«Το αδίκημα της εξαπάτησης του λαού» και οι υποσχέσεις των πολιτικών…

του πολίτη Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου,
Όλα ετούτα τα χρόνια στα οποία ο δημόσιος βίος της Ελλάδας κινείται στον αστερισμό της παρακμής, ο «κυρίαρχος» Ελληνικός λαός, παρακολουθεί κατάπληκτος και οργισμένος με πόση ευκολία ολόκληρος ο πολιτικός κόσμος δίνει αφειδώς παντός είδους υποσχέσεις προς το πόπολο των ψηφοφόρων.

Πολυτελέστατα – άλλοτε – και ογκώδη «Πολιτικά Προγράμματα» των κομμάτων αποτελούσαν την επιτομή της πολιτικής απάτης, υποσχόμενα τα πάντα στους πάντες.

Από παντεσπάνι και κρέας έως θερινές διακοπές, εργασία για όλους, άρτια νοσοκομειακή περίθαλψη και εισαγωγή στα ΑΕΙ χωρίς εξετάσεις!

Ήταν ένα κρεσέντο παροχολογίας, κυρίως μεταξύ των εναλλασσομένων κομμάτων εξουσίας, τα οποία υποχρέωναν και όλα τα υπόλοιπα να τα ακολουθήσουν.

Διαβάζοντας κανείς τα «Προγράμματα» και τα «Συμβόλαια με τον λαό» αλλά και τους προεκλογικούς λόγους από τις πλατείες και τα μπαλκόνια, σχημάτιζε την πεποίθηση ότι έρχονται ημέρες Πανδαισίας και Παραδείσου!

Όμως, αντί για ημέρες πανδαισίας, τις οποίες ανέμεναν οι αφελείς και καλόπιστοι ψηφοφόροι, οδηγήθηκαν στην απόλυτη ένδεια και στα κοινωνιοκτόνα και εθνοκτόνα μνημόνια ως απότοκα της χρεοκοπίας, η οποία μας οδήγησε στα νύχια της αδηφάγου τοκογλυφίας.

Εκεί έφτασαν τον «κυρίαρχο» λαό όλοι εκείνοι που του υποσχέθηκαν – ο γράφων ή απείχε από τις εκλογές ή ψήφιζε λευκό – ότι «σκίζουν τα μνημόνια σελίδα, σελίδα» ή τα «καταργούσαν μ’ ένα άρθρο και ένα νόμο»!
Όλα αυτά, και άλλα πολλά, συνιστούσαν και συνιστούν αυτό που στην Αθηναϊκή Δημοκρατία ονομαζόταν: «Αδίκημα της εξαπάτησης του λαού», το οποίο δεν περιοριζόταν μόνο στις πολιτικές ευθύνες αλλά κυρίως επέσυρε βαρύτατη ποινική ευθύνη που έφτανε ως τον θάνατο!

Επρόκειτο για μια πανάρχαια νομοθεσία, η οποία εφαρμόστηκε με ωμή σκληρότητα, σε βάρος του θρυλικού στρατηγού και ουσιαστικού νικητού της παγκοσμίου σημασίας μάχης του Μαραθώνος το 490 π.Χ.
Ένα χρόνο μετά το στρατιωτικό αυτό θρίαμβό του, ο Μιλτιάδης, υποσχέθηκε στους Αθηναίους ότι: «Εάν του έδιναν 70 πλοία να καταλάβει την Πάρο, θα τους έκανε πλούσιους»!

Η Εκκλησία του Δήμου, πείστηκε και ικανοποίησε το αίτημά του. Ο θρυλικός στρατηγός εξεστράτευσε εναντίον του νησιού, εναυμάχησε ερρωμένως, τραυματίστηκε στο πόδι, αλλά δεν μπόρεσε να κυριεύσει την Πάρο.
Επέστρεψε στην Αθήνα ηττημένος, η Εκκλησία της οποίας αποφάσισε την επιβολή της θανατικής ποινής και βαρύτατο χρηματικό πρόστιμο 50 ταλάντων.

Ο θρυλικός Μιλτιάδης πέθανε στην φυλακή από γάγγραινα, συνεπεία του τραύματος, και το μεγάλο πρόστιμο πλήρωσε ο γιος του Κίμων!

Έτσι, λειτουργούσε τότε η Αθηναϊκή Δημοκρατία με τους 6.000 πολίτες και όχι με τα εκατομμύρια κοπρίτες, όπως σήμερα.

(Περισσότερα γι’ αυτό το σοβαρό πολιτικό και κοινωνικό ζήτημα βλ. το άρθρο μου: «Το αδίκημα της εξαπάτησης του λαού», στο περιοδικό «Πολιτικά Θέματα» της 9-7-1993, οπότε πρότεινα την εκ νέου θέσπισή του υπό την εκκωφαντική σιωπή όλων!).
Τώρα διάφοροι πολιτικάντηδες και …δημοσιογραφούντες, ανάλογα με το κόμμα στο οποίο ανήκουν ή υπηρετούν, αλληλοκατηγορούνται για τις τερατώδεις υποσχέσεις που έδωσαν κατά καιρούς στον «κυρίαρχο» λαό, δηλαδή στις μάζες των ψηφοφόρων, χωρίς φυσικά όχι να τις τηρήσουν στοιχειωδώς αλλά και να κάνουν τα εντελώς αντίθετα!

Ποιος π.χ. δεν θυμάται – τις τόσο γνωστές υποσχέσεις: Για την κατάργηση των μνημονίων «με ένα νόμο» και ποιος δεν θυμάται «την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ μ’ ένα άρθρο» και ποιος δεν θυμάται πως το ΟΧΙ του Δημοψηφίσματος το 2015 έγινε ένα πελώριο ΝΑΙ!

Ποιος δεν θυμάται το «λεφτά υπάρχουν» και το «σκίζουμε τα μνημόνια, σελίδα, σελίδα»!

Ποιος δεν θυμάται τις ετήσιες και επαναλαμβανόμενες υποσχέσεις: «Το 2011 μπαίνουμε στην ανάπτυξη… Το 2016 έρχεται η ανάπτυξη»… Το 2017 έρχεται η ανάπτυξη και το 2018 «βγαίνουμε από τα μνημόνια και την επιτήρηση των δανειστών», ενώ μας χώνουν μέσα πιο βαθιά και για δεκαετίες!

Μια μακιαβελική και λαϊκίστικη πολιτική, η οποία ξεπερνά τα σύνορα της πολιτικής απάτης, η οποία μετατρέπει την πολιτική σε εμπόριο ελπίδων και σ’ ένα εντελώς προπαγανδιστικό μηχανισμό, εφαρμόζοντας την ρήση του γνωστού μας Γ. Γκαίμπελς: «Πολιτική είναι η τέχνη που καθιστά δυνατά και όσα φαίνονται αδύνατα».

Είναι αδύνατο – τουλάχιστον για τους μαρξιστές, έστω και γιαλαντζί – να διατείνονται ότι «θα βαράνε τον ζουρνά και οι «Αγορές» θα χορεύουν»!

Αυτό σημαίνει η παχυλή άγνοια των νόμων της οικονομίας, η εσκεμμένη πολιτική απάτη μεγάλης ολκής!
Είναι καιρός στο νέο Σύνταγμα να τεθούν κάποιοι φραγμοί σ’ αυτό το χυδαίο και αρρωστημένο εμπόριο της χαμένης ελπίδας των ψηφοφόρων, τις οποίες αφειδώς σκορπούν οι πολιτικάντηδες.

Γράφω πολιτικάντηδες και όχι πολιτικοί γιατί η διαφορά είναι τεράστια: Μας την είπε ο Ούγγρος νομπελίστας το 1937, Τ. Γκέργκι: «Οι πολιτικάντηδες έχουν το μυαλό τους στις επόμενες εκλογές, ενώ οι πολιτικοί στις επόμενες γενιές», (βλ. έργο του: «Ο Τρελλός Πίθηκος (γραμμένο για τους νέους), έκδ. 7η από τις Εκδόσεις «Λογοθέτη», Αθήνα 1991, σελ. 33).
Στην Αθήνα που γέννησε την Πολιτική, βασιλεύει ο πολιτικαντισμός!
Τι κατάπτωσις!

ΣΗΜ.: Για το αδίκημα της εξαπάτησης του λαού στην Αθηναϊκή Δημοκρατία βλ. το έργο του Ελληνιστή D. M. Mac Dowell: «Το δίκαιο στην Αθήνα των κλασσικών χρόνων», Εκδόσεις «Παπαδήμα», 1986, σελ. 276-277 και «Ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας» Εκδόσεις του Παν/μίου του Καίμπριτζ 1988, επανέκδοση από «Τα Νέα», 2005, τομ. Β’, σελ. 55-56 και 234).

voicenews.gr