Μετά από όλα αυτά, η υπομονή μας εξαντλείται και το ερώτημα είναι,
όχι αν θα υπάρξει κοινωνική εξέγερση, αλλά το από πού θα ξεκινήσει.
Θα ξεκινήσει άραγε από τη σύγκρουση μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού τομέα; Θα ξεκινήσει από τη σύγκρουση μεταξύ Εκκλησίας και Κράτους; Θα ξεκινήσει από τη σύγκρουση ολιγαρχών και κατεστρεμμένων κοινωνικών στρωμάτων; Θα ξεκινήσει από μια παρατεταμένη πολιτική αστάθεια; Είναι πολλοί οι υποψήφιοι παράγοντες για να ανάψουν το φιτίλι της κοινωνικής εξέγερσης.
Το δυστύχημα όμως είναι, ότι ακόμα μέχρι σήμερα δεν έχει εμφανιστεί εναλλακτική πολιτική πρόταση, για να ακουμπήσει πάνω της ο κόσμος. Και αυτό, κυρίως λόγω της προσκόλλησης ακόμα μεγάλου μέρους του λαού στο ψεύτικο ευρωπαϊκό όραμα, που εξελίχθηκε σε γερμανικό όραμα.
ΥΓ. Μπορεί οι προβλέψεις για εξεγέρσεις και άλλα τέτοια να μοιάζουν ουτοπικές και γραφικές. Όμως πίσω έχει η αχλάδα την ουρά, καθόσον έρχεται μεγαλύτερη ακόμα δυστυχία χωρίς ελπίδα στον ορίζοντα.
Η εξέγερση είναι σίγουρο ότι θα ξεσπάσει και πρέπει να ξεσπάσει ύστερα από την καταστροφή αυτής της ολκής, που υπέστη η Ελλάδα και ο λαός της. Το χειρότερο θα ήταν, αν αυτή η τόσο άδικη λαίλαπα εκληφθεί, τελικά, ως πεπρωμένο και αντιμετωπιστεί με αδράνεια, ως το τέλος.Το ερώτημα, ωστόσο, εκτός από το πότε αυτό το ξεσήκωμα θα συμβεί, είναι και το πως, προφανώς σπουδαιότερο του πρώτου. Ο κίνδυνος είναι να οδηγηθούμε σε εμφύλιο, να ολοκληρώσουμε έτσι την οικονομική καταστροφή, χωρίς να φανεί κάποιο φως στο σκοτάδι. Χρειαζόμαστε μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση, που να οδηγήσει αυτή την οργή σε θετικό αποτέλεσμα. Να βοηθήσει τη χώρα να έρθει σε τέτοιας μορφής ρήξη με την Ευρωζώνη, ώστε να εξασφαλιστεί μια σχετικά ομαλή συνέχεια, και κυρίως να αρχίσει ταχύρρυθμη ανάπτυξη. Δυστυχώς, δε φαίνεται στον ορίζοντα μια τέτοιων προδιαγραφών κυβέρνηση. Και, λοιπόν, ο Θεός της Ελλάδας ας βάλει το χέρι του.
ΑπάντησηΔιαγραφή