Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΖΕΙ....

Η Πόλις εάλω αλλά και ζει...

11 Μαΐου 330 μ.Χ, γίνονται τα εγκαίνια της Κωνσταντινούπολης από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο και την μητέρα του Ελένη...

29 Μάιου 1453,η Κωνσταντινούπολη, στην τελευταία μέρα της αυτοκρατορίας της κι αυτοκράτορας πάλι Κωνσταντίνος και μητέρα του η Ελένη..

Ύστερα από ένα και πλέον αιώνα στενής πολιορκίας της αυτοκρατορίας, από τους Οθωμανούς, πέφτει τελικά και η πόλη στα χέρια τους... η αποφράς ημέρα...

Είχαν προηγηθεί 1000 και πλέον χρονιά μιας μεγάλης αυτοκρατορίας, εδαφών και πνεύματος, απαράμιλλης δόξας, αλλά και σφοδρές επιθέσεις από τους σταυροφόρους του Πάπα, το 1204, που έκαναν τους κατοίκους της αυτοκρατορίας, να διατείνονται φιλικότερα προς τους Οθωμανούς, παρά στους Δυτικούς, εξ ου και το περίφημο, που αναφώνησε ο Δούκας Λουκάς Νοταράς:

«κρειττότερόν εστίν ειδέναι εν μέση τή πόλει το φακιόλιον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν Λατινικήν»...


Την προηγούμενη μέρα της επίθεσης, στις 28 Μαΐου, ο αυτοκράτορας είχε καλέσει τους κατοίκους της Πόλης και τους αξιωματούχους στην Αγία Σοφιά, το αρχιτεκτονικό θαύμα της αυτοκρατορίας του Ιουστινιανού, σε μια τελευταία λειτουργία, σε μια επιθανάτιο λειτουργία, προτρέποντας τον κόσμο να αντισταθεί γενναία, τελειώνοντας την ομιλία του με τα έξης λόγια..

<< Γνωρίσατε λοιπόν τούτο: Εάν ειλικρινά υπακούσετε ότι σας διέταξα, ελπίζω με την βοήθεια του Θεού, θα αποφύγουμε τη δίκαιη τιμωρία Του, που κρέμεται πάνω μας...>>

Ήταν η τελευταία λειτουργία στην Αγία Σοφιά......

«τα σά εκ των σών σοί προσφέρομεν κατά πάντα και διά πάντα».... 28 Μαΐου 1453...558 χρόνια πριν!


Όλο αυτό το διάστημα που είχε προηγηθεί της τελικής επιθέσεως, είχαν ζητήσει απ'ολη την Ευρώπη βοήθεια, αλλά δυστυχώς άλλη μια φορά, από τις πολλές που θα ακολουθούσαν στους επόμενους αιώνες ,δεν ήρθε ποτέ..

Φυσικά δεν παραβλέπουμε και τα λεγόμενα, περί προδοσίας του Κωνσταντίνου, από τον ανώτατο κλήρο της εποχής, οι οποίοι διαβλέποντας την υπεροχή και σίγουρη νίκη του Μωάμεθ Πορθητή, έκαναν συμφωνίες μαζί του, για διατήρηση των προνομίων τους, προνόμια ανάλογα των πασάδων, στην επερχόμενη Οθωμανική αυτοκρατορία!!


Ακολούθησε η επομένη μέρα της γενικής επίθεσης από τους Οθωμανούς, που αν και υπερτερούσαν κατά πολλές χιλιάδες, η άμυνα των Ελλήνων ήταν μοναδική και κέρδισαν τις δυο πρώτες επιθέσεις, φέροντας τρομακτικές απώλειες στους αντίπαλους..

Στην τρίτη όμως, η επίθεση όταν σφοδρή, οι περιγραφές για τις μάχες φοβερές και σε αυτήν χάθηκε και ο αυτοκράτορας που αν και του ζητούσαν να φύγει, εκείνος πολεμούσε σαν απλός μαχητής με το σπαθί στο χέρι, λέγοντας προς τον Σουλτάνο, που του ζητούσε να παραδώσει την Πόλη: «την πόλιν ου σοί δίδομεν' κοινή γάρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεθα και ου φεισόμεθα της ζωής ημών»που δειχνει οτι η Πολη αν και εχαθη,στην ουσια δεν πεθανε,αλλα παραμενει η φυσικη πρωτευουσα μεσα στις καρδιες των Ελληνων απανταχου στον κοσμο!»

Ο θάνατος του και το σημείο της ταφής του αυτοκράτορα, αποτέλεσαν αιτία, για πολλούς θρύλους στους αιώνες που ακολούθησαν..

Η πτώση της Κωνσταντινούπολης, σηματοδότησε την έναρξη της Τουρκοκρατίας στην Ελλάδα.. και τέσσερις αιώνες σκοταδισμού για τον απανταχού Ελληνισμό..

______________

Πολλές φορές, σκέφτομαι πως να ένιωθαν οι Έλληνες, εκείνες τις στιγμές, μέσα στην εκκλησία της Αγίας Σοφιάς, όταν έβλεπα μπροστά τους τον Αυτοκράτορα, σε εκείνη την ιστορική τελευταία λειτουργία, να τους δίνει εντολές να αγωνισθούν γενναία γι'αυτούς αλλά και την πατρίδα τους..

Πως ένιωθαν, όταν έξω από την Κερκόπορτα, βρισκόταν οι ορδές του Μωάμεθ, έτοιμες να σφάξουν και να λεηλατήσουν αιώνες ιστορίας και πολιτισμού...;;

Σκέφτομαι το τότε και κάνω σύγκριση με το τώρα,...

Πως να ένιωθε ο Ελληνισμός την επομένη μέρα, όταν όλα φαινόταν να έχουν χαθεί;;

Μήπως όπως αισθανόμαστε κι εμείς τώρα, στις μέρες που ζούμε, με τις ορδές των κατακτητών έξω από την σημερινή ''Κερκόπορτα'';;

Πως να ένιωθαν, τους επόμενους αιώνες που ακολούθησε ο Οθωμανικός σκοταδισμός;;

Μήπως ότι ήταν αυτοί, οι τελευταίοι των Ελλήνων κι ότι η Ελλάδα τελειωσε, ακριβώς όπως πιάνουμε τον εαυτό μας, να αναρωτιέται, σε στιγμές ανθρώπινες;;


''Τα πάντα ρει'' έλεγε ο Ηράκλειτος, τα πάντα ζουν μέσα από την αλλαγή κι αν και τα πάντα ρει, ωστόσο παραμένουν ίδια .. και σε πολλές στιγμές της ιστορίας μας, θα βρούμε τρομακτικές ομοιότητες ,μόνο τα πρόσωπα και η χρονική στιγμή αλλάζουν..

Ο Ελληνισμός, έχει υποστεί καταστροφές, λεηλασίες, κατακτητές και αιώνες αδιεξόδων που όλα φαίνονταν μαύρα!

Αλλά ο Ελληνισμός, παρ'ολα αυτά δεν πέθανε κι ούτε θα πεθάνει και τώρα, γιατί ο Ελληνισμός είναι ιδέα και οι ιδέες δεν πεθαίνουν, απλά αναγεννώνται εκ της τέφρας! Το πνεύμα της ένδοξης αλλά και πονεμένης Ρωμιοσύνης παραμένει μέσα στις καρδιές μας, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο...


''Η Ρωμανία πέρασε, η Ρωμανία ‘πάρθεν.

Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο''

Γι'αυτο η Πόλις, μπορεί να εαλω, αλλά ζει και μαζί με αυτήν και η Μεγάλη Ιδέα του γένους!

«Η Ρωμιοσύνη έν φυλή συνόκαιρη του κόσμου, κανένας δεν εβρέθηκεν για να την –ι–ξηλείψη, κανένας, γιατί σκέπει την που τ’ άψη ο Θεός μου. Η Ρωμιοσύνη έν να χαθή, όντας ο κόσμος λείψη!».

Μαρία Τριανταφύλλου