Πριν από πέντε χρόνια γύρισε και πάλι στο νησί της. Στα 52 σου δεν
είναι εύκολο να ζήσεις στην Αθήνα. Όχι με 650 ευρώ και δύο παιδιά. Εκεί,
στη Χίο, έχει τον δικό της κήπο, λιγότερες μετακινήσεις, φθηνότερα
δίδακτρα.
Ντέπυ Κουρέλλου
Έριξε τα λεφτά της αποζημίωσης στο μικρό ξενοδοχείο που κληρονόμησε από τους γονείς της και έφτιαξε και πάλι τη ζωή της από την αρχή. Όχι εύκολα, πάντως με λιγότερο άγχος και ένα δημιουργικό όραμα που σε ζει ακόμα κι αν τα νούμερα δεν βγαίνουν κάθε μήνα. Όταν η θάλασσα άρχισε να ξεβράζει
ανθρώπους, ήταν από τις πρώτες που κάθε μέρα πρόσφεραν σκεπάσματα, ρούχα, φαγητά στις οικογένειες των Σύρων προσφύγων. Τελευταία, διαθέτει και δωμάτια. Ένα πρωινό πάγωσε. Ένας γεροδεμένος άντρας, γύρω στα 25, με επιθετική γλώσσα τής έκανε συστάσεις να σκεπάσει το κεφάλι της – να κρύψει τα μαλλιά της. Αδράνησε. Δεν μπόρεσε να απαντήσει κάτι. Δεν ήταν αυτό που της έλεγε, ήταν το βλέμμα του. Σκληρό, οργισμένο, αποφασισμένο. Δεν είπε σε κανέναν τίποτα. Φοβήθηκε το «ένοχο» φιλελεύθερο πολιτικό παρελθόν της κι ας ψήφισε Τσίπρα. Μέσα της, όμως, ήξερε πως εκείνη δεν ήταν ρατσίστρια και εκείνος ο άντρας δεν ήταν πρόσφυγας. Κι αν ήταν, δεν θύμωσε επειδή οι νατοϊκοί και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί μας –ανάμεσα σε άλλους– βομβαρδίζουν τη χώρα του. Ήταν θυμωμένος επειδή είχε εκτεθειμένα σε κοινή θέα τα ξανθά της μαλλιά.
Θυμηθήκαμε το περιστατικό μετά τις δολοφονικές επιθέσεις στη Γαλλία στις 13 Νοεμβρίου, την ημέρα που η τρομοκρατία άλλαξε σελίδα. Την ημέρα που συνειδητοποιήσαμε, με τον πιο φρικιαστικό τρόπο, ότι η ισλαμική τρομοκρατία δεν εκδικείται τη δυτική στρατηγική για το χάος στη Μέση Ανατολή, αλλά σαν θεόσταλτος τιμωρός παίρνει κεφάλια απίστων. Στο όνομα του Αλλάχ εκτελούνται όσοι επιλέγουν να διασκεδάσουν με ποτό, υπό ροκ ήχους ή βλέποντας ποδόσφαιρο. Η Γαλλία –εκεί όπου η μουσουλμανική μπούρκα σε δημόσιους χώρους έχει καταργηθεί διά νόμου– δεν έγινε στόχος τρομοκρατών, αλλά πεδίο έναρξης ενός πολέμου πολιτισμών. Ενεργοποιώντας τα ιδανικά του Διαφωτισμού και με νωπές ακόμα τις μνήμες της ναζιστικής τραγωδίας, οι περισσότεροι έχουμε τη νηφαλιότητα να μην κατηγορήσουμε μαζικά όλους τους μουσουλμάνους ως εξτρεμιστές δολοφόνους, όμως βαθιά μέσα μας γνωρίζουμε πως υπάρχουν ισχυρές δόσεις αλήθειας σε όσα είπε ο ιμάμης του Άμστερνταμ, Γιασίν Ελφορκανί: «Οι τρομοκράτες νομιμοποιούν θεολογικά τις πράξεις τους. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να λέμε “αυτό δεν έχει σχέση με το Ισλάμ”». Η γενναία παραδοχή του πρέπει να εισακουστεί ως κέλευσμα και όχι ως αιρετικός προοδευτισμός. Γιατί ναι, τίθεται ζήτημα πολιτιστικής ανωτερότητας όταν η αξία της ζωής δεν υπολογίζεται με τους ίδιους όρους.
Το Ισλάμ έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας λατρείας του θανάτου. Ο Σαγίντ Κουτμπ, ένας από τους πιο έγκυρους διανοητές στον ισλαμικό κόσμο και πατέρας του σύγχρονου ισλαμισμού των Σουνιτών, έγραψε: «Το Κοράνι επισημαίνει ένα άλλο αξιοκατάκριτο χαρακτηριστικό των Εβραίων: την άνανδρη επιθυμία τους να ζήσουν, ανεξαρτήτως τιμήματος, της τιμής τους, της ποιότητας ζωής ή της αξιοπρέπειάς τους» («Τρομοκρατία και Φιλελευθερισμός», Π. Μπέρμαν). Αν και φαίνεται ως δήλωση αντισημιτισμού, αποκαλύπτει την αξία που δίνεται στη ζωή μέσα από μια καλλιεργούμενη κοσμοθεωρία μίσους και αυτοκτονικής θυσίας.
Με ποια όπλα αντιμετωπίζεις, όμως, τον «μαύρο θάνατο»; Πώς αντιμετωπίζεις την πίστη του άλλου χωρίς να προσβάλεις τις βασικές αρχές ελευθερίας; Γιατί, ναι, ο εχθρός μας, ο εχθρός της λογικής, δεν είναι άλλος από την ίδια την πίστη. Και στον αραβικό κόσμο, εκεί όπου ο αναλφαβητισμός θερίζει, η πίστη προσδίδει ανωτερότητα, γι’ αυτό και οι Σαουδάραβες χρηματοδοτούν τα «μαντράσας», τα θρησκευτικά σχολεία.
Είναι, όμως, η φτώχεια και η έλλειψη μόρφωσης η ρίζα του προβλήματος; Οι περισσότεροι μουσουλμάνοι τρομοκράτες δεν προέρχονται από τις τάξεις των φτωχών και αμόρφωτων. Πολλοί από αυτούς ανήκουν στη μεσαία τάξη, είναι μορφωμένοι και κοινωνικά λειτουργικοί. Οι μαχητές της Χεζμπολάχ είναι συνήθως γόνοι εύπορων οικογενειών. Οι ηγέτες της Χαμάς είναι πτυχιούχοι ανώτατων σχολών και ορισμένοι έχουν Master.
Η Δύση συχνά κατηγορείται πως έχει προκαλέσει την οργή του μουσουλμανικού κόσμου, μέσα από αιώνες κατακτήσεων και επεμβάσεων. Όμως έτσι δεν οπλίζεις με εκρηκτικά νέους και νέες. Σε αυτή την περίπτωση, Βιετναμέζοι, Ινδονήσιοι, Νοτιοαφρικανοί, Ουρουγουανοί και –γιατί όχι;– Έλληνες θα ήμασταν με το μαχαίρι στα δόντια. Είναι η πίστη που διαφοροποιεί τα πράγματα, χωρίς την πίστη, χωρίς αυτή την πίστη (τους), τα περισσότερα παράπονα των μουσουλμάνων απέναντι στη Δύση θα ήταν κενά.
Θα μπορούσε να υπάρξει αλληλοσεβασμός, άρα και ειρήνη, ανάμεσα στο Ισλάμ και τη Δύση; Χωρίς ολικό μετασχηματισμό του Ισλάμ, σίγουρα όχι. Και με τις φωνές της πνευματικής ελίτ του Ισλάμ –σκηνοθέτες, συγγραφείς, ποιητές– να σαπίζουν στις φυλακές, ποιος να εισακουστεί μέσα στην κυριολεκτική και μεταφορική έρημο;
Έριξε τα λεφτά της αποζημίωσης στο μικρό ξενοδοχείο που κληρονόμησε από τους γονείς της και έφτιαξε και πάλι τη ζωή της από την αρχή. Όχι εύκολα, πάντως με λιγότερο άγχος και ένα δημιουργικό όραμα που σε ζει ακόμα κι αν τα νούμερα δεν βγαίνουν κάθε μήνα. Όταν η θάλασσα άρχισε να ξεβράζει
ανθρώπους, ήταν από τις πρώτες που κάθε μέρα πρόσφεραν σκεπάσματα, ρούχα, φαγητά στις οικογένειες των Σύρων προσφύγων. Τελευταία, διαθέτει και δωμάτια. Ένα πρωινό πάγωσε. Ένας γεροδεμένος άντρας, γύρω στα 25, με επιθετική γλώσσα τής έκανε συστάσεις να σκεπάσει το κεφάλι της – να κρύψει τα μαλλιά της. Αδράνησε. Δεν μπόρεσε να απαντήσει κάτι. Δεν ήταν αυτό που της έλεγε, ήταν το βλέμμα του. Σκληρό, οργισμένο, αποφασισμένο. Δεν είπε σε κανέναν τίποτα. Φοβήθηκε το «ένοχο» φιλελεύθερο πολιτικό παρελθόν της κι ας ψήφισε Τσίπρα. Μέσα της, όμως, ήξερε πως εκείνη δεν ήταν ρατσίστρια και εκείνος ο άντρας δεν ήταν πρόσφυγας. Κι αν ήταν, δεν θύμωσε επειδή οι νατοϊκοί και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί μας –ανάμεσα σε άλλους– βομβαρδίζουν τη χώρα του. Ήταν θυμωμένος επειδή είχε εκτεθειμένα σε κοινή θέα τα ξανθά της μαλλιά.
Θυμηθήκαμε το περιστατικό μετά τις δολοφονικές επιθέσεις στη Γαλλία στις 13 Νοεμβρίου, την ημέρα που η τρομοκρατία άλλαξε σελίδα. Την ημέρα που συνειδητοποιήσαμε, με τον πιο φρικιαστικό τρόπο, ότι η ισλαμική τρομοκρατία δεν εκδικείται τη δυτική στρατηγική για το χάος στη Μέση Ανατολή, αλλά σαν θεόσταλτος τιμωρός παίρνει κεφάλια απίστων. Στο όνομα του Αλλάχ εκτελούνται όσοι επιλέγουν να διασκεδάσουν με ποτό, υπό ροκ ήχους ή βλέποντας ποδόσφαιρο. Η Γαλλία –εκεί όπου η μουσουλμανική μπούρκα σε δημόσιους χώρους έχει καταργηθεί διά νόμου– δεν έγινε στόχος τρομοκρατών, αλλά πεδίο έναρξης ενός πολέμου πολιτισμών. Ενεργοποιώντας τα ιδανικά του Διαφωτισμού και με νωπές ακόμα τις μνήμες της ναζιστικής τραγωδίας, οι περισσότεροι έχουμε τη νηφαλιότητα να μην κατηγορήσουμε μαζικά όλους τους μουσουλμάνους ως εξτρεμιστές δολοφόνους, όμως βαθιά μέσα μας γνωρίζουμε πως υπάρχουν ισχυρές δόσεις αλήθειας σε όσα είπε ο ιμάμης του Άμστερνταμ, Γιασίν Ελφορκανί: «Οι τρομοκράτες νομιμοποιούν θεολογικά τις πράξεις τους. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να λέμε “αυτό δεν έχει σχέση με το Ισλάμ”». Η γενναία παραδοχή του πρέπει να εισακουστεί ως κέλευσμα και όχι ως αιρετικός προοδευτισμός. Γιατί ναι, τίθεται ζήτημα πολιτιστικής ανωτερότητας όταν η αξία της ζωής δεν υπολογίζεται με τους ίδιους όρους.
Το Ισλάμ έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας λατρείας του θανάτου. Ο Σαγίντ Κουτμπ, ένας από τους πιο έγκυρους διανοητές στον ισλαμικό κόσμο και πατέρας του σύγχρονου ισλαμισμού των Σουνιτών, έγραψε: «Το Κοράνι επισημαίνει ένα άλλο αξιοκατάκριτο χαρακτηριστικό των Εβραίων: την άνανδρη επιθυμία τους να ζήσουν, ανεξαρτήτως τιμήματος, της τιμής τους, της ποιότητας ζωής ή της αξιοπρέπειάς τους» («Τρομοκρατία και Φιλελευθερισμός», Π. Μπέρμαν). Αν και φαίνεται ως δήλωση αντισημιτισμού, αποκαλύπτει την αξία που δίνεται στη ζωή μέσα από μια καλλιεργούμενη κοσμοθεωρία μίσους και αυτοκτονικής θυσίας.
Με ποια όπλα αντιμετωπίζεις, όμως, τον «μαύρο θάνατο»; Πώς αντιμετωπίζεις την πίστη του άλλου χωρίς να προσβάλεις τις βασικές αρχές ελευθερίας; Γιατί, ναι, ο εχθρός μας, ο εχθρός της λογικής, δεν είναι άλλος από την ίδια την πίστη. Και στον αραβικό κόσμο, εκεί όπου ο αναλφαβητισμός θερίζει, η πίστη προσδίδει ανωτερότητα, γι’ αυτό και οι Σαουδάραβες χρηματοδοτούν τα «μαντράσας», τα θρησκευτικά σχολεία.
Είναι, όμως, η φτώχεια και η έλλειψη μόρφωσης η ρίζα του προβλήματος; Οι περισσότεροι μουσουλμάνοι τρομοκράτες δεν προέρχονται από τις τάξεις των φτωχών και αμόρφωτων. Πολλοί από αυτούς ανήκουν στη μεσαία τάξη, είναι μορφωμένοι και κοινωνικά λειτουργικοί. Οι μαχητές της Χεζμπολάχ είναι συνήθως γόνοι εύπορων οικογενειών. Οι ηγέτες της Χαμάς είναι πτυχιούχοι ανώτατων σχολών και ορισμένοι έχουν Master.
Η Δύση συχνά κατηγορείται πως έχει προκαλέσει την οργή του μουσουλμανικού κόσμου, μέσα από αιώνες κατακτήσεων και επεμβάσεων. Όμως έτσι δεν οπλίζεις με εκρηκτικά νέους και νέες. Σε αυτή την περίπτωση, Βιετναμέζοι, Ινδονήσιοι, Νοτιοαφρικανοί, Ουρουγουανοί και –γιατί όχι;– Έλληνες θα ήμασταν με το μαχαίρι στα δόντια. Είναι η πίστη που διαφοροποιεί τα πράγματα, χωρίς την πίστη, χωρίς αυτή την πίστη (τους), τα περισσότερα παράπονα των μουσουλμάνων απέναντι στη Δύση θα ήταν κενά.
Θα μπορούσε να υπάρξει αλληλοσεβασμός, άρα και ειρήνη, ανάμεσα στο Ισλάμ και τη Δύση; Χωρίς ολικό μετασχηματισμό του Ισλάμ, σίγουρα όχι. Και με τις φωνές της πνευματικής ελίτ του Ισλάμ –σκηνοθέτες, συγγραφείς, ποιητές– να σαπίζουν στις φυλακές, ποιος να εισακουστεί μέσα στην κυριολεκτική και μεταφορική έρημο;
free-sunday.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα μηνύματα που δημοσιεύονται στο χώρο αυτό εκφράζουν τις απόψεις των αποστολέων τους. Το ιστολόγιο μας δεν υιοθετεί καθ’ οιονδήποτε τρόπο τις απόψεις αυτές. Ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζει την γνώμη του, όποια και να είναι αυτή.
Παρακαλούμε να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες, επίσης οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν από τα όρια της ευπρέπειας.
Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις, θα διαγράφονται.
Τα σχόλια πλέον ελέγχονται από τους διαχειριστές του ιστολογίου, γιαυτό θα υπάρχουν καθυστερήσεις στην εμφάνιση τους. Γενικά γίνονται όλα αποδεχτά, εκτός από αυτά που είναι διαφημίσεις ή απάτες.
Σας ευχαριστούμε για την κατανόηση.
(επικοινωνία:eleftheroi.ellines@gmail.com)