Μέρος 5ο: Γλώσσα και πατρίδα είναι το ίδιο. Να πολεμά κανείς για την πατρίδα του ή για την εθνική τη γλώσσα, ένας είναι ο αγώνας. Πάντα αμύνεται περί πάτρης.
Από τον πρόλογο στο βιβλίο ¨Το Ταξίδι μου¨.
Γιάννης Ψυχάρης (Παρίσι 1888)
ΠΡΩΤΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ: 08/06/2012
Γράφει Ευάγγελος ο Σάμιος
Σχόλιο ΠΑΖΛ: Δεν είναι μόνο ο Ψυχάρης που μας φωνάζει ότι γλώσσα και πατρίδα είναι το ίδιο.
1. Ο Νίκος Γκάτσος στο ¨Μια γλώσσα μια πατρίδα¨ μας λέει:
Μια χούφτα είν' ο άνθρωπος από στυφό προζύμι
γεννιέται σαν αρχάγγελος πεθαίνει σαν αγρίμι
του μένει μόνο στη ζωή μια γλώσσα μια πατρίδα
η πρώτη του παρηγοριά και η στερνή του ελπίδα
γεννιέται σαν αρχάγγελος πεθαίνει σαν αγρίμι
του μένει μόνο στη ζωή μια γλώσσα μια πατρίδα
η πρώτη του παρηγοριά και η στερνή του ελπίδα
2. «Γι΄ αυτό-συμπεραίνει ο Μ. Τριανταφυλλίδης- αποτελεί η γλώσσα το σημαντικότατο δεσμό για τους ομόγλωσσους και είναι κοντά στην εθνική συνείδηση το πρώτο και σπουδαιότατο γνώρισμα της κοινής παράδοσης και ιστορίας, της κοινής πατρίδας (…)».
3. Όσον αφορά το ΜΟΝΟΤΟΝΙΚΟ ο Σαράντος Καργάκος μας λέει: Ένα κεφαλαιώδες εθνικό θέμα, το θέμα του τρόπου γραφής των λέξεων μιας πανάρχαιας γλώσσας - τρόπου καθιερωμένου με εφαρμογή πολλών αιώνων- αντιμετωπίστηκε με ασύγνωστη, ανατριχιαστική επιπολαιότητα. Διότι:
α) εισάγεται προς συζήτηση με άρθρο «της προσκολλήσεως» σε θέμα νόμου άσχετο,
β) εισάγεται μεσάνυχτα, όταν η πλειονότητα των βουλευτών απουσιάζει,
γ) εισάγεται αιφνίδια (κι αυτό, θα ιδούμε γιατί),
δ) εισάγεται αντισυνταγματικά (προσκολλημένο σε νόμο άσχετο) και
ε) εισάγεται χωρίς να ερωτηθεί ούτε ο Λαός -ενώ τότε ακριβώς υποστηριζόταν πως για δύο στρατιωτικές βάσεις έπρεπε να γίνει.... δημοψήφισμα- ούτε η Ακαδημία Αθηνών, ούτε τα Πανεπιστήμια της χώρας και ιδίως οι Φιλοσοφικές τους Σχολές, ούτε οι Εταιρίες των Συγγραφέων-Λογοτεχνών -παρά την βαρυσήμαντη απόφανση του σοφού καθηγητή και τότε Γεν. Γραμματέα της Ακαδημίας Ι.Ν. Θεοδωρακόπουλου πως «Την γλώσσα την αναπτύσσουν μόνον εκείνοι οι οποίοι έχουν να ειπούν κάτι, δηλαδή οι πνευματικοί άνθρωποι, και όχι οι απνευμάτιστοι γλωσσοπλάστες και νομοθέτες... Οι γλωσσικοί νομοθέτες δεν έχουν καμιά αρμοδιότητα και ανακόπτουν απλώς την εξέλιξη του γλωσσικού μας πολιτισμού».
4. Ο Αντώνης Χ. Λαμπίδης δίδει την δική του άποψη σχετικά με την σημερινή κορύφωση του ελληνικού (οικονομικού) δράματος, σε τρεις πράξεις…. Με σεναριογράφο και σκηνοθέτη τον Μεγάλο Σχεδιασμό.
Πράξη 1η: Η αλλοτρίωση της γλώσσας.
Πράξη 2η: Η διάλυση της Παιδείας και η απαξίωση της Εκπαίδευσης.
Πράξη 3η και τελειωτική: Η οικονομική χρεοκοπία. Ο διασυρμός της χώρας μας. Η χαριστική βολή.
Βεβαίως πρέπει να προστεθεί η ηθική κατάπτωση μας που είναι η βασική αιτία όλων αυτών των δεινών.
5. Η Θρακική Εταιρεία συνοψίζει τους λόγους που καθιστούν αναγκαία την επαναφορά του πολυτονικού συστήματος:
α. Η ελληνική, ως ιστορική γλώσσα, δεν επιτρέπεται να υποβάλλεται σε χρησιμοθηρικές επεμβάσεις. Το δισχιλιετές παραδοσιακό στοιχείο της γραφής μας έχει μικρότερη αξία από ένα νεοκλασικό σπίτι 150 ετών;
β. Οι τόνοι είναι η αυτοσυνείδηση της μουσικότητας της γλώσσας μας: ένα πολυτονικό κείμενο είναι ουσιαστικά μία παρτιτούρα.
γ. Οι αισθητικοί λόγοι, ως προφανείς, δεν χρειάζονται επεξηγήσεις.
δ. Η αρνητική θέση του συνόλου των σημαντικών πνευματικών ανθρώπων του τόπου έναντι του μονοτονικού. Σήμερα κυκλοφορούν εκατοντάδες ποιητικές συλλογές όλες σχεδόν στο πολυτονικό.
ε. Η ασάφεια και η δυσαναγνωσία που επήλθε. Δεν μπορεί να διακόπτεται συνεχώς η ροή της ανάγνωσης για αναζήτηση του νοήματος στα συμφραζόμενα.
στ. Τα καινοφανή προβλήματα: ακατανοησία δασύνσεως (αφ-αίμαξη, ανθ-υπολοχαγός), κατάργηση ερωτηματικών τόνων ή άλλων που όντως προφέρονται, απαξίωση γενικά του τονισμού στη συνείδηση του μαθητή και εύλογη κατόπιν αδιαφορία.
ζ. Ο ελάχιστος κόπος εκμαθήσεως των κανόνων τονισμού και δασύνσεως – απόδειξη και ο χώρος που αφιερώνουν τα σχολικά βιβλία
η. Το πολυτονικό συνδέει αμεσότερα την νεοελληνική με την αρχαία και διευκολύνει την πρόσβασή μας σ’ αυτήν ή σε κείμενα μεσαιωνικά και νεότερα λόγια.
θ. Η επιστροφή του πολυτονικού επιβραδύνει τον κατήφορο των «μεταρρυθμίσεων» που περιμένουν τη σειρά τους – πρόκειται για την πρώτη γραμμή άμυνας.
ι. Η ιστορική στιγμή σήμερα είναι απολύτως κατάλληλη για μια διόρθωση πορείας και μάλιστα πριν η ζημιά γίνει ανεπανόρθωτη. Το ιστορικό προηγούμενο υπάρχει: Η Γαλλική Ακαδημία το 1987 κατήργησε τις τονικές μεταβολές που η ίδια είχε εισηγηθεί 12 χρόνια πριν.
α. Η ελληνική, ως ιστορική γλώσσα, δεν επιτρέπεται να υποβάλλεται σε χρησιμοθηρικές επεμβάσεις. Το δισχιλιετές παραδοσιακό στοιχείο της γραφής μας έχει μικρότερη αξία από ένα νεοκλασικό σπίτι 150 ετών;
β. Οι τόνοι είναι η αυτοσυνείδηση της μουσικότητας της γλώσσας μας: ένα πολυτονικό κείμενο είναι ουσιαστικά μία παρτιτούρα.
γ. Οι αισθητικοί λόγοι, ως προφανείς, δεν χρειάζονται επεξηγήσεις.
δ. Η αρνητική θέση του συνόλου των σημαντικών πνευματικών ανθρώπων του τόπου έναντι του μονοτονικού. Σήμερα κυκλοφορούν εκατοντάδες ποιητικές συλλογές όλες σχεδόν στο πολυτονικό.
ε. Η ασάφεια και η δυσαναγνωσία που επήλθε. Δεν μπορεί να διακόπτεται συνεχώς η ροή της ανάγνωσης για αναζήτηση του νοήματος στα συμφραζόμενα.
στ. Τα καινοφανή προβλήματα: ακατανοησία δασύνσεως (αφ-αίμαξη, ανθ-υπολοχαγός), κατάργηση ερωτηματικών τόνων ή άλλων που όντως προφέρονται, απαξίωση γενικά του τονισμού στη συνείδηση του μαθητή και εύλογη κατόπιν αδιαφορία.
ζ. Ο ελάχιστος κόπος εκμαθήσεως των κανόνων τονισμού και δασύνσεως – απόδειξη και ο χώρος που αφιερώνουν τα σχολικά βιβλία
η. Το πολυτονικό συνδέει αμεσότερα την νεοελληνική με την αρχαία και διευκολύνει την πρόσβασή μας σ’ αυτήν ή σε κείμενα μεσαιωνικά και νεότερα λόγια.
θ. Η επιστροφή του πολυτονικού επιβραδύνει τον κατήφορο των «μεταρρυθμίσεων» που περιμένουν τη σειρά τους – πρόκειται για την πρώτη γραμμή άμυνας.
ι. Η ιστορική στιγμή σήμερα είναι απολύτως κατάλληλη για μια διόρθωση πορείας και μάλιστα πριν η ζημιά γίνει ανεπανόρθωτη. Το ιστορικό προηγούμενο υπάρχει: Η Γαλλική Ακαδημία το 1987 κατήργησε τις τονικές μεταβολές που η ίδια είχε εισηγηθεί 12 χρόνια πριν.
6. Το Ανοικτό Ψυχοθεραπευτό Κέντρο ανακοίνωσε πρόσφατα [Σ.Συντονιστή: το 2005] μία έρευνα. Σύμφωνα μ’ αυτήν, τα παιδιά που διδάσκονται την ιστορική ορθογραφία των ελληνικών —πολυτονικό, δηλαδή— αναπτύσσουν γρηγορότερα τις αντιληπτικές τους ικανότητες σε σχέση με εκείνα που διδάσκονται μονοτονικό! Πρόεδρος του Κέντρου είναι ο ψυχίατρος Ιωάννης Τσέγκος, οι θέσεις του οποίου, καθώς και το σχετικό βιβλίο «Η εκδίκηση των τόνων» (Εναλλακτικές Εκδόσεις), που κυκλοφόρησε μαζί με τους άλλους δύο ερευνητές, τον Θαλή Παπαδάκη και τη Δήμητρα Βεκιάρη, προκάλεσαν πραγματικό σάλο.
Προτείνουν δε ο Ιωάννης Τσάγκος να επανέλθει το πολυτονικό προαιρετικά:
«Προαιρετικά ο καθένας γράφει όπως θέλει. Και στα σουαχίλι. Δεν μπορεί, όμως, το παιδάκι της εξοπλιστικής ηλικίας, που λένε οι ψυχολόγοι, του δημοτικού δηλαδή, να το ξεκόβουν από τις γλωσσικές του ρίζες. Θα έπρεπε να διδάσκεται στο δημοτικό, 3-4 ώρες, την αρτιμελή ελληνική γραφή. Για να μη γινόμαστε ρεζίλι και στους ξένους, δηλαδή».
7. Ο λαός λέει: τρώγοντας ανοίγει η όρεξη. Έτσι στην επιστολή του ο Κύπριος ευρωβουλευτής Μάριος Ματσάκης προτείνει όπως αφού ¨φάγαμε¨τους τόνους και τα πνεύματα να ¨φάμε ¨και γράμματα :
α. Να καταργηθούν τα γράμματα ‘η’ και ‘υ’ και να αντικατασταθούν από το γράμμα ‘ι’.
β. Να καταργηθεί το γράμμα ‘ω’ και να αντικατασταθεί από το γράμμα ‘ο’.
γ. Να καταργηθούν οι εξής συνδυασμοί γραμμάτων και να αντικατασταθούν ως εξής: ‘αι’—> ‘ε’, ‘ει’—>’ι’, ‘οι—>ι’, ‘υι’—>ι’, ‘αυ’—>’αβ’, ‘ευ’—>’εβ’
δ. Να καταργηθεί η χρήση του ‘γγ’ και να αντικατασταθεί από το ‘γκ’.
ε. Να καταργηθεί το τελικό γράμμα ‘ς’ και να αντικατασταθεί από το γράμμα ‘σ’.
8. Στην συνέχεια έχουμε την εκτρωματική έκδοση από το National Geographic της Οδύσσεια του Ομήρου.
Πως θα σας φαινόταν να διαβάζατε την πρόταση :
¨Από αυτήν λοιπόν τη διήγηση του Όμηρου, λείπουν...¨ ,
ως εξής:
¨Από αφτίν λιπον τι διιγισι του Ομιρου λιπουν…¨
Όπως θα μπορούσε κανείς να καταλάβει, η επίθεση είναι σε όλα τα επίπεδα.
Αν αφήσουμε να δολοφονηθεί έτσι η γλώσσα μας, τότε έχουμε χάσει όλα τα παιχνίδια του μέλλοντός μας.
Έχουμε λοιπόν τις παρακάτω ενότητες:
1. Μιά γλώσσα μιά πατρίδα.
2. Μητέρα γλώσσα, γλώσσα πατρίδα.
3. ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΟΥ
4. Η Κορύφωση του Ελληνικού Δράματος
5. ΓΛΩΣΣΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ
6. Κατά μονότονων υποτιμητών της νοημοσύνης μας.
7. ΤΑ ΒΑΖΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ!!
8. Το National Geographic δολοφονεί τον Όμηρο και την Ελληνική γλώσσα!
1. Μιά γλώσσα μιά πατρίδα.
http://youtu.be/POA8a79LwsY
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας
Μια χούφτα είν' ο άνθρωπος από στυφό προζύμι
γεννιέται σαν αρχάγγελος πεθαίνει σαν αγρίμι
του μένει μόνο στη ζωή μια γλώσσα μια πατρίδα
η πρώτη του παρηγοριά και η στερνή του ελπίδα
Όλο το βιός κι η προίκα του ένας καημός στα στήθια
κι ο τόπος που τον γέννησε η δυνατή του αλήθεια
Για δέστε κείνο το παιδί με τα γερά τα χέρια
πώς οδηγεί τ'αδέρφια του ν'ανέβουν ως τ'αστέρια
κι απ' τα βουνά της Ρούμελης και τα νησιά του νότου
ένας πανάρχαιος παππούς κοιτάει τον εγγονό του
http://www.youtube.com/watch?v=POA8a79LwsY2. Μητέρα γλώσσα, γλώσσα πατρίδα.
ΠΕΡΙ- ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ τα βράδια στους δρόμους των Χανιών, αυτό που κάνει εντύπωση σ΄εμάς τους κάπως παλιούς κατοίκους της πόλης, είναι η πολυγλωσσία των περαστικών ξένων που κυκλοφορούν.
Με ένα κινητό στο χέρι, με μια πλαστική σακούλα με ρούχα ή ψώνια, νεαρά μελαψά άτομα ή γυναίκες μιας κάποιας ηλικίας, περπατούν και διαρκώς μιλούν. Σε γλώσσες ακατάληπτες.
Τα Χανιά είχαν ανέκαθεν τη φήμη μιας «κοσμόπολης», έστω και με διαφορετική σημασία.
Από την εποχή της «Μπελ Επόκ» (Belle Epoque) , με την Μαντάμ Ορντάνς και τις Ξένες Δυνάμεις, έχουμε φτάσει στην πλημμυρίδα των «οικονομικών μεταναστών», των λαθρομεταναστών, των ποσφύγων κ.λπ., με το θλιμμένο βλέμμα και την αξιοπρέπειά τους.
Όλοι τους κουβαλούν και μια πατρίδα μέσα τους. Έστω κι αν είναι στα πέρατα της γης. Κι αυτή η πατρίδα εκφράζεται με τη γλώσσα που μιλούν.
ΤΗ ΣΗΜΑΣΙΑ της μητρικής γλώσσας, όπως και της διδασκαλίας της σε κάθε χώρα-ειδικότερα στη χώρα μας- σημειώνει ο μεγάλος Μανόλης Τριανταφυλλίδης που λέει:
«κάθε διδασκαλία, και ιδίως η γλωσσική, (θα πρέπει να) αρχίζει απ΄τη μητρική γλώσσα, τους γνώριμους στο παιδί φθόγγους της και το σημασιολογικό τους περιεχόμενο, και τότε μόνο γίνεται αληθινά μορφωτική».
Αλλά, βλέπετε, με κάθε αλλαγή κυβέρνησης έχουμε “μεταρρυθμίσεις” και στη “Γλώσσα”, μια και κάθε Υπουργός έχει καινούργια φιλοσοφία για τη διδασκαλία της γλώσσας σε Στοιχειώδη και λοιπή εκπαίδευση.
Στη μητρική γλώσσα δεν είναι, άραγε, γραμμένος ο μεγαλύτερος λογοτεχνικός μας πλούτος;
Λαογραφικοί θρύλοι, μύθοι, παραδόσεις, μυθιστορήματα, ποιήματα, δημοτικό και λαϊκό τραγούδι, μαντινάδες, εξιστορήσεις…, δεν μεταδίδονται από γενιά σε γενιά τρέφοντάς μας «ψυχικά και πνευματικά»; Τι να πούμε για τη λογοτεχνία και τα άλλα είδη έκφρασης;
«Γι΄ αυτό-συμπεραίνει ο Μ. Τριανταφυλλίδης- αποτελεί η γλώσσα το σημαντικότατο δεσμό για τους ομόγλωσσους και είναι κοντά στην εθνική συνείδηση το πρώτο και σπουδαιότατο γνώρισμα της κοινής παράδοσης και ιστορίας, της κοινής πατρίδας (…)».
Μακάρι, οι καιροί να ήταν διαφορετικοί, ώστε να μπορούσαμε να απολαύσουμε τον πλούτο των πολιτισμών που κουβαλούν μέσα τους οι «ξένοι επισκέπτες» μας.
Θυμάμαι στη Γαλλία, κάθε φορά που τύχαινε να πάμε σε θερινά σεμινάρια, στο τέλος της παραμονής μας προσφέραμε-η κάθε εθνότητα χωριστά-μια «βραδιά» σε όλον τον κόσμο: με χορούς, μουσική, αναγνώσεις, θέατρο κ.λπ.
Ναι, μητέρα μας είναι η γλώσσα μας, πατρίδα μας είναι η γλώσσα μας. Όσο κι αν αγαπάμε τις άλλες γλώσσες, τις άλλες χώρες.
Στ.Γ.Κ. (19 Φεβρ. 2011, με αφορμή της «Ημέρας της Μητρικής Γλώσσας-21/2)
«La journée internationale de la langue maternelle est célébrée chaque année dans les Etats membres et au Siège de l’UNESCO afin de promouvoir la diversité linguistique et culturelle et le multilinguisme«.
3. ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΟΥ ΜΟΝΟΤΟΝΙΚΟΥ
Του Σαράντου Καργάκου
1
Το μονοτονικό επιβλήθηκε στον ελληνικό Λαό από την Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ -Υπουργός Παιδείας κ. Ελευθ. Βερυβάκης- με τροπολογία που αιφνίδια προτάθηκε, κοντά στα μεσάνυχτα, όταν η Βουλή των Ελλήνων (συνεδρίαση της 11.1.1982) είχε περατώσει τη συζήτηση και είχε ψηφίσει το ένα και μόνο άρθρο του Νόμου 1228, που αποτελούσε «Κύρωση της από 11.11.1981 πράξης του Προέδρου της Δημοκρατίας περί εγγραφής μαθητών στα Λύκεια της Γενικής και Τεχνικής και Επαγγελματικής Εκπαιδεύσεως» και με αυτόν ακριβώς τον τίτλο δημοσιεύθηκε στο Α' Τεύχος του φύλλου 15/11.2.82 της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως.
Ένα κεφαλαιώδες, λοιπόν, εθνικό θέμα, το θέμα του τρόπου γραφής των λέξεων μιας πανάρχαιας γλώσσας -τρόπου καθιερωμένου με εφαρμογή πολλών αιώνων- αντιμετωπίστηκε με ασύγνωστη, ανατριχιαστική επιπολαιότητα. Διότι: α) εισάγεται προς συζήτηση με άρθρο «της προσκολλήσεως» σε θέμα νόμου άσχετο, β) εισάγεται μεσάνυχτα, όταν η πλειονότητα των βουλευτών απουσιάζει, γ) εισάγεται αιφνίδια (κι αυτό, θα ιδούμε γιατί), δ) εισάγεται αντισυνταγματικά (προσκολλημένο σε νόμο άσχετο) και ε) εισάγεται χωρίς να ερωτηθεί ούτε ο Λαός -ενώ τότε ακριβώς υποστηριζόταν πως για δύο στρατιωτικές βάσεις έπρεπε να γίνει.... δημοψήφισμα- ούτε η Ακαδημία Αθηνών, ούτε τα Πανεπιστήμια της χώρας και ιδίως οι Φιλοσοφικές τους Σχολές, ούτε οι Εταιρίες των Συγγραφέων-Λογοτεχνών -παρά την βαρυσήμαντη απόφανση του σοφού καθηγητή και τότε Γεν. Γραμματέα της Ακαδημίας Ι.Ν. Θεοδωρακόπουλου πως «Την γλώσσα την αναπτύσσουν μόνον εκείνοι οι οποίοι έχουν να ειπούν κάτι, δηλαδή οι πνευματικοί άνθρωποι, και όχι οι απνευμάτιστοι γλωσσοπλάστες και νομοθέτες... Οι γλωσσικοί νομοθέτες δεν έχουν καμιά αρμοδιότητα και ανακόπτουν απλώς την εξέλιξη του γλωσσικού μας πολιτισμού».
Ένα κεφαλαιώδες, λοιπόν, εθνικό θέμα, το θέμα του τρόπου γραφής των λέξεων μιας πανάρχαιας γλώσσας -τρόπου καθιερωμένου με εφαρμογή πολλών αιώνων- αντιμετωπίστηκε με ασύγνωστη, ανατριχιαστική επιπολαιότητα. Διότι: α) εισάγεται προς συζήτηση με άρθρο «της προσκολλήσεως» σε θέμα νόμου άσχετο, β) εισάγεται μεσάνυχτα, όταν η πλειονότητα των βουλευτών απουσιάζει, γ) εισάγεται αιφνίδια (κι αυτό, θα ιδούμε γιατί), δ) εισάγεται αντισυνταγματικά (προσκολλημένο σε νόμο άσχετο) και ε) εισάγεται χωρίς να ερωτηθεί ούτε ο Λαός -ενώ τότε ακριβώς υποστηριζόταν πως για δύο στρατιωτικές βάσεις έπρεπε να γίνει.... δημοψήφισμα- ούτε η Ακαδημία Αθηνών, ούτε τα Πανεπιστήμια της χώρας και ιδίως οι Φιλοσοφικές τους Σχολές, ούτε οι Εταιρίες των Συγγραφέων-Λογοτεχνών -παρά την βαρυσήμαντη απόφανση του σοφού καθηγητή και τότε Γεν. Γραμματέα της Ακαδημίας Ι.Ν. Θεοδωρακόπουλου πως «Την γλώσσα την αναπτύσσουν μόνον εκείνοι οι οποίοι έχουν να ειπούν κάτι, δηλαδή οι πνευματικοί άνθρωποι, και όχι οι απνευμάτιστοι γλωσσοπλάστες και νομοθέτες... Οι γλωσσικοί νομοθέτες δεν έχουν καμιά αρμοδιότητα και ανακόπτουν απλώς την εξέλιξη του γλωσσικού μας πολιτισμού».
2
Υπήρξε, βέβαια, πολύ πριν από την ημερομηνία αυτή, εξαγγελία κύκλων του ΠΑΣΟΚ όχι μόνο για την επιβολή του μονοτονικού αλλά για έσχατη απλοποίηση της γλώσσας μας (ωσάν να είμαστε οι άξεστοι Τούρκοι του Κεμάλ Ατατούρκ και όχι οι φορείς της αρχαιότερης ζωντανής γλώσσας του κόσμου...)· Στο «Δελτίο Συνδέσμου Ελληνίδων Επιστημόνων» (Οκτώβριος 1979) προαναγγέλεται πως «το μονοτονικό είναι ένα βήμα» προς την ταύτιση της γραπτής με την προφορική λαλιά (δεν μας μιμήθηκαν οι Άγγλοι και οι Γάλλοι...), δηλαδή: την κατάργηση των διφθόγγων, των πολλών ι, των δύο ε και ο, -και «σ' αυτή την επίμονη», λέει το κείμενο, «διεργασία πρωτοστατούν οι δημοσιογράφοι, οι προκηρυξιογράφοι-τοιχοκολλητές, οι μπροσουροποιοί, μανιφεστογράφοι... που θα λυτρώσουν τη γλώσσα μας από την σκουριά αιώνων». Μόνο αυτοί είναι αρμόδιοι...
3
Καμιά προγενέστερη ευρεία, ανοιχτή και ελεύθερη συζήτηση δεν σημειώθηκε στην χώρα για το μέγα αυτό θέμα μετά από εκείνη την παλιά, αλήστου μνήμης «Δίκη των τόνων», που απόμεινε χωρίς συνέχεια και σποραδικές εδώ κι εκεί απόψεις. Η μόνη που φαίνεται ρωτήθηκε -γιατί ούτε τα Κόμματα ενημερώθηκαν, όπως αμέσως θα φανεί- ήταν μια Επιτροπή που συγκρότησε όπως ήθελε ο τότε Υπουργός Παιδείας καθώς και το περιλάλητο ΚΕΜΕ του ίδιου Υπουργείου. Τι ακριβώς αποφάνθηκε η Επιτροπή και τι είπε το ΚΕΜΕ σαφώς, δεν γνωρίζουμε, ούτε αν υπήρξε και τι ακριβώς υποστήριξε η μειοψηφία. Αλλά ούτε και η Εθνική Αντιπροσωπεία το εγνώριζε, όταν τα μεσάνυχτα της 11.2.1982 εισήχθη εντελώς αιφνίδιατο άρθρο της προσκολλήσεως σε αλλότριο νόμο, η παρονυχίδα στο νόμο περί εγγραφής μαθητών στα Λύκεια κ.λπ. Πάντως, ανακοινώνουμε τα ονόματα των μελών της με βαρύτατες εθνικές ευθύνες Επιτροπής εκείνης, για να αναλάβει καθένα την προσωπική του ευθύνη και να μη τους λησμονήσει ο ελληνικός Λαός, που τον έσωσαν, φαίνεται, από την αγραμματοσύνη και την διασπάθιση χρόνου και χρήματος...: Καθηγ. Εμμ. Κριαράς πρόεδρος,Φάνης Κακριδής καθηγ. Παν/μίου, Χρίστος Τσολάκης φιλόλογος, Βασ. Φόρης φιλόλογος,Δημ. Τομπαϊδης σύμβουλος ΚΕΜΕ, Χρ. Μιχαλές Πρόεδρος της ΟΛΜΕ, Απόστ. Κοτλίτταςδιδάσκαλος, Αλόη Σιδέρη φιλόλογος της ΟΙΕΛΕ.
Όλα αυτά σημαίνουν, κατά την γνώμη μας, ότι ο αρμόδιος Υπουργός χειρίστηκε το κολοσσιαίο θέμα αλλαγής της γραφής της γλώσσας μας μετά τόσους αιώνες αδιάλειπτης πρακτικής αντιλαϊκά, ως ένα θεματάκι που με μια Επιτροπούλα και με μιά-δυό συνεδριάσεις του ΚΕΜΕ τακτοποιείται....
Όλα αυτά σημαίνουν, κατά την γνώμη μας, ότι ο αρμόδιος Υπουργός χειρίστηκε το κολοσσιαίο θέμα αλλαγής της γραφής της γλώσσας μας μετά τόσους αιώνες αδιάλειπτης πρακτικής αντιλαϊκά, ως ένα θεματάκι που με μια Επιτροπούλα και με μιά-δυό συνεδριάσεις του ΚΕΜΕ τακτοποιείται....
4
Τα πρακτικά της συνεδρίασης εκείνης της Βουλής των Ελλήνων, της αιφνίδια κρισιμότατης, παρέχουν συγκλονιστικές πληροφορίες και στοιχειοθετούν τον χαρακτηρισμό της πράξης ως σκανδάλου. Λοιπόν:
α) Προς τα μεσάνυχτα της 11.1.1982 είχε περατωθεί η συζήτηση για την εγγραφή μαθητών των Λυκείων, οπότε τελείως αιφνίδια εισάγεται, της προσκολλήσεως καθώς είπαμε, ως άρθρο 2, ένα εντελώς άσχετο -και εθνικώς μέγα- θέμα: η επιβολή του μονοτονικού (γιατί άλλο πράγμα είναι η αναγνώριση μιας πραγματικότητας που υπάρχει και λειτουργεί, όπως έγινε με την δημοτική γλώσσα, και άλλο η αυταρχική επιβολή μιας ανύπαρκτης πραγματικότητας).
β) Μετά από μιαν άτυχη παρέμβαση του Ευάγγελου Αβέρωφ, που ερώτησε ποιο είδος μονοτονικού σκέφτεται να εφαρμόσει η Κυβέρνηση και που η αδεξιότητα του αρμόδιου Υπουργού φανέρωσε πως το θέμα δεν τον είχε καθόλου απασχολήσει...- και μετά από την ακατάσχετη, ανοημάτιστη φλυαρία κάποιων βουλευτών, παρεμβαίνει ο τότε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της τότε Αξιωματικής Αντιπολίτευσης κ. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (σελ. 456 των Πρακτικών της Βουλής) και επισημαίνει διαμαρτυρόμενος τα ακόλουθα:
1. Το άρθρο αυτό περί μονοτονικού «προστίθεται σήμερα, την τελευταία ώρα... αιφνιδιαστικώς. Αναφέρεται σε ένα μέγα θέμα...».
2. Ζητεί να μετατεθεί στην επόμενη συνεδρίαση της Βουλής η συζήτηση του άρθρου περί μονοτονικού. «Δεν είναι δυνατόν να έχει η Κυβέρνηση την απαίτηση να μας φέρνει το θέμα αυτό το μέγα, αιφνιδιαστικά, και να απαιτεί να το ψηφίσουμε και μετά την 12ην (νυκτερινή)». «Η τροπολογία» (Θεέ και Κύριε, με... τροπολογία μεσονύκτια αλλάζει αιφνίδια η γραφή των λέξεων που είχε επί αιώνες τηρηθεί!) «αναφέρεται σ' ένα πολύ σοβαρό θέμα».
3. Ανακοινώνει ότι αν η Κυβέρνηση επιμείνει, η Αξιωματική Αντιπολίτευση είναι υποχρεωμένη να αποχωρήσει από την Αίθουσα (σελ. 456, β' στήλη).
4. Δευτερολογεί ο κ. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης κι επισημαίνει και πάλι (σελ. 457): α) τη σοβαρότητα του θέματος, β) ότι κακώς αυτό προτείνεται με τροπολογία, γ) ότι κακώς καλείται η Βουλή να το συζητήσει μετά το μεσονύκτιο, δ) ότι έτσι καθώς έρχεται «ένα τέτοιο θέμα», αιφνίδια, η Αντιπολίτευση δεν έχει προλάβει να προετοιμαστεί, να το διαβάσει, να ενημερωθεί. «Δεν έχουμε κανένα φάκελλο... καμία προετοιμασία. Δεν έχει καμία σχέση με το συζητούμενο νομοσχέδιο. Είναι σαφές ότι είναι αντισυνταγματική η τροπολογία... Δώστε μας το χρόνο να προετοιμαστούμε...».
γ) Από μέρους του ΚΚΕ η κ. Μαρία Δαμανάκη παρεμβαίνει δύο φορές (σελ. 457, β' στήλη) και ζητεί και εκείνη αναβολή, γιατί «το Σώμα έχει κουραστεί» -ίσως δεν θέλει να πει ότι δεν υπάρχει πια απαρτία. Άλλα ο προεδρεύων κ. Μιχ. Στεφανίδης αποκρίνεται σε όλα αυτά με τα εξής αμίμητα (σελ. 457, β' στήλη): «Είναι απαράδεκτο και αδιανόητο για τον Ελληνικό Λαό, ο οποίος όταν πληροφορηθεί τη συζήτηση αυτή που γίνεται εδώ, θα αισθανθεί απογοήτευση» (μόνο γι' αυτό...).
δ) Ο κ. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης επανέρχεται (σελ. 458, α' στήλη) για να επισημάνει πως «η Κυβέρνηση και το Προεδρείο επιμένουν εις αυτόν τον αντιδημοκρατικόν και αντικοινοβουλευτικόν τρόπον της συζητήσεως αυτής της τροπολογίας. Εφ' όσον η Κυβέρνηση και το Προεδρείο επιμένουν... υπό τάς συνθήκας αυτάς λυπούμεθα ειλικρινώς, αλλά δεν δυνάμεθα να παρακολουθήσουμε την συζήτηση και είμεθα υποχρεωμένοι να αποχωρήσουμε (και οι βουλευτές της "Νέας Δημοκρατίας" ΑΠΟΧΩΡΟΥΝ από την αίθουσα)».
α) Προς τα μεσάνυχτα της 11.1.1982 είχε περατωθεί η συζήτηση για την εγγραφή μαθητών των Λυκείων, οπότε τελείως αιφνίδια εισάγεται, της προσκολλήσεως καθώς είπαμε, ως άρθρο 2, ένα εντελώς άσχετο -και εθνικώς μέγα- θέμα: η επιβολή του μονοτονικού (γιατί άλλο πράγμα είναι η αναγνώριση μιας πραγματικότητας που υπάρχει και λειτουργεί, όπως έγινε με την δημοτική γλώσσα, και άλλο η αυταρχική επιβολή μιας ανύπαρκτης πραγματικότητας).
β) Μετά από μιαν άτυχη παρέμβαση του Ευάγγελου Αβέρωφ, που ερώτησε ποιο είδος μονοτονικού σκέφτεται να εφαρμόσει η Κυβέρνηση και που η αδεξιότητα του αρμόδιου Υπουργού φανέρωσε πως το θέμα δεν τον είχε καθόλου απασχολήσει...- και μετά από την ακατάσχετη, ανοημάτιστη φλυαρία κάποιων βουλευτών, παρεμβαίνει ο τότε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της τότε Αξιωματικής Αντιπολίτευσης κ. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (σελ. 456 των Πρακτικών της Βουλής) και επισημαίνει διαμαρτυρόμενος τα ακόλουθα:
1. Το άρθρο αυτό περί μονοτονικού «προστίθεται σήμερα, την τελευταία ώρα... αιφνιδιαστικώς. Αναφέρεται σε ένα μέγα θέμα...».
2. Ζητεί να μετατεθεί στην επόμενη συνεδρίαση της Βουλής η συζήτηση του άρθρου περί μονοτονικού. «Δεν είναι δυνατόν να έχει η Κυβέρνηση την απαίτηση να μας φέρνει το θέμα αυτό το μέγα, αιφνιδιαστικά, και να απαιτεί να το ψηφίσουμε και μετά την 12ην (νυκτερινή)». «Η τροπολογία» (Θεέ και Κύριε, με... τροπολογία μεσονύκτια αλλάζει αιφνίδια η γραφή των λέξεων που είχε επί αιώνες τηρηθεί!) «αναφέρεται σ' ένα πολύ σοβαρό θέμα».
3. Ανακοινώνει ότι αν η Κυβέρνηση επιμείνει, η Αξιωματική Αντιπολίτευση είναι υποχρεωμένη να αποχωρήσει από την Αίθουσα (σελ. 456, β' στήλη).
4. Δευτερολογεί ο κ. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης κι επισημαίνει και πάλι (σελ. 457): α) τη σοβαρότητα του θέματος, β) ότι κακώς αυτό προτείνεται με τροπολογία, γ) ότι κακώς καλείται η Βουλή να το συζητήσει μετά το μεσονύκτιο, δ) ότι έτσι καθώς έρχεται «ένα τέτοιο θέμα», αιφνίδια, η Αντιπολίτευση δεν έχει προλάβει να προετοιμαστεί, να το διαβάσει, να ενημερωθεί. «Δεν έχουμε κανένα φάκελλο... καμία προετοιμασία. Δεν έχει καμία σχέση με το συζητούμενο νομοσχέδιο. Είναι σαφές ότι είναι αντισυνταγματική η τροπολογία... Δώστε μας το χρόνο να προετοιμαστούμε...».
γ) Από μέρους του ΚΚΕ η κ. Μαρία Δαμανάκη παρεμβαίνει δύο φορές (σελ. 457, β' στήλη) και ζητεί και εκείνη αναβολή, γιατί «το Σώμα έχει κουραστεί» -ίσως δεν θέλει να πει ότι δεν υπάρχει πια απαρτία. Άλλα ο προεδρεύων κ. Μιχ. Στεφανίδης αποκρίνεται σε όλα αυτά με τα εξής αμίμητα (σελ. 457, β' στήλη): «Είναι απαράδεκτο και αδιανόητο για τον Ελληνικό Λαό, ο οποίος όταν πληροφορηθεί τη συζήτηση αυτή που γίνεται εδώ, θα αισθανθεί απογοήτευση» (μόνο γι' αυτό...).
δ) Ο κ. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης επανέρχεται (σελ. 458, α' στήλη) για να επισημάνει πως «η Κυβέρνηση και το Προεδρείο επιμένουν εις αυτόν τον αντιδημοκρατικόν και αντικοινοβουλευτικόν τρόπον της συζητήσεως αυτής της τροπολογίας. Εφ' όσον η Κυβέρνηση και το Προεδρείο επιμένουν... υπό τάς συνθήκας αυτάς λυπούμεθα ειλικρινώς, αλλά δεν δυνάμεθα να παρακολουθήσουμε την συζήτηση και είμεθα υποχρεωμένοι να αποχωρήσουμε (και οι βουλευτές της "Νέας Δημοκρατίας" ΑΠΟΧΩΡΟΥΝ από την αίθουσα)».
5
Έτσι, το έγκλημα κατά της γλώσσας μας πραγματοποιήθηκε: με τρόπο σκανδαλώδη, αιφνίδιο, απροετοίμαστο και αντισυνταγματικό, και αν κρίνουμε από την φλυαρία που επακολούθησε, την επιπόλαιη και αξιοδάκρυτη, η άσχετη αυτή, βαρυσήμαντη τροπολογία περί επιβολής του μονοτονικού στον ελληνικό Λαό ψηφίστηκε γύρω στις 2 η ώρα μετά τα μεσάνυχτα, για να επαληθευθεί ακόμη μια φορά το λεγόμενο από τον λαό μας: της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά...
Από πόσους ψηφίστηκε η τροπολογία αυτή; Κατά δήλωση του αείμνηστου Παναγ. Κανελλόπουλου -δεν ήταν παρών στην συνεδρίαση, αφού ουδείς εγνώριζε πως η Κυβέρνηση αιφνίδια θα εισήγαγε προσκολλημένο σε άσχετο, επουσιώδη νόμο, τέτοιο μέγιστο εθνικό θέμα για συζήτηση- ψηφίστηκε από όχι περισσότερους από 30 (τριάντα) βουλευτές! Την πληροφορία επαναλαμβάνει ο ποιητής-ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος(«Έθνος» της 8.5.1990). Ό, τι λοιπόν έπλασαν αιώνες, στις 2 μετά τα μεσάνυχτα το εγκρέμισαν 30 περίπου βουλευτές... Σκανδαλώδης, επιπόλαιη πράξη αντεθνικής βαρύτητας.
Από πόσους ψηφίστηκε η τροπολογία αυτή; Κατά δήλωση του αείμνηστου Παναγ. Κανελλόπουλου -δεν ήταν παρών στην συνεδρίαση, αφού ουδείς εγνώριζε πως η Κυβέρνηση αιφνίδια θα εισήγαγε προσκολλημένο σε άσχετο, επουσιώδη νόμο, τέτοιο μέγιστο εθνικό θέμα για συζήτηση- ψηφίστηκε από όχι περισσότερους από 30 (τριάντα) βουλευτές! Την πληροφορία επαναλαμβάνει ο ποιητής-ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος(«Έθνος» της 8.5.1990). Ό, τι λοιπόν έπλασαν αιώνες, στις 2 μετά τα μεσάνυχτα το εγκρέμισαν 30 περίπου βουλευτές... Σκανδαλώδης, επιπόλαιη πράξη αντεθνικής βαρύτητας.
6
Ο νόμος, έτσι που χαλκεύτηκε, δημοσιεύτηκε, καθώς μνημονεύσαμε πριν, στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως με άλλο τίτλο και χρειάζεται υπερβολική φαντασία για να τον ανακαλύψει κανείς.
Και όμως, ουδείς είχε τότε, ούτε τώρα, ζητήσει από την Πολιτεία την επιβολή του μονοτονικού. Το αίτημα του αιώνα μας για τη γλώσσα μας υπήρξε σταθερά ένα και μόνο: ηαναγνώριση της δημοτικής, της γλώσσας του Εθνικού μας Ύμνου, ως της μοναδικής σήμερα γλώσσας του ελληνικού Λαού. Και την αναγνώριση αυτής της πραγματικότητας -όχι την αιφνίδια επιβολή μιας νέας εντελώς πραγματικότητας-πραγματοποίησε η μεταδικτατορική Κυβέρνηση του κ. Κωνσταντίνου Καραμανλή με Υπουργό Παιδείας τον κ. Γεώργιο Ράλλη, προσφέροντας στους μαθητές και στο Λαό μια απλοποιημένη και αρκετά συγχρονισμένη Νεοελληνική Γραμματική, που αντιμετωπίζει όλες σχεδόν τις εμπλοκές τονισμού των λέξεων που βασάνιζαν τις παλιότερες γενιές, και κάνει εύκολο, εναρμονισμένο το έργο του τονισμού -υπογραμμίζοντας συγχρόνως πως το μέγα χρέος, για δεκαετίες ίσως, όλων μας, είναι να μάθουμε να γράφουμε και να χρησιμοποιούμε σωστά, όμορφα τη δημοτική.
Και όμως, ουδείς είχε τότε, ούτε τώρα, ζητήσει από την Πολιτεία την επιβολή του μονοτονικού. Το αίτημα του αιώνα μας για τη γλώσσα μας υπήρξε σταθερά ένα και μόνο: ηαναγνώριση της δημοτικής, της γλώσσας του Εθνικού μας Ύμνου, ως της μοναδικής σήμερα γλώσσας του ελληνικού Λαού. Και την αναγνώριση αυτής της πραγματικότητας -όχι την αιφνίδια επιβολή μιας νέας εντελώς πραγματικότητας-πραγματοποίησε η μεταδικτατορική Κυβέρνηση του κ. Κωνσταντίνου Καραμανλή με Υπουργό Παιδείας τον κ. Γεώργιο Ράλλη, προσφέροντας στους μαθητές και στο Λαό μια απλοποιημένη και αρκετά συγχρονισμένη Νεοελληνική Γραμματική, που αντιμετωπίζει όλες σχεδόν τις εμπλοκές τονισμού των λέξεων που βασάνιζαν τις παλιότερες γενιές, και κάνει εύκολο, εναρμονισμένο το έργο του τονισμού -υπογραμμίζοντας συγχρόνως πως το μέγα χρέος, για δεκαετίες ίσως, όλων μας, είναι να μάθουμε να γράφουμε και να χρησιμοποιούμε σωστά, όμορφα τη δημοτική.
7
Τότε βέβαια, αμέσως μετά την δικτατορία (με προδρόμους, πριν από την δικτατορία, δυο εφημερίδες της Θεσσαλονίκης που, ωστόσο, διατηρούσαν ένα σημάδι στη θέση των πνευμάτων και τόνιζαν όλες τις λέξεις), είχαν αρχίσει κάποιες εφημερίδες της Αθήνας να εφαρμόζουν το μονοτονικό -για λόγους οικονομικούς, όπως δήλωναν, για να κερδίσουν χρόνο στη στοιχειοθέτηση και στις διορθώσεις. Αλλά ποιος σοβαρός άνθρωπος θα διανοούνταν να υποστηρίξει ποτέ ότι εκδότες, φωτοσυνθέτες και διορθωτές θα καθορίζουν πώς θα γράφεται η γλώσσα; Η γλώσσα μας αποτελεί πνευματικό και ιστορικό γεγονός κρυσταλλωμένο μέσα στους αιώνες και δεν μπορεί να υποκύπτει σε πενιχρά χρησιμοθηρικά κριτήρια, όταν άλλες, νεότερες γλώσσες δεν τα δέχονται. Ούτε είναι λογικό -για να μην ειπούμε πως είναι καταγέλαστο- ανάλογα με τη στάθμη γλωσσικής μόρφωσης της πλειοψηφίας, ίσως, του λαού σε μια δεδομένη ιστορική περίοδο, η υπεύθυνη Πολιτεία να αυξάνει ή να περιορίζει τις αξιώσεις στη γλώσσα, ώστε η γλώσσα κάθε φορά -άθυρμα πλέον- να προσαρμόζεται στην οκνηρία των πολλών και όχι οι πολλοί στην αρετή της γλωσσικής παιδείας.
8
Μετά τη δημοσίευση του νόμου, άρχισε να εφαρμόζεται ένα εκτεταμένο σχέδιο φανατικής γλωσσικής και υλικής καταστροφής:
α) τρομοκρατήθηκαν από την Εξουσία όλοι οι υπάλληλοι του Δημοσίου και των Δημοσίων Οργανισμών (ξεχωριστά οι εκπαιδευτικοί, βέβαια), μη τυχόν και αντιδράσουν, και δεν εφαρμόσουν το μονοτονικό.
β) Καταστράφηκαν χιλιάδες χιλιάδων βιβλία εκπαιδευτικά, αξίας πολλών εκατομμυρίων, επειδή η γλώσσα τους ήταν δημοτική πολυτονική, και ξαναστοιχειοθετήθηκαν μονοτονικά -ωσάν τα πνεύματα και οι τόνοι να εμπόδιζαν την ανάγνωσή τους από τους μονοτονιστές, ενώ το αντίθετο λογικά συμβαίνει: όταν για κάποιον αναγνώστη λείπουν κάποια σημεία γνωριμίας και τονισμού των λέξεων, αυτός δυσκολεύεται να διαβάσει ένα κείμενο και χάνει χρόνο.
γ) Ναυάγησε η διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής -της κληρονομιάς μας- στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και στις Φιλοσοφικές Σχολές.
δ) Άρχισε η βιαστική, ασθματική και άκριτη «μετάφραση» των Βασικών Νόμων του Κράτους, πριν προλάβει να δουλευτεί με την κρατική πρακτική η δημοτική γλώσσα, αλλά για να περάσει, μαζί με τη δημοτική, και το μονοτονικό -με προφανή βιασμό του ρυθμού εξέλιξης και κάθαρσης της γλώσσας μας, αλλά και της νόμιμης αναχώνευσης και μίξης των στοιχείων της.
α) τρομοκρατήθηκαν από την Εξουσία όλοι οι υπάλληλοι του Δημοσίου και των Δημοσίων Οργανισμών (ξεχωριστά οι εκπαιδευτικοί, βέβαια), μη τυχόν και αντιδράσουν, και δεν εφαρμόσουν το μονοτονικό.
β) Καταστράφηκαν χιλιάδες χιλιάδων βιβλία εκπαιδευτικά, αξίας πολλών εκατομμυρίων, επειδή η γλώσσα τους ήταν δημοτική πολυτονική, και ξαναστοιχειοθετήθηκαν μονοτονικά -ωσάν τα πνεύματα και οι τόνοι να εμπόδιζαν την ανάγνωσή τους από τους μονοτονιστές, ενώ το αντίθετο λογικά συμβαίνει: όταν για κάποιον αναγνώστη λείπουν κάποια σημεία γνωριμίας και τονισμού των λέξεων, αυτός δυσκολεύεται να διαβάσει ένα κείμενο και χάνει χρόνο.
γ) Ναυάγησε η διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής -της κληρονομιάς μας- στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και στις Φιλοσοφικές Σχολές.
δ) Άρχισε η βιαστική, ασθματική και άκριτη «μετάφραση» των Βασικών Νόμων του Κράτους, πριν προλάβει να δουλευτεί με την κρατική πρακτική η δημοτική γλώσσα, αλλά για να περάσει, μαζί με τη δημοτική, και το μονοτονικό -με προφανή βιασμό του ρυθμού εξέλιξης και κάθαρσης της γλώσσας μας, αλλά και της νόμιμης αναχώνευσης και μίξης των στοιχείων της.
9
Αμέσως μετά από αυτή την αιφνίδια, βίαιη αλλαγή, αρκετοί μορφωμένοι Έλληνες -κάποιοι από αυτούς με το αγιάτρευτο «σύνδρομο του προοδευτισμού»...- εκοιμήθηκαν, καθώς θα έλεγε ο Λαός μας, πολυτονιστές και την επόμενη κιόλας ημέρα, χωρίς να αναρωτηθούν ή να ρωτήσουν τί και πώς, εξύπνησαν μονοτονιστές. Αιφνίδια, τα χαράματα της 11ης προς την 12η Ιανουαρίου 1982, μετά από μια ολόκληρη ζωή, κατάλαβαν τί δεν ήταν γράφοντας επί τόσες πριν δεκαετίες. Κι από τότε, υποστηριχτές των 30 βουλευτών που νυσταγμένοι εψήφισαν το μονοτονικό, δεν έπαψαν να το εφαρμόζουν και να το κηρύττουν, τονίζοντας τα οικονομικά, χρονικά και μορφωτικά του οφέλη.
Ρωτούμε: Ποια αρχαία γλώσσα, φυσιολογικά και αβίαστα εξελισσόμενη μέσα στους αιώνες, εφάρμοσε εκπτώσεις στις αξιώσεις ιστορικής μνήμης και ακρίβειας, υποκύπτοντας σε μη γλωσσικά, δηλαδή δικά της, αυτόνομα και όχι εμπορευματολογικά κριτήρια; Τότε, αν τέτοια κριτήρια ισχύσουν, η γλώσσα μας, χαροποιώντας τους οκνηρούς, ημιμαθείς, καθώς και τις πολυεθνικές των ηλεκτρονικών υπολογιστών, έπρεπε να εφαρμόσει το λατινικό αλφάβητο -οπότε πολλά τα οικονομικά και άλλα υλικά οφέλη... Και όμως, όλες οι γλώσσες με μακρό παρελθόν -και όχι τόσο μακρό όσο η ελληνική- είναι δύσκολες, απαιτητικές, πυκνές σε μνήμη σημειολογική, και αρνούνται να υποταγούν σε κριτήρια χρησιμοθηρικά. Μετά από συζητήσεις 100 και πλέον ετών, η γαλλική γλώσσα πέρυσι δέχτηκε κάποιες δειλές αλλαγές -στην πραγματικότητα: εναρμονίσεις- μετά από μηνών δημόσιες συζητήσεις, αλλά κι αυτές τις πενιχρές, δικαιολογημένες λογικά αλλαγές, τελικά τις απέκρουσε η Γαλλική Ακαδημία -νόμιμος φρουρός της γλώσσας του Λαού.
Και εκείνοι δεν έχουν το βαρύ, ιερό χρέος να προασπίσουν, καθώς εμείς, που είμαστε και οι μόνοι, τα αρχαία μας Κείμενα, που χωρίς τόνους και πνεύματα δεν νοούνται. Και είναι γνωστή η νικηφόρα αντίσταση των Ισπανών στην ιταμή αξίωση των πολυεθνικών εταιριών για να καταργήσουν το ψηφίο η~.
Ρωτούμε: Ποια αρχαία γλώσσα, φυσιολογικά και αβίαστα εξελισσόμενη μέσα στους αιώνες, εφάρμοσε εκπτώσεις στις αξιώσεις ιστορικής μνήμης και ακρίβειας, υποκύπτοντας σε μη γλωσσικά, δηλαδή δικά της, αυτόνομα και όχι εμπορευματολογικά κριτήρια; Τότε, αν τέτοια κριτήρια ισχύσουν, η γλώσσα μας, χαροποιώντας τους οκνηρούς, ημιμαθείς, καθώς και τις πολυεθνικές των ηλεκτρονικών υπολογιστών, έπρεπε να εφαρμόσει το λατινικό αλφάβητο -οπότε πολλά τα οικονομικά και άλλα υλικά οφέλη... Και όμως, όλες οι γλώσσες με μακρό παρελθόν -και όχι τόσο μακρό όσο η ελληνική- είναι δύσκολες, απαιτητικές, πυκνές σε μνήμη σημειολογική, και αρνούνται να υποταγούν σε κριτήρια χρησιμοθηρικά. Μετά από συζητήσεις 100 και πλέον ετών, η γαλλική γλώσσα πέρυσι δέχτηκε κάποιες δειλές αλλαγές -στην πραγματικότητα: εναρμονίσεις- μετά από μηνών δημόσιες συζητήσεις, αλλά κι αυτές τις πενιχρές, δικαιολογημένες λογικά αλλαγές, τελικά τις απέκρουσε η Γαλλική Ακαδημία -νόμιμος φρουρός της γλώσσας του Λαού.
Και εκείνοι δεν έχουν το βαρύ, ιερό χρέος να προασπίσουν, καθώς εμείς, που είμαστε και οι μόνοι, τα αρχαία μας Κείμενα, που χωρίς τόνους και πνεύματα δεν νοούνται. Και είναι γνωστή η νικηφόρα αντίσταση των Ισπανών στην ιταμή αξίωση των πολυεθνικών εταιριών για να καταργήσουν το ψηφίο η~.
10
Με τον αιφνίδιο, αντισυνταγματικό τρόπο που επιβλήθηκε μεταμεσονύχτια το μονοτονικό, κανείς δεν θέλησε να συνειδητοποιήσει, ούτε ο απληροφόρητος Υπουργός τότε Παιδείας, πώς δημιουργήθηκε με τη συνεργεία 30 βουλευτών, της πενιχρότερης που γίνεται μειοψηφίας της Βουλής των Ελλήνων, ένας νέος γλωσσικός διχασμός του Λαού μας.
Τότε δημοσιεύτηκε και η ακόλουθη Διακήρυξη Ελλήνων Συγγραφέων:
«Πιστεύαμε πως η πράξη της Πολιτείας με την οποία, πριν λίγα χρόνια, αναγνώρισε την δημοτική ως την μοναδική γλώσσα του Έθνους μας σήμερα, θα λύτρωνε τον λαό μας από την μάστιγα ενός, πολιτικοποιημένου μάλιστα γλωσσικού ζητήματος και θα ήταν η απαρχή μιας βαθύτερης μελέτης και γνώσης της γλώσσας, μιας συνειδητότερης χρήσης και γραφής των λέξεών της.
Αντί γι' αυτό, με λύπη μας είδαμε να δημιουργείται τεχνητά, αμέσως, ένα νεόμορφο γλωσσικό πρόβλημα, το πρόβλημα του τονισμού των λέξεων στον γραπτό λόγο και, μαζί μ' αυτό, να συζητείται κιόλας το θέμα της γραφής των λέξεων από μερικούς, δηλαδή η πλήρης εξάρθρωση της ελληνικής γλώσσας. Κι εκείνοι που δημιούργησαν το πρόβλημα αυτό, φρόντισαν να το πολιτικοποιήσουν, χωρίς ν' αντιλαμβάνονται ότι, αναθέτοντας στην Πολιτεία πάλι την λύση του, ανελάμβαναν απέναντι στο Έθνος βαρύτατη ευθύνη. Κι έτσι έχουμε νέα γλωσσική εμπλοκή στην Ελλάδα.
Επειδή όμως:
1. Οι λέξεις, όπως μας τις παρέδωσαν οι πατέρες του Δημοτικισμού, γράφονται έτσι επί 2000 τώρα χρόνια, έχοντας κρυσταλλώσει παράδοση αξιοσέβαστη, ακόμη κι από τους ξένους·
2. το πώς θα γράφονται οι λέξεις είναι πάντοτε αρμοδιότητα αποκλειστική των συγγραφέων ενός τόπου και ποτέ άλλων παραγόντων της ζωής·
3. το κύριο χρέος μας σήμερα είναι να μάθουν να μιλούν και να γράφουν οι Έλληνες σωστά την παραδομένη δημοτική·
4. οι απλοποιήσεις της γλώσσας μας τα τελευταία χρόνια περιόρισαν στο ελάχιστο τις δυσκολίες τονισμού των λέξεών της,
διακηρύσσουμε ότι:
δεν δεχόμαστε οποιαδήποτε αλλαγή στην γραφή των λέξεων της γλώσσας μας και θα συνεχίσουμε να γράφουμε και να τυπώνουμε τα βιβλία μας με σέβας προς την ζωντανή γλωσσική παράδοση και την πλήρη μορφή των λέξεων, όπως μας δίδαξαν οι πατέρες του Δημοτικισμού και οι μεγάλοι Νεοέλληνες συγγραφείς.
Οι συγγραφείς:
Νίκος Αθανασιάδης, Τάσος Αθανασιάδης, Έφη Αιλιανού, Ορέστης Αλεξάκης, Κώστας Ασημακόπουλος. Τάκης Βαρβιτσιώτης, Όλγα Βότση, Νικηφόρος Βρεττάκος, Πέτρος Γλέζος, Μαργαρίτα Δαλμάτη, Διαλεχτή Ζευγώλη-Γλέζου, Λιλή Ζωγράφου, Νανά Ησαΐα, Ιουλία Ιατρίδη, Πάνος Καραβιάς, Αντρέας Καραντώνης, Ζωή Καρέλλη, Γρηγ. Κασιμάτης, Τάσος Κορφής, Γιωργής Κότσιρας, Β. Κωνσταντίνος, Χριστόφορος Λιοντάκης, Ν.Κ. Λούρος, Χρήστος Μαλεβίτσης, Γ. Μανουσάκης, Μελισσάνθη, Ε.Ν. Μόσχος, Δημήτρης Μυράτ, Έλλη Νεζερίτη, Θεόδ. Ξύδης, Θ. Παπαθανασόπουλος, Δημ. Παπακωνσταντίνου, Λένα Παππά, Π. Β. Πάσχος. Γ. Πατριαρχέας, Ν. Γ. Πεντζίκης, Ε.Ν. Πλάτης, Αλέξης Σολομός, Τατιάνα Σταύρου, Γεωργία Ταρσούλη, Φώφη Τρέζου, Ιωάννου Τσάτσου, Κώστας Ε. Τσιρόπουλος, Θ.Δ. Φραγκόπουλος, Νίκος Φωκάς, Παναγιώτης Φωτέας, Ερρίκος Χατζηανέστης, Ντίνος Χριστιανόπουλος».
Το Μανιφέστο αυτό, που προκάλεσε οργή, ύβρεις και συκοφαντήσεις-λιβελλογραφήματα των οψίμων μονοτονιστών, ακολούθησαν πλήθος γνώμες εξεχόντων ανθρώπων του πνευματικού μας πολιτισμού -και μόνο αυτά θα αναχαίτιζαν μιαν ευαίσθητη, με εθνική συνείδηση Κυβέρνηση και θα την έφερναν σε αυτο-επίγνωση, ώστε τουλάχιστο να θέσει σε ευρύτατη, λαϊκή συζήτηση το θέμα και να μην επιμείνει στην αυταρχική επιβολή του μονοτονικού.
Ο Οδυσσέας Ελύτης εδήλωσε:
«Εγώ είμαι υπέρ του παλαιού συστήματος, εναντίον του μονοτονικού και υπέρ της διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών. Είναι η βάση για να ξέρεις την ετυμολογία των λέξεων. Η σημερινή κακοποίηση της γλώσσας με ενοχλεί και αισθητικά. Θέλω να δω γραμμένο "καφενείον" κι ας μην το προφέρουμε το «ν». Τώρα, όλες οι λέξεις έχουν μια τρύπα».
Ο Νικηφόρος Βρεττάκος υπογράμμισε:
«Υπερτιμήθηκε η άποψη ότι διευκολύνει τους μαθητές, κάτι που, ίσως, είναι αντιπαιδαγωγικό. Υπάρχει, άλλωστε και μια παράδοση που εκφράζει την άποψη μεγάλων παιδαγωγών, οι οποίοι επιμένουν ότι το παιδί πρέπει να κοπιάζει για να γίνει άνθρωπος ικανός, ώστε στη ζωή του ν' αντιμετωπίσει όλες τις αντιξοότητες. Υποστηρίχτηκε, επίσης, υπέρ του μονοτονικού και η άποψη ότι διευκολύνονται οι τυπογράφοι και οι στοιχειοθέτες, γενικά, και ότι οι εκδόσεις, πάλι γενικά, γίνονται οικονομικότερες.
Παραγνωρίστηκαν, όμως, οι λόγοι που επέβαλαν στους "Αλεξανδρινούς χρόνους την καθιέρωση των τόνων, οι οποίοι ισχύουν και σήμερα. Πολλές φορές, τα γραπτά μου δεν διαβάζονται σωστά όταν τυπώνονται στο μονοτονικό. Ας ελπίσουμε ότι θα επανεξεταστεί μελλοντικά το θέμα κι ότι θα επικρατήσουν σωφρονέστερες απόψεις».
Ο Κορνήλιος Καστοριάδης ετόνισε:
«Τώρα για το μονοτονικό. Αν δεν θέλετε κύριοι του Υπουργείου να κάνετε φωνητική ορθογραφία, τότε πρέπει ν' αφήσετε τους τόνους και τα πνεύματα, γιατί αυτοί που τους βάλανε, ξέρανε τι κάνανε. Δεν υπήρχαν στα αρχαία ελληνικά, γιατί απλούστατα υπήρχαν μέσα στις ίδιες τις λέξεις. Αυτοί, οι Κριαράς και οι άλλοι (...) που έκαναν αυτές τις μεταρρυθμίσεις -αυτό παρακαλώ να γραφτεί στις εφημερίδες- δεν ξέρουν τι είναι γλώσσα. Δεν ξέρουν αυτό που γνώριζε η κόρη μου στα τρία της χρόνια. Μάθαινε μία λέξη και μετά έψαχνε για τις συγγενείς της. Αυτό είναι μια γλώσσα. Ένα μάγμα, ένα πλέγμα, όπου οι λέξεις παράγονται οι μεν από τις δε, όπου οι σημασίες γλιστράνε από τη μια στην άλλη, είναι μια οργανική ενότητα από την οποία δεν μπορείς να βγάλεις και να κολλήσεις πράγματα, δυνάμει μιας ψευτοκυβέρνησης, καθισμένος σ' ένα γραφείο στο υπουργείο Παιδείας. Η κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων είναι η κατάργηση της ορθογραφίας, που είναι τελικά η καταστροφή της συνέχειας. Ήδη τα παιδιά δεν μπορούν να καταλάβουν Καβάφη, Σεφέρη, Ελύτη, γιατί αυτοί είναι γεμάτοι από τον πλούτο των αρχαίων ελληνικών. Δηλαδή πάμε να καταστρέψουμε ό,τι κτίσαμε πριν λίγα χρόνια; Αυτή είναι η δραματική μοίρα του σύγχρονου ελληνισμού».
Ακολούθησαν διαμαρτυρίες, δημόσιες συζητήσεις, προσφυγές. Η Κυβέρνηση έμεινε ασυγκίνητη, πιστεύοντας πως από χρόνο σε χρόνο θα κέρδιζε με καταναγκασμό, τρομοκράτηση, διαδόσεις πως δεν υπάρχουν πια γραφομηχανές πολυτονικές, ούτε τυπογράφοι πολυτονιστές, πως το Κράτος δεν αγοράζει τάχα βιβλία πολυτονικά, πως θα επιβαλλόταν τελικά το μονοτονικό. Ερωτούμε όμως: μπορεί μια εξαναγκαστική πρακτική 8 χρόνων να ανατρέψει παράδοση πρακτικής πολλών αιώνων; Ας μας απαντήσουν οι υπεύθυνοι.
Πάντως, και τα παιδιά μας, στα δίσεχτα αυτά χρόνια, δεν έμαθαν καλύτερα τη γλώσσα μας, επειδή καταργήθηκαν τόνοι και πνεύματα, και τα γραπτά τους, κατά γενική ομολογία, κάθε χρόνο είναι και πιο αξιοθρήνητα, πειστήρια γλωσσικής διάλυσης. Η πλειονότητα των συνειδητών συγγραφέων μας εξακολουθεί να γράφει πολυτονικά -και των νέων συγγραφέων μας επίσης, όχι μόνο των παλιότερων,- σπουδαία περιοδικά και διαπρεπείς εκδοτικοί Οίκοι εξακολουθούν να χρησιμοποιούν το πολυτονικό και ο Λαός επιμένει. Ιερή εθνική επιμονή, αξιοθαύμαστη αντίσταση στην καταστροφή.
Τότε δημοσιεύτηκε και η ακόλουθη Διακήρυξη Ελλήνων Συγγραφέων:
«Πιστεύαμε πως η πράξη της Πολιτείας με την οποία, πριν λίγα χρόνια, αναγνώρισε την δημοτική ως την μοναδική γλώσσα του Έθνους μας σήμερα, θα λύτρωνε τον λαό μας από την μάστιγα ενός, πολιτικοποιημένου μάλιστα γλωσσικού ζητήματος και θα ήταν η απαρχή μιας βαθύτερης μελέτης και γνώσης της γλώσσας, μιας συνειδητότερης χρήσης και γραφής των λέξεών της.
Αντί γι' αυτό, με λύπη μας είδαμε να δημιουργείται τεχνητά, αμέσως, ένα νεόμορφο γλωσσικό πρόβλημα, το πρόβλημα του τονισμού των λέξεων στον γραπτό λόγο και, μαζί μ' αυτό, να συζητείται κιόλας το θέμα της γραφής των λέξεων από μερικούς, δηλαδή η πλήρης εξάρθρωση της ελληνικής γλώσσας. Κι εκείνοι που δημιούργησαν το πρόβλημα αυτό, φρόντισαν να το πολιτικοποιήσουν, χωρίς ν' αντιλαμβάνονται ότι, αναθέτοντας στην Πολιτεία πάλι την λύση του, ανελάμβαναν απέναντι στο Έθνος βαρύτατη ευθύνη. Κι έτσι έχουμε νέα γλωσσική εμπλοκή στην Ελλάδα.
Επειδή όμως:
1. Οι λέξεις, όπως μας τις παρέδωσαν οι πατέρες του Δημοτικισμού, γράφονται έτσι επί 2000 τώρα χρόνια, έχοντας κρυσταλλώσει παράδοση αξιοσέβαστη, ακόμη κι από τους ξένους·
2. το πώς θα γράφονται οι λέξεις είναι πάντοτε αρμοδιότητα αποκλειστική των συγγραφέων ενός τόπου και ποτέ άλλων παραγόντων της ζωής·
3. το κύριο χρέος μας σήμερα είναι να μάθουν να μιλούν και να γράφουν οι Έλληνες σωστά την παραδομένη δημοτική·
4. οι απλοποιήσεις της γλώσσας μας τα τελευταία χρόνια περιόρισαν στο ελάχιστο τις δυσκολίες τονισμού των λέξεών της,
διακηρύσσουμε ότι:
δεν δεχόμαστε οποιαδήποτε αλλαγή στην γραφή των λέξεων της γλώσσας μας και θα συνεχίσουμε να γράφουμε και να τυπώνουμε τα βιβλία μας με σέβας προς την ζωντανή γλωσσική παράδοση και την πλήρη μορφή των λέξεων, όπως μας δίδαξαν οι πατέρες του Δημοτικισμού και οι μεγάλοι Νεοέλληνες συγγραφείς.
Οι συγγραφείς:
Νίκος Αθανασιάδης, Τάσος Αθανασιάδης, Έφη Αιλιανού, Ορέστης Αλεξάκης, Κώστας Ασημακόπουλος. Τάκης Βαρβιτσιώτης, Όλγα Βότση, Νικηφόρος Βρεττάκος, Πέτρος Γλέζος, Μαργαρίτα Δαλμάτη, Διαλεχτή Ζευγώλη-Γλέζου, Λιλή Ζωγράφου, Νανά Ησαΐα, Ιουλία Ιατρίδη, Πάνος Καραβιάς, Αντρέας Καραντώνης, Ζωή Καρέλλη, Γρηγ. Κασιμάτης, Τάσος Κορφής, Γιωργής Κότσιρας, Β. Κωνσταντίνος, Χριστόφορος Λιοντάκης, Ν.Κ. Λούρος, Χρήστος Μαλεβίτσης, Γ. Μανουσάκης, Μελισσάνθη, Ε.Ν. Μόσχος, Δημήτρης Μυράτ, Έλλη Νεζερίτη, Θεόδ. Ξύδης, Θ. Παπαθανασόπουλος, Δημ. Παπακωνσταντίνου, Λένα Παππά, Π. Β. Πάσχος. Γ. Πατριαρχέας, Ν. Γ. Πεντζίκης, Ε.Ν. Πλάτης, Αλέξης Σολομός, Τατιάνα Σταύρου, Γεωργία Ταρσούλη, Φώφη Τρέζου, Ιωάννου Τσάτσου, Κώστας Ε. Τσιρόπουλος, Θ.Δ. Φραγκόπουλος, Νίκος Φωκάς, Παναγιώτης Φωτέας, Ερρίκος Χατζηανέστης, Ντίνος Χριστιανόπουλος».
Το Μανιφέστο αυτό, που προκάλεσε οργή, ύβρεις και συκοφαντήσεις-λιβελλογραφήματα των οψίμων μονοτονιστών, ακολούθησαν πλήθος γνώμες εξεχόντων ανθρώπων του πνευματικού μας πολιτισμού -και μόνο αυτά θα αναχαίτιζαν μιαν ευαίσθητη, με εθνική συνείδηση Κυβέρνηση και θα την έφερναν σε αυτο-επίγνωση, ώστε τουλάχιστο να θέσει σε ευρύτατη, λαϊκή συζήτηση το θέμα και να μην επιμείνει στην αυταρχική επιβολή του μονοτονικού.
Ο Οδυσσέας Ελύτης εδήλωσε:
«Εγώ είμαι υπέρ του παλαιού συστήματος, εναντίον του μονοτονικού και υπέρ της διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών. Είναι η βάση για να ξέρεις την ετυμολογία των λέξεων. Η σημερινή κακοποίηση της γλώσσας με ενοχλεί και αισθητικά. Θέλω να δω γραμμένο "καφενείον" κι ας μην το προφέρουμε το «ν». Τώρα, όλες οι λέξεις έχουν μια τρύπα».
Ο Νικηφόρος Βρεττάκος υπογράμμισε:
«Υπερτιμήθηκε η άποψη ότι διευκολύνει τους μαθητές, κάτι που, ίσως, είναι αντιπαιδαγωγικό. Υπάρχει, άλλωστε και μια παράδοση που εκφράζει την άποψη μεγάλων παιδαγωγών, οι οποίοι επιμένουν ότι το παιδί πρέπει να κοπιάζει για να γίνει άνθρωπος ικανός, ώστε στη ζωή του ν' αντιμετωπίσει όλες τις αντιξοότητες. Υποστηρίχτηκε, επίσης, υπέρ του μονοτονικού και η άποψη ότι διευκολύνονται οι τυπογράφοι και οι στοιχειοθέτες, γενικά, και ότι οι εκδόσεις, πάλι γενικά, γίνονται οικονομικότερες.
Παραγνωρίστηκαν, όμως, οι λόγοι που επέβαλαν στους "Αλεξανδρινούς χρόνους την καθιέρωση των τόνων, οι οποίοι ισχύουν και σήμερα. Πολλές φορές, τα γραπτά μου δεν διαβάζονται σωστά όταν τυπώνονται στο μονοτονικό. Ας ελπίσουμε ότι θα επανεξεταστεί μελλοντικά το θέμα κι ότι θα επικρατήσουν σωφρονέστερες απόψεις».
Ο Κορνήλιος Καστοριάδης ετόνισε:
«Τώρα για το μονοτονικό. Αν δεν θέλετε κύριοι του Υπουργείου να κάνετε φωνητική ορθογραφία, τότε πρέπει ν' αφήσετε τους τόνους και τα πνεύματα, γιατί αυτοί που τους βάλανε, ξέρανε τι κάνανε. Δεν υπήρχαν στα αρχαία ελληνικά, γιατί απλούστατα υπήρχαν μέσα στις ίδιες τις λέξεις. Αυτοί, οι Κριαράς και οι άλλοι (...) που έκαναν αυτές τις μεταρρυθμίσεις -αυτό παρακαλώ να γραφτεί στις εφημερίδες- δεν ξέρουν τι είναι γλώσσα. Δεν ξέρουν αυτό που γνώριζε η κόρη μου στα τρία της χρόνια. Μάθαινε μία λέξη και μετά έψαχνε για τις συγγενείς της. Αυτό είναι μια γλώσσα. Ένα μάγμα, ένα πλέγμα, όπου οι λέξεις παράγονται οι μεν από τις δε, όπου οι σημασίες γλιστράνε από τη μια στην άλλη, είναι μια οργανική ενότητα από την οποία δεν μπορείς να βγάλεις και να κολλήσεις πράγματα, δυνάμει μιας ψευτοκυβέρνησης, καθισμένος σ' ένα γραφείο στο υπουργείο Παιδείας. Η κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων είναι η κατάργηση της ορθογραφίας, που είναι τελικά η καταστροφή της συνέχειας. Ήδη τα παιδιά δεν μπορούν να καταλάβουν Καβάφη, Σεφέρη, Ελύτη, γιατί αυτοί είναι γεμάτοι από τον πλούτο των αρχαίων ελληνικών. Δηλαδή πάμε να καταστρέψουμε ό,τι κτίσαμε πριν λίγα χρόνια; Αυτή είναι η δραματική μοίρα του σύγχρονου ελληνισμού».
Ακολούθησαν διαμαρτυρίες, δημόσιες συζητήσεις, προσφυγές. Η Κυβέρνηση έμεινε ασυγκίνητη, πιστεύοντας πως από χρόνο σε χρόνο θα κέρδιζε με καταναγκασμό, τρομοκράτηση, διαδόσεις πως δεν υπάρχουν πια γραφομηχανές πολυτονικές, ούτε τυπογράφοι πολυτονιστές, πως το Κράτος δεν αγοράζει τάχα βιβλία πολυτονικά, πως θα επιβαλλόταν τελικά το μονοτονικό. Ερωτούμε όμως: μπορεί μια εξαναγκαστική πρακτική 8 χρόνων να ανατρέψει παράδοση πρακτικής πολλών αιώνων; Ας μας απαντήσουν οι υπεύθυνοι.
Πάντως, και τα παιδιά μας, στα δίσεχτα αυτά χρόνια, δεν έμαθαν καλύτερα τη γλώσσα μας, επειδή καταργήθηκαν τόνοι και πνεύματα, και τα γραπτά τους, κατά γενική ομολογία, κάθε χρόνο είναι και πιο αξιοθρήνητα, πειστήρια γλωσσικής διάλυσης. Η πλειονότητα των συνειδητών συγγραφέων μας εξακολουθεί να γράφει πολυτονικά -και των νέων συγγραφέων μας επίσης, όχι μόνο των παλιότερων,- σπουδαία περιοδικά και διαπρεπείς εκδοτικοί Οίκοι εξακολουθούν να χρησιμοποιούν το πολυτονικό και ο Λαός επιμένει. Ιερή εθνική επιμονή, αξιοθαύμαστη αντίσταση στην καταστροφή.
11
Συμπεραίνουμε:
1. Η επιβολή του μονοτονικού υπήρξε α) άκαιρη, β) αυθαίρετη, γ) αυταρχική, δ) αιφνίδια, ε) αντισυνταγματική, στ) δεν έγινε από τον Λαό μας, και κυρίως από τους ειδικά ενδιαφερομένους, αποδεκτή. Πρόκειται, λοιπόν, για ένα αληθινό Σκάνδαλο πανεθνικής σημασίας.
2. Η «Νέα Δημοκρατία» ΔΕΝ ΔΕΣΜΕΥΤΗΚΕ να εφαρμόσει το μονοτονικό. Ο σημερινός Πρωθυπουργός κ. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αντιστάθηκε προσωπικά στην εσπευσμένη, καταστροφική εκείνη πράξη και διέταξε την αποχώρηση όλων των βουλευτών της τότε Αξιωματικής Αντιπολίτευσης από την μεταμεσονύχτια συνεδρίαση της Βουλής. Επομένως, ούτε το Κόμμα, ούτε ο Πρωθυπουργός, ούτε οι Υπουργοί του, ούτε οι βουλευτές του έχουν ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΔΕΣΜΕΥΣΗ και υποχρέωση να εφαρμόσουν και να επιμείνουν στο μονοτονικό. Δεν συνέπραξαν, ΑΝΤΙΣΤΑΘΗΚΑΝ στην χάλκευση του Σκανδάλου αυτού.
1. Η επιβολή του μονοτονικού υπήρξε α) άκαιρη, β) αυθαίρετη, γ) αυταρχική, δ) αιφνίδια, ε) αντισυνταγματική, στ) δεν έγινε από τον Λαό μας, και κυρίως από τους ειδικά ενδιαφερομένους, αποδεκτή. Πρόκειται, λοιπόν, για ένα αληθινό Σκάνδαλο πανεθνικής σημασίας.
2. Η «Νέα Δημοκρατία» ΔΕΝ ΔΕΣΜΕΥΤΗΚΕ να εφαρμόσει το μονοτονικό. Ο σημερινός Πρωθυπουργός κ. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αντιστάθηκε προσωπικά στην εσπευσμένη, καταστροφική εκείνη πράξη και διέταξε την αποχώρηση όλων των βουλευτών της τότε Αξιωματικής Αντιπολίτευσης από την μεταμεσονύχτια συνεδρίαση της Βουλής. Επομένως, ούτε το Κόμμα, ούτε ο Πρωθυπουργός, ούτε οι Υπουργοί του, ούτε οι βουλευτές του έχουν ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΔΕΣΜΕΥΣΗ και υποχρέωση να εφαρμόσουν και να επιμείνουν στο μονοτονικό. Δεν συνέπραξαν, ΑΝΤΙΣΤΑΘΗΚΑΝ στην χάλκευση του Σκανδάλου αυτού.
12
Ζητούμε:
1. Να διατάξει η Κυβέρνηση και να αρχίσει ο αξιότιμος κ. Υπουργός Παιδείας, σε συνεργασία με την κ. Υπουργό Πολιτισμού, την επανασυζήτηση περί μονοτονικού. Την ανοιχτή, δημοκρατική και άφοβη συζήτηση και να κληθούν σ' αυτό τον αντιαυταρχικό διάλογο όλοι οι αρμόδιοι: η Ακαδημία Αθηνών, τα Πανεπιστήμια, τα Σωματεία Λογοτεχνών.
2. Να επιτρέψει αμέσως η Κυβέρνηση ώστε όλοι οι κρατικοί λειτουργοί και των τριών Εξουσιών της Δημοκρατίας να μπορούν, αν κριθούν, ελεύθερα να γράφουν πολυτονικά, χωρίς φόβο και οποιαδήποτε πίεση.
3. Να τεθούν τα συμπεράσματα των συζητήσεων αυτών, αν όχι στην άμεση κρίση, όπως θα άρμοζε, των Ελλήνων με σαφές δημοψήφισμα, στην Εθνική Αντιπροσωπεία και σε ειδική συνεδρίαση έγκαιρα και πλήρως προετοιμασμένη, ώστε εκείνη να αποφασίσει ελεύθερα, υπεύθυνα, ελληνικά.
Αθήνα, Σεπτέμβριος 1991
Το αλίευσα ΕΔΩ1. Να διατάξει η Κυβέρνηση και να αρχίσει ο αξιότιμος κ. Υπουργός Παιδείας, σε συνεργασία με την κ. Υπουργό Πολιτισμού, την επανασυζήτηση περί μονοτονικού. Την ανοιχτή, δημοκρατική και άφοβη συζήτηση και να κληθούν σ' αυτό τον αντιαυταρχικό διάλογο όλοι οι αρμόδιοι: η Ακαδημία Αθηνών, τα Πανεπιστήμια, τα Σωματεία Λογοτεχνών.
2. Να επιτρέψει αμέσως η Κυβέρνηση ώστε όλοι οι κρατικοί λειτουργοί και των τριών Εξουσιών της Δημοκρατίας να μπορούν, αν κριθούν, ελεύθερα να γράφουν πολυτονικά, χωρίς φόβο και οποιαδήποτε πίεση.
3. Να τεθούν τα συμπεράσματα των συζητήσεων αυτών, αν όχι στην άμεση κρίση, όπως θα άρμοζε, των Ελλήνων με σαφές δημοψήφισμα, στην Εθνική Αντιπροσωπεία και σε ειδική συνεδρίαση έγκαιρα και πλήρως προετοιμασμένη, ώστε εκείνη να αποφασίσει ελεύθερα, υπεύθυνα, ελληνικά.
Αθήνα, Σεπτέμβριος 1991
http://namarizathema.blogspot.com/2010/10/blog-post_4467.html
Αντώνης Χ. Λαμπίδης
4. Η Κορύφωση του Ελληνικού Δράματος
«Αχ, πατρίδα μου, δεν θα σ΄ αφήσουν ζωντανή, ότι αυτήνοι σε κυβερνούν κι΄
άλλοι τοιούτοι, κι΄ απ΄ αυτούς κρέμεσαι. Η ψυχή τους ολουνών είναι η ίδια· δόλον θυσιάζουν δια εσένα πλήθος, κι΄ αρετή και πατριωτισμόν τελείως. Και κιντυνεύεις·
μ΄ αυτά δεν θα πας ομπρός».
Μακρυγιάννης, Απομνημονεύματα, τ. Α΄, σελ. 154
«Δύο αιώνες αγώνων και θυσιών για ελευθερία, κοινωνική δικαιοσύνη, αλληλεγγύη. Και ιδού οι λαοί πάλι μπροστά στο χάος. Η επιστήμη και η οικονομική ανάπτυξη «μεγαλουργούν», η ηθική και ο πολιτισμός ενταφιάζονται… Στη ζούγκλα της «πανελεύθερης αγοράς», του εξοντωτικού ανταγωνισμού, θεότητα είναι το χρήμα. Και υπέρτατες αξίες η ατομική επιτυχία, ο πλουτισμός και η ανάδειξη με τις πιο επαίσχυντες μεθόδους. Με τη βία, την απάτη την ατιμία…Στις κοινωνίες του Βορρά αποσύνθεση, οι λαοί του Νότου αργοπεθαίνουν. Και οι υπερεθνικοί οικονομικοί κολοσσοί προετοιμάζονται για την παγκόσμια κυριαρχία.. υποτάσσοντας τις διεφθαρμένες κυβερνήσεις με την εξαγορά και τους εκβιασμούς και υποδουλώνοντας την κοινωνία με τα ιδιόκτητα ηλεκτρονικά μέσα «ενημέρωσης» και «ψυχαγωγίας». Το σύστημα είναι φαύλο, οι δυτικές δημοκρατίες «ψευδοδημοκρατίες», η πολιτική εξουσία διεφθαρμένη, οι θεσμοί απατηλό σκηνικό, οι εκλογές παρωδία, το κοινοβούλιο όργανο αντιλαϊκών συμφερόντων, οι πολιτικοί ανενδοίαστη συντεχνία, τα κόμματα κερδοσκοπικές επιχειρήσεις. Η διαφθορά δεν αποτελεί περιστασιακό φαινόμενο, δεν αφορά μερικά άτομα διαβρωμένα, δεν πρόκειται για τυχαίες και απροσδόκητες ρωγμές που θα κλείσουν, για μια ιάσιμη λοίμωξη. Είναι διαχρονικό φαινόμενο, συμφυές με την άσκηση της εξουσίας, το κυριότερο χαρακτηριστικό της. Ταυτίζεται με την πολιτική και τους πολιτικούς, είναι η ψυχή και το οξυγόνο του συστήματος.
Χωρίς την αναστήλωση της δημοκρατίας, χωρίς δηλαδή τη συμμετοχή των πολιτών στη διαχείριση των κοινών, χωρίς τον άμεσο και με διαφάνεια έλεγχο των κυβερνώντων και τη λογοδοσία των αξιωματούχων, η εξαχρειωμένη εξουσία θα γίνει πειθήνιο ενεργούμενο των οικονομικών συγκροτημάτων – είναι ήδη εξαρτημένη από τους χρηματοδότες της – θα παραδώσει ολόκληρη την κρατική περιουσία για εκμετάλλευση σε εγχώριους και ξένους κεφαλαιούχους, κι΄ ακόμα την Παιδεία, την Υγεία, την Πρόνοια…
θα απωθήσει τους εργαζόμενους στο περιθώριο….». (1)
Πέρασαν κιόλας 18 χρόνια από τότε που ο ασυμβίβαστος και θαρραλέος μαχητής Κυριάκος Σιμόπουλος, στο βιβλίο του «Η Διαφθορά της Εξουσίας», αποτύπωσε κρυστάλλινα τη «λέπρα της πολιτικής διαφθοράς με την καταρράκωση των θεσμών και ηθικών αξιών της ελληνικής κοινωνίας».
Αλήθεια, πόσο επίκαιρα αντηχούν σήμερα τα λόγια του !
Τότε, ποιος έδωσε σημασία στις καίριες επισημάνσεις του;
Σήμερα, ποιος ανατρέχει στο έργο του και ποιος αντλεί διδάγματα για την κατάντια μας;
Η προσφορά του Κυριάκου Σιμόπουλου στον Ελληνισμό –με το τεράστιο συγγραφικό έργο που φθάνει τους 20 τόμους και ξεπερνά τις 10.300 σελίδες- είναι ανεκτίμητη. Αυτή όμως δεν αναγνωρίσθηκε ποτέ από την Ελληνική Πολιτεία ή από τους κατεστημένους «πνευματικούς» φορείς του τόπου μας. Άλλωστε, ποιος θα περίμενε διαφορετική συμπεριφορά;
Στην κηδεία του, πέντε συγγενείς και τρεις φίλοι…
Ούτε ένα πνευματικό μνημόσυνο…
Η μοίρα όλων των αληθινά πνευματικών ανθρώπων.
Αυτά, ως απαραίτητη Εισαγωγή στο κυρίως θέμα.
Σήμερα, βιώνουμε την κορύφωση του ελληνικού δράματος, σε τρεις πράξεις…. Με σεναριογράφο και σκηνοθέτη τον Μεγάλο Σχεδιασμό.
Πράξη 1η.
Η αλλοτρίωση της γλώσσας.
Υπήρξε η πρώτη φάση ενός ευρύτερα υπονομευτικού σχεδίου διάβρωσης της ελληνικότητας. Επήλθε «ανεπαισθήτως», μετά από συστηματική μαζική πλύση εγκεφάλων. Εδώ και 130 χρόνια, τα μεγαλύτερα ανοσιουργήματα σε βάρος της γλώσσας- με αποκορύφωση την πραξικοπηματική επιβολή του μονοτονικού- παρουσιάζονταν ως προοδευτικά επιτεύγματα και κατακτήσεις του λαού. Κανείς δεν συνειδητοποίησε ότι η εξουσία έχει συμφέρον να διαφθείρει την γλώσσα επειδή ακριβώς τα μέσα που χρησιμοποιεί για τη συντήρηση της επιρροής της είναι ο δόλος, η ψευδολογία και η απάτη. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η γλώσσα, όργανο έκφρασης νοημάτων, μπορεί, όταν ελέγχεται από μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, να εξελιχθεί σε όργανο εξουσίας. Έτσι, η μεθοδευμένη αλλοίωση των εννοιών νοθεύει το νόημα των λέξεων, συσκοτίζει την κρίση προκαλώντας σκόπιμη σύγχυση. Καμμιά πλέον επαφή με τα γλωσσικά αρχέτυπα, ακατάληπτοι ο Ανδρέας Κάλβος, ο Εμμανουήλ Ροΐδης, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ο Κωνσταντίνος Καβάφης, ο Οδυσσέας Ελύτης…
Και αυτό είναι φυσικό, διότι ο άνθρωπος, κατ΄ εντολή του Σχεδιασμού, μετατράπηκε σε ενεργούμενο, αλλοτριωμένο άτομο, πλήρως αποκομμένο από όλα τα μεγάλα δημιουργήματα του πνεύματος –χωρίς καν να τα έχει γνωρίσει ! Στηρίζεται στην αυταπάτη μιας πνευματικής αυτάρκειας που θεωρεί ότι την έχει κατακτήσει, και μοιραία υποτάσσεται στους φαύλους εξουσιαστές.
Πράξη 2η.
Η διάλυση της Παιδείας και η απαξίωση της Εκπαίδευσης.
«Εν αμουσία και αμαθεία ζην», Κλαύδιος Αιλιανός (175 – 235 μ.Χ.), Varia Historia(Ποικίλη Ιστορία).
Επιδίωξη της εξουσίας είναι να κρατήσει το λαό απαίδευτο, ακαλλιέργητο και αγροίκο. Οι αλλεπάλληλες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις που σκηνοθέτησε ο Μεγάλος Σχεδιασμός, με ηθοποιούς «ρηξικέλευθους, προοδευτικούς» -ιδού η μεθοδευμένη αλλοίωση των εννοιών- παιδαγωγούς, τους εκάστοτε Υπουργούς Παιδείας και κομπάρσους τους δύσμοιρους εκπαιδευτικούς αποσκοπούσαν στην εδραίωση της διεφθαρμένης εξουσίας. Το σχολείο μετατράπηκε σε μια γραφειοκρατική λειτουργία, με δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας δασκάλους και καθηγητές, θύματα και αυτοί των αλλοπρόσαλλων καιρών.
Η παιδεία που παρέχει το σχολείο κατευθύνεται από τις σάπιες αρχές της επαγγελματικής ανέλιξης, του χρήματος, του ανταγωνισμού και της ατομικής επιτυχίας (διάβαζε δυστυχίας). Αυτή ακριβώς η παιδεία χαλυβδώνει το καθεστώς που θεοποιεί το αθέμιτο κέρδος και την αχαλίνωτη κατανάλωση και επιτρέπει στους οικονομικά ισχυρούς να θησαυρίζουν αφήνοντας ψίχουλα στον ζητιάνο λαό.
«Αυτό που φτιάξαμε είναι μια νεολαία χωρίς μνήμη, γεννημένη από το μηδέν. Εφηύραμε την πολιτισμικά αυθύπαρκτη γενιά. Υπάρχει μια λέξη που εκφράζει αυτό ακριβώς, αν δεν την πάρουμε με την υποτιμητική της σημασία αλλά με την καθαρά περιγραφική, η λέξη <βαρβαρότητα>… Βάρβαρος είναι αυτός που δεν εντάσσεται –ούτε με την προσχώρηση ούτε με την αντίδρασή του- στον πολιτισμό, δηλαδή στη συνέχεια αυτού που δημιούργησαν όσοι προηγήθηκαν. Είναι ανιστορικός, εκτός γενιάς. Δεν αποτελεί καρπό της ύπαρξης των πατέρων του, είναι μετεωρίτης… Βρίσκεται στο hic et nunc, στο εδώ και τώρα, στο μονίμως επαναλαμβανόμενο παρόν, νομάδας τού χρόνου σε ένα άχρονο πεπρωμένο».
Πράξη 3η και τελειωτική.
Η οικονομική χρεοκοπία. Ο διασυρμός της χώρας μας. Η χαριστική βολή.
Οι προβολείς στην σκηνή χαμηλώνουν. Η αυλαία κλείνει. Οι ηθοποιοί αποσύρονται αθόρυβα… Μια παγερή σιωπή απλώνεται στους θεατές της πλατείας. Προσπαθεί έντρομος ο ένας να κοιτάξει στο πρόσωπο τον άλλο, αλλά μάταια -δεν διακρίνονται όψεις παρά μόνο μάσκες. Έξαφνα, ένας τρομερός κρότος ακούγεται και μια φοβερή λάμψη τυφλώνει όλους. Αίφνης, το οικοδόμημα του θεάτρου κλονίζεται συθέμελα και μια καταπακτή ανοίγει με έναν φρικιαστικό πάταγο καταποντίζοντας τους πάντες.
Το απόλυτο κενό…
Επιμύθιο
Όμως, ας μη χάνουμε την αισιοδοξία μας ! Ας θεωρήσουμε ότι ήταν μια άθλια θεατρική παράσταση, ένα εφιαλτικό όνειρο.
Έχουμε ακόμη τη δύναμη να ξαναβρούμε το απωλεσθέν πρόσωπό μας.
Με πίστη καί θέληση, αλλά προπαντός με καλή και άδολη προαίρεση να παραδεχθούμε την πλάνη μας. «Ή όλοι ή κανείς», όπως είπε και Μπρέχτ.
(1). Σιμόπουλος Κυριάκος. Η Διαφθορά της Εξουσίας. Αθήνα 1992.
(2). Natacha Polony. Τὰ χαμένα παιδιά μας. Μικρὴ μελέτη γιὰ τὸ χάσμα τῶν γενεῶν. Μετάφραση: Ξένια Σκούρα. Επιμέλεια: Δήμητρα Τουλάτου. Πρόλογος; Σταῦρος Ζουμπουλάκης. Ἐκδόσεις ΠΟΛΙΣ, Αθήνα 2006, σελ. 50.
http://namarizathema.blogspot.com/2010/02/blog-post_8840.html
Η εργαλειακή αντίληψη της γλώσσας, που την ήθελε απλώς ένα μέσον επικοινωνίας και περιγραφής σκέψεων, ανήκει στον θετικισμό του 19ου αιώνα. Σήμερα στη γλωσσολογία είναι γενικά αποδεκτή η απόλυτη εξάρτηση και διαμόρφωση της νοήσεως από τη γλώσσα, ώστε κάθε ανθρώπινη κοινότητα με διαφορετικό γλωσσικό σύστημα να θεωρείται πως έχει διαφορετική κοσμοαντίληψη. Αλλά και στην επικοινωνία των ανθρώπων επιβάλλει συγκεκριμένες μορφές, αποτελεί δηλαδή τρόπο κοινωνικής ζωής. Η εμμονή στην δηλωτική και πληροφοριακή λειτουργία της παραμερίζει το γεγονός ότι αποτελεί πράξη εκφράσεως και δημιουργίας, εγχείρημα ταξινομίας, οικοδόμηση σημασιών, λογική συνοχή. Ότι έχει λειτουργία υπαρξιακή και αισθητική αλλά και ποιητική που την υπερβαίνει. Συμπυκνώνοντας την ιστορία, την σκέψη, την καλλιέργεια, την νοοτροπία, τον πολιτισμό ενός λαού, κάθε γλώσσα έχει νόημα ιδιαίτερο.
Το γεγονός ότι η γενική γλωσσολογία – όχι στο σύνολό της – αρκείται στην περιγραφή και ερμηνεία των γλωσσικών φαινομένων και δεν τα αξιολογεί, όπως και το ότι χαρακτηρίζει κάθε γλώσσα αυτάρκη και ικανή να εξυπηρετήσει τις εκφραστικές ανάγκες μιας κοινότητας, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι η αξία όλων των γλωσσών είναι η ίδια. Η τελευταία προφανέστατα συνδέεται με τον πολιτισμό της εκάστοτε κοινότητας. Μόνον ένας επαγγελματίας ραγιάς – μιλώντας για Έλληνα – μπορεί να αγνοεί τα αντικειμενικά πλεονεκτήματα της γλώσσας μας και να χαρακτηρίζει «ιδεοληπτικούς» ή και «ρατσιστές» όσους διαπιστώνουν:
Σήμερα το δίλημμα καθαρεύουσας ή δημοτικής δεν υπάρχει. Εξακολουθεί να υφίσταται μόνο στο μυαλό όσων ζουν ακόμη με τα φαντάσματα του παρελθόντος. Μια ευρύχωρη νεοελληνική αποδεικνύεται η ιδανική λύση για να καρπωθούμε τα θετικά αποτελέσματα του πολύχρονου διχασμού, αξιοποιώντας κάθε τύπο ελληνικό από τη διαχρονία της γλώσσας μας (πράγμα που άλλωστε συνέβαινε και στο Βυζάντιο – π.χ. Μιχαήλ Ψελλός – και στην Αρχαιότητα – π.χ. Αισχύλος). Η παρασύνδεση με το κοινωνικό πρόβλημα και οι αυτονόητες άλλοτε πολιτικοϊδεολογικές συνάφειες χάνουν πια την καθολική ισχύ τους και η αδιαφορία των «καθαρών» δημοτικιστών για την ευφωνία, την μουσικότητα και την αισθητική μειώνεται συν τω χρόνω, μαζί με το αρχικό ισοπεδωτικό τους μένος κατά των «ύποπτων απόψεων» των εναντιοφρόνων. Συχνά πάντως το πρόβλημα συντηρείται από τη σύγχυση μεταξύ γραπτού και προφορικού λόγου που σαφώς διαφέρουν («ο προφορικός λόγος εμψυχώνει τον γραπτό, ο γραπτός εξυψώνει τον προφορικό» - Στ. Ράμφος). Η υποβάθμιση του γραπτού λόγου έναντι του προφορικού, ουσιαστικά προπαγανδίζει την αγραμματοσύνη και παράλληλα με την «φωτογραφική αντίληψη για την ανάγνωση της λέξεως – σήματος υποβαθμίζεται η ορθογραφία, μηδενίζεται η ετυμολογία, το νόημα και η κατανόηση των πραγμάτων μέσα από την ιστορία τους (μένει κανείς άναυδος μπρος στα απίστευτα ιδεολογήματα των «ειδικών». Σωσσύρ: αυθαίρετο της λέξεως, συγχρονική θεώρηση της γλώσσας, Μ. Κοέν: η ορθογραφία προπύργιο του κοινωνικού συντηρητισμού, Μπενβενίστε – Μπλούμφιλντ – Σαπίρ: η απλούστευση του γραπτού λόγου θα φέρει την παιδεία στον λαό, κτλ).
Συστηματικό καθαρισμό έκαναν κι οι Γερμανοί τον προηγούμενο αιώνα στη γλώσσα τους από τους γαλλισμούς και σήμερα η Γαλλία (από το 1982) προσπαθεί να αντιμετωπίσει την εισβολή της Αγγλικής, το Franglais.
Η αρχαία, τροφός και θεμέλιο της νέα Ελληνικής, είναι κλειδί για την κατανόηση και οικείωσή της. Η καθιέρωση της δημοτικής έπρεπε να συνδυαστεί με μια πιο ολοκληρωμένη διδασκαλία της αρχαίας στα σχολεία, που θα αποσκοπούσε όχι τόσο στην μετάδοση νοημάτων και την προσέγγιση του περιεχομένου της αρχαιοελληνικής γραμματείας, πράγμα που γίνεται και με μεταφράσεις. Οι σκοποί θα έπρεπε να είναι κυρίως γλωσσικοί και θα βοηθούσε εδώ η διδασκαλία της αττικής διαλέκτου του 4ου αιώνα και μόνον. Ωστόσο με την καθιέρωση του πολυκλαδικού λυκείου, το 85% των μαθητών θα μείνουν οριστικά εκτός της κλασικής παιδείας. Και είναι «λογικό», τη στιγμή που εκπαιδευτικοί του Υπουργείου Παιδείας απαξιώνουν δημοσίως το μάθημα και «ειδικοί» διερωτώνται για την χρησιμότητά του. Με επιχείρημα την δυσκολία ή την άγνοια της αρχαίας από γενιές πού τη διδάχτηκαν (ποιοι άραγε θυμούνται τα Μαθηματικά του Λυκείου;), αδιαφορούν για τα οφέλη της αρχαιομάθειας που είναι αδιαμφισβήτητα: εθνική υπερηφάνεια, πλουτισμός λεξιλογίου, ανάπτυξη της γλωσσοαντιληπτικής και λεξιπλαστικής ικανότητας, μύηση στους μηχανισμούς του αρχαίου λόγου, όξυνση της κρίσεως με εφαρμογή του Συντακτικού, διαχρονική θεώρηση της γλώσσας μας, αισθητική απόλαυση, αντίσταση στον εξαμερικανισμό της γλώσσας.
Μήπως είναι οπισθοδρομικοί οι λαοί που διατηρούν πολύ δυσκολότερες γραφές (Κινέζοι, Άραβες, Κορεάτες) ή επαναφέρουν την παραδοσιακή μορφή τους (Ιάπωνες), σε αντίθεση με την Τουρκία του Κεμάλ; Όμως και η «ευκολία» του μονοτονικού είναι συζητήσιμη κι ενδεικτικά αναφέρουμε την εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας για την εφαρμογή του (8-5-82/Αρ.Πρ. Γ2/598), που ήταν 11 σελίδες, σε σύγκριση με τις 7,5 των σχολικών βιβλίων για τόνους και πνεύματα σε Δημοτικό και Γυμνάσιο.
http://img.pathfinder.gr/clubs/files/61405/146.html
5. ΓΛΩΣΣΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ
Η Θρακική Εταιρεία, ζώντας τη σημερινή αφασία ως μείζον πρόβλημα της εποχής, επιχειρεί στο παρακάτω κείμενο μια συνοπτική παρουσίαση του θέματος, ελπίζοντας σε έναν γόνιμο διάλογο. Το κείμενο είναι καρπός συλλογικής προσπάθειας και γράφτηκε τον Οκτώβριο του 1994 από τον Κώστα Καραΐσκο.
«Η γλώσσα είναι πατρίδα»
(Ν. Καζαντζάκης)
Η εργαλειακή αντίληψη της γλώσσας, που την ήθελε απλώς ένα μέσον επικοινωνίας και περιγραφής σκέψεων, ανήκει στον θετικισμό του 19ου αιώνα. Σήμερα στη γλωσσολογία είναι γενικά αποδεκτή η απόλυτη εξάρτηση και διαμόρφωση της νοήσεως από τη γλώσσα, ώστε κάθε ανθρώπινη κοινότητα με διαφορετικό γλωσσικό σύστημα να θεωρείται πως έχει διαφορετική κοσμοαντίληψη. Αλλά και στην επικοινωνία των ανθρώπων επιβάλλει συγκεκριμένες μορφές, αποτελεί δηλαδή τρόπο κοινωνικής ζωής. Η εμμονή στην δηλωτική και πληροφοριακή λειτουργία της παραμερίζει το γεγονός ότι αποτελεί πράξη εκφράσεως και δημιουργίας, εγχείρημα ταξινομίας, οικοδόμηση σημασιών, λογική συνοχή. Ότι έχει λειτουργία υπαρξιακή και αισθητική αλλά και ποιητική που την υπερβαίνει. Συμπυκνώνοντας την ιστορία, την σκέψη, την καλλιέργεια, την νοοτροπία, τον πολιτισμό ενός λαού, κάθε γλώσσα έχει νόημα ιδιαίτερο.
«Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου»
(Οδ. Ελύτης)
Το γεγονός ότι η γενική γλωσσολογία – όχι στο σύνολό της – αρκείται στην περιγραφή και ερμηνεία των γλωσσικών φαινομένων και δεν τα αξιολογεί, όπως και το ότι χαρακτηρίζει κάθε γλώσσα αυτάρκη και ικανή να εξυπηρετήσει τις εκφραστικές ανάγκες μιας κοινότητας, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι η αξία όλων των γλωσσών είναι η ίδια. Η τελευταία προφανέστατα συνδέεται με τον πολιτισμό της εκάστοτε κοινότητας. Μόνον ένας επαγγελματίας ραγιάς – μιλώντας για Έλληνα – μπορεί να αγνοεί τα αντικειμενικά πλεονεκτήματα της γλώσσας μας και να χαρακτηρίζει «ιδεοληπτικούς» ή και «ρατσιστές» όσους διαπιστώνουν:
- την αδιάκοπη παράδοση 4.000 ετών τουλάχιστον με τη στενή σχέση των διαδοχικών φάσεων μεταξύ τους, φαινόμενο μοναδικό παγκοσμίως
- την πρώιμη έκφραση προηγμένων μορφών σκέψεως, με την συνακόλουθη βαθιά καλλιέργεια
- το γεγονός ότι αποτελεί τη βάση του «καλλιεργημένου κώδικα» (1) σε όλες τις γλώσσες και εργαλείο αναντικατάστατο του σύγχρονου πολιτικού και επιστημονικού λόγου διεθνώς
- την επεξεργασία της οργανώσεως και εκφράσεώς της από τους κορυφαίους διανοητές που την χρησιμοποίησαν
- το γεγονός ότι υπήρξε ιστορικά και επανειλημμένως διεθνής γλώσσα του κόσμου
- τον ρόλο της (που εσχάτως και πάλι αναβαθμίζεται) στην εκπαίδευση του πολιτισμένου κόσμου
Τέλος, την ετυμολογική της διαφάνεια και την πλήρη αντιστοιχία γλωσσικού συμβόλου και εννοιολογικού περιεχομένου. Έτσι, ο μεγαλύτερος φιλόσοφος του αιώνα Μάρτιν Χάιντεγκερ ζητά «ν’ ανέβει μέχρι το μυστικό της ελληνικής γλώσσας» και «βλέπει» το αντικείμενο, όταν το ονομάζει στα ελληνικά. Ο Γίββων μίλησε για τη «μουσικότατη και γονιμότατη γλώσσα που δίνει κορμί στις φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων». Ο ακαδημαϊκός Κλώντ Φωριέλ («Τα δημοτικά τραγούδια της νέας Ελλάδας», 1824) γράφει για την ελληνική ότι «συγκεντρώνει τον πλούτο και την ομοιογένεια της γερμανικής, την σαφήνεια της γαλλικής, την μουσικότητα της ιταλικής και την λυγεράδα της ισπανικής». Ο γλωσσολόγος Αντουάν Μεγιέ υποστήριξε την ανωτερότητά της έναντι των άλλων γλωσσών («Αpencu d’ une histoire de la langue grecque»). Η πληρότητα της δομής, ο πλούτος του λεξιλογίου, οι εννοιολογικές δυνατότητες και οι σημασιολογικές αποχρώσεις αναγνωρίζονται από τους Αγγλοαμερικανούς με τη φράση «οι Έλληνες έχουν μία λέξη γι’ αυτό», σε προβλήματα κυριολεξίας. Συν τοις άλλοις, όντας βάση του πνευματικού πολιτισμού της Ευρώπης, η ελληνική μπορεί να αξιοποιηθεί ως δεσμός μεταξύ των πολιτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έτσι, Ισπανοί ευρωβουλευτές πρότειναν στο Ευρωκοινοβούλιο την καθιέρωσή της ως επίσημης γλώσσας της Ενώσεως, απαριθμώντας τα πλεονεκτήματα μιας τέτοιας επιλογής και επιμένοντας στις «εξαιρετικές ικανότητες οργανώσεως της σκέψης που προσφέρει».
Όλα αυτά, βεβαίως, «έξω». Γιατί στην πατρίδα μας πλειάδα «επιστημόνων» αμφισβητεί την μοναδικότητα και διαχρονικότητα της γλώσσας μας, απαξιώνει τις ετυμολογικές της δυνατότητες, επικροτεί τη ρύπανση από τους ξενισμούς. Η άγνοια λογίων λέξεων συγκρίνεται με την άγνοια των αντίστοιχων αγγλικών ή γαλλικών και μάλιστα σε σχολικό εγχειρίδιο οι λέξεις αυτές χαρακτηρίζονται ως «σαβούρα» (!!!), όταν υπάρχουν οι αντίστοιχες της δημώδους. Τέλος, η βαρβαρόηχη αργκώ της αμερικάνικης υποκουλτούρας εκθειάζεται ως γονιμοποίηση και πλουτισμός της γλώσσας μας.
«Το τραγικό ζήτημα είναι αν θα γράφουμε ή όχι ελληνικά. Αν θα γράφουμε ελληνικά ή ένα οποιοδήποτε ελληνόμορφο εσπεράντο. Δυστυχώς, όλα γίνονται σα να προτιμούμε το εσπεράντο. Σα να θέλουμε να ξεκάνουμε με όλα τα μέσα τη γλώσσα μας»
(Γ. Σεφέρης)
Σήμερα το δίλημμα καθαρεύουσας ή δημοτικής δεν υπάρχει. Εξακολουθεί να υφίσταται μόνο στο μυαλό όσων ζουν ακόμη με τα φαντάσματα του παρελθόντος. Μια ευρύχωρη νεοελληνική αποδεικνύεται η ιδανική λύση για να καρπωθούμε τα θετικά αποτελέσματα του πολύχρονου διχασμού, αξιοποιώντας κάθε τύπο ελληνικό από τη διαχρονία της γλώσσας μας (πράγμα που άλλωστε συνέβαινε και στο Βυζάντιο – π.χ. Μιχαήλ Ψελλός – και στην Αρχαιότητα – π.χ. Αισχύλος). Η παρασύνδεση με το κοινωνικό πρόβλημα και οι αυτονόητες άλλοτε πολιτικοϊδεολογικές συνάφειες χάνουν πια την καθολική ισχύ τους και η αδιαφορία των «καθαρών» δημοτικιστών για την ευφωνία, την μουσικότητα και την αισθητική μειώνεται συν τω χρόνω, μαζί με το αρχικό ισοπεδωτικό τους μένος κατά των «ύποπτων απόψεων» των εναντιοφρόνων. Συχνά πάντως το πρόβλημα συντηρείται από τη σύγχυση μεταξύ γραπτού και προφορικού λόγου που σαφώς διαφέρουν («ο προφορικός λόγος εμψυχώνει τον γραπτό, ο γραπτός εξυψώνει τον προφορικό» - Στ. Ράμφος). Η υποβάθμιση του γραπτού λόγου έναντι του προφορικού, ουσιαστικά προπαγανδίζει την αγραμματοσύνη και παράλληλα με την «φωτογραφική αντίληψη για την ανάγνωση της λέξεως – σήματος υποβαθμίζεται η ορθογραφία, μηδενίζεται η ετυμολογία, το νόημα και η κατανόηση των πραγμάτων μέσα από την ιστορία τους (μένει κανείς άναυδος μπρος στα απίστευτα ιδεολογήματα των «ειδικών». Σωσσύρ: αυθαίρετο της λέξεως, συγχρονική θεώρηση της γλώσσας, Μ. Κοέν: η ορθογραφία προπύργιο του κοινωνικού συντηρητισμού, Μπενβενίστε – Μπλούμφιλντ – Σαπίρ: η απλούστευση του γραπτού λόγου θα φέρει την παιδεία στον λαό, κτλ).
Χωρίς ιδιαίτερο κόπο εντοπίζει κανείς στον προφορικό και γραπτό λόγο της καθημερινότητάς μας λεξιπενία, ακαλαισθησία, συντακτική ακαμψία, άλωση από ξενισμούς, ισοπέδωση των επιπέδων του λόγου.
Ο γλωσσοπολιτικός φανατισμός συγκεκριμένων προσώπων και η βίαιη χειραγώγηση μέσω των ΜΜΕ, των σχολικών βιβλίων και των «ειδικών» της εξουσίας, οδηγούν τη γλώσσα μας στην καταστροφή κι όποιος διαμαρτυρηθεί κατηγορείται για «επέμβαση σ’ έναν ζωντανό οργανισμό που δεν χρειάζεται προστάτες». Όμως ούτε κάθε εξέλιξη συνιστά πρόοδο ούτε, βέβαια, είναι το ίδιο η βίαιη κατάργηση μιας λέξεως με την εξαφάνιση ή την αντικατάστασή της από άλλη με την πάροδο του χρόνου. Κι αν δεν είχε μεσολαβήσει ο αξιοθαύμαστος καθαρισμός της ελληνικής από την τουρκική κατά τον 19ο αιώνα και η ελληνοποίηση των εισαγόμενων όρων κατά τον 20ο, σήμερα το 75% του αστικού μας λεξιλογίου θα ήταν ξένο και αντί για κυβέρνηση, υπουργό, νοσοκομείο, οικογένεια κι εφημερίδα θα είχαμε γκουβέρνο, μινίστρο, σπιτάλι, φαμίλια, γαζέτα.
Συστηματικό καθαρισμό έκαναν κι οι Γερμανοί τον προηγούμενο αιώνα στη γλώσσα τους από τους γαλλισμούς και σήμερα η Γαλλία (από το 1982) προσπαθεί να αντιμετωπίσει την εισβολή της Αγγλικής, το Franglais.
Τα σημερινά προβλήματα της νεοελληνικής επιδεινώνονται από τα απαράδεκτα βιβλία, την απουσία της Γραμματικής, τον εξοβελισμό των αρχαίων ελληνικών από το Γυμνάσιο, την αδράνεια και τον λαϊκισμό των ιθυνόντων. Πάντως το πρόβλημα είναι διεθνές και έχει να κάνει με την παγκοσμιότητα του (αμερικανικού) πολιτισμού, τον πρακτικισμό της εποχής, την κατάργηση κάθε νοήματος, την παθητική και μνημονική προσέγγιση της γλώσσας (φωτογραφική αντίληψη της λέξεως). Και είναι κυρίως η επικράτηση της «επικοινωνίας της εικόνας» (τηλεόραση, κινηματογράφος, φωτογραφία, κτλ) που καταργεί τον λόγο και οδηγεί την ανθρωπότητα σε τοπία οργουελικά.
«Η μεγαλύτερη πνευματική μου άσκηση ήταν η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική»
(Β. Χάιζενμπεργκ, νόμπελ Φυσικής)
Η αρχαία, τροφός και θεμέλιο της νέα Ελληνικής, είναι κλειδί για την κατανόηση και οικείωσή της. Η καθιέρωση της δημοτικής έπρεπε να συνδυαστεί με μια πιο ολοκληρωμένη διδασκαλία της αρχαίας στα σχολεία, που θα αποσκοπούσε όχι τόσο στην μετάδοση νοημάτων και την προσέγγιση του περιεχομένου της αρχαιοελληνικής γραμματείας, πράγμα που γίνεται και με μεταφράσεις. Οι σκοποί θα έπρεπε να είναι κυρίως γλωσσικοί και θα βοηθούσε εδώ η διδασκαλία της αττικής διαλέκτου του 4ου αιώνα και μόνον. Ωστόσο με την καθιέρωση του πολυκλαδικού λυκείου, το 85% των μαθητών θα μείνουν οριστικά εκτός της κλασικής παιδείας. Και είναι «λογικό», τη στιγμή που εκπαιδευτικοί του Υπουργείου Παιδείας απαξιώνουν δημοσίως το μάθημα και «ειδικοί» διερωτώνται για την χρησιμότητά του. Με επιχείρημα την δυσκολία ή την άγνοια της αρχαίας από γενιές πού τη διδάχτηκαν (ποιοι άραγε θυμούνται τα Μαθηματικά του Λυκείου;), αδιαφορούν για τα οφέλη της αρχαιομάθειας που είναι αδιαμφισβήτητα: εθνική υπερηφάνεια, πλουτισμός λεξιλογίου, ανάπτυξη της γλωσσοαντιληπτικής και λεξιπλαστικής ικανότητας, μύηση στους μηχανισμούς του αρχαίου λόγου, όξυνση της κρίσεως με εφαρμογή του Συντακτικού, διαχρονική θεώρηση της γλώσσας μας, αισθητική απόλαυση, αντίσταση στον εξαμερικανισμό της γλώσσας.
Επαναφέροντας τη διδασκαλίας των αρχαίων στο Γυμνάσιο μεταφέρεται η εκμάθησή τους σε καταλληλότερη ηλικία και παράλληλα αποσυμφορείται η διδασκαλία τους στο Λύκειο. Και φυσικά το μάθημα θα το διδάξουν όποιοι το δίδασκαν ανέκαθεν. Αν δε λείπουν οι κατάλληλοι, να δημιουργηθούν.
«…μιάν ορθογραφία όπου το κάθε ωμέγα, το κάθε ύψιλον, η κάθε υπογεγραμμένη, δεν είναι παρά ένας κολπίσκος, μια κατωφέρεια, μια κάθετη βράχου πάνω σε μια καμπύλη πρύμνας πλεούμενου…»
(Οδ. Ελύτης)
Η λογική της ήσσονος προσπάθειας, η άκρατη χρησιμοθηρία και η απλοποίηση όλων των εκφράσεων της ζωής χωρίς καμία ιεράρχηση αναγκών, κατήργησαν το 1982 επισήμως την περισπωμένη και τα πνεύματα στη γραφή μας. Η Βουλή σε μια μεταμεσονύκτια συνεδρία 20 βουλευτών ψήφισε ως τροπολογία σε άσχετο νομοσχέδιο, την παραπάνω κατάργηση, χωρίς τον παραμικρό διάλογο, χωρίς ένα σοβαρό επιχείρημα. Ο εισηγητής επικαλέστηκε λόγους α) ιστορικούς β) παιδαγωγικούς και γ) οικονομικούς.
Οι τελευταίοι, εκτός του ότι αφορούν μόνο τα συγκροτήματα Τύπου κι όχι τον σύνολο λαό, είναι ντροπή και να αναφέρονται σε τέτοιο ζήτημα. Το επιχείρημα του άσκοπου κόπου πρώτον ωθεί τα παιδιά στην απροσπάθεια, δεύτερον ψεύδεται για …χιλιάδες ώρες (!) εκμαθήσεως των ελαχίστων κανόνων τονισμού, τρίτον αποκρύπτει το ότι στο Λύκειο για τα Αρχαία Ελληνικά ο ίδιος κόπος θα καταβληθεί και τέταρτον αγνοεί ότι σε γλώσσες χωρίς τόνους τα περί την Παιδείαν πράγματα δεν είναι καθόλου καλύτερα. Το ιστορικό επιχείρημα για την εφεύρεση των τόνων από τους Αλεξανδρινούς φιλολόγους αγνοεί ότι έτσι διασώθηκε η ορθή απαγγελία – ανάγνωση της Ελληνικής μέσα στον κυκεώνα της εποχής. Άλλωστε το ότι δεν υπήρχαν τόνοι στην κλασική αρχαιότητα τι σημαίνει; Ούτε μικρά γράμματα υπήρχαν ούτε χωριστές λέξεις.
Μήπως είναι οπισθοδρομικοί οι λαοί που διατηρούν πολύ δυσκολότερες γραφές (Κινέζοι, Άραβες, Κορεάτες) ή επαναφέρουν την παραδοσιακή μορφή τους (Ιάπωνες), σε αντίθεση με την Τουρκία του Κεμάλ; Όμως και η «ευκολία» του μονοτονικού είναι συζητήσιμη κι ενδεικτικά αναφέρουμε την εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας για την εφαρμογή του (8-5-82/Αρ.Πρ. Γ2/598), που ήταν 11 σελίδες, σε σύγκριση με τις 7,5 των σχολικών βιβλίων για τόνους και πνεύματα σε Δημοτικό και Γυμνάσιο.
Όσον δε αφορά τα αποτελέσματα της εφαρμογής του, είναι πλέον κοινός τόπος. Πέραν της ιδίας αντιλήψεως που μπορεί να έχει ο καθένας μας, σημειώνουμε τα συμπεράσματα των ερευνών της ψυχιάτρου Μ. Σαββάκη του Πανεπιστημίου Κρήτης (για πρόκληση αυξανόμενων αφασικών προβλημάτων δυσλεξίας, δυσγλωσσίας, δυσορθογραφίας και αλαλίας) και των ψυχολόγων Α. Παπαζήση – Μ. Μάνιου – Βακάλη (για λάθη τονισμού οφειλόμενα στον μηχανικό του χαρακτήρα και τις εξαιρέσεις που είναι πολλαπλάσιες των βασικών του κανόνων).
Παρ’ όλα αυτά έγιναν – και γίνονται – συζητήσεις και για περαιτέρω «απλουστεύσεις». Οι επίγονοι του Ι. Βηλαρά, του Δ. Γληνού, του Ε. Γιαννίδη, του Φ. Γιοφύλλη, του Λ. Ρουσσέλ προτείνουν φωνητική γραφή – ένα ι, ένα ο, ένα ε – για κατάργηση κάθε νοήματος (και ευτράπελα του είδους: το μπατέρα, το γκζάδερφο κ.α.) ή και την εισαγωγή του λατινικού – ελληνικής άλλωστε προελεύσεως – αλφαβήτου, που θα καταργήσει επιπλέον και κάποιους φθόγγους και θα αφελληνίσει και την τελευταία γωνιά της ψυχής μας. Ήδη η εκτεταμένη εξοικείωσή μας με την Αγγλική προλειαίνει το έδαφος…
Συνοψίζουμε τους λόγους που καθιστούν αναγκαία την επαναφορά του πολυτονικού συστήματος:
1. Η ελληνική, ως ιστορική γλώσσα, δεν επιτρέπεται να υποβάλλεται σε χρησιμοθηρικές επεμβάσεις. Το δισχιλιετές παραδοσιακό στοιχείο της γραφής μας έχει μικρότερη αξία από ένα νεοκλασικό σπίτι 150 ετών;
2. Οι τόνοι είναι η αυτοσυνείδηση της μουσικότητας της γλώσσας μας: ένα πολυτονικό κείμενο είναι ουσιαστικά μία παρτιτούρα.
3. Οι αισθητικοί λόγοι, ως προφανείς, δεν χρειάζονται επεξηγήσεις.
4. Η αρνητική θέση του συνόλου των σημαντικών πνευματικών ανθρώπων του τόπου έναντι του μονοτονικού. Σήμερα κυκλοφορούν εκατοντάδες ποιητικές συλλογές όλες σχεδόν στο πολυτονικό.
5. Η ασάφεια και η δυσαναγνωσία που επήλθε. Δεν μπορεί να διακόπτεται συνεχώς η ροή της ανάγνωσης για αναζήτηση του νοήματος στα συμφραζόμενα.
6. Τα καινοφανή προβλήματα: ακατανοησία δασύνσεως (αφ-αίμαξη, ανθ-υπολοχαγός), κατάργηση ερωτηματικών τόνων ή άλλων που όντως προφέρονται, απαξίωση γενικά του τονισμού στη συνείδηση του μαθητή και εύλογη κατόπιν αδιαφορία.
7. Ο ελάχιστος κόπος εκμαθήσεως των κανόνων τονισμού και δασύνσεως – απόδειξη και ο χώρος που αφιερώνουν τα σχολικά βιβλία
8. Το πολυτονικό συνδέει αμεσότερα την νεοελληνική με την αρχαία και διευκολύνει την πρόσβασή μας σ’ αυτήν ή σε κείμενα μεσαιωνικά και νεότερα λόγια.
9. Η επιστροφή του πολυτονικού επιβραδύνει τον κατήφορο των «μεταρρυθμίσεων» που περιμένουν τη σειρά τους – πρόκειται για την πρώτη γραμμή άμυνας.
10. Η ιστορική στιγμή σήμερα είναι απολύτως κατάλληλη για μια διόρθωση πορείας και μάλιστα πριν η ζημιά γίνει ανεπανόρθωτη. Το ιστορικό προηγούμενο υπάρχει: Η Γαλλική Ακαδημία το 1987 κατήργησε τις τονικές μεταβολές που η ίδια είχε εισηγηθεί 12 χρόνια πριν.
Ζητούμε – προτείνουμε:
Α) Άμεση επαναφορά του παραδοσιακού τονικού συστήματος
Β) Τερματισμό των πολιτικών παρεμβάσεων στη γλώσσα μας
Γ) Κατοχύρωση της διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών στο Γυμνάσιο
Δ) Λειτουργία του – εξαγγελθέντος και στο παρελθόν – γλωσσικού τελωνείου για τους ξενόφερτους όρους
Ε) Προώθηση της εκμάθησης ελληνικών εκτός Ελλάδος, με τα σχετικά προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.
ΣΤ) Μελέτη ουσιαστική της γλώσσας μας (παρελθόν – παρόν – μέλλον) από ανθρώπους με γνώση και μεράκι, μακριά από δογματισμούς και κάθε είδους παρωπίδες.
(Οφείλουμε να ευχαριστήσουμε δημοσίως, για όση βοήθεια μας προσέφεραν με τα γραπτά τους, τους Γ. Μπαμπινιώτη, Σ. Καργάκο, Α. Νικολαϊδη, Χ. Δάλκο, Χ. Λαμπίδη, Φ. Αργυριάδη και πρρωτίστως τον Γιάννη Καλιόρη και τον Στέλιο Ράμφο).
http://img.pathfinder.gr/clubs/files/61405/146.html6. Κατά μονότονων υποτιμητών της νοημοσύνης μας.
Η παρακάτω συνέντευξη με τον ψυχίατρο Ιωάννη Τσέγκο δημοσιεύτηκε στις 16/11/2008 στο περιοδικό της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας. Αν αγνοείτε το ζήτημα, υπάρχει διαδικτυογραφία στο τέλος. Δεν χρειάζεται να κάνω σχόλια. Τα «επιχειρήματα» μιλάνε από μόνα τους — ξεκινώντας από τον τίτλο.
Ιωάννης Τσέγκος
«ΜΕ ΤΟ ΜΟΝΟΤΟΝΙΚΟ, ΤΟ “ΑΒΓΟ” ΓΙΝΕΤΑΙ “ΑΓΑΠΩ”! ΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΥΤΟ»
Φταίει το μονοτονικό για τις μαθησιακές δυσκολίες των παιδιών, ισχυρίζεται ο πρόεδρος του Ανοικτού Ψυχοθεραπευτικού Κέντρου, κραδαίνοντας σχετική έρευνά του. Κάποιοι συμφωνούν και κάποιοι τον θεωρούν ιδεοληπτικό. Οι τελευταίοι τού προτείνουν να επαναλάβει την έρευνά του, βάζοντας τα παιδιά να διδαχτούν όχι το πολυτονικό αλλά μια ξένη γλώσσα. Η βελτίωση των γλωσσικών δεξιοτήτων, λένε, θα είναι ίδια.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΗΣΗ: ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΔΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Το Ανοικτό Ψυχοθεραπευτό Κέντρο ανακοίνωσε πρόσφατα [Σ.Συντονιστή: το 2005] μία έρευνα. Σύμφωνα μ’ αυτήν, τα παιδιά που διδάσκονται την ιστορική ορθογραφία των ελληνικών —πολυτονικό, δηλαδή— αναπτύσσουν γρηγορότερα τις αντιληπτικές τους ικανότητες σε σχέση με εκείνα που διδάσκονται μονοτονικό! Πρόεδρος του Κέντρου είναι ο ψυχίατρος Ιωάννης Τσέγκος, οι θέσεις του οποίου, καθώς και το σχετικό βιβλίο «Η εκδίκηση των τόνων» (Εναλλακτικές Εκδόσεις), που κυκλοφόρησε μαζί με τους άλλους δύο ερευνητές, τον Θαλή Παπαδάκη και τη Δήμητρα Βεκιάρη, προκάλεσαν πραγματικό σάλο. Ο Ιωάννης Τσέγκος κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες και νέο βιβλίο, το «Κατά μονοτόνων και πνευματοκτόνων», από τις Εκδόσεις των Φίλων.
Μα πώς μπλέχτηκαν έτσι κουβάρι φιλόλογοι, πολιτικοί και ψυχίατροι μαζί, για τα μάτια της γλώσσας μας;
«Οι πολιτικοί είναι άσχετοι και επικίνδυνοι. Διότι το μόνο που τους νοιάζει είναι να μαζεύουν ψήφους. Και υπέκυψαν στο λαϊκισμό της ευκολίας, καταργώντας την ιστορική ορθογραφία της γλώσσας μας; Και πώς το αποφάσισαν; Με τροπολογία του Βερυβάκη σε άσχετο νομοσχέδιο! Το φαντάζεσαι; Να καταστρέφεις την ελληνική γλώσσα, με ιστορία 3 χιλιάδων ετών, μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα, με τροπολογία!»
Γιατί η Δεξιά δεν έκανε αντιπολίτευση; Ευκαιρία δεν ήταν;
«Μα ο “εθνάρχης” Καραμανλής ήθελε κι αυτός να εμφανίζεται ως προοδευτικός. Το ίδιο και ο Ράλλης. Ο Ανδρέας ήθελε να φαίνεται ακόμη πιο προοδευτικός και να αφαιρέσει από την Αριστερά το μονοπώλιο της προοδευτικότητας. Κάπως έτσι σκέφτηκαν να καταργήσουν τους τόνους. Ικανοποιώντας ταυτόχρονα και τους συνδικαλιστές».
Όμως, οι κορυφαίοι μας φιλόλογοι δεν συμφωνούν καθόλου με τα συμπεράσματα της έρευνάς σας. Ο Δημαράς, ο Κριαράς, ο Μαρωνίτης ...
«Γνώμη τους. Ας το αποδείξουν. Ψυχίατροι είναι; Επομένως, με τι κριτήρια κρίνουν μια επιστημονική έρευνα; Εδώ και 25 χρόνια δεν έγινε ούτε μία έρευνα για το θέμα! Ο χώρος μας δεν αμφισβήτησε τη μεθοδολογία της δικής μας. Εμείς στηριχθήκαμε σε έγκυρα επιστημονικά τεστ διεθνώς, το WISC-III και το ΑΘΗΝΑ. Και αποδείξαμε ότι στην εξοπλιστική ηλικία του παιδιού, μεταξύ 5 και 12, η διδασκαλία της ιστορικής ορθογραφίας μας επί τουλάχιστον δύο ώρες την εβδομάδα, προκαλεί ταχύτερη νοητική ανάπτυξη των παιδιών. Οι φιλόλογοι που έχουν αμφιβολίες, καλά θα κάνουν να διαβάσουν προσεκτικά το βιβλίο και επίσης να δούνε τι θα κάνουν με τη δική τους επιστήμη, που πάει κατά διαόλου».
Δηλαδή;
«Μα οι σημερινοί μας φιλόλογοι έχουν βγει από σχολές που διδάσκουν αυτοί που έφεραν το μονοτονικό. Είναι λογικό οι περισσότεροι εξ αυτών να έχουν δυσκολίες...»
Οι τόνοι, όμως, δεν έχουν σχέση με την καθαρεύουσα.
«Φυσικά. Μα η κατάργηση των τόνων τη δημοτική κατέστρεψε κυρίως. Διότι τώρα κανένας δεν μπορεί να μιλήσει σωστά. Το ακούς στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση. Όλοι παρατονίζουν. Διότι οι τόνοι δεν ήταν μπιχλιμπίδια. Είχαν ρόλο. Ακόμη και άνθρωποι μορφωμένοι μιλάνε λάθος. Έχει καταργηθεί ο ρυθμός, η αρμονία που έχει μέσα η ελληνική φράση. Αυτά τα εξασφάλιζε ο τονισμός και γι’ αυτό ακριβώς μπήκαν και οι τόνοι από τους Αλεξανδρινούς. Αυτό το είπε πολύ γλαφυρά και ο Διονύσης Σαββόπουλος, μελετώντας μουσικά το ζήτημα: πως αλλιώς, ας πούμε, εκφέρεται η λέξη “αβγό” και αλλιώς η λέξη “αγαπώ”! Η πρώτη έχει οξεία, η δεύτερη περισπωμένη. Είναι μακρά η εκφορά της. Ειδάλλως, με το μονοτονικό, το αβγό γίνεται αγαπώ! Ένα και το αυτό».
Η αρχαία γλώσσα, όμως, δεν είχε τόνους.
«Σιγά το επιχείρημα! Οι αρχαίοι ήξεραν προφορικά όλον τον Όμηρο. Όταν όμως χάθηκε η επαφή με την κλασική Ελλάδα και έπρεπε οι Αλεξανδρινοί να μάθουν τη γλώσσα μέχρι τα Εκβάτανα, έβαλαν τους τόνους, ώστε να διατηρηθεί ο ρυθμός και να διευκολυνθεί η εκμάθηση των ελληνικών».
Κι εμείς, για διευκόλυνση, βγάλαμε τους τόνους.
«Η διευκόλυνση των Αλεξανδρινών στόχευε στη μάθηση των ελληνικών. Η δική μας στοχεύει στην απομάθηση. Το μονοτονικό καθυστερεί το μυαλό των παιδιών. Τα παιδιά, που στην έρευνά μας έκαναν δύο ωρίτσες πολυτονικό, διαπιστώθηκε, έπειτα από τεστ, πως από πολλές πλευρές υπερτερούν εκείνων που δεν είχαν αυτή την εκπαίδευση».
Σε τι υπερτερούν;
«Στην ανάπτυξη των ικανοτήτων τους, όπως την προσεγγίζει η σύγχρονη ψυχολογία. Είχαμε ένα μοντέλο 50 παιδιών. Τα 25 έκαναν και πολυτονικό, τα 25 μονοτονικό. Τα εξετάσαμε στην αρχή και στο τέλος του έτους. Συμπέρασμα; Τα παιδιά που διδάχθηκαν μονοτονικό υστερούσαν εμφανώς, στην αντίληψη και στη μνήμη».
Πότε και από ποιους ξεκινάει το πρόβλημα;
«Κυρίως απ’ τον Μεσοπόλεμο και μετά. Από μια μερίδα των λεγόμενων προοδευτικών — όχι όλων, όμως. Επικεφαλής ήταν ο Δημήτρης Γληνός, που ήταν εκπρόσωπος στην Ελλάδα του αμερικανικού ιδρύματος Κάρνεγκι».
Αριστερό εκπρόσωπο είχαν οι Αμερικανοί στην Ελλάδα;
«Αυτό να το απαντήσετε εσείς, οι ιστορικοί. Εγώ τι να πω; Εξάλλου οι ίδιοι τα λένε. Ο Φίλιππος Ηλιού και ο Αντώνης Λιάκος. Πως εκπρόσωπος του ιδρύματος Κάρνεγκι στην Ελλάδα ήταν ο Γληνός».
Τι σκοπούς είχε αυτό το ίδρυμα;
«Να γραφτεί μια νέα ελληνική ιστορία, χωρίς αιχμές. Αποστειρωμένη. Δεν ήρθαν στην κ. Ρεπούση ξαφνικά αυτές οι ιδέες περί “συνωστισμού”. Είχε γίνει δουλειά εδώ και χρόνια από τους Αμερικανούς. Είναι παλιά ιστορία. Η ελληνική γλώσσα ήταν μέσα στους στόχους τους. Να εξαφανιστεί. Να γίνει λατινική γραφή».
Γιατί ένα αμερικανικό ίδρυμα να ασχολείται με την ελληνική γλώσσα;
«Για να γίνουμε Ευρωπαίοι. Και να πάψουμε να είμαστε Έλληνες, με την κυριολεκτική σημασία του όρου. Ώστε μετά να περνάει ευκολότερα, χωρίς πολιτισμικές αντιστάσεις, η πολιτική τους στα Βαλκάνια. Όμως, λαός χωρίς δική του γλώσσα και ιστορία τι λαός είναι; Όπως οι Σκοπιανοί. Προτεκτοράτο».
Και τι προτείνετε; Να επανέλθει το πολυτονικό προαιρετικά;
«Προαιρετικά ο καθένας γράφει όπως θέλει. Και στα σουαχίλι. Δεν μπορεί, όμως, το παιδάκι της εξοπλιστικής ηλικίας, που λένε οι ψυχολόγοι, του δημοτικού δηλαδή, να το ξεκόβουν από τις γλωσσικές του ρίζες. Θα έπρεπε να διδάσκεται στο δημοτικό, 3-4 ώρες, την αρτιμελή ελληνική γραφή. Για να μη γινόμαστε ρεζίλι και στους ξένους, δηλαδή».
Γιατί γινόμαστε ρεζiλι;
«Διότι οι Ευρωπαίοι ξέρουν ελληνικά. Τα σπουδάζουν. Και βλέπουν ότι εμείς δεν τα ξέρουμε πια. Και κουνάνε το κεφάλι τους και λένε τι αίσχη είναι αυτά που κάνατε με τη γλώσσα σας; Κατήργησαν οι Γάλλοι το πολυτονικό τους; Οι Άγγλοι τη δασεία, το h; Όχι. Έχουν ένα σωρό σύμφωνα που δεν προφέρονται. Γιατί αυτοί ξέρουν πως η γλώσσα είναι η πνευματική τους ρίζα. Ο πολιτισμός τους. Εάν χαθεί, χάθηκαν».
Εμείς γιατί;
«Διότι ήρθε σ’ εμάς το τσουνάμι του δήθεν εκσυγχρονισμού και δεν βρήκε αντιστάσεις. Θέλαμε την ευκολία μας. Και θελήσαμε να γίνουμε τσιράκια της λογικής αυτής, υιοθετώντας τα σχέδια των διαφόρων “αριστερών” Κάρνεγκι φαουντέισον».
Εννοείτε ότι ήθελαν να γίνουμε αμερικανάκια;
«Πες το κι έτσι. Να γίνουμε ΗΠΑνθρωποι, σωστότερα. Στα παιδιά μας, όμως, δεν έχεις το δικαίωμα να στερείς ικανότητες. Τη γλώσσα τους. Οπότε οι γονείς καλά θα κάνουν να υπολογίσουν στον οικογενειακό προϋπολογισμό για τις ξένες γλώσσες και άλλο ένα μικρό ποσό για μία επιπλέον ξένη γλώσσα: τα ελληνικά!»
Διαδικτυογραφία:
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_...02/2006_172741
http://yannisharis.blogspot.com/2008...g-post_29.html
http://yannisharis.blogspot.com/2008/05/blog-post.html
http://yannisharis.blogspot.com/2008...g-post_11.html
http://www.sarantakos.com/language/demokra.html
http://tovima.dolnet.gr/print.php?e=...761&m=S02&aa=1
http://anorthografies.blogspot.com/2...ate-29606.html
Από την όχθη των... ηττημένων:
http://www.enet.gr/online/online_iss...51&id=59095528
http://kratylos.blogspot.com/2006/02/blog-post.html
Αποσπώ μία παράγραφο από το άρθρο της κυρίας Άννας Ιορδανίδου στο Βήμα:
Το κρίσιμο ερώτημα, το οποίο θέτουν και οι ίδιοι αλλά στο οποίο δεν δίνεται απάντηση, είναι «πώς η ενασχόληση με τα αρχαία ελληνικά επιδρά σε μη λεκτικές οπτικοαντιληπτικές δοκιμασίες, όπως είναι η συναρμολόγηση αντικειμένων». Με την ίδια λογική, οποιαδήποτε επιπλέον δραστηριότητα στην οποία θα υποβαλλόταν η μία ομάδα των μαθητών, π.χ. περισσότερες ώρες διδασκαλίας μαθηματικών ή μουσικής, θα μπορούσε να έχει αποτέλεσμα την εμφάνιση στατιστικά σημαντικής διαφοράς σε κάποια δοκιμασία δεξιοτήτων. Αντίθετα, όσον αφορά τις δοκιμασίες γλωσσικών δεξιοτήτων, όπου, λόγω συνάφειας, θα ήταν πιθανό να επιδράσει η εκμάθηση των αρχαίων ελληνικών, η «έρευνα» δεν έδειξε διαφορές στις επιδόσεις μεταξύ των δύο ομάδων μαθητών. Αυτό πάντως δεν εμποδίζει τους συγγραφείς να γράφουν σαν να είχε επιβεβαιωθεί η υπόθεσή τους ότι το πολυτονικό έχει θετική επίδραση και το μονοτονικό αρνητική στην ψυχοεκπαιδευτική εξέλιξη του παιδιού.Βλέποντας το εξώφυλλο του νέου βιβλίου, νιώθω την ανάγκη να φωνάξω: «Τόνους, χασάπη!»
7. ΤΑ ΒΑΖΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ!!
Απλοποίηση ελληνικής γλώσσας / στείλε το σε πολλούς μήπως και ξυπνήσουμε!!!!!!!!!
ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΟ. ΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΤΟ ΛΑΒΟΥΝ ΤΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΙΣΩΣ ΞΥΠΝΗΣΟΥΝ
Την απλοποίηση της ελληνικής γραφής ζητά ο κύπριος ευρωβουλευτής Μάριος Ματσάκης,
με σχετική εισήγηση που υπέβαλε προς τον υπουργό Παιδείας της Κύπρου Ανδρέα Δημητρίου. Την πρόταση του κοινοποίησε και στους Έλληνες ευρωβουλευτές.
Ο κ. Ματσάκης προτείνει στον Κύπριο υπουργό τη σύσταση μιας ολιγομελούς επιτροπής γλωσσολόγων, οι οποίοι θα μπορούσαν, εμπεριστατωμένα να ενδιατρίψουν επί του θέματος και να δώσουν μια επιστημονικά έγκυρη πρόταση για τον εκμοντερνισμό/ απλοποίηση της Ελληνικής γραφής.
Στην επιστολή του ο Κύπριος ευρωβουλευτής παραθέτει ως τροφή για σκέψη’ τα εξής:
1. Να καταργηθούν τα γράμματα ‘η’ και ‘υ’ και να αντικατασταθούν από το γράμμα ‘ι’.
2. Να καταργηθεί το γράμμα ‘ω’ και να αντικατασταθεί από το γράμμα ‘ο’.
3. Να καταργηθούν οι εξής συνδυασμοί γραμμάτων και να αντικατασταθούν ως εξής: ‘αι’—> ‘ε’, ‘ει’—>’ι’, ‘οι—>ι’, ‘υι’—>ι’, ‘αυ’—>’αβ’, ‘ευ’—>’εβ’
4. Να καταργηθεί η χρήση του ‘γγ’ και να αντικατασταθεί από το ‘γκ’.
5. Να καταργηθεί το τελικό γράμμα ‘ς’ και να αντικατασταθεί από το γράμμα ‘σ’.
Ως αποτέλεσμα των ανωτέρω αλλαγών, αναφέρει ευρωβουλευτής, το Ελληνικό αλφάβητο θα έχει μόνο 21γράμματα(α, β, γ, δ, ε, ζ, θ, ι, κ, λ, μ, ν ,ξ , ο ,π, ρ, σ, τ, φ, χ, ψ) και ένα μόνο δίψηφο (το ‘ου’).
Ο κ. Ματσάκης υποστηρίζει ότι η απλοποίηση της Ελληνικής γραφής καθίσταται αναγκαία μέσα στα πλαίσια μιας τάσης ενωτικής πορείας των γλωσσών στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Επιπλέον, μια τέτοια αλλαγή θα καταστήσει την Ελληνική γραφή πιο απλή και πολύ πιο εύχρηστη. Ιδιαίτερα όσον αφορά την χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή και σε σχέση με μεγάλο αριθμό ατόμων που έχουν διάφορες μορφές δυσλεξίας’. Προωθήστε το mail αυτό για την ενημέρωση του κόσμου για τη νέα αυτή και δόλια ανθελληνική επίθεση, με το πρόσχημα δήθεν του εκσυγχρονισμού της (ήδη επικίνδυνα ρημαγμένης τα τελευταία χρόνια) γλώσσας μας!
Υ.Γ. ΟΠΩΣ ΕΙΠΕ ΚΑΙ Ο ΧΕΝΡΙ ΚΙΣΣΙΓΚΕΡ:
Ο Ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ δηλαδή, να πλήξουμε
1. τη γλώσσα,
2. τη θρησκεία,
3. τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητα του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ
……………………………
Θα ήθελα να προσθέσω και τα εξής:
Ας τολμήσει κάποιος ξένος να προτείνει σε Γάλλο να εξαλείψει τους τρεις τόνους, ή να γράψει το beaucoup – bocou, ή το couteau – couto.
Aς τολμήσει να προτείνει σε ένα ?γγλο να γράψει αντί thought -thot, αντί wrought – rot,
ή
σε ένα Γερμανό να γράψει αντί Gemutsbeschaffenheit -Gemutsbesafenheit , ή αντί Erbschleicher – Erbsleiher
και θα δούμε τι θα γίνει!!
ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΩΘΗΣΤΕ ΤΟ ΣΕ ΕΛΛΗΝΕΣ !!!
Διαβάστε περισσότερα: http://mantatanews.blogspot.com/
Το αλίευσα ΕΔΩ
http://namarizathema.blogspot.com/2010/06/blog-post_1552.html
8. Το National Geographic δολοφονεί τον Όμηρο και την Ελληνική γλώσσα!
Αναρωτιέμαι αν και πόσοι από εμάς έχουν πάρει χαμπάρι τι γίνεται στην Ελληνική Γλώσσα και γραφή. Θα μου πείτε με όλα τα υπόλοιπα, που να καταλάβουμε πως εκδόθηκε από το National Geographic η Οδύσσεια του Όμηρου, εκείνου του καλού παραμυθά από το παρελθόν, στα Ελληνικά!
Θα έλεγε κανείς περήφανος: "πόσο μας εκτιμούν οι Ευρωπαίοι και πόσο σημαντικά πράγματα έκαναν οι πρόγονοί μας, κλπ, κλπ….". Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι.
Η Οδύσσεια αυτή τη φορά εκδόθηκε σε ένα έκτρωμα, που μόνο ελληνική γλώσσα δεν είναι.
Αποτελείται από μόλις 21 γράμματα, όπως είχε ζητήσει ο Υφυπουργός Παιδείας της Κύπρου τον περασμένο χρόνο, αλλά εμείς ασχολούμασταν με τις φωτιές στα μπατζάκια μας που είχαμε ήδη, και δεν το προσέξαμε μάλλον!
Από αυτήν λοιπόν τη διήγηση του Όμηρου, λείπουν τα η, υ, ει, οι, ω, αι, αυ, ευ.
Υπάρχουν μόνο τα ι, ο, ε και ου, ως ο μόνος δίφθογγος.
Πως θα σας φαινόταν να διαβάζατε την τελευταία πρόταση που μόλις διαβάσατε, ως εξής:
Από αφτίν λιπον τι διιγισι του Ομιρου λιπουν….. ή για παράδειγμα:
Αφτί ι γινέκα φορούσε στο δεξί αφτί τις ένα αρκετά εντιποσιακό σκουλαρίκι φτιαγμένο από φύλλα εφκαλίπτου και αβγά χελιδονιόν, κλπ.
Όπως θα μπορούσε κανείς να καταλάβει, η επίθεση είναι σε όλα τα επίπεδα.
Αν αφήσουμε να δολοφονηθεί έτσι γλώσσα μας, τότε έχουμε χάσει όλα τα παιχνίδια του μέλλοντός μας.
Εκτός των άλλων, το αγαπητό και έγκρητο περιοδικό, εκδίδει το έργο σε αρκετούς τόμους, νομίζω 8, όπερ μεθερημνεύεται σε εβδομαδιαία συνδρομή των 9,95 ευρώ. Δηλαδή και μας δολοφονούν και τους πληρώνουμε.
Δεν με ενδιαφέρει να το αναρτήσετε το κείμενό μου! Με ενδιαφέρει όμως να το ερευνήσετε και να ευαισθτοποιηθεί ο κόσμος.
Ιδιαίτερα δε όλοι όσοι έχουν να κάνουν με την εκπαίδευση.
Ξέρω πως η δολοφονία της γλώσσας μας έχει αρχίσει εδώ και αρκετές δεκαετίες και ξεκινάει από πολύ νωρίς (Δημοτικό).
Αλλά πιστεύω πως όλες οι παραχωρήσεις έχουν και κάποιο όριο.
Καλά είναι να μην πληγώνουμε τους μικρούς μαθητές με τα κόκκινα σημάδια στην ορθογραφία, αλλά γιατί να πληγώνουμε τη συνείδηση και την ψυχή ενος λαού, καταστρέφοντας και φτωχαίνοντας τη γλώσσα του;
πηγή
http://namarizathema.blogspot.com/2011/12/national-geographic.html
---------------------------------------------------------------------------------------------------
Η σειρά αναρτήσεων με θέμα ¨ Η Ελληνική Γλώσσα¨,περιλαμβάνει τα παρακάτω μέρη:
Μέρος 3ο: Γλώσσα μου γλυκιά μου γλώσσα.
Μέρος 4ο: «Η γνώση της Ελληνικής είναι απαραίτητο θεμέλιο υψηλής πολιτιστικής καλλιέργειας».
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Απλοποίηση ελληνικής γλώσσας / στείλε το σε πολλούς μήπως και ξυπνήσουμε!!!!!!!!!
ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΟ. ΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΤΟ ΛΑΒΟΥΝ ΤΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΙΣΩΣ ΞΥΠΝΗΣΟΥΝ
Την απλοποίηση της ελληνικής γραφής ζητά ο κύπριος ευρωβουλευτής Μάριος Ματσάκης,
με σχετική εισήγηση που υπέβαλε προς τον υπουργό Παιδείας της Κύπρου Ανδρέα Δημητρίου. Την πρόταση του κοινοποίησε και στους Έλληνες ευρωβουλευτές.
Ο κ. Ματσάκης προτείνει στον Κύπριο υπουργό τη σύσταση μιας ολιγομελούς επιτροπής γλωσσολόγων, οι οποίοι θα μπορούσαν, εμπεριστατωμένα να ενδιατρίψουν επί του θέματος και να δώσουν μια επιστημονικά έγκυρη πρόταση για τον εκμοντερνισμό/ απλοποίηση της Ελληνικής γραφής.
Στην επιστολή του ο Κύπριος ευρωβουλευτής παραθέτει ως τροφή για σκέψη’ τα εξής:
Την απλοποίηση της ελληνικής γραφής ζητά ο κύπριος ευρωβουλευτής Μάριος Ματσάκης,
με σχετική εισήγηση που υπέβαλε προς τον υπουργό Παιδείας της Κύπρου Ανδρέα Δημητρίου. Την πρόταση του κοινοποίησε και στους Έλληνες ευρωβουλευτές.
Ο κ. Ματσάκης προτείνει στον Κύπριο υπουργό τη σύσταση μιας ολιγομελούς επιτροπής γλωσσολόγων, οι οποίοι θα μπορούσαν, εμπεριστατωμένα να ενδιατρίψουν επί του θέματος και να δώσουν μια επιστημονικά έγκυρη πρόταση για τον εκμοντερνισμό/ απλοποίηση της Ελληνικής γραφής.
Στην επιστολή του ο Κύπριος ευρωβουλευτής παραθέτει ως τροφή για σκέψη’ τα εξής:
1. Να καταργηθούν τα γράμματα ‘η’ και ‘υ’ και να αντικατασταθούν από το γράμμα ‘ι’.
2. Να καταργηθεί το γράμμα ‘ω’ και να αντικατασταθεί από το γράμμα ‘ο’.
3. Να καταργηθούν οι εξής συνδυασμοί γραμμάτων και να αντικατασταθούν ως εξής: ‘αι’—> ‘ε’, ‘ει’—>’ι’, ‘οι—>ι’, ‘υι’—>ι’, ‘αυ’—>’αβ’, ‘ευ’—>’εβ’
4. Να καταργηθεί η χρήση του ‘γγ’ και να αντικατασταθεί από το ‘γκ’.
5. Να καταργηθεί το τελικό γράμμα ‘ς’ και να αντικατασταθεί από το γράμμα ‘σ’.
Ως αποτέλεσμα των ανωτέρω αλλαγών, αναφέρει ευρωβουλευτής, το Ελληνικό αλφάβητο θα έχει μόνο 21γράμματα(α, β, γ, δ, ε, ζ, θ, ι, κ, λ, μ, ν ,ξ , ο ,π, ρ, σ, τ, φ, χ, ψ) και ένα μόνο δίψηφο (το ‘ου’).
Ο κ. Ματσάκης υποστηρίζει ότι η απλοποίηση της Ελληνικής γραφής καθίσταται αναγκαία μέσα στα πλαίσια μιας τάσης ενωτικής πορείας των γλωσσών στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Επιπλέον, μια τέτοια αλλαγή θα καταστήσει την Ελληνική γραφή πιο απλή και πολύ πιο εύχρηστη. Ιδιαίτερα όσον αφορά την χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή και σε σχέση με μεγάλο αριθμό ατόμων που έχουν διάφορες μορφές δυσλεξίας’. Προωθήστε το mail αυτό για την ενημέρωση του κόσμου για τη νέα αυτή και δόλια ανθελληνική επίθεση, με το πρόσχημα δήθεν του εκσυγχρονισμού της (ήδη επικίνδυνα ρημαγμένης τα τελευταία χρόνια) γλώσσας μας!
Υ.Γ. ΟΠΩΣ ΕΙΠΕ ΚΑΙ Ο ΧΕΝΡΙ ΚΙΣΣΙΓΚΕΡ:
Υ.Γ. ΟΠΩΣ ΕΙΠΕ ΚΑΙ Ο ΧΕΝΡΙ ΚΙΣΣΙΓΚΕΡ:
Ο Ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ δηλαδή, να πλήξουμε
1. τη γλώσσα,
2. τη θρησκεία,
3. τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητα του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ
……………………………
……………………………
Θα ήθελα να προσθέσω και τα εξής:
Ας τολμήσει κάποιος ξένος να προτείνει σε Γάλλο να εξαλείψει τους τρεις τόνους, ή να γράψει το beaucoup – bocou, ή το couteau – couto.
Aς τολμήσει να προτείνει σε ένα ?γγλο να γράψει αντί thought -thot, αντί wrought – rot,
ή
σε ένα Γερμανό να γράψει αντί Gemutsbeschaffenheit -Gemutsbesafenheit , ή αντί Erbschleicher – Erbsleiher
και θα δούμε τι θα γίνει!!
ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΩΘΗΣΤΕ ΤΟ ΣΕ ΕΛΛΗΝΕΣ !!!
8. Το National Geographic δολοφονεί τον Όμηρο και την Ελληνική γλώσσα!
Αναρωτιέμαι αν και πόσοι από εμάς έχουν πάρει χαμπάρι τι γίνεται στην Ελληνική Γλώσσα και γραφή. Θα μου πείτε με όλα τα υπόλοιπα, που να καταλάβουμε πως εκδόθηκε από το National Geographic η Οδύσσεια του Όμηρου, εκείνου του καλού παραμυθά από το παρελθόν, στα Ελληνικά!Θα έλεγε κανείς περήφανος: "πόσο μας εκτιμούν οι Ευρωπαίοι και πόσο σημαντικά πράγματα έκαναν οι πρόγονοί μας, κλπ, κλπ….". Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι.
Η Οδύσσεια αυτή τη φορά εκδόθηκε σε ένα έκτρωμα, που μόνο ελληνική γλώσσα δεν είναι.
Αποτελείται από μόλις 21 γράμματα, όπως είχε ζητήσει ο Υφυπουργός Παιδείας της Κύπρου τον περασμένο χρόνο, αλλά εμείς ασχολούμασταν με τις φωτιές στα μπατζάκια μας που είχαμε ήδη, και δεν το προσέξαμε μάλλον!
Από αυτήν λοιπόν τη διήγηση του Όμηρου, λείπουν τα η, υ, ει, οι, ω, αι, αυ, ευ.
Υπάρχουν μόνο τα ι, ο, ε και ου, ως ο μόνος δίφθογγος.
Πως θα σας φαινόταν να διαβάζατε την τελευταία πρόταση που μόλις διαβάσατε, ως εξής:
Από αφτίν λιπον τι διιγισι του Ομιρου λιπουν….. ή για παράδειγμα:
Αφτί ι γινέκα φορούσε στο δεξί αφτί τις ένα αρκετά εντιποσιακό σκουλαρίκι φτιαγμένο από φύλλα εφκαλίπτου και αβγά χελιδονιόν, κλπ.
Όπως θα μπορούσε κανείς να καταλάβει, η επίθεση είναι σε όλα τα επίπεδα.
Αν αφήσουμε να δολοφονηθεί έτσι γλώσσα μας, τότε έχουμε χάσει όλα τα παιχνίδια του μέλλοντός μας.
Εκτός των άλλων, το αγαπητό και έγκρητο περιοδικό, εκδίδει το έργο σε αρκετούς τόμους, νομίζω 8, όπερ μεθερημνεύεται σε εβδομαδιαία συνδρομή των 9,95 ευρώ. Δηλαδή και μας δολοφονούν και τους πληρώνουμε.
Δεν με ενδιαφέρει να το αναρτήσετε το κείμενό μου! Με ενδιαφέρει όμως να το ερευνήσετε και να ευαισθτοποιηθεί ο κόσμος.
Ιδιαίτερα δε όλοι όσοι έχουν να κάνουν με την εκπαίδευση.
Ξέρω πως η δολοφονία της γλώσσας μας έχει αρχίσει εδώ και αρκετές δεκαετίες και ξεκινάει από πολύ νωρίς (Δημοτικό).
Αλλά πιστεύω πως όλες οι παραχωρήσεις έχουν και κάποιο όριο.
Καλά είναι να μην πληγώνουμε τους μικρούς μαθητές με τα κόκκινα σημάδια στην ορθογραφία, αλλά γιατί να πληγώνουμε τη συνείδηση και την ψυχή ενος λαού, καταστρέφοντας και φτωχαίνοντας τη γλώσσα του;
πηγή
---------------------------------------------------------------------------------------------------
Η σειρά αναρτήσεων με θέμα ¨ Η Ελληνική Γλώσσα¨,περιλαμβάνει τα παρακάτω μέρη:
Μέρος 3ο: Γλώσσα μου γλυκιά μου γλώσσα.
Μέρος 4ο: «Η γνώση της Ελληνικής είναι απαραίτητο θεμέλιο υψηλής πολιτιστικής καλλιέργειας».
Μέρος 4ο: «Η γνώση της Ελληνικής είναι απαραίτητο θεμέλιο υψηλής πολιτιστικής καλλιέργειας».
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα μηνύματα που δημοσιεύονται στο χώρο αυτό εκφράζουν τις απόψεις των αποστολέων τους. Το ιστολόγιο μας δεν υιοθετεί καθ’ οιονδήποτε τρόπο τις απόψεις αυτές. Ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζει την γνώμη του, όποια και να είναι αυτή.
Παρακαλούμε να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες, επίσης οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν από τα όρια της ευπρέπειας.
Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις, θα διαγράφονται.
Τα σχόλια πλέον ελέγχονται από τους διαχειριστές του ιστολογίου, γιαυτό θα υπάρχουν καθυστερήσεις στην εμφάνιση τους. Γενικά γίνονται όλα αποδεχτά, εκτός από αυτά που είναι διαφημίσεις ή απάτες.
Σας ευχαριστούμε για την κατανόηση.
(επικοινωνία:eleftheroi.ellines@gmail.com)