Η «Σειρήνα» του Μεγάλου Αδελφού

 Αφυπνιστικό αφιέρωμα στο εφιαλτικό ηλεκτρονικό φακέλωμα με αφορμή ένα άρθρο-ρετρό, δημοσιευμένο πριν από 34 χρόνια στο περιοδικό «ΕΝΑ» / Κείμενο 1

Γράφει ο Δημήτριος Νικ. Δασκαλάκης, Δικηγόρος Αθηνών

Το υπ’ αριθμ. 17 τεύχος του περιοδικού ΕΝΑ της 25ης Απριλίου 1990, εκδότης του οποίου ήταν ο αείμνηστος Παύλος Μπακογιάννης, εντοπίσθηκε από τον διαχειριστή του παρόντος ιστολογίου στον πάτο μιας βρόμικης κούτας έξω από την βιτρίνα αθηναϊκού παλαιοπωλείου και ετέθη αμέσως υπ’ όψιν στους συνεργάτες του ιστολογίου, με σκοπό να δημιουργηθεί ένα αφυπνιστικό αφιέρωμα στο εφιαλτικό ηλεκτρονικό φακέλωμα που, σύμφωνα με τις δηλώσεις του υπουργού ψηφιακής διακυβέρνησης Δ. Παπαστεργίου, βρίσκεται πλέον επί θύραις.

Στις 25 Απριλίου 1990 δημοσιεύθηκε στο εβδομαδιαίο περιοδικό «ΕΝΑ» (τεύχος 17, σελ. 28 επ.) το προφητικό και συνάμα αφυπνιστικό κείμενο του δημοσιογράφου Βαγγέλη Γρηγόρη με τον τίτλο «Ο Μεγάλος Αδελφός σε παρακολουθεί» και στο οποίο ο αρθρογράφος, έχοντας συνειδητοποιήσει την εξελικτική πρόοδο της πληρoφορικής, επιχείρησε να σκιαγραφήσει την μελλοντική κοινωνία, την οποία «οραματίστηκε» δέσμια της επιστήμης και της τεχνολογικής προόδου, ενώ η ζωή των πολιτών θα ρυθμίζεται, θα ελέγχεται και θα παρακολουθείται από ένα εκτεταμένο δίκτυο ηλεκτρονικών υπολογιστών.

Ο Βαγγέλης Γρηγόρης περιγράφει στο κείμενό του με μελανά χρώματα το ζοφερό μέλλον της δυτικής κοινωνίας, καθώς η πληροφορική οργάνωση της προσωπικής, οικονομικής και επαγγελματικής ζωής των πολιτών εμφανίζεται όχι μόνο ως απαιτούμενη προϋπόθεση, αλλά και ως επιτακτική ανάγκη για την εύρυθμη λειτουργία και συγκρότηση του κοινωνικού βίου.

Ο υπερφίαλος άνθρωπος του 21ου αιώνα, όντας γοητευμένος από την «Σειρήνα» της τεχνολογικής προόδου και εξέλιξης, αποδέχεται πρόθυμα και απερίσκεπτα να θυσιάσει την ιδιωτικότητα, το απόρρητο και την ασφάλεια των προσωπικών του δεδομένων, ευελπιστώντας να απολαύσει το «μεθυστικό τραγούδι» του προγραμματισμού, της ταχύτητας, της άνεσης και της ευκολίας, που υπόσχονται παραπλανητικά οι νέες ψηφιακές τεχνολογίες.

Ο άνθρωπος της Πληροφορικής –ο «Homo Ιnformaticus»– αδημονεί να υιοθετήσει κάθε νέο προϊόν του τεχνολογικού πολιτισμού, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι κάθε κακόβουλος χρήστης αποκτά μέσω της ψηφιακής τεχνολογίας την δυνατότητα της αθέμιτης και παράνομης πρόσβασης στα προσωπικά του δεδομένα, τα οποία όμως είναι αλληλένδετα με την ατομική, οικογενειακή και επαγγελματική του ζωή.

Οι καινοτόμες τεχνολογίες στο πεδίο της Πληροφορίας και Επικοινωνίας περιβάλλονται παγκοσμίως με την λάμψη της μετανεωτερικότητας, καθώς προσελκύουν την προσοχή και το ενδιαφέρον δισεκατομμυρίων ανθρώπων, καθιερώνοντας νέους ανατρεπτικούς κανόνες και τρόπους επικοινωνίας και συναλλαγών. Την ίδια στιγμή, οι πολίτες εθισμένοι από την συνεχή χρήση των ευφάνταστων τεχνολογικών εφαρμογών, εισάγοντας τον «προσωπικό τους κωδικό», εντάσσονται στην παγκοσμιοποιημένη ψηφιακή κοινωνία, η οποία δεν διστάζει στον βωμό της ταχύτητας, της ευκολίας και της άνεσης να θυσιάσει την ασφάλεια των προσωπικών δεδομένων και το απαραβίαστο της ιδιωτικής ζωής.

Από την άλλη πλευρά, οι τεχνολογικές εφευρέσεις εργαλειοποιούνται από την υπερεθνική ολιγαρχική ελίτ, που έχει θέσει ως πρωταρχική επιδίωξή της την ψηφιοποίηση κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας, με σκοπό την συνεχή ηλεκτρονική επιτήρηση του ανθρώπου και την βαθμιαία συρρίκνωση των συνταγματικών του ελευθεριών, στο πλαίσιο της εγκαθίδρυσης και επιβολής ενός παγκόσμιου συστήματος παν-οπτικού ελέγχου.

Έχουν παρέλθει σχεδόν τριανταπέντε χρόνια από την δημοσίευση του πιο πάνω άρθρου και σήμερα βρισκόμαστε στην δυσάρεστη θέση, όχι μόνο να επιβεβαιώσουμε την ορθότητα των δυσοίωνων προβλέψεων του αρθρογράφου, αλλά και να καταγράψουμε το γεγονός ότι και οι πλέον απαισιόδοξες εκτιμήσεις του ωχριούν ενώπιον της σημερινής εφιαλτικής δυστοπικής πραγματικότητας.

Το 1990 η φαντασία του αρθρογράφου δεν μπορούσε να συλλάβει το «ορμητικό κύμα» της ψηφιακής φρενίτιδας που θα σάρωνε κάθε πτυχή της κοινωνικής και οικονομικής ζωής των πολιτών, κυρίως του δυτικού κόσμου.

Ζώντας σήμερα στην εποχή του απόλυτου ψηφιακού μετασχηματισμού των πάντων, όπου οι υπηρεσίες, τα αγαθά αλλά και οι άνθρωποι έχουν ψηφιοποιηθεί, κάθε πολίτης που δεν θα υιοθετεί τις σύγχρονες ψηφιακές εφαρμογές της «ευκολίας», της «άνεσης» και της «ταχείας εξυπηρέτησης» θα λοιδορείται και θα χλευάζεται ως αρνητής της τεχνολογικής προόδου και εξέλιξης, θα περιθωριοποιείται και θα οδηγείται μοιραία σε ένα άνευ προηγουμένου κοινωνικό και οικονομικό αποκλεισμό.

Ο Αμερικανό-Βρετανός συγγραφέας Άλντους Χάξλευ, ο οποίος ήταν καλά ενημερωμένος για τις σκοτεινές επιδιώξεις της αφανούς ελίτ, εξετάζοντας στο δοκίμιό του «Επιστροφή στον θαυμαστό καινούριο κόσμο» την τάση της σύγχρονης κοινωνίας (1958), εν σχέσει προς την «προφητική ενόραση» που είχε εκφράσει σχεδόν τριάντα χρόνια νωρίτερα (1932) στο κλασικό δυστοπικό του μυθιστόρημα «Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος» σημειώνει πολύ εύστοχα τα ακόλουθα:

«Στις πιο αποτελεσματικές αυριανές δικτατορίες είναι πιθανό να υπάρχει πολύ λιγότερη βία απ’ ό,τι στις δικτατορίες του Χίτλερ και του Στάλιν.  Οι υπήκοοι του μελλοντικού δικτάτορα  θα υποβάλλονται σε ανώδυνη πειθαρχία από ένα σώμα ισχυρά εκπαιδευμένων Κοινωνικών Μηχανικών. “Η  πρόκληση της κοινωνικής μηχανικής στην εποχή μας” γράφει ένας ενθουσιώδης οπαδός της καινούργιας αυτής επιστήμης, “είναι σαν την πρόκληση της τεχνολογικής επιστήμης πριν από πενήντα χρόνια”. Αν το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα  ήταν η εποχή των τεχνολόγων μηχανικών, το δεύτερο μισό μπορεί κάλλιστα να είναι η εποχή των κοινωνικών μηχανικών, και ο εικοστός πρώτος αιώνας, υποθέτω, θα είναι η εποχή των Παγκόσμιων Ελεγκτών του συστήματος της επιστημονικής κάστας και του Θαυμαστού καινούργιου κόσμου» (Από το βιβλίο του Άλντους Χάξλευ «Επιστροφή στον θαυμαστό καινούργιο κόσμο», Μετάφραση και σχόλια Στεφ. Παϊπέτης, εκδόσεις Μέδουσα, Αθήνα 2014, σελ. 58 και 59).

Διανύοντας την τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα, είμαστε σχεδόν σε θέση να επιβεβαιώσουμε ό,τι, μιλώντας ο Χάξλεϋ για τους «παγκόσμιους ελεγκτές» του θαυμαστού καινούριου κόσμου, υπαινισσόταν σαφώς τους «ευφυείς» αυτοματοποιημένους αλγορίθμους μηχανικής μάθησης, οι οποίοι θα επιτηρούν και θα ελέγχουν την ζωή των πολιτών, βαθμολογώντας την κοινωνική τους συμπεριφορά, ανταμείβοντας με προνόμια και παροχές τους υπάκουους και επιβάλλοντας οικονομικές κυρώσεις και αποκλεισμούς στους απείθαρχους.

Σε μερικά χρόνια από σήμερα, προγραμματίζεται να υλοποιηθεί η δυστοπική εκδοχή του θαυμαστού καινούριου κόσμου, όπου οι υπολογιστικές μηχανές και τα ανθρωποειδή ρομπότ όχι μόνο θα εκτοπίσουν τον άνθρωπο από τους χώρους παραγωγής και εργασίας, αλλά θα αποκτήσουν προοδευτικά τον πλήρη και απόλυτο έλεγχο της ζωής του. Υπολογιστικά συστήματα Τεχνητής Νοημοσύνης θα φθάσουν στο σημείο να υπαγορεύουν στον πνευματικά απονευρωμένο και ψυχικά απονεκρωμένο άνθρωπο –πάντοτε για το καλό του– την ταχύτερη και ασφαλέστερη διαδρομή για τις μετακινήσεις του, την λήψη της βέλτιστης τροφής για την ενίσχυση της υγείας του, ακόμη και την ομορφότερη και πιο πιστή υποψήφια σύντροφό του, στην πραγματικότητα όμως, θα τον έχουν μεταβάλλει σε ρομποτοποιημένο, υπάκουο πολίτη, χωρίς ίχνος ελεύθερης βούλησης και κριτικής σκέψης, έτοιμο να υποκύψει στις ασφυκτικές απαιτήσεις του Παγκόσμιου Ψηφιακού Κράτους της Νέας Εποχής.

Οι πολίτες οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι ο επιταχυνόμενος ψηφιακός μετασχηματισμός δεν θα οδηγήσει σε μια κοινωνία «αγγελικά πλασμένη», αλλά σε μια κοινωνία πνιγηρής συμμόρφωσης και ομοιομορφίας που θα συνθλίψει την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας και την ψυχική υγεία των πολιτών. Επειδή ο άνθρωπος δεν είναι καμωμένος να λειτουργεί απρόσωπα και ψηφιοποιημένα, αλλά ως φύσει κοινωνικό ον, αναζητά την διαπροσωπική και συναισθηματική επαφή και επικοινωνία.

Η ακραία ψηφιοποίηση κάθε πεδίου της ανθρώπινης δράσης θα εξουδετερώσει την κοινωνική αλληλεπίδραση και θα οδηγήσει μοιραία τον άνθρωπο σε απομόνωση και μαρασμό, γεγονός που θα προκαλέσει ανεπανόρθωτη βλάβη στην ψυχική του υγεία.

Αποτελεί πραγματικά διακαή στόχο της Νέας (σατανικής) Τάξης Πραγμάτων να ισοπεδώσει τους δύο βασικούς πυλώνες της ανθρώπινης προσωπικότητας, δηλαδή την Ελευθερία και την Αξιοπρέπεια του Ανθρώπου, με απώτερο σκοπό την διαμόρφωση μιας υπνωτισμένης και ομογενοποιημένης κοινωνίας, όπου οι πολίτες, έχοντας εκπαιδευθεί κατάλληλα, σκέπτονται, εκφράζονται, ομιλούν, θρησκεύουν, συναλλάσσονται, ερωτοτροπούν και εν τέλει συμπεριφέρονται πανομοιότυπα και προγραμματισμένα, σύμφωνα με τις διαταγές και οδηγίες των Παγκόσμιων Ελεγκτών του συστήματος κοινωνικής αξιολόγησης και ψηφιακής επιτήρησης.

Ο αρθρογράφος του πιο πάνω κειμένου διατύπωσε την (ορθή) σκέψη ότι, αναγράφοντας το όνομά μας στην οθόνη ενός κεντρικού τερματικού, θα ήταν δυνατόν, μέσα σε ελάχιστο χρόνο, να αποκαλυφθεί όλο το οικονομικό, κοινωνικό, ακόμη και το ψυχολογικό μας προφίλ. Βέβαια οι δαιμονικοί Νεοταξίτες, εκδηλώνοντας την απέχθειά τους εν σχέσει προς κάθε τι ορθόδοξο και χριστιανικό, απέρριψαν ως μέσο ταυτοποίησης το βαπτιστικό όνομα και το επώνυμο των πολιτών, θεσμοθετώντας τον προσωπικό αριθμό του πολίτη.

Με την καθιέρωση του προσωπικού αριθμού ως ενιαίου κωδικού αναγνώρισης-ταυτοποίησης διευκολύνεται μεν και απλοποιείται η διαλειτουργικότητα των διαφορετικών ψηφιακών συστημάτων του Δημοσίου Τομέα, όμως την ίδια στιγμή επιτυγχάνεται η ηλεκτρονική διασύνδεση μεταξύ όλων των αρχείων των δημοσίων υπηρεσιών και των προσωπικών δεδομένων των πολιτών, και επομένως κάθε κακόβουλη αρχή ή υπηρεσία αποκτά την τεχνική δυνατότητα να ελέγχει και να παρακολουθεί την ροή των πάσης φύσεως πληροφοριών που τους αφορούν.

Συνεπώς, η χρήση και η αξιοποίηση του προσωπικού αριθμού οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο πλήρες και ολοκληρωτικό ηλεκτρονικό φακέλωμα των πολιτών, με αποτέλεσμα η προσωπική ζωή του ανθρώπου να καθίσταται διάτρητη και κάθε έννοια ιδιωτικότητας να εξαφανίζεται.

Τελικά, όσοι πολίτες λάβουν την γενναία προσωπική απόφαση να απορρίψουν το ηλεκτρονικό σύστημα ταυτοποίησης και συναλλαγής θα είναι «ανύπαρκτοι» για τις ηλεκτρονικές υπηρεσίες του Ψηφιακού Δημοσίου, σχηματίζοντας την ομάδα των «αόρατων πολιτών», που αντιστέκονται στον παγκόσμιο ψηφιακό φασισμό, δίνοντας θυσιαστική μαρτυρία ορθόδοξης χριστιανικής συνειδήσεως, αλλά και ελεύθερου δημοκρατικού φρονήματος.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το παρόν άρθρο, σε ελαφρώς συμπτυγμένη μορφή, δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ», 18/8/2024, σελ. 59.

https://agonasax.blogspot.com/2024/09/blog-post_4.html