Μήπως πάσχεις από ευρωφοβία;

Ναπολέων Λιναρδάτος

Όταν σε μια λέξη χρησιμοποιείται ως δεύτερο συνθετικό η λέξη φοβία (όπως αγοραφοβία ή κλειστοφοβία), αυτό γίνεται για να υποδηλώσει την ύπαρξη ενός φόβου που είναι επίμονος, έντονος και πάνω απ’ όλα αδικαιολόγητος. Τον τελευταίο καιρό τα ΜΜΕ έχουν ανακαλύψει ότι σημαντικά ποσοστά Ελλήνων και Ευρωπαίων “πάσχουν” από την λεγόμενη ευρωφοβία.

Στην Καθημερινή της Κυριακής θα διαβάσουμε για την «εντυπωσιακή ενίσχυση ευρωφοβικών σχηματισμών την περασμένη Κυριακή με αποτέλεσμα το ένα τέταρτο των εδρών του επόμενου Ευρωκοινοβουλίου να έχει καταληφθεί από ακραία, ξενοφοβικά κόμματα». Στο Βήμα για το «την άνοδο του ευρωφοβικού κόμματος «Εναλλακτική για την Γερμανία» (AFD) που λαμβάνει 6,5% και θα στείλει αντιπροσώπους στην ευρω-βουλή, παρ' ό,τι ιδρύθηκε πριν από μόλις ένα χρόνο με πρόγραμμα κατά του ευρώ.»  

Ο όρος ευρωφοβία χρησιμοποιείται από τα ΜΜΕ γιατί όταν κάποιος είναι αντίθετος στα σχέδια των ευρωκρατών δεν έχουμε να κάνουμε με μια περίπτωση πολιτικής διαφωνίας, αλλά με μια περίπτωση ψυχικής διαταραχής. Κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να διαφωνεί με αυτά που πιστεύουν και σχεδιάζουν οι ευρωκράτες στις Βρυξέλλες. Κάθε λογικός άνθρωπος θα πρέπει να ακολουθεί πιστά την γραμμή των Βρυξελλών. Για αυτό και όταν οι υπήκοοι δίνουν το λάθος αποτέλεσμα σε δημοψηφίσματα, είτε καλούνται να τα

επαναλάβουν μέχρι να βγει το σωστό αποτέλεσμα, είτε με συνοπτικές διαδικασίες εκ των άνω, οι ελέω θεού ευρωπαϊκές ελίτ, προχωρούν στις αλλαγές που επιθυμούν ως αν το πόπολο είχε ψηφίσει ως ενδείκνυται.  

Η αλήθεια είναι τα ευρωπαϊκά έθνη έχουν αποδειχτεί ιδιαιτέρως αχάριστα. Να σκεφτεί μόνο κάποιος τα πέτρινα χρόνια που χωρίς τις Βρυξέλλες ανυποψίαστα βάζαμε Coco Chanel 9, τρώγαμε κοκορέτσι και ξεφλουδίζαμε μπανάνες χωρίς αυτές να έχουν σχήμα σύμφωνο με το πλατωνικό ιδεώδες των ευρωκρατών. Κανένας δεν εκτιμά την θυσία και αυταπάρνηση των ευρωκρατών στο να παράγουν κάθε μήνα χιλιάδες σελίδες που νομοθετούν και καθορίζουν και την τελευταία λεπτομέρεια της καθημερινότητας μας.

Δείτε μόνο τα οφέλη που είχε η χώρα μας από τότε έγινε μέλος της τότε ΕΟΚ. Μέχρι τότε για παράδειγμα η Ελλάδα παρήγαγε το 80% των γεωργικών προϊόντων που κατανάλωνε. Τώρα, και μετά 33 χρόνια επιδοτήσεων, παράγουμε το πολύ το 20% των γεωργικών προϊόντων που καταναλώνουμε. Οι αγρότες μας έχουν γίνει αυθεντίες στην παραγωγή εγγράφων για την απορρόφηση επιδοτήσεων - και ως ένα επιπλέον αγαθό έχει αναπτυχθεί η ταξική τους συνείδηση αφού κάθε χρόνο δίνουν το αγωνιστικό «παρών» στις εθνικές οδούς.     

Πρόοδος δεν έχει μόνο επιτευχθεί μόνο στον αγροτικό τομέα της οικονομίας, αλλά παντού. Από τους δήμους, τις περιφέρειες και τα υπουργεία, ένα ολόκληρο έθνος έχει εκπαιδευτεί στην κατανάλωση δανεικών και ΕΣΠΑ, ελάχιστοι πλέον είναι οι τομείς της οικονομίας που έχουν παραμείνει παραγωγικοί. Κάποιος θα έλεγε ότι η εξάρτηση από τα δανεικά και την εξωτερική βοήθεια είναι στοιχεία που σηματοδοτούν τον ολοένα και αυξανόμενο τριτοκοσμικό χαρακτήρα της ελληνικής οικονομίας. Μέγα λάθος, πρόκειται για την πρόοδο που είναι η συνέπεια της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Και ας μην ξεχνάμε ότι το μοναδικό αντίτιμο για την επέκταση του παρασιτισμού σε όλη την επικράτεια είναι η μεταφορά των ελευθεριών και δικαιωμάτων μας στις πεφωτισμένες ελίτ των Βρυξελλών. Δηλαδή, είμαστε διπλά κερδισμένοι.

Αν για κάποιο λόγο όλα αυτά σας δημιουργούν κάποιες αμφιβολίες για το μέλλον της Ελλάδας και της Ευρώπης, αυτό συμβαίνει γιατί ίσως έχετε αρχίσει να παρουσιάζετε συμπτώματα ευρωφοβίας. Ίσως να βρισκόσαστε στα πρώτα στάδια, κάπου μεταξύ ευρωσκεπτικισμού και αντιευρωπαϊσμού (η προσφιλής ορολογία του MEGA). Μην αφήσετε την ασθένεια να εξελιχθεί και να κάνει μετάσταση και σε άλλα σημεία του εγκεφάλου σας και ξαφνικά σας μπει η ιδέα ότι πρέπει να έχετε λόγο για το ποιο είναι το δικό σας μέλλον και παρόν. Πάρτε την τύχη σας στα χέρια τους και αμέσως κάνετε ένα τεστ ΠΑΠ (Παπαδημητρίου ΣΚΑΙ) και καθημερινά δυο κουταλιές Πρετεντέρη/Τρέμη ή ειδήσεις AΝΤ1. Μην ξεχάσετε ότι υπάρχει μόνο ένα ευρωπαϊκό όραμα και μέλλον και ότι όποιο πρόβλημα και αν προκύψει, η απάντηση είναι πάντοτε περισσότερη Ευρώπη - όπως αυτή εννοείται από τις ορδές των γραφειοκρατών στις Βρυξέλλες φυσικά.