Πολιτικοί: Ασήμαντα ανθρωπάκια για σημαντικές αποφάσεις. Ώρα να τους διώξουμε.

Του Σταύρου Βιτάλη, Προέδρου του Πατριωτικού Μετώπου.

Για μια ακόμη φορά στη διαδρομή μου, (ως του ανθρώπου εκείνου που αγωνίσθηκε, ακόμη και από «υψηλά ιστάμενα κλιμάκια», για σημαντικότατα ζητήματα που αφορούν τη ζωή και τις τύχες χιλιάδων ανθρώπων), επανέρχεται το ερώτημα:Γνωρίζουν οι Λαοί ποιους ψηφίζουν, για να καθορίσουν το παρόν και το μέλλον τους;

Αφορμή για την αναδιατύπωση του ερωτήματος αυτού, η πρόσφατη απόφαση των κυβερνώντων της παραπαίουσας Ελληνικής Δημοκρατίας, για ίδρυση Ελληνοκοσσοβάρικου Επιμελητηρίου στην Αθήνα και οι οργισμένες αντιδράσεις που είχα από την πλευρά των φίλων Σέρβων.

Επειδή λοιπόν τους πολιτικούς όλων των τύπων και των αποχρώσεων, εδώ και χρόνια πια, τους θεωρώ «ασήμαντα ανθρωπάκια που παίρνουν σημαντικές αποφάσεις», καθίστε αναπαυτικά στο κάθισμά σας, να σας εξιστορήσω γεγονότα στα οποία πρωταγωνίστησα, είτε ως ανώτατος διπλωματικός αξιωματούχος, είτε ως διαπραγματευτής σε επίπεδο μάλιστα, «κορυφής» (όπως πομποδώς, συνηθίζεται να ονομάζεται, ο ρόλος τον οποίο κλήθηκα τότε να υπηρετήσω).

Εκ των πραγμάτων και εξ’ ανάγκης, η αναφορά μου αυτή θα είναι μακροσκελής, γι’ αυτό ζητώ την υπομονή και την κατανόησή σας, διαβεβαιώνοντάς σας παράλληλα, πως αξίζει τον κόπο να την διαβάσετε/μελετήσετε ολάκερη.

Το 1994 λοιπόν, όντας διπλωματικός σύνδεσμος, Ελλάδας-Σερβίας, σε επίπεδο κορυφής (και όταν λέω κορυφής εννοώ και τις πολιτικές και τις πολιτειακές ηγεσίες των δύο χωρών, δηλαδή Προέδρους Δημοκρατιών και Πρωθυπουργούς) και ενώ βρίσκομαι στο πλαίσιο της αποστολής μου στην Ελλάδα, δέχομαι τη δικαιολογημένη οργή/επίθεση των συμπατριωτών Ελλήνων, που στήριζαν με κάθε μέσο την τότε, εμπόλεμη Σερβία. Το πρόβλημα: Η χωρίς καμία προειδοποίηση αναγνώριση του τεχνητού κρατιδίου των Σκοπίων με το όνομα «Μακεδονία», από τον Πρόεδρο της Γιουγκοσλαβίας, Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς.

Εδώ να βάλω μια παρένθεση, για να σας αποκαλύψω, πως για λόγους για τους οποίους δεν ήμουν σε θέση τότε να γνωρίζω, ο μακαρίτης Πρόεδρος της Πρώην Γιουγκοσλαβίας, έτρεφε όχι ιδιαίτερα φιλικά συναισθήματα για την αφεντιά μου. Παρά το γεγονός μάλιστα ότι είχα συναντηθεί αρκετές φορές μαζί του στο προεδρικό μέγαρο του Βελιγραδίου και συμμετείχα μάλιστα στην οργάνωση της έκτακτης συνάντησής του με τον τότε Υπουργό Εξωτερικών και σημερινό Πρωθυπουργό  της Ελλάδας, Αντώνη Σαμαρά.

Η αρνητική αυτή «αύρα» που υπήρχε από την πλευρά του εκλιπόντος, εκφράστηκε μάλιστα με έναν ιδιαίτερα σκληρό τρόπο απέναντί μου, όταν ξαφνικά και χωρίς καμία αιτία, βρέθηκα σε «κατ’ οίκον περιορισμό» για 23 ολόκληρες ημέρες, σε εξοχική οικία αξιωματούχου των μυστικών υπηρεσιών της Γιουγκοσλαβίας, στα περίχωρα του Βελιγραδίου. Μια υπόθεση η οποία έληξε ευτυχώς, με την κάθετη παρέμβαση υπέρ εμού, τόσο του Προέδρου Κάραζιτς, όσο και πολλών άλλων ανώτατων αξιωματούχων της κυβέρνησης Μιλόσεβιτς. (Πολύ αργότερα έμαθα πως η «δίωξή μου αυτή, έγινε για να ικανοποιηθούν διακαείς πόθοι, ‘’Ελλήνων’’ πολιτικών, προσωπικών φίλων του μακαρίτη Σλόμπονταν». Των ίδιων αυτών πολιτικών που στη συνέχεια, επιχείρησαν με βρώμικο τρόπο, να με εμπλέξουν με ψεύτικες και φτιαχτές κατηγορίες, για τη δράση μου στη Σερβία. Μια δράση καθ’ όλα νόμιμη, καθαρά συμβολική αλλά και πλήρως γνωστή σε όλους τους πολιτικούς νάνους της χώρας μας).

Αμέσως λοιπόν με τη διασταύρωση της πληροφορίας πως ο Μιλόσεβιτς, αναγνώρισε τα Σκόπια με τ’ όνομα Μακεδονία, έκπληκτος και οργισμένος με τη σειρά μου, τηλεφώνησα κατεπειγόντως στον τότε Πρόεδρο της Σερβικής Δημοκρατίας, Ράντοβαν Κάραζιτς, από τον οποίο και ζήτησα εξηγήσεις.

Επίσης έκπληκτος ο κ. Κάραζιτς, μου ζήτησε λίγο χρόνο για να καταλάβει τι ακριβώς «παίχθηκε», με την υπόθεση αυτή.

Σε μερικά μόλις λεπτά της ώρας, ο Πρόεδρος της Σερβικής Δημοκρατίας μου τηλεφωνεί στη Θεσσαλονίκη όπου βρίσκομαι, για να μου διαβιβάσει επί λέξει, το μήνυμα του Σλόμποταν Μιλόσεβιτς: Να πεις του Βιτάλη, να μην ψάχνει απαντήσεις στο Βελιγράδι, αλλά στη χώρα του και μάλιστα στα… Χανιά.

Αντελήφθην φυσικά τι «πα να πει ο ποιητής». Εξ’ άλλου, με τον Μητσοτάκη, δεν επρόκειτο να βρω άκρη. Από το ’81, οπότε στον ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη, ο «μεγάλος Έλλην πολιτικός», θεώρησε προσβλητική την όντως ειρωνική παρέμβασή μου, ενώπιον όλων των διεθνών ΜΜΕ, όταν τον ρώτησα αγγλιστί: «Και πως σκοπεύετε κ. Υπουργέ να διώξετε τις αμερικανικές βάσεις από την Ελλάδα; Εξηγήστε μας το χρονοδιάγραμμα απομάκρυνσής των αν έχετε την καλοσύνη». Όπως διαπίστωσα αμέσως από την εχθρική αντίδραση της προσωπικής φρουράς του Μητσοτάκη, μπροστά στα έκπληκτα μάτια των διεθνών ανταποκριτών και των ανθρώπων του ΟΗΕ και όπως επιβεβαιώθηκε στη συνέχεια από Έλληνες δημοσιογράφους που ήταν παρόντες στη στιχομυθία, εξασφάλισα με την ερώτησή μου αυτή, μια μόνιμη θέση, στη «μαύρη λίστα» των ανεπιθύμητων της «αγίας οικογένειας των Χανίων».

Με δεδομένα λοιπόν τα παραπάνω και για να είμαι «καθαρός» απέναντι σε όλους τους συμπατριώτες μου, που στήριξαν με πάθος και μάλιστα από την τσέπη τους την ελληνοσερβική φιλία, ζήτησα από τον ίδιο τον Πρόεδρο Κάραζιτς, να εκδώσει δική του ανακοίνωση, με την οποία να δηλώνει σαφώς πως «η Σερβική Δημοκρατία, δεν αναγνωρίζει, ούτε πρόκειται να αναγνωρίσει τα Σκόπια, με το όνομα Μακεδονία».

Παρ’ ότι το πρωτόκολλο επέβαλε την ανακοίνωση αυτή να την εκδώσει ο Υπουργός Εξωτερικών κ. Μπούχα,  ζήτησα από τον Πρόεδρο της Σερβικής Δημοκρατίας, να την κάνει ο ίδιος. Έτσι και έγινε και η ανακοίνωση με την φωνή μάλιστα του κ. Κάραζιτς, παίχθηκε τότε, στα ελληνικά ΜΜΕ.

Για να έλθουμε λοιπόν στο σήμερα: Ακριβώς το ίδιο πράγμα συμβαίνει και με την έμμεση αναγνώριση του Κοσσόβου, από την κατοχική τρόϊκα που κυβερνά την Ελλάδα, με επικεφαλής τον πάλαι ποτέ, «εθνικιστή» Πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, εγγονό της Πηνελόπης Δέλτα.

Το Βελιγράδι αυτή την φορά, διεμήνυσε στην ελληνική πλευρά, πως ήδη έχει συμφωνήσει να αναγνωρίσει ως Κρατική Οντότητα το Κόσσοβο, δεδομένης της συμφωνίας που φαίνεται πως ολοκληρώνεται, με αναγνώριση από την πλευρά των Κοσσοβάρων, του αυτοδιοίκητου Βόρειου, Σερβικού Κοσσόβου. (Χαρακτηριστική η δήλωση/κολωτούμπα ολκής από τον Πρωθυπουργό της Σερβίας Ίβιτσα Ντάσιτς, που δήλωσε: «να σώσουμε ότι σώζεται από το Κόσσοβο»).

Ο Πρόεδρος Νίκολιτς (τον οποίο επίσης γνωρίζω προσωπικά από τότε που έλεγχε ένα μειοψηφικό ρεύμα στο εθνικιστικό κόμμα του Σέσελιε) και ο οποίος εξελέγη με εθνικιστικές κορώνες, περί «μη αναγνώρισης όσο αυτός είναι ζωντανός κοσσοβάρικου κράτους», κάνει την μεγαλύτερη και θεαματικότερη κολωτούμπα της πολιτικής του διαδρομής. Με αντάλλαγμα «την ένταξη της Σερβίας – αν είναι δυνατόν - στην υπό αμφισβήτηση και υπό διάλυση κατά πολλούς, Ευρωπαϊκή Ένωση».

Έτσι, το ίδιο παιχνίδι των πολιτικών, παίζεται αυτήν την φορά, με αντίστροφη κατεύθυνση: Οι Σέρβοι πολιτικοί, υπαγορεύουν στους Έλληνες συναδέλφους τους "το άνοιγμα της Κερκόπορτας", για να πουν στη συνέχεια στο Λαό τους: Τι να κάνουμε, μας εγκατέλειψαν και οι φίλοι μας Έλληνες. Παλιά μου τέχνη κόσκινο δηλαδή...

Μεθαύριο ξαναγεμίζω τη βαλίτσα μου και για… χιλιοστή φορά, παίρνω ξανά, τον δρόμο που οδηγεί στη Σερβία. Πάω να δω τους φίλους και αδελφούς Σέρβους, με τους οποίους στάθηκα όρθιος, απέναντι στις ΝΑΤΟικές ορδές των αγγλοσαξώνων, των κελτών των φράγκων και των ευνούχων τους. Πάω για μια ακόμη φορά να εξηγήσω τα ανεξήγητα.

Ανεξήγητα πράγματα για απλούς ανθρώπους σαν και εσάς και εμάς, όπως για παράδειγμα:

• Πως γίνεται, Έλληνες Εθελοντές, να βρίσκονται για τέσσερα ολάκερα χρόνια αδιάκοπα, δίπλα στους Σέρβους, και ο επίσημος Ελληνικός Στρατός, να βρίσκεται με ένα ολάκερο τάγμα, (με επικεφαλής μάλιστα, τον εξαιρετικό αξιωματικό, Ταγματάρχη Καταδρομών Πιστόλα), στο Βίσοκο, στην απέναντι, εχθρική στους Σέρβους πλευρά, παρέα με τους ΝΑΤΟικούς εγκληματίες και τους πράκτορες της τουρκικής ΜΙΤ.
• Πως γίνεται ο ελληνικός Λαός να στέλνει ανθρωπιστικές βοήθειες με τους τόνους στους Σέρβους και αυτές να βρίσκονται σε βιτρίνες καταστημάτων της... Ρουμανίας, ή στα σακίδια αιχμαλώτων πολέμου του εχθρού.
• Πως γίνεται ο ελληνικός Λαός να στέκεται δίπλα στους Σέρβους και η κυβέρνησή του, να στηρίζει τον τουρκικό επεκτατισμό στα Βαλκάνια, δια επισήμου μάλιστα στόματος, ανεκδιήγητων τύπων, όπως ο αδελφός της... Σελήνης αγκαπάει Χόχο.
• Και ακόμη πιο ανεξήγητα και χειρότερα, όπως το ερώτημα: Πως η Ελλάδα επέτρεπε στα Awacs που απογειώνονταν από το Άκτιο, να κατευθύνουν με Έλληνες πιθανόν πιλότους, τις βόμβες των ΝΑΤΟικών εγκληματικών βομβαρδιστικών, στις πόλεις και τους Λαούς της Σερβίας.

Για όλα αυτά λοιπόν τα "ανεξήγητα" και για να κρατήσουμε την ψυχική και πνευματική μας ισορροπία, έχουμε κανονίσει να πιούμε αντάμα οι παλιοί φίλοι, Έλληνες και Σέρβοι, Slivovica και Loza. Να τραγουδήσουμε παλιά τραγούδια όπως το Vitovdan και το Tamo Daleko, να ξαναμιλήσουμε για το ανεκπλήρωτο όραμα του Βελεστινλή Ρήγα, (???? ?? ???? κατ’ αυτούς), για ενωμένα και αδελφωμένα Βαλκάνια (Βουλγάροι κι? ?ρβαν?τες, ?ρμένοι κα? ?ωμιοί, ?ράπηδες κα? ?σπροι, μ? μι? κοιν?ν ?ρμή, γι? τ?ν ?λευθερίαν, ν? ζώσωμεν σπαθί, π?ς ε?μαστ? ?ντριωμένοι, παντο? ν? ξακουσθ?). Και πάνω στο συμπόσιο, να ρίξουμε με τα καλάσνικωφ μερικές μπαλοθιές στον αέρα και να φτύσουμε κατάμουτρα τους πολιτικούς που μας ξεπουλάνε για ένα κοστούμι Hugo Boss και μια γραβάτα Paul Gold. Για ένα πουκάμισο αδειανό δηλαδή, για μιαν Ελένη…

Θα μου ξαναπούν για την εκτέλεση του Draza Mihailovic από τους κομμουνιστές, θα τους ξαναπώ για τον αποκεφαλισμό του Άρη Βελουχιώτη από τους ακροδεξιούς και θα συμφωνήσουμε και πάλι πάνω στο πιοτί, σε αυτό που λέγαμε στα φοιτητικά μας χρόνια: Δεξιά, αριστερά, ίδια είναι τα αφεντικά.

Και φυσικά θα κλείσουμε για μια ακόμη φορά με την ευχή:

Είθε οι Λαοί του κόσμου να καταλάβαιναν, πως δεν υπάρχουν καλοί και κακοί, αριστεροί και δεξιοί, πολιτικοί: Πως υπάρχουν μόνον εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι. Λαμόγια και κορόιδα. Και πως η μόνη λύση είναι, να πάρουν οι Λαοί την υπόθεση των Δημοκρατιών τους, στα χέρια τους. Να γίνουν οι ίδιοι δηλαδή, νομοθέτες, δικαστές, κυβερνήτες αλλά και προστάτες του σπιτιού, της γειτονιάς, της Πατρίδας τους, με το όπλο τους στο χέρι. Όπως κάνουν εδώ και 200 χρόνια οι Ελβετοί του μπαρμπα-Γιάννη του Καποδίστρια, όπως έκαναν εδώ και μερικά μόλις χρόνια οι γενναίοι Βίκινγκς της Ισλανδίας.

Και κλείνοντας: ???????? ???? ????? ????…

Υ.Γ. Προς όλους όσους σταθούν στο τυπικό: Πως ο Βιτάλης, κάνει μια τόσο αυστηρή και σκληρή κριτική, στην πολιτική ηγεσία ενός ξένου κράτους, εκτιμώ πως έχω δικαίωμα να απαντήσω ως εξής: Με το δικαίωμα των 7 χρόνων ασταμάτητης και ανιδιοτελούς προσφοράς στους Σέρβους αδελφούς και στις σκοτεινές εποχές του πολέμου, με το δικαίωμα που μου δίνει η μεγαλύτερη τιμή που μου έκανε ο σέρβικος Λαός, με την ανώτατη διάκρισή την οποία μου απένειμε για την προσφορά μου στην ελληνοσερβική φιλία, με το δικαίωμα του ελληνικού αίματος, που ποτίζει τη σερβική γη και ακόμη δεν έχει δικαιωθεί.

Πατριωτικό Μέτωπο