύσεως εἰδώλων, μέ τή σύμφωνη γνώμη ἤ μᾶλλον μέ τήν ἐπιδίωξη καί Ἐπισκόπων τῆς Ἑλλαδικῆς Ὀρθοδοξίας! Τότε τό 1453 μᾶς ἐπεβλήθη ὁ ζυγός βαρβαρικοῦ γένους, τώρα κινδυνεύουμε νά σπεύσουμε καί, μάλιστα, ἀγαλλομένῳ ποδί, σέ μιά ἀπίστευτα πικρή δουλεία, ἄν, τελικά, μᾶς ἐγκαταλείψη ὁ Θεός καί ἐπικρατήση ἡ ἐπιδίωξη κάποιων Ἐπισκόπων πού θεωροῦν τή δουλεία αὐτή ἀπελευθέρωση!

Πρόκειται γιά τόν ἐπιδιωκόμενο χωρισμό τοῦ Κράτους μας ἀπό τήν Ἐκκλησία. Ἕνα χωρισμό πού τόν μεθοδεύουν ἀπό τήν δολοφονία τοῦ Καποδίστρια οἱ αἰώνιοι «ἐχθροί τοῦ Σταυροῦ» ἀλλά περιμένουν νά ὁλοκληρωθῆ ἡ διαφθορά τοῦ λαοῦ μας γιά νά πραγματοποιηθῆ αὐτός ὁ χωρισμός χωρίς μεγάλη ἀντίσταση.

 

 

Τό πρῶτο βῆμα - Τό μολυσμένο “μπόλι”!

 

Τό πρῶτο βῆμα γιά νά χωρισθῆ κάθε ἁρμονικός σύνδεσμος εἶναι νά σπαρῆ ἔχθρα ἀνάμεσα στά δύο μέρη. Νά διαμορφωθοῦν οἱ συνθῆκες μέ τέτοιο τρόπο, ὥστε οἱ δύο νά θεωροῦν ὁ ἕνας τόν ἄλλο ἀντίπαλο. Ἔτσι ἐμφυτεύθηκε στό νεοελληνικό κράτος μας ἀπό τούς Προτεστάντες Βαυαρούς ἡ κακοδοξία ὅτι οἱ πολι­τικοί ἄρχοντες εἶναι ὄχι μόνο μιά ἐντελῶς ἀνεξάρτητη ἐ­ξουσία ἀπό τόν Θεό καί τήν Ἐκκλησία Του ἀλλά καί ὅτι αὐτοί εἶναι τά ἀφεντικά τῆς Ἐκκλησίας, τήν Ὁποία Ἐκκλησία ἄρχισαν νά περιθωριοποιοῦν σταδιακά, ἀφοῦ δέν συναντοῦσαν σχεδόν καμμιά ἀντίσταση ἀπό τήν Διοίκησή Της.

Αὐτό τό μολυσμένο ἀπό τήν Προτεσταντική αἵρεση «μπόλι» εἶναι οὐσιαστικά μιά ἐπιστροφή στήν εἰδωλολατρία, ὅπου ὁ αὐτοκράτορας διαφέντευε καί τή θεϊκή καί τήν Κρατική ἐξουσία, μέ μόνη τή διαφορά ὅτι οἱ προτεσταντοκατευθυνόμενοι Κυβερνῆτες μας σταδιακά ἀπέρριψαν τήν πίστη στή θεϊκή ἐξουσία, συνεπαρμένοι ἀπό τό “ἀλάθητο” τοῦ εὐρωπαίου “πιθηκανθρώ­που” καί τήν ἀντάλλαξαν μέ τόν ἀπάνθρωπο εὐρωπαϊκό, τά­χα, πολιτισμό, μέ τήν ἴδια εὐκολία καί ἐπιπολαιότητα πού πέταξαν τά πολύτιμα ξυλόγλυπτα κειμηλιακά ἔπιπλά τους ἀντικαθιστῶντάς τα ... μέ δανέζικα!

Ἡ ξενόφερτη αὐτή “γεωπονική” μέ τό μολυσμένο “μπόλι”, ἀνέλαβε ἐπί διακόσια, περίπου, χρόνια τήν “καλλιέργεια” τοῦ λαοῦ μας, χωρίς οὐσιαστική ἀντίσταση ἀπό τούς Ἐργάτες τοῦ Οὐρανίου Γεωργοῦ, γι’ αὐτό καί οἱ καρποί πού συλλέγουμε, εἶναι κάθε μέρα καί πικρότεροι.

Ἡ παντελής σχεδόν ἀπουσία ἀντιδράσεως τῆς Ἐκκλησιαστι­κῆς Διοικήσεως ὅλα αὐτά τά χρόνια πού πέρασαν, διευκόλυνε τούς πολιτικούς νά διευρύνουν τήν ἔχθρα μεταξύ Πολιτείας καί Ἐκκλησίας, μεταξύ λαοῦ καί Ἀληθινοῦ Θεοῦ, μέ τό νά διαμορφώνουν συνεχῶς συνθῆκες, πού, τελικά, ἀποχριστιάνισαν τόν λαό μας, ἀφοῦ οἱ πολιτικοί ἐλέγχουν ὅλες τίς ἡμέρες καί ὧρες τῶν ἀνθρώπων (εἰσβάλλοντας καί στά σπίτια τους μέ τήν τηλεόραση), πλήν μόνο τῶν δύο ὡρῶν τῆς Κυριακάτικης Θείας Λειτουργίας, ἐκείνων πού προσέρχονται νά ἐκκλησιασθοῦν στούς Ναούς.

 

Ἐπίσκοποι τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ

ἤ τοῦ Πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας;

 

Αὐτή ἡ ἐντελῶς ἄνιση “ποιμαντική” τοῦ λαοῦ ἀπό τούς πο­λιτικούς, μέ τήν ἀμοραλιστική καί πολυποίκιλα ἀνήθικη προπαγάνδα καί τήν ἀντιεκκλησιαστική πολεμική, ἐνισχύθηκε ἀκόμη περισσότερο ἀπό τήν ἀπόλυτη σιωπή τῶν ἐκκλησιαστικῶν Ποιμένων, οἱ ὁποῖοι διδάχθηκαν καί διδάσκονται ἀκόμη ἀπό πολλούς Ἐπισκόπους ὅτι εἶναι μεγάλη ἁμαρτία νά καταφερθοῦν ἐναντίον τῶν ὑπαρχόντων πολιτικῶν Κομμάτων τῆς Βουλῆς γιατί ἔτσι διχάζεται ὁ λαός!

Δέν διερωτήθηκαν, ὅμως, οὔτε διερωτῶνται οἱ ταλαίπωροι, περί ποίου λαοῦ ὁμιλοῦν. Ἐνδιαφέρονται νά μή διχασθῆ ὁ Ἑλληνικός λαός ἤ νά μήν διχασθῆ τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως εἶναι ἡ ἀποστολή τους; Γιατί ὁ Χριστός, ὅπως μᾶς εἶπε, ἦλθε νά διχάση τήν ἀλήθεια ἀπό τό ψέμα. Ὁ Χριστός «οὐ περί τοῦ κόσμου ἐρωτᾶ ἀλλά περί ὧν δέδωκε αὐτῷ ὁ Πατήρ». Ὁ Ἑλληνικός λαός οὕτως ἤ ἄλλως εἶναι διχασμένος σέ πιστούς καί ἀπίστους. Οὕτως ἤ ἄλλως «οἱ ἐχθροί τοῦ Σταυροῦ» δέν “πιάνονται ποτέ φίλοι”.

Συνεπῶς, ἐφ’ ὅσον πρόκειται γιά τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας καί ὄχι γιά ὁλόκληρο τόν Ἑλληνικό λαό, τί ἐμποδίζει τοῦς Ποιμένες μας νά προτρέπουν τούς πιστούς στό νά ψηφίζουν Πολιτικές Παρατάξεις μέ τά Πιστεύω τῆς Ἐκκλησίας μας;

Ἐμπόδιο θά ὑπῆρχε ἄν ὅλες οἱ πολιτικές παρατάξεις τοῦ τόπου μας εἶχαν γιά «Πιστεύω» τους τό «Πιστεύω» τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως τό εἶχε ὁ ἕνας καί ἀνεπανάληπτος Ἰωάννης Καποδίστριας. Τότε, βεβαίως, κανείς κληρικός δέν θά ἐνο­μι­μοποιεῖτο νά προβάλη τή μία ἤ τήν ἄλλη Παράταξη, γιατί ὅλες θά ἦσαν πλήρεις ἀπό πολιτικούς πιστούς χριστιανούς.

Τώρα, ὅμως, πού οἱ πολιτικές Παρατάξεις εἶναι ἔργῳ καί λόγῳ ἀντίθεες καί, εἴτε ἀρνοῦνται καί πολεμοῦν φανερά τήν Ἐκκλησία εἴτε τήν θεωροῦν
–στήν καλύτερη περίπτωση– ὡς ἕναν ἀπό τούς πολλούς φορεῖς τοῦ Κράτους (!), ὄχι μόνο νομιμοποιούμεθα οἱ κληρικοί νά ἀποτρέπουμε τόν λαό ἀπό τίς Παρατάξεις αὐτές ἀλλά ἔχουμε καί χρέος νά βροντοφωνάξουμε στούς ἀνθρώπους ὅτι εἶναι ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ τό νά ὑποστηρίζη πλέον ὁ Ἕλληνας χριστιανός τά Κόμματα αὐτά πού ὑπάρχουν σήμερα στή Βουλή! Νά τούς εἰποῦμε καθαρά ὅτι, δίδοντας τήν ψῆφο τους σ’ αὐτά τά κόμματα συμπράττουν στό νά ἐκδιωχθῆ ὁ Χριστός ἀπό τήν Πατρίδα μας!

Ἀντί, λοιπόν, οἱ Ἐπίσκοποί μας νά συντονίσουν τούς κληρικούς ὥστε νά προτρέψουν τούς πιστούς Ἕλληνες Χριστιανούς νά συμπήξουν πολιτικές Παρατάξεις, ἀποκλειστικά ἀπό ἀνθρώ­πους πού ἐκκλησιάζονται καί νά διεκδικήσουν τήν ψῆφο τῶν ὑγιῶς σκεπτομένων Ἑλλήνων ὥστε νά ἐκδιωχθῆ παντελῶς τό ση­με­ρινό μίασμα τοῦ Κοινοβουλίου, εἰσηγοῦνται μιά νέα προδο­σία τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του, δηλαδή τόν ὁρι­στικό χωρισμό τοῦ Κράτους ἀπό τήν Ἐκκλησία, σάν νά εἶναι πρωτοφανής ἡ ἰδέα τους, σάν νά μήν ἔχη δοκιμασθῆ ἀπό τήν παγκόσμια ἐκκλησιαστική ἱστορία, καί σάν νά μή εἶναι γνωστό τοῖς πᾶσι τό θλιβερό κατάντημα τῆς Ὀρθοδοξίας στά κράτη πού ἔχει χωρισθεῖ ἡ Ἐκκλησία ἀπό τή Δημόσια ζωή τοῦ λαοῦ.

Εἶναι τόσο ἀπίστευτος ὁ βαθμός τῆς ἐπισκοπικῆς μυωπίας, πού δέν τούς ἐπιτρέπει νά διακρίνουν τήν ἐχθρότητα τῶν σημερινῶν ἀρχόντων ἐναντίον τοῦ πιστοῦ λαοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας του καί γι’ αὐτό τούς εἶναι ἀδύνατον νά φαντασθοῦν πόσο ἀσυγκράτητα ἐχθρικοί θά ἐμφανιστοῦν οἱ Πολιτικοί αὐτοί μετά ἀπό ἕνα τέτοιο Χωρισμό.

Δέν αἰσθάνονται, ἀλήθεια, τήν τεράστια εὐθύνη τους ἀπέναντι στό Θεό καί στούς ἀνθρώπους μέ τό νά μή καταγγέλουν τούς πολιτικούς μας ὡς τόν ὑπ’ ἀριθμόν ἕνα ἐχθρό τοῦ πιστοῦ λαοῦ μας; Ποιός ἀντιαιρετικός ἀγώνας τῆς Ἐκκλησίας θά ἔχη ἀποτέλεσμα, ἀφοῦ οἱ πάσης φύσεως αἱρετικοί καί ἀλλόθρησκοι ἐνισχύονται στόν τόπο μας μόνο καί μόνο γιά νά πολεμήσουν τήν ἀληθινή Πίστη τοῦ Χριστοῦ, μέ τήν προσδοκία νά τήν ἀφα­νίσουν;

Οἱ Ἐπίσκοποί μας παρέλαβαν τήν Ἐκκλησία ὡς «ἐπικρατοῦσα» στόν τόπο μας καί θά τήν παραδώσουν ἐλαφρᾷ τῇ συνειδήσει ὡς ἀποῦσα ἀπό τή Δημόσια ζωή; Δέν ἔχουν, ἄραγε, οὔτε τήν πατριωτική συνείδηση τοῦ μακαριστοῦ προέ­δρου τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας Τάσου Παπαδόπουλου, ὁ ὁποῖος βροντοφώναξε σέ ὁλόκληρη τήν ἀπειλοῦσα αὐτόν Εὐρώ­πη ὅτι «Ἐγώ παρέλαβα Κράτος τήν Κύπρο καί δέν μπορῶ νά παραδώσω Κοινότητα»;

Τί θά ἀπαντήσουν οἱ Ἐπίσκοποί μας κατά τήν ἡμέρα τῆς δικαίας ἀνταποδόσεως τοῦ Θεοῦ στούς ἁγίους συνεπισκόπους τους, πού παρέλαβαν μιά “χούφτα” πιστούς καί ἀπέδωσαν στόν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου ἄπειρο πλῆθος πιστῶν;

Τί θά ἀπαντήσουν οἱ Ἐπίσκοποί μας στόν Καποδίστρια κατά τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως ὅταν αὐτός, παραλαμβάνοντας τήν Ἑλλάδα πραγματικά ἐρείπια, ὕψωσε σ’ αὐτήν πρῶτα τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία Του καί ὕστερα τίς Κρατικές Ὑπηρεσίες; Ἄν ἕνας πιστός Κυβερνήτης ἀνεδείχθη ὁ κορυφαῖος Ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας τῶν τελευταίων διακοσίων ἐτῶν ὡς πρός τήν προβολή καί ἐγκαθίδρυση τῆς Ἐκκλησίας σάν Ζωή τῆς ζωῆς καί τῆς Πολιτείας τοῦ λαοῦ μας, μέ ποιό “κουράγιο” οἱ Ἐπίσκοποί μας μετά τήν ἀπευκτέα ὑπογραφή τοῦ «κοινῇ συνενέσει Διαζυγίου» θά ἀνεβοῦν στούς θρόνους τους ὡς Ἐπίσκοποι καί προασπιστές τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ μας;

 

Εἶναι μῦθος τά Κρατικά δεσμά τῶν Ἐπισκόπων

 

Ἄς ἀφήσουν κατά μέρος τά χιλιοειπωμένα ἀνούσια ἐπιχειρήματα οἱ ἐπιποθοῦντες Ἐπίσκοποι τό Χωρισμό τοῦ Κράτους ἀπό τήν Ἐκκλησία, θεωροῦντες αὐτόν πανάκεια γιά τήν ἀπελευθέρωση τῆς Ἐκκλησίας. Ἄς ἀφήσουν τά ἐπιχειρήματα τοῦ τύπου «ἡ Ἐκκλησία δέν χρειάζεται τόν χωροφύλακα οὔτε πρέπει νά συνεχίση νά παραμένη τό δεκανίκι τῆς Πολιτείας». Αὐτά δέν εἶναι τά ἐπακόλουθα τῆς «ἐπι­κρατούσης» ἀκόμη καί στό Σύνταγμά μας Ὀρθοδοξίας, ἀλλά τό κατάντημα τῶν ἀδέξιων καί ἀδοκίμων Ἐπισκόπων, πού ἄσκησαν ἤ καί ἀσκοῦν ἀκόμη τήν πνευματική τους ἐξουσία ὡς παρατρεχάμενοι τῶν πολιτικῶν. Ἀντί μιά ὁλόκληρη Ἱεραρχία νά ἔχη ὑποτάξει τούς 300 βουλευτές στήν ὑπηρεσία τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ καί τοῦ συμφέροντος τοῦ λαοῦ Του συμπεριφέρθηκαν καί συμπεριφέρονται πρός τούς πολιτικούς σάν νά εἶναι ἐξαρτήματά τους καί σάν νά τούς ἔχουν ἀνάγκη.

Μᾶς μιλοῦν γιά τόν Χωρισμό τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τό Κράτος μέ τήν προσδοκία καί τήν λαχτάρα ἑνός κρατουμένου πού ζητάει τήν ἐλευθερία του! Καί διερωτώμεθα ἐμεῖς οἱ Πρεσβύτεροι: Ἄραγε γνωρίζουν οἱ Ἐπίσκοποι ποιά ἐξουσία ἔχουν; Γιατί ἐμεῖς οἱ Πρεσβύτεροι γνωρίζουμε τήν πνευματική μας ἐξουσία καί ὁσάκις τήν ἀσκήσαμε, οἱ κοσμικοί ἄρχοντες ἔκαναν πίσω! Ὁμιλοῦν γιά τίς δεσμεύσεις πού τούς ἔχει ἐπιβάλλει τό Κράτος, ἀλλά κανείς, ἐκτός ἀπό τούς Ἐπισκόπους, δέν μπορεῖ νά ἀντιληφθῆ ποιές εἶναι αὐτές οἱ δεσμεύσεις. Διαλαλοῦν συνεχῶς ὅτι τό Κράτος δέν τούς ἀφήνει νά ἀξιοποιήσουν τήν ἐκκλησιαστική περιουσία. Ἄν αὐτό εἶναι ἀλήθεια, δέν νομίζουμε πώς ἔχουν τήν ἀφέλεια νά πιστεύουν ὅτι θά τούς ἀφήσουν οἱ πολιτικοί νά ἀξιοποιήσουν τήν ἐκκλησιαστική περιουσία μετά τόν Χωρισμό, ὁπότε καί ὁ κρατικός διωγμός τῆς Πίστεως καί τῆς Ἐκκλησίας θά γίνη ἀνελέητος!

Ἀλήθεια, ἀφοῦ ἐπί δύο αἰῶνες οἱ ἐκκλησιαστικές Ἱεραρχίες τῆς Ἑλλάδος δέν κατόρθωσαν νά ἀξιοποιήσουν τήν ἐκκλη­σιαστική περιουσία, γιατί δέν ἐξουσιοδοτοῦν ἐμᾶς τούς Πρεσβυτέρους νά τήν ἀξιοποιήσουμε; Γιατί δέν μᾶς ἀφήνουν οὔτε κἄν νά πληροφορηθοῦμε ποιά εἶναι ἀκριβῶς αὐτή ἡ περιουσία καί ποιά ἦταν ἡ διαχείρισή της ὅλα αὐτά τά χρόνια; Γιατί δέν μᾶς ἐξουσιοδοτοῦν γιά τό θέμα αὐτό, ὥστε ἄν χρειασθῆ νά κινητοποιήσουμε τόν λαό μας γιά νά ἐπιτευχθῆ τό δίκαιο, ἀφοῦ ἡ ἐκκλησιαστική περιουσία προέρχεται ἀπό τό λαό καί ὁ λαός ἐμπιστεύεται τή διαχείριση τῆς περιουσίας αὐτῆς περισσότερο στούς κληρικούς παρά στούς πολιτικούς;

Πῶς ἀνέχεται ἡ Ἱεραρχία μας νά περιμένη τίς ἀποφάσεις μιᾶς Ὑπουργοῦ, ἡ ὁποία, κατά τά λεγόμενά της, εἶναι τόσο χριστιανή, πού θά συνεργασθῆ ἀκόμη καί μέ τό διάβολο; Ἔκαμαν ποτέ οἱ Ἐπίσκοποί μας χρήση τῆς πνευματικῆς καί διοικητικῆς τους ἐξουσίας ἔναντι τῆς Πολιτείας καί ἀπέτυχαν; Κάθε ἄλλο! Ὁ Μέγας Ἅγιος Κωνσταντῖνος τοποθέτησε τούς Ἐπισκόπους σέ θρόνους δίπλα του, ὄχι πίσω του, καί αὐτός κάθισε σέ ἕνα ἁπλό σκαμνί καί οἱ Ἐπίσκοποί μας μέ τήν ἡττοπαθῆ στάση τους ἔκαμαν τόσα βήματα πίσω, ὥστε μόλις καί μετά βίας κατήντησαν νά κάθονται πολύ πίσω ἀπό τόν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας, πίσω ἀπό ἕνα ἀσημαντότατο ἀξίωμα μπροστά στό ἀξίωμα τοῦ τότε Αὐτοκράτορος!

Πότε οἱ Ἐπίσκοποί μας καθοδήγησαν τό λαό γιά τό ποιούς πρέπει νά ψηφίζη, ἕνα ἔργο καθαρά ποιμαντικό στήν ἀπόλυτη δικαιοδοσία τους, γιά νά ἀντιληφθοῦν καί οἱ πολιτικοί ὅτι δέν μποροῦν νά “παίζουν” μέ τήν Ἐκκλησία;

Πόσες φορές δέν ἐπικαλέσθηκαν οἱ Ἐπίσκοποι τήν κοσμική ἐξουσία γιά νά ὑποστηριχθοῦν ἀποφάσεις τους ἀντίθετες μέ τό Εὐαγγέλιο καί τό Κανονικό Δίκαιο; Ἀκόμη καί σήμερα, πού σύσσωμος ὁ πολιτικός κόσμος ἔχει γίνει ἡ χλεύη καί τοῦ τελευταίου πολίτη αὐτῆς τῆς Χώρας, οἱ Ἐπίσκοποί μας συνευδοκοῦν στή συρρίκνωση τοῦ Κλήρου ὡς πρός τή μείωση τῶν χειροτονιῶν καί βρίσκονται πολύ κοντά στό νά δεχθοῦν καί τή διακοπή τῆς κρατικῆς μισθοδοσίας τῶν Κληρικῶν.

Πῶς σκέπτονται, ἄραγε, νά πληρώνουν αὔριο αὐτοί μόνοι τους τούς Κληρικούς; Ὅπως πλήρωναν ἐπί ἀρχιεπισκοπείας τοῦ μακαριστοῦ Ἱερωνύμου τοῦ Α΄ τούς καθηγητές τῶν Ἐκκλη­σιαστικῶν Σχολείων, μιά φορά κάθε τρίμηνο; Ἔχουν δώσει ἐξετάσεις γιά τήν ἄριστη καί ἀποδοτική διαχείρισή τους ὅλα αὐτά τά χρόνια ὥστε νά ἀναλάβουν ἕνα τέτοιο ἔργο, πού ἄν ἀποτύχη –ὅπως εἶναι βέβαιο– γνωρίζουν πολύ καλά ὅτι θά ἀπογυμνώση σταδιακά τήν Πατρίδα μας ἀπό Κληρικούς καί θά μείνουν μόνο στίς ἐπάλξεις οἱ λίγοι ἐκεῖνοι πού ἔχουν ψυχή καί αὐταπάρνηση;

Λυπούμεθα πολύ, ἀλλά δέν μποροῦμε νά συμμερισθοῦμε τά δεσμά πού ἰσχυρίζονται πώς ἔχουν οἱ Ἐπίσκοποί μας ἀπό τίς σημερινές σχέσεις Ἐκκλησίας καί Πολιτείας. Αὐτό πού διαπιστώνουμε εἶναι ὅτι πολλοί Ἐπίσκοποι ἀντιμετωπίζουν τήν Πολιτεία ὄχι ὡς Πνευματικοί της Πατέρες ἀλλά σάν νεοσύλλεκτοι στρατιῶτες τόν διοικητή τους!

 

Ὁ Χωρισμός:  Ἀλλοίμονο στούς Πρεσβυτέρους

καί στόν Λαό τοῦ Θεοῦ!

 

Ἡ μόνη πού μποροῦμε νά δοῦμε ὅτι θά ὠφεληθῆ ἀπό τό Χωρισμό τῆς Πολιτείας ἀπό τήν Ἐκκλησία εἶναι ἡ αὐθαιρεσία τῶν Ἐπισκόπων. Αὐθαιρεσία ὄχι ἔναντι τῶν πολιτικῶν ἀλλά αὐ­θαιρεσία ἔναντι τῶν Πρεσβυτέρων καί τῶν Διακόνων. Μετά ἀπό ἕνα τέτοιο χωρισμό πολλοί Ἐπίσκοποι θά συμπεριφέρονται πρός τούς κληρικούς ὅπως συμπεριφέρονται οἱ πολιτικοί μας. Οἱ πολιτικοί μας φέρονται ὑπεροπτικά πρός τήν Ἐκκλησία καί τό λαό μας καί δουλικά πρός τούς Ἡγέτες τοῦ ἐξωτερικοῦ καί ἰδίως τῶν μεγάλων Χωρῶν. Ἔτσι καί ἀρκετοί Ἐπίσκοποι θά ἐξακολουθήσουν νά συμπεριφέρονται ὑποτακτικά πρός τούς πο­λι­τικούς (αὐτό μᾶς τό ἔχει διδάξει ἡ παγκόσμια σύγχρονη ἐκκλησιαστική ἱστορία) καί δυναστικά πρός τούς Κληρικούς. Ἐάν σέ Πατριαρχεῖα καί Ἀρχιεπισκοπές πού εἶναι χωρισμένες ἀπό τό Κράτος ἀπολύονται Ἱεράρχες ὄχι μόνο ἄνευ δίκης καί ἀπολογίας ἀλλά καί χωρίς τήν παραμικρή αἰτιολογία, καί χωρίς δυνατότητα προσφυγῆς σέ πολιτικά δικαστήρια, ποιά ἐλπίδα δικαιώσεως μπορεῖ νά ἔχουν οἱ Κληρικοί Πρεσβύτεροι καί Διάκονοι ὅταν διώκονται ἐπειδή δέν εἶναι τῆς ἀρεσκείας τοῦ Ἐπισκόπου τους; Ἐξ ἄλλου, ὅπως προείπαμε, ἄν ὁ Θεῖος Χρυσόστομος εἶπε ὅτι «δέν φοβήθηκε τίποτε ἄλλο παρά τούς Ἐπισκόπους ἐκτός ἀπό λίγους», τί διαφορετικό μπορεῖ νά προσ­δοκᾶ ἕνας ἁπλός Πρεσβύτερος;

Αὐτό πού διαφαίνεται στόν Ἑλληνικό ὁρίζοντα, ἄν τελικῶς δέν ἐπικρατήση ἡ πραγματική Ἐπισκοπική συνείδηση καί δέν ἀποτραπῆ ὁ Χωρισμός τοῦ Κράτους ἀπό τήν Ἐκκλησία, εἶναι ὅτι ὁ λαός μας θά μείνη ἐντελῶς ἀπροστάτευτος, ἀφοῦ, ἀφ’ ἑνός μέν οἱ πραγ­μα­τικοί πνευματικοί Ποιμένες του, οἱ Ἱερεῖς, θά περιθω­ριοποιοῦνται ἤ καί θά διώκονται ἀπό τούς ἀναξίους Ἐπισκόπους καί, ἀφ’ ἑτέρου, ἡ Κρατική ἐξουσία θά ἀφεθῆ ἀχα­λί­νωτη, μέ τή σύμπραξη καί τῶν ξένων Δυνάμεων, ὥστε νά ἐπισπευσθῆ ὁ πλήρης ἀποχριστιανισμός τῆς Πατρίδος μας.

Ἔχουμε ὅλοι συνειδητοποιήσει ὅτι πλέον τό Κοινοβούλιό μας εἶναι ἐχθρός τοῦ Πιστοῦ λαοῦ. Παριστάνει προσωρινά τόν φίλο μόνο στούς πολῖτες-συνωμότες του στήν ἐκδίωξη τοῦ Χρι­στοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του καί “καλοπιάνει” τούς Ἐπισκόπους πού δέν ἀντιδροῦν, γιατί ἔτσι διευκολύνεται τό βρώμικο ἔργο του. Τελικά, ὅμως, ἐμφανίζει τό πραγμα­τικό του πρόσωπο καί τήν ἀπανθρωπία του πρός ὅλους, ἀκόμη καί πρός τούς συνωμότες του, μέ τά ἀποτελέσματα πού ὅλοι γνωρίζουμε καί ζοῦμε σήμερα. Μέ τό νά βυθίση τήν Πατρίδα μας στή μεγαλύτερη πνευματική ἔνδοια καί στή χειρότερη οἰκονομική φτώχεια καί κακομοιριά πού γνώρισε ποτέ μέχρι σήμερα.

Εἶναι ὥρα νά συνειδητοποιήσουν ὅλα αὐτά καί οἱ Ἐπίσκοποί μας καί νά ἐνεργήσουν μέ ταχύτητα καί πνευματική ἀποτελεσματικότητα, ὅσο μένει ἀκόμη λίγος, μά πολύ λίγος καιρός!

Αὐτά καταθέτουμε μέ βαθύτατον σεβασμό ὡς συμπαράσταση στήν ὑγιᾶ μερίδα τῆς Ἱεραρχίας μας, ὡς ἔκφραση βαθυτάτου καί ἀνυποκρίτου σεβασμοῦ πρός τήν ἀξία τῆς Ἀρχιερωσύνης καί μέ ἀκόμη βαθύτερον ψυχικό πόνο!

                                                              π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης    

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀριθ.Τεύχους 113   Νοέμβριος 2011