40 χρόνια χωρίς Έλληνες πολιτικούς.

40 χρόνια χωρίς ελληνική δεξιά

Ναπολέων Λιναρδάτος

Το 40 χρόνια είναι απλά ένα ενδεικτικό νούμερο, γιατί όχι μόνο κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης, αλλά και μεταπολεμικά δεν υπάρχει στην Ελλάδα ένα γνήσιο δεξιό συντηρητικό κόμμα. Αυτή η απουσία είναι η αιτία της υπάρχουσας κρίσης.

Η υπάρχουσα ελληνική πραγματικότητα διαχέεται από τα δόγματα τις μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Από το δημοτικό στο πανεπιστήμιο, στην τηλεόραση και την εφημερίδα ο Έλληνας πολίτης καθημερινά βομβαρδίζεται με τα πιστεύω του μεταπολιτευτικού καθεστώτος.

 Τον Δεκέμβριο του 2008 οι δάσκαλοι θα παίρνουν τους μαθητές γυμνάσιων και λυκείων για να πετάξουν πέτρες σε αστυνομικά τμήματα. Προσφάτως όταν ο διοικητής του νοσοκομείου ειδοποίησε την αστυνομία για ασθενή λαθρομετανάστη αυτό αμέσως «προκάλεσε «τριγμούς» στην κυβέρνηση, με αποτέλεσμα κύκλοι του υπουργού Υγείας Ανδρέα Λυκουρέντζου να κάνουν λόγο για δυσαρέσκεια του υπουργού ως προς τις ενέργειες του διοικητή του νοσοκομείου. Λίγες ώρες αργότερα, με παρέμβαση του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, η αστυνομική φρουρά απομακρύνθηκε.»

Τριγμούς όμως στην κυβέρνηση ή στον υπουργό Προστασίας του Πολίτη δεν προκάλεσε η αποφυλάκιση του κατηγορουμένου για την δολοφονία των ανδρών της ομάδας Διας στον Ρέντη. Τριγμούς επίσης στην κυβέρνηση δεν έχει προκαλέσει η ιδέα ότι οι ελεύθεροι επαγγελματίες θα φορολογούνται από το πρώτο κιόλας ευρώ. Και ενώ οι ελεύθεροι επαγγελματίες θα φορολογούνται από το πρώτο ευρώ, οι γονείς φαίνεται ότι θα χάσουν τις φοροαπαλλαγές που έχουν όταν έχουν πάνω από ένα παιδί. Τριγμούς όμως δεν προκάλεσε ότι από τα τελευταία δόση από την ΕΕ ευθύς αμέσως ένα δις θα πάει για τα εφάπαξ 40.000 δημόσιων υπαλλήλων.

Υποτίθεται ότι έχουμε μια δεξιά κυβέρνηση από ένα δεξιό κόμμα, κι’ όμως τα πολιτικά αντανακλαστικά τους φαίνονται να είναι, σταθερά και αμετάβλητα, αυτά που καθιερώθηκαν την περίοδο της περαιτέρω παρακμής της ελληνικής κοινωνίας, γνωστή σε όλους ως μεταπολίτευση. Αυτά και πολλά άλλα συμβαίνουν γιατί η Ελλάδα δεν έχει και δεν είχε ένα κόμμα που ξεκάθαρα και χωρίς ενδοιασμούς εκφράζει τις αρχές και τις ιδέες του εθνικά σκεπτόμενου Έλληνα που θέλει να ζει ελεύθερος.

Πρόσφατα διάβασα μια δήλωση που πιστώνεται στον Κωνσταντίνο Καραμανλή: «Η συμμετοχή της γυναίκας στο δημόσιο βίο βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με το επίπεδο της αναπτύξεως κάθε χώρας.» Δηλαδή η συμμετοχή των γυναικών στα κοινά και το δικαίωμα της ψήφου δεν προκύπτει από την αρχή ότι κάθε πολίτης πρέπει να έχει την ελευθερία να συμμετέχει στα κοινά ανεξάρτητα από τι φύλο είναι; Ή απλά το εφαρμόζουμε τώρα γιατί είναι μόδα στην Ευρώπη; Και αν αύριο η μόδα αλλάξει το αλλάζουμε πάλι γιατί δεν πιστεύαμε στην αρχή της ισότητας αλλά στην πιθηκίσια αντιγραφή των ευρωπαϊκών μας ειδώλων;

Η λεγόμενη ελληνική δεξιά είχε και έχει πάντα το ίδιο πρόβλημα, δεν φαντάζεται καν ότι πρέπει να έχει αρχές και ιδέες και ότι πρέπει να δίνει πολιτικές μάχες για τα πιστεύω της. Είναι εδώ απλά για να διαχειρίζεται τα πράγματα ως έχουν, όταν η αριστερά κάνει ένα διάλειμμα από την εξουσία. Στον ρου της ιστορίας η ελληνική “δεξιά” φέρνει την κομψότητα του κ. Αβραμόπουλου και την ακατάσχετη κενολογία ενός Στυλιανίδη. Προσωπικότητες άχρωμες, άοσμες, άβουλες και πολλαπλώς μοιραίες, που βουτούν στον πολιτικό ωκεανό και αφήνουν τα ρεύματα να τους παρασύρουν στο οπουδήποτε.

Αν κοιτάξουμε γύρω μας βλέπουμε μια Ελλάδα που για 40 χρόνια έχει δοκιμάσει όλα τα δόγματα που έχει προπαγανδίσει η αριστερά και τα αποτελέσματα είναι τραγικά. Δαιμονοποιήσαμε την ιδιωτική πρωτοβουλία και το κέρδος, αγκαλιάσαμε τον κρατισμό μέχρι αηδίας και το αποτέλεσμα είναι να έχουμε την πιο χρεοκοπημένη οικονομία στον κόσμο. Μετατρέψαμε τα σχολεία και τα πανεπιστήμια σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως βίας και αμορφωσιάς. Ο δημόσιος τομέας είναι διαλυμένος και σχεδόν τριτοκοσμικού επιπέδου. Σε ολόκληρη την κοινωνία φαίνεται να έχουν χαθεί ακόμα και οι πιο βασικές συνήθειες και παραδόσεις που δημιουργούν την πραγματικότητα μιας πολιτισμένης κοινωνίας. Η αίσθηση του νόμου, της τάξης, της ιεραρχίας έχει χαθεί για να αντικατασταθούν από χιλιάδες μικρές και μεγάλες πράξεις βαρβαρότητας.

Τίποτα από όλα αυτά δεν θα αλλάξει όσο η Ελλάδα δεν έχει ένα γνήσιο συντηρητικό κόμμα που είναι αποφασισμένο να δώσει την μάχη για τα πιστεύω του. Ένα κόμμα που θα προασπίζει την εθνική ταυτότητα και κυριαρχία έναντι της λαθρομετανάστευσης αλλά και έναντι των Βρυξελλών. Που θα μάχεται για να απελευθερωθεί η ελληνική κοινωνία από τα δεσμά του κρατισμού που την κρατούν φτωχή και χρεοκοπημένη. Τότε οι Έλληνες θα μπορούν να αποδείξουν στον κόσμο ότι μπορούν να κυβερνούν την πολιτεία τους χωρίς των ξένων τα δανεικά.

 - Η φωτογραφία που συνοδεύει το άρθρο είναι του σπουδαίου Βρετανού πολιτικού Enoch Powell, που έδειξε την αξία του ιδεολογικά μαχόμενου δεξιού δίνοντας μάχες εναντίον της πολυπολιτισμικότητας, του κρατισμού και την απώλεια εθνικής κυριαρχίας προς τις Βρυξέλλες, πολλές δεκαετίες πριν όλα αυτά αναγνωριστούν ως σοβαρά ζητήματα.

Σχόλιο ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ:
 προσθέτουμε στο άρθρο ότι σήμερα έχουμε μία ανάμειξη κυβερνήσεων δεξιάς, αριστεράς και κεντρώας. Αυτό δείχνει ότι οι απόψεις, οι θεωρίες, τα πιστεύω αλλά και η γραμμή των κομμάτων δεν έχουν κανένα χαρακτήρα, οι θεωρίες είναι για τους αφελείς ιδεολόγους. Το χειρότερο είναι ότι οι εκλογές έχουν χάσει το πραγματικό τους νόημα και την αξία τους, μια χαμένη αξία που μαζί της εξαφανίζει κάθε Δημοκρατικό μας δικαίωμα και αυτό γιατί με τις εκλογές αναφερόμαστε σε κόμματα και όχι σε πρόσωπα. Κάποιοι πανηγυρίζουν για τα κόμματα που εκλέγονται, αλλά το Σύνταγμα αναφέρεται σε αντιπρόσωπο μας και όχι σε συμμορίες. Αυτή είναι η "Δημοκρατία" σήμερα, αυτή που δίνει την δυνατότητα να εξουσιάζει η μειοψηφία τύπου Βενιζέλου κλπ. Η Ελλάδα μας που ήταν πηγή της Δημοκρατίας κατάντησε πηγή της Αυταρχίας και της Μονοκρατίας του φασισμού, αφού οι ηγέτες μετατράπηκαν σε δυνάστες.

Υ.Γ. αλλάξαμε τον τίτλο του άρθρου αφού όσα πολιτικά πρόσωπα πέρασαν τα τελευταία 40 χρόνια ήταν αυτά που μας έφεραν στο σημερινό χάος και τα ίδια συνεχίζουν να υπερασπίζονται τα συμφέροντα των λίγων, των αφεντικών της Παγκόσμιας Κυβέρνησης.