Το κεντροδεξιό φύλο δεν αλλάζει

Ναπολέων Λιναρδάτος
Η ιστορία της μεταπολίτευσης θα μπορούσε να συνοψιστεί στο νομοσχέδιο για την αλλαγή φύλου. Η αριστερά αποφάσισε να κάνει μερικές νομοθετικές αλλαγές στην βιολογία του ανθρώπινου είδους. Η λεγόμενη κεντροδεξιά ταλαντεύεται κάπου μεταξύ σιωπής και συγκατάθεσης. Θα περίμενε κανείς ότι μιας και αυτό τον Οκτώβριο έχουμε την επέτειο εγκαθίδρυσης του κόκκινου ολοκληρωτισμού, θα είμασταν κάπως πιο σκεπτικοί σε τέτοιες σαρωτικές αλλαγές. Αλλά από ό,τι φαίνεται, η ιδεολογική υποταγή της ελληνικής κεντροδεξιάς, είναι η μόνη γνωστή αμετάβλητη ιδιότητα στο ανθρώπινο είδος.

Γιατί πρέπει να ψηφιστεί αυτό το νομοσχέδιο τώρα που θα αναγνωρίζει την αλλαγή φύλου μετά από μια τυπική γραφειοκρατική διαδικασία; Από που προκύπτει ότι η αναγνώριση αλλαγής φύλου είναι ένα ανθρώπινο δικαίωμα; Ποιες είναι η επιστημονικά τεκμηριωμένες αρχές που μας απαλλάσσουν από όλα όσα γνωρίζαμε για την ανθρώπινη βιολογία μέχρι σήμερα; Γιατί αυτή η «αλλαγή» φύλου να μπορεί να γίνει πριν καν το άτομο ενηλικιωθεί, τι είναι αυτό που επιβάλει να αλλάζουν νομικά φύλο οι δεκαπεντάχρονοι; Ποιες είναι οι πιθανές αρνητικές επιπτώσεις αυτής της νομοθετικής ρύθμισης; Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις από το οικογενειακό δίκαιο μέχρι και το στράτευμα από αυτή την νομοθετική αλλαγή;
Τα παραπάνω είναι μόνο μερικά ερωτήματα που μια Κεντροδεξιά θα ήταν αναμενόμενο να θέσει στο συγκεκριμένο ζήτημα. Όμως η εν Ελλάδι Κεντροδεξιά ήταν άφαντη. Το θέμα για την λεγόμενη Κεντροδεξιά είναι το εξής, ποιος ακριβώς είναι ο ρόλος της; Ποιες αρχές και αξίες πρεσβεύει, ποια είναι η χρησιμότητα της στην ελληνική κοινωνία; Ό,τι έχουμε δει διαχρονικά είναι μια πρόταση καλύτερης και πιο νοικοκυρεμένης διαχείρισης. Στην πραγματικότητα η ελληνική Κεντροδεξιά φιλοδοξεί να παίζει το ρόλο της υπεύθυνης Κεντροαριστεράς. Είναι ευγενική, φοράει γραβάτα και σιδερωμένα πουκάμισα, είναι στην ώρα της, αποφεύγει τα ξενύχτια και το ποτό και γενικώς είναι υπέρ μιας συναινέσεως που οδηγεί την Ελλάδα όλο και πιο αριστερά.

Μετά από πολλές δεκαετίες πολιτικής παρακμής, τώρα βρισκόμαστε στο έβδομο χρόνο μιας οικονομικής και πολιτικής κατάρρευσης που είναι πρωτοφανής ως προς το εύρος και την διάρκεια. Το καίριο ζήτημα εδώ είναι πως αυτή η κατάρρευση δεν έχει καν δημιουργήσει αμφιβολίες στην λεγόμενη Κεντροδεξιά για το ρόλο της στο πολιτικό σκηνικό. Που ακριβώς οδηγεί αυτή η στρατηγική της νοικοκυρεμένης διαχείρισης του αριστερού κράτους και ατζέντας; Τι είναι αυτό που μας κάνει να πιστεύουμε ότι αυτός ο ντε φάκτο μονοκομματισμός που επικρατεί στην Ελλάδα δεν είναι η βασική αιτία της υπάρχουσας κρίσης. Μετά από πολλές δεκαετίες σοσιαλμανίας, η Κεντροδεξιά, έστω με πολλά στρογγυλέματα και προϋποθέσεις, αναγνωρίζει την αναγκαιότητα του ανταγωνισμού στον οικονομικό τομέα. Δεν γνωρίζουμε πόσο καιρό θα πάρει για να κατανοήσει και την αναγκαιότητα του ιδεολογικού ανταγωνισμού.