Φόροι ή χαράτσι;

Του Θεοδόση Μπουντουράκη 

Είναι οι υψηλοί φόροι κατ’ ανάγκην άδικο πράγμα;

Στο φυλετικό υποσυνείδητο του μέσου Έλληνα, οι φόροι αποτελούν τη σημερινή εκδοχή του χαρατσιού της τουρκοκρατίας, άρα υποσυνείδητα παραπέμπουν σε σχέση δυνάστη και δυναστευόμενου.

Με βάση τον ίδιο υποσυνείδητο ψυχολογικό μηχανισμό, το σημερινό κράτος έλκει την καταγωγή του από το οθωμανικό δοβλέτι που καταδυνάστευε τους τουρκοκρατούμενους προγόνους μας, μέχρι πριν 200 χρόνια.

Φόροι και κράτος λοιπόν σήμερα, συχνά παραπέμπουν στο συλλογικό προγονικό δίδυμο χαράτσι-δοβλέτι, με ό,τι αυτός ο συνειρμός μπορεί να συνεπάγεται για τον σύγχρονο μέσο Έλληνα.

Δεν υιοθετώ την υπερβολή ότι η τουρκοκρατία αποτελεί την πανάκεια για την ερμηνεία πολλών πτυχών της νοοτροπίας και της ψυχολογίας του μέσου νεοέλληνα, πιθανότατα όμως η σχέση μας με τους φόρους και την φοροδιαφυγή να επηρεάζεται από το συγκεκριμένο προγονικό μας σύνδρομο. Ένα σύνδρομο που ενισχύεται από την αίσθηση αδικίας την οποίαν υφίσταται ο πολίτης από το κράτος, ή άλλως ο διοικούμενος από τη διοίκηση, όπως λένε και οι σημερινοί γραφειοκράτες του Δημοσίου.

Δυστυχώς όμως την αίσθηση αδικίας που νοιώθει ο φορολογούμενος πολίτης την υποδαυλίζει και την ενισχύει με κάθε δυνατό τρόπο το σύγχρονο Ελληνικό κράτος, και έτσι συντηρεί και ενισχύει την αρνητική και καχύποπτη στάση των νεοελλήνων απέναντι στην φορολογική κρατική μηχανή.

Είναι γνωστό ότι σε γενικές γραμμές οι Σουηδοί, οι Δανοί και ορισμένοι άλλοι βορειοευρωπαίοι, φορολογούνται βαρύτερα από τον μέσο Έλληνα. Κι όμως η στάση αυτών των λαών απέναντι στην κρατική φορολογική αρχή είναι τελείως διαφορετική από τη δική μας. Ο λόγος είναι απλός. Οι λαοί αυτοί δεν αισθάνονται ότι η βαριά φορολογία τους αδικεί, διότι απολαμβάνουν πολλές και πλούσιες παροχές από το κράτος, οι οποίες γι αυτούς μεν είναι αυτονόητες, ενώ για μας εδώ είναι πέρα από κάθε φαντασία.

Εκεί το κράτος είναι φίλος και υποστηρικτής, εδώ το κράτος είναι άρπαγας και δυνάστης.

Παρ' όλα αυτά, το αφτί του ελληνικού κράτους ποτέ δεν ίδρωσε, τώρα όμως με το αδίστακτο τσούρμο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην εξουσία, σπάνε όλα τα προηγούμενα ρεκόρ. 

Και οι μεν φόροι συνεχώς αυξάνονται, οι δε όποιες πενιχρές παροχές σταδιακά περικόπτονται. 

Διαπιστώνει ο ΟΟΣΑ ότι, μεταξύ των 35 χωρών που τον αποτελούν, η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια σε αυξήσεις φόρων το 2016-17, όμως εμείς συνεχίζουμε την φορομπηχτική πολιτική ακάθεκτοι! 

Και αν υπήρχε και ένας δείκτης ανταποδοτικότητας, δηλ. παροχές έναντι φορολογίας, τότε η Ελλάδα θα ήταν μακράν η τελευταία χώρα.

Και η Ελλαδίτσα μας δεν είναι μόνο πρώτη στον ρυθμό επιβολής νέων φόρων, αλλά πρωτεύει και στην αδικία κατανομής τους.

Όταν το 20% των φορολογουμένων πληρώνει το 90% των φόρων ποια μεγαλύτερη απόδειξη της αδικίας και της ανικανότητας της φορολογικής αρχής χρειάζεται;

Όταν οι άμεσοι φόροι δηλ. ο φόρος εισοδήματος είναι το 43%, ενώ οι έμμεσοι φόροι (ΦΠΑ κλπ.) είναι το 57% της συνολικής φορολογικής επιβάρυνσης, δεν αποδεικνύεται στην πράξη η κραυγαλέα αδικία του φορολογικού μας συστήματος;

Το ομολόγησε άλλωστε και ο Πάπας των οικονομικών, ο αλλοπρόσαλλος Ευκλείδης, ότι "ο νέος προϋπολογισμός δεν είναι απόλυτα δίκαιος". 

Και βέβαια δεν είναι δίκαιος, αφού επιλέγει να είναι ταξικός και ενισχύει κάποιες ημέτερες κοινωνικές και κομματικές ομάδες έναντι του συνόλου της κοινωνίας.

Το δόγμα τους είναι απλό χυδαίο και απροκάλυπτο: "Πάρτε από τους άλλους και δώστε στους δικούς μας."

Ποιοι είναι οι άλλοι; Όλοι εμείς οι άνθρωποι του ιδιωτικού τομέα και όσοι από τον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα δεν ανήκουν στην ευνοημένη κομματική νομενκλατούρα. 

Και ποιοι είναι οι δικοί τους;

Οι δικοί τους είναι στρατιές συμβούλων στα Υπουργεία και στα κυβερνητικά γραφεία, είναι οι ατελείωτοι Γενικοί Γραμματείς, οι Αναπληρωτές Γραμματείς, οι ειδικοί Γραμματείς που λυμαίνονται τα Υπουργεία, είναι οι διάφοροι έκτακτοι σε ΔΕΚΟ, σε Δήμους και σε άλλα καλά καμουφλαρισμένα πόστα. 

Και τέλος είναι οι αφελείς και οι κουτοπόνηροι, οι οποίοι είναι πρόθυμοι να πιστέψουν ότι θα τους χαριστούν τα χρέη, έστω κι αν μπορούν να τα αποπληρώσουν, ή ότι θα πάρουν ένα πενιχρό επίδομα, έστω κι αν δεν το δικαιούνται.

Πιθανότατα πολλοί απ’ αυτούς ανήκουν στους πρώην οπαδούς του Σώρρα, οι οποίοι τώρα μετακινήθηκαν προς τον νέο Μεσσία του ΣΥΡΙΖΑ. Και ο νέος Μεσσίας, αδίστακτος και αήθης, τους μεταχειρίζεται και τους εμπαίζει απροκάλυπτα, ανάλογα με το προσωπικό του εξουσιαστικό συμφέρον.

Όμως ο χρόνος κυλά εις βάρος του. Σύντομα τα μνημόνια τελειώνουν και τότε θα βρεθούμε ενώπιον της σκληρής πραγματικότητας, χωρίς το σωσίβιο των δανειστών.

Θα αρκέσουν άραγε τα μαξιλάρια που τώρα χτίζει η κυβέρνηση με την ολέθρια υπερφορολόγηση, για να τον διασώσουν;

* Ο κ. Θεοδόσης Μπουντουράκης είναι Οικονομολόγος 

capital.gr