Δημοκρατία στο νερό

Μαριόγλου Κων/νος

Το νερό το επόμενο σε αξία αγαθό μετά το πετρέλαιο ή το ζωτικό αγαθό για την κάθε μορφή ζωής. Όπως κι αν το προσεγγίσει κανείς το νερό, το δώρο αυτό της φύσης, είναι ένα αγαθό ανεκτίμητης αξίας. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι κάτοικοι των άνυδρων περιοχών του πλανήτη αλλά και οι πολυεθνικές που αποσκοπούν στην μονοπώλησή του. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι διορατικά επένδυσαν στην δημιουργία όλων των προϋποθέσεων για την μετατροπή του σε εμπορεύσιμο υλικό.

Στη χώρα μας δυστυχώς δεν είναι όλοι οι πολίτες ίσοι σε ότι αφορά την απρόσκοπτη πρόσβαση στο νερό. Όσοι είχαν την τύχη να ζήσουν ή να περάσουν λίγες ημέρες σε κάποιο από τα πανέμορφα νησιά μας το γνωρίζουν καλά. Άλλωστε για μια μερίδα επιχειρηματιών ακόμη και στη χώρα μας το νερό είναι μια πολύ επικερδής επιχείρηση, είτε με την μεταφορά του στα νησιά, είτε με το εμπόριο εμφιαλωμένων.

Στον τομέα αυτό για άλλη μια φορά το επίσημο κράτος δεν στάθηκε στο ύψος του. Εφάρμοσε πολιτικές τοπικά και όχι στο σύνολο της επικράτειας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα σε άλλες περιοχές το νερό να υπάρχει σε αφθονία και σε άλλες σε έλλειψη, δημιουργώντας έτσι δυο κατηγορίες πολιτών. Άλλωστε το νερό έχει άμεση σχέση με την ποιότητα ζωής και τον πολιτισμό για ευνόητους λόγους.

Οι διορισμένες διοικήσεις στις δύο μεγάλες κρατικές επιχειρήσεις Θεσσαλονίκης και πρωτευούσης ήταν πάντοτε κοντόφθαλμες και δεν δημιούργησαν της προϋποθέσεις να αποτελέσουν οι εν λόγω επιχειρήσεις τον πυλώνα ανάπτυξης υδάτινων πολιτικών στη χώρα μας. Μερικές φορές οι κεφαλές αυτών, κάτω από προσωπικά σχέδια για ίδια οφέλη, αντί του κοινού συμφέροντος προώθησαν επιλογές που οδηγούν στην εκμετάλλευση του νερού από ιδιώτες επενδυτές με μόνο σκοπό το κέρδος σε βάρος των πολιτών των δύο μεγαλουπόλεων αλλά και του συνόλου των πολιτών της χώρας.

Ενόψει των ιδιωτικοποιήσεων των ΕΥΑΘ και ΕΥΔΑΠ βλέπουν το φως της δημοσιότητας άρθρα που μιλούν για στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις, κέντρα επέκτασης των πολυεθνικών που φλερτάρουν με την εξαγορά των εν λόγω στη χώρα, τη Βαλκανική αλλά και την ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου. Όραμα των πολυεθνικών για την μεγιστοποίηση των κερδών τους, μια επέκταση που θα μπορούσε να είναι το όραμα των διορισμένων διοικήσεων των κρατικών επιχειρήσεων όχι μόνο για την αύξηση του ΑΕΠ αλλά και για την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και της ποιότητας ζωής των Ελλήνων πολιτών. Δυστυχώς οι «λίγες» σε επάρκεια οράματος και όρεξης για δημιουργία διορισμένες διοικήσεις όλων αυτών των χρόνων, είναι ανάλογες των κυβερνήσεων που είχαν την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας. Τα καταστροφικά αποτελέσματα των πολιτικών είναι πλέον φανερά σε όλους ακόμη και στους πιο καλοπροαίρετους.

Μια άλλη πολιτική πρέπει να ασκηθεί για τους υδάτινους πόρους και για την πολιτική αυτή χρειάζεται όραμα. Απαραίτητη προϋπόθεση της είναι η ισότητα των πολιτών και η Δημοκρατία στο νερό. Η τοπική διαχείριση με γνώμονα την ίση δυνατότητα στην πρόσβαση, την μεταφορά τεχνογνωσίας στις δημοτικές επιχειρήσεις ύδρευσης αποχέτευσης και την δημιουργία νέων καινοτόμων τεχνικών σε συνεργασία με τα Πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας. Η πατρίδα μας μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στην υδάτινη, εναλλακτική, οικολογική ανάπτυξη όχι μόνο στα στενά γεωγραφικά της όρια, αλλά όπως αποδεικνύεται στη Μεσόγειο και όχι μόνο. Άλλωστε όταν έχουμε όραμα και στόχο μπορούμε να μεγαλουργήσουμε και να αφήσουμε υποδομές για την ανθρωπότητα. Ας αρχίσουμε την «επανάσταση» ενάντια στο βόλεμα, την ανυπαρξία σχεδίου, το προσωπικό όφελος και τη ραστώνη από το νερό. Ας αρχίσουμε να λειτουργούμε ξανά σαν ομάδα, να θυμηθούμε την χαρά της συνεργασίας και της δημιουργίας μέσα από την κοινωνική διαχείριση του υδάτινού μας πλούτου. Ας γίνουμε σαν το νερό, διάφανοι, καθαροί, ζωογόνοι, ευέλικτοι. Μια δύναμη που δεν μπορεί να περιοριστεί, μια δύναμη ικανή να αλλάξει προς το καλύτερο τα πάντα στο διάβα της.

κίνηση 136