Ο εκφασισμός της Ελλάδας

Ένα ακόμη νομοσχέδιο, εμπλουτισμένο με ποινικές διώξεις άνευ προηγουμένου, έχει κατατεθεί με τη διαδικασία του κατεπείγοντος στη Βουλή – έτσι ώστε να μην μπορέσει κανείς να το διαβάσει, για να μην αντιληφθεί το διάβολο που κρύβεται στις λεπτομέρειες

.

Είναι προφανές ότι, η Ελλάδα πρακτικά «εκφασίζεται» – αφού μετατρέπεται, αργά αλλά σταθερά, σε ένα αστυνομικό, «ετερόφωτο» κράτος, η κυβέρνηση του οποίου «εκτελεί» πιστά τις εντολές των δανειστών της. Προφανώς χωρίς κανένα δικό της πρόγραμμα εξόδου από την κρίση και με μία απίστευτη «ποινική αυστηρότητα», την οποία κανένας δεν θα μπορούσε ποτέ να φαντασθεί.

Παράλληλα εξελίσσεται ο αφελληνισμός της χώρας (άρθρο), μία «φυλετική εκκαθάριση» ουσιαστικά, άνευ προηγουμένου – ενώ το σύνταγμα «ποδοπατείται» με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο, με στόχο ίσως να «παραλύσουν» οι Έλληνες, να παραμείνουν με σκυφτό το κεφάλι και να αντιληφθούν ποιός κυβερνάει πραγματικά τη χώρα τους.

Συνεχίζοντας, όταν ένα κράτος καταδικάζεται στην ύφεση και στην ανεργία, με αποτέλεσμα να αδυνατούν οι Πολίτες του να ανταπεξέλθουν με τις υποχρεώσεις τους, ενώ την ίδια στιγμή οι ποινές για τα ληξιπρόθεσμα χρέη τους επιβαρύνονται αφενός μεν με τοκογλυφικούς τόκους (8,5% έως 12%), αφετέρου με απάνθρωπα, «βίαια» πρόστιμα (10% επί του χρέους μετά από δύο μήνες, 20% μετά από ένα χρόνο και 30% μετά από δύο), τότε η οικονομική γενοκτονία είναι προδιαγεγραμμένη – με εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους να χάνουν τις περιουσίες τους, παραμένοντας χρεωμένοι και οδηγούμενοι στις φυλακές. Γνωρίζοντας τώρα ότι, η εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους ενός κράτους επιτυγχάνεται

(α) είτε με την αύξηση του ΑΕΠ του – οπότε με την «αυτόματη» αύξηση των δημοσίων εσόδων, χωρίς να «κλιμακώνονται» οι συντελεστές φορολόγησης και χωρίς να επιβαρύνονται οι Πολίτες,

(β) είτε με τη μεταφορά της ιδιωτικής περιουσίας (μέσω φόρων, χαρατσιών, προστίμων κοκ.) στο δημόσιο και από εκεί στους δανειστές,

καταλαβαίνει κανείς πολύ εύκολα πως η «κυβέρνηση» έχει επιλέξει το δεύτερο τρόπο – αδιαφορώντας προφανώς για τους Έλληνες.

Όσον αφορά τη δήθεν αύξηση του ΑΕΠ το 2014 όταν, σύμφωνα με όλες τις προβλέψεις, οι τέσσερις συντελεστές του, οι συνιστώσες του καλύτερα θα παραμείνουν αρνητικοί (ΑΕΠ = Κατανάλωση + Επενδύσεις + Δημόσιες Δαπάνες + {Εξαγωγές – Εισαγωγές}), τότε είναι μάλλον απίθανο να συμβεί – εκτός εάν η κυβέρνηση γνωρίζει κάποια μαγική συνταγή και μας την κρατάει κρυφή.

.

Ραδιοφωνική συζήτηση του κ. Σαχίνη (Νέα Κρήτη, Παγκρήτια εφημερίδα) με τον οικονομολόγο κ. B.Βιλιάρδο, το πρωί της 20ης Δεκεμβρίου του 2013

Περαιτέρω, δεν είναι σωστό να διατυπώσει κανείς άποψη σε σχέση με το νέο νομοσχέδιο, το οποίο θα ψηφιστεί ξανά από τη Βουλή με τη γνωστή διαδικασία του κατεπείγοντος, έτσι ώστε να μην μπορέσει κανείς να το διαβάσει – πολύ περισσότερο επειδή «ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες», στα «μικρά γράμματα» δηλαδή, τα οποία απαιτούν χρόνο για να μελετηθούν, ως οφείλουν.

Εάν βέβαια ισχύει το ότι, δεν θα προστατεύονται από τις κατασχέσεις και τους πλειστηριασμούς οι πρώτες κατοικίες εκείνων που οφείλουν στο δημόσιο, τότε θα είναι «δώρο άδωρο» – μία ακόμη προσπάθεια «εξαπάτησης» των Ελλήνων, με στόχο να παραμείνουν καθισμένοι στους καναπέδες τους και να μην εξεγερθούν.

Στο θέμα τώρα της Ευρωζώνης, δεν υπάρχει μέλλον για καμία χώρα της, όσο η Γερμανία δεν αλλάζει τις θέσεις της – οι οποίες φυσικά διευκολύνουν την οικονομική εισβολή της σε εκείνα τα κράτη που αδυνατούν να προστατεύσουν τα σύνορα τους.

Επομένως, υπάρχουν δύο μόνο λύσεις για τη ζώνη του ευρώ, εκ των οποίων η δεύτερη είναι ίσως προτιμότερη, κάτω από τις συνθήκες που έχει δημιουργήσει η παγκοσμιοποίηση:

 .

(α)  Η ελεγχόμενη διάλυση της, έτσι ώστε όλες οι χώρες που την αποτελούν να επιστρέψουν στην αφετηρία – ανακτώντας τη νομισματική τους κυριαρχία, για να προστατεύουν καλύτερα τις οικονομίες τους.

(β)  Η εκδίωξη της Γερμανίας από την Ευρωζώνη, έτσι ώστε να μπορέσουν να ενωθούν ισότιμα όλες οι υπόλοιπες χώρες – τραπεζικά, δημοσιονομικά και πολιτικά δηλαδή, δημιουργώντας τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης.

 .

Άλλη λύση δεν υπάρχει και δεν πρόκειται φυσικά να υπάρξει – ενώ, εάν αργήσει να συνειδητοποιηθεί, τα επακόλουθα για όλες τις χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, θα είναι εξαιρετικά οδυνηρά.

Ολοκληρώνοντας, η επαναβιομηχανοποίηση της Ελλάδας απαιτεί αφενός μεν την προστασία των νέων βιομηχανιών τα πρώτα χρόνια, καθώς επίσης την κρατική επιδότηση τους – αφού διαφορετικά είναι αδύνατον να ανταγωνιστούν τις ήδη υπάρχουσες ξένες βιομηχανίες.

Αυτό όμως απαγορεύεται ουσιαστικά από τις συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης – οπότε, εάν δεν εξασφαλισθούν οι συγκεκριμένες προϋποθέσεις, μέσω ίσως κάποιας διαπραγμάτευσης, θα παραμείνει «όνειρο θερινής νύχτας».

Τελικά βέβαια η Ελλάδα θα καταφέρει να «αναδυθεί από τις στάχτες της», υιοθετώντας την άμεση δημοκρατία, παρά τα εμπόδια που τοποθετούνται στο δρόμο της τόσο από τις εγχώριες, όσο και από τις ξένες «ελίτ» – στηριζόμενη στη νεολαία της η οποία έχει, μεταξύ άλλων, «μακράν» τις περισσότερες δεξιότητες στην Ευρώπη. Αρκεί να υπάρξει ένα εθνικό, συλλογικό όραμα, το οποίο θα φωτίσει και θα εμπνεύσει τα βήματα της στο μέλλον.

.

Υστερόγραφο: Σύμφωνα με τη συνθήκη της Λισσαβόνας, η συμμετοχή μίας χώρας στη ζώνη του ευρώ είναι «τελεσίδικη και ανέκκλητη» – οπότε δεν μπορεί να «εκδιωχθεί» ένα κράτος, αλλά ούτε και να αποχωρήσει μόνο του, όπως προτείνεται για τη Γερμανία.

Η μοναδική δυνατότητα που υπάρχει είναι η εκούσια έξοδος ενός κράτους από ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση – οπότε, εφόσον δεν θα είναι μέλος της ΕΕ, δεν επιτρέπεται να είναι μέλος της ζώνης του ευρώ. Η δυνατότητα διαπραγμάτευσης της παραμονής ενός κράτους στην ΕΕ είναι ίσως υπαρκτή. Θα απαιτούσε όμως πιθανότατα την αίτηση νέας εισαγωγής του, αφού προηγηθεί η έξοδος του.   

Βασίλης Βιλιάρδος, για το Analyst.gr

http://www.analyst.gr/2013/12/20/5331/