Στην φθίνουσα πορεία μιάς κυβέρνησης, που έχει προδώσει τις προσδοκίες του κόσμου, που την έχει ψηφίσει, έρχεται πάντα κάποια στιγμή, που ξεπερνά το σημείο «μη επιστροφής», από το οποίο δεν μπορεί να ανακάμψει, ότι κι αν κάνει. Για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αυτό το σημείο είναι προφανές πλέον ότι είναι η πρωτοφανής τραγωδία που έπληξε την Ανατολική Αττική πριν από μια βδομάδα. Τα εγκληματικά λάθη, το πρωτοφανές μέγεθος της καταστροφής, η ολιγωρία, η διάλυση του κρατικού μηχανισμού, η αναλγησία στο να αναλάβουν οι κυβερνώντες τις ευθύνες τους, το θράσος τους να επιχειρήσουν να αποδώσουν τις ευθύνες για την τεράστια καταστροφή και την εκατόμβη των τραγικών θυμάτων, που βρήκαν φρικιαστικό θάνατο στα αποκαϊδια της
πυρκαγιάς, που σάρωσε το Μάτι και την Ραφήνα, στους κατοίκους και σε φανταστικούς εμπρηστές, υπήρξαν καθοριστικά πολιτικά. Η οργή, η αγανάκτηση, η απογοήτευση, που είχαν αρχίσει εδώ και καιρό να κατακλύζουν τους πολίτες, πήρε πρωτοφανή διάσταση με την εθνική τραγωδία, την μεγαλύτερη στην ιστορία όχι μόνον της Ελλάδας αλλά κι ολόκληρης της Ευρώπης κατά τον 21ο αιώνα. Αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, σε έναν λαό, που υποφέρει σκληρά εδώ και χρόνια, αρκούν για να επιφέρουν την οριστική ρήξη με τον όποιον σύνδεσμο διατηρούσαν με τα δύο κυβερνώντα κόμματα και να διαλύσουν και τις τελευταίες αμφιβολίες για την ανεπάρκεια της κυβέρνησης να διαχειριστεί επαρκώς τα τρομακτικά προβλήματα της καθημερινότητας.
Οι Έλληνες είχαν επιδείξει  μεγάλη ανοχή στην κυβέρνηση Τσίπρα- Καμμένου, την πρώτη περίοδο. Ακόμα και όταν με τα τραγικά λάθη της πρώτης περιόδου, το 2015, οδηγούσε στο κλείσιμο των τραπεζών και στην επιβολή του capital controls (που ακόμα δεν έχουν πλήρως αρθεί), στο αχρείαστο και διχαστικό δημοψήφισμα του Ιουλίου 2015, που μετέτρεψε ο κ. Τσίπρας από ΟΧΙ σε ΝΑΙ, και το τρίτο, λίαν καταστροφικό για την οικονομία, μνημόνιο, οι πολίτες, απογοητευμένοι καθώς ήταν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, επέλεξαν να δώσουν μια ακόμα ευκαιρία στον ΣΥΡΙΖΑ και στον εταίρο του τους ΑΝΕΛ. Μολονότι καμιά από τις προεκλογικές τους υποσχέσεις δεν τηρήθηκε, μολονότι τα πράγματα στην οικονομία δεν βελτιώνοντας, μολονότι οι συντάξεις συνέχιζαν να μειώνονται κι οι φόροι να αυξάνονται, η ανοχή, έστω και φθίνουσα, συνέχιζε να υπάρχει, κυρίως λόγω του επιχειρήματος «ας του δώσουμε μια ευκαιρία ακόμα, αφού οι προηγούμενοι μας είχαν απογοητεύσει». Όσοι γνωρίζουν από πολιτική, ξέρουν καλά ότι το επιχείρημα αυτό δεν αρκεί να διατηρήσει επί μακρόν μια κυβέρνηση στην εξουσία, εφόσον δεν πράττει και δεν λύνει προβλήματα. Αλλά αντίθετα αποδεικνύεται συνεχώς κατώτερη των περιστάσεων κι επιβαρύνει την καθημερινότητα των πολιτών.
Σκεφθείτε μόνον τι συνέβη το τελευταίο έτος, πέραν από τις νέες μειώσεις συντάξεων κι αφορολογήτου. Από το καλοκαίρι του 2017 είχαμε τις καταστροφικές πυρκαγιές κυρίως στον Κάλαμο και στους Αγίους Αποστόλους, πάλι στην Αττική, που μολονότι δεν είχαν ανθρώπινα θύματα, ανέδειξαν σοβαρά προβλήματα συντονισμού κι αποτελεσματικότητας της κρατικής μηχανής. Και τότε ο κ. Τσίπρας κι ο κ. Καμμένος ήταν εξαφανισμένοι, μάλλον σε μακρές αυγουστιάτικες διακοπές. Αμέσως μετά είχαμε, στις αρχές Σεπτεμβρίου, την οικολογική καταστροφή με την μεγάλη πετρελαιοκηλίδα, που έπληξε τον Σαρωνικό και την ολιγωρία του Λιμενικού. Και τότε τόσο η ηγεσία του Λιμενικού όσο κι ο αρμόδιος υπουργός Παν. Κουρουμπλής αρνήθηκαν να αναλάβουν τις ευθύνες τους, που αρνήθηκαν ότι είχαν.
Τον περασμένο Νοέμβριο, οι πλημμύρες στην Δυτική Αττική, και κυρίως στην περιοχή της Μάνδρας, προκάλεσε τεράστιες ζημίες και το σημαντικότερο είχε μεγάλες ανθρώπινες απώλειες, που έφτασαν τον εφιαλτικό αριθμό των 24 νεκρών. Και τότε αρνήθηκαν οι αρμόδιοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Και κυρίως η συριζαία περιφερειάρχης Αττικής Ρένα Δούρου.
Μετά είχαμε την κακοσχεδιασμένη και κακοργανωμένη επίσκεψη του προέδρου Ερντογάν στην Αθήνα, που αντί να βελτιώσει επιδείνωσε τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Κι οδήγησε σε μεγάλη ένταση στο Αιγαίο και στο Εβρο με αποτέλεσμα την συνεχιζόμενη αιχμαλωσία των δύο Ελλήνων στρατιωτικών, του Μητρετώδη και του Κούκλατζη, από τους Τούρκους και το τραγικό δυστύχημα με την πτώση του πολεμικού αεροσκάφους και τον θάνατο του πιλότου του Μπαλταδώρου. Κι ενώ όλα αυτά επιδείνωναν το αίσθημα ασφαλείας των Ελλήνων, που ταλανίζονται από καθημερινά προβλήματα σε θέματα γραφειοκρατίας, κακής υγειονομικής περίθαλψης, εγκληματικότητας, υπερβολικών φόρων και κατασχέσεων, ήρθε να προστεθεί με πρωτοβουλία των κ.κ. Τσίπρα και Κοτζιά, το Μακεδονικό πρόβλημα, που προκάλεσε αρνητικά την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, που διαφωνούν κάθετα με την εκχώρηση του ονόματος, της ταυτότητας και της γλώσσας της Μακεδονίας με την συμφωνία των Πρεσπών.
Το Σκοπιανό υπήρξε ο καταλύτης για την κατάρρευση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Η τραγωδία στο Μάτι όμως είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της λαϊκής αγανάκτησης. Πολλώ μάλλον, που η συνεχιζόμενη άρνηση της κυβέρνησης να παραδεχτεί τα λάθη της και να αναλάβει τις ευθύνες της έμπρακτα, προκαλεί ακόμα περισσότερο την κοινή γνώμη.
Με άλλους ανθρώπους και σε άλλες εποχές, ο συνδυασμός όλων αυτών των τεράστιων θεμάτων θα οδηγούσε σε παραίτηση της κυβέρνησης η έστω σε πρόωρες εκλογές. Αυτό δεν θα το πράξει ο κ. Τσίπρας. Φαίνεται ότι διακατέχεται από την λογική του χαρτοπαίκτη, που όσες παρτίδες κι αν χάνει, ελπίζει πάντα ότι θα καταφέρει να ρεφάρει. Γι’ αυτό και θα καθυστερήσει, όσο μπορεί τις εκλογές. Όμως, το πιθανότερο είναι ότι όσο παραμένει στην εξουσία, θα συνεχίζει να χάνει συνεχώς την μια παρτίδα μετά την άλλη. Όμως αυτό, που είναι πολύ σημαντικότερο, είναι ότι με τον τρόπο αυτό θα χάνουν η πατρίδα μας κι ο λαός μας…