H πρόταση ειρήνης του Άπο, η σοφία του κουρδικού λαού και η παρουσία ενός Πόντιου καλλιτέχνη στο Νεβρόζ στο Ντιγιαρμπακίρ!

Όταν ένας λαός αγωνίζεται…

Αμέσως μετά την αφή της φωτιάς του Νεβρόζ, στη σκηνή ανέβηκε ένας 
Πόντιος καλλιτέχνης, ο Νιαζί Κογιουντζού και τραγούδησε το "Κότσαρι" 
και το "Άιντε", μαζί με το ένα εκατομμύριο Κούρδους της πλατείας!

Του Σάββα Καλεντερίδη

Σε μια περίοδο που Ελλάδα και Κύπρος βρίσκονται στο επίκεντρο 
μιας γεωπολιτικής και γεωοικονομικής δίνης και σε μια ιστορική 
στιγμή που υφίστανται μια άνευ προηγουμένου καταστροφική 
επίθεση το κυπριακό και το ελλαδικό κράτος, με ανυπολόγιστες 
συνέπειες για τους πολίτες και τα ζωτικά συμφέροντα του 
Ελληνισμού, δίπλα μας, στη γειτονία μας, ένας άλλος λαός,
μπορούμε να πούμε ότι μάς δίνει μαθήματα πολιτικής 

ωριμότητας, αφού αναδεικνύεται νικητής σε έναν μακροχρόνιο πόλεμο 

που έδωσε κάτω από πολύ πιο δύσκολες συνθήκες και εναντίον 

πολύ ισχυρότερων αντιπάλων.

Μιλούμε για τον νικηφόρο αγώνα του κουρδικού λαού, που τη στιγμή που 

γράφονται αυτές οι γραμμές (Πέμπτη, 21 Μαρτίου), επισφραγίζεται 

η νίκη των Κούρδων έναντι της πολιτικής του τουρκικού κράτους 

και οριοθετείται το πλαίσιο της λύσης του Κουρδικού, που 

αποτελεί το πιο σημαντικό «υπόλοιπο» του Ανατολικού Ζητήματος.

Αφού και ο κουρδικός λαός -όπως ο ελληνικός- ταλανίστηκε επί δεκαετίες 

από διχόνοιες, εσωτερικές έριδες και εμφύλιες συγκρούσεις, γενεσιουργός

αιτία των οποίων ήταν οι επεμβάσεις και τις συγκρούσεις συμφερόντων 

μεγάλων δυνάμεων που έχουν συμφέροντα στην περιοχή, τελικά, κατά τα φαινόμενα,κατόρθωσε να μετατρέψει τις καταστροφικές αυτές 

εμπειρίες σε πολιτική σοφία, η οποία υποχρέωσε τις ηγεσίες 

των Κούρδων να απαλλαγούν από τα αλλότρια δεσμά και να 

ομονοήσουν για τη λύτρωση του έθνους τους.

Αυτή η συμφωνία εθνικής συνεννόησης, που επιτεύχθηκε το 1998, 

επέτρεψε στους Κούρδους να αποκτήσουν ένα de facto ανεξάρτητο 

κράτος στο Νότιο Κουρδιστάν (Β. Ιράκ) και ένα αυτόνομο κράτος 

στη ΒΑ Συρία, αλλά και να δημιουργήσουν συνθήκες ασφυκτικής 

πίεσης στην Τουρκία, η οποία ζήτησε, τον περασμένο Νοέμβριο, 

από τον φυλακισμένο ηγέτη των Κούρδων, Αμπντουλλάχ Οτζαλάν, 

να μεσολαβήσει στις δομές και τους σχηματισμούς του 

εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, για την επίτευξη συμφωνίας 

σε ένα πλαίσιο και ένα χρονοδιάγραμμα που θα οδηγήσει στην 

πολιτική λύση του Κουρδικού.

Οι βασικοί λόγοι που οδήγησαν την κυβέρνηση Ερντογάν σε αυτήν 

την κίνηση, είναι οι εξεής:

-Η παταγώδης αποτυχία και χρεοκοπία της πολιτικής που ακολουθήθηκε 

επί δεκαετίες για «λύση» του Κουρδικού με βίαια μέσα,

-Η ανάδειξη μέσα από τις στάχτες και το αίμα της εσωτερικής 

σύγκρουσης στη Συρία (στην οποία παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο 

η Άγκυρα) του αυτόνομου κουρδικού κράτους στη ΒΑ Συρία,

-Η ανάγκη δημιουργίας ενός περιβάλλοντος ασφαλείας που θα 

επιτρέπει την ομαλή και απρόσκοπτη διακίνηση του πετρελαίου 

από το Κιρκούκ στον Κόλπο Αδάνων-Αλεξανδρέττας και δια των 

θαλασσίων οδών της Α. Μεσογείου στις διεθνείς αγορές, και τέλος

-Η ανθεκτικότητα του κουρδικού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, 

που κατάφερε να σταθεί όρθιο μετά από 29 χρόνια ένοπλου αγώνα 

απέναντι στο τουρκικό κράτος, που είχε την αμέριστη συμπαράσταση τ

ων ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.

Στους παραπάνω λόγους να προστεθεί η αγωνία της Τουρκίας να 

«κλείσει» μέτωπα, εν όψει

-του μεγάλου γεωπολιτικού παιχνιδιού που βρίσκεται σε 

εξέλιξη στην Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο, αλλά και

-της διπλωματικής και επικοινωνιακής επίθεσης των Αρμένιων 

για τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας που βρίσκεται σε 

εξέλιξη και αναμένεται να κορυφωθεί το 2015, εκατό χρόνια 

μετά τη σφαγή του 1,5 εκατομμυρίων Αρμενίων της Ανατολής!

Υπάρχουν φυσικά και οι προσωπικοί λόγοι που οδήγησαν τον 

Ερντογάν στην επιλογή, όπως η προσδοκία στήριξης της πολιτειακής 

αλλαγής με τη μετατροπή της Τουρκίας σε προεδρική δημοκρατία 

και τη μετάβαση του ιδίου στη θέση του εκλεγμένου από το λαό 

προέδρου της δημοκρατίας, όμως οι λόγοι αυτοί είναι, κατά την 

άποψή μας, ήσσονος σημασίας σε σχέση με τους προαναφερθέντες!

Αναφερθήκαμε πιο πάνω στην ιστορική συγκέντρωση στην Άμιδα, όπου 

οι Κούρδοι επισφράγισαν τη νίκη τους, υπό τους ήχους κουρδικών 

και ποντιακών* τραγουδιών και χορών, ενώ και ο ίδιος ο Άπο, στο 

μήνυμά του, που αναγνώστηκε στα κουρδικά και στα τουρκικά 

στους συγκεντρωθέντες, εκτός από μηνύματα συναδέλφωσης των 

Κούρδων με τους Τούρκους αλλά και με τους άλλους λαούς της 

περιοχής, ανέφερε επί λέξει και τα εξής:

«Απευθύνω χαιρετισμό σε όλους και εύχομαι ένα ευτυχισμένο Νεβρόζ.

Ας είναι ευτυχισμένο το Νεβρόζ της απελευθέρωσης των κατατρεγμένων 

και των καταπιεσμένων.

Χαιρετίζω το Νεβρόζ, την ημέρα της ανάστασης των λαών  της Μέσης 

Ανατολής και την Κεντρικής Ασίας.

Χαιρετίζω όλους τους αδελφούς λαούς.

Τους λαούς που κατοικούν στις πλαγιές της οροσειράς του Ζάγρος 

και του Ταύρου, στις κοιλάδες του Τίγρη και του Ευφράτη, στους λαούς 

που γέννησαν την αγροτική τέχνη και τον πολιτισμό των πόλεων, 

χαιρετίζω έναν από τους πιο παλιούς λαούς αυτής της περιοχής, 

τους Κούρδους!

Για τους Κούρδους, που οικοδόμησαν αυτόν τον πολιτισμό για χιλιάδες 

χρόνια μαζί με άλλους λαούς και φυλές, ο Τίγρης και ο Ευφράτης 

είναι αδέλφια με τον Σαγγάριο. Ο χορός των Κούρδων είναι αδέλφια 

με το χορό του Πόντου και των Ζεϊμπέκηδων. Τα τελευταία 200 χρόνια, 

πόλεμοι που διεξήχθησαν στη λογική της εκπόρθησης, οδήγησαν 

τους αραβικούς, τουρκικούς και περσικούς λαούς στη δημιουργία 

εθνικών κρατιδίων, με τα αντίστοιχα προβλήματα.

Τα καθεστώτα της εκμετάλλευσης ήλθαν να καλύψουν και να εκμεταλλευθούν 

τα κενά που δημιουργήθηκαν. Οι λαοί της Μέσης Ανατολής ξυπνούν ή μάλλον επιστρέφουν από την Ιστορία.

Επιτέλους, εκείνοι που πάλλονται και εμπνέονται από τη φωτιά του Νεβρόζ, 

λένε ειρήνη, αδελφοσύνη, λύση. Η συνείδηση αυτού του αγώνα στοχεύει 

στην κατανόηση. Αυτή η εποποιία έχει φθάσει σε ένα σημείο. Ο αγώνας 

μας δεν στράφηκε και δεν πρόκειται να στραφεί ποτέ εναντίον κανενός 

λαού και φυλής, η θρησκευτικής ομάδας. Η επανάστασή μας ήταν 

εναντίον της άγνοιας, της αγραμματοσύνης, της ανέχειας και της 

εκμετάλλευσης. Ο πόλεμός μας δεν είναι εναντίον κάποιου έθνους 

ή θρησκείας. Ο πόλεμός μας είναι εναντίον της αδικίας.

Σήμερα ξυπνάμε και αντιμετωπίζουμε μια νέα Τουρκία, μια νέα Μέση 

Ανατολή, ένα νέο μέλλον. Η νεολαία, οι φίλοι που αποδέχονται το 

λόγο μου, εκείνοι που ακούνε αυτά που λέω! Σήμερα αρχίζει μια 

νέα μέρα. Ανοίγει η πόρτα για να περάσουμε από τον ένοπλο 

αγώνα στη δημοκρατική πολιτική δράση.

Δημιουργείται και διευρύνεται μια αντίληψη που λαμβάνει υπ’ όψιν 

της τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες του λαού μας. 

Εμείς δεκαετίες δώσαμε αγώνες και θυσιάσαμε τους εαυτούς μας 

για τα δικαιώματα αυτά.

Καμία από αυτές τις θυσίες μας δεν πήγε χαμένη. Οι Κούρδοι κέρδισαν 

και πάλι το δικαίωμα να υπάρχουν. Ας το γιορτάσουμε. Φθάσαμε σε 

ένα σημείο που μπορούμε να πούμε επιτέλους τα όπλα να σιγήσουν 

και να μιλήσουν οι ιδέες. Οι πρακτικές που μας αγνοούσαν και μας 

απέρριπταν ξόφλησαν. Το αίμα έρρεε σ’ αυτήν την περιοχή χωρίς 

να υπολόγιζε αν ήταν κουρδικό, τουρκικό ή λαζικό.

Ενώπιον εκατομμυρίων ανθρώπων που με ακούνε λέω ότι πλέον 

αρχίζει μια νέα περίοδος. Στο προσκήνιο δεν είναι πλέον τα όπλα, 

αλλά η πολιτική.

Ήλθε η ώρα να αποσύρουμε τις ένοπλες δυνάμεις μας πέρα από τα 

σύνορα. Πιστεύω ότι όλοι όσοι πιστεύουν σ’ αυτόν τον αγώνα, θα 

επιτηρήσουν με προσοχή και ευαισθησία και θα εξασφαλίζουν την 

ομαλή πορεία των εξελίξεων αυτήν την περίοδο. Αυτό δεν είναι το 

τέλος, είναι η αρχή των εξελίξεων. Δεν εγκαταλείπουμε τον αγώνα,

αρχίζουμε έναν νέο αγώνα.

Όλοι έχουμε τις ίδιες ευθύνες για να δημιουργήσουμε ένα καθεστώς 

που θα εξασφαλίζει ίσα δικαιώματα σε όλους τους λαούς και όλους 

τους πολιτισμούς, όπως αρμόζει στην ιστορία του Κουρδιστάν και 

της Ανατολής. Απευθύνω έκκληση στους Κούρδους να εξασφαλίσουν 

τουλάχιστον τα ίδια δικαιώματα ισότητας και στους Αρμενίους, 

τους Τουρκομάνους και τους Άραβες.

Αξιοσέβαστε λαέ της Τουρκίας. Ο τουρκικός λαός θα πρέπει να 

γνωρίζει σήμερα ότι η αδελφοσύνη με τους Κούρδους κρατάει 

χίλια χρόνια, κάτω από τη σημαία του Ισλάμ.  Αυτή η αδελφοσύνη, 

δεν θα πρέπει να στηρίζεται στη λογική της εκπόρθησης και της 

αφομοίωσης του άλλου.

Οι προσπάθειες των ελίτ που στηρίζονταν στον καπιταλιστικό 

μοντερνισμό και δεν δέσμευαν τον λαό, έχουν χρεοκοπήσει. 

Απευθύνω έκκληση στους δυο λαούς μας, που αποτελούν τις 

στρατηγικές δυνάμεις της Μέσης Ανατολής, να οικοδομήσουμε 

έναν δημοκρατικό εκσυγχρονισμό που θα στηρίζεται στις δυνάμεις 

και τον αυθεντικό πολιτισμό του κάθε λαού. Υπάρχει κανείς να 

δώσει απάντηση σ’ αυτήν την έκκληση;

Τώρα είναι η ώρα της αλληλοκατανόησης και της συγνώμης. Ο κοινός 

αγώνας που δώσαμε στα Δαρδανέλια και το πνεύμα που μας 

οδήγησε στην από κοινού ίδρυση της Μεγάλης Τουρκικής 

Εθνοσυνέλευσης, το 1920, θα πρέπει να φωτίσει αυτήν τη νέα περίοδο.

Απευθύνω έκκληση στις γυναίκες, τις καταπιεσμένες θρησκευτικές 

ομάδες και φυλές, εκείνους που διατηρούν το δικό τους πολιτισμό, 

τους εκπροσώπους της εργατικής τάξης, καθώς και όλους όσους 

μπορούν να επιλέξουν αυτή τη νέα επιλογή να λάβουν τη θέση 

τους στο νέο σύστημα του δημοκρατικού εκσυγχρονισμού. 

Η Μέση Ανατολή και η Κεντρική Ασία αναζητούν ένα δημοκρατικό 

καθεστώς. Η αναζήτηση προτύπου ελευθερίας και αδελφοσύνης 

είναι το ίδιο αναγκαία όσο το ψωμί για όλους τους ανθρώπους. 

Στην αναζήτηση και εφαρμογή αυτού του προτύπου η περιοχή 

της Ανατολής και της Μεσοποταμίας αναπόφευκτα θα παίξουν 

πρωτοποριακό ρόλο. Όπως ο απελευθερωτικός πόλεμος που 

δόθηκε τα πλαίσια του Εθνικού Όρκου, στην πρόσφατη ιστορία.

Παρά τα λάθη και τις παραλείψεις που έγιναν στα τελευταία 90 χρόνια, 

καλούμε τους λαούς και τις κοινωνικές τάξεις που καταπιέστηκαν 

και δοκιμάστηκαν να έλθουν μαζί μας, να οικοδομήσουμε ένα νέο 

πρότυπο. Δώστε απάντηση σ’ αυτήν την έκκληση.

Το εμείς απωθήθηκε και κατεπνίγη από εγώ, στα πλαίσια της στενής 

αντίληψης για την εξουσία. Πρέπει να δώσουμε την παλιά έννοια 

στο εμείς. Πρέπει να ενωθούμε απέναντι σ’ εκείνους που θέλουν ν

α μας διασπάσουν και να μας κατακερματίσουν. Όσοι δεν 

αντιλαμβάνονται στο πνεύμα των καιρών, θα οδηγηθούν στα 

σκουπίδια της Ιστορίας. Οι λαοί της περιοχής γίνονται μάρτυρες 

γέννησης νέων οριζόντων.

Αυτό το Νεβρόζ είναι ένα δώρο, μια έκπληξη για όλους μας. 

Τα νοήματα των μηνυμάτων του Μωυσή, του Ιησού και του 

Μωάμεθ ξαναζούν και κινητοποιούν τις κοινωνίες.

Το υπόβαθρο του νέου αγώνα είναι οι ιδέες, οι ιδεολογίες και 

η δημοκρατική πολιτική. Αρχίζουμε τον δημοκρατικό αγώνα. 

Χαιρετίζω όλους εκείνους που στηρίζουν αυτόν τον αγώνα.  

Όλους εκείνους που στηρίζουν τις προσπάθειες για τη 

δημοκρατική ειρήνη. Χαιρετίζω όλους εκείνους που παίρνουν 

στην πλάτη τους το θέμα της αδελφοσύνης των λαών.

Ζήτω το Νεβρόζ.

Ζήτω η αδελφοσύνη των λαών!»

Αυτά είναι τα μηνύματα που έστειλε ο Άπο, στο ένα εκατομμύριο 

Κούρδους που συγκεντρώθηκαν στην Άμιδα στις 21 Μαρτίου. 

Εμείς οι Έλληνες της Κύπρου και της Ελλάδος τα πήραμε και 

αν ναι τα κατανοήσαμε;

Πάντως, σίγουρο είναι ότι δεν τα κατανόησαν οι πολιτικοί μας 

ηγέτες, οι ποίοι, αντί να αποκτήσουν σοφία από τις διχόνοιες και τους αλληλοσπαραγμούς του παρελθόντος, συνεχίζουν το ίδιο …βιολί, 

χορεύοντας τις τελευταίες ημέρες το χορό της εθνικής καταστροφής 

πάνω από το ημιθανές σώμα της Κύπρου, που, μεταξύ άλλων, 

πληρώνει για άλλη μια φορά τα καταστροφικά λάθη της Αθήνας.

Τέλος, διαβάζοντας το μήνυμα του Άπο, καλό είναι να ληφθεί υπ' όψιν 

ότι ανάμεσα στις δεκάδες κουρδικές χιλιάδες σημαίες που κυμάτιζαν

 στην Πλατεία Νεβρόζ, δεν υπήρχε ούτε μια τουρκική. Ο νοών νοείτω!

"δημοκρατία"

*Στους εορτασμούς του Νεβρόζ, στο Ντιγιαρμπακίρ, την έκπληξη 

έκανε η συμμετοχή του καλλιτέχνη Νιαζί Κογιουντζού, αδελφού 

του Κιαζίμ Κογιουντζού, ο οποίος τραγούδησε το πρώτο τραγούδι 

αμέσως μετά το άναμμα της φωτιάς του Νεβρόζ. Είπε πρώτα το «Κότσαρι» 

στα λαζικά και στη συνέχεια το τραγούδι «Άιντε», που είχε κάνει 

γνωστό σε ολόκληρη την Τουρκία ο αδελφός του.

Ο Νιαζί, μιλώντας στους συγκεντρωμένους Κούρδους είπε:

«Σήμερα είναι το Νεβρόζ. Εγώ είμαι Λαζός. Όμως δεν είναι 

απαραίτητο να μιλάμε την ίδια γλώσσα για να καταλάβουμε 

ο ένας τον άλλον.»

Ο Κιαζίμ Κογιουντζού ήταν ένας εξαιρετικά δημοφιλής τραγουδιστής, 

από τη Χόπα (Άψαρος) του Πόντου, Λαζός την καταγωγή, ο οποίος 

μέσα από τη μουσική και τα τραγούδια του, μαχόταν για τα δικαιώματα 

των Λαζών, των αρμενόφωνων, των ελληνόφωνων και των άλλων 

φυλών του Πόντου. Η δράση του είχε ενοχλήσει πολύ το τουρκικό κράτος. 

Πέθανε σε ηλικία 33 ετών από καρκίνο!

Ινφογνώμων