Η διερεύνηση της ιδεολογίας του ελληνικού φαλμεραϊερισμού

Του συγγραφέα Σωκράτη Β. Σίσκου

1.- Η ευρωπαϊκή πορεία αυτο-ευθανασίας

Ο 5^ος τόμος των δημοσιευμένων άρθρων μου της τελευταίας τετραετίας αποτελεί, μαζί με τους προηγούμενους τέσσερις, ένα είδος καταγραφής προβλέψεων και εκτιμήσεων για τις επερχόμενες πολιτιστικές, κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις, σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο. Κάποιες φορές οι προβλέψεις αυτές, βασισμένες σε εξελισσόμενα γεγονότα τα οποία, σε παρόμοιες συνθήκες στα βάθη της ιστορίας, είχαν συγκεκριμένες συνέπειες και αναπόφευκτα αποτελέσματα, εγγίζουν τα όρια μιας ενορατικής ή, στην απλούστερη περίπτωση, μιας αυτοεκπληρούμενης προφητείας. Τον όρο αυτής της τελευταίας τον εξήγησα με λεπτομερειακή ανάλυση στις δυο προηγούμενες πραγματείες μου, με τίτλους «Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ» και «Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ», ενώ τα κείμενα της παρούσας πραγματείας αποτελούν το συμπληρωματικό επιστέγασμα μιας θεματολογίας η οποία, με ξεχωριστά άρθρα αλλά επικεντρωμένα στον ίδιο στόχο, δείχνει για τη χώρα μας αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη να βρίσκονται σε μια εξελικτική πορεία χάους, την οποία εύστοχα ο καθηγητής Χρήστος Γιανναράς χαρακτήρισε ως «πορεία αυτο-ευθανασίας».

Ο Ι. Φαλμεράιερ.

Αυτές οι τρεις (από τους 5 συνολικά τόμους) πραγματείες, ως μια εννοιολογικά ενιαία τριλογία του χάους, ίσως αποτελούν μια ανούσια και κατά κάποιους εκφοβιστική φλυαρία για τις σημερινές γενιές, διότι τα δυσμενή πρώτα
αποτελέσματα μιας αυτοκαταστροφικής πολιτιστικής πορείας της Ελλάδας, της Ευρώπης και του ευρωπαϊκού πολιτισμού, θα φανούν ίσως μετά από τρεις, τέσσερις ή περισσότερες γενιές. Γι’ αυτό θα έλεγα, με έναν αυθαίρετο χρονικό προσδιορισμό, ότι οι Ευρωπαίοι, μετά από 500 χρόνια (ας πούμε το 2520!), θα αντικρύσουν κάποια ή αρκετά από τα αποτελέσματα των σημερινών πολιτικών και πολιτιστικών επιλογών τους, όταν πλέον οι πολιτιστικά και δημογραφικά εκφυλισμένοι ευρωπαϊκοί λαοί, θα αρχίσουν να παραχωρούν ή θα έχουν παραχωρήσει τη θέση τους σε νέους ζωτικούς και δυναμικούς πολιτισμούς. Αυτή η νέα εξελικτική μεταλλαγή δεν θα βασίζεται πλέον σε ηθικούς και πολιτιστικούς κανόνες, αλλά σε όρους δυναμικής κυριαρχίας, επιβολής και αυτοπροστασίας κοινωνικών ή εθνικών ομάδων, με την ίδια επιρροή του πρωτόγονου ενστίκτου επιβίωσης, όπως σε οργανωμένες ομάδες ζώων ή εντόμων, στις οποίες η υπαρξιακή διάσταση του «Εγώ» (του απλού ατόμου) θα έχει μηδαμινή αξία μπροστά στο στόχο για την επιβίωση του «Εμείς». Όπως ακριβώς σε μια οργανωμένη κοινωνία ελεφάντων, μυρμηγκιών ή μελισσών, στην οποία ο θάνατος δεκάδων ή εκατοντάδων μελών αποτελεί μια ασήμαντη λεπτομέρεια μπροστά στο βασικό στόχο για την επιβίωση και κυριαρχική ενδυνάμωση της ομάδας, με ταυτόχρονη επιτάχυνση των αναπαραγωγικών (δημογραφικών) μηχανισμών.

Ο εκφυλισμός της Ευρώπης, ως μια πολιτιστικά οργανωμένης διαδικασίας, άρχισε όταν ξεκίνησε να πριονίζει το κλωνάρι του πολύμορφου πολιτιστικού της δέντρου στο οποίο καθόταν. Από τις θεωρητικές και πολλές φορές χιμαιρικές αναζητήσεις της εποχής του Διαφωτισμού και ως τη σύγχρονη εποχή για μια καλύτερη και πιο ανθρώπινη κοινωνία, ο κόσμος οδηγήθηκε σε μια άναρχη, υλιστική και χωρίς ηθικούς φραγμούς ευρωπαϊκή κοινωνία, στην οποία το «Εμείς» παραχώρησε τη θέση της στο (κατά τον Μαξ Βέμπερ) «διεστραμμένο ένστικτο» της αρρωστημένης ατομικής ή ταξικής απληστίας. Θάφτηκε το όραμα των ευρωπαίων πολιτών για τη δημιουργία μιας πανευρωπαϊκής συνείδησης και ενός ενιαίου συστήματος άμυνας και ασφάλειας των ευρωπαϊκών λαών, σε μια πολιτιστική και οικονομική Ένωση. Με θεωρίες καλουπωμένες σε συμφέροντα κρατών ή μεμονωμένων κοινωνικών ομάδων, αποδομούνταν τα βασικά συστατικά στοιχεία του ευρωπαϊκού πολιτισμού, ενώ την ίδια στιγμή άλλοι πολιτισμοί σμίλευαν με τέχνη, υπομονή και θρησκευτικό φανατισμό, τα στοιχεία επέκτασης, ενδυνάμωσης και επιβολής της μελλοντικής παγκόσμιας κυριαρχίας τους.

Υπάρχουν δυο παρόμοιοι πολιτισμοί με τέτοια δυναμικά στοιχεία επέκτασης και κυριαρχίας, οι οποίοι ενδεχομένως να αντικαταστήσουν τον εκφυλισμένο και μισοπεθαμένο ευρωπαϊκό πολιτισμό. Είναι της Κίνας και του Ισλάμ. Ο πανάρχαιος Κινεζικός, προς το παρόν σχεδιάζει, παρατηρεί, αφουγκράζεται και φαίνεται πως θα περιμένει την ευκαιρία για μια τελική λύση στο παιχνίδι της παγκόσμιας κυριαρχίας στην παρούσα χιλιετία. Το Ισλάμ, με μια κατακτητική δυναμική του πολιτιστικού του status και μιας υπερχειλίζουσας δημογραφικής έκρηξης, έχει ήδη διαβρώσει τον ευρωπαϊκό πολιτιστικό ιστό και ετοιμάζεται για την τελική ισλαμοποίηση μιας αποχριστιανισμένης και απογυμνωμένης από αξίες και ιδανικά Ευρώπης των τραπεζιτών και των χρηματιστών.

 Το Ισλάμ δεν είναι μόνο θρησκεία. Είναι ένα πολιτικό και πολιτιστικό σύστημα αξιών, το οποίο στο φιλοσοφικό του αφήγημα εμπεριέχει την κατάκτηση και τον ήπιο ή βίαιο προσηλυτισμό. Υπάρχουν στιγμές που ο αλλόθρησκος πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στη ζωή του ή στην αποδοχή των αξιών που θεσμοθέτησε ο Μωάμεθ. Αυτή την εμπειρία την έζησαν σε όλη της τη φρίκη στην Τουρκία κάποιοι Έλληνες, Αρμένιοι και Ασσύριοι, που λιποψύχησαν και προτίμησαν να αλλαξοπιστήσουν για να γλιτώσουν τη ζωή τους. Οι σημερινοί τους απόγονοι, ενδεχομένως, να ανήκουν στους πλέον φανατικούς ισλαμιστές της χώρας.

Οι σκληροί και απάτριδες βαθύπλουτοι κεφαλαιοκράτες της παγκοσμιοποίησης, διαστρεβλώνοντας έννοιες και γεγονότα με τις πληρωμένες πένες δήθεν προοδευτικών διανοουμένων, θεωρούν και προπαγανδίζουν ότι τέτοιου είδους επισημάνσεις είναι ρατσιστικές και φασιστικές. Είναι αλήθεια ότι οι λαοί, όλοι οι λαοί και όλες οι θρησκείες, επιδιώκουν την ειρηνική συνύπαρξη των κρατών. Σε όλον τον κόσμο οι απλοί άνθρωποι, ανεξάρτητα από θρησκεία και χρώμα, εύχονται να υπάρχει ειρήνη και να βλέπουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους να μεγαλώνουν μακριά από πολέμους και καταστροφές. Όμως, οι απλοί άνθρωποι, αυτοί οι ανώνυμοι πολίτες, δεν έχουν καμιά δυνατότητα για να καθορίσουν τις μελλοντικές εξελίξεις που θα επηρεάσουν τη ζωή τους. Εκείνοι που αποφασίζουν για τις τύχες του κόσμου, είναι οι πολιτικοί ηγέτες και τα οικονομικά συμφέροντα που εκπροσωπούν. Αν πάσχουν από μεγαλομανία, απληστία και παράνοια, μπορούν, με τις αποφάσεις τους, να αιματοκυλίσουν τον κόσμο. Οι λαοί, οι απλοί πολίτες, θα υποστούν μοιραία τις ολέθριες συνέπιες των επιλογών τους, ενώ και ο θρησκευτικός φανατισμός, με αλλοίωση των πραγματικών φιλειρηνικών στόχων μιας θρησκείας, χρησιμοποιείται ως εργαλείο αφανισμού και δυστυχίας των αντιφρονούντων. Τέτοιο εργαλείο θανάτου και καταστροφής είναι, για τους φανατικούς ισλαμιστές, η κατά περίπτωση διαφοροποιημένη ερμηνεία του κορανίου και της υποτιθέμενης πραγματικής βούλησης του προφήτη Μωάμεθ. Ένα απλό παράδειγμα. Σε κανένα κείμενο του κορανίου δεν αναφέρεται ότι οι μουσουλμάνοι θα πρέπει να μετατρέπουν τους χώρους λατρείας αλλόθρησκων σε τζαμιά και να καταστρέφουν τα υφιστάμενα θρησκευτικά σύμβολα και τα έργα τέχνης. Κι’ όμως η Τουρκία μετέτρεψε το ναό της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, χωρίς αυτή η ενέργεια να θεωρηθεί ως ιεροσυλία, αφού αντιβαίνει σε κανόνες τους οποίους σέβονται άλλα ισλαμικά κράτη. Ο ίδιος σεβασμός επιδεικνύεται και στο χριστιανικό κόσμο. Κανένα τζαμί δεν έχει μετατραπεί σε ναό, παρά το γεγονός ότι πολλοί τόποι λατρείας διαφόρων θρησκειών και καλλιτεχνικά πολιτιστικά μνημεία (σαν τον Παρθενώνα) καταστρέφονται με φανατισμό κατά τη διάρκεια εξοντωτικών και καταστροφικών πολέμων.

2.- Η διαδικασία των πολιτιστικών μεταλλάξεων

 Αν δει κάποιος Ευρωπαίος τον πολιτιστικό χάρτη του κόσμου πριν από 14 περίπου αιώνες, από τότε που εμφανίστηκε ο Μωαμεθανισμός, θα τρομοκρατηθεί διαπιστώνοντας την τεράστια αφομοιωτική δύναμη του Ισλάμ. Ζωροάστρες, Ινδουιστές, Βουδιστές ή Χριστιανοί, από το Αφγανιστάν, Πακιστάν, Ινδονησία, Μικρά Ασία, Μέση Ανατολή ή ολόκληρη την Αφρική, γονάτισαν για να υμνήσουν τον Αλλάχ και τον προφήτη του. Κάπως έτσι τρομοκρατήθηκε από την εξέλιξη των γεγονότων ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, ο οποίος περιγράφει αυτές τις δυσοίωνες σκέψεις του στο «The River War» που εκδόθηκε το 1902. Εφησύχαζε όμως στη σκέψη πως, η Ευρώπη θα μπορέσει να επιβιώσει από την ισλαμική πλημμυρίδα «χάρη στα όπλα της επιστήμης που διαθέτει». Σήμερα, πολλά από αυτά τα όπλα τα διαθέτουν ακόμα και τρομοκρατικές ομάδες, ενώ ο κατακτητικός πόλεμος και η Άλωση της Ευρώπης, όπως «προφήτευσε» ο Μουαμάρ Καντάφι, «θα πραγματοποιηθεί χωρίς σπαθιά, με μια ανεξέλεγκτη εισβολή μεταναστών». Αυτή η «πολεμική τακτική» δια της ανθρωπιστικής εισβολής ψευτοπροσφύγων από διάφορες μουσουλμανικές χώρες, προετοιμάστηκε με επιτελικό σχέδιο του Ταγίπ Ερντογάν την Άνοιξη του 2020, για να κατακλυσθεί η Δυτική Θράκη από χιλιάδες λαθροεισβολείς, με στόχο την αλλοίωση της πολιτιστικής σύνθεσης του πληθυσμού και την μελλοντική διεκδίκηση αλλαγής συνόρων. Είναι μια επιτυχημένη μέθοδος που εφαρμόστηκε στο Κόσσοβο από τους Αλβανούς, πριν από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.

Αυτή η εξελικτική διαδικασία ξεκίνησε στη δεκαετία του 1990, με μια αυτοκαταστροφική μανία των Ευρωπαίων όταν δημιούργησαν, στο υπογάστριο της Κεντρικής Ευρώπης, δυο μουσουλμανικά κράτη (φυτώρια μουσουλμανικού εξτρεμισμού), ενώ υπήρχε ήδη η Αλβανία στην οποία διέγειραν και ενίσχυσαν τον πατριωτικό και θρησκευτικό φανατισμό. Ο Αλίγια Ιζετμπέκοβιτς, τον οποίο η Δύση διόρισε ως πρώτο πρόεδρο της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, δεν μάσησε τα λόγια του. Στην «Ισλαμική Διακήρυξή» του είχε γράψει, ότι «κανένας μουσουλμάνος δεν έπρεπε να εφησυχάζει, ώσπου να δει την Ευρώπη μουσουλμανική». Όταν ζεσταίνεις ένα φίδι στον κόρφο σου, το μοιραίο δάγκωμα είναι αναπόφευκτο. Στη Βοσνία, οι περισσότεροι μουσουλμάνοι είναι εξισλαμισμένοι Σλάβοι, αλλά οι σημερινοί απόγονοί τους είναι πρόθυμοι να πεθάνουν για τον Αλλάχ και τον Μωάμεθ.

 Για μια τέτοια αλλαγή στην Ευρώπη, δεν είναι απαραίτητη η ευρωπαϊκή δημοκρατική αρχή της πλειοψηφίας. Ο προαναφερόμενος Ιζετμπέγκοβιτς το ξεκαθαρίζει. «Δεν υπάρχει επομένως» γράφει, «καμία λαϊκή αρχή. Το κράτος πρέπει να είναι μια έκφραση που να υποστηρίζει τις ηθικές έννοιες της θρησκείας». Με λίγα λόγια, η κρατική εξουσία δεν πρέπει να βασίζεται στην Αρχή της Λαϊκής Κυριαρχίας, αλλά σε ηθικές θρησκευτικές έννοιες, όπως αυτές που προβλέπονται στη Σαρία. Οι έρευνες που έγιναν στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και βασίστηκαν στα στοιχεία ισλαμοποίησης των χωρών της Ασίας και της Αφρικής δείχνουν ότι, όταν το ποσοστό των Μουσουλμάνων σε μια χώρα θα ξεπεράσει το 16%, ξεκινά η διαδικασία (ειρηνική ή βίαιη) για τη σταδιακή επικράτηση του μωαμεθανισμού, από λόγους δημογραφικούς, με απειλές θανάτωσης, χορήγησης προνομίων στους προσήλυτους, αλλά και ισχυρής θρησκευτικής πίστης. Ήδη, το ποσοστό των μουσουλμάνων στην Ευρώπη έχει υπερβεί, μέσα σε λίγα χρόνια, το 10 ή 12%, ενώ κάποιες γειτονιές σε μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης δίνουν την εντύπωση ενός εξευρωπαϊσμένου ghetto και παραπέμπουν σε χωριά της Μέσης Ανατολής ή της Αφρικής.

Για την Ελλάδα είναι βέβαιο ότι επιδιώκεται η αλλοίωση της θρησκευτικής σύνθεσης του πληθυσμού, με τη βοήθεια και των ΜΚΟ, που συμβάλλουν, με γενναίες και ανεξήγητες χρηματοδοτήσεις από την ΕΕ και άλλα ύποπτα κέντρα τύπου «Σόρος και CIA», στη διακίνηση λαθρομεταναστών, τους οποίους βαφτίζουν πρόσφυγες, ενώ προέρχονται από ασφαλείς χώρες της Αφρικής και της Ασίας. Προσκαλούν εργάτες για εκμετάλλευση δίνοντας εξευτελιστικά μεροκάματα, αλλά από τα σπλάχνα αυτής της βωβής μάζας των δυστυχισμένων ξεπηδούν στρατιές φανατικών, πρόθυμων να τιναχτούν στον αέρα για την πίστη τους και τον πολιτισμό τους. Όμως και η πολιτική της ΕΕ , με έναν ψευτοανθρωπιστικό πολυπολιτισμικό μανδύα, διευκολύνει αυτή την ισλαμοποίηση των ευρωπαϊκών χωρών, ενώ σε όλες τις μουσουλμανικές χώρες ακολουθούνται αντίθετες πρακτικές με τις οποίες, όπως στην Τουρκία, σχεδόν εξαφανίστηκε σταδιακά η άλλοτε σφριγηλή χριστιανική παρουσία. Ας πάρουμε το παράδειγμα της Ελλάδας. Γι’ αυτό το θέμα είναι αρκετά διαφωτιστική μια διαμαρτυρία της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων.

3.- Η αλλοίωση της πολιτιστικής σύνθεσης του ελληνικού λαού

Σε μακροσκελές έγγραφο της Π.Ε.Θ. της 24-7-2020 προς το κυριαρχούμενο από εθνομηδενιστές (εδώ και τρεις περίπου δεκαετίες) Υπουργείο Παιδείας, διαβάζουμε κάποια σημαντικά και διαφωτιστικά αποσπάσματα:

«ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΕΘ ΣΕ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΙΣΛΑΜΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ

Η ΠΕΘ, με πρόσφατη ανακοίνωσή της, καταδίκασε «τη μετατροπή της Ιστορικής Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας της Αγίας Σοφίας σε τζαμί από τη σημερινή τουρκική πολιτική ηγεσία». Παράλληλα άσκησε κριτική έναντι της υποκριτικής νοοτροπίας, που ευαγγελίζεται «μια ψευδεπίγραφη κοινωνική αλληλεγγύη, μια επιτήδεια καμουφλαρισμένη ανθρωπιστική κρίση και μια πολυπολιτισμικότητα, που εκτρέφει μίσος προς την ορθόδοξη ιστορική διαχρονία αυτού του τόπου». Η ΠΕΘ στην εν λόγω ανακοίνωση άσκησε κριτική στο γεγονός ότι η νοοτροπία αυτή, που μεταφράζεται σε πολιτικές πράξεις και αποφάσεις από την ελληνική πολιτική σκηνή και τη θεσμική έκφραση της Εκκλησίας της Ελλάδος, «οδηγεί στην αποθράσυνση της τουρκικής αφιλάνθρωπης πολιτικής αλλά και στην κατακόρυφη αύξηση της προπαγάνδας, με όργανο την ισλαμική θρησκεία». Στο πλαίσιο αυτό, έθεσε ερωτηματικά για «την ενδοτική και φιλική προς την ισλαμοποίηση της Ελλάδος θρησκευτική πολιτική των Κυβερνήσεων των τελευταίων ετών». Μάλιστα, κατονόμασε τον -επί δεκαετίες σταθερό στη θέση του, παρά τις εναλλαγές κυβερνήσεων- Γενικό Γραμματέα Θρησκευμάτων του Υπουργείου Παιδείας κ. Γεώργιο Καλαντζή, ως ένα εμβληματικό πρόσωπο προώθησης της λαθεμένης αυτής προσέγγισης… […] .. Το σημείο (2) αφορούσε «την ίδρυση Ισλαμικού Τμήματος εντός του Τμήματος Θεολογίας της Ορθόδοξης Χριστιανικής Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, στο οποίο διδάσκεται η Ισλαμική Θεολογία του Κορανίου»…. […]…Δεν θα ακολουθήσουμε την ανακοίνωση του Τμήματος Θεολογίας (και ισλαμικών σπουδών) του ΑΠΘ στη στείρα ανταλλαγή χαρακτηρισμών. Με την ίδια ευκολία που μας χαρακτηρίζει «σκοταδιστές», «φονταμενταλιστές» και τα τετριμμένα παρόμοια, θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τον συντάκτη (ή τους συντάκτες) της ομοίως και εμείς. Αντί, λοιπόν, να καταλήξουμε μαζί του/τους σε μια αντιλογία άσκοπου συκοφαντικού επιπέδου, προκρίνουμε να ασχοληθούμε επί της ουσίας με τα παρακάτω ζητήματα… […] … Από τα παραπάνω συμπεραίνεται ότι οι ισλαμικές σπουδές στο Τμήμα Θεολογίας του ΑΠΘ, αποτελούν ένα ιδιότυπο, μοναδικό (unicum) ανά την Ελλάδα και κατ’ ουσίαν ετερόκλητο Τμήμα μέσα σε Τμήμα. Κανονικά και σύμφωνα με τον νόμο, τα Τμήματα των Πανεπιστημίων μπορούν να ανήκουν μόνο σε Σχολές. Το γεγονός, βέβαια, αυτό, δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά μια καταφανώς παράδρομη μεθόδευση, που λειτουργεί σε συνέχεια του γεγονότος ότι η Θεολογική Σχολή, τεχνηέντως, παρακάμφθηκε και δεν συνήλθε ποτέ για την απόφαση της ίδρυσης των ισλαμικών σπουδών. Αυτό, βέβαια, έγινε διότι οι πλειοψηφίες, σε επίπεδο Θεολογικής Σχολής (Τμήμα Θεολογίας και Τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας μαζί), δεν βόλευαν το «ισλαμικό σχέδιο». Πώς μπορούν, λοιπόν, να καλυφθούν τέτοιου είδους χονδροειδείς αυθαιρεσίες; …[…]… όπως φαίνεται από τα Πρακτικά, δόθηκαν υποσχέσεις πλουσιοπάροχης εξωτερικής χρηματοδότησής του από εξωτερικές πηγές (πλούσιες Μουσουλμανικές χώρες του Κόλπου). Μήπως είναι δυνατόν να εκτεθεί πόσα χρήματα δόθηκαν μέσα στα χρόνια που μεσολάβησαν; …[…]… Ως ΠΕΘ, δηλώνουμε ότι δεν διαφωνούμε με τη δημιουργία Τμήματος Ανατολικών (και όχι μόνο Ισλαμικών Σπουδών). Ένα τέτοιο Τμήμα, όμως, θα έπρεπε να συνδεθεί με ειδικούς στα αντικείμενα φορείς, στον χώρο και στη Σχολή που τους αρμόζει. Αυτή δεν είναι, βέβαια, η Θεολογική Σχολή. …[…] … Για να καταλάβει και ο μη ειδικός στα θέματα αυτά θα σημειώσουμε το εξής: ας φαντασθούμε να έλεγε η τουρκική κυβέρνηση ότι, αντί για τη Χάλκη θα γίνει Τμήμα ορθόδοξων σπουδών, που θα το έλεγχαν διοικητικά και θα δίδασκαν σε αυτό ισλαμολόγοι Καθηγητές! … […] … ο ελληνικός λαός αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι του αξίζει κάτι καλύτερο από αυτό το τοξικό περιβάλλον, το οποίο δημιουργείται από κονδυλοφόρους που παραποιούν την πραγματικότητα, συκοφαντώντας την αλήθεια».

 Το έγγραφο της Π.Ε.Θ. δίνει μια ανάγλυφη εικόνα της ισλαμικής διείσδυσης, μέσα στα πλαίσια των διεθνιστικών στόχων της παγκοσμιοποίησης, για την αλλοίωση της πολιτιστικής σύνθεσης του ελληνικού λαού. Η σύγχρονη multi-culti, η πολυπολιτισμική και μονεταριστική κοινωνία της Chicago school of economics του Ροκφέλερ, ήταν μια μελετημένη εφεύρεση των απατεώνων της κερδοσκοπίας και του άκρατου διεθνιστικού παραλογισμού, την οποία ωραιοποίησαν με ανθρωπιστικές γιρλάντες μιας δήθεν πολιτισμένης Ευρώπης, η οποία δίνει παραδείγματα ήθους και προβολής πολιτιστικών αξιών σε όλο τον υπόλοιπο βάρβαρο κόσμο. Η ιστορία αποδεικνύει ότι, καμιά ιδεολογία ή θρησκευτική πίστη δεν θα καταφέρει να ενσωματώσει σε άλλους πολιτισμούς τους μουσουλμάνους πολίτες. Όμως, αν και λίγοι το έχουν αντιληφθεί, έχει ήδη αρχίσει η αντίστροφη διαδικασία. Η προβαλλόμενη από τη «Νέα Τάξη» θρησκεία του αγνωστικισμού και του πολυθεϊσμού, σε μια παγκόσμια πολυπολιτισμική κοινωνία, είναι ανίσχυρη να διαβρώσει την ισχυρή μουσουλμανική πίστη. Διότι, όπως είπαμε, το Ισλάμ δεν είναι μόνο μια θρησκεία αλλά και ταυτόχρονα μια πολιτική εξουσία, με συγκεκριμένες ηθικές αξίες και κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς.

4.- Η Ευρώπη σε κατάσταση επιθανάτιου ρόγχου

Τα σημερινά πολιτικά, τεχνολογικά και πολιτιστικά δεδομένα, με την έντονα καταστροφική και εκφυλιστική πορεία του ευρωπαϊκού πολιτισμού, δεν ήταν δυνατόν να τα προβλέψει τότε ο Τσόρτσιλ, όταν έγραφε το 1902 για τους Μουσουλμάνους του Σουδάν:

«Individual Moslems may show splendid qualities. Thousands become the brave and loyal soldiers of the Queen. All know how to die, but the influence of the religion paralyses the social development of those who follow it. No stronger retrograde force exists in the world. Far from being moribund, Mohammedanism is a militant and proselytizing faith. It has already spread throughout Central Africa, raising fearless warriors at every step; and were it not that Christianity is sheltered in the strong arms of science, the science against which it had vainly struggled, the civilisation of modern Europe might fall, as fell the civilisation of ancient Rome» (ΣΕ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Οι μεμονωμένοι μουσουλμάνοι μπορεί να παρουσιάζουν υπέροχες ιδιότητες. Χιλιάδες γίνονται οι γενναίοι και πιστοί στρατιώτες της Βασίλισσας. Όλοι ξέρουν πώς να πεθάνουν, αλλά η επιρροή της θρησκείας παραλύει την κοινωνική ανάπτυξη όσων την ακολουθούν. Δεν υπάρχει ισχυρότερη οπισθοδρομική δύναμη στον κόσμο. Ο Μωαμεθανισμός είναι μια μαχητική και προσηλυτιστική πίστη. Έχει ήδη εξαπλωθεί σε όλη την Κεντρική Αφρική, αυξάνοντας άφοβους πολεμιστές σε κάθε βήμα. Κι’ αν δεν ήταν ο Χριστιανισμός προστατευμένος με τα ισχυρά όπλα της επιστήμης - μιας επιστήμης κατά της οποίας αγωνίστηκε μάταια -, ο πολιτισμός της σύγχρονης Ευρώπης μπορεί να πέσει, όπως έπεσε ο πολιτισμός της αρχαίας Ρώμης».

Τα βασικά στοιχεία που αποδεικνύουν τον επερχόμενο θάνατο του ευρωπαϊκού πολιτισμού, έχουν εκτεθεί αναλυτικά στα αυτόνομα, αλλά εννοιολογικά ενιαία ως σύνολο, άρθρα των τριών πραγματειών που προανέφερα. Λόγω ακριβώς της αυτονομίας των άρθρων και της ανάγκης ενημέρωσης των αναγνωστών οι οποίοι ενδεχομένως να αγνοούσαν τα προγενέστερα κείμενα άλλων συναφών άρθρων υπάρχει, σε ορισμένα από αυτά, περιληπτική και συμπληρωματική επανάληψη επιχειρημάτων, ώστε να γίνεται απόλυτα κατανοητό το νέο κείμενο.

Τα βασικά αυτά στοιχεία έχουν απαριθμηθεί στα άρθρα των προηγούμενων τόμων, αλλά και με μια συνοπτική αναφορά στη «ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ». Στον παρόντα τόμο αναλύεται ο ρόλος της θεωρίας του Φαλμεράιερ η οποία, προσαρμοσμένη στα σημερινά κοινωνικοπολιτικά δεδομένα και στις διαχρονικές επιδιώξεις των Μεγάλων Δυνάμεων, συντελεί, παρά την μη επιστημονική της εγκυρότητα, στην αποδόμηση (δια του εθνομηδενισμού) του ενός από τα τρία θεμελιώδη χαρακτηριστικά του ευρωπαϊκού πολιτισμού, όπως αυτά διατυπώθηκαν το 1922 από τον Πολ Βαλερί. Πρόκειται για την ελληνική φιλοσοφική σκέψη γύρω από τον άνθρωπο και την οργανωμένη ανθρώπινη κοινωνία. Όμως, και τα άλλα βασικά χαρακτηριστικά του ευρωπαϊκού πολιτισμού αποτελούν επουσιώδη στοιχεία στη σημερινή παγκοσμιοποιημένη και εθνομηδενιστική ευρωπαϊκή κοινωνία. Το ρωμαϊκό νομικό σύστημα έχει αντικατασταθεί από ένα δήθεν ανθρωπιστικό ποινικό σύστημα ατιμωρησίας των εγκληματιών, που μετατρέπει τους φιλήσυχους πολίτες σε τρομοκρατημένο κοπάδι, ενώ το τρίτο στοιχείο, η χριστιανική ηθική, έχει καταντήσει μια ανύπαρκτη έννοια σε μια αποχριστιανισμένη και ηθικά ανερμάτιστη ευρωπαϊκή κοινωνία, χωρίς πλέον ένα συγκεκριμένο σύστημα ηθικών αξιών, όπως υπάρχει στη μουσουλμανική και στην κινεζική. Γι’ αυτό, στους αιώνες που έρχονται, αν δεν υπάρξει αναστροφή αυτής της πορείας προς το χάος, η Ευρώπη ως πολιτιστική οντότητα θα αυτοεξαφανισθεί και θα παραχωρήσει τη θέση της σε άλλους πολιτισμούς, με σύστημα αξιών το οποίο αποτελεί τον αδιάσπαστο κρίκο της συνοχής και της δύναμης ενός λαού ή μιας Ένωσης λαών. Θα υποστεί, όπως ήδη αναφέραμε στην αρχή, ένα επαίσχυντο είδος αυτο-ευθανασίας.

5.- Η Ευρώπη, ο Ελληνισμός και οι επόμενες γενιές

Η ιστορία μας διδάσκει ότι, όταν σε ένα κράτος ή μια αυτοκρατορία αρχίζει η διαδικασία του πολιτιστικού και κοινωνικού εκφυλισμού, η διάλυση και η καταστροφή είναι αναπόφευκτη. Εξαφανίστηκαν χιλιάδες κράτη και έθνη. Κάποια από αυτά, όπως η Βυζαντινή Αυτοκρατορία μετά την καθοριστική για την ύπαρξή της Μάχη με τους Σελτζούκους Τούρκους στο Μαντζικέρτ, το 1071, υπέστη μια σταδιακή και μακροχρόνια αποσάθρωση της κρατικής της οντότητας, με συνέπεια την οριστική διάλυσή της το 1453. Άλλα έθνη όπως π. χ. η Ελλάδα, μετά την καταστροφική ήττα του 1897 (το γνωστό «Μαύρο ‘97») και μετά από μιας περιορισμένης έκτασης συμφορά, γνώρισε μια εκπληκτική πατριωτική ανάταση και ζωτικότητα, η οποία συνέτεινε στο διπλασιασμό του ελληνικού κράτους. Πάντα μια μεγάλη καταστροφή οδηγεί, είτε στην ολοκληρωτική εξαφάνιση ενός λαού, είτε σε μια δημιουργική αναγέννηση με την ανάδειξη των παραδοσιακών ιδανικών και αρετών του. Τα σημερινά πολιτικά και γεωστρατηγικά δεδομένα δείχνουν μια μονεταριστική Ευρώπη (τη μοίρα της οποίας ακολουθεί και η Ελλάδα) άπληστη αλλά άβουλη, μοιρολατρική και χωρίς ενιαίες πολιτιστικές αξίες και ιδανικά, η οποία τρικλίζει με κλειστά μάτια σε ένα δρόμο αυτοκαταστροφής. Η αποδοχή των αρχών της Νέας Τάξης, ανέτρεψε εκ θεμελίων τους όρους και τις ιδρυτικές αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και πέταξε στη «χαβούζα» της παγκοσμιοποίησης τις πολιτιστικές της ιδιαιτερότητες και τον πολιτισμικό πλούτο των κρατών/μελών της. Δημιουργούνται πλέον νέες υπερδυνάμεις (αυτοκρατορίες) απέναντι στη μέχρι το τέλος του 20^ου αιώνα (ιδίως μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης) αμερικανική μονοκρατορία. Ήταν κάποτε η οραματισθείσα Pax Americana, με μια ονειρεμένη κοινωνία χωρίς σύνορα, χωρίς έθνη, χωρίς πολιτιστικές ιδιαιτερότητες, αλλά με έναν αμερικανικό τρόπο ζωής και αξιών, σε έναν κόσμο χωρίς πολέμους και με φτηνά μεροκάματα σε ανθρώπους/ρομπότ για να πλουτίζουν οι πολυεθνικές. Στα χαρτιά και στα σχέδια της «Chicago’s School» όλα ήταν θαυμάσια. Μόνο που σε λίγα χρόνια το δέντρο στράβωσε και αναδείχτηκαν νέες υπερδυνάμεις και περιφερειακές δυνάμεις οι οποίες, αντί για την παγκόσμια ειρήνη μας οδηγούν, με λυσσαλέους ανταγωνισμούς και απειλές πολέμου, σε έναν παγκόσμιο πυρηνικό όλεθρο. Είναι άγνωστος ο χρόνος της μεγάλης καταστροφής, αλλά είναι βεβαία και μη αναστρέψιμη η επέλευσή της. Ο Θουκυδίδης μας πληροφορεί ότι, πάντα μια τέτοια μεγάλη καταστροφή επέρχεται, όταν αρχίζουν να ανατρέπονται έντονα οι οικονομικές και οι γεωστρατηγικές ισορροπίες των Μεγάλων Δυνάμεων. Η Ελλάδα θα συνθλιβεί ή θα ξεγλιστρήσει ανάμεσα από τις τεράστιες αυτές μυλόπετρες;

Η παγκοσμιοποίηση ρίχνει στο «χωνευτήρι των λαών» τα χωρίς πολιτιστικές και πατριωτικές αντιστάσεις μικρά έθνη, τα οποία μοιραία θα ενσωματωθούν επιλεκτικά σε μια από τις υπερδυνάμεις. .Όμως αυτές οι κυρίαρχες δυνάμεις επιστρέφουν σε μια αγριότερη μορφή εθνικισμού, σε σύγκριση με αυτόν που γνωρίσαμε τον 19^ο αιώνα και στις αρχές του 20^ου.

Η πολυπολιτισμική παγκόσμια κοινωνία δημιουργήθηκε με το παραπειστικό επιχείρημα της δήθεν παγκόσμιας, ειρηνικής και αδελφωμένης κοινωνίας όλων των λαών. Χιμαιρικά και ψεύτικα ιδεολογήματα άπληστων κερδοσκόπων, οι οποίοι ονειρεύτηκαν τα χωρίς σύνορα κρατών καταπιεσμένα έθνη, όπως στην αυτοκρατορία της Pax Romana! Τα ίδια χαρακτηριστικά είχε και η Οθωμανική Αυτοκρατορία, την οποία επιδιώκουν να αναστήσουν, με μια αχαλίνωτη επίδειξη αιματοβαμμένης βίας, οι Νεότουρκοι, οι οποίοι με χιτλερικές μεθόδους εξαφάνισαν όλες τις χριστιανικές μειονότητες στη χώρα τους.

Ένας γερμανός αξιωματούχος διαβλέποντας τους κινδύνους για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, είπε ότι «Η Ευρώπη δεν είναι δυνατόν να παραμένει χορτοφάγα σε έναν κόσμο σαρκοφάγων». Αν της αρέσουν τα εύγευστα χόρτα του Τζορτζ Σόρος περί ανοιχτών συνόρων, περί δημοκρατίας των εγκληματιών και του πεζοδρομίου ή περί δήθεν ανθρώπινων δικαιωμάτων που μεταβάλλουν τους νομοταγείς πολίτες σε τρομοκρατημένο κοπάδι, τότε αυτή η Ευρώπη είναι καταδικασμένη να πεθάνει από χορτοφαγική βαρυστομαχιά. Πρόκειται για σπάνια αιτία θανάτου αφελών, με ακραίες διεθνιστικές ιδεολογίες διαφόρων κομματικών αποχρώσεων. Όμως, η πιο συχνή αιτία θανάτου είναι η καταβρόχθισή τους από τα άγρια σαρκοβόρα της ζούγκλας.

Και τώρα το ερώτημα! Υπάρχει τρόπος αναστροφής της πορείας της Ευρώπης και των αναμενόμενων εξελίξεων, με βάση τα σημερινά δυσοίωνα δεδομένα; Ασφαλώς υπάρχει και είναι πολύ απλός. Να επιστρέψει στις ιδρυτικές αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης προστατεύοντας, στο εσωτερικό και εξωτερικό μέτωπο, τους πολιτιστικούς της θησαυρούς και να επιδιώξει να εμπνεύσει στους πολίτες της μια ενιαία ευρωπαϊκή ταυτότητα.

 6.- Η Ελλάδα στο στόχαστρο

Από το 1995 όλοι, και κυρίως η Τουρκία, γνώριζαν ότι η Ελλάδα είχε μεταμορφωθεί ξαφνικά σε ψοφίμι. Κι’ αυτό το έδεσμα το προτιμούν με βουλιμία οι γύπες, σε έναν κόσμο που διαφεντεύεται από τα σαρκοφάγα. Αυτή τη χρονιά, οι δυο τελευταίοι αξιόλογοι ηγέτες της χώρας είχαν χάσει την πολιτική εξουσία τους κι’ έζησαν ελάχιστα για να δουν το θλιβερό κατάντημα στο οποίο την οδήγησαν οι επίγονοί τους. Η δεύτερη θητεία ως Προέδρου της Δημοκρατίας του Κωνσταντίνου Καραμανλή είχε ήδη λήξει και ο Ανδρέας Παπανδρέου, άρρωστος και ουσιαστικά χωρίς καμιά πολιτική εξουσία, δεν πρόλαβε να δει, λόγω του θανάτου του στις 23 Ιουνίου 1996, την πατριωτική ομάδα του Μιχάλη Χαραλαμπίδη να εξουδετερώνεται από τον διάδοχό του (με τη σύμπραξη και του γιου του), στο 4^ο Συνέδριο του κόμματος. Έναν διάδοχο τον οποίο αποκλείεται να επέλεγε αν εξακολουθούσε να κυβερνά το κόμμα. Οι ιδεολογικές διαφορές σε εθνικά θέματα, ανάμεσα στον αρχηγό και στον «αξιαγάπητο» στη γερμανική Ευρώπη ανεπιθύμητο διάδοχο, ήταν τεράστιες και αγεφύρωτες. Αλλά τα σαρκοβόρα καιροφυλακτούσαν.

Από την Άνοιξη του 1995 οι Τούρκοι γνώριζαν ότι ο Παπανδρέου ήταν βαριά ασθενής και ουσιαστικά η εξουσία βρισκόταν στα σκύβαλα της πρωθυπουργικής καμαρίλας του κόμματος. Τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου η τουρκική βουλή ψήφισε το «casus belli» και τον Ιανουάριο του 1996 αμφισβήτησε την ελληνική κυριαρχία στις νησίδες των Ιμίων. Ήταν η κατάλληλη στιγμή, με την ενθάρρυνση των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ, όπως στις κρίσεις του «Χόρα» και του «Σισμίκ» το 1976 και 1987, να ξαναρχίσουν πλέον συστηματικά τις αμφισβητήσεις της ελληνικής κυριαρχίας σε νησιά του Αιγαίου, με υπερπτήσεις πολεμικών αεροσκαφών και παραβιάσεις των θαλάσσιων ελληνικών συνόρων. Δεν έκρυβαν πλέον τις προθέσεις τους για την κατάληψη και προσάρτηση ελληνικών νησιών και τα μακρόπνοα σχέδιά τους για τη Δυτική Θράκη. Κι’ ενώ αυτοί ενδυναμώνονταν οικονομικά, στρατιωτικά, δημογραφικά αλλά και από πλευράς εθνικού φρονήματος με μια γκεμπελικής μορφής σοβινιστική προπαγάνδα, στην Ελλάδα οι κυβερνήσεις και οι αντιπολιτεύσεις διαπληκτίζονταν στη Βουλή και στα τηλεοπτικά παράθυρα για την παγκόσμια κοινωνία της ειρήνης, για τα ανοιχτά σύνορα των κρατών, για τις ευρωπαϊκές προοπτικές της Τουρκίας ή για τα ανθρώπινα δικαιώματα στη Βενεζουέλα ή στο Ιράν. Είναι σαν να βλέπει κάποιος τον διεστραμμένο που προσπαθεί από το παράθυρο να μπει στο σπίτι του για να βιάσει τη γυναίκα του κι’ αυτός να διαμαρτύρεται διότι ο βιαστής καταστρέφει με τα παπούτσια του τα λουλούδια στο παρτέρι.

Η Τουρκία ποτέ δεν επιχείρησε να δράσει στρατιωτικά αν δεν ήταν βέβαιη για τη θετική εξέλιξη των πολεμικών γεγονότων. Πάντα διαλέγει την κατάλληλη στιγμή, όταν η χώρα μας είναι πολιτικά σε κατάσταση παρανοϊκών κομματικών συγκρούσεων και διπλωματικά απομονωμένη. Το 1922, η Ελλάδα βρισκόταν σε μια εσωτερική υστερία κομματικών αντιπαραθέσεων και είχε στρέψει εναντίον της την πρώτη κομμουνιστική κυβέρνηση της Ρωσίας και όλες τις Μεγάλες Δυνάμεις της Δύσης. Στην Κύπρο, με παρόμοια εσωτερική συγκρουσιακή κατάσταση και έναν ηλίθιο ταξίαρχο ως αρχηγό του κράτους, παρασυρθήκαμε στην καταστροφή από την διπλωματική (και αφανώς στρατιωτική!) σύμπραξη της Τουρκίας με τις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία. Αλλά και πιο πρόσφατα, το 1976 και το 1987, η Τουρκία άρχισε και πάλι να απειλεί την Ελλάδα όταν βεβαιώθηκε ότι θα είχε την αμέριστη συμπαράσταση του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ. Τα μυστικά αρχεία εκείνης της εποχής αποκαλύπτουν το παρασκήνιο των γεγονότων.

Το τουρκικό ωκεανογραφικό «Σισμίκ» βγήκε από τα Δαρδανέλλια στις 30 Μαρτίου 1987 συνοδευόμενο από πολεμικά πλοία (παλιά μας τέχνη κόσκινο!) με την πρόθεση να πραγματοποιήσει έρευνες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα. Ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου έδωσε εντολή (όπως το 1976 με το «Χόρα»), το ερευνητικό σκάφος να τορπιλισθεί και να βυθιστεί μόλις θα άρχιζε τις εργασίες. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους όρισε ως μεσολαβητή το διαβόητο «γεράκι» Ρίτσαρντ Περλ (γνωστός ως ο «Πρίγκιπας του Σκότους»), με την εντολή να διασφαλίσει τα τουρκικά συμφέροντα «για να ξεμπερδέψουν οι Τούρκοι σε λίγες ημέρες». Ήδη, από τις αρχές Μαρτίου ο αμερικανός υπουργός εθνικής άμυνας Κάσπαρ Γουάινμπεργκερ είχε αναγγείλει την ανατροπή της αμερικανικής στρατιωτικής βοήθειας του 7 προς 10 στην αναλογία Ελλάδας και Τουρκίας, ενώ παράλληλα προέβη σε φιλοτουρκικές δηλώσεις που αφορούσαν στα στρατεύματα κατοχής στην Κύπρο και ματαίωσε την επίσκεψή του στην Ελλάδα. Η σύγκρουση Ελλάδας-Τουρκίας ήταν για τους αμερικανούς περισσότερο από βέβαιη, με καταστροφές και υπερβολικό φόρο αίματος, αλλά και τελική νίκη της Τουρκίας. Ο Harry Dinella, Σύμβουλος Πολιτικής στην Ουάσινγκτον, επίκουρος καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο George Mason και πρώην (αξιωματικός) σύνδεσμος του NATO στο Ελληνικό Γενικό Επιτελείο έγραψε:

«Η Ελλάδα ενδεχομένως να μπορεί να υπερασπιστεί με επιτυχία και τα έξι μεγάλα νησιά του Αιγαίου απέναντι σε μια τουρκική προσπάθεια κατάληψης ενός. Οι απώλειες και των δυο πλευρών θα είναι μάλλον υψηλές. Η Τουρκία θα μπορούσε να καταλάβει ένα από τα μικρότερα νησιά με πιθανό στόχο το Καστελλόριζο».

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ για το ΚΑΣΤΕΛΛΟΡΙΖΟ, ΕΔΩ.

Το Καστελλόριζο ήταν πριν από δεκαετίες, όπως και σήμερα (2020) στο στόχαστρο της επεκτατικής τουρκικής πολιτικής.

Τελικά, με διαμεσολαβητική παρέμβαση του Βρετανού Γενικού Γραμματέα του ΝΑΤΟ λόρδου Κάρινγκτον αποσοβήθηκε η σύγκρουση με τη δημιουργία «Γκρίζας Ζώνης», όπως έγινε πιο ξεκάθαρα μεταγενέστερα (1996) στα Ίμια. Ο Τούρκος πρωθυπουργός Τουργκούτ Οζάλ δήλωσε ότι, αν η ελληνική κυβέρνηση δεν αρχίσει έρευνες στα αμφισβητούμενα (!) ύδατα, οι Τούρκοι θα μείνουν επίσης έξω από αυτά. Ο φόβος για τη διάλυση του ΝΑΤΟ από έναν ελληνοτουρκικό πόλεμο, οδήγησε στη δραστηριοποίηση του γραμματέα του για την αποσόβηση της κρίσης. Ήταν μια προσωρινή λύση, αλλά τα στρατηγικά τουρκικά σχέδια ήταν ολοφάνερα. Όμως η Ελλάδα, αντί να προχωρήσει σε έναν γενικότερο σχεδιασμό για να αμυνθεί στις εμφανιζόμενες μελλοντικές δυσμενείς εξελίξεις άρχισε, μετά το 1995, μια αντίστροφη πορεία οικονομικής, στρατιωτικής, ηθικοκοινωνικής και πολιτιστικής αποσύνθεσης. Τα μικροκομματικά και ψηφοθηρικά θέματα «περί όνου σκιάς», εκτόπισαν τους προβληματισμούς για τα καυτά εθνικά θέματα και τους διαφαινόμενους κινδύνους.

Ο από το 1996 νέος πρωθυπουργός της Ελλάδας, ο Κώστας Σημίτης, αποδείχτηκε ο νέος Νέβιλ Τσάμπερλεν, ο οποίος το 1938 στο Μόναχο, λόγω οσφυοκαμψίας, φοβόταν να σταθεί παλικαρίσια όρθιος μπροστά στον (όπως τον αποκάλεσε) «τζέντλεμαν Χίτλερ». Από την κυβέρνηση του 1996 άρχισε η εποχή του ελληνικού φοβικού συνδρόμου των υποχωρήσεων στα εθνικά θέματα που αποθράσυναν τους τούρκους ηγέτες, αλλά και οι «εκσυγχρονιστικές μεταρρυθμίσεις», με τις οποίες άλλαξαν οι βασικές οικονομικές, κοινωνικές και πολιτιστικές δομές του ελληνικού κράτους. Οι ελληνικές βιομηχανίες, οι συνεταιρισμοί, οι πολεμικές και ναυπηγοεπισκευαστικές υποδομές διαλύθηκαν, ενώ οι φούσκες στο χρηματιστήριο και η διαφθορά κυβερνητικών στελεχών αποτελούσαν τα νέα ιδανικά του διατυμπανιζόμενου εκσυγχρονισμού. Σε όλη την ελληνική ιστορία ποτέ δεν υπήρξε κυβέρνηση με τόσα διεφθαρμένα ανώτατα στελέχη, τα οποία καταδικάστηκαν από ποινικά δικαστήρια. Και κοντά σ’ αυτόν τον καταστροφικό για την πατρίδα πολιτικό αμοραλισμό, αυτή την περίοδο εμφανίστηκε η πανίσχυρη και κρατικοδίαιτη αντιπατριωτική ομάδα διανοουμένων του εθνομηδενισμού, η οποία κατέλαβε βασικές δομές του κρατικού μηχανισμού και διάβρωσε ιδεολογικά τις παραδοσιακές αξίες της ελληνικής κοινωνίας και τα πολιτιστικά θεμέλια του διαχρονικού ελληνικού πολιτισμού. Ήταν αυτοί που προσπάθησαν να πείσουν τους Έλληνες «ότι δεν είναι Έλληνες!». Συνεπώς δημιουργούσαν «εκσυγχρονισμένους» πολίτες/καταναλωτές χωρίς αξίες και διαχρονική πολιτιστική ταυτότητα. Αλλά είναι δυνατόν πολίτες με τέτοιο ιδεολογικό υπόβαθρο να έχουν τη θέληση, την αγωνιστική πίστη και την αποφασιστικότητα, για να αγωνισθούν μέχρι θανάτου για την πατρίδα ώστε να την παραδώσουν ολοκληρωμένη και αλώβητη στις επόμενες γενιές;

Όταν η Τουρκία σχεδίαζε την πληθυσμιακή αλλοίωση της Δυτικής Θράκης (το πρώτο βήμα μιας, σε κατάλληλο χρόνο, μελλοντικής προσάρτησης) με χιλιάδες αφρικανούς και ασιάτες μουσουλμάνους λαθροεισβολείς, που τους βάφτιζε πρόσφυγες, στην Ελλάδα κάποιοι νεολαίοι κομμάτων διαδήλωναν υπέρ των ανοιχτών συνόρων και απαιτούσαν το ξήλωμα του «φασιστικού φράχτη» στις Καστανιές του Έβρου. Ευτυχώς για πρώτη φορά, από το Μάρτη του 2020, η Ελλάδα έδειξε ότι το γαϊτανάκι των τουρκικών προκλήσεων είχε υπερβεί κάθε όριο ανοχής Τις ώρες που δημιουργούσε τον μεγαλύτερο σ’ όλο τον κόσμο στόλο αποβατικών σκαφών, με προφανή στόχο την κατάληψη των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, η ελληνική πολιτική ηγεσία διασπούσε τη συνοχή του λαού με γελοιότητες. Στις ύψιστες εθνικές προτεραιότητες ήταν π. χ. η μη αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, η απάλειψη της ιθαγένειας από τα απολυτήρια των μαθητών του Γυμνασίου ή αν θα έπρεπε να αντικατασταθούν οι λέξεις «πατέρας και μητέρα» με τον «γονέα 1 και γονέα 2», για να μη νιώθουν μειονεκτικά οι άνθρωποι με σεξουαλικές ιδιαιτερότητες.

Ένας λαός είναι αδύνατον να επιβιώσει χωρίς ιδανικά και χωρίς εθνική και πολιτιστική ταυτότητα.

7.- Η Ελλάδα πεθαίνει ή ποτέ δεν πεθαίνει;

Οι τουρκικοί στρατηγικοί σχεδιασμοί, μετά την Επανάσταση των Νεότουρκων του 1908 και μέχρι σήμερα, αποβλέπουν σε μια Τουρκία με κυριαρχική εξουσία στα όρια της παλιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και με την πρόβλεψη ότι το 2070 θα είναι η τρίτη παγκόσμια δύναμη στον κόσμο. Οι στόχοι είναι υπερβολικά υψηλοί, αλλά όποιος γλιστρά από τέτοιο ύψος έχει οδυνηρό τέλος. Το αφελές επιχείρημα πως αυτό το όραμα αποτελεί έμπνευση του Ταγίπ Ερντογάν, αποτελεί μια εύκολη και εύπεπτη ερμηνεία για τον «λαουτζίκο». Απλά ο Ερντογάν πρόσθεσε σ’ αυτό το όραμα τον θρησκευτικό φανατισμό και θεώρησε με αλαζονεία ότι η Τουρκία είχε πλέον τώρα τη δύναμη για να υλοποιήσει αυτό το στόχο και αυτός να μείνει στην Ιστορία ως ένας δεύτερος Σουλτάνος Μωάμεθ ή ένας νέος Μεγαλοπρεπής Σουλεϊμάν. Τα παραληρήματά του για μια ισχυρή Τουρκία που απειλεί να συντρίψει τη Συρία, το Ιράκ, την Ελλάδα, την Κύπρο, τους εχθρούς του στη Λιβύη και κάποιες μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, δείχνει έναν ηγέτη με την ψυχοπαθολογική νοοτροπία ενός Χίτλερ στις παραμονές έναρξης του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Αυτό ας είναι ένα δείγμα των διαχρονικών κινδύνων που υπάρχουν στη διεθνή πολιτική σκηνή από ψυχοπαθείς και μεγαλομανείς ηγέτες και ο λόγος για τον οποίο μελλοντικά ποτέ, μα ποτέ στο μέλλον, δεν πρέπει η Ελλάδα να αδιαφορήσει για μια ισορροπία δυνάμεων στη Μεσόγειο, έχοντας πάντα μια αξιόμαχη αποτρεπτική στρατιωτική ισχύ. Ας πάψει να παριστάνει το πονόψυχο και φιλειρηνικό ανόητο αρνί μπροστά σε μια αγέλη πεινασμένων για κατακτήσεις λύκων. Με μια τέτοια νοοτροπία κάποιοι κάποτε θα το κατασπαράξουν.

 Δυστυχώς, ο τομέας των διακρατικών σχέσεων δεν είναι κάποια αθώα παιδική χαρά. Από τότε που στήθηκε ο κόσμος, οι Δυνατοί πνίγουν στο αίμα και στη φωτιά τους Αδύναμους. Δεν υπάρχουν ούτε μόνιμες φιλίες, ούτε ανιδιοτελείς «εταίροι», ούτε ηθικοί κανόνες, ανθρωπιά και αλληλοσεβασμός, ούτε οίκτος, ούτε επιείκεια και καλοσύνη, αλλά μόνο συμφέροντα και γεωπολιτικοί στόχοι σε μια ζούγκλα χωρίς ηθικούς νόμους και χωρίς αποτελεσματικούς φραγμούς στη βαρβαρότητα. Γι’ αυτό όσοι θέλουν να ζήσουν ειρηνικά και με σεβασμό της αξιοπρέπειάς τους από τους άλλους, να φροντίσουν μόνιμα να ανήκουν στην ομάδα των Δυνατών. Θα πρέπει να επιλέξουν ανάμεσα στο ρεαλισμό και στην αμπελοφιλοσοφία!. Θα πρέπει πάντα και ιδίως σε καιρούς ειρήνης, να ανατρέπουν μυστικούς σχεδιασμούς άσπονδων φίλων και γειτόνων με μια αμυντική θωράκιση, η οποία να παραπέμπει στα απελπισμένα συμπεράσματα του βασιλιά Πύρρου, μετά την αναμενόμενη με βεβαιότητα νίκη του εναντίον των ρωμαϊκών λεγεώνων. Παρά την οποιαδήποτε ειρηνόφιλη πολιτική, οι αμυντικές δυνατότητες της Ελλάδας να είναι τέτοιες ώστε, ο κάθε θρασύς δικτατορίσκος που θα ονειρεύεται εύκολες κατακτήσεις και νίκες, να σιγοψιθυρίζει με τρόμο, σαν τον Πύρρο: «Άλλη μια τέτοια (υποτιθέμενη!) νίκη και χαθήκαμε».

Αλλά τι θα πρέπει να κάνει η Ελλάδα για να μην πεθάνει ποτέ; Στα δημοσιευμένα σε εφημερίδες και πολιτιστικά περιοδικά άρθρα μου, τα οποία έχουν συγκεντρωθεί σε 5 ψηφιακούς τόμους, έχω διεξοδικά αναλύσει τις παθογένειες της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης με αναφορές σε συγκεκριμένα ξεχωριστά και από πλευράς θεματολογίας αυτόνομα γεγονότα. Θα ήταν συνεπώς περιττή η επανάληψή τους. Αρκεί μόνο να ειπωθεί ότι, ο πυρήνας όλων των κειμένων βρίσκεται στις βασικές προβλέψεις για την επιβίωση ενός έθνους ή ακριβέστερα για τη σωτηρία μιας πατρίδας. Και τέτοιες προβλέψεις που απαιτούν την ύπαρξη σχεδιασμών και την εφαρμογή μέτρων υλοποίησης είναι π. χ., η συνεχής ανίχνευση των εσωτερικών και εξωτερικών κινδύνων, η αμυντική δυνατότητα αποτροπής τους, η ανάπτυξη της βιομηχανίας των εξοπλισμών, η υπογεννητικότητα, η οικονομική ευρωστία, η δημιουργία συμμαχιών με κράτη που έχουν ταυτόσημα συμφέροντα, αλλά και προπαντός η ανύψωση του πατριωτικού (όχι σοβινιστικού!) φρονήματος του λαού.

Αυτή η τελευταία προϋπόθεση αποτελεί τον βασικότερο παράγοντα επιτυχίας όλων των άλλων που προαναφέρθηκαν και αυτός είναι ο λόγος που στα κείμενά μου αναφέρομαι με επιμονή στους κινδύνους από την αρνησιπατρία των εθνομηδενιστών. Οι Μεγάλες Δυνάμεις έχουν δημιουργήσει στην Ελλάδα (με εξαγορές συνειδήσεων) πλέγματα προοδευτικών, δήθεν, κρατικοδίαιτων διανοουμένων και κυβερνητικών συμβούλων εθνικής εξωτερικής πολιτικής, οι οποίοι με φορείς και διακεκριμένα πρόσωπα των ΜΜΕ αποτελούν μια αφανή Πέμπτη Φάλαγγα. Δεν υπάρχει ένας υπερκομματικός πατριωτικός σχεδιασμός για τα εθνικά θέματα. Δεν υπάρχει ένα θεσμοθετημένο όργανο από τους ηγέτες της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης, από τέως προέδρους της δημοκρατίας, πρωθυπουργούς, έμπειρους στρατιωτικούς, διπλωμάτες, ειδικούς επιστήμονες κλπ οι οποίοι θα εισηγούνται την εφαρμογή μέτρων για τρέχοντα προβλήματα εθνικής πολιτικής και τους σχεδιασμούς για τους εθνικούς στόχους των επόμενων δεκαετιών. Με τον τρόπο αυτό θα υπάρξει μια πανεθνική συναίνεση για σοβαρά εθνικά θέματα, τα οποία σήμερα δρομολογούνται από αμφίβολης επιστημονικής επάρκειας κομματικοποιημένους συμβούλους πρωθυπουργών και υπουργών ή από ύποπτα ιδιωτικά ιδρύματα συμβούλων εξωτερικής πολιτικής, από οσφυοκάμπτες και αχυράνθρωπους. Σε τέτοιους «εμπειρογνώμονες» βασίστηκε η ελληνική εξωτερική πολιτική των συνεχών υποχωρήσεων και της δουλοπρέπειας των τελευταίων δεκαετιών, με συνέπεια να αποθρασυνθεί ο τουρκικός μεγαλοϊδεατισμός. και (επειδή μας θεωρούσαν αναλώσιμους!) να φτάσουμε σήμερα σε σημείο ενός καταστροφικού, και για τις δυο πλευρές, πολέμου. Πώς όμως οδηγηθήκαμε στο σημείο ώστε, η Τουρκία να μετατραπεί στον φαντασμένο γίγαντα Μπαμπούλα, ο οποίος για χρόνια τρομοκρατούσε μια φοβισμένη μικρούλα Ελλάδα;

Το Μάρτη του 1985, δυο ακριβώς χρόνια πριν από την έξοδο του «Σισμίκ» στο Αιγαίο, η τότε κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, αντιλαμβανόμενη τον κίνδυνο της τουρκικής απειλής από την ανατροπή της ισορροπίας δυνάμεων ανάμεσα στις δυο χώρες, είχε προβεί σε συμφωνία με την αμερικανική εταιρεία Λόκχιντ Μάρτιν για την προμήθεια αεροσκαφών F-16. Για την ανάκτηση μιας αμυντικής αποτρεπτικής ισορροπίας είχαν προγραμματισθεί και άλλες αγορές από τη Λόκχιντ, αλλά και αεροσκάφη Μιράζ 2000 από τη Γαλλία. Το πρόγραμμα αυτό, λόγω του κόστους και της τεράστιας επιβάρυνσης του προϋπολογισμού, έμεινε γνωστό ως «η αγορά του αιώνα». Αυτός ο στόλος των πολεμικών αεροσκαφών και των μετέπειτα αγορασμένων υποβρυχίων, αποτελεί σήμερα (2020) μια από τις ισχυρότερες αμυντικές ασπίδες της χώρας μας, απέναντι σε μια επικίνδυνη νέο-οθωμανική Τουρκία. Δυστυχώς, πολλές από τις συμφωνίες υλοποιήθηκαν μεταγενέστερα από την κυβέρνηση των Κ. Σημίτη και Γ. Παπανδρέου, με την κατασπατάληση τεράστιων ποσών για προμήθειες που έφθαναν το 15 ως 20% του συνολικού κόστους και τις δωροδοκίες σε ανώτατα κυβερνητικά στελέχη, με γνωστότερους τους τότε υπουργούς Εθνικής Άμυνας Α. Τσοχατζόπουλο και Γ. Παπαντωνίου. Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης της χώρας από το δίδυμο Σημίτη-Παπανδρέου, εκτός από τη λέπρα του Φαλμεραϊερισμού (εθνομηδενισμού), για πρώτη φορά εμφανίστηκε στην ελληνική πολιτική σκηνή η δουλικότητα σε μια ξεκάθαρα ιμπεριαλιστική Τουρκία, με το πρόσχημα μιας ελληνοτουρκικής φιλίας. Σαν μύγες σε μέλι, συγκεντρώθηκαν στα πρωθυπουργικά γραφεία και στο Υπουργείο Εξωτερικών γλοιώδεις και άνευροι yes men, ως δήθεν διακεκριμένοι σύμβουλοι μη κερδοσκοπικών οργανισμών, εκτοπίζοντας άξιους και πεπειραμένους επαγγελματίες διπλωμάτες. Ήταν η εποχή που ο Κ. Σημίτης διαλαλούσε «τα δικαιώματα της Τουρκίας στο Αιγαίο», ενώ την ίδια εποχή η Τουρκία αμφισβητούσε τα δικαιώματα κυριαρχίας της Ελλάδας στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «ΕΣΤΙΑ» το οποίο βασίστηκε σε απόρρητα έγγραφα, ο Γ. Παπανδρέου, με τη συναίνεση των συμβούλων του, συζητούσε με τους Τούρκους και κατέθεσε χάρτες το 2011 (χωρίς ευτυχώς να προλάβει να υπογράψει τις συμφωνίες), στους οποίους εμφανίζεται να συμφωνεί με τη δημιουργία στα νησιά μιας ζώνης 6 ναυτικών μιλίων στα χωρικά ύδατα και στο χώρο εναέριας κυριαρχίας. Οι Έλληνες πιλότοι κινδυνεύουν κάθε μέρα για να αποτρέψουν τουρκικές παραβιάσεις του εναέριου χώρου στα 10 μίλια, ενώ οι Τούρκοι επιδεικνύουν θριαμβευτικά τους χάρτες Παπανδρέου. Αυτοί οι χάρτες θα μπουν φυσικά στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, αν οι συνομιλίες για τη διευθέτηση των διαφορών της αιγιαλίτιδας ζώνης αρχίσουν μελλοντικά ως συνέχεια των συνομιλιών του 2016, δηλαδή από τότε που είχαν διακοπεί, όπως προτείνει η γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ.

Τα διπλωματικά παιχνίδια που παίζονται στη διακρατική σκακιέρα, θα πρέπει κάποιες φορές να μας κάνουν, όπως το Ναπολέοντα Βοναπάρτη, να φοβόμαστε περισσότερο κάποιους «φίλους και εταίρους» από τους φανερούς εχθρούς. Μερικοί θεωρούν τέτοιου είδους επιφυλάξεις ότι περιλαμβάνονται στις θεωρίες συνωμοσίας. Όμως, τα ζωτικά οικονομικά και στρατηγικά εθνικά συμφέροντα μιας Μεγάλης Δύναμης, όπως είναι η Γερμανία μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, την προσανατολίζουν σε στόχους που ενδεχομένως να βλάπτουν τα συμφέροντα «εταίρων» και να διευκολύνουν τα εχθρικά σχέδια τρίτων. Ένα παράδειγμα μιας τέτοιας θεωρίας, η οποία από πολλούς θα θεωρηθεί ως ατεκμηρίωτη φαντασίωση. Στην τελευταία μεγάλη οικονομική κρίση, μετά την πτώχευση της τράπεζας Λίμαν Μπράδερς, το Eurogroup με απόλυτο και ανεξέλεγκτο κυρίαρχο τον γερμανό υπουργό οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, εξανάγκασε την Ελλάδα σε μια ιδιότυπη πτώχευση, με αποτέλεσμα την άνοδο του χρέους της και την απώλεια σε ένα έτος του 25% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος της (ΑΕΠ). Ήταν μια καταστροφή που συμβαίνει συνήθως μετά από έναν ολέθριο πόλεμο. Διακεκριμένοι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί οικονομολόγοι αποφάνθηκαν ότι, «τα καταστροφικά οικονομικά μέτρα που υποχρεώθηκε να λάβει η Ελλάδα με τα τρία μνημόνια, δεν είχαν καμιά απολύτως σχέση με την επιστήμη της πολιτικής οικονομίας». Είχαν καθαρά πολιτικούς στόχους. Άλλωστε και ο τέως πρόεδρος του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ, ένας τελείως άσχετος εμπειροτέχνης σε θέματα πολιτικής οικονομίας, ομολόγησε στο τέλος της θητείας του σε ομιλία του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ότι, η καταστροφική για την Ελλάδα οικονομική πολιτική που της επιβλήθηκε, είχε ως στόχο τη σωτηρία των ευρωπαϊκών τραπεζών. Ίσως, αυτό το άβουλο και στα οικονομικά θέματα «αγράμματο» ενεργούμενο του Σόιμπλε, να είχε πλήρη άγνοια των «άλλων στόχων». Αυτές οι προγραμματισμένες επιδιώξεις για μια ισχυρή Τουρκία και μια αδύναμη Ελλάδα, είναι ολοφάνερη και σήμερα που η πολεμική σύγκρουση ανάμεσα στις δυο χώρες έφτασε στο πλέον επικίνδυνο σημείο. Η Γερμανία και οι ΗΠΑ (ΝΑΤΟ) ασκούν πιέσεις στη Γαλλία και σε μερίδα κάποιων φιλογερμανικών στελεχών της ελληνικής κυβέρνησης, ώστε να μην πραγματοποιηθεί η αναμενόμενη συμφωνία προμήθειας γαλλικών οπλικών συστημάτων νέας τεχνολογίας, «λόγω του κινδύνου(!) να μετατραπεί η Ελλάδα σε υπολογίσιμη στρατιωτική δύναμη στη Μεσόγειο».

Ήμουν από αυτούς που διέβλεψαν σε αυτά τα μέτρα πολιτικές σκοπιμότητες, οι οποίες ξέφευγαν από τα πλαίσια των οικονομικών συμφερόντων και αυτές τις απόψεις μου τις διατύπωσα σε κάποια από τα δημοσιευμένα άρθρα μου. Τα επιβληθέντα από το ανεξέλεγκτο (γερμανικό) Eurogroup μέτρα απέβλεπαν, εκτός από την καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας και στην αμυντική της αποδυνάμωση. Όλοι θυμόμαστε τη μανία του Σόιμπλε να μας «πετάξει» γυμνούς έξω από την Ε.Ε. και τον έλεγχο που ασκούσε η Τρόικα στην αμυντική θωράκιση της χώρας. Ακόμα και για την τοποθέτηση ενός επιπλέον λοχαγού στις μονάδες προκάλυψης, για τη σχετική δαπάνη χρειαζόταν η έγκριση του «ανθύπατου της Τρόικας» Πόουλ Τόμσεν. Και τώρα η ουσία της «θεωρίας συνωμοσίας!».

Από τις αρχές του 19^ου αιώνα, η Αυστρο-βαυβαρία, εκφράζοντας τα συμφέροντα του Παγγερμανισμού εναντίον του Πανσλαβισμού για τον έλεγχο του Αιγαίου και των Στενών του Βοσπόρου, επιδίωξε αρχικά τη στήριξη μιας ισχυρής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και μεταγενέστερα μιας Νέο-οθωμανικής Τουρκίας. Η συγκρουσιακή αυτή πολιτική Γερμανίας-Ρωσίας άρχισε από την εποχή του αυτοκράτορα Γερμανίας και Αυστρίας Φραγκίσκου Α’ (του πρώην Φραγκίσκου Β’ της τελευταίας Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας) και της αυτοκράτειρας Μεγάλης Αικατερίνης, για να συνεχισθεί από τον Μέτερνιχ, τον Όττο φον Μπίσμαρκ και τις μετέπειτα γερμανικές κυβερνήσεις από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μέχρι σήμερα (2020). Η Γερμανία πάντα θα επιδιώκει μια εθνικά ομοιογενή και ισχυρή Τουρκία και φυσικά θα προσπαθήσει να αποδυναμώσει τα εμπόδια (σαν την Ελλάδα) που τροχοπεδούν τις τουρκικές φιλοδοξίες ισχύος, παρά το γεγονός ότι στο πλαίσιο της Ε.Ε. ορθώνονται διλλήματα επιλογής ανάμεσα στα οικονομικά και στα στρατηγικά της συμφέροντα στο πλαίσιο των εταιρικών σχέσεων που ενδυναμώνουν τον ευρωπαϊκό της ρόλο.. Αν διερευνήσουμε τον γενικότερο ρόλο της Γερμανίας στη Βόρεια Μεσόγειο, θα διαπιστώσουμε μια σταθερή ανάμειξή της στην προσπάθεια των Νεοτούρκων για εθνοκάθαρση ως και την σημερινή οικονομική γιγάντωση της τουρκικής οικονομίας και την ενθάρρυνση του νεο-οθωμανισμού. Θα πρέπει να μην παραβλέψουμε ότι, οι εθνοκαθάρσεις για την εξαφάνιση των χριστιανικών μειονοτήτων στην Τουρκία (Έλληνες, Αρμένιοι, Ασσύριοι) άρχισαν, όταν αρχιστράτηγος του τουρκικού στρατού και του εκεί γερμανικού επιτελείου ήταν ο πρωσικής καταγωγής στρατηγός Όττο Λίμαν φον Σάντερς. Η οικονομική ανάπτυξη της Τουρκίας και η στρατιωτική της ενδυνάμωση στις τελευταίες δεκαετίες, οφείλεται στα τεράστια γερμανικά κεφάλαια. Συμπέρασμα: Η Γερμανία πάντα και με οποιοδήποτε οικονομικό ή διπλωματικό τρόπο, θα στηρίζει και στο μέλλον την Τουρκία, για να εξυπηρετεί τα δικά της γεωστρατηγικά συμφέροντα.

Κανένας λογικός άνθρωπος δεν επιθυμεί τον πόλεμο, αλλά ειδικά για την Ελλάδα η οποία συνορεύει με μια κατακτητική Τουρκία που ονειρεύεται να καταστεί, στον επόμενο μισό αιώνα, η τρίτη παγκόσμια δύναμη, η ισχυρή στρατιωτική θωράκιση και οι επιλεκτικές ισχυρές αμυντικές συμμαχίες αποτελούν μονόδρομο. Το πιθανότερο είναι πως αυτή η μεγαλομανία θα οδηγήσει την Τουρκία στην άβυσσο, αφού μοιραία θα συγκρουσθεί με κάποιες από τις σημερινές υπερδυνάμεις για τον υποθαλάσσιο πλουτοπαραγωγικό έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου.

Η Ελλάδα, έχει τις δυνατότητες, με μια ενιαία υπερκομματική πολιτική και οργάνωση της άμυνάς της, να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τους κινδύνους. Ο Ελληνισμός μπορεί να ζήσει για πάντα, αν αποφασίσει να μην πεθάνει αυτοκτονώντας.

ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 6.9.2020.