Προβλέψεις για το μέλλον

.

Εάν δεν υπήρχε το τρομακτικό μειονέκτημα της πολιτικής ανικανότητας, διαπλοκής και διαφθοράς, ο τεράστιος πλούτος της χώρας μας θα ήταν ικανός να μας οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση – κάτι που πρέπει να προβληματίσει τους Έλληνες, αφού μόνο αυτοί μπορούν να επιβάλλουν τις πραγματικές αλλαγές που χρειάζεται η Ελλάδα για να τα καταφέρει.

.

«Πιστεύω πως ο μεγαλύτερος εχθρός της Ελλάδας σήμερα είναι η ουτοπική ελπίδα των Πολιτών της – την οποία συντηρούν πολύ έξυπνα οι δανειστές, επειδή εξυπηρετεί όσο τίποτα άλλο τα συμφέροντα τους, μαζί με τον εκφοβισμό που επιχειρείται μέσω της γειτονικής μας χώρας.

Τη συντηρεί επίσης η κυβέρνηση, όπως και τα άλλα πολιτικά κόμματα εξουσίας, επειδή φοβούνται την τιμωρία, εάν ξυπνήσουν οι Έλληνες και αντιδράσουν. Η ελπίδα αυτή, καθώς επίσης η εκκωφαντική σιωπή των αμνών που επικρατεί στην Ελλάδα, είναι δηλητήριο για το μέλλον μας – οπότε δεν πρέπει να συνεχίσουν να υπάρχουν» (πηγή).

.

Ανάλυση

Εισαγωγικά επιθυμούμε να ευχαριστήσουμε θερμά τους αναγνώστες μας για την αρχική εντυπωσιακή προθυμία τους να εγγραφούν εθελούσια συνδρομητές της σελίδας μας, ακόμη και από το εξωτερικό (Φινλανδία) – στηρίζοντας την προσπάθεια μας, η οποία ξεκίνησε σχεδόν δέκα χρόνια πριν και χρηματοδοτήθηκε μόνο με δικά μας μέσα (άρθρο). Το γεγονός αυτό σημαίνει κυρίως για εμάς πως εκτιμώνται οι οικονομικές αναλύσεις μας, οπότε έχει νόημα να συνεχιστούν – ότι προσφέρουν κάτι στην καταπιεσμένη πλέον από παντού ελληνική κοινωνία, η οποία έχει συνειδητοποιήσει πως πράγματι η γνώση είναι δύναμη. Εκτός αυτού θέλουμε να τους καλωσορίσουμε ως μέλη της ομάδας του Analyst – υποσχόμενοι ότι θα κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε, για να τους ανταποδώσουμε την εμπιστοσύνη τους.

Περαιτέρω, όσο θετικά και αν θέλει να ατενίσει κανείς το μέλλον, γνωρίζοντας πως από την αισιοδοξία εξαρτάται σε σημαντικό βαθμό η οικονομία και η πρόοδος μίας χώρας, δεν είναι σωστό να διασπείρει ψευδείς ελπίδες – πόσο μάλλον όταν οι Έλληνες έχουν πλέον πολύ πιο σαφή άποψη, σχετικά με τα τεκταινόμενα στην πατρίδα τους.

Ειδικότερα, το δημόσιο χρέος είναι εντελώς μη βιώσιμο τόσο ως προς το ΑΕΠ (πλησιάζει το 190% όταν η Ελλάδα απομονώθηκε από τις αγορές το 2010 με 127%), όσο και σε απόλυτο μέγεθος – έχοντας εκτοξευθεί στα 330 δις € από 299 δις € το 2009, παρά το εγκληματικό PSI με κριτήριο τις εγχώριες ζημίες και τα θηριώδη ανταλλάγματα που δόθηκαν ανεύθυνα.

Απολύτως μη βιώσιμο είναι επίσης το κόκκινο ιδιωτικό χρέος, το οποίο από 10-20% του ΑΕΠ το 2010 έχει υπερβεί το 135% ή τα 230 δις € – απέναντι στις αφελληνισμένεςπια τράπεζες, στο δημόσιο που έχει πια μόνο εισπρακτικό ρόλο για τους πιστωτές, καθώς επίσης στους ασφαλιστικούς οργανισμούς.

Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τους υπερβολικούς φόρους που μειώνουν δραματικά την αγοραστική δύναμη των Ελλήνων (όχι μόνο όσον αφορά τους φορολογικούς συντελεστές, αλλά κυρίως σχετικά με το ότι τίποτα δεν αναγνωρίζεται πια ως συμψηφιστική δαπάνη), με την κατάρρευση των εισοδημάτων πάνω από 50%, με την ανεργία και με τις συνεχιζόμενες χρεοκοπίες των επιχειρήσεων, δεν επιτρέπει καμία ελπίδα αλλαγής της κατάστασης προς το καλύτερο – εκτός εάν θέλει κανείς να τρέφει ψευδαισθήσεις πιστεύοντας στα λόγια της κυβέρνησης ή πως θα αλλάξει κάτι εάν διενεργηθούν εκλογές.

Πόσο μάλλον όταν η αξία των εγγυήσεων που έχουν οι Έλληνες απέναντι στα χρέη τους, όπως τα ακίνητα, τα οικόπεδα και οι επιχειρήσεις τους, έχει χάσει πάνω από το 50% σε σχέση με το 2010 – μία εφιαλτική κατάσταση, ειδικά όταν σε ολόκληρο τον υπόλοιπο πλανήτη βρέχει κυριολεκτικά χρήματα. Το γεγονός δε ότι, δεν φαίνεται να απασχολεί κανέναν «πολιτικό» το τι θα συμβεί όταν ξεσπάσει η επόμενη παγκόσμια κρίση, είναι ακόμη πιο εφιαλτικό – αφού τεκμηριώνει πως έχει χαθεί εντελώς η επαφή τους με την πραγματικότητα.

Συνεχίζοντας, το συνταξιοδοτικό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο, ενώ το ασφαλιστικό ακόμη περισσότερο μη βιώσιμο – με το δείκτη εξάρτησης της Ελλάδας (ανάλυση) να είναι ο χειρότερος στην Ευρώπη, εάν όχι σε ολόκληρο τον πλανήτη. Την ίδια στιγμή η ανεργία μειώνεται μεν, αλλά μόνο επειδή μία θέση εργασίας μοιράζεται σε πιο πολλούς – μέσω της πτώσης των μισθών, της μερικής απασχόλησης κοκ. Άλλωστε, με σταθερές τις αμοιβές, το ΑΕΠ δεν είναι δυνατόν να μειώνεται όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, χωρίς να αυξάνεται η ανεργία – αφού, με κριτήριο την παραγωγικότητα μας το 2010, μία θέση εργασίας απαιτούσε 50.000 € ετήσιο ΑΕΠ.

Εν τούτοις, παρά την πτώση των αμοιβών των εργαζομένων, όπου οι νεοεισερχόμενοι στην αγορά εργασίας αμείβονται πλέον με μισθούς Βουλγαρίας όταν το ελληνικό κόστος διαβίωσης είναι κατά πολύ υψηλότερο, η Ελλάδα συνεχίζει να είναι μη ανταγωνιστική – λόγω της φορολογίας, της μη διενέργειας επενδύσεων στις παραγωγικές διαδικασίες κοκ.

Για παράδειγμα, μία ελληνική επιχείρηση που εξάγει τα προϊόντα της στη Γερμανία από τα εργοστάσια της στη Βουλγαρία και στην Πολωνία, υπολόγισε πως το κόστος παραγωγής ανά μονάδα προϊόντος στην Ελλάδα είναι περί τα 3,50 €, ενώ στις δύο άλλες χώρες κάτω από το 1 € – όχι λόγω των εργατικών, αλλά κυρίως των τιμών της ενέργειας, οι οποίες είναι κατά πολύ υψηλότερες (εξαιτίας των φόρων, καθώς επίσης των τιμών αγοράς από τη Ρωσία ή αλλού που δεν έχουν διαπραγματευθεί σωστά).

Ως εκ τούτου το κόστος είναι απαγορευτικό – οπότε, ακόμη και αν οι τράπεζες ήταν σε θέση να χρηματοδοτήσουν τις εγχώριες επιχειρήσεις ή/και οι ξένοι ήθελαν να επενδύσουν στην Ελλάδα για να εκμεταλλευθούν την ξένη ζήτηση μέσω των εξαγωγών (η εσωτερική ζήτηση υποχωρεί συνεχώς – γράφημα – αφού μειώνονται οι μισθοί κοκ.), δεν θα ήταν σε θέση να το κάνουν.

Οι τράπεζες

Συνεχίζοντας, απολύτως μη βιώσιμος είναι επί πλέον ο τραπεζικός κλάδος της χώρας – όχι μόνο επειδή τα κόκκινα δάνεια έχουν φτάσει στα 110 δις € ή λόγω του ότι με τα νέα διεθνή πρότυπα (IFRS 9) θα χρειαστούν καινούργια κεφάλαια ύψους 5,1 δις € (ALPHA1,1 δις €, Εθνική 1,45 δις €, EUROBANK 1,0 δις € και Πειραιώς 1,6 δις € με πενταετή απόσβεση).

Η βασικότερη αιτία είναι η αδυναμία των τραπεζών να δραστηριοποιηθούν στον βασικό τομέα της δουλειάς τους, στην παροχή δανείων, αφού έχει χαθεί εντελώς η πιστοληπτική ικανότητα τόσο του δημοσίου, όσο και της πλειοψηφίας του ιδιωτικού τομέα, με τις εγγυήσεις των ιδιωτών να έχουν απολέσει από 50-80% των τιμών τους – γεγονός από το οποίο συμπεραίνεται πως το πρόβλημα των τραπεζών δεν είναι το ότι δεν διαθέτουν αρκετά χρήματα για να δανείσουν (άλλωστε δεν τα χρειάζονται – ανάλυση), αλλά πως δεν υπάρχουν αξιόχρεοι δανειολήπτες.

Όσον αφορά τους υπόλοιπους τομείς, όπως τη συμβουλευτική τραπεζική, τη διαχείριση πλούτου (wealth management) κοκ., ασφαλώς δεν υπάρχει καμία προοπτική – μεταξύ άλλων επειδή ένα μεγάλο μέρος των καταθέσεων έχει εγκαταλείψει την Ελλάδα,ενώ δεν δημιουργούνται καινούργιες όταν οι αποταμιεύσεις συνεχώς μειώνονται, μαζί με την εμπιστοσύνη προς τις τράπεζες.

Εύλογα λοιπόν οι τράπεζες θα αναγκαστούν να κλείσουν πολλά υποκαταστήματα τους, απολύοντας προσωπικό και ζημιώνοντας τους ενοικιαστές – κάτι που θα ενταθεί από τη διεύρυνση της ηλεκτρονικής τραπεζικής, η οποία υποκαθιστά την ανθρώπινη εργασία. Η μοναδική δυνατότητα τους πάντως να αυξήσουν την κερδοφορία τους είναι οι πλειστηριασμοί των ακινήτων των δύστυχων Ελλήνων, όπου έχουν ήδη αποσβέσει το 50% – σημειώνοντας πως λόγω αυτών των αποσβέσεων θα πληρώνουν αντίστοιχα χαμηλότερους φόρους στο δημόσιο, οπότε οι Πολίτες θα αναγκαστούν να καλύψουν εν αγνοία τους τη διαφορά (όπως συνέβη με τα 40 δις € της «διάσωσης» τους που τελικά χάθηκαν, επιβαρύνοντας το δημόσιο χρέος).

Ο διεθνής εξευτελισμός

Περαιτέρω, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι διεθνείς εξευτελισμοί της Ελλάδας δεν έχουν τελειωμό – συμπεριλαμβάνοντας πλέον και τα αθλήματα, με την εξαιρετικά προσβλητική αποβολή του ΠΑΟΚ από όλους τους ευρωπαϊκούς συνδέσμους. Μπορεί δε να υποβαθμίζεται το γεγονός από ορισμένους, αλλά στην πραγματικότητα είναι εξαιρετικά σοβαρό – αφού μας προϊδεάζει για την αντιμετώπιση της Ελλάδας στο μέλλον, τόσο όσον αφορά τη συμμετοχή της στην Ευρωζώνη, όσο και στην ΕΕ. Πόσο μάλλον όταν η Ευρώπη θέλει να καθαρίσει τα χέρια της από την πλέον αποτυχημένη διάσωση όλων των εποχών – η οποία δεν την κολακεύει καθόλου.

Από την άλλη πλευρά η διαπίστωση ότι, οι διεφθαρμένοι επιχειρηματίες του παρελθόντος, αυτοί δηλαδή που διαπλέκονταν με τους ακόμη πιο διεφθαρμένους πολιτικούς, τείνουν να αντικατασταθούν από ανθρώπους που οπλοφορούν απροκάλυπτα με το ύφος των νονών της Μαφίας, δεν είναι δυνατόν να μην προβληματίσει άμεσα τους Έλληνες και την Ευρώπη – ενώ τεκμηριώνει πως η οικονομική κατάρρευση ήταν μόνο η αφετηρία της πολιτικής, κοινωνικής και πολιτιστικής, η οποία έχει ήδη λάβει τεράστιες διαστάσεις.

Δεν πρέπει να υποβαθμίζεται ούτε το γεγονός ότι, παράλληλα με τους κινδύνους που αφορούν την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας, όπου σχεδόν όλοι οι γείτονες της έχουν κυριολεκτικά αποθρασυνθεί πιστοί στο ρητό «δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται», φαίνεται να τροφοδοτούνται πολλαπλοί εμφύλιοι πόλεμοι – ο ένας εκ των οποίων αφορά τους «βορείους» και τους «νοτίους», τη Θεσσαλονίκη και το «κράτος των Αθηνών», αρχικά μέσω του ποδοσφαίρου, καθώς επίσης της γκανγκστερικής εμφάνισης του ανθρώπου αμφιβόλου προέλευσης που εξαγοράζει ότι περιουσιακό στοιχείο του δημοσίου βρει, στηριζόμενος πιθανότατα από την κυβέρνηση.

Ειδικά όσον αφορά το θέμα του Δούρειου Ίππου των Σκοπίων, με το γερμανικό δάκτυλο πίσω του, είναι εξαιρετικά σοβαρό για να το ξεχνάει κανείς παραπλανημένος από άλλες ειδήσεις που προωθούνται σκόπιμα στην επικαιρότητα – όπως το σκάνδαλο της Novartis, τα ποδοσφαιρικά κοκ.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, είναι προφανές πως κάτω από τις παραπάνω προϋποθέσεις, με την Ελλάδα σε τρισχειρότερη θέση συγκριτικά με το 2010 που χρεοκόπησε, είναι κάτι περισσότερο από αστείο να αναφέρεται κανείς σε μία καθαρή έξοδο της στις αγορές – πόσο μάλλον στο τέλος της εποχής των μνημονίων, όταν έχουν υποθηκευθεί τα πάντα για 99 χρόνια, ενώ η χώρα μας είναι δεσμευμένη με την «παραγωγή» πρωτογενών πλεονασμάτων έως το 2060, τυχόν μη επίτευξη των οποίων θα σημαίνει την άμεση ενεργοποίηση του «κόφτη» και νέα μέτρα!

Φυσικά κάτι τέτοιο θα επιτάχυνε την καταστροφική λειτουργία του γνωστού μας καθοδικού σπιράλ του θανάτου (γράφημα), βυθίζοντας την Ελλάδα ακόμη περισσότερο στην ύφεση – τουλάχιστον έως ότου εγκατασταθούν στη χώρα οι επίδοξοι νέοι ιδιοκτήτες της.

Εύλογα πάντως αναρωτιέται κανείς εάν υπάρχει ακόμη ελπίδα για την πατρίδα μας, παρά το ότι είναι πια δεμένη χειροπόδαρα από τους πιστωτές της, έχοντας χάσει ακόμη και το τελευταίο της πλεονέκτημα: τη γεωπολιτική της σημασία. Η απάντηση θα ήταν απολύτως αρνητική, εάν τη συνέδεε κανείς με τα εντελώς ανίκανα κόμματα που την κυβερνούν – στηριζόμενα σε ένα Σύνταγμα που έχουν κυριολεκτικά διαμορφώσει στα μέτρα, στην ανεπάρκεια και στη διαφθορά τους.

Εάν όμως δεν υπήρχε αυτό το κρίσιμο μειονέκτημα, ο τεράστιος πλούτος της χώρας μας θα ήταν ικανός να την οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση, έστω με μεγάλο κόστος – κάτι που πρέπει να προβληματίσει τους Έλληνες, αφού μόνο αυτοί μπορούν να επιβάλλουν τις πραγματικές αλλαγές που χρειάζεται η Ελλάδα για να τα καταφέρει.  Σε κάθε περίπτωση μπορεί η αλήθεια να είναι πικρή και συχνά αντιπαθητικός αυτός που την αναφέρει, αλλά είναι πάντοτε καλύτερη από τα ψέματα – ο σκοπός των οποίων είναι συνήθως να εφησυχάζουν τους ανθρώπους, έτσι ώστε να μην βλέπουν πού ακριβώς οδηγούνται.

analyst.gr