ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΓΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΕΣ

 

«Στὴν ἐποχή μας, ὁ διάβολος πῆγε διακοπές, γιατί τὸ ἔργο του, τὸ συνεχίζουν οἱ Ἐπίσκοποι!!! Τὸ μεγαλύτερο ἐκκλησιαστικὸ πρόβλημα τῆς ἐποχῆς μας εἶναι οἱ Ἐπίσκοποι!  Τί πίστη ἔχουν»!

(π. Ιωάννης Ρωμανίδης)

 

Γράφει ὁ Διονύσης Μακρῆς

Θεολόγος- Δημοσιογράφος

Ἕνα μεγάλο πρόβλημα τῆς ἐποχῆς, εἶναι ἡ σχέση τῶν ἐπισκόπων μὲ τοὺς Ἁγίους.  Ἡ πραγματικότητα διασαφηνίζει ὅτι τιμοῦν τοὺς παλαιοὺς Ἁγίους οἱ Μητροπολίτες, ἐπειδὴ ἔζησαν σὲ ἐποχὲς παλαιότερες ἀπὸ ἐμᾶς.  Ἂν ζοῦσαν σήμερα, καὶ ἐπαναλάμβαναν τὰ ἴδια πνευματικὰ κατορθώματα, θὰ τοὺς θεωροῦσαν ὑποψηφίους γιὰ κάποιο τρελοκομεῖο!  Ἀπόδειξη;  Πολλοὺς Ἁγίους ἀνέδειξε ὁ περασμένος αἰώνας καὶ ἡ ἀπαρχὴ τοῦ 21ου αἰώνα.  Ὅλοι αὐτοί, ζωντάνευσαν τὴν ἡσυχαστικὴ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἤλεγξαν τὴν ἁμαρτία, δρομολόγησαν πολλὲς ψυχὲς στὸ Χριστό.  Ἀναθάρρυνε  καὶ τροφοδοτήθηκε ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ.  Οἱ μόνοι ποὺ θορυβήθηκαν ἦταν οἱ Δεσποτάδες!  Αἰτία; Ἡ ἀνόμοια ζωὴ τῶν Ἁγίων μὲ τὴν ζωὴ τῶν περισσότερων ἀπ’ αὐτούς.  Δογματίζουν, βγάζουν «φετφὰ» κατὰ τὰ μουσουλμανικὰ πρότυπα, σύμφωνα μὲ τὸ ἦθος ποὺ καλλιεργοῦν…ἔχουμε ἠχογραφημένες συνομιλίες ποὺ τσιρίζουν: «δὲν ἀσχολεῖται ὁ Χριστὸς μὲ τὰ κρεβάτια καὶ τὰ τραπέζιά μας ἀλλὰ μὲ τὴν καρδιά μας»!  Λὲς καὶ ἡ καρδιά, ποὺ ἑνώνεται μὲ τὴν οὐσία τῆς ψυχῆς, δὲν συντονίζει τὴν θεοπρεπὴ ἢ τὴν δαιμονιώδη λειτουργικότητα ὅλου τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος.

Ὑπάρχει καὶ ἕνας ἄλλος λόγος ποὺ κυνηγοῦν τοὺς Ἁγίους.  Χάνουν τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ ποιμνίου ποὺ ἐπικεντρώνεται σ’ αὐτούς!  Τοὺς σύγχρονους Ἁγίους!  Φωνάζουν οἱ καημένοι οἱ Δεσποτάδες «κάνετε ὑπακοὴ σ’ ἐμᾶς, ἐμεῖς εἴμαστε ἡ Ἐκκλησία, χωρὶς ἐμᾶς δὲν ὑπάρχετε ἐσεῖς» ἀλλὰ ὁ λαός, θεωρεῖ πιὰ τὸ θεσμὸ τοῦ Ἐπισκόπου ἀπαραίτητο μόνο ἀπὸ λειτουργικὴ σκοπιά.  Ὄχι ἀπὸ πλευρᾶς διδακτικῆς. Φαίνεται ὅτι εἶναι ἀθεολόγητοι καὶ ἀφερέγγυοι. Νὰ ἀναφέρουμε δύο τελευταῖα παραδείγματα:

Ἱεράρχης καριερίστας, προστατευόμενος τοῦ Προκαθημένου, ἑτοιμαζόμενος ἀπὸ τὶς δυνάμεις τοῦ σκότους μὲ τὶς ὁποῖες συμμαχεῖ γιὰ αὐριανὸς Ἀρχιεπίσκοπος, μίλησε ἀνοιχτὰ ὑπὲρ τῆς ὁμοφυλοφιλίας!  Δὲν τὴν θεώρησε δαιμονικὴ κατάσταση, εἰδεχθὲς πάθος, ἀλλὰ «δῶρο» Θεοῦ! Ὅποτε, ὅσοι τὸ διαθέτουν, βαδίζουν σὲ δρόμο ποὺ «χάραξε» ὁ Θεός!  Συνέστησε στὰ ὁμοφυλοφιλικὰ «ζεύγη» σταθερότητα στὴ μονογαμικὴ σχέση καὶ καλλιέργεια τῆς «πνευματικῆς» ζωῆς!  Ἔφριξε τὸ πανελλήνιο.  Οὐδεὶς Δεσπότης μίλησε.  Τὰ βάζεις εὔκολα μὲ τὸ πιὸ ἰσχυρὸ ὀχυρό τοῦ κατεστημένου;  Ἄλλωστε κάποιοι προώθησαν τὰ συμφέροντά τους μέσω αὐτοῦ, ὡς μεσάζοντος πρὸς τὸν ἐκκλησιαστικὸ «Καίσαρα»!  Θὰ τὰ ἔλεγε αὐτὰ ἐπὶ ἀλήστου μνήμης Ἱερωνύμου τοῦ Α΄, ἀκόμη καὶ ἐπὶ Σεραφεὶμ καὶ Χριστοδούλου καὶ θὰ ἔμενε στὴ θέση του;  Ὁ μὲν Ἱερώνυμος Κοτσώνης ἤθελε τὸ κάλλος τῆς Ἐκκλησίας νὰ φαίνεται ὅπως διαμορφώθηκε ἀπὸ Ἐκεῖνο ποὺ τὴν ἔχει σῶμα Του, ἄχραντο καὶ ἀκηλίδωτο «χωρὶς σπίλο ἢ ρυτίδα ἢ τί τῶν τοιούτων»…  Οἱ δὲ ἑπόμενοι ἀπ’ αὐτόν, παρὰ τὶς εὐκαιριακὲς ἐκπτώσεις ποὺ ἔκαναν καὶ τοὺς κατὰ καιροὺς ἐνόχους συμβιβασμούς τους, τηροῦσαν τουλάχιστον τὰ προσχήματα…  Τώρα ἑτοιμάζει ἀπροκάλυπτα ἡ διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας, τὴν πανσεξουαλικὴ συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς εὐθύνης τους!

Ἄλλο παράδειγμα.  Ἀρχιεπίσκοπος πανίσχυρος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου: πολλὰ ἄρρητα ρήματα φθέγγεται κατὰ καιρούς, γιὰ νὰ εἶναι προφανῶς ἀρεστὸς στὸ σύστημα καὶ νὰ εἶναι ὁ ἀμεσότερος διάδοχος τοῦ Ὑψηλοτάτου Θρόνου…Βγῆκε πρόσφατα καὶ τοποθετήθηκε ἀρνητικὰ μέν, ἀλλὰ ἤπια γιὰ τὶς  ἐκτρώσεις.  Ἔκανε στὸ τέλος λόγο καὶ γιὰ αὐτοδιάθεση «αὐτονομία» τῶν γυναικῶν στὸ θέμα αὐτό.    Τὸ «ἐκ προμελέτης ἔγκλημα ἰδιαζόντως ἀπεχθὲς» κατὰ τὸν ὁμολογητὴ καὶ μεγάλο Διδάσκαλο τοῦ Γένους π. Γεώργιο Μεταλληνό, δὲν γίνεται ποτὲ δικαίωμα τῆς γυναίκας, ὡς δυνατότητα νὰ πεῖ «ὄχι» στὴν κύηση, ὅπως τάχα ἡ Θεοτόκος εἶπε ἐλευθέρως «ναὶ» στὸν Ἀρχάγγελο τὴν ὥρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ!!! Ἡ Παναγία εἶχε φυσικὸ θέλημα, ἦταν ταυτισμένη ἀπόλυτα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καθ’ ὅ,τι στὴ Θέωση καὶ δὲν μποροῦσε σὲ καμία περίπτωση νὰ ἀρνηθεῖ!  Νὰ πεῖ «ὄχι»! Ἄλλωστε «αὐτονομία» στὰ θέματα τὰ πνευματικά, σημαίνει ἀνάπτυξη γνωμικοῦ θελήματος.  Ὅποιος εἶναι πραγματικὰ ἐλεύθερος, δὲν αὐτονομεῖται ἀπὸ τὸν Θεό, ἀλλὰ ταυτίζεται κατὰ φυσικὸ καὶ ἀβίαστο τρόπο μὲ τὸ θέλημά Του καὶ πειθαρχεῖ στὶς ἐντολές Του!  «Αὐτονομία» σημαίνει ἐμπαθὴς διαφοροποίηση ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ ὑποδούλωση στὶς συμπλεγματικὲς καταστάσεις τῶν παθῶν καὶ τῆς ἁμαρτίας…

Ὁ ἴδιος, ὑπερμάχησε στὴ χρήση πολλῶν λαβίδων γιὰ τὴν μετάδοση τῆς Θείας Κοινωνίας καὶ ἐξονόμασε αἱρετικούς, ὄχι τοὺς διαστροφεῖς τῆς ἀλήθειας ἀλλὰ τοὺς θορυβώδεις διεκδικητὲς τῆς χριστιανικῆς ἀποκλειστικότητας!

Οἱ δύο αὐτοὶ ποὺ ἀνέφερα, εἶναι φίλοι μεταξύ τους καὶ συνεργαζόμενοι.  Προστατεύονται καὶ προωθοῦνται ἀπὸ τὸ νεοταξικὸ σύστημα γιὰ νὰ ὑλοποιήσουν προκαθορισμένους σχεδιασμοὺς καὶ θὰ εἶναι, ἂν δὲν ἐπέμβει ὁ Θεός, αὐριανοὶ προκαθήμενοι…

Ἐπανέρχομαι, στὴ σχέση συγχρόνων Ἐπισκόπων καὶ συγχρόνων Ἁγίων.  Κανένας ἀπὸ τοὺς σύγχρονους Ἁγίους, δὲν διέφυγε ἀπὸ τὸ ἄγριο κυνηγητὸ τῶν Ἐπισκόπων.  Ὁ Ἅγιος Πορφύριος τί πέρασε ἀπὸ τὸν Ἀττικῆς Δωρόθεο;  Διαβάσετε καὶ θὰ δεῖτε… Οὐδεὶς ἐκ τῶν πολλῶν Ἐπισκόπων τοῦ Λεκανοπεδίου τῆς Ἀττικῆς τὸν πῆρε στὰ σοβαρά, πλὴν τοῦ Ἁγίου ὄντως Νικαίας Γεωργίου Παυλίδη καὶ τοῦ ἐπίσης Ἁγίου Νέας Σμύρνης Χρυσοστόμου Βούλτσου!  Τελευταία τὸν προσέγγισε καὶ ὁ Ἀθηνῶν Σεραφεὶμ καὶ ἔδωσε λύση στὸν διωγμὸ του σχετικὰ μὲ τὴν κανονικὴ ἀναγνώριση καὶ ἔνταξη τοῦ ἡσυχαστηρίου του.  Ὑπῆρχαν καὶ Ἅγιοι Μητροπολίτες ποὺ τὸν εἶχαν πνευματικό, ὅπως ὁ Λευκάδος Νικηφόρος κ.ἄ.

Τί πέρασε ὃ Ἅγιος Παΐσιος στὴν Κόνιτσα;  Ὄχι βέβαια ἀπὸ τὸν ἁγιασμένο Σεβαστιανό. Τί πέρασε ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος Τσαλίκης ἀπὸ τὸν Χρυσόστομο Βέργη;  Ἐκμυστηρεύθηκε κάποτε σὲ σημερινὸ Μητροπολίτη πνευματικό του παιδί:  «μὲ πείραξε πάτερ μου πολὺ ὁ διάβολος ἀπόψε τὴν νύχτα.  Μοῦ φώναξε «ἀνεβαίνει ὁ Δεσπότης»! Τρόμαξα! Ὅταν συνῆλθα εἶπα «πειρασμικὴ προσβολὴ ἦταν».  Ὅμως ἀπὸ τὴν ἀνησυχία δὲν μπόρεσα νὰ ξανακοιμηθῶ…».

Τί πέρασε ὁ Ἅγιος Φιλόθεος Ζερβάκος ἀπὸ τοὺς Παροναξίας Χερουβεὶμ καὶ Ἀμβρόσιο τὸν Α΄;  Τί πέρασε ὁ Ἅγιος Γεώργιος Καρσλίδης ἀπὸ τὸν Δράμας Φίλιππο;  Τί πέρασε ὁ ἐπιφανὴς Ἅγιος του 21ου αἰώνα, Ὅσιος Γέρων  Ἐφραὶμ ὁ Φιλοθεΐτης στὴν Ἀμερικὴ ἀπὸ τὸν γνωστὸ Ἀρχιεπίσκοπο Ἰάκωβο καὶ τοὺς ὁμόφρονές του Ἀρχιερεῖς;  Ἀνεκδιήγητα βάσανα… Τὸν στήριξε ὁ Ἀμερικῆς Σπυρίδων, ὁ Καλιφόρνιας Ἀντώνιος καὶ ἐλάχιστοι ἄλλοι… Ὁ παγκοσμίου κύρους καὶ ἀκτινοβολίας Γέρων Ἐφραίμ, ἦταν «βαρὺς καὶ βλεπόμενος» μόνο στὴν κρίση τῶν Ἐπισκόπων!  Καὶ στὴν Ἑλλάδα δοκίμασε τὸ ἀκόρεστο μίσος ὁρισμένων, ἐπειδὴ δὲν συμφωνοῦσε ἡ θεόπνευστη διδαχή του μὲ τὴν ἀκατονόμαστη ζωὴ καὶ «θολολογίας» τους…

Μοῦ κάνει ἐπίσης τεράστια ἐντύπωση, ὅτι καὶ ὁ μεγάλος Ὅσιος καὶ βιωματικὸς Θεολόγος Γέρων Σωφρόνιος Σαχάρωφ, ὄχι μόνο δοκίμασε καὶ αὐτὸς στὸ Ἔσσεξ τὴν Ἐπισκοπικὴ «ἀγάπη» στὴν πιὸ «ἀπαθὴ» της ἔκφραση, ἀλλὰ ἐνῶ χαρακτηρίζουν μία ἠπιότητα καὶ ἠρεμία τὰ κείμενά του, ἀκόμη καὶ ὅταν ἀναφέρεται σὲ πολὺ τραχεῖς καταστάσεις, τολμᾶ ὁλοφάνερα νὰ γράψει στὸ βιβλίο του «Τὸ Μυστήριο τῆς χριστιανικῆς ζωῆς»:

«οἱ μεγαλύτεροι ἐχθροὶ τῶν ἀσκητῶν-ἐρημιτῶν εἶναι οἱ πλησιόχωροί τους Ἡγούμενοι καὶ οἱ ἐπαρχιοῦχοι Ἐπίσκοποι»!

Ἀναφέρει σὰν παράδειγμα τὸν Ὅσιο Σεραφεὶμ τοῦ Σαρὼφ καὶ ἀναλύει γιατί διεκδίκησε αὐτοδιοίκητο τὸ Ἅγιο Ὄρος..!

Τί πέρασε ὁ Ἅγιος Εὐμένιος Λαμπάκης στὸ Ρέθυμνο ἀπὸ τὸν Ἄνθιμο; Ἡ μόνη φωτεινὴ ἐξαίρεση εἶναι ὁ Χίου Παντελεήμων Φωστίνης!  Ἐκεῖνος κήδευσε τὸν Ἅγιο Νεκτάριο καὶ ὑπὲρ-εὐλαβοῦνταν τὸν Ἅγιο Ἄνθιμο Ἀβαγιανό!  Ὁ Φωστίνης ἦταν Ἅγιος κατὰ τὸν Ἅγιο Πορφύριο ἀλλὰ λίγο ἀφελής.  Ἔτσι μαζεύθηκε δίπλα του ὅλος ὁ ὑπόκοσμος τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ δυναμικοῦ γιὰ νὰ τὸν χρησιμοποιήσουν ὡς μέσον, στὴν ἐκπόρθηση ὑψηλῶν θέσεων.  Ὁ ἴδιος αὐτός, στήριξε ἀφάνταστα καὶ τὸν Ἅγιο Γέροντα Γερβάσιο Παρασκευόπουλο στὴν Πάτρα, ὅταν διώχθηκε ἀγρίως ἀπὸ τὸν τότε Δεσπότη, ἐπειδὴ δίδασκε συζυγικὴ ἐγκράτεια τὴν Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ καὶ πειθαρχημένο γάμο, προκειμένου νὰ ζυμώνουν πρόσφορα οἱ χριστιανές!  Τότε, θεωροῦνταν ἀδιανόητα τὰ σπιράλ, οἱ ἐκτρώσεις καὶ τὰ παρὰ φύση ἁμαρτήματα.  Ἂν ζοῦσε καὶ τὰ ἔλεγε σήμερα, σίγουρα θὰ τὸν καρατομοῦσαν, γιατί τὰ θεωροῦν οἱ σημερινοὶ μεταπατερικοὶ ποιμένες, δικαίωμα καὶ τὸ προσφιλέστερο σπόρ.

Ὅλα αὐτὰ γιατί γίνονται;  Γιατί νομίζουν οἱ ἐπίσκοποι ὅτι εἶναι μαγικὰ πρόσωπα ποὺ μόλις ἀνέβουν τὶς βαθμίδες τῶν Ἀρχιερατικῶν Θρόνων, μεταμορφώνονται αὐτοστιγμεὶ σὲ μοναδικὲς καὶ ἀδιαμφισβήτητες αὐθεντίες;  Κι αὐτὸ ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν ποιότητα τῆς πνευματικῆς τους κατάστασης.  Μπορεῖ π.χ. ὁ Ἐπίσκοπος νὰ βρίσκεται βιωματικὰ στὸ παρὰ φύσιν, καὶ νὰ παριστάνει «ἀξιωματικὰ» τὸν μοναδικὸ δρομοληγητὴ γιὰ τὸ ὑπὲρ φύσιν.  Ἐπειδὴ δέχθηκε, ὅπως δέχθηκε, τὸ χάρισμα τῆς Ἀρχιερωσύνης, ξεγελιέται πὼς εἶναι ἕνα μαγικὸ πρόσωπο, ποὺ μόλις ἀνέβηκε τὰ σκαλοπάτια τοῦ Ἀρχιερατικοῦ Θρόνου, μεταμορφώθηκε σὲ μία μοναδικὴ καὶ ἀδιαμφισβήτητη αὐθεντία, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν ἐσωτερική του κατάσταση!!!  Φαντάζεστε ἀσπάλακες, τυφλοπόντικες τῶν ὑπονόμων, νὰ κάνουν ἀναλύσεις γύρω ἀπὸ ἀστρονομικὰ θέματα;  Κάτι παρόμοιο συμβαίνει κι ἐδῶ… Ὁ Ἐπίσκοπος, πρῶτα μετέχει στὸν Ἀποστολικὸ τρόπο ζωῆς, γίνεται «τρόπων μέτοχος» τῶν Ἀποστόλων καὶ ἔπειτα λαμβάνει τὸ χάρισμα τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, γίνεται «Θρόνων διάδοχος»!  Αὐθεντία ἀλήθειας καὶ ζωῆς εἶναι ὁ Ἐπίσκοπος, ποὺ καθάρθηκε ἡσυχαστικὰ καὶ πληρώθηκε, γέμισε ἁγιοπνευματικά, μὲ τὴν Ἀρχιερωσύνη ἀπὸ τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος!  Βίωσε τὴν ἀλήθεια, μελετᾶ τὴν ἐμπειρία τῶν «διαβεβηκότων ἐν θεωρία» καὶ δίνει μαρτυρία περὶ αὐτῶν τῶν καταστάσεων.  Ὁ μεγαλύτερος σύγχρονος δογματολόγος π. Ἰωάννης Ρωμανίδης τὰ ἀναλύει αὐτά: «…ὁ Αὐγουστίνος προτάσσει τὴν πίστη καὶ μετὰ ἔρχεται ἡ γνώση.  Ἡ βασικὴ προϋπόθεση τοῦ Αὐγουστίνου εἶναι ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ μόνο διὰ τῆς λογικῆς του νὰ γνωρίσει τὴν ἀλήθεια, ἀλλὰ πρῶτα ἡ λογικὴ διὰ τῆς πίστεως νὰ γνωρίσει τὴν ἀλήθεια, προηγεῖται ἡ πίστη. Μετὰ διὰ τῆς πίστεως κανεὶς δέχεται τὰ δόγματα καὶ μετὰ καταλαβαίνει τὰ δόγματα.  Ὁπότε εἶναι ἡ πίστη ποὺ προηγεῖται τῆς γνώσεως.  Κατ’ αὐτὸ τὸν τρόπο ἀνεπτύχθη καὶ μία ἄλλη περίεργη θεωρία τοῦ Αὐγουστίνου.  Γιατί δεχόμεθα τὰ δόγματα;  Διότι εἶναι τῆς Ἐκκλησίας τὰ δόγματα, εἶναι τῆς Ἐκκλησίας ἡ διδασκαλία.  Ὁπότε, ἡ αὐθεντία γιὰ τὴν ἀποδοχὴ εἶναι ἡ Ἐκκλησία γιὰ τὸν Αὐγουστίνο.  Εἶναι ἡ πρώτη φορά, ποὺ ἐμφανίζεται αὐτὴ ἡ ἀντίληψη.  Ἐνῶ σὲ μᾶς δὲν ὑπάρχει αὐτὴ ἡ ἀντίληψη.  Σὲ μᾶς εἶναι οἱ πατέρες, δὲν εἶναι ἡ Ἐκκλησία.  Ἡ Ἐκκλησία γιὰ μᾶς δὲν εἶναι μία ἀφηρημένη ἰδέα ποὺ εἶναι μία ὀργανωμένη ἐκκλησιαστικὴ ἱεραρχικὴ αὐθεντία.  Σὲ μᾶς εἶναι «οἱ ἐμπειρίαν ἔχοντες».  Οἱ θεούμενοι εἶναι ἡ αἰτία ποὺ δεχόμεθα ἐμεῖς τὰ δόγματα.  Δηλαδή, ὁ θεούμενος, ποὺ ἔχει ἄμεση γνώση περὶ τοῦ Θεοῦ, εἶναι τὸ θεμέλιο τῆς πίστεως τῆς δικῆς μας, διότι ἐμεῖς ποὺ δὲν ἔχουμε γνώση περὶ Θεοῦ, δεχόμεθα τὴν διδασκαλία αὐτῶν ποὺ ἔχουν τὴν γνώση… » (Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ἰεροθέου, Ἐμπειρικὴ Δογματική, Τόμος Α΄, Σελ.132) καταλάβατε γιατί ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης, ἐκστόμισε τὶς δύο ἐκεῖνες θεμελιακὲς φράσεις του:

Στὴν ἐποχή μας, ὁ διάβολος πῆγε διακοπές, γιατί τὸ ἔργο του, τὸ συνεχίζουν οἱ Ἐπίσκοποι!

Τὸ μεγαλύτερο ἐκκλησιαστικὸ πρόβλημα τῆς ἐποχῆς μας εἶναι οἱ Ἐπίσκοποι!  Τί πίστη ἔχουν!

Ἑπομένως, δὲν θὰ ὑπῆρχε αὐτὴ ἡ διάσπαση μεταξὺ θεουμένων καὶ ποιμένων, ἂν οἱ δεύτεροι εἶχαν πνευματικὰ καὶ θεολογικὰ κριτήρια νὰ ἀναγνωρίζουν τὰ χαρίσματα καὶ νὰ ὁριοθετοῦν σωστὰ τὴν πλάνη.  Ποὺ ὑπάρχει ἄφθονη καὶ αὐτή…

Τελειώνω μὲ ὅσα μοῦ ἔγραψε Ἱερέας ἀπὸ τὴν Ἀθήνα καὶ μαρτυροῦν στὴν πράξη, ὅσα προαναφέραμε:  «…ἦταν ἡ περίοδος τῶν σπουδῶν μου.  Δεκαετία τοῦ ΄90.  Βρεθήκαμε μὲ φίλους καὶ συμφοιτητὲς στὸ πνευματικὸ κέντρο τῆς ἐνορίας τάδε στὴν εὐρύτερη περιοχὴ τῶν Ἀθηνῶν…Διεξήχθη ἔντονη δημόσια λογομαχία μεταξύ τοῦ Μητροπολίτη ποὺ ἦρθε στὸ πανηγύρι καὶ ἐφημερίου τῆς ἐνορίας.  Ἦταν μετὰ τὴν λειτουργία.  Ὁ παπὰς ἔλεγε γιὰ τὸν Ἅγιο Πορφύριο καὶ ὁ Δεσπότης λύσσαξε κυριολεκτικά.  Τὸν ρώτησε: «γιατί μιλᾶς γι’ αὐτὸν πάτερ; Ἔχει πάρει θέση ἡ Ἐκκλησία;».  Λεβέντης κρητίκαρος ὁ παπάς, δὲν χάνει καιρό:

-Ποιὰ εἶναι ἡ Ἐκκλησία ποὺθὰ μᾶς πεῖ;  Πιάνει μὲ κομπασμὸ τὸ ἐγκόλπιό του ὁ Δεσπότης, τὸ λανσάρει ἐπιδεικτικὰ καὶ βρυχᾶται:

-«τοῦτο μωρὲ ἀκατήχητε». Δὲν χάνει καιρὸ ὁ παπὰς καὶ ἀπαντᾶ:

-«ἄν μοῦ πεῖς ἐσὺ καὶ ἡ βρωμοπαρέα σου ὅτι ὁ Πορφύριος εἶναι Ἅγιος, θὰ ἀρχίσω νὰ ἀμφιβάλλω καὶ ἐγὼ καὶ πολλοὶ ἄλλοι ποὺ ἂν καὶ ἁμαρτωλοί, τουλάχιστον ἔχουμε φόβο Θεοῦ…»

Τί ἀκολούθησε δὲν λέγεται…ἔφυγε ἀπειλώντας γιὰ ἀργία ὁ Δεσπότης ἀλλὰ δὲν τὸ ἀπετόλμησε…τὰ χρόνια πέρασαν…ὁ πανίσχυρος Δεσπότης ἔφυγε εὐτελισμένος καὶ ξεχασμένος ἀπ’ ὅλους…ὁ δὲ Πορφύριος «ὑπὲρ τὸν ἥλιο λάμπει»!  Ξέρεις γιατί συμβαίνουν αὐτά;  Γιατί ἔπαψε ἡ Ἐκκλησία νά ΄χει λεβέντες.  Καὶ ἐπειδὴ δὲν ὑπάρχουν πιὰ λεβέντες ἐπικρατοῦν οἱ που…δες…».

Ἐν κατακλείδι, ἀναφέρω δύο ἐπιστολὲς ἀειμνήστων μητροπολιτῶν στὸν Ἅγιο Γέροντα Γερβάσιο Παρασκευόπουλο (πνευματικά του ἀναστήματα ἦταν δύο σύγχρονοι Ἅγιοι Ἱεράρχες, ὁ Ὕδρας Ἰερόθεος Τσαντίλης καὶ ὁ ἀπὸ Αὐστραλίας Ἰεζεκιὴλ) ἀπὸ τοὺς μητροπολίτες Καρυστίας Παντελεήμονα Φωστίνη μετέπειτα Χίου καὶ Παροναξίας Ἰερόθεο μετέπειτα Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας.  Ἦταν ὅταν ὑπέστη φοβερὸ διωγμὸ ἀπὸ τὸν Πατρῶν Ἀντώνιο.  Γράφει ὁ Καρυστίας Παντελεήμων: «Ἀγαπητέ μου π. Γερβάσιε, παρακολουθῶ μὲ μεγάλην συγκίνησιν τὰ ἀποτελέσματα τῆς ὡραίας σου ἐργασίας καὶ τὰς συγκινήσεις τῆς περιπετείας σου.  Ὅταν κατὰ Νοέμβριον συνεδρίαζεν ἡ Ἱεραρχία ἔφερα τὸ ζήτημά σου καὶ ἐφώναξα μὲ ὅλην τὴν δύναμιν τῆς ψυχῆς μου ὅτι δὲν θὰ εὔρωμεν ἔλεος ἀπὸ τὸν Θεὸν ἐὰν ἀντὶ νὰ ἐμψυχώνομεν κληρικοὺς ἐνθουσιώδεις ὡς ὁ Γερβάσιος, προσπαθοῦμεν νὰ φράξωμεν τὸν δρόμον των…». Ὁ Παροναξίας καὶ ἔπειτα Αἰτωλίας Ἰερόθεος τοῦ ἔγραψε: «Ἀγαπητὲ μοι Γερβάσιε, εἶσαι κληρικός.  Λοιπὸν πρέπει νὰ ἔχης πάντοτε ὑπ’ ὄψιν σου καὶ ποτὲ νὰ μὴ λησμονήσεις τὸ τοῦ Μεγάλου Χρυσοστόμου «οὐδὲν δέδοικα πλὴν ἐπισκόπων»… Οὔτε ἡ δική σου καταδίκη, οὔτε τοῦ Λούβαρη ἡ ἀθωότης μὲ ἐξέπληξαν.  Σχεδὸν τ’ ἀνέμενον.  Ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον δὲν μὲ ἀφῆκεν ἀσυγκίνητον εἶναι ἡ στάσις τῶν παιδιῶν σου.  Εὖγε τους! Μετέβαλον τὴν καταδίκην εἰς θρίαμβον!  Μὴν ἀπογοητεύεσαι ὁ Θεὸς εἶναι μεγάλος!  Συγχώρει τοὺς ἐχθρούς σου καὶ εὔχου ὑπὲρ αὐτῶν»!

Ὁ Ἅγιος καὶ θαυματουργὸς Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος, σὲ ἡλικιὰ 96 ἐτῶν, λίγο πρὶν τὸ μακάριο τέλος του, ἀγρύπνησε τὴν Κυριακή της Τυρινῆς στὸ καθολικό τῆς Μονῆς Θαψανῶν Πάρου καὶ καθικέτευε τὸν Ἀρχιποίμενα Χριστό, νὰ ἀποκαταστήσει τὴν ἀδικία τῶν δώδεκα ἀδίκως ἐκρθονισθέντων ἐναρέτων Μητροπολιτῶν τὸ 1974 καὶ νὰ ἀναδείξει καλοὺς Ἐπισκόπους στὴν Ἐκκλησία.  Τὸ ξημέρωμα, εἶδε νὰ ἀνοίγουν τὰ Βημόθυρα καὶ «πουλάριον θρασύτατον» νὰ ἁπλώνει τὰ πόδια νωχελικὰ καὶ προκλητικά, ξαπλώνοντας στὴν Ὡραία Πύλη!  Ἔκλαυσε ὁ Γέρων, διότι ἔλαβε ἄνωθεν ἀπάντηση, ὅτι τέτοιοι θὰ ἀναδεικνύονται πλέον ὡς Ποιμένες…εἶναι καὶ αὐτὸ σημεῖο, τῆς εὐρύτερης ἀποστασίας κλήρου καὶ λαοῦ…

Μίλησε στὸν Ναὸ τοῦ Ἁγίου Φανουρίου Πειραιῶς, πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν, ὁ λογιώτατος καὶ ἀδιάφθορος Μητροπολίτης Προικονήσου Ἰωσήφ.  Εἶναι πνευματικὸ ἀνάστημα τοῦ ὁμολογητοῦ Γέροντος Χαραλάμπους Βασιλόπουλου.  Τὰ εἶπε «ἔξω ἀπὸ τὰ δόντια».  Σύγκρινε τοὺς Τρεῖς Ἱεράρχες μὲ τοὺς σημερινοὺς καὶ κάλεσε τὸν λαὸ νὰ ἀκούει τοὺς πατερικοὺς καὶ συνετοὺς Ποιμένες καὶ ὄχι τοὺς ὁμοιάζοντες μὲ τὰ μουλάρια ποὺ εἶδε πάνω στὸ Θυσιαστήριο ὁ Μέγας Ἀντώνιος, ποὺ κλωτσοῦσαν ἄτακτα ὅπως τὰ ἄγρια ζῶα καὶ βεβήλωναν τὴν παρακαταθήκη τῆς πίστεως…

Γι’ αὐτό, ἂς ἔχουμε θάρρος.  Ὑπάρχει ἐλπίδα, ὑπάρχει «Ἱερὸν λείμμα», ὑπάρχουν οἱ λίγοι γενναῖοι ποὺ διασώζουν τὴν ἀκεραιότητα τῆς Παραδόσεως καὶ ὀρθοτομοῦν Λόγον Ἀληθείας.  Ἄλλωστε ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, μᾶς τὸ διευκρίνισε πρὸ ἑκατονταετηρίδων: «ὁ εἶς καὶ ἡ Ἀλήθεια» ἀποτελοῦν τὸν γνώμονα τῆς πίστεως, τὴν αὐθεντία τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐτυμηγορίας…

ΠΗΓΗ: Στύλος ‘Ορθοδοξίας Τευχ. Φεβρουαρίου 240

orthodoxia.gr