«Ελευθερία» στο 2021 και στο 1821 (Μέρος Α΄)

 Πώς οι Κρίσεις, η Επιστήμη, οι Ειδικοί & τα Μίντια όριζαν και ορίζουν ψευδώς την πραγματικότητα και το υπέρτατο αγαθό της Ελευθερίας

Στέργιος Ζυγούρας

Δεν είναι πρώτη φορά στα τελευταία χρόνια που η ψευδοεπιστήμη παρουσιάζεται στην Ελλάδα ως η απόλυτη αντικειμενικότητα και αλήθεια, ζητώντας απ’ όλους να την προσκυνήσουν. Δέκα χρόνια πριν τη σημερινή, προπαγανδιστική και αυτοαναιρούμενη ιατρική των τηλεοπτικών πολιτικών ανδρείκελων είχαμε την τραγελαφική παρέλαση των ιστορικών συμβούλων του ΣΚΑΪ. Παρότι το σημερινό θέμα ξεκάθαρα υπερβαίνει την εθνική διάσταση, θα επικεντρωθούμε στο δικό μας χώρο. Σοβαρή διαφορά δεν υπάρχει άλλωστε, καθώς το ιστορικό γεγονός προς το οποίο θα αντιπαραβάλλουμε το σήμερα ήταν εγγενώς διεθνές. Ναι! αν και το ζήτημα είναι περίπλοκο, απλουστεύοντάς το, μπορούμε να πούμε ότι η ίδρυση

του ελληνικού κράτους ήταν θέμα υπερεθνικό και η κατάληξη ελάχιστη σχέση είχε με την επιδίωξη. Το σύνθημα του 1821 ήταν «Ελευθερία», το ίδιο δείχνει και του 2021. Ας τα συγκρίνουμε.

Το 2011 είχαμε την κρίση των spreads και επέλαση των μνημονίων. Τότε είχε επιχειρηθεί να παρουσιαστεί ως «επιστημονική ανακάλυψη» η άποψη πως το 1821 επαναστάτησαν όσοι θέλησαν να μιμηθούν το γαλλικό παράδειγμα: να αποκοπούν από το πολιτισμικό παρελθόν και να δημιουργήσουν ένα πολιτικό έθνος.

Γι’ αυτό και η Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ι Α = δυνατότητα του ανθρώπου να παραμερίσει το ψευδές είδωλο και δει την θεϊκή αλήθεια (βλ. το σπήλαιο του Πλάτωνα) αναποδογύρισε. «Ελευθερία» βαφτίστηκε η ψευδής πολιτική δυνατότητα της «λαϊκής κυριαρχίας». Αυτής που εκφράστηκε βιαστικά στη Τροιζήνα για να ακυρώσει τον άρτι «εμφανισθέντα» Καποδίστρια. Η συγκεκριμένη λαϊκή κυριαρχία δεν θα ήταν μόνον εγγενώς περιορισμένη από το χρήμα. Από τον αόρατο θεσμό

του ιδιωτικού νομίσματος και τους ορατούς θεσμούς του χρηματιστηρίου και των δανείων. Στη βάση της έκρυβε το δόγμα «ελευθερία είναι η δυνατότητα του ανθρώπου να κάνει ό,τι θέλει», δηλαδή να νομοθετεί ενάντια στη θέληση του Θεού. Ακόμα κι έτσι, μια τέτοια ελευθερία ήταν κατοχυρωμένη από το Θεό. Πού βρισκόταν λοιπόν το κακό; Βρισκόταν στον δόλο που παρέσερνε τους ανθρώπους να πιστέψουν μια σωρεία ψεμάτων και να επηρεαστούν από προπαγάνδες, έτσι ώστε να θεωρήσουν ότι με τη δική τους βούληση επέλεγαν το καλό από το κακό, την πρόοδο από τη στασιμότητα, την αλήθεια από το ψέμα. Αυτή η αυτόβουλη σκλαβιά ήταν η αντιστροφή της έννοιας «Ελευθερία».

Αθανάσιος Ψαλίδας, «Αληθής ευδαιμονία ήτοι βάσις πάσης θρησκείας», Βιέννη, 1791. Ο Κοραής έδειξε πλειστάκις δια των έργων του ότι διαφωνούσε μ’ αυτό τον ορισμό της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ. Το ίδιο δείχνει σήμερα και ο Κ. Μητσοτάκης.

Ο επαναστατικός φορέας του 21 ήταν οι «Φίλοι του Γένους» ή «Φίλοι των Μουσών». Εμφανίζονται σε εθνική συσκευασία ως «Φιλικοί» (Φιλική Εταιρεία) όταν η πτώση του Ναπολέοντα ήταν ορατή. Ο φορέας αυτός (Εταιρεία των Φίλων των Μουσών) δεν πρωτο-δημιουργήθηκε το 1813-14 στην Αθήνα ή στη Βιέννη. Πολύ δε περισσότερο, δεν δημιουργήθηκε στην Οδησσό. Η ανάγκη της Ανάστασης προϋπήρχε και εξελισσόταν στον 18ο αιώνα. Το δείχνει ξεκάθαρα και ο πρόλογος του Ψαλίδα. Ούτε υπήρχε περίπτωση να νοηματοδοτηθεί αντισωκρατικά και αντιχριστιανικά η «Ελευθερία» λίγους μήνες μετά την παρισινή εξέγερση του 1789 κατά μίμηση αυτής όπως υπονόησε και ο Υψηλάντης. Το επιβεβαιώνει πλήρως όχι μόνον ο Δ. Σολωμός αλλά και ο Αλ. Υψηλάντης, όταν εξεταστούν όλα του τα κείμενα, οι πράξεις του και το υψηλαντικό παρελθόν. Αντίθετα! η Γαλλική Επανάσταση ήρθε βιαστικά για να ανακόψει την κατάρρευση των Οθωμανών από τον πόλεμο Ρώσων και Αυστριακών (συμμαχία ορθοδόξων-ρωμαιοκαθολικών) εναντίον τους, υποσχόμενη ψευδώς ότι θα δημιουργούσε τη Νέα Ενωμένη Χριστιανική Εκκλησία Ανατολής-Δύσης (τη «μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία»). Υπό το βάρος της πορείας προς τη γκιλοτίνα ο Ψαλίδας ξαναθυμίζει εις ώτα μη ακουόντων ότι «Ελευθερία» είναι η αποδέσμευση του ανθρώπου από την επιρροή του πονηρού και η επαναφορά του στο δρόμο του Θεού. Χαρακτηρίζει -με σημερινούς όρους- «συνωμοσιολογία» την αμφισβήτηση της ύπαρξης του Θεού και της αθανασίας της ψυχής. Αποκλείονται συνεπώς από την ευδαιμονία και την ελευθερία όσοι έχουν τέτοιες δόξες και φαντασίες.

Τέτοια ντοκουμέντα παρακάμφηκαν πλήρως από την «ανακάλυψη» του ΣΚΑΪ και το αφήγημα περί «Φιλικής» μεταφέρθηκε ουτοπικά στο Παρισινό Πάνθεον. «Θεός» της Ελληνικής Επανάστασης έγινε η αντίστοιχη «Convention Nationale». Κι ενώ ομολογήθηκε ότι η «ανακάλυψη» αυτή παρουσιάστηκε επίτηδες την ώρα της κοινωνικής κρίσης που δημιουργούσε η κατάρρευση της εθνικής οικονομίας, ταυτόχρονα έγινε τεράστια προσπάθεια να ενδυθεί τον μανδύα της αδιαμφισβήτητης επιστήμης.

Η Ιστορία δεν είναι επιστήμη. Καταχρηστικά καλείται έτσι, επειδή έχει ορισμένα προφανή εργαλεία αντικειμενικότητας που κυρίως στηρίζονται σε κανόνες ηθικής αυτοδέσμευσης. Στην ιατρική, στη βιολογία, στην φαρμακολογία η απολυτότητα των πορισμάτων είναι πολύ ισχυρότερη. Γι’ αυτό και σήμερα η φραγή προς την αλήθεια είναι ισχυρότερη. «Ειδικοί» είναι μόνον αυτοί που επιλέγει η πολιτική, δηλαδή, αυτοί που λιγότερο ή περισσότερο ντροπιάζουν την επιστήμη. Μετά από τέτοια καταιγίδα ψεμάτων, τόσες αντιφάσεις και τόσο τεράστια αποφυγή πληροφόρησης πολλοί αμφιβάλλουν αν η υγειονομική κρίση του 2020 έχει προκύψει τυχαία. Η προσχεδιασμένη κατασκευή της φαντάζει πολύ πιθανή. Αυτό είναι δύσκολο ν’ αποδειχθεί, αλλά και έχει -κατ’ αρχήν- μικρή σημασία, καθώς η πρόθεση για δημιουργία παγκόσμιας ψηφιακής ταυτότητας είναι ορατή και η πρόθεση εδράζεται σε κέντρα ή πρόσωπα που ουδεμία σχέση έχουν με την αγάπη προς τους ανθρώπους (για να χρησιμοποιήσουμε την πλέον ήπια περιγραφή). Την εικόνα συμπληρώνει η επίθεση που δέχθηκε κάθε είδους ταυτότητα την τελευταία 20ετία (εθνική, θρησκευτική, γλωσσική, φύλου). Σ’ αυτήν πατάει η πρόφαση της υγειονομικής ταυτότητας και οδηγεί στον σχηματισμό μιας υπερκρατικής κοινωνίας στην οποία ο ψηφιακός έλεγχος θα έχει ρόλο κεντρικό.

Εξαιρετική σύμπτωση αποτελεί το ότι οι αλλεπάλληλες «αλλαγές και μεταρρυθμίσεις» της τελευταίας δεκαετίας εμφανίζονται με τη μορφή του εκβιασμού. Επιχειρούνται στις κρίσεις και διαφημίζονται από εκείνους που διαπιστώνουν την κρίση ως ευκαιρία, κάτι που επιβεβαιώνει τα λεγόμενα του Milton Friedman (1982) και του David Rockefeller (1994) για τη σχέση κρίσης-αλλαγής. Αξιοπρόσεκτο είναι επίσης ότι στόχοι της κάθε κρίσης -απαγορευμένης ως προς την επαλήθευση των συνθηκών ξεσπάσματός της- είναι πάντα οι «παραδόσεις». Στην ελληνική κρίση των μνημονίων είχαμε απαγόρευση ελέγχου του ελλείμματος και στόχο να αλλάξει (π.χ.) η εθνική ταυτότητα, η τυποποίηση του «φρέσκου» γάλακτος ή του ψωμιού. Στην διεθνή κρίση του covid-19 έχουμε απαγόρευση έκφρασης γνώμης από τους γιατρούς, έντονη ψηφιοποίηση της καθημερινότητας και προσπάθεια αϋλοποίησης του χρήματος. Έχουμε όμως και ενοχοποίηση της Θείας Κοινωνίας, των μνημοσύνων, του μαζέματος της ελιάς ή της παρασκευής τσίπουρου ως προς τη διάδοση του SARS CoV-2.

Συνεχίζεται