Οι ανορθολογικές συμπεριφορές οδηγούν σε ανάλογα αποτελέσματα

Του Γιώργου Μπιλλίνη

Μια τεράστια παθογένεια, η χειρότερη ίσως, της ελληνικής διοίκησης είναι το ζήτημα της πολύ χαμηλής ανταποδοτικότητας των φόρων και η αναποτελεσματικότητα του περιβόητου κοινωνικού κράτους. Υποτίθεται ότι οι δομές που έχουν συγκροτηθεί για να παρέχουν συγκεκριμένες υπηρεσίες στους πολίτες οφείλουν να έχουν αποκλειστική τους μέριμνα την καλύτερη και αποδοτικότερη εξυπηρέτηση εκείνων που έχουν ταχθεί να «υπηρετούν». Στην πραγματικότητα κάθε άλλο παρά αυτό συμβαίνει. 

Οι δομές εμφανίζονται να μεριμνούν πολύ περισσότερο για την ικανοποίηση και τα συμφέροντα των μελών-εργαζομένων τους σε σχέση με τους αποδέκτες των υπηρεσιών τους.

Στην εκπαίδευση πχ, ιδιαίτερα την πρωτοβάθμια και την δευτεροβάθμια, η όλη επικέντρωση είναι εστιασμένη πρωτίστως στην εξυπηρέτηση των λειτουργών της (δασκάλων και καθηγητών) και δευτερευόντως στην άρτια προετοιμασία και εκμάθηση των μαθητών. 

Πριν μερικές δεκαετίες, όταν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές ήσαν μόλις λίγες δεκάδες χιλιάδες πανελλαδικά και οι μαθητές απείρως περισσότεροι, αναλογούσε ένας δάσκαλος/καθηγητής ανά 35-40 μαθητές. 

Σήμερα, που δημογραφικοί λόγοι έχουν περιορίσει δραματικά τους μαθητές δημοτικών και γυμνασίων-λυκείων, οι λειτουργοί της εκπαίδευσης έχουν αυξηθεί τόσο, που έχουν μετατραπεί σε στρατό. 

Ξεπερνούν τους 150.000 οδηγώντας την αναλογία εκπαιδευτή προς εκπαιδευόμενους κάτω από το οκτώ. Παλαιότερα οι εκπαιδευτικοί εργάζονταν 5*6 = 30 ώρες εβδομαδιαίως μόνο στην τάξη. Σήμερα το πολύ 15-20 ώρες.

Για τη συνέχεια liberal

 

infognomonpolitics.blogspot